Pół roku minęło od ostatniego wpisu. Się narobiło zaległości, trochę zapomniałem co miałem grafomańskiego stworzyć, więc na nowo, to co widziałem w kinie oczywiście:

Histeria - Romantyczna historia wibratora
Jak zwykle polski dystrybutor musiał pójść za innymi i dorzucić podtytuł. Żeby było bardziej nośnie? Film o epoce wiktoriańskiej, młodym lekarzu z zapałem (i zdolnymi palcami hyhyhy) oraz kobiecej… histerii. A tak naprawdę o braku zdrowego orgazmu.
Na co pomaga nie modlitwa, nie szklanka zimnej wody, ale nauka. I to się chwali. Chociaż film to komedia romantyczna, podchodzi jednak do tematu bardzo przyjemnie (pozdrowienia dla służącej Molly) i spokojnie jest to seans dla pary, bez męczarni po jednej ze stron.
Chociaż na moim jak zwykle był dość poważna przewaga kobitek. I jak zawsze warto było poobserwować reakcje. Mimo ciemności sali kinowej


Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć
Na film wybrałem się tylko dlatego, że… widziałem kiedyś w podziemiach łódzkiej filmówki mundur Hansa. No i lubię Bruner, oczywiście w wykonaniu Karewicza. No i żeby sprawdzić co mój ojciec, człowiek znający serial, komiksy, no all na wskroś powie.
Powiedział – kiepskie.
A to tak naprawdę oznacza *****we
A to również oznacza, że chociaż reżyserował Patryk Vega, a do scenariusza przyłożył się Władysław Pasikowski to… z takim duetem też można stworzyć kaszana. Niestety.

Nie wnikałem już jak film ma się do zakończenia serialu (chociaż nawet jak dla średniego laika to parę rzeczy mi nie pasowało), ale… sam zamysł i zmiany czasowe, raz wojna, raz PRL, raz Franco + nieśmiertelna legenda Bursztynowej Komanty – to mogło naprawdę wypalić. Gdyby nie tragicznie drewniane dialogi i… przerysowana gra prawie wszystkich. Jedyni którzy cokolwiek ratowali to „stara gwardia”, czyli Mikulski i Karewicz. No i Janusz Chabior, którego się obsadza różnie a to fajny aktor.

Kot jako HK… chyba za bardzo wczuł się w rolę i wyszedł tragikomicznie, ale Adamczyk jako młody Bruner… nie wręczają w Polsce Złotych Malin? Złotej Kaszanki? Szkoda.
Szkoda potencjału, szkoda tematu, szkoda legendy i tej partii kasy, która poszła na pseudo-efekty specjalne. To już widowiska historyczne Wołoszańskiego wypadają przy tym jak produkcja HBO. Ocena tak wysoka tylko za „gwardię”.


Wyspa skazańców
Kino skandynawskie, chociaż film koprodukowany. Ośrodek wychowawczy dla chłopców na wyspie, początek XX wieku, drakońskie zwyczaje, kapitalny jak zawsze Stellan Skarsgård jako dyrektor no i wykorzystywanie seksualne. Może nie na skalę ‘Uśpionych’ Barry’ego Levinsona, ale wywołujące chęć zemsty. Czystej, jasnej i uczciwej.

Plus konflikt postaw dwóch głównych bohaterów, prowadzący do… warto poczytać
http://en.wikipedia.org/wiki/King_of_Devil%27s_Island
http://en.wikipedia.org/wiki/Bast%C3%B8y_Prison
Mocne, jak zwykle ryjące czerep głęboko kino z północy. Jak już kiedyś wspominałem – nie można tego oglądać non-stop bez złapania doła, ale od czasu do czasu trzeba.


Nietykalni
Film… chyba pierwszy (i pewnie jedyny w tym roku), na którym byłem dwa razy. Majstersztyk fabularny i aktorski. Nie dziwi mnie, że podbił Europę (i pewnie cały świat poza USA), że wygrał w cuglach oglądalność we Francji z (cudownym również) ‘Artystą’, który przecież zgarnął Cezara. Ale ilość publiki na seansach tak dopiekła Amerykanom, że w prasie pojawiały się totalnie debilne (nawet jak na nich) recenzje typu wychwalania niewolnictwa, przewagi i rozpusty europejskiej klasy wyższej itp.
Żal, panowie i panie, żal.

Nietykalni to piękna (i oparta na faktach) historia sparaliżowanego milionera (François Cluzet) i chłopaka z bloków (Omar Sy), czarnoskórego Francuza który tylko chciał się załapać na łatwy zasiłek. A dostał szansę i wykorzystał ją, gdzie jednocześnie obydwaj panowie, z całkowicie różnych światów czegoś się od siebie nauczyli.

Film ma tyle zajebistych momentów, że nie chce mi się wyliczać. Pokazuje tak wiele rzeczy, w tak prosty i cudny sposób… najlepsze jest jednak dla mnie tworzenie i wycenianie „sztuki”. Czyste potwierdzenie tego co uważam, czyli że malarstwo skończyło się bardzo, ale to bardzo dawno temu. Więcej nie będę mówił, ale rżałem ze śmiechu przy tych scenach.

To jest jednocześnie dramat i komedia. Komediodramat?
W każdym bądź razie wyciąga i łączy wszystko to co najlepsze, przy fenomenalnej fabule, ekstra muzyce i popisach aktorskich. Dawno nie słyszałem tak radosnego i hmmm zaraźliwego w pozytywnym znaczeniu śmiechu jak w wykonaniu Drissa.
Każdy powinien zobaczyć ten film, czy to w kinie (a długość jego przebywania na rozkładówce zaskoczyła mnie jak mało co) czy na DVD.


Lęk wysokości
Znowu polskie kino przemyśleń, znowu relacje ojciec-syn, tym razem w reżyserii Bartosza Konopoki (nietypowy ‘Królik po berliński’ ), a przede wszystkim z głównymi rolami Krzysztofa Stroińskiego i Marcina Dorocińskiego.

Za filmwebem – historia telewizyjnego spikera Tomka, którego świetlaną karierę i poukładane życie rodzinne zakłóca wiadomość o poważnych problemach ojca. Poważnych schizowych problemach. I co z tym teraz zrobić skoro przeszłość, o której raczej chciałoby się zapomnieć, ciąży?
Bardzo warto, właśnie dla głównych ról męskich.


Iron Sky
Zawiodłem się na tym filmie nie dlatego że miałem jakiekolwiek oczekiwania. Zawiodłem się, bo po prostu to było 90 minut (i dzięki bogu nie więcej) o niczym.
Pomysł, że (abstrahując od realizmu, technologii i w ogóle jakiejkolwiek logiki) część Szwabów spierniczyła na drugą stronę Księżyca i tam rozwinęli swoje małe imperium, gotowe do wjazdu na Ziemie niczym w jakimś RTSie… był nawet urzekający, bo co by nie mówić – coś jest w tym mundurach, w tej świńskiej łacinie i seksownych ssmankach

Niestety wykonanie było… nie umiem znaleźć odpowiedniego słowa. Chała? Po prostu? Film ma być (wg Filmwebu) komedią – nie jest śmieszny ani przez moment; filmem akcji – żadna akcja i żaden wybuch nie porwał mnie nawet na moment; sci-fi – znaczy, że co? Że się w kosmosie trochę popykają?

W ogóle nie załapałem jakiegokolwiek podtekstu tego filmu, nawet z prymitywnych gagów. Lekki mój uśmiech wzbudziła tylko Pani Prezydent (bo ona tam nie miała imienia?), którą wystylizowano na Sarę Palin. Tyle że jakimś dziwnym trafem od razu miałem skojarzenia z Who`s Nailin` Paylin i tak czekałem w której drewnianej scenie oni zaczną zrzucać ciuchy.

Btw przy tym tytule pojawia się opcja zwana participatory ciemna. Współczuję wszystkim, którzy dali choćby dolara/euro na tą produkcję. Nie warto.
A jak słyszę o kolejnych częściach… szkoda słów.


