to chyba się skuszę ;] Przeczytałam pierwszy tom cyklu o Enderze Orsona Scotta Carda – „Gra Endera”. Podsunął mi ją brat, który sam zainteresował się nią, ponieważ wygrała dwie prestiżowe nagrody: Hugo i Nebulę, a to już o czymś świadczy. Książka pochodzi z 1985 roku (na podstawie opowiadania z 1977 r.), ale w ogóle nie czuć jej wieku. Za to im więcej powieści miałam za sobą, tym bardziej oczywiste były dla mnie jej echa w późniejszym s-f (pierwsze skojarzenia: Evangelion i StarCast). Ziemianie po dwóch inwazjach owadopodobnych obcych, szykują się do następnej walki i najinteligentniejsze dzieci z całego świata szkolą, by znaleźć nowego dowódcę, który może uratować wszystkich. Duże nadzieje wiążą z sześcioletnim Enderem, który zostaje poddany ciężkiemu szkoleniu. Pozycja zdecydowanie wciągająca i dobrze się ją czyta, choć na dobrą sprawą jest dość przykrą lekturą. Ma zaskakujące momenty, na końcu dałam się podejść jak Ender Podobał mi się wątek całej trójki rodzeństwa Wigginów, ich wzajemne relacje. No i na dodatek mamy tam polskie akcenty. Z ciekawością sięgnę po kolejne tomy serii (zwłaszcza, że drugi tom – „Mówca umarłych” zdobył te same literackie nagrody).

Właśnie skończyłam czytać "Kłamcę" Jakuba Ćwieka. Trzy tomy, czwarty w drodze. Dawno nie zdarzyło mi się pochłonąć kilku książek w dwa tygodnie. "Kłamca" to historia pewnego nordyckiego boga i, powiedzmy, konfliktów między aniołami (tymi dobrymi i złymi), a istotami mitycznymi. W to wszystko są wplątani ludzie. Świetnie narysowani bohaterowie, ciekawe akcje, lekka narracja.
Polecam z całego serca.

Co by było gdyby gwiazdy ułożyły się odpowiednio i Wielcy Przedwieczni (w tym Cthulhu) zeszli na Ziemię? Jak wyglądałby świat pod ich panowaniem? Na te pytania odpowiada antologia "Cthulhu`s Reign" pod redakcją Darrela Schweitzera, w której umieszczono 15 opowiadań, opisujących właśnie taką sytuację. No cóż, nie wyglądałoby to dobrze Opowiadania są dość ponure i początek spoilera nie mające szczęśliwych zakończeń, może oprócz jednego. koniec spoilera Na ludzi polują latające i chodzące stwory, świat zmienia się, nawet księżyc nie jest taki jak dawniej. Warto dodać, że Cthulhu i jego świta zeszli na świat współcześnie, w XXI wieku.

Historie są zróżnicowane. Niektóre nieco przynudnawe, a niektóre całkiem udane. Chociaż zagłada dotknęła całą Ziemię, większość rozgrywa się w USA (z wyjątkiem może trzech). Wg mnie najlepsze są: "Spherical Trigonometry" (autorstwa Kena Asamatsu rozgrywające się w Japonii), "Holocaust of Ecstasy" Briana Stableforda, "The Seals of New R`lyeh" Gregory`ego Frosta (nieco lżejsze niż pozostałe, ale to nie znaczy, że strasznie śmieszne) i "New Pauline Corpus" Matta Cardina (to może wydać się nieco kontrowersyjne z powodów religijnych). "Cthulhu`s Reign" jest chyba jedyną pozycją książkową opisującą świat pod panowaniem Wielkich Przedwiecznych i można ją polecić fanom H. P. Lovecrafta, którzy czekali aż Cthulhu powstanie ze swojego snu w R`lyeh.

aktualnie ponownie - po 8 latach - "Gra o Tron" - w ilu detalach książka różni się od serialu !

i "Orzeł Biały, Czerwona Gwiazda" Normana Daviesa o wojnie z bolszewikami, nowe wydanie chyba z okazji premiery filmu "1920 Bitwa Warszawska" - dobra lektura chociaż przydałoby się więcej ciekawostek z placu boju

Bohaterem i narratorem powieści z gatunku SF autorstwa Mai Lidii Kossakowskiej jest niejaki Hermoso

Madrid Iven, szef kuchni w jednej z galaktycznych restauracji. Pewnego dnia dochodzi do incydentu, w wyniku którego musi uciekać i staje się poszukiwany listem gończym.

Jak zwykle u Kossakowskiej mamy barwną galerię bohaterów, dużo przygód i trochę nawiązań, tym razem do m. in. do SW, Lovecrafta i Obcego a także niektórych pomysłów przedstawicieli Unii Europejskiej. W pewnych momentach można się uśmiechnąć a czasem wzruszyć. Wyobraźnia autorki zaludnia kosmos różnymi dziwnymi nieraz rasami i wymyśla najdziwniejsze imiona postaci oraz dania - niektórzy mogą się zmęczyć nagromadzeniem opisów potraw. Ogólnie nie jest źle, książka mi się podobała, mimo paru słabszych momentów.

- biografia autorstwa Krzysztofa Janowicza wydana w serii "bitwy i kampanie" aj pressu - kredowy papier i masa unikatowych ilustracji przedstawiających asa I wojny światowej jak i pilotów którzy walczyli pod jego komendą w "cyrku Richtofena" - skarbnica wiedzy jak miłośników historii

Ja czytałem ostatnio "Klub Dumas" - na jej postawie Polański nakręcił "Dziewiąte Wrota" - nowela różni się od filmu w detalach większych i mniejszych a na dodatek jest świetnie napisaną i wciągającą lekturą - dla bibliofili i moli książkowych pozycja obowiązkowa.

O miłości do książkek traktuje również "Miasto Śniących Książek" - ślicznie wydana, sam kupiłem ją w ciemno właśnie z tego względu, teoretycznie to powieść młodzieżowa ale pod warunkiem, że owy młody czytelnik jest ponadprzeciętnie oczytany jak na swój wiek. Historia traktuje m.in. o tytułowym mieście będącym utopią dla księgarzy, łowców książek, kolekcjonerów i zapalonych czytelników dzieł ambitnych, poczytnych i zwyczajnie popularnych bez względu na jakość.

Poza tym od groma literatury na temat Wielkiej Wojny ale to literatura dla zapaleńców chociaż 6-tomowa seria wyd. REBIS pt. "I Wojna Światowa" jest świetnie wydana, przystępna i zwyczajnie ciekawa. Tylko cena z tyłu okładki każdego tomu może zniechęcić - co dziwne, na allegro kupiłem krótko po premierze wszystkie tomy za niespełna 1/3 ceny.

Z dużym poślizgiem, ale nie wyrobiłem wszystkiego przed końcem roku opisywać. Poza tym bywało różnie bo Word był uzupełniany baaardzo nieregularnie, więc przepraszam ale mam nadzieję, że jakaś ciekawa dyskusja wypłynie.

A tak w ogóle to chciałbym nadmienić, że czytanie jest sexy
http://img441.imageshack.us/img441/5310/czyt1.png
I będę zawsz wszystkich do tego namawiał. Do czytania znaczy


W tym roku to było tak
Prawdziwe męstwo
Charles Portis
Film był genialny, ale książka jest jeszcze lepsza. Niby względnie krótka, ale mięsista, konkretna, mnóstwo się dzieje i to o wiele więcej i ciekawiej niż nie-pokazano w kinie. Jak się okazało genialnie dialogi nie były dziełem scenarzystów, ale autora. Nie dziwota, że książka po premierze rozeszła się błyskawicznie i zdobyła wielkie uznanie w USA. Zresztą określenie „one of the great American novels" wystarczy. Polecam wszystkim fanom westernom.

Ragnarok 1940 – Tom 1&2
Marcin Mortka
Bardzo stara książka, ale jakoś w tym roku ponownie ją odgrzebałem. Wizja Europy zdominowanej przez państwa skandynawskie, intryga, kolonializm, konflikt mający na celu odwrócić uwagę od głównej operacji – skutecznego pokonania odwiecznego wroga, Anglii. W tym wszystkim nasz zagubiony bohater, Jeremy Baldwin, angielski korespondent wojenny.
Lubię historie alternatywne, ta należy do jednej z lepszych, zarówno fabularnie jak i dialogowo.

Metro 2033
Metro 2034
Dmitrij Głuchowski
O M2033 można sobie przeczytać tutaj http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=383433#472713
O M2034, które zacząłem w końcu czytać… i przerwałem gdzieś w połowie. Po prostu ta książka nie mu już tego czegoś co miała poprzedniczka, nawet jeśli wtedy fun zaczynał się po 200 stronach Może kiedyś jeszcze powrócę.
A jednak w 2011 nie wróciłem. Nie miałem ochoty.

Moja wojna
Waldemar Skrzypczak, Michał Majewski, Paweł Reszka
Bardzo ciekawa publicystyka, biografia. Historia życia i kariery gen. Skrzypczaka. I potwierdzenie dla mnie, że cywilna kontrola nad armią, wykonywana u nas przez wybitnych dyletantów, jest wyłącznie szkodą dla wojska. I po tej książce i po tym co znam z rzeczywistości, wiem że ew. wojna z taką np. Białorusią skończyłaby się szybciej niż kampania wrześniowa. Oczywiście z takim samym skutkiem.
Ciekawa książka, dużo typowo wojskowych anegdot i historyjek.

Skazani na Shawshank : cztery pory roku
Stephen King
Genialna zbiór Kinga. O skazanych nie ma co mówić, bo film wynosi tą fabułę na szczyty szczytów.
Zdolny uczeń – uoooou, grube, brudne, nazistowskie i chore. Ale napisane cudownie.
Ciało – imo najgorsze opowiadanie, jednak ciekawy opis krótkie przygody amerykańskich dzieciaków.
Metoda oddychania – tajemniczy klub tajemniczych książek i dość przerażający poród. Takie rzeczy tylko u Kinga.
Ponownie powiem – genialny zbiór. Brać i czytać.

Trucicielka
Eric-Emmanuel Schmitt
I inne opowiadania. Czyli zbiór krótkich (choć niekoniecznie) autorstwa człowieka znanego z „Pan Ibrahima i kwiaty Koranu” czy „Oskar i pani Róża”. W sposób prosty, ale jednocześnie zajmujący, zostajemy przeprowadzeni przez mechanizm obsesji – jak jedna myśl potrafi człowiekowi zamotać całe życie. Po sobie patrząc – zgadzam się w 100%
Opowiadania prezentują m.in. tytułową trucicielkę, która poszukuje oczyszczenia poprzez pozostawanie w centrum uwagi młodego księdza; marynarza, który dostaje informację o śmierci córki, ale nie wie której. A rejs ciągnie się w nieskończoność. Dwaj nastoletni muzycy rywalizują ze sobą co doprowadza do tragedii i zapłaty za nią po latach. I w końcu skomplikowane połączenie miłości z nienawiścią w otoczeniu Pałacu Elizejskiego i pierwszej pary.
Bardzo interesująca pozycja, warta polecenia.

Klub Dumas
Huzar
Arturo Pérez-Reverte
Po książki tego autora sięgnąłem w końcu w oparciu o informację, że ‘Dziewiąte wrota’ Polańskiego bazują na Klubie. Jako że bardzo lubię ten film i tak dalej.
Trzeba przyznać, że Romuś ładnie wyjął z Klubu to co najbardziej lubi – wątek diaboliczny. Sama książka, jeśli ktoś sugeruje się filmem, może rozczarować. Ale jeśli podejdzie się do oryginału na spokojnie to finał okaże się całkiem zabawny.
Huzar, pierwsza książka Reverte’a, to najkrócej mówiąc 3 akty z życia napoleońskiego huzara. Dzień przed bitwą, bitwa i powolny acz dramatyczny zgon. Dziwne to, praktycznie do przeczytania w 2h.

Wahadło Foucaulta
Umberto Eco
Wielowątkowa powieść sensacyjna, jak podaje wikipedia. Z początku wydawało mi się, że znam wszystkie książki Eco, że czytałem je już kiedyś. Ale pamięć bywa ulotna, a że miałem ostatnio smaka na grubsze tomy (a żaden tablet nie odda kilkuset stron papieru) – wziąłem.
Dałem radę przeczytać jakieś 100, 120 stron. Straszliwy, zagmatwany matematycznie, fizycznie i hermetycznie bryk + 10 bohaterów jak dla mnie bez ładu i składu. Byłem lekko zaszokowany, że napisał to ktoś od przegenialnego ‘Imienia róży’.

Prawdziwa Marilyn Monroe
Bartrand Meyer-Stabley
Niezmiernie ciekawa i dobrze napisana biografia. Wychodzi z niej straszliwie zakompleksiona dziewczyna z wielkimi marzeniami, które zostaną zrealizowane przez tzw. palec boży. I te marzenia doprowadzą do smutnego finału. Norma Jeane Mortensen nie była tak naprawdę ani ładna ani zdolna. Była... choć zabrzmi to może dziwnie i obrazoburczo – przeciętna. Ale „to coś” + jej energia pozwoliły wykreować i zaistnieć temu czemuś co znamy pod inicjałami MM. Ja, po przeczytaniu tej biografii, chciałby się spotkać z nią na weekend nad jeziorem. I wcale nie chodzi mi tu o fizyczność, ale możliwość 48h rozmowy, która z pewnością byłaby fascynująca.
Konkluzja jest taka, bardzo smutna, ale prawdziwa, że próba przykrycia tragicznego dzieciństwa przez karierę doprowadziła wyłącznie do gorszych rzeczy. MM nigdy chyba nie była sobą, nigdy chyba tak naprawdę nie miała władzy nad swoim życiem a całe to Hollywood zrobiło z niej naklejkę i wykorzystało bez litości.
Naprawdę żal się robi kiedy przy kolejnych rocznicach widzimy tylko takie slajdy jak piosenkę o diamentach czy urodzinową dla prezydenta. Nawet po śmierci świat chce widzieć to co sobie wymodelował.

Zaginiony symbol
Dan Brown
Jak zawsze powtarzam zawsze podchodziłem do książek Brązowego Dana z wyrozumiałością i pobłażaniem dla nawet najbardziej wariackich treści. Chociaż przyznam, że niektóre mile dźwięczą w uchu.
Ale teraz to już przegiął. I nie dlatego, że historia jest jakaś kosmiczna. Przegiął z dwóch prostych powodów Uwaga SPOILER!
1.Zabił Roberta Langdona, a potem go ożywił. Przy pomocy jakieś idiotycznej maszyny do oddychania płucami pełnymi wody. Zniszczyło mnie to maksymalnie. Czasami mam wrażenie, że autorzy/scenarzyści tak się zapętlą w intrydze iż nie pozostaje im nic innego jak finał zakończony gigantycznym debilizmem. Nie lepiej cofnąć się i przemyśleć sprawę jeszcze raz? Albo podrzeć maszynopis?
2. Wielokrotne, na siłę wpychanie tych wszystkich nowinek technicznych typu ipod, blackberry czy tablet. Ja nie wiem, ale czuję tu jakiś wulgarny product placement, na który jestem wybitnie uczulony.

Monachium: zemsta
George Jonas
Książka opisująca planowanie, przebieg i finisz Operacji Gniew Boży, rozpoczętej przez Izrael w odpowiedzi na atak terrorystyczny podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972. Napisana z perspektywy szefa grupy, tutaj ukrytego pod nazwiskiem Avner. Co by nie mówić o faktach i mitach, o tym jak bardzo Spielberg wykrzywił historię w filmie i czy w ogóle coś takiego się wydarzyło <mossad mind trick> to Izraelczycy (stosując taką nomenklaturę) wyrobili sobie markę takimi właśnie zagraniami.
Książka jest ciekawa, ukazuje nie tylko przebieg operacji, ale też odczucia biorących w niej ludzi, dylematy które z czasem się pojawiają no i… finał. Dla Avnera, o ile jest prawdziwy, to czyste sku*******two. Tak czy siak – warto jeśli ktoś lubi literaturę faktu.

Ars magica
Nerea Riesco
Spróbowałem się z tym tytułem, bo zapowiadał się w stylu jaki lubię – inkwizycja, stosy, czarownice, siły piekielne uuuuauuu
Niestety książka jest totalną popłuczyną, wymieszaniem przepisów „magicznych” z infantylnymi dialogami, fabułą i postaciami, które może i są ciekawe, ale z pewnością nie w tej kompilacji. Bardzo wielki zawód.

Uwikłanie
Domofon
Zygmunt Miłoszewski
Właściwie od pierwszego tytułu zaczęła się moja tegoroczna znajomość z kryminałami. Wziąłem go, bo wszędzie napotykałem się na pozytywne recenzje, a jak wiadomo kryminał nie cieszy się w Polsce „ogólnym” uznaniem krytyki. I nie zawiodłem się, zwłaszcza że historia pana prokuratora Szackiego dzieje się w Warszawie, pośród ulic które znam i z typowym dla tego miejsca klimatem. Miłoszewski to świetny obserwator, wielokrotnie zaśmiałem się pod nosem w związku z opisywanymi sytuacjami, które i mnie spotkały. Na podstawie książki powstał film. I to jest właśnie największa zbrodnia, godna policyjnego dochodzenia. Film zmasakrował genialną fabułę, bohaterów i przeniósł wszystko (chyba wyłącznie dla lansu) do Krakowa. A przecież oni mają Lecha…
Zaraz potem sięgnąłem po debiut Miłoszewskiego, czyli Domofon. Horror rozgrywający się w bloku z wielkiej płyty, na warszawskim Bródnie. Znowu moje klimaty, a wizje „złego” budynku i faceta, który podsłuchuje wszystkich nie opuszczając swojego mieszkania – super. Niestety znowu słyszę, że ktoś zabrał się za ekranizowanie tego. Tragedia.
Z niecierpliwością czekam na Ziarno prawdy, które ma dziać się w Sandomierzu. Z pewnością mieszkańcy tego miasta będą zadowoleni.

Erynie
Liczby Charona
Marek Krajewski
Autor jest znany jako twórca kryminałów, zresztą dostał za nie Paszport Polityki. Co jest już sporym uznaniem, bo raczej na Nike „kryminalni” nie mogą liczyć. Autor cykli o Eberhardzie Mocku, Jarosławie Paterze i Edwardzie Popielskim. I właśnie o tym ostatnim chciałem napisać.
Erynie – pierwsza część historii komisarza Policji ze Lwowa, Edwarda Popielskiego. Ten uchodzący za geniusza śledczy jest jednocześnie wielkim smakoszem, zarówno jadła i trunków jak i kobiecych wdzięków. Takich opisów nie szczędzi nam autor, dodając również malowniczo ataki epilepsji naszego bohatera. Mimo tego całego miszmaszu świetnie został ukazany Lwów, ludzie tam mieszkający oraz kryminalny światek. A historia brutalnego mordu na dziecku jest wspaniale mroczna, brudna i ohydna. Polecam
Liczby Charona to oczywiście kontynuacja lwowskiego żywota komisarza Popielskiego. Już właściwie nie-komisarza, ale człowieka który nadal rozwiązuje skomplikowane zagadki, chociaż życie (i chuć ) miotają nim na lewo i prawo. Ciekawym pomysłem jest połączenie matematyki z hebrajskim i stworzenie wokół tego zabójcy poszukującego tytułowych liczb. Do tego wstęp i zakończenie w Oslo roku 1988…
Świetnie czytało mi się obydwie pozycje i chyba muszę się zabrać za to Breslau, chociaż nie wiem czy tyle książek nadal utrzyma poziom.

Ciemne sekrety
Michael Hjorth, Hans Rosenfeldt
Na fali kryminalnego roku – najlepszy tytuł 2010ego w Skandynawii.
Brutalnie zamordowany szesnastolatek, śledztwo które prowadzi Krajowa Policja Kryminalna i w które włącza się Sebastian Bergman, psycholog i ekspert od seryjnych morderców. Włącza się niekoniecznie z pobudek społecznych. Do tego tajemnica prywatnej szkoły i skandynawski klimat „ciszy i domowego alkoholizmu”.
Bardzo dobra rzecz, a główny bohater, podobnie jak Popielski, ma więcej wad niż zalet. Mimo to nie sposób go nie lubić. A sam finał historii – mocny. Nawet aż niewiarygodny. Czekam na dalsze książki.

W piekle lepiej być nikim
Maciej Maciejewski
Kolejny kryminał, chociaż odbiegający trochę od kanonu gatunku.
Książkę zakupiłem tuż po premierze, bo zachwalał ją Władysław Pasikowski a autor jest scenarzystą kapitalnego serialu Glina.
I co? I… nic. Straszliwe ciężka pozycja, zagmatwana, momentami psychodeliczna, zwłaszcza w niepotrzebnych imo wątkach dotyczących wspomnień z jugosłowiańskiej wojny. Do tego komisarz Agata Zawadzka, chyba najgorsza bohaterka śledcza ze wszystkich przeczytanych w tym roku książek. Straszliwy zawód.

Wroniec
Lód
Jacek Dukaj
Jak słusznie zauważył (chyba) Pilipiuk, na pytanie czemu fantastyka/s-f jest w Polsce traktowana jak literatura dzieciaków/na wakacje a tylko Dukaj ma wysokiego oceny, tenże autor pisze takie bryki, często w tak niezrozumiały dla krytyki sposób, że lepiej się tam nie doszukiwać „czegoś” i chwalić.
Faktycznie, książki JD rzadko kiedy schodzą poniżej 300. Faktycznie, są napisane… specyficznym językiem i przedstawiają specyficzne wizje.
Jednym się to podoba, innym nie, jeszcze inni udają. Ale Nike Dukaj też nie dostanie. Tak czy siak. Chociaż skoro nagradza się Masłowską…
Wroniec to książka opisująca historię młodego chłopca w czasie stanu wojennego. Znaczy właściwie ten czas oczami dziecka, bo słownictwo tam użyte i wizje… są grube. Ja, przyznam szczerze, książki nie skończyłem. Nie dałem rady. Natomiast ze trzy razy obejrzałem wszystkie ilustracje Jakuba Jabłońskiego, które są przepiękne. To tyle.
Lód – poważna rzecz. 1054 strony. Lubię czytać grubasy, ale to już było sporo. Świat alternatywny, w którym (wskutek pojawienia się tytułowego Lodu) nie wybuchła I wojna światowa, a rewolucja październikowa poniosła klęskę. Co mniej więcej oznacza, że nadal nie ma nas na mapie. Główny bohater przemierza Syberię w poszukiwaniu ojca, który podobno może ów Lód rozpuścić. Tak to wygląda najprościej i w skrócie. Chociaż ani proste ani skrótowe nie jest
Momentami jest bardzo fajnie, ciekawe opisy i przedstawienie podróży koleją transsyberyjską (która nadal jeździ i człowiek chciałby się zabrać w taką podróż). Momentami jest normalnie, bez fajerwerków. Ale czasami, zwłaszcza jak w grę wchodzi historiozofia, tytułowy Lód czy sam finał – jest ciężko i dziwacznie.
Książka zdobyła Europejską Nagrodę Literacką. I oczywiście Zajdla. Czy zasłużenie? Może za sam wkład pracy, za pomysł, bo wykonanie nie jest do końca idealne. Po prostu znam lepsze książki Dukaja.

Ubik
Człowiek z Wysokiego Zamku
Philip K. Dick
Na takie różne dziwne rzeczy nakręcił mnie DE:HR i to http://gamecorner.pl/gamecorner/1,102651,10169017,Klimatyzator__co_przeczytac__co_obejrzec_i_czego_posluchac_.html
Zacząłem więc od klasyki. Znaczy klasycznego autora, nazwanego „Dostojewskim sf”.
W Ubiku fabuła jest prosta – na początku. Mamy rok 1992, świat wygląda trochę inaczej niż w „naszym” ’92. Mamy pełno telepatów, antytelepatów, czynnika psi i skolonizowanego Księżyca. PKD miał niezłą wyobraźnię pisząc to w 1969 r.
Grupa anty-psi zostaje wynajęta do usunięcia ew. szpiegostwa przemysłowego na Księżycu. Wszystko to okazuje się pułapką, a potem… zaczynają dziać się różne, schizowe momentami, rzeczy. Alternatywne światy, przeniknie, przyszłość, przeszłość, mamy nawet nawiązanie do 1939 i okazuje się, że niemiaszki nie dają nam rady, a Francja właśnie przebija się do Berlina. Super. Do tego tytułowy, wszechogarniający Ubik.
Niby czyta się to świetnie, ale… dezorientacja między realnością i nierealnością, jeszcze przyciemniona przez percepcję głównych charakterów, jest typowa dla prac Dicka. No właśnie. I czasami tej dezorientacji jest za dużo.
Człowiek – ale jeśli już jesteśmy przy alternatywach. IIWŚ wygrana przez Rzeszę i Cesarstwo Japonii. USA do połowy podbite. A w tle powieść o tym, że jednak Alianci wygrywają. Zakazana. Wizja świata z 1962 r. czyli jeszcze wcześniej niż Ubik. Niemcy przygotowują się do podbicia Księżyca (szczerze powiem, nie rozumiem tej idei), Morze Śródziemne nie istnieje a Afryka to jedno wielkie pole uprawne. Z drugiej strony przez normalny żywot bohaterów przeplata się książka, która opisuje naszą rzeczywistość tj. porażkę Osi. Ale tak ogólnie, poza paroma przemyśleniami PKD o nazizmie i Japończykach, nie jest to fascynująca lektura. Aż dziw, że dostała nagrodę Hugo.

Koń wojny
Timothy Zahn
W światku SW chyba człowiek-legenda. Chociaż dylogia <<<<< trylogia. Takie mam zdanie. Reszty nie czytałem, poza może opowieścią z Pałacu.
Ale chciałem spróbować czegoś innego. Tylko, że inne jakoś ciężko są dostępne w Polsce. Np. taki Cascade Point – nagroda Hugo. I co? I nic.
Jedynie w bibliotece znalazłem Konia. Książka nadzwyczaj dziwaczna, w stylu… kosmicznym. Znaczy takim startrekowym, gdzie większość rzeczy dzieje się w przestrzeni, na statku itp. No i niestety to mnie zmęczyło i zniechęciło. Doczytałem do końcu z trudem, opis wydawcy prawie w ogóle nie pokrywa się za fabułą i jest po prostu nudno.