Dyktator
Kolejna próba Sachy Barona Cohena obśmiania danego zjawiska, pojechania po wszelkich niedomówieniach i tabu. Niestety (nie licząc AlegoG), o ile Borat był świetny (może dlatego że pierwszy), Bruno spory zjazd, ale miał jeszcze jako taki poziom to Dyktator jest cieniutki. Wyszydzenie wszystkiego co można wyszydzić trochę się przejadło, nie dlatego że nie należy tego robić, ale Cohen stracił jakiekolwiek przesłanie. Scenariusz filmu jest lipny, zakończenie… nie ma sensu, praktycznie można potraktować to jak 80 minut zebranych gagów. Które oczywiście łatwo się opowiada skoro samemu jest się Żydem. Chociaż to już też stara śpiewka.

Dobre sceny? Z Megan Fox jako tanią szmatą, chociaż w ogóle nie zrozumiałem wątku, że o ile „aktorki” Hollywood dadzą każdemu to… aktorzy to homosie?
Wymiana poglądów na temat narzędzi tortur z amerykańskim agentem.
I jedyne kapitalne uchwycenie jak to „znawcy i specjaliści” w studiu telewizyjnym interpretują dla ciemnej masy zachowania polityków itp. Totalnie od czapy

A tak naprawdę? Nie warto.
Chociaż żeńską ochronę to bym chciał mieć


Czarnobyl. Reaktor strachu
No, poszedłem na to do kina tylko dlatego że Stalker, tylko dlatego że może Metro. Poza tym teraz widzę scenarzystę Orena Peli, który zaistniał Paranormal Activity
http://gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=394279#535531
O PA nie mogę jeszcze nic powiedzieć, ale Czarnobyl się nie udał. Zarówno w warstwie fabularnej jak i reżyserskiej. Ot, jak zawsze – grupa amerykańskich dzieciaków decyduje się na zwiedzenie Prypeci, potem wszystko się sypie, przewodnik znika i jankesi biegają z wrzaskiem, krwawiąc, gubiąc załogantów, żeby na końcu ostatnia osoba cudem przeżyła, już spokojnie i BUM! Horror trwa nadal.

Horrorem niestety jest ten film, wyszedłem do kibelka w czasie seansu, chwilę pogadałem przez komórkę i wróciłem, ostatecznie jednak zapłaciłem za bilet. Nie bolałby mnie głupoty i standardy historii, miałkie aktorstwo i parkur po Mieście Widmo. Nawet te mutanty czy co tam się szwendało.
Ale… od zawsze marzyłem o wycieczce do Prypeci, o tym skaczącym liczniku Geigera. Wkręciłem się w ten klimat dzięki genialnej grze S.T.A.L.K.E.R., dzięki filmowi Сталкер i Piknikowi na skraju drogi… i to było coś, przerażającego, wstrząsającego.

Nie wystarczy biegać i wrzeszczeć, nie wystarczy ciamkać w półmroku i wciągać kogoś w ciemność. Trzeba jeszcze umieć wykorzystać potencjał otoczenia i klimatu. Pamiętam taki moment w grze, kiedy trzeba było przejść rurą do drabinki i tam był mutant, jeden z poważniejszych. Teleportował się, był niewidzialny tuż przed atakiem, straszna morda ala Cthulhu.
Za pierwszym razem mało się nie zesrałem jak mnie dziabnął, potem na loadach próbowałem się z nim, ale nie szło. W końcu przebiegłem tunel nie oglądając się za siebie (a miał zwyczaj atakowania za plecami), wdrapałem się po drabinie i dopiero na powierzchni odetchnąłem. Czułem prawdziwą ulgę.

I taką samą kiedy ostatecznie wyszedłem z kina. Niektóre miejsca i tematy nie powinny być dotykane przez ludzi, którzy tylko potrafią spieprzyć sprawę.


Yuma
Zawiódł mnie ten film, oj zawiódł. Całkowitym brakiem trzymania się realiów przede wszystkim. Poszukałem trochę w tym temacie, porozmawiałem z paroma osobami i lipa. Co to za temat?
Juma.
Co to takiego? http://pl.wikipedia.org/wiki/Juma
Swoją drogą dwie ciekawostki. Filmowa – amerykanie z systemem 12h mają dwa filmy ‘3:10 to Yuma’, oryginał z 1957 i remake z 2007 (jestem szczęśliwym posiadaczem obydwu ). Polskie tłumaczenie wyszło tak, że mamy 15:10 do, a potem? 03:10 w 2007 roku, co niezbyt pasuje, ale jak zwykle świadczy o geniuszu translatorów, którzy czymś się musieli odróżnić.
Druga, bardziej osobista to ojciec mi opowiadał, że z Łodzi do Warszawy w czasach jego WAMowiskich studiów też był taki pociąg. I na pytanie którym jedziesz, zawsze padał odpowiedź – Yumą

Tyle że o ile druga Yuma jest filmowa bardziej w nazewnictwie, to pierwsza, przerobiona przez ‘jot’ miała nie tylko oddawać westernowo-realistyczną trudność przebywania na wrogim terytorium, ale także hmmm Dziko Wschodnio-Zachodnie realia tego procederu.
Szkoda tylko, że kolejny raz autorzy mając bardzo fajny podkład pod scenariusz, zmieniają go na Hobbita z żeńską obsadą. Albo Pamięć absolutną bez Marsa. Albo… mogę wymieniać bez smutnego końca.

Po prostu w „Yumie” Mularuka realia i to co naprawdę się działo w tym temacie traktują tak jak im pasuje do historii głównego bohatera. A to chyba powinno być na odwrót. Pomijając tą głupotę zostają aktorzy, teoretycznie nieźli ale i Kot, robiący za ruskiego gangusa jest znowu przerysowany (może to wina kręcenia w tym samym czasie Hansa) i Figura jako burdelmama jest zgrana.
Reszta ‘młodzieży’ to drewno, a ofapowany Jakub Gierszał bardziej jest mi Dżastinem B. polskiego kina niż wielkim, przyszłym talentem.

Najlepszy motyw to nauka, że zawsze trzeba bladziom zapłacić, nawet jak skrewiły ciągnięcie. Bo później samemu zostaje gardziołko płukać
Ale tak to… kiszka.


Ted
Fuck you thunder
You can suck my dick…
Zawsze zastanawia mnie jedno. Jak widzę na plakacie nie tylko zachętę to pójścia do kina przez pokazanie bohaterów, scenkę zabawną czy co tam jest. Ale wyeksponowany tekst, że ktoś (lub coś) zawarte w tym filmie odniosło już sukces wcześniej i z pewnością to jest podstawowy naganiacz do kasy.
Nie mówię tutaj o słusznym wychwalaniu zdobywców Oscara (chociaż nominowanych mogliby sobie odpuścić, dzisiaj każdy jest nominowany, takie czasy), ale o takim to napisie
***the first motion picture from the creator of FAMILY GUY***

Jasne, za wszystkim stoi Seth MacFarlane, reżyseria, scenariusz, nawet wepchnął się pod głos Teda. Ale czy to pachnie FG? Smakuje jak FG? Potrzeba, jak niektórzy piszą, znać humor FG żeby „zrozumieć” film? Pffff, mnie to bardziej nastroszyło, bo animacja MacFarlane’a jest po prostu cienka, nawet nie dałem rady obejrzeć jednego sezonu. A film nie. Właśnie dzięki Tedowi.

Bo o ile sama historia jest prawdopodobnie nieprawdopodobna (nawet jeśli szybko schodzi się paska newsów, nawet będąc żyjącym pluszakiem), to sam misiek… rządzi. Przede wszystkim został wkomponowany w film z wielką pieczołowitością i do końca nie wiem czy to komputer czy ktoś siedział w środku.
No i teksty, prostackie, sztubackie, napite i upalone. Ale że robi to właśnie on, Ted, ożywiony prezent gwiazdowy – dla tego są kapitalne i rżałem ze śmiechu.

Nie da się zapomnieć walenia bongoza
Jesus this is weak, not even getting me high. I’m gonna have a talk with my weed guy
rozmowy o czymś wyjątkowy dla dziewczyny
Well, we’ve been dating 4 years tomorrow…
Ohh...fuck me, nice.
Let me ask you something, you don’t think she’s going to be expecting something big do you?
What...like anal?
czy rozmowy o pracę w spożywczaku
So you think you got what it takes?
I tell you what i got... you wifes pussy on my breath.
Nobodys ever talked to me like that before.
That’s because eveyones mouth is usually full of your wife`s box.
Your hired.
Shit.