Podróżnik WC
Wojciech Cejrowski
Książka podobno legendarna. Wypożyczyłem przy okazji i choć opinie prywatne WC są biegunowo odległe od moich to jednak, jako podróżnik opisuje obydwie Ameryki w sposób prosty i tak wciągający, że skończyłem Podróżnika w 24h. Nie licząc snu itp.
Mnóstwo genialny anegdot, porad i przeżyć. Z pewnością będę poszukiwał innych jego książek i po cichu zazdrościł takich samotnych wypraw.

Znamiona Kaina
Tom Knox
Ciekawa książka fabularna, której przewodnim motywem są Kagoci. Kto to?
http://en.wikipedia.org/wiki/Cagot
Do tego Baskowie, brutalne morderstwa, seks, intryga, naziści i jak zwykle kościół skrywający prawdę o… prawdzie. Imo napisana w stylu Brązowego Dana, ale dużo lepiej, głębiej i ciekawiej.

Przeklęty Zakon
Craig Smith
Książka zapowiadała się bardzo ciekawie – Templariusze, autentyczny wizerunek Chrystusa sporządzony na polecenie Piłata, kradzież, akcja. Do pewnego momentu wszystko rozwijało się fajnie, czasy współczesne przeplatały się z zapiskami rzymskimi z roku 40. I nagle ryms! Stwierdziłem, że chyba źle odebrałem kto tu jest „zły” a kto „dobry”. Bo nagle się okazało iż złodzieje obrazu i przemytnik są całkowicie porządku, natomiast obrabowanych to czarny charakter. I potem trójca złodziejska spuszcza manto właścicielowi, który ma za sobą małą armię szwajcarskich najemników. A obraz, o który wszyscy się mordowali płonie…
Przepraszam jeśli zdradziłem aż tak wiele z fabuły, ale po prostu ostrzegam – nie czytajcie, bo im dalej tym idiotyczniej. A ze złodziei fajny jest tylko Kwinto i Ocean.

Przypuszczam, że wątpię
Bohdan Łazuka, Karolina Prewęcka
Wywiad biograficzny z jednym z najwspanialszych ludzi polskiej estrady i kabaretu rozumianego jeszcze przez sztukę, piosenkę, wiersz a nie durnawe skecze. Człowiek-anegdota, który jednak w swoim życiu miał wielkie szczęście spotkać takich ludzi jak Bardini, Dymsza, Przybora, Dobrowolski czy jego mistrz – Sempoliński. Uczył się „fachu” od najlepszych, niestety teraz nikt nie uczy się od niego. Kiedy odejdzie – polska scena rozrywkowa (w dobrym rozumieniu tego słowa, nie mówię o badziewiach, gwiazdeczka czy majewskich syfach jakiś) straci wielkiego człowieka.
Książkę polecam wszystkim, chociażby dla wspomnianych historii z życia i kariery.

Nie wierzę w życie pozaradiowe
Marek Niedźwiecki
Książka, która konkretnie i sprawnie (z masą anegdot) opisuje życie i karierę człowieka, który stał się instytucją w polskim radiu. Bo osobowość to za mało powiedziane. Kto kiedykolwiek słuchał, głosował na Listę Przebojów Trójki wie o co chodzi. Charakterystyczny głos, sposób prowadzenia i utwory, o których nie powiem, że „tego słucha Polska”. Ale spora część mojego kręgu kulturowego, tego czytające, chodzącego do kina, teatru. A muzyka jest, była i będzie naprawdę zróżnicowana. Każdy znajdzie coś dla siebie i ona powinna łączyć. Bo nie ma złych dźwięków – disco, metal, rap, rock – to wszystko jest dla przyjemności ludzi.
To przekazuje „Niedźwiedź” w tej książce i za to mu dziękuję.

Messi. Historia chłopca, który stał się legendą
Luca Caioli
Jedna z kilku książek „sportowych” które zgarnąłem pod koniec 2011, ale spróbowałem się tylko z tą. Wszyscy pewnie wiedzą tutaj, że podziwiam Messiego i uważam go za piłkarskiego geniusza oraz najlepszego obecnie gracza na świecie. Mało ludzi wie (i mało mi wierzy), że od kiedy zobaczyłem go pierwszy raz, a wtedy zaczynał błyszczeć w FCB Ronaldinho, już czułem ten power.
Po prostu urodził się w moim piłkarskim czasie zawodnik, który jest lepszy niż ubóstwiany przeze mnie Del Piero czy podziwiani Zidane, Nedved, Buffon, Maldini.
Niestety.
To słowo zasługuje na osobny akapit. Niestety, książka (nawet dla kogoś takiego jak jak, kto nie jest jednak fanem FCB ) jest jedną wielką laurką. Czytając ją czułem się jak gdybym zapoznawał się z dziełami na temat wielkich i kochany ojców rewolucji radzieckiej. Albo pieśni na cześć Kochanego Boskiego Przywódcy – wiadomo, Korea Płn.
Byłem zaskoczony totalnym brakiem obiektywizmu, nawet jeśli Messi posiada WIELKIE umiejętności. Opisywanie niektórych jego meczy, zagrań, goli było tak niewiarygodne, że aż szukałem na YT potwierdzenia.
Co prawda książka zawiera wiele ciekawostek z życia o których nie wiedziałem. O tym jak dorastał (a właściwie nie) w Rosario, czemu każdy gol dedykuje babci, dlaczego i w jaki sposób przeszedł kurację hormonem wzrostu (dobre dla debili z Realu wyjeżdżającym ze szprycą), dlaczego są z Guardiolą jak ojciec i syn. To momenty dla których warto książkę przeczytać. Ale spora jej część… jest przesadzona. A nawet jeśli to stanowczo brakuje krytyki wielu słabych występów, znaczących występów.
I chociaż ten człowiek ma ponad 30 indywidualnych tytułów w wieku 24 lat to po takiej biografii boję się sięgnąć po książkę o Xavim, Giggsie czy historii FCB. Nie rozumiem właściwie czemu tak to wyszło.


Pora na pozycje obcojęzyczne

Метро 2033
Dmitrij Głuchowski
Chyba jako jeden z niewielu w Polsce mam przyjemność posiadać wydanie w oryginale. Przeczytałem. Nie powiem – było momentami trudno, ale miałem motywację A dobra motywacja rzeczą najważniejszą jest
Czytało się… najlepiej zakąszając ogórkiem

The Jedi Path: A Manual for Students of the Force
Jedyna książka SW w 2011. Chyba. Ale chyba tak. Revana miałem, ale może jakoś tak… no nie wiem. Nie bardzo mi się chce po prostu.
Co o tym? Będzie osobna recenzja niedługo, ale powiem że mało ciekawych informacji, bo mało. Bo i co można odkrywczego dać? Ale jakość wykonania i jako gadżet – najlepszy ze wszystkich.

True Grit
Charles Portis
Droga, jak na taką objętość. Wydana jak taka… broszurka. Czy powieść groszowa? Coś takiego było kiedyś w USA. Ale treść genialna. Dużo słownictwa o Dzikim Zachodzie można podłapać.

Cosa Nostra: A History of the Sicilian Mafia
John Dickie
Jak w tytule. Lata 1860-2003. Prawdziwe kompendium dla miłośników tematu. Genialna robota, polecam każdemu.


Małe też zestawienie pokusiłem się
Największe zaskoczenie 2011:
1. Prawdziwa Marilyn Monroe (pozytywne)
2. Zaginiony symbol (negatywne)
3. Ciemne sekrety (pozytywne)

Największe rozczarowanie 2011:
1. W piekle lepiej być nikim
2. Messi. Historia chłopca, który stał się legendą
3. Metro 2034

Najgorsza książka 2011:
1. Ars magica
2. Przeklęty Zakon
3. Wahadło Foucaulta

Najlepsza książka 2011:
1. Uwikłanie
2. Podróżnik WC
3. Cosa Nostra: A History of the Sicilian Mafia



Co chciałbym przeczytać w 2012? Mnóstwo tego jest, z pewnością coś SW w końcu, może 1-2 Tronu... nowego Pilipiuka, nowego Hugo-Badera, nowego Eco, czeską literaturę...

Bo czytanie jest sexy. Tak mówi mi moja bliska przyjaciółka
http://img685.imageshack.us/img685/2379/czyt2.png
Zawsze lubimy powymieniać... uwagi na temat konkretnych tytułów

Czytajcie, czytajcie!

ostatnie pięć części piętnastotomowej "Sagi o Czarnoksiężniku" norweskiej pisarki Margit Sandemo, następnie wziąłem się za "SW Rozdroża Czasu" Paula S. Kempa, ale niestety po połowie odłożyłem tą książkę na półkę - chociaż planuję ją dokończyć, kolejno zacząłem czytać (od lutego 2011) "Sagę o Ludziach Lodu" również Margit Sandemo - obecnie czytam 42 część z 47 - spodziewam się dokończyć ją do połowy lutego. Podczas wakacji, na wyjeździe przeczytałem trylogię "Mass Effect" Drew Karpyshyn`a oraz jakieś fanowskie opowiadanie SW. A ostatnio na Bastionie przeczytałem opowiadanie Stover`a "Mroczna ścieżka".
W obecnym (2012) roku planuję przeczytać:
- "SWTOR: Revan" Drew Karpyshyn`a
- "SW Darth Plagueis" James`a Luceno
- dokończyć "Sagę o Ludziach Lodu" M.Sandemo oraz "SW Rozdroża Czasu" Paula S. Kempa
- "SWTOR Deceived" Paula S. Kempa
- wszystkie 28 części "Sagi o Królestwie Światła" M.Sandemo
- nową powieść z uniwersum "Mass Effect" (niestety nie napisaną przez Drew Karpyshyn`a)
- swoje prezenty z pod choinki, czyli "SW Gambit II Oblężenie" Karen Miller oraz "Dektywa Monk`a" (konkretnego tytułu, ani autora nie pamiętam)
- "Operację Dzień Wskrzeszenia" Andrzeja Pilipiuka i może parę opowiadań o Jakubie
- jakąś pozycję Jack`a Vance`a (to co znajdę w domowej bibliotece)
- może "Nekroskop" Briana Lumley`a, bądź którąś z serii Feist`a lub Davida Webera
Kolejność przypadkowa

Niedawno zabrałam się za "Lalki w ogniu" Pauliny Wilk, gdyż na jakiś miesiąc odstawiam książki SW, a czytać coś trzeba.
Piękna książka o Indiach ukazująca wszystkie strony tego kraju, pełna barwnych opisów, bez słodzenia. Polecam!

Dwa dni temu skończyłem czytać książkę pt. Sztejer. Autor - Robert Foryś.
Książka jest o Vincencie Sztejerze, który jest kimś w rodzaju łowcy nagród. Zabija dla srebra. Czas akcji książki nie jest dokładnie znany. 100lat po zakończeniu wojny nuklearnej. Świat wygląda jak średniowiecze, po który grasują mutanty. Książka bardzo mi się podobała, a szczególnie za komentarze Vincenta.

Fanów Wiedźmina czeka kilka niespodzianek.

Zaintrygowany zapowiedzią "uwspółcześnionej ekranizacji" http://www.youtube.com/watch?v=Di-XOO_LTlw zdecydowałem się sięgnąć po tę tragedię Szekspira, jedną z mniej znanych.

Tytułowy Coriolanus to rzymski wódz i doskonały wojownik. Prowadzi Rzym od zwycięstwa do zwycięstwa, za co ma być mu nadany tytuł konsula. Tyle, że Gajusz Martius jest niezwykle dumnym i pysznym człowiekiem, żywiącym głęboko zakorzenioną pogardę dla ludu. A pragną to wykorzystać dwaj trybuni...

Tragedia ta pokazuje nam, jak duma właśnie i arogancja - a nie dążenie do władzy - może doprowadzić do tragedii i zniweczeniu wszystkiego, o co się walczyło. A także angielski dramaturg bezlitośnie wypunktowuje chwiejność i słabość "ludu", który określa mianem motłochu.

"Coriolanus" nie jest z pewnością najwybitniejszą z szekspirowskich sztuk, nie ma w niej też choćby tak zapadających w pamięć cytatów, jak w innych dziełach. Niewątpliwie jednak warto poznać historię dumy pewnego wojownika, który stał się smokiem...

W przeciwieństwie do lat poprzednich postanowiłem również książki przeczytane zamieszczać regularniej niż tylko raz na 365 dni. A może ktoś zechce przeczytać to samo w podobnym czasie i podyskutować? Może
A podsumowanie i tak będzie swoją drogą.

Pozycja #01 Niestety wszyscy się znamy
Bohdan Smoleń, Anna Karolina Kłys
Pierwsza książka roku 2012. Zapis kilku rozmów z Bohdanem Smoleniem. O życiu, karierze, śmierci i obecnej pracy przy Fundacji Stworzenia Pana Smolenia, która zajmuje sie hipoterapią dla dzieci.
Ogólnie książka jest bardzo w porządku, ale ludzie liczący na mnóstwo anegdot ala Łazuka raczej się zawiodą. Nie oznacza to, że nie ma tutaj ciekawej treści, okraszonej specyficznym poczuciem humoru
(...) Wiem tylko, że się rozwiódł i ożenił z kobietą młodszą od swojej córki. Więc co może z nią robić? Może się rozśmieszają?
z domieszką… pewnego zmęczenia życiem.
Dużo o fantastycznej historii rodziny węgiersko-polskiej, sporo o Teyu i w ogóle kabareciarstwie. I chociaż Smoleń pozytywnie bądź neutralnie wypowiada się o Laskowiku to jednak po tej książce moje jako takie uznanie dla Zenona… zmalało. Znacznie zmalało, bo bez kozery powiem że Laskowik teraz jawi mi się jako kawał ku***a, lansera i po prostu najzwyczajniej kumpla komuchów z poznańskich okolic.
Tak czy siak dla Bohdana Smolenia wielki szacuj za to co robi, nie poddaje się pomimo życiowych ciosów i własnych zdrowotnych problemów.

#02 Szepty zmarłych
Simon Beckett
Książka z pewnością nie do czytania dla osób z bujną wyobraźnią, od razu przekładających słowo pisane na wizualizację. Ani przed posiłkiem, ani w trakcie, ani tuż po. O co chodzi? O Trupią Farmę, ale nie tylko
Kryminał… chyba. Trochę taki nietypowy. Trzecia książka tego autora, ale pierwsza z którą się zetknąłem. Bardzo ciekawy sposób pisania w pierwszej osobie. Finał – naprawdę zaskakujący i idealny do sfilmowania. A epilog? Aż ciężko uwierzyć.
Dla miłośników gatunku lektura obowiązkowa. Mnie pozostaje poszukać dwóch wcześniejszych tytułów, z tym samym bohaterem głównym.

#03 Cejrowski. Biografia
Grzegorz Brzozowicz
Specyficzna książka, której bohater podobno chciał wykupić nakład i spalić. Ale to cały Cejrowski.
Bardzo dobrze czytało mi się tą pozycję, w ogóle wszystkie książki z Cejrowskim w jakieś roli pasują mi. Mimo, że 90% poglądów nie.
Ale z biografii dowiedziałem się m.in. że SB porwało go i torturowało podczas matur, że ojciec „tworzył” scenę jazzową w Polsce no i że korzenie żydowsko-hiszpańskie wychodzą na wierzch jak u nikogo innego. Chęć poznania czegoś innego, biegłość w językach
Po żydowsku… no tu z Wojtusia wychodzi wszystko się kojarzy z tym narodem, a co można określić antysemityzmem – jeśli się to głośno powie. Ale jakby nie czytać to Cejrowski od lat dziecięcych posiadał smykałkę do zrobienie interesu. Czy to w zakrystii, czy to w szkole, czy na wakacjach. I nie mówię tu o słusznej chęci popracowania, co też bije z kart książki. No ale zmysłu do zarobienia złotówek pozazdrościć. Podobnie jak podróży.

#04 Wyspa doktora Moreau
Herbert G. Wells
Jeden z moich ulubionych i jeden z najciekawszych w ogóle twórców powieści s-f.
Ta książka jest jedną z niewielu, które wywołują u mnie autentyczny lęk, jakąś taką nieopisaną bojaźń. Tak sobie to zawsze wyobrażam, że gdybym znalazł się na takiej wyspie to bym nie wyrobił.
Chociaż „praca” Moreau i on sam weszli już do kanonów kultury to jednak ilu ludzi zauważa głębszy problem poruszony przez Wellsa – ile w ludziach pozostało pierwotnej dzikości, jak daleko odeszliśmy od poziomu egzystencji zwierzęcej i czy na pewno tak daleko? Świetniej ujęto to w posłowie pióra Juliusza Palczewskiego.

#05 Nielegalni
Vincent V. Severski
Szpiegowski hicior autora, który pisząc pod pseudonimem, chce nam przybliżyć działanie służb. U nas, przy naszej sytuacji politycznej i u naszych największych rywali – Rosjan.
Książka jest grubaśna, ponad 800 stron. Czyta się to jednak dobrze, pomimo natłoku wątków i postaci oraz wielu niepotrzebnych opisów i rozmów. Zwłaszcza bardzo słaba końcówka, gdzie w pijackich rozmowach przejawia się niechęć autora do Zacharskiego wydaje mi się totalnie niepotrzebną. Czułem pewien niesmak czytając, co jeden oficer myśli o drugim. To takie raczej bez klasy.
A tak w środku to polski wywiad, ruski wywiad, szwedzki wywiad, nielegał, komandosi z Czeczenii, białoruskie służby – ogólnie dużo się dzieje, napisane fabularnie ciekawie. Bardzo akurat rozbroiły mnie określenia Partii Brzydkich i polityki historycznej prezydenta (wiadomo o kogo chodzi) oraz stosunek do IPNu.
No… historyk w Polsce to teraz boska fucha, sędzia, prokurator, policjant i kat… cztery w jednym.
Tu się akurat zgadzamy – Instytut Paszkwili Narodowych powinien otworzyć archiwa i zniknąć. Ale powracając do tematu to ponad 800 stron dobrego czytadła i podobno już powstaje druga część. Nie wiem szczerze powiedziawszy po co, ale z pewnością przeczytam.

#06 Podróże małe i duże, czyli jak zostaliśmy światowcami
Wojciech Mann, Krzysztof Materna
Jak zostali? Ano prosto, jak większość „artystów” tamtej epoki – dostali paszport i jazda. Zwłaszcza Materna jako pracownik Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych. Zawsze mnie to trochę dziwi, jak to teraz wszyscy pytani mówią jak ciężko było za „komuny”, a co robili podczas ogłoszenia stanu wojennego i takie tam. O ile nie zapomniałem to ich akurat „generał” przyciął w USA. Radosne, ne?
Książka jest niestety słaba. Nie żebym patrzył na nią przez pryzmat państwowych wyjazdów. Po prostu za mało ciekawych anegdot, pisanie naprzemienne Manna/Materny jakoś tak drażni (zwłaszcza że rozróżnione to jest innym, acz nadal średnio czytelnym kolorem czcionki) i wydaje mi się, że to już nie jest ten duet co kiedyś. No a przyznanie na końcu, że książka powstała po prostu z powodu braku kasy i potrzeby tejże obydwu panów… nie mam do tego pozytywnego komentarza.
Dobrze, że to pozycja z biblioteki, bo wydanie na nią 40PLN to złodziejstwo i granda.


Jest dobrze, ale jeszcze tyle zaległości...

Jedziemy dalej.

#07 Ostatnia przygoda
Eugeniusz Dębski
Zdjąłem tą książkę z półki bibliotecznej trochę pod wpływem impulsu. Dołożył się do tego wygląd okładki i opis fabuły, że detektywi, najemnicy, tajemnicza sekta i zbiorowy mord.
Dojechałem gdzieś do setnej, sto dziesiątej strony i odpuściłem. Nagle, po dobrym początku, wszystko zaczęło się rozjeżdżać, dialogi słabły z każdym zdaniem. Zerknąłem w ogóle sobie do neta kto to jest ten Dębski i jego bohater. Okazuje się, że ‘Ostatnia przygoda’ to tom 8 (ósmy słownie) a wydano do tej pory 3. Z tym ósmym włącznie.
Nie wiem czy to beka, czy to specjalnie czy kogoś w Fabryce przygniotła maszyna drukująca. W każdym bądź razie po takim opisie odpuściłem. Ale nadal niezmiernie fascynuje mnie w polskiej fantastyce ciągnięcie bohaterów przez kolejne grafomańskie tomy. Pilipiuk już chyba to kiedyś rozbrajająco stwierdził, że żyć z czegoś trzeba a że on żyje z książek to tłoczy kolejne. Tłoczy to dobre słowo. Popełnia – jeszcze lepsze. Ale napisać coś nowego i fajnego? Po co?

#08 Pióropusz
Marian Pilot
OMG, druga książka i druga straszliwa chała. W tym roku zaplanowałem sobie, że poczytam książki nominowanego nagrody Nike. Z roku 2011 i z poprzednich. Pióropusz to zeszło/tegoroczny zwycięzca.
Gdyby nie dziadek, gdyby nie matka i gdyby nie dwie lewe ręce, Marian Pilot zostałby jak nic pastuchem albo ślusarzem.
Dorota Wodecka o laureacie tegorocznej Nagrody Literackiej Nike 2011
Czytając/nie czytając ten tytuł myślę, że może byłoby lepiej?
W utworze tym, jak chyba w żadnym z poprzednich, skupiły się szczęśliwie wszystkie charakterystyczne cechy pisarstwa Mariana Pilota: kunszt narracji, maestria w operowaniu groteską, umiejętność przeobrażania scen pełnych realizmu w oniryczne, surrealne wizje, a nade wszystko kreatywność leksykalna, język, którego oryginalność, pomysłowość, zmysłowa dosadność i szarże słowotwórcze nie mają sobie równych w naszej literaturze współczesnej.
To z kolei „tyłówka” książki. Padłeś? Nawet Duracell cię nie podniesie…
I rzeczywiście słowem „operuje” Pilot tak, że za **** nie można się połapać o co chodzi. To są dla mnie takie książki, które jeszcze mają poprawnie gramatycznie zbudowane zdania, ale te zdania razem nie tworzą niczego sensownego.
Niżej już jest chyba tylko Masłowska, której gramatyki nie sposób pojąć, a tym bardziej nagrodzenie Nike z roku 2003 (czytelnicy o0) i 2006 (jury).
Ja się tak zastanawiam jaki sens jest w nagradzaniu prestiżowym polskim wyróżnieniem dla najlepszej polskiej książki tytułów, których po prostu nie da się czytać? Nie że fabuła, dialogi czy opisy są do dupy. Tylko po prostu z zapisanych zdań nie można do nich dotrzeć?

#9 Chemia śmierci
#10 Zapisane w kościach
#11 Wołanie grobu
Simon Beckett
Tomy jeden, dwa i cztery. „Trójkę” przeczytałem i opisałem wcześniej, tak wyszło że była jedyną pozycją do wypożyczenia. Dodatkowo najpierw przeczytałem Wołanie, a potem po kolei. Nie wpłynęło to w żaden sposób na odbiór tych książek, chociaż ciężko wyzbyć się wrażenia, że tylko część trzecia dzieje się w USA. Nie czuć różnicy pomiędzy Anglią a Ameryką, może ja tak mam. Chociaż tom drugi, wyspiarski… nieważne
Grunt, że Beckett trzyma poziom cały czas, tworzy wspaniałe historie związane z zawodem naszego bohatera, a spodziewałem się że niewiele da się z tego wycisnąć. Jednak jego finały są tak zakręcone, tak zaskakujące… mam nadzieję, że kiedyś ktoś przeniesie to na ekran, bez zniszczeń.

Chemia śmierci – pierwsze, bestsellerowe spotkanie z doktorem Davidem Hunterem, antropologiem sądowym. Człowiek po mocnych przejściach, próbuje odzyskać równowagę przyjmując posadę lekarza w małym miasteczku Manham. Oczywiście po jakimś czasie pojawiają się zwłoki, potem kolejne i chcąc nie chcąc Hunter podejmuje się pomocy, służąc policji swoimi unikalnymi zdolnościami.

Zapisane w kościach – drugi to kontynuacja pracy Huntera jako antropologa sądowego już w pełnym wydaniu. Dla mnie najlepsza część, dziejąca się na angielskiej wysepce, odciętej sztormem od dostępu do lądu. Spopielone zwłoki o dziwnym ułożeniu prowadzą od zwykłej diagnozy do serii morderstw, których finał jest totalnie zaskakujący, a już epilog… wymaga części trzeciej, chociaż jest tam tylko wspomnienie tych wydarzeń. Cudowne zakończenie, niczym finta w fincie.

Wołanie grobu – ostatni wydany tom „przygód” Huntera, które sprzedały się w 4 mln kopii, w 28 językach. Angielskie torfowiska i jaskinie kryją niejedną tajemnicę i niejedne zwłoki. Jeśli dołożymy do tego mordercę i gwałciciela o wyglądzie batmanowskiego Bane’a, któremu udaje się uciec z więzienia i który chce coś od naszego doktora… czasem czytając te książki ma się dziwne uczucie, że DH nie może sobie spokojnie obejrzeć trupa, opisać jak zginął i kiedy a potem wrócić do domu. Zawsze przyczepi się do niego jakiś świr. Ale jak się lubi swój zawód.
Bardzo dobra seria, na poziomie przez wszystkie cztery tomy.

#12 Vaterland
#13 Archangielsk
#14 Ghostwriter
Robert Harris
W ogóle od dłuższego czasu polowałem na coś „rzymskiego” tego autora, ale nie dało rady trafić. To wziąłem co było.
Vaterland – najlepszy debiut literacki 1992 r. Rok 1964, Rzesza wygrała wojnę, tylko na dalekim wschodzie wciąż tłuką się niedobitki i partyzantka rosyjska. Nie ma Polski i wszystkich państw w stronę Uralu. Jest za to coś na kształt radosnej UE z Francją, Włochami, Hiszpanią, Belgia itp. USA są w pokojowych relacjach z nazistami. Wspaniały (teoretycznie, dla niektórych) świat.
Tylko jeden niemiecki policyjny detektyw wpada na trop czegoś co jest niewiarygodne i co przeczy łatwej prawdzie zaakceptowanej przez świat – „ewakuacji” Żydów na Wschód. Wplątuje się w grubą aferę a pomaga mu amerykańska reporterka. I chociaż brzmi to banalnie to czyta się świetnie aż do samego końca. A wizja takiego świata cały czas przeraża.