Misiek rządzi, mile też w film wpasowuje się Mila Kunis, ma taką fajną chrypkę przy której wiem, że jestem hetero i że może istnieć jakiś boski plan zadowolenia mężczyzny
Mark Wahlberg, które szczerze nie znoszę, też da się przełknąć. To o czym właściwie jest ten film? O kompleksach i zdziecinnieniu dzisiejszych dużych chłopców po 30tce? A może o przyjaźni, łączeniu przyjaźni z miłością? Chociaż wątpię żeby reżyser sięgał aż tak głęboko.

Natomiast fani SW czy s.f. znajdą tu dla siebie parę wkrętów jak Vader na gwiazdkę, premiera EI czy Marsz Imperialny, gdy dzwoni Mila
No i nieśmiertelny Flash Gordon, czyli Sam Jones albo numer zwany Bishop`s knife trick. Niestety, Tedowi nie wychodzi – ech, te naćpane amerykańskie imprezy.

Czy warto? Jeśli ktoś nie dąsa się na prostotę żartów i chce zdrowo pośmiać to tak. Ale FG to to nie jest, ani nic wyższego lotu. Chyba że upalonego
You cant get me thunder,
Cos your just gods fart


Jesteś Bogiem
O filmie nie będę dużo pisał, scenariusza nie należy brać za encyklopedię, ale bardzo ładnie nakreślono problemy tej grupy… społecznej. Subkultury czy jak to tam nazwiemy. Genialnie dopasowana muzyka, dobra gra trójki Kowalczyk-Schuchardt-Ogrodnik i kapitalna Arka Jakubika jako Gustawa Zarzyckiego, zakładam że w nawiązaniu do Gustawa Szepke, współtwórcy Gigant Recordsc, wytwórni która wydała Kinematografię.

Paktofonika była, jest i będzie, ważną (a może jedną z najważniejszych) częścią polskiej sceny hip-hopowej. Nie chce mi się na ten temat rozwodzić, zresztą sypnęło ostatnio znawców i „wielbicieli”, dam sobie lewą dłoń uciąć i oddam kolekcję wszystkich płyt HH, że gdyby ich zapytać przed ideą tego filmu kim był Magik to… Copperfield? Nie przepadam.

Nie dorabiałbym też legendy do śmierci Łuszcza, ale fajnie że ktoś robi film o takich sprawach, czy film o Ryśku Riedelu. Chociaż nie podoba mi się cała medialna otoczka, syfowate gwiazdki na premierze i oczywiście natychmiastowa odpowiedź dna polskiego netu w postaci memów o tym jak to Magik bawił się w Małysza i pomylił Wielką Krokiew z oknem…

Wg mnie to nie jest film dla wszystkich, większość go nie zrozumie, ale dobrze że powstał. Przyjemnie było po tylu latach ponownie usłyszeć dość legendarny kawałek tytułowy czy ‘Powierzchnie tnące’ albo ‘Chwile ulotne’.



Oceny zbiorczo
Histeria – Romantyczna historia wibratora 4.0
Hans Kloss 2.0
Wyspa skazańców 4.0
Nietykalni 5.0! Czyli Wujcio Bart Poleca
Lęk wysokości 4.0
Iron Sky 2.0
Dyktator 2.0
Czarnobyl. Reaktor strachu 1.5
Yuma 2.5
Ted 4.0
Jesteś Bogiem 4.5

Średnia sezonu 2012
4.3 3.73
Ale zjazd :/

Obejrzałem ostatnio film Koriolan, w reżyserii Ralpha Fiennesa. Oprócz niego występują m. in. Vanessa Redgrave, Jessica Chastain, Gerald Butler, James Nesbitt i Brian Cox. To ekranizacja sztuki Williama Szekspira o rzymskim dowódcy, który zostaje wygnany z kraju i przyłącza się do swoich wrogów. Akcję przeniesiono w czasy współczesne, na Bałkany. Przyznam, że tak sobie lubię takie udziwnienia (podobnie jak to było w Tytusie Andronikusie), ale cóż.

Aktorzy mówią tekstami ze sztuki. Jeśli chodzi o grę, to na brawa zasługują Redgrave, Fiennes i Cox. Butlera, mimo tego, że jest wymieniony na okładce i w obsadzie jako jeden z głównych bohaterów, nie ma za dużo. Muzyka taka sobie, zdjęcia dobre.

Jeśli ktoś jest ciekawy jak wyszło połączenie starożytnego Rzymu ze współczesnością, a także jest miłośnikiem Szekspira, powinien obejrzeć i być zadowolony.

8.5/10

-The Perfect Host
Ostatnio miałem przyjemność obejrzeć ten raczej mało znany na naszym podwórku film. Trafiłem na niego w zasadzie przypadkowo przeglądając filmografię Davida Hyde Pierca, z czego naprawdę się cieszę, bo Gospodarz idealny momentalnie wskoczył do grona moich faworytów. Krótkie streszczenie: John, próbując ukryć się po dokonaniu kradzieży trafia do domu, samotnie zamieszkiwanego przez Warwicka, sympatycznego faceta przygotowującego przyjęcie dla przyjaciół. Warwick zostaje wzięty jako zakładnik, jednak sytuacja szybko ulega diametralnej zmianie...

Film to thriller połączony z czarną komedią. Chociaż po zwiastunie spodziewałem się głównie tego drugiego gatunku w raczej lekkim wydaniu, to okazało się, że zaserwowano nam całkiem trzymający w napięciu film.

Sporym atutem jest gra - Hyde Pierce, znany głównie z roli Nilesa z serialu Frasier pasuje idealnie do swojej psychopatycznej postaci. Wzbudza sympatię, a chwilę później potrafi nieźle przestraszyć. Duży plus także za oryginalną fabułę, zwroty akcji są naprawdę ciekawe, a i spojrzenie na postaci w miarę upływu czasu zmienia się wielokrotnie. Nieco zawodzi jedynie końcówka, jest trochę niepotrzebnie przeciągnięta. Mimo wszystko film naprawdę się broni. Kto nie widział - polecam. Ode mnie 9/10.

Tutaj zwiastun, chociaż zaznaczam, że trochę zwodzi co do kierunku w jakim poszli twórcy filmu: http://www.youtube.com/watch?v=DVqMrcakPg0

Przy okazji, witam wszystkich po długiej nieobecności

Rok akademicki się rozpoczął, liczyłem na większe luzy ale jednak cisną ostro od początku Niestety cierpi na tym częstotliwość oglądania filmów

Nie oglądaj się - jeżeli w jednym filmie występują Monica Bellucci i Sophie Marceau to ciężko się oprzeć aby go nie zobaczyć Nawet jeśli film jest okaże się słaby, to zawsze miło sobie popatrzeć na te dwie panie. Niestety właśnie było tak jak oczekiwałem. Sam pomysł fabularny jest interesujący lecz jedynie prze pierwsze kilka minut. Zawsze interesowały mnie filmy gdzie główny bohater cierpi na jakąś chorobę psychiczną, przeżył jakąś głęboką traumę lub choruje na rozdwojenie jaźni. Daje to naprawdę spore pole do popisu. Niestety twórcy kompletnie nie poradzili sobie z tym problemem. I tak oto otrzymujemy thriller, który wogóle nie trzyma nas w napięciu, co więcej sam koniec jest bardzo niesatysfakcjonujący. Kuleje również montaż, scena tańca trwa prawie 7 minut i nic, zupełnie nic nie wnosi do fabuły. Całość ratują jedynie dwie główne postacie, które potrafiły wyciągnąć ten film na poziom ciężko strawnego, ale jednak strawnego dania. Duży zawód. 4/10

Stosunki międzymiastowe - w gatunku filmowym jakim jest komedia romantyczna ciężko dziś o coś oryginalnego. Większość opowieści bazuje na tym samym utartym schemacie i koniec końców i tak obraca się w banał. Ten film również nie zaskoczy Was jeśli chodzi o fabułę. Jednak warto go obejrzeć. Zapewne zapytacie się dlaczego? Otóż jest kilka powodów. Pierwszym jest na pewno temat jaki został poruszony - miłość na odległość i sposoby radzenia sobie z nią. Zgrany duet aktorski Justin Long-Drew Barrymore przyciąga uwagę widzów a Drew udowadnia, że gdyby nie jej problemy z wszelakimi używkami to dziś grałaby w zdecydowanie bardziej ambitnych i wymagających projektach. Również zakończenie nie jest cukierkowe i daje okazję do małej refleksji. Całość wspiera drugi plan, który sprawia że w filmie znalazło się kilka naprawdę zabawnych scen ( Christina Applegate kradnie każdą scenę, w której się pojawia!). Również na ścieżce dźwiękowej znalazło się kilka hitów lat 80. i 90. które wpada w ucho troszkę starszym widzom. 6/10

Obywatel Kane - absolutna klasyka. Film, który bardzo często zajmuje pierwsze miejsca w rankingach wszech czasów. Po prostu wstyd nie znać, zwłaszcza jeżeli kocha się kino. Fabuła filmu kręci się wokół Charles`a Kane`a - największego potentata finansowego swoich lat. Postaci nieco tajemniczej i do ostatnich swoich dni bardzo nieszczęśliwej. Wielu ludzi uważa, iż ten film aktualny jest zwłaszcza teraz, zw względu na rolę jaką we współczesnym świecie odgrywają media. Po części mogę zgodzić się z tą opinią. Jednak "Obywatel Kane" to obraz o wielkim człowieku, który nie może znaleźć swojego miejsca na świcie dlatego że pragnie być uwielbianym przez wszystkich, zawsze i wszędzie. A wiemy, że to przecież niemożliwe. Czytając napisy końcowe aż ciężko uwierzyć, że dla większości obsady był to debiut przed kamerą! Naprawdę spisali się bardzo dobrze. Również montaż oraz ścieżka dźwiękowa wyglądają dobrze jak na wiek filmu. Polecam go każdemu kinomaniakowi, który chce zobaczyć obraz, który tworzył historię X muzy. 8/10

StreetDance - na samą myśl o filmie tanecznym włosy stają mi dęba. Niestety produkcje te są w większości zaledwie wyrobami filmopodobnymi. W tym filmie fabuły po prostu nie ma - ludzie mówiący, że filmy Micheal`a Bay`a nie mają fabuły po prostu nie wiedzą co mówią Tak więc malkontentów nawalanek rodem z hollywood zapraszam na seans "StreetDance", gdyż dopiero wtedy doświadczą co to film bez fabuły. Jednak o dziwo (a może o zgrozo!) tym razem zupełnie to nie przeszkadza ponieważ choreografie taneczne sprawiają duża frajdę w czasie oglądania i wypełniają ten czas jako naprawdę dobrze zrealizowany teledysk. Jasne, że można rozwodzić się nad tym, że gra aktorska jest słaba, że nie ma fabuły a rozwój postaci jest na poziomie kreskówel, pytanie tylko po co? Wiadomo co otrzymam w tego typu filmie. Dobra muza i świetny taniec (bez poprawek komputerowych) to jest to. 5/10

Polowanie na druhny - zamiast tej pozycji miałem obejrzeć inną komedię, jednak płyta się gdzieś zapodziała więc trzeba było brać to co jest pod ręka. Owen Wilson na okładce przekonał mnie, że wart dać temu filmowi szanse. Film opowiada o dwóch kumplach, którzy odwiedzają wesela tylko w jednym celu - wyrwaniu jakiejś seksownej druhny. Jak możemy się domyślać beztroskie życie zniknie kiedy panów trafi strzała Amora. I tak także się dzieje. Reszty chyba nikomu nie trzeba dopowiadać. Na szczęście dzięki dwóm świetnym komikom możemy liczyć na sporo zabawnych scen i bardziej wulgarnych żartów. W pozostałych rolach mamy całą plejadę gwiazd począwszy od Christophera Walkena i Rachel McAdams na Bradley Cooperze skończywszy. Zdjęcia i krajobrazy są ładne a muzyka jest tylko dodatkiem do danie głównego. Film z gatunku nieco sztampowych ale jednak przyjemnych. 6/10

Cztery, więc filmy też cztery. Może pięć, ale tego pierwszego nie liczymy. Dlaczego?

Bo to Pan Tadeusz z 1928 roku, w wyczyszczonej cyfrowo wersji, w odnowionym kinie Iluzjon, które wróciło na Narbutta. Uff, dość tych przecinków.
Re-premiera, z vipowskimi wejściówkami, więc… poszliśmy. Dżizzz, oprawa piękna, kopia momentami odtworzona genialnie, ale sam film. Myślałem że uświerknę w sali. Dłuuugi, nudny, naprawdę w porównaniu z Wajdą nuuuuudny i… aktorsko tak fatalny, tak przerysowany. Ja rozumiem, że niemy, ale oni jednak mówili na planie – to po co aż taki wytrzeszcz gałek, grymasy, dąsy…

Wielkie dzieło kinematografii II Rzeczpospolitej. Jak napisała Gazeta Warszawska w 1928:
Filmowany „Pan Tadeusz” nie jest przeznaczony dla profesorów literatury, ale dla tych szerokich mas.
No to się nie dziwię, że mi nie przypadł do gustu, bo ja tam za szeroką masę się nigdy nie uważałem

Natomiast co do kina Iluzjon jeszcze to ładnie wygląda i w końcu muszę tam zacząć częściej chodzić. W tym miesiącu grają m.in. Wyspę tajemnic, W samo południe, Obcego Nostromo w wersji reżyserskiej, Casablancę, Krzyk, Gildę, Sokoła Maltańskiego, Nosferatu…
Gdybym mieszkał blisko to bym miał karnet kupiony. Takie kino to skarb, a człowiekowi zawsze cos przeszkodzi żeby pójść. Ale na Gildę i Ritę z rękawiczką muszę!

**********************************************

A teraz wracamy do kina bieżącego:
Dwoje do poprawki
Kapitalna para małżeńska (Meryl Streep i TL Jones) próbuje wykrzesać ogień w związku. To zawsze takie dziwne, dzieci odchowane, emeryturka czy cuś, mnóstwooo czasu dla siebie i… lipa.
Przyjemna historia, dobrze zagrana, o dziwo nawet Steve Carell potrafi zagrać w komedii normalnie, a nie jakąś suchą próbą przebicia JimaC.
Chociaż na dłuższą metę człowiek się zastanawia czy więcej w tym filmie dramatu czy komedii…


Obława
Nie wiem dlaczego, ale szedłem na ten film w przekonaniu, że będzie to coś o latach stalinowskich w Polsce i wyłapywaniu „leśnych”. Nie wiem… jakaś taka klepka w głowie.
Okazało się, że to bliżej nieokreślone lata 1939-45, raczej środek okupacji, tereny… górskie, ale nie za wysokie. Znowu, podobnie jak w Pokłosiu, nie idzie o nakręcenie filmu o realnej historii, bezpośrednio przypisanej do jednych wydarzeń czy miejscowości. Idzie o ludzkie postawy i zachowania, ponownie podczas czasu wojennego.
Wyszło to świetnie, Marcin Krzyształowicz scenariusz stworzył intrygujący, gdzie nie możemy o nikim powiedzieć „100-procentowy dobry/zły, 100-procentowa kanalia/święty”. Jeszcze jak to się miesza ze sobą, prawie jak w realnym życiu.

Niestety, dla ról Dorocińskiego i Stuhra (genialna śmierć ), w mniejszym stopniu Bohosiewicz i Rosati (nie wiem gdzie u tej ostatniej odnaleziono talent aktorski w tym filmie), postacie i ich zachowania są totalnie położone przez montaż i reżyserię. Jeszcze jestem w stanie zrozumieć bawieniem się scenami ala Pulp Fiction, ale to trzeba umieć zrobić. Ale ze 100 minut przyciąłbym do… 70? Pół godziny taśmy zmarnowano na coś w rodzaju, nie wiem – live show? To, że gdzieś jest daleko to nie oznacza, że bohater musi tam faktycznie iść przez 8 długich minut. To, że myśli nie musi oznaczać gapienia się w niebo przez kolejne 5. To niczego nie oddaje, niczego nie wzmacnia.


Chińczyk na wynos
Tego filmu nie bardzo da się dobrze opisać… bo czy historia mrukliwego faceta sprzedającego gwoździe w Buenos Aires, którego ulubionym zajęciem jest kolekcjonowanie wpisów prasowych o krwawych wypadkach może przyciągnąć? A co jeśli dodamy mu do pary Chińczyka, który nie zna hiszpańskiego, szuka kogoś po adresie wytatuowanym na ramieniu? I co na to spadająca z nieba krowa?
Tego się nie da opisać, na to trzeba pójść i zdrowo, ze śmiechem, spędzić czas. No i może trochę pomyśleć, zastanowić się, ale to chyba jak przy większości filmów.