Archangielsk – angielski historyk i tajemnica zeszytu Stalina, który podobno wykradł Beria kiedy dyktator dogorywał w swojej daczy. Typowy rosyjski burdel lat Jelcyna, do tego komuno-faszyści, służby specjalne, najarany amerykański reporter i dziwka, której życie wcale nie było proste. Skoro miało się za ojca osobistego ochroniarza Berii.
Bardzo ciekawie napisane, dużo trafnych uwag o Rosji i jej mieszkańcach no i ta tajemnica. Groteskowo-przerażająca, przychodzi taka myśl że wcale daleko od łagrów i zbiorowych mogił nie odeszliśmy.

Ghostwriter – oryginalny tytuł „The Gost”, co ma sens choć bohater woli się określać mianem murzyna. Jestem tylko ciekaw czy śp. Piotr Amsterdamski przetłumaczył to w miarę porządnie czy… łopatologicznie jak tytuł?
Tak czy siak kto widział film Polańskiego wie o co chodzi. Były premier UK Langa chce wydać wspomnienia, ale potrzebuje kogoś kto profesjonalnie przeleje to na papier. Pojawia się nasz duch, a w tle wybucha afera z transportami więźniów i tym całym terrorystycznym badziewiem. Podobno premier jest aluzją do Tony’ego Blaira, ale jakoś tego nie czułem. Ale im więcej pracy, tym więcej szczegółów, które nie bardzo do siebie pasują, porównując opowiadania Langa i pracę jaką wykonał poprzedni „murzyn” – partyjny wielbiciel/wyznawca McAra.
Dobra książka, trzyma poziom pozostałych, dlatego tak bardzo szukam tych „rzymskich” książek.

#15 Pieśń Lodu i Ognia - Gra o tron
George R. R. Martina
Recenzja akuratnie tutaj http://gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=167496#513578

Kill`em all" Jakuba Ćwieka to ostatni tom tetralogii o Lokim, aniołach i reszcie ekipy. Czekanie opłaciło się z nawiązką: dostajemy dobre zamknięcie całej historii, zakończenie jakby nie patrzeć, uczciwe, choć do końca miałam nadzieję,
początek spoilera że Kłamca znowu się wykręci. koniec spoilera Koniec końców wygrali ludzie.
No i wreszcie spotykamy Boga. A raczej Jego głos, co w pewnym sensie znaczy to samo.

Jeśli ktoś ma ochotę na kawałek dobrej literatury rodzimej produkcji, to Kłamca jest pozycją obowiązkową.

Z ostatnio czytanych najbardziej do gustu przypadł mi pierwszy tom Sagi Cienia Cień Endera, będący jednocześnie spin-offem Sagi Endera.

To że cykl przygód Endera należy do moich ulubionych cykli, wspominać nie muszę. Wielokrotnie napominałem o walorach tej serii, która wyszła z pod pióra Orsona Scotta Carda. Co w powieści "Cień... " najbardziej mnie urzekło, na pewno powrót do szkoły bojowej znanej z Gry Endera i ponowne spotkanie z ulubionymi postaciami serii. Czytając ją czułem się jakbym ponownie wracał do ulubionej książki, sporo wątków opisuje te same wydarzenia co w pierwowzorze, jednak z innego pkt. widzenia, z pkt. widzenia Groszka, głównego bohatera Sagi Cienia, diabelnie inteligentnego dowódcy i przyjaciela Endera. Szkoła bojowa to przedsionek dla wybitnie uzdolnionych dzieci, które mają w przyszłości stać się elitą dowódczą w celu uratowania ludzkości przez nadchodzącą trzecią inwazją Formidów. Nasz bohater dostaje się do niej, po drodze jednak napotykając sporo trudności związanych z jego przeszłością.

Sama książka jest trudno dostępna i rzadko można ją kupić za rozsądną cenę, to samo tyczy się następnych tomów Sagi Cienia. Na dodatek mam takiego bzika, że chce mieć wszystkie z jednego wydania z czerwonym paseczkiem "Proszyński i S-ka", co jeszcze bardziej wydłuża polowanie na pozycje.

Powieść polecam, jeśli spodobała wam się "Gra Endera", na pewno napotkacie sporo nawiązań, które pozwolą poszerzyć wam spojrzenia na fabułę "Gry... ". A dla tych co nie zaznali się jeszcze z przygodami Endera, polecam tym bardziej gdyż pozycja jest wyjątkowo wciągająca, (460 str w 2 dni).

Ja ostatnio skończyłem czytać "Igrzyska Śmierci" i "W Pierścieniu Ognia" teraz czytam "Kosogłosa".

Od wieków już nie pisałem w jednym z tych tematów, ale okazja jest nie byle jaka, więc wymaga jakiegoś upamiętnienia. Jakis czas temu skończyłem bowiem Okaleczonego boga, dziesiąty i ostatni tom Malazańskiej Księgi Poległych. O wrażeniach z pierwszych ośmiu tomów pisałem juz swego czasu ( http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=383433#439366 ), teraz pora na końcówkę i ogólne przemyślenia.

Ostatni tom to w praktyce jedna wielka konwergencja, węzeł, w którym splatają się wątki prowadzone przez całą sagę. Większość z nich krąży wokół wyprawy Łowców Kości przybocznej oraz obrony Brzegu przez siły Shake`ów. Z racji tego, że naprawdę poważna akcja zaczyna się w książce raczej wcześnie, obawiałem się nieco, że autorowi nie uda się utrzymać napięcia przez całą powieść. Tym niemniej Erikson nie zawiódł. Odsłaniane kolejno tajemnice, wyskakujące jak diabeł z pudełka postaci, wydarzenia tak epickie, że w każdym innym cyklu stałyby się śmieszne. początek spoilera Szturm na Kolanse, bitwa o iglicę, kolejne szturmy Liosan na Brzeg, starcie na kurhanie, przykucie otataralowej smoczycy, śmierć (?) Okaleczonego Boga z rąk Tancerza koniec spoilera - każde z tych wydarzeń byłoby genialnym punktem kulminacyjnym dowolnej książki fantasy. Wreszcie dowiadujemy się, w co grają Kilamandros i Zbłąkany, Tron Cienia i Kotylion (na pewno?), przyboczna, Forkrul Assailowie, Syn Ciemności, Eleinty. Kilka pytań pozostaje wszakże bez odpowiedzi (albo po prostu ich nie dostrzegam). Kim choćby jest kapitan Ruthan Gudd?

Otrzymujemy również sporą dawkę jedynego w swoim rodzaju malazańskiego humoru. Każde pojawienie się duetu Szybki Ben & Kalam Mekhar, drużyny Łowców Kości i Podpalaczy Mostów w marszu, księżniczka Felash (swoją drogą, wreszcie dowiadujemy się, kim jest jej służka), pradawni Jaghuci, Tron Cienia opowiadający o swej matce, zakochany Ublala Pung - to kolejne salwy śmiechu.

Żeby dodać naparstek dziegciu - trochę zbyt mało IMHO miejsca poświęcono Icariumowi oraz Karsie Orlongowi, ale oni już mieli swoje momenty chwały. Rozumiem klamrę spinającą fabułę, i tak dalej, ale trochę wymuszone wydaje się początek spoilera nagłe przywoływanie Krokusa i Apsalar koniec spoilera. No i jak można było zabić początek spoilera Fenera koniec spoilera? Znowu.

Malazańska ksiega poległych to zdecydowanie jedno z najwspanialszych, najbardziej epickich, przemyślanych i genialnych dzieł, jakie znam. Chciałoby się napisać, że polecam je każdemu. Ale nie napiszę. Wiem, że wielu odbije się od tego cyklu, od dramatis personae liczących kilkadziesiąt imion, od półprawd, kłamstw i wielopoziomowych intryg. Erikson nie jest bowiem pisarzem, który cokolwiek podaje czytelnikowi na tacy. Tu nie ma czarno-białych bohaterów rozprawiających na prawo i lewo o swoich intencjach, serwujących przy okazji skróty z historii uniwersum. Tutaj trzeba walczyć o każdy strzępek informacji. I jeżeli niektórzy twierdzą, że Martin rzuca ich na głęboką wodę, to zetknięcie z twórczością Eriksona będzie dla nich wypchnięciem w próżnię kosmiczną. Nago. I z tuzinem włóczni wbitych w plecy. Tym niemniej jeżeli ktoś ma ochotę na dojrzałą, wymagającą, mroczną fantasy, to serdecznie polecam.

Aż się łezka zakręciła w oku przy słowach:

Tu kończy się dziesiąta i ostatnia opowieść z Malazańskiej Księgi Poległych.

Dzięki, panie Erikson. Cóż znaczy trzy i pół miliona słów między przyjaciółmi?

Na czwartą częśc przygód Lokiego i jego zakręconej kompanii przyszło nam czekać długo. Zdecydowanie za długo, o mniej więcej rok niż planowano wstępnie. I niestety odbija się to fatalnie na samej książce.
Od początku do końca zrobiła na mnie wrażenie tworu pisanego jakby od niechcenia, z kilkoma przebłyskami, które jednak giną pod toną fabularnych głupotek takich jak początek spoilera fakt, że wszystkie filmy na świecie przepadly podczas apokalipsy, ale już internet działa, z facebookiem na czele. A podobno to PirateBay miało najbezpieczniejsze serwery). Samo zakończenie też posysa, bo o ile jest ładne, trochę smutne itd. to zwyczajnie nie ma sensu - "3000 ludzi nagle przestaje wierzyc w Boga, więc bogowie przestają istnieć" Nic to, że to nie jedyni ocaleni po końcu świata i ci pozostali dalej wierzą. No i wątpie zeby ktokolwiek w sali teatru wierzyl w bogów greckich czy nordyckich, co tylko dodaje idiotyzmu całości. koniec spoilera
Ksiązka niczym nie zaskakuje (poza ww. zakonczeniem) sceny batalistyczne poprowadzone beznadziejnie (jest armia i pyk, nie ma armii), zaś nowi bohaterowie wzięli się totalnie znikąd i bez większego sensu dla fabuły - za bardzo widać tutaj, że Ćwiek chciał wrzucić do książki kumpli z fandomu polskiej fantastyki.
Czwórka, po genialnych dwóch pierwszych tomach i średnim trzecim rozczarowuje jako zakończenie. Jest nieprzemyślana, nadzgana bezsensownie zbyt wielką ilościa odwołań do popkultury oraz fandomu. O ile poprzednie części robily to zgrabnie i ze smakiem, tak tym razem nie wyszlo. Polecam tylko tym, ktorzy koniecznie chcą wiedzieć jak skończył nordycki bóg kłamstw, inni niech lepiej sięgną po książki Kossakowskiej.

Jestem przy samej końcówce książki... I odczuwam zbełtanie mentalne niczem Stefcio Rozpruwacz jak to jego rozpruwali...

Książka... W sumie mam wrażenie, że nie przypomina innych dzieł Pratchetta. Ortodoksyjni fajni fani, mogą kręcić nosami, well, takie ich prawo.

Ja zaś leżę i kwiczę z radości, że to cudo wpadło mi w łapy. Pokusiłbym się, że to jest... najlepsze pisarskie dziecko Pratchetta jakie miałem okazję przeczytać. A od dzieciaka zdążyłem pochłonąć wszystko tego autora, co zostało wydane w Polsce.

Ale przechodząc do konkretów... Przede wszystkiem-mam wrażenie, że język jest taki... mało Pratchettowski. Tłumaczy jak zwykle Cholewa, iwęc to nie tłumacz. Mam nadzieję, że to po prostu autor się tak zmienił... bo rozpatrywałem też tę kwestię pod kątem jego (tfu tfu niech przeklętą będzie) choroby. Chodzi mi tu ogólnie o styl pisania... nie wiem może ktoś kto to czytał lepiej ujmie.

Przede wszystkim mam wrażenie, że Niuch jest... Mroczniejszy niż większość książek Pratchetta. Wiadomo, że jego książki w sposób lekki poruszały bardzo ważne tematy...

Ale tutaj tej lekkości jest znacznie mniej. Zresztą uwidacznia się tu całą głupotę, nietolerancję, zaściankowosć człowieka...A także po mojemu jego żądzę do posiadania wszystkiego (strumień)... Nierzadko nawet występują... sceny drastyczne. Jasne, zdarzało się że ktoś tu zginał, stracił głowę.... ale nawet śmierć była podszyta częstokroć pewnym... sarkazmem i ironią. A tutaj nie. Jest ciężka. Czuć negatywne emocje bohaterów. Nie chce się wierzyć w niezrozumienie i pogardę jakie okazują mieszkańcy wioski, czy tam Quirmu. Well, w sumie trzeba przeczytać.

Ja osobiście jestem w pozytywnym szoku. Sir Terry jeszcze mnie tak nie zaskoczył. Niuch jest... Dziwny. Ale świetny. Polecam, chociaż zapewne nie każdemu podpasuje coś takiego. Ale uważam, że spróbować naprawdę warto.

A jeśli ktoś czytał, to interesują mnie opinie bardzo.

Ja ostatnio zaczytuję się w powieściach Agathy Christie. "A.B.C." i "Morderstwo w Orient Expressie" to chyba moje ulubione tytuły. Oprócz tego czytam różnego rodzaju fantastykę i s.f.
A obecnie jestem na 163 stronie "Rozbitków z Nirauan"

Ostatnio czytałam "Złodzieja Czasu" Terry`ego Pratchetta, a teraz zabieram się za "Blask Fantastyczny" również tego autora.
Kocham jego książki

Ostatnio przeczytałam całą "Serię Niefortunnych Zdarzeń" - z sentymentu. Dobiłam "Howl`s Moving Castle" i "Listami" Marii Curie-Skłodowskiej z córkami.

Ostatnio przeczytałem kolejną książkę Jacka Komudy pt. "Zborowski". Jest to jak zwykle u niego osadzona w XVI-wiecznej Polsce historia, głównym bohaterem zaś jest Samuel Zborowski młodszy, syn sławnego szlachica o tym samym imieniu i nazwisku, ściętego na rozkaz kanclerza Jana Zamoyskiego. Podróżuje w towarzystwie Kozaka Nikifora Huni (ciekawa postać, cyniczny, skuteczny zabójca bez wyrzutów sumienia) oraz niejakiego Bohusza (to z kolei dość zabawny bohater w stylu sienkiewiczowskiego Rzędziana). Pojawia się także ulubiona przez Komudę postać "Jacka nad Jackami", Dydyńskiego.

Książka to pięć opowiadań, powiązanych ze sobą wydarzeniami z pierwszego i drugiego, chociaż opowiadających o innej przygodzie Samuela. Kojarzyła mi się z opowiadaniami Roberta E. Howarda Może dlatego, że klimat jest dość poważny i sporo jest pojedynków na broń białą

Ogólnie mówiąc Jacek Komuda po raz kolejny dobrze odmalował realia szlacheckiej Polski i świata panów braci i warto przeczytać.

wypada chyba najsłabiej w moim życiu ... Ale na swoje usprawiedliwienie dodam że wróciła mi faza na komiksy i to ostatnie głównie je czytałem I to ... masowo No i na samo czytanie nie było za bardzo czasu w te wakacje ;/ Uwzględniam tu tylko prozę, bo ksiązek może i przeczytałem więcej, ale była to literatura fachowa, powiązana ze studiami :< Jeszcze w lipcu ślęczałem nad licencjatem, więc potem wolałem korzystać z uroków lata, co jest kolejnym powodem małej liczby zaliczonych ksiąg :>

Zrób mi jakąś krzywdę Jakub Żulczyk. Audiobook. Czyta Sokół, raper. Najlepsza książka jaką czytałem od baaaardzo dawna. Pewnie nie jedna osoba uznała dzieło za pretensjonalne (bo może i czasami trochę jest), ale tak skumulowanej dawki nostalgii, humoru, wnikliwych obserwacji społecznościowych i goryczy nie zaznałem od dawna. Nie będę wdawał się w opisy fabuły, ale powiem wam tak : jeżeli jesteś kończący studia 20parolatkiem który wychował się w 90`s, a jednocześnie ... hmm jesteś przewrażliwieńcem który raz czuje się królem świata a za chwile chce sobie strzelić kulę w łeb to przeczytaj tę książkę. Czytając miotałem się pomiędzy chęcią strzelenia głownemu bohaterowi w ryj a poklepaniem po plecach z pocieszającym "Rozumiem". Pierwszy audiobook jaki w życiu przełknąłem.
BTW ... przełknąłem ... Słyszeliście o ludziach którzy mówią że odstawiają bardzo fajną książkę na bok odrobinę przed zakończeniem, aby poznać ja jak najpóźniej albo jak będą w nastroju ? Ja słyszałem. I zawsze miałem z nich polewkę, albo myślałem że to takie tam hipsterskie gadanie ... Aż sam tak nie zacząłem mieć. Ksiązka od początku lipca nieruszona, mimo że zostało mi jej naprawdę niewiele i chodzi mi ona po głowie.

The Walking Dead: Rise of the Governor Robert Kirkman, Jay Bonansinga. Drugi, i jak dotąd ostatni audiobook jakiego słuchałem. Pierwszy po angielsku.
Po literaturę opartą na licencji staram się, poza wyjątkiem Star Wars, nie sięgać. Nie to żebym uważał że z zasady musi być gorsza (chociaż często tak bywa ) ale po prostu tak wyszło. Jednak jakiś tam impuls zadziałał, chyba przy czytaniu komiksu, no i audiobook TWD trafił na moją komórkę. O dziwo książka napisana sprawnie i dość ciekawie (spodziewałem się czegoś o niebo słabszego), więc dość szybko się wkręciłem. Jednak z powodu awarii gniazdka słuchawkowego ksiązka czeka na swoją kolej, pomimo że przesłuchałem jakieś 3/4 (słuchałem na słuchawkach podczas treningu albo opalając się). Nie polecam ale i nie odradzam. BTW po książkę można sięgnąć nie mając wcześniej styczności z komiksem czy serialem. Występuje dość znana postać z komiksów co prawda, ale to naprawdę nie stoi na przeszkodzie nieobeznanym.

... i coś bliskie sercu każdego Bastionowicza

TARA RARA
RA
TA RA RA RARA
TA RA RA RA RA
TA RA RA RAAAA
Star Wars : Legacy of the Force V : Sacrifice Karen Traviss. Dawno, oooooj dawno nie ruszałem Star Wars. Książki co prawda trafiały ciągle do kolekcji (raczej przez antykwariaty i wznowienia, bo ostatni raz do księgarni pobiegłem ... przy Shadows of Mindor Dla Stovera <3 A następny raz pobiegnę dopiero w dniu premiery Plagueisa ) ale nie czytałem SW od jakiegoś ... roku ? Cóż, moje fanostwo przychodzi i odchodzi falami Chwyciłem tę książkę z półki pod wpływem jakiegoś impulsu i zacząłem ją wczoraj jadąc pociągiem do Warszawy ... a dziś po opalaniu jestem niemal na finiszu ! Czy zadziałał jakiś Starłorsowy głód ? Sam nie wiem, może i tak. Niemniej jednak - przestańcie wieszać psy na Karen ! Poświęcenia to świetna książki, opisy intryg na najwyższych szczeblach, działania tajnej policji, zamach na Gejjena, odsunięcie Omasa od włądzy ... mistrzostwo ! Postać Boby i jego zachowanie jako Mandalora też mi się bardzo podoba. Odejście Karen to niepowetowana strata dla Star Wars. Jeżeli jutro rano postanowię się opalać z książką w ręku to coś mi się wydaje przed jutrzejszym południem dokończę Sacrifice`a ... i chcę więcej ! BTW zaczynam wreszcie uznawać Bena za postać a nie ... konieczność

Rany, tylko 3 książki przez półtora miesiąca wakacji ... trochę wstyd Tym bardziej że kupiłem od groma książek A wśród zakupionych książek (bądź po prostu będących w moich planach) znajdują się :
*Mroczna Wieża I : Roland
*11/22/63
*Władca Barcelony
*Moby Dick
*Radio Armageddon
*Instytut
*86
* ... cóż, póki nostalgia dla SW odżyła a Sacrifice zrobiło dobre wrażenie, to czas zakupić ostatnie tomy Dziedzictwa Mocy

Jednak jako że mam fazę na komiksy, to przed nimi prawdopodobnie skuszę się na dzieło Franka Millera "Martha Washington". Już od pewnego czasu zacieram ręce, mam nadzieję że komiks wart swej opinii. A co do komiksów i opinii to po raz 3 czytałem "Mroczny Rycerz Powraca", a po nim sięgnąłem po sequel "Mroczny Rycerz Kontratakuje" ... buuuueeehhh ://

Co do audiobooków : uważam że "tradycyjne" ksiązki czyta się fajniej, mając lepszy "klimat" i ogólnie. Jednak kiedyś byłem tradycjonalistą na siłę, potępiałem audiobooki, mimo że ich nie znałem. Przekonałem się do nich. I mimo, że nadal wolę tradycyjną książkę, to przyznam że audio jest przydatne podczas roweru, treningu, opalania itp. Nawet spodobało mi się leżenie ze słuchawkami na uszach po ciemku przed zaśnięciem
2 audiobooki w których posiadaniu się znalazłem i czekają na swoją kolej to :
* Gra o Tron : podobno najdroższa tego typu produkcja w Polsce.
*Wojna Polsko-Ruska (film ssie moim skromnym zdaniem )

A upoluję jeszcze ... Shatterpoint ... Tak, moja ulubiona książka SW Ostatnio mi chodziło po głowie by sobie ją przypomnieć, a skoro już taki mam zamiar no to sobie urozmaicę :>

Cóż, słoneczko powie "papa" za maxymalnie 2 miesiące to i czasu może będzie więcej na czytanie :> No chyba że zamiast planowanego roku przerwy pójdę jednak od razu na magisterkę ... albo uwalę poprawkę która mnie czeka za parę tygodni

BTW przeczytane może i niewiele ale za to 2 short story ... napisane.

PS stęskniłem się również za Kingiem ... Przed wakacjami przeczytałem Cujo, a rok temu Pod Kopułą ... i w sumie tyle, czas nadrobić, kiedyś byłem gościa fanem a 2 jego książki w ciągu roku to dość mało :>

Ranking wakacyjny:

Komandosi Republiki: Bezpośredni kontakt
Wojny Klonów: Punkt Przełomu
Dziwny Przypadek Papierowego Yody
Wojny Klonów: Żadnych Jeńców n-ty raz
Wojny Klonów: Dzika Przestrzeń n-ty raz
Darth Bane: Droga Zagłady n-ty raz
Rycerze Starej Republiki: Początek TPB
Rycerze Starej Republiki: Flashpoint TPB
SW Komiks 6/2012

Sierpień:
Komandosi Republiki. Bezpośredni kontkat
Darth Bane. Dynastia zła

Lipiec:
Zakład kompielowy
Laboratorium
Nie mów nikomu
Lot nad kukułczym gniazdem
Drugie życie bree tanner

Sierpień słabo bo urlop intensywny z muzyką ekstremalną m/. Teraz zabieram się za Złe miejsce i czekam na kolejnych Komandosów z KKSW

czytam, kończę tom drugi - wrażenia mieszane, jako czytadło niezłe ale nic więcej - maniera autora "ja wiem tyle o wojnie i grozie tego świata" sprawia, że często jesteśmy raczeni sztucznymi monologami "na Sapkowskiego" - ale czyta się szybko, polecam dla relaksu to jakimś ciężkim, naukowym tomisku

... lub okres okołowakacyjny:

- Shadow of the Hegemon
- Shadow Puppets
- Shadow of the Giant
- Speaker for the Dead
- Bohaterowie Umierają
- Punkt Przełomu
- Hegemonia
- Apokalipsa
- Riptide
- Caught

A poza tym jestem w trakcie Feynmana Wykładów z Fizyki i Czasu na Czas.

10 książek w osiem tygodni to chyba niezły wynik, choć stać mnie na więcej i trzeba nad sobą pracować :/

"Vita Nostra" Mariny i Siergieja Diaczenko - ta książka bije absolutnie wszystko.
http://bs.tawerna.rpg.pl/Vita-nostra-recenzja-a408.php
W recenzji powyżej nie zgadzam się tylko z twierdzeniem iż zakończenie jest niezrozumiałe, jest ona wbrew pozorom bardzo proste, ale wymaga chwili zastanowienia.
A tu coś o samych autorach ---> http://esensja.pl/ksiazka/publicystyka/tekst.html?id=554

Trzeba zrzucić, bo lista się wydłuża i końca nie widać. Swoją drogą cały czas nie mogę skończyć opisywać wrażeń po dwóch książkach SW, stąd... nie ma ich tutaj. Ani w tematach pasujących. Jakoś tak... odrzuca mnie znowu. Miałem moment jarania się, ale jakoś mi przeszło. Zawsze znajdzie się coś ciekawszego

#16 Enigma
#17 Leonardo i Machina Śmierci
# 18 Pompeja
Robert Harris
I Roberta Harrisa część dalsza…
Enigma – książka o walce z ulepszonym szyfrem Enigmy, który nagle został zastosowany, bo początek spoilera polski kryptolog zdradził Niemcom prawdę o rozszyfrowaniu pierwszego kodu, bo wcześniej Angole zataili informacje o zbrodni katyńskiej, żeby dobrze współpracowało się z Ruskimi koniec spoilera
Zakręcona ostro, ale jakoś nie zauważyłem mocnego powiedzenia o polskich kryptologach… W tle zaś miłość, zimne blondyny i trochę angielskiej flegmy (nawet) pomimo czasów wojennych.

Leonardo i Machina Śmierci – książka cienka jak na grubość ostatnio czytanych (170 stron) i równie cienka w wykonaniu. Młody Vinci wplątuje się we florencką intrygę, którą opisuje jeden z obrazów jego kumpla, Botticellego. Nie pamiętam już który, ale chodzi o czasy walki pomiędzy Pittim a Medyceuszami.
Tak czy siak tytułu nie dokończyłem, bo się nie dało. Same gonitwy, nudne postacie, słabe dialogi... może ciężko było autorowi zmierzyć się z taką postacią i takimi czasami. Najsłabsza książka Harrisa jaką spróbowałem.

Pompeja – pierwsza „rzymska” książka tego autora. Trochę kryminał, trochę thriller dziejący się nad Zatoką Neapolitańską, w cieniu gotującego się Wezuwiusza. Na dni przed erupcją młody inżynier akweduktów powoli zaczyna odkrywać prawdę o życiodajnej, ale i śmiertelnej mocy wody. Ciekawie napisane, ze zwróceniem uwagi na wątki geologiczno-wulkaniczne, no i oczywiście czasy rzymskie.
Bardzo bym chciał przeczytać tą jego trylogię, ale to już widać na zakupy się trzeba wybrać.