Pokłosie
Nie będę obiektywny w tej recenzji (chyba nigdy nie jestem… ), bo do kin powraca jeden z najlepszych polskich reżyserów i scenarzystów – Władysław Pasikowski. Co prawda ubódł mnie historią nowego J-23, ale jeśli tak sobie pomyślę to… historia była zakręcona, a to wykonanie spier* całość.

Ale do właściwego tematu. Wszyscy już chyba wiedzą o czym jest ten film. Nawet nie oglądając go wyrobili sobie zdanie, ale tu nie idzie o recenzję. Raczej o postrzeganie tego wszystkiego co stało się z Żydami w czasie wojny i jaki udział mieli w tym Polacy.
Bo mieli. Osobniki, które uważają że Jedwabne to spisek, Polacy są tylko święci i cierpiętniczo prześladowani, a sami do niczego złego ręki nie przyłożyli – to idioci. Nieważne jak wykształceni – to mentalni idioci, którzy chcąc zakłamać fakty, zapomnieć o nich, przeinaczyć – oszukują samych siebie. A przecież patrząc w lustro, uczciwie, potrafimy powiedzieć kim jesteśmy. No chyba, że trafimy na prawdziwego polskiego katolika. Jakiego? Ano trzeba znowu pójść i zobaczyć.

Pokłosie nie jest filmem antypolskim, nie pokazuje całości narodu jako morderców i zwyroli. Chociaż gdzieś podskórnie wszyscy wiemy co określa u nas słowo „Żyd”. Nie wiemy skąd, nie wiemy jak, ale powtarzamy. To jest może polska rysa, ale film ukazuje prawdę. 80% ludzi nie chciało się mieszać i chcieli przeżyć. 10% pomagało, z czego może 1% ma drzewko w Jad Waszem, ale i 10% sprzedawało Żydów, mordowało ich albo pomagało Niemcom. Tego się nie da zakłamać, tego się nie da przeinaczyć „a nas Ukraińcy, Rosjanie, Niemcy też…”.

TEŻ. Ale co to ma do rzeczy?
Film pokazuje że to byli Polacy żydowskiego pochodzenia. Mordowaliśmy Polaków, zupełnie jak potem UBecy po 45. Robiliśmy to my albo Rosjanie. Żydowskiego pochodzenia. Czyli Żydzi? No właśnie, to jest cała ich skomplikowana historia…

Bardzo dobrze przedstawił ją Robert Rogalski w weekendowej GW, człowiek który imo ma najmocniejszą i najbardziej przekonywującą kwestię w filmie. Nota bene nakręconą tak z ręki, bez ustalonych wyżej dialogów.
Pracował na rampie kiedy likwidowano getto w Siedlcach i tak jego bezradność + doświadczenie widzianego okrucieństwa sprawiły, że jego rola w Pokłosiu jest tak przejmująca. Dodatkowo opowiedział historię młyna rodziny Lewinów, młyna pod Siedlcami. Bogatych Polaków żydowskiego pochodzenia ukrywali (za pieniądze oczywiście) Polacy katolickiego pochodzenia. Potem rodzina młynarzy nagle wyparowała – wszyscy wiemy dlaczego. A po wejściu Rosjan, UBecy żydowskiego pochodzenia wzięli sprawę zgodnie z kodeksem Hammurabiego i zamordowali rodzinę, która wcześniej zamordowała/wydała tych, których ukrywała…

Na usta ciśnie się pewien dialog z Szeregowca R, że wojna to FUBAR.
Fucked up beyond all recognition.
Przestawia ludzkie zachowania na całkowicie irracjonalne tory. Ale film trzeba zobaczyć, bo jest świetnie nakręcony i przedstawia realne zachowania. Na to powinny chodzić szkoły, nie na jakieś badziewie o Wiedniu czy coś.

Aaaa dlaczego mimo wszystko nie 5.0, mimo że z ! polecam? Końcówka, na drzwiach stodoły. Po prostu to było totalnie niepotrzebne, totalnie bezsensu. Nawet Pasikowskiemu się zdarza.


Oceny zbiorczo
Dwoje do poprawki 4.0
Obława 4.0
Chińczyk na wynos 4.5
Pokłosie 4.5! POLECAM
Średnia sezonu 2012
3.73 3.81

Powoli kończy się rok 2012 a ja z filmami wciąż tkwię w 2010 Może na święta uda się coś nadrobić...

Spisek- oryginalny tytuł "The Conspirator". Zainteresowałem się tym filmem gdy zobaczyłem na okładce Jamesa McAvoy`a. Osobiście bardzo go cenię i uważam go za jednego z najbardziej utalentowanych aktorów młodego pokolenia. Jeżeli dodamy również Robin Wright, Evan Rachel Wood i Justina Longa to otrzymamy całkiem niezła obsadę w filmie wyreżyserowanym przez Roberta Redforda. Film w dość bezpośredni sposób pokazuje jak rodziła się praworządność w USA. Po zabójstwie Abrahama Lincolna trzeba znaleźć winnych i ich ukarać - czyli jednym słowem proces pokazowy. Co jeśli jednak nie mamy klarownych dowodów aby skazać kogoś na śmierć? A no nic, ponieważ to oskarżony musi dowieść swojej niewinności. Tak to brzmi niedorzecznie, jednak jak pokazują wydarzenia w filmie (opartym na faktach) czasem tak się dzieje. Aktorstwo jest naprawdę na wysokim poziomie a fabuła trzyma widza w napięciu pomimo iż spora część filmu dzieje się na sali sądowej. Szkoda tylko, że niektóre wątki zostały potraktowane po macoszemu i bardziej niepociągnięte. Robert Redford znowu pokazał, że jako reżyser nie boi się poruszać trudnych i niewygodnych tematów dla mocarstwa zza oceanu. 7/10

Kiss Kiss Bang Bang - Robert Downey Jr. i Val Kilmer w filmie Shane`a Black`a. Czy to może się nie udać? Raczej nie, chociaż spodziewałem się więcej. Jest to dość nietypowa komedia kryminalna z elementami filmu noir. Intryga zostaje zawiązana bardzo ciekawie a drobne detale mają wpływ na to co będzie działo się w finale. Szkoda tylko, że przez pierwszą godzinę akcja gna na złamanie karku nie dając widzowi ani chwili aby poukładał sobie elementy układanki. Nietypowa narracja filmu choć z początku ciekawa również nie pomaga w interpretacji zdarzeń na ekranie. Braki te nadrabia jednak para głównych bohaterów, zwłaszcza Val Kilmer pokazał, że wciąż potrafi świetnie grać. Całość została podana z ciekawą ścieżką dźwiękowa i kilkoma naprawdę śmiesznymi scenami, które są świetną satyrą na obecne hollywood. Panie Black jeśli tylko zwolni pan z akcją to o trzeciego Ironmana jestem spokojny 6/10

Hotel Transylwania - ten film obejrzałem właściwie z powodu braku innych ciekawych premier w tym samym czasie. Animacja twórcy Samuraja Jacka czy pierwszych Wojen Klonów jest bardzo przyjemną rozrywką dla mniejszych widzów ale również tych starszych. Ci pierwsi będą się świetnie bawić z całą masą barwnych bohaterów a Ci drudzy wyłapią wiele nawiązań do klasycznych horrorów. Historia przedstawiona na ekranie jest banalna jednak cała siła tej animacji tkwi w świetnych dialogach i postaciach. Osobiście moim ulubieńcem był tata wilkołak ze sporą gromadką dzieciaków, które nie dawały mu ani chwili spokoju. Potencjał bohaterów "Hotelu..." jest tak duży iż półtora godzinny film to po prostu za mało aby ich wszystkich wykorzystać. Wypada również wspomnieć o polskim dubbingu, który jest naprawdę przyzwoicie zrobiony.7/10


Wall Street: Pieniądz nie śpi- od początku nie widziałem sensu w kręceniu sequela świetnego filmu Oliver`a Stone`a z 1987 roku. Przed premierą filmu reżyser twierdził, że chciał pokazać w przystępny sposób jak rozpoczął się największy kryzys ekonomiczny naszych czasów. Niestety w tym aspekcie poległ gdyż moim zdaniem nie jest to wytłumaczone wcale. Jednak po raz kolejny pokazał środowisko giełdowe w bardzo dobry sposób. Shia LaBeouf może nie nie miał takiej charyzmy i werwy którą posiadał Charlie Sheen jednak gra dość wiarygodnie. Micheal Douglas nie miał tu tyle do pokazania co w części pierwszej jednak jak zwykle wywiązał się z zadania bez zarzutu. Niestety wątek relacji z córką sprawia, że film odchodzi od głównego motywy filmu. Również zbyt szczęśliwe zakończenie nie pasuje do klimatu pierwowzoru. Szkoda, coś się dzieje z Oliverem Stonem, niestety jego ostatnie filmy nie mają już tego "czegoś". 6/10

Karate Kid- naprawdę nie wiem po co robić remaki takich filmów jak pierwszy Karate Kid. Fabuła się zestarzała? Nie. efekty były gorsze? Nie. Przesłanie filmu jest nie dzisiejsze? Również nie. Tym razem główny bohater Dre (Jaden Smith) jedzie wraz z mamą do Pekinu aby rozpocząć nowe życie. Tam wpadnie w kłopoty a jego mistrzem zostanie Han (niezły Jackie Chan). Szkoda tylko, że filmie ze słowem karate w tytule nie widzimy tego sportu ani przez chwilę - tym razem mamy kung fu. I chociaż całość została ładnie nakręcona, nieźle zagrana, sklejona i podrasowana niezłą ścieżką dźwiękową to jednak filmowi z roku 1984 może czyścić buty. Osobiście zawsze będę wracał do oryginału gdyż jest o wiele lepszy. 5/10


Licznik na filmwebie wskazuje liczbę obejrzanych filmów: 705
Średnia: 6,36

na "7 psychopatach"? Chciałem pójść ze względu na obsadę (- Farrell i panienki), ale plakat z podpisem skutecznie mnie zniechęcił... żadna prasa nie jest wolna od idiotów.

Ale był ktoś? Może się wyrazić o fabule?

Obejrzałem sobie dziś Śniegi wojny. Zaciekawiło mnie dość nietypowe zestawienie - norwesko-szwedzki dramat wojenny z rudzielcem z Pottera w jednej z głównych ról... Postanowiłem zaryzykować, zwłaszcza że film miał dość pozytywne opinie na filmwebie.

Co można o nim powiedzieć... Film w modnej ostatnio konwencji przetrwania w mrozie i śniegu. W 1940 roku podczas walk w Norwegii zestrzelone zostały samoloty Niemców i Anglików. Przypadek chciał, że załogi obu samolotów przeżyły i szukając schronienia w mroźnej dziczy trafiły do tej samej myśliwskiej chaty. Historia w jakiejś części oparta jest na autentycznych wydarzeniach. Da się przewidzieć rozwój wypadków, ale to nie przeszkadza - ogląda się naprawdę przyjemnie.

Film André Ivredala zrealizowany jest w konwencji paradokumentu. Grupa studentów zaczyna śledzić tajemniczego mężczyznę, który może być kłusownikiem. W końcu udaje im się przekonać go, żeby zdradził im kim tak naprawdę jest. Hans pozwala im przyjrzeć się jego pracy i kręcić o tym materiał.

Całkiem dobry film. Poznajemy różne gatunki trolli, ich zwyczaje i biologię, a także dowiadujemy się, że niektóre bajki o nich to właśnie to - bajki i nic więcej, rzeczywistość różni się od nich. Mamy też okazję zaobserwować kilka gatunków w naturalnym środowisku.

"Łowca trolli" wciągnął mnie i mimo kilku wpadek polecam obejrzeć. Aktorzy grają przekonująco, trolle wykreowane są bardzo realistycznie i wydaje się, że naprawdę dotrwały do naszych czasów, muzyki właściwie nie ma. Jak ktoś lubi filmy kręcone z ręki oraz chce pooglądać krajobrazy Norwegii (ładne zresztą ) a także ma ochotę na nieco inne podejście do mockumentaries, bo tak to się nazywa, powinien dać filmowi szansę.

Pod koniec, po napisach, jest króciutka, niespodziewana scenka

Byłam przedwczoraj w kinie na najnowszej produkcji Disneya. Jak tylko zobaczyłam zwiastun do „Wreck-it Ralph”, wiedziałam, że muszę wybrać się na seans, jak dotrze do nas ta animacja. I bardzo mi się podobało, to był taki sympatyczny film, w którym przede wszystkim zachwycały mnie wszystkie te pomysły na stworzenie świata salonu gier. Przeróżne, czasami bardzo drobne, szczególiki urzekły mnie swoją oryginalnością, a przecież w rzeczywistości była to zabawa znanymi elementami i schematami z naszego świata (i świata gier). Bawiło mnie wyłapywanie wszystkich nawiązań do gier, a zapewne każde kolejne obejrzenie tego filmy przyniesie następne odkrycia. Śmiałam się i chichotałam co chwilę. Na seans poszłam prosto po pracy, więc nie było wielu osób, w sumie sami rodzice z kilkuletnimi dzieciakami. Dzieci śmiały się zwłaszcza przy różnych slapstickowych scenach, podczas gdy ja (i jakiś tata po 30tce, siedzący za mną) rżeliśmy momentami, jako jedyni na sali, przy pojedynczych słowach. Naprawdę sympatyczny (z nutką nostalgii) i wprawiający w dobry nastrój film.

Ach, a krótkometrażówka puszczona przed filmem – „Paperman” – absolutnie urocza :]
http://youtu.be/aTLySbGoMX0

Trafiłem ostatnio przypadkiem na artykuł o filmie Searching for Sugar Man - dokumentalnej historii muzyka Sixto Rodrigueza. Historia opisana w artykule wydawała się tak nieprawdopodobna, że aż z ciekawości postanowiłem nie czekając na premierę w Polsce ściągnąć i obejrzeć film.

Rodriguez na początku lat 70. wydał dwa albumy w Stanach, producenci wróżyli mu dużą karierę, ale płyty w ogóle się nie sprzedawały więc kontrakt został zerwany, a o nim słuch zaginął. Tymczasem w mocno odizolowanym ze względu na apartheid RPA, ktoś przywiózł ze Stanów kopię płyty, puścił znajomym, ci dali ją dalej... I w szybkim czasie jego muzyka stała się tak popularna jak The Beatles czy Stonesi. Problem polegał na tym, że każdy znał jego nazwisko, muzykę, ale na jego temat nie można było zaleźć żadnych informacji, poza legendami o jego samobójstwie... początek spoilera Tymczasem Rodriguez żył sobie w nieświadomości jako pracownik remontowy w Detroit, nie mając pojęcia że po drugiej stronie oceanu jest wielką gwiazdą. koniec spoilera

Historia wydaje się tak nieprawdopodobna jakby pochodziła z jakiejś głupiej komedyjki, więc fakt że zdarzyła się w rzeczywistości jest wręcz niesamowity. Film zebrał bardzo pozytywne recenzje, co zupełnie mnie nie dziwi. Bardzo pozytywna historia, świetnie opowiedziana i do tego z genialną ścieżką muzyczną - oczywiście muzyką Rodrigueza. Polecam każdemu.

dzisiaj, jeśli oczywiście "benkowanie" czegoś nie zmieniło
Ostateczne rozwiązanie
w gwiazdroskiej obsadzie
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=448084#512923

Niezły burdel ostatnio miałem i jakoś (mimo chęci) nie miałem okazji ogarnąć. Oscarów w tym roku w ogóle nie tykam, ale nadrobię sobie ostatnie filmy z listy widzianych w kinie 2012.
Miałem je opisać szerzej, ale gdzieś mi się to zapodziało i będę dawał z głowy:

Mój rower
Półtorej godziny z trzema facetami, kulturalnie, artystycznie + fenomenalny pies.
Historia z kobietą w tle, ale tak naprawdę kolejne rozliczenia i rozmyślania na poziomie dziadek-ojciec-syn. Przyjemnie się to oglądało, daje dużo do przemyśleń własnych i w ogóle.
Michał Urbaniak jako tak naprawdę nie-aktor - w porządku.
Artur Żmijewski - człowiek jednej (w danym czasie) roli... lekko mi zalatywał kasą stefczyka, ale i tak lepiej niż popylanie w sutannie
Krzysztof Chodorowski - rocznik 1992 i jak patrzę na polską nową falę "aktorską" mojego wieku czy młodszych... cienko to widzę.