#19 Dzienniki kołymskie
Jacek Hugo-Bader
Trzecia książka, po genialnej ‘Białej gorączce’, świetnej ‘W rajskiej dolinie wśród zielska’, trzymająca poziom. Opis wyprawy JHB na Kołymę, podobno największym cmentarzu świata. A przecież wciąż żyją tam ludzi. Również ci doświadczeni tą krainą, a właściwie wykorzystaniem jej za czasów słusznie minionych.

JHG umie genialnie opowiadać, swoje opowieści przelewać na papier, a ilość anegdot, które opowiadają mu ludzi z różnych kultur byłego ZSRR jest niesamowita. Mamy szamankę Dorę zrucająca zieloną plwocinę do słoików po kawie, przepowiadającą wygląd książki. Jest szatun – niedźwiedź ludojad, który potrafi wyrżnąć kilku ludzi naraz albo trzymać kierowcę na dachu wozu przez prawie 2 dni. Są dziewicze kołymskie tysięczniki, których nikt jakoś nie chce zdobywać. Jest błatny i oficer bezpieki rżnący w durnia... cała Rosja w jednej podróży.

Bardzo gorąco polecam, jak również spotkania z autorem, który jest świetnym człowiekiem. Aż czasem myślę, że gdybym wcześniej podszkolił swój rosyjski, wziął się zahartował i uodpornił to bym nawet mógł wybrać się na taką wyprawę. To zupełnie inny świat niż wędrówki po Włoszech czy Hiszpanii.

#20 Dobry powód, by zabijać
Artur Baniewicz
Z tyłu książki napisano o nim, że to „polski Ludlum i Chandler” oraz, trzymajcie się, „następca Sapkowskiego”. Niby to o jego poprzednich tytułach. Ja po nie jednak nie sięgnę, bo po ‘Dobrym powodzie’ musiałem odsapnąć chwilę od druku – taki mętlik miałem w głowie.

Książka zapowiadała się smakowicie. Polska baza sił pokojowych w Turkmenii. Wojna zipie ledwo ledwo, w Polsce mało kto pamięta o naszym kontyngencie, może dlatego cięte są dodatki i podwyżki dla wojska. A tu nadarza się taka okazja – miejscowi chcą kupić za milion dolarów tira amunicji, która znajduje się w bazie.
Główny bohater, plutonowy saper-inżynier Adam Kulanowicz, decyduje się przyłączyć do ekipy z pobudek… mocno uczuciowych. Tymczasem w bazie pojawia się dziennikarka, szkolna koleżanka Kulanowicza a sama wyprawa po kasę zmienia się w… komedię?

Niby mamy trochę klimat ala ‘Złoto pustyni’ z Clooney’em, ale szybko wszystko… staje się głupie i niewiarygodne. Poza opętańczą miłością i żarliwym uwielbieniem. W to jestem akurat w stanie uwierzyć, podobnie jak w końcową mądrość ala Pasikowski, że kobiety to jednak @#$%&
W bazie mamy m.in. zawodową k’wę, oczywiście ze stopniem wojskowym, która daje wszystkim wokół. Lekarza wojskowego, który zakochał się w niej i głownie nakręca cały przemyt. Oraz innych wesołych bohaterów, którzy rozpieprzają własną bazę, zabijają kumpli mundurowych, ale tak żeby wyglądało to na turkmeńskich partyzantów, potem toczą bitwę na BWP z francuskimi Legionistami, mordują jeńców wsadzając im dynamit w dupę (autentyk), zabierają kasę i w drodze powrotnej zaczynają strzelać do siebie.
Z tym, że jeden wóz prowadzi nasz dziennikarka, po krótki szkoleniu w bazie, a drugim wojskowa bladź a próbują się wykończyć zakochany Kulanowicz i Student – wojak, który zaciągnął się na zmianę aby wrócić na psychologię, bo go wylali za brak czesnego. Epickie, ne?

Byłoby, bo dialogi jeszcze ujdą. Sylwetki bohaterów też. Ale już opisy, żeby to sobie zwizualizować… nie idzie. Czasem niektórzy autorzy tak mają, że coś im się w głowach ładnie układa, ale na papier nie idzie tego przelać. Książkę kończyłem (a to ponad 500 stron) już na totalnym funie, zastanawiając się kto i jak głupio przeżyje. Albo nie.
Bo sam finał, ckliwy z jednej strony, a politycznie debilny (nie ma to jak rozj’ć własny camp a w Polsce wyciszy się sprawę… jasne) nie jest wart czytania.

#21 Pamiętniki hakerów: fascynująca opowieść o nastoletnich hakerach
Dan Verton
Książka z 2002 roku, ale opisująca czasy szalonych lat dziewięćdziesiątych oraz wszystkiego co działo się wtedy ze sprzętem.

Czytało się trudno… autor próbował przedstawić światek hakerski (nomen omen dziecięcy raczej bo większość opisywanych bohaterów to 10-15latkowie) posiłkując się slangowym/komputerowym słownictwem i to mu się nie udało. Tekst nie wciąga, stworzony jest na zasadzie zrobił coś – szukają go – łapią.
Poza tym w dzisiejszych czasach wieje prawdziwą starzyzną IRC, dial-up i przeprogramowywanie magnetowidów… jedno co trzeba przyznać (i do czego autor się nie odnosi) to, że komputery, oprogramowanie i cała wirtualna rzeczywistość wciągnęły tyle dzieciaków, w złą stronę i dobrą. Niby mamy komendy, znaczki niby z Matrixa, a widzimy tam brunetki, blondynki albo numery kart kredytowych. Dziwne to wszystko, a książka z żadnym razie nie nadaje się do nakręcenia jakiegoś dzisiejszego młodego leszczyka. Swoją drogą wychodzi mi, że dzisiaj definicja ‘hakera’ jest zupełnie inna od tej z XX wieku…

#22 Ulica potępionych
Andrew Klavan
Kolejny kryminał w mojej kolekcji, chociaż mówią że to raczej thriller z powieścią detektywistyczną. Kto by za tym doszedł?

Historia w skrócie przedstawia ucieczkę Julie, prostytutki o twarzy anioła przed bezwzględnym i diablo skutecznym zabójcą Cieniem, który upodobał ją sobie (jak większość facetów) i chciał się pobawić… tylko trochę boleśniej. Szuka jej również prywatny detektyw Weiss, specjalista od wynajdywania ludzi, który z kolei prowadzi swoją własną niebezpieczną grą prowadzącą do finałowego starcia z Cieniem. W tle jak zwykle tragiczna historia, miłość i bohater-autor, który też zaznacza swoje pięć minut.

Tytuł do przeczytania w jeden dzień. Pisane takim stylem jak… jak komiks trochę, jak sceny idealne pod film telewizyjny. Za głębokie to to nie jest, czytałem lepsze kryminału, z lepszą fabułą i intrygą. I niepokojem czytającego.
To że z tyłu książki jest pochwała z ust samego Stephena Kinga i laurka od NYT Book Review – nic bardziej mylnego. Dobry, szybki przeciętniak.

#23 Putin. Człowiek bez twarzy
Masha Gessen
Prezent od mamy na imieniny Tak sobie ostatnio kupujemy książki z różnej okazji, czasami złośliwie, czasami na życzenie… niemniej tym tytułem byłem jawnie zaskoczony. Chciałem przeczytać, ale żeby tak

Na samym początku odniosę się do Władmira Władimirowicza. Są takie dialogi w Klubie, o którym nie należy mówić – z kim chciałbyś walczyć? Ja odwrócę pytanie – z kim chciałbyś zjeść kolację? Jedną z takich osób jest właśnie Władimir Władimirowicz (Jezu, ocziestwo ruskie zawsze mnie kręciło). Nie potrafię za bardzo tego uzasadnić. Po prostu ten człowiek trochę mnie fascynuje, trochę (a może nawet bardzo) śmieszyła mnie „demokracja putinowska”… może wychodzę po prostu z założenia, że zdrowa (nawet) tyrania jest lepsza od bezpłciowej władzy większości.
Tak czy siak spędziłem wiele godzin na dyskusjach o WW z ludźmi, którzy studiowali politologie, rusycystykę itp. Sporo też z moją mamą, która ma do niego jednoznaczny, wulgarny stosunek

Jest coś w tym człowieku. Mimo że śledząc jego historię wyłania się totalny przeciętniak. Człowiek-widmo, przezroczysty, nijaki. Ktoś kto… ciężko o tym pisać krótko, ktoś kto został prezydentem Rosji hmmm przez przypadek? Przez przypadek został wybrany żeby podźwignąć ciężar reformowania Rosji po rozpadzie ZSRR, roboty której Jelcyn i jego ekipa nie dała rady.

Książka jest dla mnie tendencyjna. Co prawda można wyjść z założenia, że jeśli ktoś jest byłym (z drugiej strony czy można od nich wyjść inaczej niż nogami do przodu?) członkiem KGB to z pewnością nie może posiadać żadnych cech pozytywnych. Jeszcze w oparciu o czyny i politykę, którą zaczął WW uprawiać kiedy znalazł się na szczycie.
Jasne, opisuje Rosję na fali przemian, jest nawet moment w którym można uwierzyć, że realna demokracja może wyjść poza specyfikę Sankt Petersburga i rozlać się po Rosji (w końcu kto nie chce sprawiedliwości i uczciwości, niekoniecznie ludowej)… ale potem wszystko wraca do normy. Tylko z inną miotłą. A może z tą samą, tylko sprzątającą na trochę innych zasadach?

Co myślę o WW to myślę. Jestem jednak realistą i wiem, że 90% jego decyzji jest biegunowo odległych od mojego poczucia wartości. Ale nie lubię czytać biografii/ocen, które są jednoznaczne. Nie ma ludzi idealnie dobrych i idealnie złych. Nawet Hitler/Stalin jakoś tam się drobinami bronią. Tak też powinno być w przypadku Putina, ale Masha Gessen chyba to sobie odpuściła. Może nie była w stanie przeskoczyć własnych poglądów?
Czy Władimir Władimirowicz jest rzeczywiście człowiekiem bez twarzy? Ma twarz, jego działania i decyzje mają pewne cechy wspólne, ale jednocześnie… no właśnie. Tyle, że to bardziej skomplikowana i tajemnicza postać niż nawet rosyjskiej publicystce może się zdawać. Albo może do tego dojść.

#24 Cujo
#25 Łowca snów
Stephen King
Recenzje obydwu tytułów tutaj: http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#520792
#26 Nocna zmiana
A ta dopisana tutaj http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#526472
#27 Czarna bezgwiezdna noc
Jeszcze jedna http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#527665
#28 Dallas’63
Genialna http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#528945
#29 Mgła
W końcu coś słabego http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#530819

#30 Akta Odessy
Frederick Forsyth
Uwielbiam styl i tematykę tego autora, ale na Odessę nakierowało mnie wkur’nie na kanał historyczny polskiej reżimowej. Tam powtarzają Sensacje XX wieku, genialny program Wołoszańskiego, który nakręcił mnie w młodości na historię. Niestety, losy potoczyły się inaczej i nie zajmuję się tą tematyką, ale zawsze sporo czytam i orientuję. Powtórki lecą przed północą, tylko geniusze z Woronicza wiedzą dlaczego.
Ale od czego YT? Znalazłem tam to co chciałem, potem znalazłem liczne dokumenty o SS i w ogóle idei tej organizacji, jej historii. Wciągnęło mnie to na jakiś czas a finałem była właśnie baaardzo dawno czytana powieść.
Po tym przydługim wstępie nie chce mi się już opisywać szczegółów, więc zapodam
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Odessa_File
Książka jest świetna, nawet bardziej historyczna niż powieściowa. Forsytha po prostu nie można nie lubić

#31 Mój przyjaciel Kaligula
Jacek Piekara
15 opowiadań wzruszających i okrutnych, sentymentalnych i cynicznych, dramatycznych i zabawnych. Od żadnej się nie oderwiecie.
Oderwiecie, oderwiecie, bo poziom jest zabójczo nierówny. Od geniuszu przez średniawkę aż do totalnej mizerii, która jak jest jeszcze podlana sosem opinii własnych autora to tego po prostu nie idzie czytać. Tak jak Inkwizytora na dłuższą metę.
Piekara nie omieszkał też (powołując się oczywiście na Kinga czy Martina) opowiedzieć w posłowiu co kierowało nim przy tworzeniu takiej a nie innej historii. Wychodzi mi, że oprócz bogatych, życiowych doświadczeń jest tu też spora dawka bufonady, chwalipięctwa i tego wszystkiego co on i jego kumpel Ziemkiewicz prezentują na Salonie24. Tylko niech nikt mi nie zarzuca, że mam coś do takiego czy innego światopoglądu. Nie mam, jeśli nie wyziera on nachalnie ze zwykłych, fantastycznych utworach.

#32 Lista siedmiorga
Mark Frost
Fantastyczna historia, w którą zostają wpleceni Arthur Conan Doyle i (przez moment ale jednak) Bram Stoker. Dla tych co znają przygody Sherlocka Holmesa czytanie Listy będzie jak… coś znajomego, takie wejście od kuchni, od zaplecza. Świetnie napisana, mroczna i przesycona wiktoriańskim Londynem/Anglią historii, w której mamy spirytystkę, magię, ale i brutalną, obrzydliwą codzienność zbrodni.
Autor współpracował z Lynchem przy Miasteczku TP, więc to również powinna być spora zachęta do sięgnięcia po tą pozycję.

#33 Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet
Stieg Larsson
Lista wydłuża się i wydłuża… muszę ją w końcu wysłać
Kryminał, podobno światowy bestseller, 21 mln kopii. Wspominałem pewnie, że ta tematyka jest ładnie rozwinięta u Skandynawów.
Ten tytuł, mimo że dorwać się do niego jest niezwykle trudno w mojej bibliotece, jednak zadziwia tym, w jaki sposób wywołał zbiorowy spazm. Ani historia kryminalno-biznesowa nie jest jakoś wybitnie ciekawa/straszna (za to jak najbardziej pasuje mi do obrazu ludzi z Północy), ani bohaterowie nie przyciągają na dłużej. Rodzinę Vangerów przemilczę, Mikael Blomkvist pffff prezentuje postawy raczej nie w moim guście (a wątek seksualny jest typowo chory dla… ludzi z Północy), jeszcze by to ratowała Lisbeth Salander, ale na dłuższą metę męczyło mnie to jej takie… nie wiadomo co w zachowaniu. Raz geniusz, raz autystyk, raz świr…
Da się w tej książce wyczuć taki trochę inny świat, ale jeśli ktoś chce go poznać to bardziej polecam kino skandynawskie. Larssona – niekoniecznie.

#34 Na kogo wypadnie
Kevin Wignall
Tytuł oryginalny „For the Dogs”.
W zamyśle zapowiadała się nieźle. Wakacje Elli i jej chłopaka kończy próba zamachu. Z opresji ratuje ją zawodowy kiler, wyjątkowo zatrudniony w roli ochroniarza. Problem w tym, że ktoś kasuje całą familię dziewczyny. Jej życie zmienia się nieodwracalnie uuuuu. Niesamowite.

200 stron ni to kryminału, ni sensacji. Właściwie napisane językiem hmmm gazetowym albo takim… tabloidowym. Czyta się to na raz, nie wciąga, przyszłe wydarzenia łatwo przewidzieć, sprawdzają się niestety i tylko wątek Elli kończy się… dziwnie/zaskakująco. Bo jest jeszcze drugi, Lucasa () – zabójcy, który chce odzyskać córkę. I może dawna miłość? Sztampa do

Pozycję wydał Świat Książki, za 35PLN. To powinno być karalne. Wyłudzanie takich pieniędzy za taki produkt.

#35 Upał
Marcin Ciszewski
Książką jarali się Dziewulski i Polko. To wziąłem, chociaż powiem szczerze, nie przepadam za polskimi takimi wymysłami „co by było gdyby”, bo nasz kraj po prostu się do tego nie nadaje.

Ale wyobraźcie sobie Stadion Narodowy i ćwierćfinał Polska – Niemcy. Już to samo jest hiper-fiction, bo nasi wyszli z grupy. I na tym książkę można by zakończyć. Ale nie, pełne trybuny, polski premier i niemiecka kanclerz, a w tle… alkaidowe zagrożenie ze strony świrów strzelających z kałachów do Stref Kibica, jeszcze gorszy utajony atak hakerski na sam Stadion + rozgrywka między służbami w tle, wykorzystywanie seksualne itp.
Hardcore? Wątpię. Przede wszystkim autorowi nie udało się hmmm przewidzieć rozmiaru imprezy i wydarzeń na niej. Książka wyszła chyba w kwietniu czy maju tego roku, ale i tak mam wrażenie że Ciszewski stworzył sobie Polskę alternatywną. I nie mówię już tutaj o reprezentacji.
Po prostu wiele wydarzeń kompletnie nie pasuje do wzorca zachowań prezentowanego przez Polaków, rząd, media. Bo powiedzcie mi, że ludzi podchodziliby do imprezy jak lemmingi gdyby parę dni wcześniej pierdyknęła bomba na Metro Centrum i zapadła się jedna stacja? Jakieś 200-300 metrów od Strefy? Powiedzcie mi, że w mediach byłaby cisza, powiedzcie mi że służby kłóciłyby się ze sobą, nasyłały na siebie mordotłuków a dla szefa ABW ważniejsza byłaby akcja przeciwko Rosjanom i gwałcenie własnej podwładnej niż masakra na Narodowym…

Ja nie wiem jakie są inne książki tego autora, między innymi ‘Mróz’, w którym pierwszy raz pojawia się nasz główny bohater, komisarz Tyszkiewicz (nomen omen podobno tam też ginie Prezio, oczywiście Rosjanie, gaz łupkowy i przewrót jak bambusowej republice). Nie wiem i nie chcę wiedzieć. Bo chociaż opis zapowiada ciekawą treść to potem jest tylko rozczarowanie.

#36 Ostatnia walka
Jan Zumbach
Autobiografia, wydawana kolejny raz, ale teraz już chyba bez żadnej cenzury, z wszystkimi przypisami. Książka autorstwa jednego z najbardziej znanych polskich lotników. Jak ładnie opisuje go wikipedia - podpułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, as myśliwski Polskich Sił Powietrznych na obczyźnie. Trochę przypomina Hana Solo, bo w dziale późniejsza praca (znaczy po IIWŚ) ma wpisane przemytnik, najemnik

Ogólnie rzecz biorąc tytuł jest dość smutny w treści. Nie jest to zasługa Zumbacha, od którego optymizmu i szukania przygód czasami kręci się w głowie. Po prostu to co on opisuje jako normę, po prostu swoje życie, powinno dać sporo do zastanowienia.
O czym mówię? A o tym, że jak bardzo czegoś pragniemy, dążymy do tego to może się spełnić. Zumbach został pilotem i kosił Niemiaszków nad Anglią tylko dzięki własnemu uporowi, no i oczywiście miłości do lotnictwa.

Ale czy nie jest smutnym, że w II RP żeby zostać lotnikiem najpierw trzeba było odsłużyć swoje w piechocie? I to jeszcze wśród szykan, że jakiś tam chłopek-roztropek ma mniemanie bujania w obłokach? Mimo, że orłem z matmy i fizy nie był, a na egzaminy zakuwał sam po paręnaście godzin.
Czy nie jest dziwnym, że tamten kraj dawał potem kandydatom na asów tęgi wycisk, wymagając od nich dziwacznych akrobacji, perfekcji itp. mimo, że we wrześniu Szwaby rozgonili ich w 3D w ciągu pierwszych godzin „walki”? Ok, ktoś powie że przydało mu się to potem nad Anglią. Możliwe, ale jaki sens miały te ćwiczenia, na modelach wybitnie starszego typu, kiedy było wiadomo czym dysponuje Rzesza?

Z pewnością książka nie spodobałaby się ani dzielnym Francuzom, ani dumny Brytolom. „Wojna” we Francji z udziałem Zumbacha to… zabawne w każdym bądź razie. A Anglia? Zanim dopuszczono dzielnych wojaków za stery to traktowano ich jak idiotów, z którymi nie bardzo wiadomo co zrobić. Chociaż i w drugą stronę to komediodramat, kiedy wspaniały nauczyciel Zumbacha, Leopold Pamuła odwalił kitę bez nawet jednego lotu bojowego, bo nie znał angielskiego. Na wszystkie pytania odpowiadał Yes/No w zależności od kontekstu. No i ten geniusz lotnictwa kazał sobie (na Yes) usunąć zęba, bez potrzeby. Wdało się zakażenie i mistrz pilotażu zszedł.
Normalnie jak przygody Franka Dolasa.

Kończąc już warto wspomnieć o tym, jak łatwo Brytyjki dawały ciała polskim herosom przestworzy, do czasu oczywiście końca wojny. Potem i one i władze UK jak najchętniej na kopach usuwały Polaków z kraju. O paradzie sprzymierzonych nie wiem czy uczą w szkole, ale to ta sama parafia.
A potem dzielny Zumbach, który nigdy nie tracił rezonu, zajął się przemytem, handlem lewym jakimś, potem najemnictwem i drugą komedią związaną z lotnictwem afrykańskich watażków.

Czy tak powinien wyglądać żywot odznaczonego m.in. czterokrotnym Krzyżem Walecznych i Srebrnym VM? Człowieka, który oprócz własnego zacięcia miał wielokrotnie niesamowite szczęście? Jak lądowanie spadochronowe na polu minowym…

To dobra, ciekawa książka. Czasem męcząca w czytaniu, z uwagi na szczególarstwo, ale daje dużo do myślenia o tamtych czasach. Nie zawsze z uśmiechem.

ACHAJA - niedawno skończyłem trylogię - co tu dużo mówić - bardzo dobre czytadło. W sumie lepiej poprzestać na takiej zdawkowej opinii na temat tej serii. Przeczytać dla relaksu i zapomnieć. Jak się bardziej przyjrzeć tym trzem tomikom to wychodzi na jaw masa głupot i dziwactw autora. Może ma taką manierę, nie wiem, osobiście wolę bardziej zwarte fabularnie historie. Bardziej poważne i sensowne również. Fabułka ledwo trzyma się logiki, ciągle jest przerywana przemyśleniami autora, które na siłę wciska "w usta" bohaterom, miałem wrażenie, że Ziemiański lubuje się w swojej znajomości grozy wojny i koniecznie chcę się swą wiedzą z czytelnikiem podzielić. W połączeniu z momentami dennymi i kiczowatymi dialogami tworzy to dziwaczną mieszankę. Irytującą ale strawną. Bo czyta się cały ten literacki bajzel nieźle.

Przeczytałem ostatnio trylogię "Groźba z morza" autorstwa Mela Odoma, z Forgotten Realms. Mag Iakhovas sprzymierza się z sahuaginami (jedną z ras zamieszkujących morza), aby podbić znany świat.

Trylogia składa się z 3 wątków, które zazębiają się w finale:

1) młodego marynarza Jhereka, który zmaga się ze swoim dziedzictwem i jego przyjaciół,

2) barda o imieniu Pacys, który pragnie skomponować balladę zapamiętywaną przez wiele lat,

3) Iakhovasa i jego podopiecznej, kapłanki Boga-Rekina, Sekolaha, o imieniu Laqueel.

Cóż, szczerze powiedziawszy wątek trzeci jest najbardziej ciekawy, dużo mówi o zwyczajach sahuaginów czy postaci samego Iakhovasa, jest wypełniony akcją i scenami dość brutalnymi. Zaś Jherek to postać może za bardzo idealna - co nie znaczy że jakaś kiepsko poprowadzona, ale w sumie ile można czytać o tym, że czyta romanse i chce ale nie może wyznać miłości pewnej kobiecie bo ma wątpliwości jak ona to przyjmie Z ciekawszych postaci wyróżniają się półelfka, kapitan Azla oraz paladyn Lathandera, Glawinn a także krasnolud Khlinat Ironeater.

Co do tłumaczenia to nie znalazłem większych błędów (choć zdarzają się przeoczenia korekty), chociaż trochę rażą "guma arabska", "łacińskie ożaglowanie" czy "woda kolońska"


Ciekawa trylogia, warta przeczytania.


Obecnie zaś czytam zbiór opowiadań "Krainy Głębin", rozgrywający się podczas inwazji Iakhovasa. Wśród autorów znani z SW Troy Denning czy Elaine Cunningham.

zacząłem czytać "Revana", którego dorwałem w Jankach w Empiku

Trochę tego było, jak mi coś umknie, to dopiszę później.

Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e.

Praca habilitacyjna Marka Wilczyńskiego. Obecnie jest to biały kruk, którego trudno znaleźć. Swój egzemplarz kupiłem za ćwierć tysiąca zł, co jest moim dotychczasowym rekordem. Książka bogata w życiorysy osób, które kształtowały oblicze armii zachodniego cesarstwa. Dzieło ze wszech miar godne polecenia - szczególnie tym którzy żyją tematyką.

Liga chuliganów, Pamiętnik kibica.

Niszowa literatura autorstwa R. Zielińskiego. Opisy goszczenia fanów Juve przez Lechistów w trakcie słynnego już meczu z 1983r., spowodowały, że niemal udusiłem się spazmami śmiechu. Kto chce spojrzeć na ruch kibicowski z innej strony, tego gorąco zachęcam do lektury.

W blasku hebanowego krzyża.

Książka napisana przez misjonarza z zakonu SDS - Mieczysława Kijaczka. Autor pomaga dostrzec cienie i blaski pracy na misji w Tanzanii, gdzie ksiądz, to nie tylko kaznodzieja, ale i lekarz, myśliwy, obrońca...a czasami głupiec, który w zderzeniu z mądrością miejscowego starca, przyznać się musi do pomyłki.

Kronika dni oblężenia.

Tu również autorem był ksiądz - Paul Peikert. Był proboszczem parafii św. Maurycego w przedwojennym Wrocławiu. W Kronice opisuje tragiczne dni dla Breslau, jakie nadeszły wraz z zamknięciem okrążenia przez czerwonoarmistów. Napiszę krótko: nie wyobrażam sobie mojego księgozbioru bez tej pozycji. Lektura nadobowiązkowa dla wszystkich, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców Wrocławia i okolic.

Las Teutoburski 9 rok n.e.

Książka z cyklu historyczne bitwy Bellony, autorstwa Pawła Rochali. Znakomita, bez zbędnej gadaniny, wyśmienicie opisująca bitwę która przesądziła o losach Europy. Jej skutki odczuwamy do dziś. Gdyby nie rzeź 3 legionów rzymskich i utrata kontroli nad Germanią, to dzisiaj zapewne nie było by Niemców .

Pakt Ribbentrop - Beck.

Książka z gatunku "co by było gdyby", pisana piórem Piotra Zychowicza.
No właśnie, autor...Przyznam się, że jeszcze do 2010r. uparcie broniłem Becka, co do jego decyzji. Jednakże pod wpływem teorii prof. Pawła Wieczorkiewicza, zacząłem mieć wątpliwości. Skądinąd pamiętam go z wystąpień w programie Rewizja nadzwyczajna Baliszewskiego, i z tego też programu zapamiętałem go, jak wyśmienitego specjalistę opierającego się na rzetelnej bazie źródłowej. Historyk, który pod koniec życia, za swoje tezy został zgnojony. I tak po namyśle, sądzę że dobrze, iż Zychowicz napisał Pakt R - B. To książka potrzebna i dobra, wciągająca, lecz lepiej byłoby gdyby napisał ją Wieczorkiewicz. Zychowicz - w moich oczach - nie oparł się emocjom, którymi ta książka wręcz kipi. Tu nie ma chłodnego, spokojnego wyważonego tonu starego profesora. Tu jest krzyk co drugi akapit.

Mimo tego znacznego mankamentu polecam, choćby po to, aby dowiedzieć się o Finach mojżeszowego wyznania walczących przeciw sowieckiej Rosji, a także dla wizyty Netanjahu w Sofii w roku 2011, gdzie dziękował Bułgarom za ich wspaniałą postawę, w czasie gdy Bułgaria walczyła po stronie Hitlera.

Uprzedzam, że dla niektórych może to być książka wstrząsająca (poprawnie politycznym odradzam) .

trochę tego było. Coś się ostatnio zagnieździłam w starożytności i renesansie, a to za sprawą Altaira Ibn La-Ahada oraz Ezia Auditore da Firenze, czyli bohaterów książek Olivera Bowdena Assassin`s Creed, bo w gry nie gram. Ostatnio przeczytałam AC Objawienia, a wcześniej AC Tajemną krucjatę, Renesans i Bractwo. Powalające nie były, ale przyjemnie spędziłam czas w miłym towarzystwie Oczywiście żałuję, że to koniec. Jednak jeśli będzie książka o tym całym jakimś Desmondzie, to dam sobie spokój.
Będąc w klimacie, wybieram się na pierwszą krucjatę wraz z bohaterami Templariusza Paula Doherty. Obleci. W każdym razie przegrywa ze Szklaną pułapką III w tv, może później będzie lepiej. To jest książka do poczytania, jak nie ma co robić.
Natomiast Śledztwo Decjusza Johna Maddoxa Robertsa to niezły początek serii, czekam na następne.

Kolejna tegoroczna zrzutka.

#37 Moskwa Noir
Pod redakcją Natalii Smirnowej i Julii Goumen
Moskwa w czternastu opowiadaniach autorstwa cenionych rosyjskich pisarzy. Czy rzeczywiście noir? Nie wiem, w każdym bądź razie opisana tak jak ją sobie wyobrażam (nigdy nie byłem a chciałbym), czyli jeden wielki wymieszany burdel, z cuchnącymi wnętrzami wielkiego metra, z nutką beznadziei bez względu na system i wszechogarniającym rozwarstwieniem społecznym + standardowe kurestwo, kasa i przemoc.

Niektóry nie dało się czytać, bo były nudne. Niektóry nie, bo napisano je jak na delirce w psychuszce. Ale niektóre jak np. o płaszczu Berii czy utracie weny przez młodego pisarza – super. To podobno pierwszy tom z cyklu. Zapowiedziano Barcelonę i Meksyk. Również noir.
Ciekawe co by wyszło z Warszawy…

#38 Ręka mistrza
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#533305
#39 Podpalaczka
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#535264
#40 Pod kopułą
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#536224
#41 Czarny dom
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#542413
Stephen King

#42 Mój własny diabeł
Mike Carey
Pierwszy tom z serii egzorcysta Felix Castor kontra… wszyscy
Freedzik strasznie zachwalał, więc skusiłem się na pierwszy tom i powiem, że z chęcią pożyczyłbym dalsze.

Bardzo ciekawa kreacja bohatera, flecik i kumpel ze studiów zamknięty w posrebrzanej celi, bo niestety zamiast coś wyciągnąć… Castor coś mu włożył. I teraz ten demon no, jakoś kombinuje.
Do tego „standardowa” praca, czyli egzorcyzmy. W pierwszym tomie niby łatwe wygarnięcie ducha z jednego londyńskiego archiwum, ale potem pojawiają się problemy, mafia, coś tu nie gra, tajemnica, w końcu zbrodnia i stwierdzenie faktu, że jak zawsze żywi są 100x gorsi od nie-umarłych. + naprawdę seksowny i mocny sukkub, że aż… ciarki stają. Przechodzą

Dobrze się to czyta, soczysty język, konkretne życiowe i nie- sytuacje, seks, akcja, tylko gdzieś mi brakuje tej rozgrywki pod tytułem "Kto Pierwszy Załatwi Castora”, w którą podobno zaczęły grać duchy z demonami. Ale to może na kolejne tomy.
Chciałbym kiedyś spróbować.

#43 Joseph Anton: autobiografia
Salman Rushdie
Ostatnimi czasy lubię czytać biografie czy ‘wywiady-rzeki’. Autobiografie nie trafiają się tak często, zresztą mam bardzo dziwne przekonanie, że pisanie o sobie samym nie może po prostu wyjść dobrze. Skoro do Nobla musi nas ktoś zgłosić, nawet gdybyśmy znaleźli lek na AIDS, to jak uczciwie oddać własną osobę?

Są jeszcze tzw. wspomnienia, często pisane przez ghost-writerów, ale do tego podchodzę inaczej. Opisywanie jakiś zdarzeń z perspektywy autora jest jak najbardziej zrozumiałe. Natomiast opisywanie swojego życie, gdzie oczywistym są oceny różnych postępowań – tego po prostu dobrze nie da się zrobić własnoręcznie.

Dlaczego więc zabrałem się za tą pozycję? Bo niezmiennie fascynuje mnie osoba Rushdiego, wszystko co związane z fatwą i wizja IIIWŚ, konfliktu na tle religii (chociaż niektórzy mówią, że będzie się rozchodziło o surowce), starcia hmmm „cywilizacji Zachodu” z islamem.
Jeśli więc pominiemy sposób pisania Rushdiego o sobie i o JA w trzeciej osobie, pominiemy wiele jego działań, których moja ocena jest krańcowo inna niż autora (m.in. w sprawie kobiet, małżeństw i synów) oraz warstwę hinduistyczno-filozoficzną to pozostaje fascynujący zbiór faktów na temat najbardziej zaszczutego „normalnego” człowieka w XX wieku.

Właściwie całą treść książki poświęconą Szatańskim wersetom, fatwie, zmianie personaliów i ochronie można by streścić w zdaniu Heinricha Heinego:
Where they have burned books, they will end in burning human beings
W oryginale
Dort wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen
Tam gdzie pali się książki, będzie się w końcu palić ludzi.

Czy nie jest to prawdą? A jeśli Szatańskie wersety palono w Anglii? Jasne że z pomocą tamtejszych muzułmanów, ale jednak? Czy treści tam zawarte naprawdę mogły doprowadzić do takiej histerio-furii? Znaczy dzisiaj już wiemy, że tak, bo po byle jakiej karykaturze wyznawcy islamu rzuciliby wszystko co robią (a najczęściej nie robią nic pożytecznego) i zabili wszystkich co im się pod rękę nawiną. Taka religia, taka głupota mas i takie wyrachowanie tych na samej górze.

Tego akurat nie wiedziałem, ale podobno to nie Chomeini tak naprawdę stworzył fatwę. W 1989 był już na końcu swojej drogi życiowej, niewidomy i przykuty do łóżka. To jakiś nadgorliwy lizydupa przybiegł do niego i powiedział, że jest taka to a taka książka, że obraża islam i ble-ble, spisał na kartce parę wybełkotanych słów i sru – poleciał do telewizji.
Co zabawniejsze Szatańskie wersety można było dostać w Iranie już po ogłoszeniu fatwy, bo do niektórych księgarzy (oczywiście w 2 i 3 obiegu) nie dotarły te wiadomości, a dużo wcześniej Rushdie został zaakceptowany przez islamskich cenzorów przy okazji wcześniejszych książki

Ale w ogóle to była chora sytuacja, pomijając (żeby się nie rozwijać, nie powtarzać) głupotę religii wszelakich i tych którzy na tym żerują, sytuacja taka że jedno państwo w jasny i klarowny sposób namawia swoich obywateli albo ludzi sprzyjających do zabicia drugiego człowieka. Teraz, patrząc z perspektywy Obamy i Osamy czy zabitego rękami putinowskich służb Litwinienki, to oczywiste że kraj w postaci stojących na jego czele osób może „uwziąć” się na jedną osobę.
Jest jednak różnica w otwartym podżeganiu do mordu, oferowaniu za to wysokich sum i pomocy w ew. wyjściu z więzienia. Czy to ma znaczyć, że tylko islamistom coś takiego uchodzi? Że w imię chorego spojrzenia można głosić takie rzeczy, ale już np. prezydent Urugwaju nie może mówić, że chce śmierci ministra finansów Burkina Faso, bo to się spotka z jakąś międzynarodową reakcją?

A co najsmutniejsze w tej całej sytuacji to działania tzw. przyjaciół czy innych osób, które dzień wcześniej deklamowały laurki na naszą część a dzisiaj wbijają nóż w plecy. Smutne są zgony ludzi wokół Rushdiego jak np. japońskiego tłumacza Wersetów. Smutne były zamykane księgarnie z powodu podkładanych bomb, smutna była reakcja domów wydawniczych w wielu państwach, które wolały Wersetów nie wydawać.

Jak niewiele brakuje, w wieku lotów w kosmos, bezprzewodowego Internetu i przeszczepów/wszczepów elektronicznych protez, do czasów ciemnego średniowiecza, do stosów czy powrotu Aktion wider den undeutschen Geist. A to tylko książka. Słowo. W dodatku proza, a nie propaganda czy paszkwil.
Z tej perspektywy „Autobiografia” jest warta przeczytania. Niestety, żeby skupić się na samym problemie fatwy, trzeba przebić się przez prawie 700 stron, w których sporo jest wydarzeń pobocznych. Których nie bardzo chce się czytać, które filozofują i zostały przedstawione na sposób Rushdiego. Niekoniecznie zgodny z opinią czytelnika.

Jedyny taki naprawdę duży plus tej książki to to, że na 2013 mam zaplanowane m.in. Szatańskie wersety czy Czarodziejkę z Florencji. Natomiast ‘JA:a’ polecam wyłącznie do wypożyczenia. A i myślę, że sporo osób jej nie skończy.

#44 Cel snajpera: historia najniebezpieczniejszego snajpera w dziejach amerykańskiej armii
Chris Kyle
Się w tym roku zebrało książek o wojsku, o black-opsach, komandosach wszelakich. Jakoś ta tematyka jest fajna do grania czy oglądania, ale czytać? No i jeśli te tytuły są napisane tak samo jak Cel to naprawdę – ludzie się natną.

A jak jest napisana tak książka? Hmmm, nie dam głowy że robił to ghost-writer, ale jeśli nie to korekta naprawdę musiała się starać. A i tak średnio to wyszło.
W USA ten tytuł podobno długo zajmował czołówki różnych rankingów, szczerze powiem – nie dziwię się, chociaż Cel jest książką jednocześnie amerykańską (PATOS!) i nie-amerykańską. Mieszaną bardzo

W Polsce idzie ona reklamą, że Chris współpracowałem z GROMem i w ogóle. GROM pojawia się też w MoH:Warfighter, więc Jednostka Wojskowa im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej pojawia się w świadomości standardowego zjadacza steków. Ile tam o nas jest? Niewiele, tak jak i w całej książce. Że biegali razem, uczyli się od siebie, Kyle chwali wyszkolenie, zdolności operatorów i snajperów i takie tam.
Nic szczegółowego, nic specjalnego, żadnych smaczków.

Reszta tytułu to historia jego życia. Dzieciństwo, szkoła, kowbojstwo, w końcu marynarka i SEALsi. Potem specjalizacja w snipowaniu i akcje, akcje, akcje. W międzyczasie miłość, małżeństwo, dzieci, wszystko to trudne, bo Kyle lubi zabijać. Lubi SEALsów, lubi akcję.
Żeby to nie zabrzmiało jak bezmyślny Rambo – nie o to tu chodzi. Ale faktycznie wyszkolenie kogoś takiego jak on to kupa kasy. Szkoda żeby się zmarnowała. A zabijanie? Skoro musi, to to robi. Jak Mila Kunis na balu marinesów – dla swojej ojczyzny. On naprawdę wierzy, że wszystkie jego strzały, łącznie z najdalszymi i najdziwniejszymi (desant irakijskich bandziorów przez rzekę z udziałem… dmuchanych piłkę plażowych ) służą bezpieczeństwu obywateli USA. I tu akurat patosu nie ma. On w to naprawdę wierzy.

Natomiast tak jak mówię – najniebezpieczniejszy snajper to po prostu bycie w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie. Jego słowa. Niestety, naprawdę brakuje tam smaczków, ciekawostek albo Kyle nie potrafi ich opisać.
Za to świetnie mu idzie z rzucaniem slangu armijnego i opisem giwer (tu fani tego typu akcji będą w niebie), co ciekawe wszystko jest tłumaczone, ale potrafi zmęczyć. Drugim plusem są małe przypisy w wykonaniu jego żony. Rzeczowe, uczuciowe, oddające pełnię myśli, obaw i miłości kobiety, która jednocześnie świadoma małżeństwa z tego typu komandosem, nie jest w stanie zrozumieć jak ona i dzieci mogą stanowić drugi plan. Bo pierwszym jest kolejny kontrakt i kolejne 20-30 trupów na liczniku.

Książka nie jest tym czego oczekiwałem, czasami ma męczący styl, zdarzają się powtórki myśli, chociaż tytuł ma się niewspółmiernie do samej opinii Kyle’a o sobie.
Czy kupić ten tytuł, nawet fanowi militariów? Raczej nie. Lepiej kolejną część komandosów spod znaku MoH czy CoD.

#45 Wayne: Mściciel z Gotham
Tracy Hickam
Jak tylko zobaczyłem w bibliotece tą książkę, to chwyciłem w łapki i wybiegłem
Oczywiście po uprzednim podbiciu karty.
Wracają jednak do domu zastanawiałem się czy dobrze zrobiłem. Z pewnością zachęcił mnie opis jedynej powieści o Batmanie. To mój ulubiony superhero, ale nie kojarzyłem czy faktycznie w prozie coś jeszcze wyszło. Nie czytałem w każdym bądź razie, więc to mogła być jedyna.
Z drugiej strony odwróciłem książkę na stronę drugą właśnie, czyli tył okładki. A tam dwie rzeczy – Hickman i jego ‘Dragonlance’ (spróbowałem pierwszy tom i zwróciłem) oraz książka ukazuje się przed premierą najnowszego filmu o Batmanie – Mroczny Rycerz powstaje.

Ups, nolanowy syf? Ale mnie oszukali, tyle składek poszło na marne…
Nic to, zmierzyłem się z pozycją. Jak mam podsumować całość? Krótko?
Dłużej?
No to książka jest napisana bardzo fajnie pod względem warsztatu. Mamy Gotham obecnie i Gotham za czasów dzieciństwa Bruce’a, a właściwie za czasów młodości jego ojca. Te wątki przeplatają się wzajemnie, oczywiście w sprawie zabójstwa rodziców. Są ciekawe opisy, czuć specyfikę mroku tego miasta, czuć Arkham, dobre dialogi. Pod tym względem Mściciel jest o niebo lepszy od Dragonlance.

Ale na tym plusy się kończą. Osobiście chociaż lubię Nietoperza, znam jego głównych oponentów, mniej więcej historię życia i komiksy to… nie wiem ile tam było retconów, czy jak to całe super-gówno się nazywa, wszelkie zmiany, kanonizowania i rozkanonizowania. Już dawno wyszedłem z założenia jakie kiedyś tutaj przedstawił Gufi albo Stridziu – towaru jest tyle, że każdy wybiera co mu jest kanonem.
A dla mnie, w skrócie największym, kanon to Arkham Asylum (gra do której bardzo bardzo się przekonałem po pierwszym odrzucie) i Batman: The Animated Series. A przede wszystkim Joker to Mark Hamill i
http://www.followthesignal.com/wp-content/uploads/2011/08/gameover01-joker.jpg
czyli kolejny raz – nie dla rozmazanego nolanowego gówna!

Niestety, wydanie książki jako naganiacza na pożal się boże „dzieło” kinowe, zniszczyło wszystko dobre co mogłoby być. Autor chciał wejść reżyserowi tak głęboko do … że momentami stawało się to niesmaczne. Próba urealnienia WSZYSTKIEGO i przedstawienia Gotham jako kolejnego miasta USA…

Ja rozumiem, z góry zawsze zakładałem, że MITYCZNE Gotham (nie zapominając o Arkham) znajduje się w Ameryce, ale to zupełnie tak samo jak Metropolis czy Freedom City. Nie kupimy biletu i nie pojedziemy tam na wakacje.
Tymczasem tak to jest tutaj pokazane, mamy jakieś chore odwołania do 11.09, wyjaśnianie technologii Batmana współczesną (przy okazji niezły bełkot to jest), wygląd Jokera jak u Nolana i crème de la crème, czyli początek spoilera śmierć Bruce’a Wayne’a. koniec spoilera

Żebyśmy się dobrze zrozumieli początek spoilera śmierć BW a nie Batmana koniec spoilera. Książka kończy się tak właśnie, że początek spoilera Alfred stoi w grobowcu nad płytą nagrobną, a obok niego pojawia się Batman. A wcześniej w ogóle szanowny pan autor zrobił z BW pozera, który na paparazzich jeździł na wózku po swoim parku, prowadzony przez kamerdynera. I tenże Alfred przejmuje w spadku Wayne Enterprises. koniec spoilera

Chore, ne? Ale żeby było jeszcze zabawniej i żeby ludzie poczuli, że faktycznie przemykając mrocznymi uliczkami swojego miasta, gdzieś tam w górze pilnuje ich superhero - Hickam wyjaśnia skąd wzięli się wszyscy super-złoczyńcy. Trzymacie się?
początek spoilera Otóż tatuś Bruce’a, świeżo upieczony lekarz, dzięki kasie swojego ojca (a dziadka Batmana) wynajmuje część Arkham, by wyjść z cienia ojca i zrobić coś mocnego. Tym czymś ma być mieszanie w genach przy pomocy jakiego wirusa, który spowoduje zanik socjopatycznych zdolności, a nawet zamienia bandziora w uczciwego mściciela. Czytaj – gangusy będą mordowały się od środka. Ale oczywiście nie robi tego sam, pomaga mu inny lekarz, eugenik, Niemiec-nazista, którego Amerykanie przerzucili do USA. koniec spoilera
Więcej nie będę opisywał, ale kończy się to tak, że początek spoilera jeden ze „zresocjalizowanych” przestępców, były znajomy ojczulka ześwirował genetycznie (jak zresztą reszta obiektów badawczych) i za zło do wyplenienia uważa teraz nawet tych co przechodzą na czerwonym świetle. A więc i tatusiek podpada, bo chociaż chciał dobrze to jednak współpracował z naziomem. Thomas zabija w jaskini, która potem będzie służyła B za kryjówkę, a krew zmieszana z wodą dociera do kanalizacji Gotham. koniec spoilera.

Tak, tak – ta skażona genetycznie krew, z wirusem (**** wie jakim cudem to się nie rozcieńczyło) dociera do kranów ludzi i stąd u niektórych mamy te same objawy – zatem Jokera, Riddlera, Scarecrowa. Inni pili i są ok. Tym sfiksowało.
:/
Padłem. Po prostu nie idzie wymyślać takich głupot. Sam jestem fanem szczególarstwa i logiki, ale nie naciągania i wymyślania idiotyzmów. Komuś przeszkadzało, że Batman miał fajne zabawki? Chcieliście wiedzieć skąd je ma? Ja nie.
Chcieliście wiedzieć skąd biorą się tacy złoczyńcy? Trochę magiczni, trochę nierealni? Ja nie. Pasowali do konwencji, w większości byli świetnie nakreśleni, więc o co chodzi?

O, k***a, 11.09 i pretensję, że Superman nie zatrzymał samolotów?
Mówiłem to już wielokrotnie i powiem kolejny raz – urealnianie i tłumaczenie wszystkich książek/komiksów/zamysłów w pierwowzorze magicznych/unikalnych jest fajne raz. Może dwa razy. Ale jeśli przeradza się to w taśmę i jeszcze próbuje się wmówić, że to jest właśnie najsłuszniejsza wizja – powiem tak, początek spoilera jebać to. koniec spoilera

I tak w ciemnej ulicy nikt was nie uratuje.
Pffff… czytają tą książkę miałem w myślach cytat z EIII So this is how liberty dies… with thunderous applause
Właśnie tak ginie klasyka, smak, jakość – przy aplauzie nolanowskich fapersów. Na szczęście jedyną dobrą stroną Mściciela jest to, że w końcu zainstaluję mój oryginał AA i zmierzę się z Jokerem takim jaki powinien być. Mistycznie, nierealnie szalonym.


Jeszcze tylko #5 i podsumowanie roku.

Właściwie więcej mam nie tego co ostatnio czytałem, a tego co czeka na przeczytanie, tylko nie mam czasu. Z tej pierwszej grupy:

Myśli nowoczesnego endeka, Rafał A. Ziemkiewicz - świetna książka. Wbrew pozorom mało ideologii, dużo faktów i statystyk. A te są czasami porażające i przygnębiające. Ziemkiewicz wyjaśnia jak pozbyć się obecnego bagna i w bardzo fajny sposób tłumaczy czym dzisiaj powinna być myśl endecka i dlaczego właśnie ona przysłuży się dobrze Polsce. Najbardziej zagorzałe lewaczki mogłyby się zdziwić ile w sobie mają z takiego współczesnego endeka. Oczywiście te mniej zaczadzone. Polecam, publicystyka polityczna w najlepszym wydaniu. Nie tylko dla fanów RAZ-a.

Historia Polski od 11 listopada 1918 do 17 września 1939, Stanisław Cat-Mackiewicz - tytuł raczej odpychający niż zachęcający, ale treść znakomita! Nie jest to nudny wywód, rodem ze szkolnego podręcznika. To raczej długi esej świetnego dziennikarza, obiektywny, zaskakujący barwnością języka. Mnóstwo anegdot dot. polityki II RP, charakterystyka najbardziej znanych postaci. Pochwała dla tego wspaniałego państwa, ale i krytyka jego ciemniejszych stron. Obowiązkowa lektura dla miłośników międzywojnia. Teraz szukam kolejnej części, tej o latach 39-45, pt. Lata nadziei. Gdzieś ostatnio widziałem w empiku, więc jak tylko dopadnę to zabieram się za czytanie (a sporo teraz leży publicystyki Cata w księgarniach).

No,a do przeczytania, pewnie w okolicach marca-kwietnia:
Goralenvolk - historia zdrady (W. Szatkowski), Pakt Ribbentropp-Beck (P. Zychowicz) i mnóstwo, całe mnóstwo SW.

1. Casino Royale
2. Żyj i pozwól umrzeć
3. Moonraker

Po tych 3 tytułach już wiem że książki i filmy to całkiem inna bajka. A same książki hmm to raczej takie poczytadła do pociągu na długą podróż. Sensacji czy przygody nie ma tam za wiele. Gdyby bond był przynajmniej hardy jak Modesty Blais...

Frank Herbert - "Dzieci Diuny", po prostu arcydzieło! 10/10

Teraz czytam "Bóg Imperator Diuny"

Właśnie kończę Oszukanych, a w kolejce już czeka Fatalny Sojusz.

U mnie przeczytane: 52 książki (5 więcej niż w 2011), kupione: 60<, pozbyłem się: też coś koło 50.

Przeczytałem sporo Łukjanienki, A.C.Clarke`a, PLIO Martina, cykl o Caine`ie Stovera, trylogia husycka Sapkowskiego, reszta to raczej "luźne" książki.

Najlepsze:
A.C.Clarke - Odyseje kosmiczne (x4)
Jack Ketchum - Dziewczyna z sąsiedztwa
Dan Simmons - Terror
John Ajvide Lindqvist - Wpuść mnie
Stephen Donaldson - Skok w konflikt. Skok w wizje

Najsłabsze:
K.J. Bishop - Akwaforta
Catherynne M. Valente - Nieśmiertelny
Andriej Diakow - Do światła

Najlepiej szło mi w lipcu - 9 tytułów, najsłabiej w październiku - 0.

Sporo książek nie przeczytałem w tym roku..

1. Dallas 63 Stephen King
2. Patrioci Tom Clancy

i oczywiście jako że początkujący kolekcjoner SW wszystkie 24 jak do tej pory wznowienia Ambera

Z tego co pamiętam to przeczytałem:
- Całą sagę Wiedźmińską
- Mroczne Widmo
- Atak Klonów
- Hobbita
- Komandosi Republiki: Prawdziwe Barwy oraz Rozkaz 66
- Władcę pierścieni Drużynę Pierścienia
- The Old Republic: Revan
I to chyba tyle.

Kryminał : Agata Christie : Przyjdź i zgiń xd
SW: Nadchodząca burza , Posłuszeństwo ( nie czytam po kolei )

Ja swoją przygodę z SW zacząłem od SW Dziedzictwo Mocy Zdrada - to było coś Co drugiego bohatera nie znałem, Ben, Jaina kto to jest?

a jednak strona to nie tylko fejs
http://www.stoplikwidacjibibliotek.pl/poparcie.php

Warto!

skończyłem ,,Igrzyska Śmierci" Suzanne Collins. Bardzo ciekawa książka, polecam

Za mną ciekawa lektura "Człowieka z wysokiego zamku" Philipa K. Dicka. Jedyne co można o tej książce powiedzieć, to to, że jest typowa dla tego autora, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty, łącznie z zakończeniem. Myślę że bardziej przekonałaby mnie ta książka, gdybym urodziła się za czasów Polski Ludowej, bo chyba własnie w tym czasie to opowiadanie stawało się bliższe sercom Polaków.
Mimo wszystko polecam, dobra lektura na przemyślenia.