Gangster
Cóż... oprawa filmu oryginalna, chociaż tyle już się rozlało w tematyce prohibicji. Oryginalna, bo mało kto robił filmy o wieśniakach amerykańskich i tamtejszym samogonie.
Nie mniej w głowie pozostaje dość infantylny scenariusz, mało trzymający się kupy i liczne głupoty tj. przeżycie solidnego podcięcia gardła czy samochód odpalany na samogonie...
Jedyną, jak zawsze zresztą, zaletą filmu jest występ Gary`ego Oldmana. Ta fotka
http://25.media.tumblr.com/tumblr_m73sbtDi3O1qbau4go1_500.jpg
tłumaczy wszystko.
Swoją drogą, mam już tego guna i kapelusz. Teraz marzy mi się garnitur w tamtym stylu i zorganizowanie sylwestra 2013 w stylu chicago-gangsta... ale to już inna parafia.


7 psychopatów
Jak wiecie, a może nie, zlewałem ten film przez plakat. Nie cierpię bowiem podpierania się nazwiskami typu i to jeszcze tego formatu co Tarantino czy Coen.
Tak czy siak to jeden z dwóch-trzech ostatnio filmów, na którego zobaczenie nakłoniła mnie mama. Pójdź, mówiła. Spodoba ci się, lubisz takie pojebane, mówiła. I, kurde, faktycznie miała rację
Film jest... żeby nie używać już słów FUBARNy. I to po maksie. Martin McDonagh spokojnie może tworzyć swoją własną markę, ma tam momenty godne Quentina/Joela/Ethana, więc nie widzę po co wozić się na cudzym.
Historia jest zakręcona jak weki babci Stasi, ilość "twarzowych" gwiazd, które dają z siebie wszystko - mocna. Ulubieniec mojej mamy - Sam Rockwell, świr archetypowy. Mój ulubieniec Woody Harrelson. Twarz twarzy Christophera Walkena, zwłaszcza w nagraniu o Wietnamie
Tom Waits a na samym początku, skoro to gangsterka - epika: Michael "Jimmy" Pitt i Michael "Rothstein" Stuhlbarg w tarantinowskiej dyspucie o rozwałce
Jest psychopatycznie i jest dobrze i znowu jest świetny pies.
Jest też fapowana chyba na B Olga Kurylenko, której pierwszy wjazd to oczywiście skromne cycki w fajnym staniku. Swoją drogą jak ona ma zrobić w H "karierę" inaczej niż dupą skoro jej angielski, mimo sporych nakładów sił, leci jednak Berdiańskiem?


Piąta pora roku
Film, który niektórych może drażnić, bo porusza tematy, z którymi podobno nie ma problemu itp. Bez jaj, ale kult młodości i tego całego syfu zajmuje już stanowczo za dużo miejsca i stanowczo ze zbyt ... repertuarem.
A każdy wiek ma swoje prawa, ale i możliwości. Ewa Wiśniewska i Marian Dziędziel oddają to znakomicie. Zwłaszcza ten ostatni ma się ostatnio świetnie i grywa super role w ciekawych filmach. A jakie lata? No właśnie.


Oceny zbiorczo
Mój rower 4.0
Gangster 3.0
7 psychopatów 4.5
Piąta pora roku 4.5
Średnia sezonu 2012
3.80

Z roku na rok patrząc
3.8 -> 3.4 -> 3.7 -> 3.8
Czy kiedyś nastanie rok naprawdę zaje filmów?

ha!
obecnie jestem na małym urlopie domowym, teściowa dała mi zlecenie bym ściągnął jej Koszmar z Ulicy Wiązów
po przeszukaniu torrentów znalazłem aż 8 filmów z Freddym Krueggerem i niby to horrory dla dzieci to jednak obejrzałem sobie na 40 calowym pustaku..
Kupa śmiechu, kiedyś to był strach a teraz? bułeczki z Lidla oblane keczupem wydaja mi się groźniejsze.. ale fajnie było zaliczyć taki mały maraton...

Niedawno obejrzałem film Terry`ego Gilliama "Las Vegas Parano". Jest to rozgrywająca się w latach 70. historia dziennikarza i jego adwokata, którzy jadą do Vegas zrelacjonować wyścigi motocyklowe. Do samochodu pakują różnego rodzaju narkotyki, którymi się odurzają.

Dwóch głównych aktorów: Johnny Depp i Benicio Del Toro zagrało bardzo dobrze - szczególnie ten pierwszy Sceny z "odpałami" po narkotykach doskonałe. Muzyka z lat 70. również tworzy klimat. Niektóre sceny są komiczne, jak choćby początkowe z autostopowiczem

W epizodach występują tacy aktorzy jak między innymi Cameron Diaz, Tobey Maguire czy Ellen Barkin. Mam zamiar też przeczytać książkę "Lęk i odraza w Las Vegas" (taki jest też oryginalny tytuł filmu - "Fear & Loathing in LV") Huntera S. Thompsona, na podstawie której powstał.

Jeśli ktoś wytrzyma, to o północy na Ale Kino będzie dziś powtórka. Warto

Obejrzałem właśnie 4 filmy z wojowniczymi żółwiami ninja (3 aktorskie, 1 animowany). Całkiem sympatyczne Trochę humoru, nieco akcji, aktorzy dobrze grają i głosy podkładają (za żółwie ), niezły stuff

Oskary pominę, bo za dużo by było pisania o tym co widziałem, zacznę więc od zeszłego tygodnia:

Drogówka - Smarzowski jak zawsze w formie, świetny scenariusz, świetny montaż; mocna, angażująca historia. 8/10
Władza - potwornie dziurawy scenariusz, historia absolutnie niewciągająca i totalnie szablonowa, kiepskie postacie, słaba rola Crowe`a. Niby Broken city a miasta tu strasznie mało. 5/10
Oz wielki i potężny - dość kiepsko napisane postacie i niezbyt wybitna historia, ale od strony wizualnej całkiem nieźle; poza tym momentami widać rękę Raimiego. Na szczęście!6/10

Niektórzy już pewnie wiedzą, a większość nie, że jarałem się na nowe Mroczne zło jak 16latka na faceta z własnym samochodem. Dziś premiera, popędziłem do kina na 15:40 żeby zdążyć do domu przed podwójnym expem w TORze i co tu dużo mówić?

Film jest genialny, jestem nim zachwycony, wszystkie moje oczekiwania zostały spełnione a nawet przekroczone. Przede wszystkim: jest straszny, nie bałem się tak od czasu RECa 2. Jest nieprzewidywalny, nie sposób przewidzieć kto jak i kiedy. Całość jest zrobiona z szacunkiem dla kultowego oryginału, coś obecnie w USA niesamowicie rzadkiego. Każdy komu podobało się stare "Mroczne zło" zachwyci się i nowym. Całość jest śmiertelnie poważna, za wyjątkiem ostatnich scen będących jednym wielkim mrugnięciem oka dla fanów trylogii Raimiego, gdzie natłok gore przeradza się w swoisty pastisz, a mimo to wciąż straszy, a może to już widz po przeszło godzinie matretowania jest zniszczony psychicznie

Tak się powinno robić horrory, tak się powinno robić remake`i, tak się powinno robić... po prostu filmy. Polecam serdecznie. Ale nie dla ludzi o słabych nerwach.

Fajne premiery w tym tygodniu:

Martwe zło - podzielam entuzjazm kolegi z powyższego posta. Wprawdzie scenariusz średni i z niepotrzebnymi wątkami, aktorstwo też średnie, ale od strony wizualnej (zdjęcia, kadrowanie, głębia ostrości!) majstersztyk... I to gore! Po prostu cudo. Tak więc 7/10

Spring breakers - absolutna wirtuozeria Korine`a; fantastyczne zdjęcia, dźwięk, montaż (także dźwięku), fantastyczna zabawa barwami i gra z widzem, fenomenalny Franco. Scena z fortepianem tak genialna, że chyba nie umiem tego wyrazić słowami. Jak na razie najlepszy film roku. 8+/10

Układ zamknięty - bardzo ciekawa historia nakręcona dobrze, ale bez wirtuozerii. Słabe kreacje aktorów z drugiego planu. Tak czy siak, solidne polskie kino. 7/10

Jako że moje możliwości oglądania filmów ograniczają się do kina, dvd albo starego dobrego wideo, wybrałam się na Nędzników.
Wiedziałam, że to musical. I co z tego? Mamma Mia też jest musicalem i w niczym to nie przeszkadza. I Chicago. No tak. Ale.