TADAM, wróciłam

Ostatni zrzut, którego nie chciało mi się wysłać tak długo.

#46 Oczy smoka
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#555206
Stephen King

#47 Spalony
Andrzej Iwan
Tak w ogóle to zebrałem ostatnimi czasy sporo książek o piłkarzach. Miałem sobie zrobić maraton, ale u mnie zawsze z takimi obietnicami słaba jest realizacja (oprócz Kinga, który jakoś styka). Przeczytałem „Messiego”, historia geniusza niesamowita, tytuł – słabiutko laurkowy. Przeczytałem „Deynę”, właściwie przestudiowałem z nabożną czcią, o tym będzie za chwilę, bo muszę jeszcze drugi raz.
Nie to żebym się zniechęcił, po prostu jakoś tak… no może po „Messim” trochę, a Kaz nakręcił mnie na Iwana? W każdym bądź razie tytuły wyszły jakoś tak w zbliżonym czasie, nawet na allegro niektórzy sprzedawali je w duecie. Co uważam za skandal, z wielu powodów. Ale do puenty.

Książkę czyta się przyjemnie. Nie wiem czy to zasługa Krzysia Stanowskiego, w każdym bądź razie on też złożył wspomnienia Kowalczyka „Kowal. Prawdziwa historia”. Nome omen kutas, który pożyczył i nie oddał mi tej książki mam nadzieję, że dostał … w wiadomych miejscach na ciele. A to bardzo trudno się leczy.

W każdym bądź razie czyta się ok. Ale co się czyta? Imo to (i nie mam tu żadnych antywiślackich/antykrakowskich uprzedzeń) że Andrzej Iwan to matoł jakich mało. Nie bardzo też wiem, czy książka ma mieć coś więcej niż tylko inicjatywę zarobkową, czy ma o czymś mówić do obecnego pokolenia? I jeśli do nich to dlatego min. 50% jest o alkoholowych ekscesach, pijaństwach i „zabawach”?
To słabe jest, rozumiem/nie rozumiem jednocześnie tego zachwytu nad polskim alkoholizmem, te debilne teksty typu ‘piątek – wyczuwam melanż’ czy szkolne, szczeniackie (a niektórym zostaje to na później) licytacje ‘ale sie najebałem, a ja bardziej, zarzygałem to i tamto’. Przez to bardzo żałuję, że kupiłem ten tytuł, bo nie widzę konsekwencji.

Z jednej strony mamy wstęp i zakończenie o świrowni, odwyku, myślach samobójczych i sumowaniu, że jednak gdyby nie gorzała to bym był jak Pele, a z drugiej jak to zajebiście było przyprawić, wszędzie i zawsze, a i tak byliśmy świetni.
Ok, z tym się mogę zgodzić, że była ekipa która balowała a potem wygrywała na boisku. Nie jestem pewien i nie chce mi się rozkładać czego to było wynikiem.

Z drugiej strony opisy melanży, życia jak Dudek w Madrycie za czasów komuny, kiedy piłkarzom wolno było (prawie) wszystko, a potem żałosny płacz że się zostało zesłanym do kompanii karnej i się znęcają nad biednym chłopaczkiem. Ani przez moment nie było mi żal Iwana, zresztą jak można żałować tytana intelektu, który bez krępacji mówi że się mecze ustawiało i sprzedawało a on sam nie chciał zostać królem strzelców ligi, bo (uwaga, to dobre, niszczy naprawdę) sezon wcześniej kumpel strzelił 20+ goli a on ma tylko 15. No i nie chce z 15 czy 16 zostać najlepszym strzelcem.
Pojadę w obecny stan umysłowy internautów i zapodam prosto co o tym myślę
http://ryjek.net/wp-content/uploads/genius.jpg
Do tego dochodzą jakieś opowiastki o jego kumplu gangsterze, jakieś tam Monako. Co to ma wspólnego z piłką?

Ano jest jeszcze trzecia strona, ciekawe historyjki o Gmochu, jego idiotycznych pomysłach i megalomanii bycia lepszym niż Górski czy o Piechniczku, który kazał mu grać mimo ewidentnej kontuzji i skasował przez to mięsień czy podczas mistrzostw o piłkarzu, który chodził z rozwalonym jądrem, bo entliczek-pentliczek olewał zrobienie mu badań, bo liczyła się tylko grająca ekipa.
Ale takich rzeczy jest stanowczo za mało.

Na sam koniec nie umiem ocenić pozytywnie tego co przeczytałem. Bo nie widzę żadnej spójnej myśli. I tak jak nie bardzo kojarzyłem Andrzej Iwana przed, tak szybko zapomnę o nim po. Bo Iwan to był Tomasz, kumpel Hajty od szlugów
A tytuł książki powinien brzmieć ‘Wypity/Napity’ tak w ogóle.

#48 Moja historia futbolu
#49 Deyna
Stefan Szczepłek
Zacznę od tego, że różnie to bywa w towarzystwie. Jedni w ogóle zlewają dziennikarzy sportowych, inni lubią Matiego i Romka, jeszcze inni Smokowskiego i Twarowskiego, jeszcze inni Pola i Steca. Ja lubię czytać wszystkich, mam swoich faworytów, ale kimś z innej beczki, z tamtej epoki, który bardzo mi pasuje jest Stefan Szczepłek.
Niektórzy wypominają mu, że facet chodzi po boiskach i szatniach, zbiera koszulki, proporczyki, tym samym nie wiem – ośmieszając się? Zaniżając poziom? Bez przesady.

SS ma gigantyczną wiedzę, ale suche fakty czy tam nawet opisy meczy to nic. Dopiero okraszone zdjęciami i gadżetami ożywiają treść.
I „Moja historia” jest tego najlepszym świadectwem. To jest taka pół-książka, pół-album, sprzedawany kiedyś kolekcjonersko pod egidą Rzeczpospolitej. Ja polowałem na nie już od dłuższego czasu, w końcu udało się chwycić parkę. Bo Historia ma dwie części – świat i Polskę. Ze zrozumiałych przyczyn naszą krajową odpuściłem.

A jak tam Tom 1? To 280 stron statystyk, przeróżnych, historia piłki od 1848 i pierwszych zasad z Cambridge aż po 2006, czwarte MŚ Włochów i „byka” Zidane’a. Wszystko to napisane jasnym i zwięzłym językiem, z olbrzymią dawką pasji i szczegółów, na każdej stronie z mnóstwem zdjęć, gadżetów. Dodatkowo charakterystyczne dla Szczepłka są marginesy – znajdziemy tam sylwetki największych, legendarnych graczy, coroczne statystyki zdobywców Złotej Piłki, Ligi Mistrzów i masę ciekawostek.

Ta książka/album to prawdziwie kompendium wiedzy każdego fana piłki nożnej a poza tym doskonały przekrój dyscypliny sportu, która w swojej krótkiej raczej (ledwo co ponad 150 lat) historii ma tyle wydarzeń, tyle przedziwnych meczy oraz prawdziwych herosów, że głowa mała.


No i czas na drugi tytuł.
Deyna – mam dwóch piłkarskich bogów, włoskiego, mojego idola którego darzę bezgraniczną miłością, dla którego przestałem kopać piłkę dla samego jej kopania, a chciałem czegoś więcej – Alexa Del Piero.
I polskiego, najlepszego zawodnika ever, typowo polskiego, czyli ze skrzywioną i jednak smutną historią. Kazimierza Deynę. O nim jest tak książka. Książka? Imo tekst uświęcony.

Bo są w moim życiu takie książki, które… elektryzują samym dotykiem okładki. Których zapach lubię, przerzucić parę stron, dotknąć, przeczytać fragment. Trochę jak z kobietą, trochę no… na specjalnym miejscu. ‘Hobbit’ Tolkiena, pięcioksiąg wiedźmiński Sapkowskiego, podwójne angielsko-japońskie wydanie ‘Shoguna’ Clavella, Book of Sith czy kapliczka z filmami Tarantino. Które niekoniecznie trzeba oglądać, ale można dotknąć pudełka…
Chciałbym kiedyś wychować dzieci na podobnych miłośników literatury i kina. Żeby chociaż fragment tego się ostał, w całym badziewiastym natłoku skrótów, informacji obrazkowo-jednozdaniowych czy bezideowego „lubienia czegoś”. Chciałbym, ale zjeżdżamy z drogi.

Taką właśnie książką, świętą niemal, stał się „Deyna” Szczepłka. Zacznijmy od samego wyglądu, od twardej okładki, którą na przedzie zdobi Kaz w stroju reprezentacyjnym, a godło na koszulce jest tak specjalnie wytłoczone hmmm jakby dotykać powierzchni gumki. Podobną formę zastosowano z tyłu, do przedstawienia charakterystycznego popiersia Deyny w legendarnej koszulce z czarną Elką po lewej stronie.

Potem idzie karta otwierająca z reprodukcją autografu piłkarza i słowo od Kazimierza Górskiego. A dalej historia życia i kariery, począwszy od narodzin w Starogardzie a skończywszy na poboczu amerykańskiej autostrady I-15.
Od Włókniarza Starogard Gdański i epizodu z ŁKSem, przez pięknych 12 lat w Legii, Manchester City, aż po „emeryturę” w San Diego Sockers i Legends San Diego.
Mistrz i wicemistrz olimpijski, brązowy medalista MŚ, trzykrotnie w dziesiątce najlepszych piłkarzy Europy „France Football”.

Najlepszy polski gracz wszechczasów, człowiek o podejściu, które olbrzymie cenię – indywidualista, oddający jednocześnie wszystko co umie zespołowi, kreator gry, mimo że równie dobrze byłby genialnym samolubnym królem strzelców.
Stefan Szczepłek umiejętnie opisuje te wszystkie zalety Deyny, ale również porusza wady. Jego osobiste jak i problemy tamtych czasów, gdzie nic nie było do końca jasne i gdzie głupota, układziki i system niszczyły utalentowanych sportowców.

Co by było gdyby po MŚ1974 koszulka przysłana przez Real Madryt trafiła nie do szafy, ale na ciało Kaza? Co by było gdyby takim zawodnikom jak Javier Aguilar czy Santillana dogrywał Deyna? Jak wyglądałaby gra Realu z nim, Breitnerem i del Bosque? Czy w sezonie 75/76 ta drużyna nie męczyłaby się tak w LM, przegrywając półfinał z Bayernem 1:3? A rok później nie odpadła w 2 rundzie z Club Brugge?
Byłoby tak, że przed Bońkiem to Kaz zostałby najbardziej rozpoznawanym polskim piłkarzem na świecie? A Zibi nie byłby jedynym?

Można gdybać i wyobrażać sobie wiele. A Gadocha? Kolega Deyny z drużyny? Czy mógł wygrać LM z Bayernem w 1976? W drużynie z Maierem, Beckenbauerem i Gerdem Müllerem? Przecież oferta leżała na stole…
W książce Szczepłka jest jeszcze wiele podobnych, bo style „Historii” autor na marginesach i nie tylko, poświęca miejsce osobom z którymi zetknął się Kaz. A może to oni mieli możliwość orbitowania wokół niego?

Tak czy siak ten tytuł to dla mnie mini-sankturarium. I w przeciwieństwie do wielu książek o sportowcach, o piłkarzach, nie jest laurką. To, że Szczepłek przyjaźnił się z Deyną nie ma tu żadnego znaczenia, poza tym że wierniej i szczegółowiej mógł to wszystko opisać.

Ja w swojej kopii mam osobistą dedykację autora. Śmialiśmy się, że mimo wszystko wolałbym tam oryginalną parafkę Kaza. A czy przesłanie tej dedykacji kiedyś nam się spełni? Gracz Legii chociaż odrobinę podobny do Deyny, a warszawska drużyna tak wielka jak za jego czasów? Szczepłek stwierdził, że ja mam więcej czasu. Na czekanie.

To jest jedna z moich najcenniejszych książek, o ile książki mogą być wartościowe w tym znaczeniu. Cieszę się, że powstała, cieszę się że Deyna spoczywa w końcu na polskiej ziemi a jego postać wpatruje się z pomnika w murawę boiska. Chociaż mam uczucie, że to o wiele za mało jak na stratę, którą poniosła polska piłka blokując mu karierę międzynarodową.



Jakieś podsumowanie 2012, książki z 2k13... też mam, ale muszę przemyśleć.

lukaszzz
Jedna mała rakietka zniszczyła całą stację kosmiczną . Phi to właśnie Star Wars, nikomu nie polecam.....

w czytaniu to...

Star Warsów chyba dwie pozycje zmęczyłem: Revana oraz Luke Skywalker i cienie Mindora. Tą drugą reckę postaram się wrzucić, Revana... zapomniałem, więc będę czytał drugi raz w serii OR. Ale chyba nie byłem zadowolony, bo takie postacie jakie tam występują i co się z nimi robi...

Ok, są jeszcze majstersztyki: Book of Sith (Amen!) i The Old Republic: Encyclopedia. Ale to nie są książki w takiej formie jak tu opisywane, ale gdyby były... ciężkie zadanie wtedy przed prozą.

Z obcojęzycznych jakoś nic sobie nie przypominam. Chyba nie było okazji. Chyba.


Dobra, pora przejść do podsumowania 2012, zebranego w pięciu linkach:
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#511558
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#515942
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#532814
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#542430
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#558796

Największe zaskoczenie 2012:
1. Gra o Tron (pozytywne)
2. Lista siedmiorga (pozytywne)
3. Ręka mistrza (pozytywne)

Największe rozczarowanie 2012:
1. Dobry powód, by zabijać
2. Upał
3. Łowca snów

Najgorsza książka 2012:
1. Pióropusz
2. Wayne: Mściciel z Gotham
3. Spalony

Najlepsza książka 2012:
1. Dallas`63
2. Deyna
3. Dzienniki kołymskie


W zeszłym roku byłem zaskakiwany tylko pozytywnie i tak się zastanawiam czemu wcześniej nie zetknąłem się z Tronem.
Kolejny raz książki nominowane i nagradzane Nike... widać jestem za prosty na taką literaturę. Ale dobrze mi z tym.
Najlepsza to Dallas, grubas od Kinga, grubas który nie zawiódł, chwytał za serce. Dlaczego przed Deyną? Kazik się nie obrazi, ale jednak biograficzna może ustąpić czystej prozie.

Teraz przeczytałem już 8-12 tytułów? I w końcu zabieram się za serię SW, chociaż tyle dobra leży na półkach a i w bibliotece nowy wrzut zrobili.
Ale jak nie przeczytam teraz to chyba już nigdy

José Saramago Miasto ślepców

Stephen King Miasteczko Salem


Obie książki to w zasadzie horrory ... ale to zupełnie inne rodzaje strachu.

U Saramango obserwujemy przede wszystkim strach przed upodleniem, utratą człowieczeństwa i zanikiem norm społecznych w nietypowej sytuacji zagrażającej światu.
Przez wirusowe zarażanie się ślepotą na nienazwany kraj spada panika a ludzie zarażeni są poddani izolacji gdzie od początku są traktowani nieludzko(co trochę nierealistyczne i przez to denerwujące ale to środek artystyczny jaki obrał pisarz i w zasadzie już po paru stronach to nie przeszkadza). W późniejszej części książki (tu leciutki spoiler powieść przeradza się w lekkie post-apo ... ale raczej przypominające "Drogę" McCarthy`ego niż (chociażby) Bastion Kinga. Polecam.

A co do Kinga ...

Co prawda dopiero 1/3 Miasteczka Salem za mną, ale już widzę że to kozak King w typowym dla siebie klimacie, małomiasteczkowe bajdurzenie, senny klimat miasta obejmować zaczyna koszmar rodem z dziecięcych wizji, mamy multum bohaterów o których wiemy za wiele durnych szczegółów ... jest świetnie bo King robi to co robi najlepiej i nie męczy (jak choćby w Pod Kopułą) bo to książka z czasów gdy przeżywał chyba swe najlepsze lata ;D Czytam dalej ;>

Rewelacyjna pozycja ukazująca krwawe dzieło budowy PRL. Momentami książka wstrząsająca, zwłaszcza przy opisie tortur jakie stosowali zwyrodnialcy z UB, a niekiedy bulwersująca, gdy czyta się fragmenty poświęcone nietykalności tytułowych Bestii. Żmudne reporterskie dzieło, aczkolwiek pisane lekko - bez zbędnej paplaniny, które miażdży swoją wymową wszystkie próby usprawiedliwienia poprzedniego systemu.

Właśnie skończyłem kolejną powieść ze świata TWD zatytułowaną "Droga do Woodbury". To historia grupki osób (Lilly, Josha, Megan, Boba i Scotta), które po pewnym wydarzeniu w obozie, który dzielili z innymi ocalałymi ludźmi, trafiają do Woodbury.

Cóż, znajomość "Narodzin Gubernatora" nie jest konieczna do przeczytania "Drogi", bo sprawy związane z przywódcą miasteczka są przypomniane. Ale jeśli chce się zrozumieć pewne rozterki Gubernatora opisane w jednym z rozdziałów, to jednak warto się z "Narodzinami" zapoznać.


Sama "Droga" to jak w przypadku komiksów festiwal krwi, flaków, przemocy itp. Jest też trochę opisów psychiki bohaterów. Dowiadujemy się, jak powstał Pierścień Śmierci, poznajemy też doktora Stevensa, Caesara Martineza i pielęgniarkę Alice, którzy odgrywają role w komiksie.

Myślę, że fanów Trupów raczej nie trzeba zachęcać do lektury A ci, którym spodobały się komiksy, serial czy pierwsza książka, też po "Drogę" pewnie sięgną.


A na koniec informacja z Wikipedii o TWD ( http://tinyurl.com/2dcbktt )

Robert Kirkman has revealed that for the third novel (October 2013) we shall be seeing Rick, Michonne and some of the other characters that you haven`t seen in the novel series thus far. Kirkman also stated that the ending of the 3rd novel would roughly be the same story from the comic series, but told from the Governors point of view.

Jerzy Kosiński Malowany Ptak

Głośna książka, który przyniosła Kosińskiemu międzynarodową sławę. Książka przez wielu uznawana za antypolską (chociaż nie jestem z tym zgodny to rozumiem czemu). Ogólnie warto znać i ją, jak i historię stojącą za nią i jej autorem.

Co do samej fabuły : pomimo wylewającego się z niej okrucieństwa i sadyzmu jest ona dość przystępna i wzruszająca. Przemiana głównego bohatera, sadystyczny naturalizm wśród otaczających go postaci, naiwne przemyślenia zawarte w narracji - to robi wrażenie.

Co do minusów - tu musimy wrócić do okrucieństwa z którego książka jest znana. Wydaje mi się że autor w pewnym momencie pojechał lekko po bandzie i przesadził ... ale być może to właśnie dzięki temu książkę pokochał Zgniły Zachód

Marcin Ciszewski Upał

Szczerze mówiąc równie dobrze mógłbym napisać to samo co Bart, więc ... (ctr + F + Upał ?) Zamiast tego chciałbym powiedzieć o czymś innym, a związanym z epilogiem i bezczelnym chwytem marketingowym zastosowanym przez autora, nie ma poniżej niczego związanego z fabułą samej powieści.

początek spoilera Upał był moją pierwszą książką Ciszewskiego, więc czytając epilog (wprowadzający do kolejnej książki o Jakubie, oraz zachęcający do poznania innej serii autora) przecierałem oczy ze zdumienia. Aż przeczytałem zdania wypowiedziane przez Premiera po raz drugi, myśląc że coś mi się pomyliło - ale nie, seria książek o Jakubie (Mróż, Upał) łączy się pod koniec z serią science-fiction pisaną przez autora, a główny bohater przeżyje teraz przygodę rodem z Timecop xD.
Początkowo uznałem tenże epilog za przebrzydłą zagrywkę marketingową, ale w sumie whatever - to jego serie, jego bohaterowie, niech robi co chce. Mnie to nie przeszkadza, a na fabułę Upału nie wpłynęło wcale. koniec spoilera

Wracając do książki - nie polecam ani nie odradzam. Jako czytadło wywiązuje się ze swej roli bez zgrzytów (choć przyznam że zacząłem czytać w zimę i walnąłem w kąt a ruszyłem niedawno tylko dlatego że inne książki są pochowane w kartonach bo mam malowanie a Upał był na tablecie więc ... )


A teraz czytam Szkieletową Załogę Stephena Kinga

pół roku już z literaturą. Tak się zebrało.

Pozycja #1 Szewc z Lichtenrade
#2 Trucizna
Andrzej Pilipiuk
Nowy Rok książkowo zacząłem od Pilipiuka. To trochę dziwne, bo moja opinia o jego twórczości zjechała ostatnimi czasy bardzo i bardzo. Ale jakoś tak było pod ręką.
„Szewc” to zbiór opowiadań, w których (jak zawsze u AP) pojawiają się te same postacie, te same motywy – archeologiczny, wspaniałych, bogatych w przygody carskich czasów i różnych dziwności zahaczających od X-files.
Czy to dobrze? Zależy od napisania, zbiory Pilipiuka zawsze mi się podobały. Tutaj zaczyna z grubej rury, kiedy to SS-man zostaje wysłany z misją uzyskania wsparcia dla upadającej III Rzeszy z równoległego świata, w którym podobno też rządzą naziści. A jak się okazuje wszystko trzyma w rękach Moskwa, zwycięska podczas IWŚ i oczywiście wszechobecni Żydzi.

Dziwnie się czułem czytając to opowiadanie, napisane dla mnie trochę po bandzie. Ale dalej było lepiej, dużo lepiej: niemiecki parowóz atomowy złapany przez UBeków i powodujący degradację ludzkiego zdrowia, ludzie którzy wiedzą o prawdzie i klątwie miasteczka turystycznego bez turystów, carska wyprawa szpiegowsko-ornitologiczna aż w końcu tytułowa historia szewca i jego skrwawionych narzędzi.
Czytało mi się naprawdę przyjemnie gdyby nie jeden feler – nie bardzo wiem czemu autor (a jest jeszcze paru takich i to nie tylko w s-f) gdzieniegdzie daje małe, ale czytelne wkręty polityczne, jak zwykle jadąc po lewicy czy PO a pomijając (co uznaję za gloryfikację) pisuar?

Powiem, że wkurza mnie to niepomiernie, bo jak kupuję książkę fantastyczna to chcę poczytać fantastykę, a nie przemyślenia autora o władzach Warszawy czy prezydentach RP. I idzie się zastanowić dlaczego spora polska myśl tego gatunku tak bardzo ciągnie na prawo? Przecież s-f/fantasy to wręcz archetypowa liberalna wolność – a autorzy podnoszą rękę za prawicową konserwę i jedynym słusznym widzeniem świata.
Jak ktoś, kto boi się myśleć samodzielnie i musi mieć z góry wyznaczony kanon zachowań, może tworzyć fantastykę?

Co do „Trucizny”, czyli ‘nowego Wędrowycza’ to powiem tak – jeśli Wielki Grafomana w 12 lat wydaje 26 książek, szczerze mówi że z tego żyje, z masowego tworzenia to… szkoda, że nie przestanie. Wojsławicki bimbrownik-egzorcysta na zawsze wpisał się w kanon polskiej fantastyki, ale im dalej tym gorzej. Nie wiem po co (odliczając ów zarobek) truje się głowy czytelników takimi nudnymi, powtarzalnymi treściami jak ta książka.
Tam z każdej strony wychodzi, że nikomu się już nie chce. Jakub zmęczony, Semen nijaki, Bardaki nawet w porządku, grepsy i nawiązanie do legend wtórne…

Naprawdę szkoda tematu. Nie wiem czy Pilipiuk się skończył, ale takie niszczenie Wędrowycza to skandal.

#3 Matterhorn
Karl Marlantes
Dodam, że polski tytuł to „Matterhorn : powieść o wojnie w Wietnamie”. Nie wiem po co tak łopatologicznie.
Ale wiem co innego – książka wciąga. A czytelnik wsiąka. W dżunglę.
Co prawda nie ryzykuję już książek napisanych przez wojskowych albo o wojskach różnych, najczęściej specjalnych. Mówiłem wcześniej o ich wysypie, niestety nieidącym w parze z jakością. Matterhorn, chociaż napisany przez byłego członka Korpusu Piechoty Morskiej i uczestnika wojny w Wietnamie, to jednak powieść. Z fabułą, bohaterami, tym wszystkim.

A jest czym się zachwycić. Perfekcyjnie oddany klimat tamtych czasów, beznadzieja głupiej wojny, debile w sztabie, rozważania dwudziesto paroletnich żołnierzy, wyeksponowany wątek Czarnych Panter – walki „czarnych braci” i zamachów na rasistów czy w ogóle „złych” żołnierzy/oficerów, irracjonalne zdarzenia, walka, śmierć, chęć przeżycia i dżungla. Ta specyficzna, żyjąca, zmieniająca myślenie dżungla.

Jeden cytat, obrazujący jak papier i biurokracja stoją wyżej niż krew i trud
http://img845.imageshack.us/img845/5015/img3549fa.jpg
I w ogóle trzeba wspomnieć, że opisana kompania walczyła w najidiotyczniejszym ciągu zadań o jakim czytałem. Najpierw zdobywają jedno wzgórze, okopują się, potem przylatują tam buce ze sztabu, każą im z okopów zrobić bunkry (+ cały czas patrole i sporadyczne walki), po ich zrobieniu wycofują całą kompanię, zostawiając umocnienia dla żółtków, zmęczonych żołnierzy przydzielają jako drużynę szybkiego reagowania, pakowaną w największe gówno, wysyłają ich na drugi szczyt, tamci go zdobywają przy licznych stratach, ale za wolno, więc żeby „odrobić prestiż” szturmują dalej poprzednie wzgórze, zajęte przez żółtków, którzy ochoczo wykorzystali ich własne bunkry… jakimś cudem im się to udaje, potem bez żywności i leków (5 dni bez wody i jedzenia) bronią się przed kontratakami, aż w końcu ostatecznie atakują moździerze i mają pewien luz.
Z 220 ludzi zostało niecałych stu?
Ale dostali pochwałę. Co z tego, że jednego z nich na patrolu złapał i zeżarł tygrys (śmierć tak samo psychodeliczna jak włócznia tubylców w plecach Chiefa, z Apokalipsy), co z tego że fizyczny brak sił był odbierany przez kretynów ze sztabu jako brak ochoty do walki albo miganie się od rozkazów?

Drugi o „czarnych” sprawach, ale zabawny
http://img405.imageshack.us/img405/3883/img3552lu.jpg
w ogóle dość poważnie jest poruszony tutaj temat rasizmu, stosunku różnych kolorów skóry itp. Pisał to białas, ale nie ma przechyłu w żadną stronę. Po prostu idiotyzm tych czasów.

Tak w ogóle lubię te klimaty, jeśli mam uderzyć w taką psychodeliczność, co nie oznacza oczywiście, że chciałbym przeżyć Wietnam czy inną wojnę. Nie mniej jest coś w tym konflikcie, coś co magnetyzuje. Dzięki ‘Matterhornowi’ znowu zagłębiłem się w dżunglę, czas apokalipsy i w ogóle.

#4 Oni
Teresa Torańska
Po książkę sięgnąłem na fali związanych ze śmiercią przypomnień jej twórczości. Że to podobno taka klasyka wywiadu, pokazanie sposobu myśli komunistów, pozwolenie im się otworzyć, pokazać swoje racje.

Udało mi się przeczytać wyłącznie rozmowy z Jakubem Bermanem
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jakub_Berman
i Edwardem Ochabem
http://pl.wikipedia.org/wiki/Edward_Ochab
a potem samą króciutką końcówkę z Julią Minc
http://pl.wikipedia.org/wiki/Julia_Minc

Dlaczego nie całość? Bo tego na dłuższą metę nie da się czytać. Nie z winy Torańskiej, chociaż szkoda że tak często był słuchaczką, a tak rzadko polemistką, mało przyciskała rozmówców, zwłaszcza „takich”. Czy wtedy nie powiedzieliby tyle ile można przeczytać? Nie wiem.
Ale tego co się od nich słucha… aż dziw bierze, że to się tak „dobrze” skończyło. Długo, bo długo ale bez wojny domowej (mimo że wywiady przeprowadzane były podczas stanu wojennego) i chyba po części dzięki temu, że u „czerwonych” przeważyło znacznie myślenie… otwarte? Kompromisowe?

Bo to co mówią betony pokroju Bermana, Ochaba czy zajadłej propagandzistki Mincowej… po prostu nóż się w kieszeni otwiera. Gdyby tacy ludzie trzymali władzę nadal to ’89 wcale nie byłby takim wesołym rokiem.
I o ile jeszcze Berman miewa wyrzuty sumienia za mordowanych AK-owców czy inne „błędy i wypaczenia” to jednak pozostaje twardy członkiem społeczności komunistycznej, która nie widzi niczego innego poza linią słusznie obraną.
Taką wersję obrali i takiej będą się trzymać.
Nawet jeśli logika, zdrowy rozsądek i fakty mówią co innego to jest to wywrotowe, kontrrewolucyjne i tego typu podobne teksty, na które mnie osobiście zbiera się na

Ochab poza tym traktuje Torańską jak głupiutką dziewczynkę z taśmą (w ’81 to ona miała… 37 lat) a Mincowa bezczelnością i czymś czego po prostu nie idzie oddać kulturalnymi słowa odstręczają od poznania „przemyśleń” Kłosiewicza czy Chajnego.
Taka smutna konstatacja na koniec, że Polska stalinowska (chociaż wg Ochaba nie było w ogóle czegoś takiego) a potem PRL musiały nastąpić, bo ludzie do tej pory gnębieni (fakt, że komuniści za IIRP siedzieli w więzieniach) i marginalizowani znaleźli się na… ziemi niczyjej. Polskiej, ale powojennej, skołowaconej jeszcze a prezentując taką ideologię, takie przekonanie i upór… reszta społeczeństwa po prostu musiała im się poddać.

Co nie oznacza, że to już się nie powtórzy. Od siebie dodam, że podobne patrzenie „na życie”, patrzenie jedynie słuszne i prawidłowe, miało miejsce w Polsce w latach 2005-07 a także dalej z pozycji prezydenta. I dopóki wiadoma formacja będzie trwała, dopóki indywidua ją tworzące nadal gdzieś tam będą majaczyły to… nie jest to zabawne.
Oczywiście nie ma co porównywać kaczyzmu do komuny, tej z kart Torańskiej. Ale jakaś wspólna idea „moje jest najsłuszniejsze i albo jesteś z nami albo przeciw” ich łączy.

#5 Eugeniusz Bodo – „Już taki jestem zimny drań”
Ryszard Wolański
Świetna biografia wielkiej gwiazdy kina polskiego okresu międzywojnia. Szczegółowo opisana historia życia i kariery człowieka, który miał wszystko, ale wepchniętych w tryby strasznych czasów IIWŚ, zniknął.
Zginął, bo nie był Polakiem tylko Szwajcarem. Chociaż czuł się i tym i tym. Chociaż po wybuchu wojny wybrał drugą ojczyznę, co i tak nie uratowało go, można powiedzieć – przez feralną kartkę pocztową. Zniknął, niestety także dla potomnych.

Książkę warto przeczytać, zwłaszcza dla miłośników kina i to kina szeroko pojętego. Oprócz samego Bodo dostajemy bardzo ciekawe przedstawienie ówczesnych filmów oraz jak i dlaczego w Polsce twórczość niema przechodziła na dźwiękową.
W archiwach FilmotekiN są filmy, które chciałbym bardzo zobaczyć jak Czarna perła z Reri czy Głos pustyni, ze scenami bitew kręcony w Afryce. Podobno TVP Kultura ma puszczać coś podobnego, ale kto to wie kiedy i czy w ogóle…

#6 Berlin Crossing
Kevin Brophy
Książka, która skłoniła mnie w kierunku literatury o Stasi.
Michael Ritter, nauczyciel i członek partii, po upadku muru berlińskiego ma raczej pod górę. Raczej bardzo. Umierająca matka kieruje go jednak na drogę tajemniczej historii związanej z jego ojcem, NRD i Stasi z lat sześćdziesiątych.
Świetnie napisana przeplatanka, prosto pod scenariusz filmowy i ciekawe rozważania czy wszystko i wszyscy byli źli w tamtym układzie. A „dobrzy” wyłącznie kryształowi i uczciwi?

#7 Stasiland
Anna Funder
Właściwie do tej książki najlepiej pasuje jedna z recenzji, mówiąca że ni to dokument, reportaż, powieść, biografia. Ale czyta się, może dlatego że mam ciąg na taką tematykę, z zapartym tchem i aż żal odkładać na półkę, kiedy trzeba zrobić coś innego.
Debiut australijskiej dziennikarki pracującej w niemieckiej telewizji daje nam straszliwy obraz państwa jakim była NRD. Straszliwy i jednocześnie… taki miks upalonej rzeczywistości z Kafką, Orwellem i zaczarowaną Alicją. Tylko bez tych wszystkich „pozytywnych” emocji trawy.

Znajdziemy tutaj losy Miriam (chyba najbardziej przejmująca historia), która trafiła do więzienia jako nastolatka za prawie udaną próbę przejścia Muru. Torturowana i więziona wyszła na wolność, ale to nie był koniec. Stasi doprowadziło do śmierci jej męża, do pochowania pustej trumny, nękało ją cały czas, a na samym końcu wyrzuciło z biletem w jedną stronę.
Jest historia dziewczyny, która nauczyła się języków dzięki szkołom NRD a potem była za to szykanowana i za znajomość z pewnym Włochem, którego poznała na targach. Enerdowskich, a jakże.
Historia matki, która nie musiała przemycić ciężko chore dziecko do Berlina Zachodniego i która nie mogła go potem widywać, bo nie chciała współpracować ze Stasi.
Muzyk rockowy, którego twórczość i zespół „zniknięto” z dnia na dzień z historii i rzeczywistości NRD.
Do tego rozmowy z funkcjonariuszami tamtego reżimu – agentami Stasi, kadrą szkoleniową czy telewizyjnym propagandzistą. Jakże inne od opowieści ich ofiar – taki był system, taka idea, piękna tylko ludzie ***, oportunizm i ogólne przekonanie, że socjalizm/komunizm to raj, tylko nikt tego nie chce zrozumieć.

To wszystko miało tworzyć kraj idealny, którego obywatele byli ustawowo szczęśliwi, bezpieczni i zadowoleni. A po zjednoczeniu… mimo wszystko niektórzy nadal uważają, że to państwo… Stasi po prostu i tak lepiej wypadało niż obecne Niemcy.
Jeden naród, przedzielony murem (chociaż zachodni Berlin był wysepką demokracji na morzu… Stasi), został tak skutecznie rozbity, że do dziś Ossi i Wessi to… dwa plemiona mówiące tym samym językiem, mający tą samą przeszłość, ale umysłowo – jedna strona nie może/nie umie zrozumieć drugiej, a tamta… jakby nie chciała.

Czy to dobra kara, w ogóle czy można to postrzegać jako karę, za to co Niemcy zrobiły podczas I i IIWŚ? Nie wiem, ale dla prostym, uczciwym ludziom naprawdę współczuję.

#8 Prawdziwy gangster
Evan Wright & Jon Roberts
Oryginalny tytuł to „American Desperado”, a książkę (grubasa) wziąłem z półki, bo przyciągnęło mnie nazwisko Evana Wrighta, magika do Generation Kill. Do dziś się zastanawiam czemu ta książka nie została przełożona na język polski.

O czym to jest? Tym samym świetnym językiem (dobre tłumaczenie) co w GenKillu, Wright przelewa na papier „spowiedź” Jona Robertsa. Kto to Roberts? Sprawdźcie sobie wikipedię, ale chodzi o legendarnego (przynajmniej w USA) przemytnika i dystrybutora kokainy współpracującego z Pablo Escobarem.
Książka, moim zdaniem, przede wszystkim nie nadaje się do czytania dla wszystkich. Trzeba podejść do niej z dystansem osoby ukształtowanej, bo niestety widziałem teksty dzieciaków jarających się swoją „gangsterką” pokroju garbienia się i wystawania przed klatką czy rundki helikopterem w shitowym GTA.
Czasami niektóre tytuły powinny być pod kontrolą, chociażby rodziców. Ew. powinny być dyskutowane.

Z drugiej strony ciężko zachować rozsądek i obiektywizm jeśli czyta się wspomnienia człowieka, który sam o sobie (praktycznie bez chwalenia się, poza momentami) mówi, że nie ma w nim odrobiny dobra, nie żałuje tego a ma same zyski.
Jakie zyski? Sumując miliony pochowane w ogródku, miliony zainwestowane w nieruchomości, samochody, łodzie, konie + 150 przepadłe w banku panamskim… na moje oko jakieś 200 melonów własnego majątku to chyba nieźle, ne?

Właściwie JR ciężko jest… jednoznacznie ocenić. OK. – morderca, szaleniec, handlarz kokainą na skalę przemysłową, od dzieciństwa aż po śmierć połączenie Henry’ego Hilla, Tony’ego Montany i Mr. Blonde’a. Tak, człowiek w przegródce „źli ludzie, przestępcy”.
Z drugiej jednak strony ktoś obdarzony niewiarygodnym szczęściem oraz… ktoś, kogo opowieść każe zastanowić się czy tak naprawdę tylko ludzie z bronią i narkotykami są „źli” a reszta to niewinne owieczki.
Jego życie można podzielić na trzy epizody – pierwszy to dzieciństwo i dorastanie w szajce świrusów a potem „dorosłe” interesy w Nowym Jorku, pod okiem tamtejszej mafii. Drugi to Wietnam, schizy, mordy w specjalnych oddziałach i ujście z życiem pomimo dziury w głowie. Trzeci, który stworzył jego legendę to Miami i współpraca z kartelem z Medellín. Na koniec oczywiście wpadka, odsiadka i niby „normalne” życie, no ale czy normalnego człowieka odwiedzają Snoop Dogg i Akon, który zrobił o nim kawałek?

Mnie osobiście, nawet patrząc przez pryzmat przemian lat 60-tych, 70 i 80, po przeczytaniu naszły myśli… takie.
Pierwsza to, że Ameryka jest krajem… naprawdę otwartym. Na wszystko. Nie tylko na własny pomysł, ciężką pracę czy takie szkolne banały, ale również otwartym na przemoc. Jeśli prowadzisz to odpowiednio dobrze, jednocześnie cicho i agresywnie, to większość ludzi albo będzie się ciebie bała albo będę jedli ci z ręki albo ich kupisz. Albo zabijesz.
Będziesz trzepał grubą kapustę i dopiero naprawdę grube rzeczy czy zorganizowana akcja mogą skończyć twoją „karierę”.

Druga, też dotycząca USA, to to że jest to kraj zajebiście obłudny. Nie mówię, że nie ma tam ludzi, którzy chcą realnej demokracji, prawa i uczciwości. Ale ilość osób, które na zewnątrz pieprzą frazesy górnolotne, a pod stołem biorą lewą kasę za dragi, które wciągają na tym stole… a do tego przyjmują również pod blatem dziwki… to naprawdę dziwne. Jeśli nie przerażające.

Trzecia, jeśli jesteśmy przy k’ach, to kobiety. JR, dzięki swojemu zwierzęcemu magnetyzmowi, ale głównie dzięki kasie, łodziom motorowym, helikopterom i samochodom, przeleciał więcej naprawdę cudownych (z wyglądu) panienek niż Hugh Hefner i Casanova razem wzięci.
Wszystkie orgie z pornoli jakie widzieliście albo jakie możecie sobie wyobrazić to mały pikuś. I to nie z jakimiś szmatami. JR obracał aktorki (m.in. jedną z dziewczyn Bonda, gdyby dobrze poszukać można by się domyślić o kogo chodzi), piosenkarki, kobiety biznesu, króliczki Playboya, studentki – cały przekrój inwentarza. Duża część z nich nawet nie kontaktowała, bo tak były ujarane jego kokainą czy metadonem (albo czymś podobnym, nazwa mi wyleciała z głowy). Ten ostatni działał trochę jak dzisiejsze „pigułki gwałtu”, ale co niezmiernie bawiło Jona – te laski same to brały, bez niczyjego przymusu.
Po czymś takim naprawdę idzie stracić szacunek do kobiet. Ta feministyczna wojna płci, walczenie o babeczki i traktowanie ich z szacunkiem, godnością, na równi – ten kit można sobie wetknąć skoro wystarczy ładny uśmiech, komplement, przejażdżka motorówką/helikopterem, trochę dragów i poznanie z jakimś aktorem żeby panienki rozkładały nogi. Żeby tylko nogi.
I powtarzam – nie mówimy tu o idiotkach czy k… z zawodu.

Czwarta myśl to, że jednak końcówka książki, czyli upadek imperium są potraktowane tak jakoś… pobieżnie. JR zawsze twierdził, że tylko zdrajcy mogą wykończyć dobrze działający interes i dlatego kapusiów trzeba pozbywać się bezwzględnie.
Za przemyt kokainy wartej ~30 MILIARDÓW dolarów groziło mu 300 lat więzienia. Za sypnięcie kogoś tam skrócono mu to do… trzech. Świadczy to też raczej smutno o poglądzie na sprawiedliwość w USA, ale mimo swoich jakiś tam ideałów, JR też zdradził.
Ale jakoś przeżył i stał się legendą, jak wspominałem, odwiedzany przez raperów stylu
gangsta". Chociaż on sam miał o nich raczej kiepskie mniemanie.

Na sam koniec taki chichot losu, bo człowiek który uniknął śmierci na ulicach NJ, przeżył Wietnam i postrzałową dziurę w głowie a także interesy z szalonymi Kolumbijczykami, przegrał z klasycznym i bezlitosnym rakiem. Zmarł miesiąc po wydaniu książki.
Ale jedno trzeba przyznać – przeżył swoje życie jak mało kto.

#9 Drakula
Matei Cazacu
Od dawna uwielbiam serię wydawniczą PIWu o nazwie „Biografie Sławnych Ludzi”. Mam sporo tych książek, chociaż nie wszystkie trzymają „ogólny” poziom, ale warto do nich wracać. I właśnie taki powrót zrobiłem z Drakulą, nie wiem właściwie czemu. Podprogowy rozkaz Pana Krwiopijców? Może gdzieś widziałem fragmenty? Nie wiem.
W każdym bądź razie sięgnąłem po bio Włada Palownika, bo warto jest odsiać najfantastyczniejsze nawet legendy od realiów. A fakty, przy tej postaci, tak czy siak również pozostają niesamowitymi. Palownik niewątpliwie był człowiekiem okrutnym, wręcz momentami przerażająco nieludzkim, ale żył też w czasach i na terenie, który nie mógł prowadzić do spokojnego i rozsądnego życia.

Jednym z ciekawszych wątków jest uniknięcie wzięcia udziału w bitwie pod Warną, ale łączy to Włada z Polakami w sposób, który… najprościej mówiąc – mądry Lach po szkodzie, tyle że bez głowy. Otóż Drakula nie tylko przestrzegał króla Władysława przed taktyką Turków, ale też dał mu dwa rącze konie i dwóch ochroniarzy, którzy w razie niepowodzenia mieli go bezpiecznie wycofać z pola walki.
Co by było gdyby nasz młodzian posłuchał Palownika? Na gdybanie historyczne zabrakłoby papieru na świecie. Natomiast odnośnie utrzymania głowy na karku… wielki wódz i wojownik skończył niestety smutno. Albo przypadkowo zabili go jego właśni ludzie i czerep powędrował do słoja albo zdradzono go i cięcie nastąpiło zza pleców.
Tak czy siak – ciężko być wampirem bez głowy

Oprócz solidnej (ale i przystępnie napisanej) pracy historycznej Cazacu dokłada bardzo ciekawe rozdziały o rozważaniach typu „tyran czy władca”, przedstawia Drakulę i wampiry w dziejach Rumunii czy w końcu ukazuje historię tworzenia znanej nam klasyki Stokera i wszystkiego wokół.
Naprawdę dobra książka.

#10 Flota GUŁagu. Stalinowskie statki śmierci: transporty na Kołymę
Martin J. Bollinger
Tutaj troszkę pomyliłem się w wypożyczeniu, bo spodziewałem się więcej o hmmm historii transportu więźniów a nie o danych statków czy poszczególnych historiach jednostek.
Najsmutniejszym podsumowaniem tego tytułu jest fakt, że flotę GUŁagu tak naprawdę ufundowali Amerykanie (LLAct) i Kanadyjczycy z Brytolami. I nigdy potem nie interesowali się losem okrętów, nawet tych, które wracały do nich na przegląd czy oczyszczanie.

#11 Czarodziejka z Florencji
#12 Szatańskie wersety
Salman Rushdie
Zacznę od drugiej pozycji, w odpowiedzi na autobiografię autora, którą opisywałem tutaj
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=496812#542430
Szatańskie wersety są książka dziwną, ciężko mi się ją czytało i spokojnie mogę powiedzieć, że połowy nie zrozumiałem. Ale naprawdę mając dobrą chęć obrazić jakiego brodatego dźwigacza turbanu nie znalazłem w tej książce NIC co mogłoby podpaść pod taką reakcję z jaką spotkał się Rushdie.
Może coś takiego znajdowało się w tej części, którą nie załapałem ale wątpię. Zresztą o ile pamiętam ci którzy nakładali i byli najgorętszymi zwolennikami fatwy – książki nie czytali. Czyli, bez względu na region świata, jak zawsze – im większy ekstremizm, tym większa bezmyślność, głupota i ignorancja.

Co do „Czarodziejki” to jest to bardzo… ładna książka w treści. To dziwne określenie, ale jakoś żadne inne nie przychodzi mi do głowy. Chyba że polecę tendencją estetyczną jaką jest realizm magiczny, nurt w który można wpisać ten tytuł. Jaśniej? Wątpię

Książka stanowi fascynującą przeplatankę historii, baśni i fantazji dwóch kontynentów: Azji, z punktu widzenia cesarza Imperium Mogołów i Europy, przez pryzmat opowieści i doświadczeń florenckiego obieżyświata.
Mamy tu opowiadania gawędziarzy i podróżników, porównanie historii i kultury różnych systemów państwowych, liczne wkręty seksualne i erotyczne, rozważania na temat humanizmu czy Machiavellego. Bardzo mi to wszystko przypadło do gustu, zwłaszcza momenty dotyczące renesansowej Florencji i Medyceuszy.

Gdybym miał polecić to z czystym sumieniem stawiałbym na Czarodziejkę, bo Wersety… nie znajdziecie tam naprawdę nic kontrowersyjnego.

#13 Wszystko jest lekko dziwne
Jerzy Radziwiłowicz & Łukasz Maciejewski
Wywiad jakich mało. W książce wydrukowany niczym tekst sztuki teatralnej, w treści wspomnienia, przemyślenia i teraźniejszość jednego z największym polskich aktorów. Żyjących i moim zdaniem.

O dzieciństwie, studiach, podróżach, ojcu, Wajdzie, Pasikowskim teatrze, kinie a nawet serialach. Na poważnie, chociaż jasno i zrozumiale, wspaniałym słownictwem i miałem tylko żal, że tak krótko, raptem 400 stron.

#14 Rodzina Corleone
Edward Falco
Mam wszystkie książki Puzo jakie wydano. W różnych językach. Nigdy natomiast nie ceniłem jechania na marce. Wszystkie inne tytuły dostałem, bo ludzie widzą że uwielbiam taką twórczość, ale kurde oryginalną. Mimo wszystko doceniam książkę jako prezent. I czytam.
Jak jest? Przede wszystkim próba kopiowania stylu Mistrza. Udana czy nie – nieważne. Kopia zawsze będzie tylko kopią.

Fabularnie? Ciekawe przedstawienie początków szerszego „handlu oliwą”, wojny z Mariposą, „kontraktu” pomiędzy Vitem a Lucą Brasim oraz wciągnięcia do „biznesu” Sonny’ego. Można przeczytać, nie ma tu zbędnych głupot, przesadzeń czy pomysł nie-z-epoki.
Ale mimo wszystko wolałbym, żeby nazwisko Corleone było na zawsze powiązane wyłącznie z Puzo, Coppolą i Brando.

#15 Raj pośrodku piekła: historia Alicji Herz-Sommer ocalałej z Zagłady
Melissa Muller & Reinhard Piechocki
Książka opowiada niezwykłą historię Alice Herz-Sommer, która wraz z dzieckiem i mężem trafiła w 1943 do obozu koncentracyjnego w Terezinie, z którego miała trafić w dalszą drogę – do Auschwitz. Udało jej się uniknąć takiego losu dzięki muzycznemu talentowi i razem z synkiem przeżyła wojnę.

Książka to nie tylko wstrząsające świadectwo Holocaustu, ale również opowieść o barwnym życiu w Pradze w latach 20. ubiegłego wieku. I smutne doświadczenie Europy wielonarodowej, gdzie człowiek urodzony z Austriaczki i Węgra w CK Pradze, mający domieszkę jakąś krwi żydowskiej, na samym końcu nie jest ani Austriakiem, ani Węgrem, Czechem, Niemcem czy nawet Żydem.

Popieprzone to wszystko, ale książka warta przeczytania, zwłaszcza dla miłośników muzyki klasycznej. I mała ciekawostka, urodzona w 1903, mieszkająca obecnie w Londynie Alicja Herz-Sommer jest najstarszą żyjącą osobą na świecie osobą ocalałą z Holokaustu. Ocaloną dzięki etiudom Chopina.

#16 Tajemnica Westerplatte
Paweł Chochlew & Aldona Rogulska-Batory
Książka wydana po filmie chyba? Chyba, bo nie śledziłem tego „projektu”, jakoś tak nie czułem go. Nie dlatego, że tematyka może mnie porażać (zwłaszcza patrząc na mój stosunek względem PW), ale jakoś polskie filmy wojenne eee kostiumowe, no z krajobrazem i efektami – no nie.

Potem się dowiedziałem, że aktorstwo drewniane ale właśnie efekty mega. Super, ale do książki która pokłosiem jest scenariusza. Niby autentyczne przedstawienie tego co działo się na Westerplatte w dniach 1-7.09 1939r.
Jeśli tak się działo – to naprawdę przykre i smutne, ale jednocześnie potwierdzając naszą wielowiekową tradycję, że lepiej być ukrzyżowanym, ubitym i zesłanym ALE z moralnym zwycięstwem niż żywym, sprawnym, ale może nie do końca z uczciwą kartą.

Z drugiej strony tak naprawdę nikt nie wie co tam naprawdę było, kto olewał czyje rozkazy, kto uciekał, kto chlał gorzałę w wysuniętym punkcie ogniowym, kto był głupi a kto mądry. Można przyjąć wizję heroiczną, można pesymistyczną, można pseudo-real.
Odrzucając warstwę fabularną książka tak czy siak jest słabo napisana, ma lipne dialogi i cienkie opisy. Po prostu – nie warto.

#17 Czarna wołga. Kryminalna historia PRL
Przemysław Semczuk
Jeśli komuś kryminał z PRLu kojarzy się wyłącznie z „07 zgłoś się” to koniecznie powinien tą książkę przeczytać. Okazuje się, że w naszym (słusznie minionym) kraju mlekiem i miodem socjalistycznie płynącym działo się przestępczo dużo więcej niż tylko lewy handel krempliną

Mamy tu m.in. szeroką skalę fałszerstw, seryjnych morderców z najsłynniejszym Wampirem z Zagłębia, zorganizowane gangi i bandy, zuchwałe napady na banki i kasy przeróżne, porwania dzieci, tajemnicze zgony w polskie flocie dalekomorskiej, kradzieże obrazów muzealnych, przemyt…
Wszystko to co władza ukrywała (poza wyjątkami) i tropiła środkami niespotykanymi jak na dzisiejsze czasy.

Można wyciągnąć nawet taki wniosek, że każde większe śledztwo, prowadzone równocześnie przez milicję i SB, miało znamiona amerykanizmu – lokalnej policji i FBI.
Zwłaszcza, że służby specjalne rzadko kiedy odpuszczały a rozwiązanie dzięki temu przychodziło nawet po kilkunastu latach.
Naprawdę fascynująca książka, godna polecenia.

#18 Martwa strefa
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=222465#564797

#19 Złodziej z szafotu
Bernard Cornwell
Realia Londynu początków XIX wieku. Były oficer armii angielskiej, wsławiony działaniami pod Waterloo i w ogóle w kampanii przeciwko Napoleonowi, prowadzi śledztwo z żądania królowej w sprawie zabójstwa pewnej hrabiny. Rzekomo tego mordu nie-dokonał, skazany już na stryczek, zdolny malarz-sodomita.

Książka ciekawa chociaż im bliżej rozwiązania tym wszystko staje się oczywistsze i płytsze. Realia Londynu pokazane ciekawie, z perspektywy różnic społecznych, slangu podejrzanych dzielnic, publicznych egzekucji rozrywkowych i wpływu na podejście do ludzi przez pryzmat sławetnej bitwy z 1815 i gry w krykieta.

Kończąc jak zawsze zdumiony jestem, że takie „tuzy” jak dlastudenta.pl, kawerna.pl czy fant.pl mogą być dumnymi patronami medialnymi średniej w gruncie rzeczy książki. A tymczasem Bastionowi trafiła się literatura niewiele lepsza, a często gorsza, ale za to obita jednym tylko logo – Lucasfilmu. A teraz pewnie po nowemu Disneya.
Smutne.

#20 Jerzy Urban
JU & Marta Stremecka
Długi, biegnący przez całe jego życie, wywiad z Jerzym Urbanem. Wyjątkowo na poważnie i wbrew obawom bohatera – nie zubaża go to ani nie rozczarowuje czytelnika. Przynajmniej mnie.
W zasadzie ta postać jest znana chyba wszystkim i każdy ma dość jednoznaczny jej osąd. Ale zawsze fajnie jest (przynajmniej ja lubię) poznać jakąś osobę i spojrzeć na życie/historię jej oczami, jej światopoglądem i wyborami oraz co do nich doprowadziło.

Faktycznie Urban i jego rodzina mieli niesamowite szczęście, przeżyli IIWŚ na głębokim farcie (oczywiście wspartym głęboką chęcią przeżycia jego rodziców) a potem… wybory, decyzje i światopogląd polityczny tego człowieka wcale nie są takie oczywiste.
A jakie są? To naprawdę warto przeczytać, bo jak komuś Gomułka dwa razy zakazuje pisać a potem ten ktoś wyrasta na „twarz” PRLu bądź jej propagandy a jednocześnie tworzy w otoczeniu ludzi znaczących tamtego okresu – warto.

Z pewnym pazurem i ironią (ale uczciwie) można zobaczyć światek warszawskiej inteligencji, kultury i władzy od takiej… drugiej strony. Chociaż śmiem twierdzić, że wiele osób nawet kończąc ten wywiad i tak zostaną przy swoim. Punkcie siedzenia i punkcie widzenia.
Polecam tytuł, z pewnością nie znajdziemy tutaj prób wybielania się Urbana, jedynie JEGO spojrzenie na całą powojenną historię Polski.

#21 Gra w czerwone
Katarzyna Rygiel
Kryminał w Warszawie, seryjne zwłoki nad Wisłą, owinięte w szkarłatny jedwab, z monetą w ustach. Śledztwo prowadzi komisarz policji, antropolog i pani archeolog z zaproszenia.
Jest ciekawe, fajnie napisane, trochę sypie się przy momencie początek spoilera wampiryzmu koniec spoilera (chociaż trochę tak od drugiej strony na to zjawisko), ale książka siada kiedy autorka brnie w relacje damsko-męsko-fizyczne, z których nich nie wynika dla fabuły.
Rozczarowany tytułu nie dokończyłem. A autorce polecam dobre…, bo wyraźnie chyba jej tego brakuje.



Niedługo pół roku z kinem...

Skończyłem "Fulgrima" - V tom serii Herezja Horusa - bardzo udana, poczytna seria i tym razem "dostarcza". Zaczyna się jeszcze przed wydarzeniami z części pierwszej a kończy epicką batalią na Istvaan V. Czyta się łatwo i przyjemnie, autor się trochę postarał i wkomponował trochę [ale tylko troszeczkę] "filozofowania" o wojnie i empiryzmie. Ciekawy jest też wątek zwykłych szaraczków - artystów towarzyszących ekspedycji, mających za zadanie upamiętnić w słowie i obrazie dokonania wojowników w czasie Wielkiej Krucjaty. Wątek główny to oczywiście losy tytułowego Patriarchy i dzieje jego upadku. Można się wciągnąć bo uniwersum Warhammera to gotyk, mrok, zło i EPIKA.

Od ok. miesiąca czytam serie książek "Pieśń Lodu i Ognia", aktualnie kończę Taniec ze Smokami część 1, mam nadzieję, że auto nie fiknie przed ukończeniem serii, to dopiero byłaby jazda . Orientuje się ktoś kiedy wyjdą Wichry Zimy?

Trochę tego było, chociaż chciałbym więcej.

1. Cesarz - R. Kapuściński - klasyka reportażu, ale mnie nie zachwyciło. Całość sklejona wyłącznie z wypowiedzi różnych ludzi nie wciągała za bardzo.

2. Podróże z Herodotem - R. Kapuściński - tu natomiast wręcz odwrotnie. Wspaniały reportaż i świetne wtręty dotyczące starożytnych dziejów, co było chyba najlepsze z całości. Co ciekawe, starożytności nie lubię i zazwyczaj mnie nudzi, a u Kapuścińskiego (czy raczej u cytowanego Herodota) jest całkiem inaczej.

3. Dzieje rodziny Korzeniewskich - Melchior Wańkowicz - historia kresowej rodziny Korzeniewskich, wywiezionej na Sybir. Przejmująca i smutna, ale warta poznania.

4. Lata nadziei. 17 września 1939 - 5 lipca 1945 - S. Cat-Mackiewicz - kontynuacja "Historii Polski...", świetna publicystyka historyczna i permanentna krytyka emigracyjnych rządów RP w czasie wojny. Cata czyta mi świetnie (chwała tym, którzy odpowiadają za wznowienie jego dzieł) ze względu na gawędziarski styl i mnogość anegdot. A mi dodatkowo dlatego iż był on konserwatystą i monarchistą, w dodatku pochodzącym z ziem litewskich, czyli całościowym przedstawicielem nieistniejącego, a tak przeze mnie ulubionego świata

5. Herezje i prawdy - S. Cat-Mackiewicz - znów Cat, tym razem eseje o średniowieczu. Również barwnie opisane losy wielu wydarzeń tamtej epoki, pochwała polsko-litewskiego państwa, Jagiellonów i Długosza. A przy okazji ostra krytyka Kazimierza Wielkiego, chociaż moim zdaniem mocno nietrafiona (a z Catem nie zgadzam się rzadko).

6. Londyniszcze - S. Cat-Mackiewicz - Cat po raz trzeci Tym razem niewielka książka o Anglii i Anglikach oczami wieloletniego emigranta londyńskiego (od 1940 do 1956); znalezione pierwsze wydanie w zbiorach bibliotecznych po dziadku. Również niezła publicystyka, chociaż odnoszę wrażenie, że lekko niedopracowany tekst. Jakby Cat się za bardzo spieszył i zapisał tylko to co najważniejsze, bez szczegółów.

7. Opowiadania podolskie - Julian Wołoszynowski - tytuł mówi sam za siebie, zbiór opowiadań przesiąkniętych kresowymi klimatami.

8. Pakt Ribbentrop-Beck - Piotr Zychowicz - dyskusja o tej książce przetoczyła się nawet na Bastionie (niewielka ale zawsze). Mocne argumenty autora, często nie do zbicia, chociaż miejscami za dużo emocji w tekście i chyba trochę za długa - od połowy autor niejednokrotnie zaczynał się powtarzać. Teraz chętnie przeczytam Obłęd`44. Zawsze, najbardziej po lewactwie, nie lubiłem romantycznych patriotów, więc na złość im wszystkim przeczytam rzetelną (ma nadzieję) krytykę decyzji o wybuchu powstania.

9. Aktualność myśli politycznej Romana Dmowskiego w XXI wieku - różni autorzy - broszurka z kilkoma artykułami o narodowej demokracji i myśli tej w czasach dzisiejszych, plus esej samego Dmowskiego pt. "Duch Europy". Natknąłem się na tę broszurkę całkiem przypadkiem w empiku, szukając czegoś zupełnie innego, nawet nie mając pojęcia, że coś takiego w ogóle się ukazało


Z SW ostatnio czytam dużo mniej, ale w tym roku był chyba 10. Revan, 11. Zaginione plemię Sithów i 12. Czerwone żniwa.

A w najbliższym czasie zaczynam "Grę o tron", później hejt socjalizmu na najwyższym poziomie, czyli "Felietony" Kisielewskiego. A na deser jego "Powieści warszawskie".

Peter Watts Slepowidzenie

Zostało mi parę stron do końca (a szczerze mówiąc te parę stron to prawie że 1/3 książki ) ale już wiem że mogę polecić ją tylko i wyłącznie fanom cięższej i ambitniejszej fantastyki. Książka opowiada o pierwszym kontakcie ... i nie tylko bo w sumie autor zamieścił kilka innych pomysłów które dałoby się zamieścić w książkach poświęconych tylko i wyłącznie nim. Ogólnie polecam o ile ktoś czytując fantastykę woli klimaty Lema niż gwiezdno-wojenne

Stephen King Szkieletowa Załoga

King jak to King - raz lepiej raz gorzej. Jest to już chyba 4 albo 5 moje podejście do jego zbioru short story, i szczerze mówiąc nie wiem gdzie bym uplasował ten konkretny zbiór w moim prywatnym rankingu. Tak czy siak wyobraźnia i (czasem naiwne) pomysły autora jak zwykle mi przypasiły, choć kręciłem momentami głową z głupich pomysłów ... a ogólnie to co do Milkman/Milkman II ... czy może mi ktoś wyjaśnić co Stephen ćpał pisząc dwójkę ? Jedynka to fajna krótka "schiza" a druga część to chyba największy bezsens jaki King kiedykolwiek spłodził ...


Voronica Whitney-Robinson + Haden Blackman Ruiny Dantooine

Recka w temacie o książce.

http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=34557#566868


A teraz czekają w kolejce :

Janusz Głowacki Good Night, Dżerzi

Stephen Hawking Krótka Historia Czasu

No i mam zamiar dokończyć cykl Dziedzictwo Mocy bo jest o wiele lepszy niż myślałem. Zostały mi jeszcze 2 tomy, a nie ruszałem go już od wielu miesięcy

Po roku męki udało mi się w końcu skończyć Furię, jejuś, co to była za męczarnia. Krótko po tym skończyłem czytać ósmy tom Dziedzictwa Mocy i jestem w połowie dziewiątego. A poza tym Pod Kopułą Stephena Kinga.

Skończyłem Dartha Plagueisa a teraz zaczyna Revana

Starożytna Polska Andrzeja Kokowskiego - profesora UMCS w Lublinie, badacza i znawcy dziejów kultury wielbarskiej, a w szczególności grupy masłomęckiej tejże kultury, jest pozycją wyjątkową. Autor książki podejmuje się przybliżenia szerszemu gronu czytelników dziejów ziem polskich w okresie od III w. p.n.e., do schyłku starożytności, na tle wydarzeń rozgrywających się w Europie. Napisana bez naukowego slangu, uproszczona wydatnie dla laika, jest świetną syntezą tego jakże barwnego okresu. Mimo poważnej dysproporcji w omawianiu poszczególnych zagadnień, a także pewnych błędów merytorycznych, zachęcam każdego do przeczytania, kto chce sobie przybliżyć losy takich ludów jak Celtowie, Burgundowie, Goci, czy też Wandalowie, a które odcisnęły swoje piętno w ziemi.

Najlepszą jednak rekomendacją dla tej książki, jest to, że jest to pierwsza i jedyna tego typu lektura z zakresu starożytności Polski.

Przed chwilą skończyłem "Plagę". Po 2 miesiącach przerwy czytania SW, postanowiłem jakoś się rozgrzać przed " X-wingi Cios Łaski". Książka przyjemna do czytania. Fabuła nie jest banalna, fajni bohaterowie, łatwe do czytania rozmowy. Jedna z lepszych, jak dla mnie, książek SW.

1 Moonraker I Fleming
2 Ostatnie Drzwi Przed Niebem D Koontz
3 Księga Dżungli R Kipling
4 Casino Royale I Fleming
5 Okręt Flagowy M Resnick
6 Diamenty Są Wieczne I Fleming
7 Zew Cthulhu H P Lovecraft
8 Kobra F Forsyth
9 Ostatnia Zagadka Sherlocka Holmesa A C Doyle
10 Droga C McCarthy
11 Lalki W Ogniu P Wilk
12 Dzika Przestrzeń K Miller
13 Rzeźnia Numer Pięć K Vonnegut Jr
14 Człowiek Do Przeróbki A Bester
15 W Górach Szaleństwa H P Lovecraft
16 Wołanie W Górach M Jagiełło
17 Rip Van Winkle W Irving
18 Pozdrowienia Z Rosji I Fleming
19 Doktor No I Fleming
20 Voss P White
21 Miodowa Pułapka U Lindell
22 Diabeł A M Di Nola
23 Byłem Księdzem R Jonasz
24 Rzeźniczka Z Małej Birmy H Nesser
25 Goldfinger I Fleming
26 Przypadek Charlesa Dextera Warda H P Lovecraft
27 Przygoda Z Owcą H Murakami

1. Obłęd `44 - Piotr Zychowicz - dość obszernie komentowana książka, krytykowana przez jednych, chwalona przez drugich. W znacznej części trudno się z autorem nie zgodzić. Powstanie Warszawskie było niepotrzebne i nie powinno było mieć miejsca. Bardzo ciężko jest tezę o jego konieczności obronić i krytycy Zychowicza zazwyczaj odnosili się głównie do emocjonalnych, a nie racjonalnych argumentów. Sam mam do jego twierdzeń kilka zastrzeżeń, ale nie związanych z samym Powstaniem, a raczej z różnymi pobocznymi wątkami. Tutaj parę razy Zychowicz za bardzo się zapędza, można mieć wrażenie, że chciałby abyśmy w czasie wojny w ogóle nie walczyli i pozostali bierni w każdym calu.
Za to zachęta do rozstrzeliwania AL-owców, GL-owców i różnych gnid z PPR-u wyglądała całkiem nieźle Na pewno ołów przeznaczony dla tego czegoś otworzyłby niejednemu bramy nieba. A już z pewnością uczyniłby świat trochę lepszym.

2. Powieści Warszawskie - Stefan Kisielewski - zbiór opowieści rozgrywających się w mieście Kisiela.
Najpierw ostatnia, niedokończona niestety, powieść o jakże znamiennym tytule Zanim nadejdzie śmierć. Ta niestety nadeszła za szybko i końca historii nie dane było nam poznać. Fabuła jest dość tajemnicza, ocierająca się o fantastykę i czuć tu trochę klimaty Dosotjewskiego. Polecam, mimo, że niedokończone.

Później mamy Podróż w czasie, czyli opowieść o powstańcu, który wraca z Ameryki do gierkowskiej Warszawy i wpada w sieć intryg i UBeckich agentów w całkiem nowym, innym mieście, niż to które opuszczał.

I w końcu Opowiadania okupacyjne, a w nich najlepsze ze wszystkich Historie żydowskie - główny bohater, Żyd, nienawidzący swojego pochodzenia, pogardzający innymi Żydami, nawet swoją rodziną. Czytając, ma się do niego wstręt od pierwszej do ostatniej strony, a przez to chce się jeszcze bardziej poznać zakończenie tej historii. Zachowanie owego bohatera idealnie mogłoby obrazować stosunek niektórych dzisiejszych neokolonialnych, żałosnych polaczków, którzy pogardzają wszystkim co polskie i moczą się na samą myśl, że może kiedyś "dogonimy nowoczesny, lepszy Zachód".

Książka Piotra Zychowicza - autora Paktu Ribbentrop - Beck - określona przez niektórych szatańskimi wersetami polskiej prawicy:

http://polska.newsweek.pl/-obled-44----szatanskie-wersety-polskiej-prawicy,107568,1,1.html

Pozycja ta, opisuje przebieg wydarzeń które miały doprowadzić do wybuchu Powstania Warszawskiego, polityczne zawirowania w trakcie i konkluzje po upadku zrywu powstańczego. Autor, na każdej kolejnej stronicy, dokonuje całkowitego rozprawienia się z wieloma tezami, które do dziś są, w niektórych kręgach przyjmowane jako niepodważalne. Najpoważniej skupia się na micie nieskazitelności Polskiego Państwa Podziemnego, i Armii Krajowej. Zychowicz, obie organizacje prezentuje, jako ośrodki na czele których stoją ludzie nieudolni, podatni na manipulację, a niekiedy wręcz zdrajcy - agenci NKWD. Tę bezwładną masę kontrapunktuje nielicznymi wyjątkami - osobami znacznymi, ale które jednak nie miały dużego wpływu na podejmowane decyzje. Śmiało można napisać, iż rozszarpał na strzępy mit o konspiracji w czasie II WŚ.

Opis, jak i przebieg powstania w Warszawie, to lektura całkowicie przygnębiająca (właściwie jak cała książka). Dowódcy, którzy parli do wybuchu, są zaprezentowani niezwykle krytycznie. Na tle swoich żołnierzy, są zarysowani jako osoby bez charyzmy, poświęcenia, a wręcz jako tchórze. Charakterystyka może i nawet przejaskrawiona, lecz przy całej bazie informującej o otoczce, która została przytoczona przez autora, to zaledwie blady środek pisarskiej ekspresji.

Muszę przyznać, że z wieloma argumentami Zychowicza zgadzam się (w tym z głównym wątkiem, czy PW powinno mieć miejsce), jednakże są sprawy, które wciąż wymagają wyjaśnienia i nie powinny być z taką impulsywnością, czy jednoznacznymi wyrokami określane. Na pewno warto z książką się zapoznać, gdyż są to nie tylko szatańskie wersety dla polskiej prawicy, ale chyba dla każdego Polaka, który jeszcze nie wyleczył się z wiary w sojusze, czy też z życzeniowego myślenia.

Kolejna powieść z serii Assassin`s Creed, zatytułowana "Black Flag" rozgrywa się w XVII w. i opowiada o losach Edwarda Kenwaya, z początku chłopaka pomagającego rodzicom na farmie, który po jakimś czasie żeni się z kobietą z wyższych sfer. Jednak aby zapewnić jej godziwe warunki chce zostać bogaczem. W tym celu wyrusza na morze, jako korsarz. Po pewnym czasie kapitan postanawia, że zostaną piratami.

W książce mamy do czynienia z Templariuszami i Asasynami, jednak ten wątek jest jakby na boku, Bowden opisuje bardziej świat piracki. Kenway też jest bohaterem, którego, mimo spotkania z przedstawicielami obu stronnictw, napędza bardziej chęć wzbogacenia się niż ich ideały. Mamy też galerię innych interesujących postaci, niektórych znanych z historii, niektórych wymyślonych.

W grę nie grałem, więc nie wiem na ile powieść jest wiernym przeniesieniem jej realiów (chociaż na filmiki patrząc, chyba się różni w paru rzeczach). Bowden po raz kolejny napisał ciekawą historię i nadal nie wrzuca w nią współczesnych wtrętów z gier, co mnie cieszy



A teraz zabrałem się za "Forsaken" o Haythamie Kenwayu, recka za jakiś czas

Zawsze chciałem coś napisać w tym dziale. W końcu się zmobilizowałem, czas zacząć!

-Pieśń Lodu i Ognia

Przeczytałem wszystkie części które dotychczas wyszły. Seria zajęła mi ok. 25 dni. Z całą pewnością mogę teraz stwierdzić że Martin przewyższył Tolkiena, lub przynajmniej się z nim zrównał. Świat inny to fakt. W LoTR byli "źli i dobrzi", a w PLiO nie ma jako takiego podziału. Czytelnik samemu może wybrać swoich ulubionych bohaterów. Myślę jednak, że wszystkie spiski, intrygi, historie bohaterów, przewyższają przygody w Śródziemiu. Najlepsza książka w całej serii? Myślę, że "Starcie Królów". Dlaczego? Bo dużo Aryi . Moja ulubiona bohaterka, tak bardzo przypomina mi Ciri z "Wiedźmina", że polubiłem ją od razu. Jeszcze jej chęć zabijania, dosłownie przyprawia o dreszcze Pozwolę sobie na krótką analize poszczególnych bohaterów. Jon, postać przeze mnie lubiana, ale za bardzo przypominająca Neda Starka. Honorowy, oddany sprawie. Nedowi to się nie opłaciło Jonowi jak widać też nie . Daenerys, przyznam się że po książkę sięgnąłem dopiero po krótkim rozpoznaniu tego świata od kolegi. Następnie poszły fragmenty serialu. Daenerys, dla niej zacząłem czytać książke . Postać bardzo intrygująca.... Niestety z każdym późniejszym tomem, czułem zawód. Dany w "Tańcu ze Smokami" utraciła swą pewność siebie i szybkość decyzji... osłabła można powiedzieć, jej miejsce w mojej czołówce zajęła wspomniana Aryia. Tyrion, zabawny, inteligenty bohater, krótko i na temat. Nie widzę go na tronie, ale może dużo zamieszać . Sasnsa, eee jakaś pomyłka. Cersei, pinda . Jaimie, rozdziały z nim czytało mi się łatwo i przyjemnie, fajna postać, tak samo jak brat, z poczuciem humoru. Na tym zakończę moje rozważania o tej serii, czysty geniusz.


- Star Wars The Old Republic: Zagłada

Totalne zdziwienie! Gnost- Dural nie zginął! Przecież tak często Jedi poświęcają się dla misji i giną. Nie w tej książce. Zagłada, takie dopełnienie wojny, przygodówka, której raczej nie zapamiętam ( no chyba, że nawiązanie do Mrocznej Rady, Imperatora i Malgusa). Książka nie jest zła, bo łatwo mi się ją czytało. Styl lekki i przyjemny. Dlatego nie uznaje jej za błąd. Oczekiwałem jednak czegoś lepszego, przecież to koniec serii! (jak dotychczas) Trudno, trochę się zawiodłem, ale nie było najgorzej.


- Trylogia o Magistrach ( Uczta Dusz, Skrzydła Gniewu, Dziedzictwo Królów)

Coś absolutnie pięknego. Świat, który na zawsze zapamiętam. Takiej fantastyki ( pomijając LoTR i GoT) nigdy nie czytałem. Seria, która pięknie pokazuje problemy moralne oraz religijne. Rozmowy oraz przemyślenia bohaterów są wręcz genialne. Ich rozterki, wybory oraz spojrzenie na świat czaruje. Rzadko się zdarza, że styl myślenia bohatera ciekawi mnie. W tej serii było inaczej. Każda spędzona razem chwila dawała satysfakcje. Fabuła należy do tych lepszych, nie jest może co prawda tak bardzo dobra jak np. wspominany już GoT(szybciej się pisze tym skrótem), ale na pewno potrafi przyciągać do fotela (łóżka). Zaciekawiły mnie również problemy religijne dość ważne w tej książce. Wiara odgrywa tu kluczową rolę tak samo jak moralność. Najlepszą częścią było niewątpliwie Dziedzictwo Królów, pięknie pokazane relacje między głównymi bohaterami oraz ich rozwój. Polecam każdemu fanowi fantastyki!


- Młody Samuraj : Krąg Ognia

Cykl, który na początku wydawał się banalny i dziecinny, miło zaskakuje. Pierwsze tomy dość spokojne przemieniają się w okrutny świat, gdzie siła stoi na pierwszym miejscu. Jack Fletcher, główny bohater, znowu musi się zmierzyć z złem czekającym na niego w okrutnej Japonii. Od pierwszych stron czułem niepokój. Książka pisana jest w dobry sposób, dość prosty, ale jednak często można odczuć, że coś tu nie gra. Coś to znaczy, Japonia mordująca gajijnów (obcokrajowców) Tym razem bohater musi walczyć z bandytami, na szczęście nie jest osamotniony. To krzepi serce Książka trzyma poziom trzech poprzednich bardzo dobrych tomów, ale fabuła jest trochę prostsza. Jednak seria, która zaczęła się od niewinnych przygód teraz jest bezlitosną walki raduje mnie.


- Olimpijscy Herosi: Dom Hadesa

Pierwsze 200 stron to prawdziwa męczarnia. Nigdy u Riordana tak się nie nudziłem. Ulżyło mi, kiedy te "suche" rozdziały minęły. Potem było tylko lepiej. Riordan na dobre wrócił do starego dobrego "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy". Niestety niesmak po pierwszych rozdziałach pozostaje. Wstrząsnął mną fakt o orientacji jednego z bohaterów. Przez dobre kilka minut nie mogłem znieść szoku. Kto czytał ten wie . Książka jest najgorszą z dzieł Riordana mimo późniejszej normy. Zawsze całe dzieła były na wysokim poziomie. Niestety w Domie Hadesa późny środek i końcówka są dobre. Nie zniewalił mnie również fragment, kiedy to Percy i Carter się spotykają. Spodziewałem się dużego dreszczyka emocji, rozczarowałem się


- Star Wars Ja, Jedi

Jedna z najlepszych książek z świata SW. Pisanie w pierwszej osobie dodatkowo cieszy. Pokazanie bohatera oraz jego perypetii jest doskonałe pod każdym względem. Smuci jednak ilość stron, za mało Powinna mieć przynajmniej powyżej 500


- Star Wars Plaga

Słyszałem różne opinie na temat owej powieści. Jedne dobre, drugie odwrotnie. Mnie książka zauroczyła. W końcu ciekawa przygodówka (Błędny Rycerz zawiódł na całej linii). Doskonali bohaterowie, ładnie opisany świat i akcja. Do tego nie banalna fabuła. Brakuje jednak trochę więcej przemyśleń bohaterów.


-Zwiadowcy: Królewski Zwiadowca

Nuuuudy. Po "Ziemia Skutej Lodem" najgorsza część z tej serii. Powtórne pokazanie szkolenie zwiadowców oraz rozstrzygnięcia sprawy nudzi. Jedynie momenty w karczmie, jak zawsze mnie ciekawiły. Słaba część, coraz słabszej serii.


To chyba tyle z mojego podsumowania. W końcu coś napisałem !

P.S Assassin`s Creed Porzuceni, o czym jest? To chyba nie jest komputerowa(konsolowa) III ani Black Flag. Wyszła już właśnie Black Flag? Gdzie można zamówić?