Nędzników nigdy nie czytałam. Raz widziałam jedną ekranizację i uznałam, że takie sobie, ale na Jackmana i Crowe`a można się przejść, pooglądać, posłuchać dobrej muzy. No i poszłam.

Niby to było kino, ale wydawało mi się, że jestem w operze. Nie sądziłam, że Russell i Hugh potrafią TAK śpiewać! Reszta bohaterów spokojnie dotrzymuje im kroku, wszystkie kwestie są śpiewane, nawet krótkie dialogi, film się nie dłuży, chociaż trwa dobrze ponad dwie godziny. No i ta muzyka!
Świetna jest scena pojedynku Valjeana i Javerta w szpitalu, a kiedy Javert przysięga pod gwiazdami, że dopadnie zbiega choćby nie wiem co, aż chce się, żeby mu się to udało.
Bardzo dobrze zagrany, film ma w sobie coś z przedstawienia teatralnego w stylu Moulin Rouge!. Więc jeśli ktoś lubi musicale i nie przeszkadza mu taka konwencja, niech obejrzy.
Koniecznie

polecałem kiedyś Conspiracy/Ostateczne rozwiązanie, teraz ktoś wrzucił i jest Teatr TV, wspaniała sztuka w cudownym wykonaniu tj. Księżyc i magnolie Rona Hutchinsona.
http://youtu.be/iCN98s96jlY

Widziałem tą sztukę chyba z 50x, włączam ją sobie na poprawę humoru, ale miałem wielką przyjemność obejrzeć wersję Macieja Englerta w warszawskim Teatrze Współczesnym.

Jest to mega-sztuka, każdy fan filmów, kinomaniak, wielbiciel srebrnego ekranu powinien obowiązkowo to obejrzeć, tekst o (co cieszy mnie nadal niezmiernie) powstawaniu scenariusza najbardziej kasowego filmu wszechczasów - Przeminęło z wiatrem.

I najlepsza scena, istna rozprawka pomiędzy panem, wójtem i plebanem tj. producentem, scenarzystą a reżyserem. Nie wiem tylko czy w tej kolejności

http://youtu.be/iCN98s96jlY?t=32m22s

Cała naga prawda o przemyśle filmowym

Gorąco polecam.


PS. Po polecam przeczytać
http://en.wikipedia.org/wiki/Gone_with_the_Wind
http://en.wikipedia.org/wiki/Gone_with_the_Wind_%28film%29
no i oryginał, który mam zamiar niedługo wypożyczyć, bo o dziwo chociaż mam GwtW na dvd to... książki nie czytałem. Pora nadrobić.

Kilka ostatnio obejrzanych filmów, jako że charakterystycznych, to postanowiłem opisać wrażenia, czego zwykle nie robię.

Punisher: War Zone - drugi film o Punisherze, jednak nie kontynuacja. A szkoda, bo fabularnie mógłby bez problemu robić za kontynuację, wystarczyłoby zmienić tylko Raya Stevensona na Thomasa Jane`a. Fabuła to jakby opowieść jednej z wielu akcji Punishera: rozwalanie kolejnych gangsterów, tyle że tym razem głównym villainem staje się gangster poharatany przez samego Punishera, przez co wygląda bardzo komiksowo, czyli Jigsaw. Bardzo fajnie zagrany, nieźle też pokazany.
Film ma też jedną zaletę: jest brutalny i krwawy, tak jak trzeba. Do tego kilka świetnych i znanych z komiksów(i nie tylko z nich) postaci. Teoretycznie nowa wersja Punishera mogłaby być lepsza od tej z 2004(którą uważam za dobry film, jednak zbyt łagodny jak na postać Franka Castle`a). Ale nie jest.

Głównym zawodzącym czynnikiem jest fabuła. Na początku jej nie ma i wszystko wygląda jak zlepek dziwnie posklejanych scen. Potem już jest, dzięki czemu ogląda się trochę lepiej, jednak zawodząca. Kolejną kwestią jest dla mnie aktor, który w kreacji Punishera prezentuje się gorzej, niż Jane w 2004.

Ale za to jest kilka kapitalnych scen. Najlepsza to Jigsaw werbujący gangsterów i żuli do wojny przeciw Punisherowi...przemawiający na tle powiewającej amerykańskiej flagi Jak dla mnie idealna satyra na jankeski kult flagi. Rozbrajające też było wyżywanie się brata Jigsawa na lekarzu z psychiatryka który go leczył (karmienie w stylu "mmm to jest pyszne" i riposta zabójcy).
Z tych gorszych? Ostatnia scena, gdzie Soap mówi do Punishera "Wiesz, jestem przeciwnikiem kary śmierci", po czym jakiś gangol przykłada mu lufę do skroni w celu przejęcia portfela, i następnie błagalne "Fraaank". Manifest na popieranie kary śmierci? Dobre dla zwolenników czapy, jednak ja się do nich nie zaliczam.
Z 5,5/10 lub 6/10 w porywach.


Kołysanka - tu już polskie klimaty, czyli film Machulskiego o wampirach z Mazur. Rodzinka wampirów Makarewiczów z 500 letnim wampirzym dziadkiem, do tego utalentowana muzycznie. Wprowadzają się na Mazury, gdzie nie dość, że zaczynają porywać ludzi na wysysanie krwi, to jeszcze mają problemy z biedą i kryzysem. No i spaczoną moralnością - wampiry nie są złe, tylko potrzebują się wyżywić, no i po paru tygodniach wypuszczą - a że księdza potrzymają, no musi się dziecko wyżywić by zdrową kupkę mieć
Niestety, to jeden z niewielu dowcipów, bo humoru w filmie trochę brakuje. Głównie sytuacyjny, gagów niewiele. Choć kilka kapitalnych scen - choćby Niemiec, któremu Makarewiczowie dla dowcipu założyli hełm esesmana.
No i ostatnia scena - poszukiwania nowego domu w Warszawie. W końcu go znajdują. Ale jaki

To co trzeba pochwalić, to pomysł na film, oryginalny scenariusz, a przede wszystkim genialne aktorstwo i znakomita charakteryzacja. Nawet kilka efektów specjalnych by się znalazło.
7/10, bo przydałoby się więcej humoru.

Daje Nam Rok - dość dawno leciało w kinie (kilka miesięcy ). Cóż angielski humor zawsze mnie rozczarowywuje, ale tym razem tak nie było. Trochę było za dużo gadania o sprawach damsko-męskich, ale da się jeszcze oglądać. Dobra komedia (romantyczna? :/), można się pośmiać, ale w niektórych momentach czasami staje się to irytujące. Cóż moja ocena : 5/10

Trzeba wspomnieć o zacnej inicjatywie, którą można znaleźć na tym kanale:
http://www.youtube.com/user/StudioFilmoweKADR/featured

Dlaczego?
http://youtu.be/yMUg4b_sWaQ

Klasyki i nie tylko. Bez downloadu, problemów itd. No i rekonstrukcja cyfrowa. Jak sobie porównam to z tym co mam na dvd to... suba dałem.

Naprawdę zacne i polecam.

Ten hmmm teatr sensacji, czyli jak podaje wiki telewizyjny cykl sztuk sensacyjnych wymiatał w czwartkowe wieczory ludzi z wszystkich innych zajęć w kierunku telewizorów.

Można powiedzieć, że jedna z kultowych produkcji Telewizji Polskiej przed 1989 rokiem. Sam miałem okazję kupić pakiet DVD i zapoznać się z twórczością, która m.in. trafiła do książek jak np. w Panu Samochodziku i hmm chyba strasznym dworze

Roman Wilhelmi i inni wspaniali artyści - coś w tym było. Ja pewnie odbieram to inaczej moi rodzicie czy dziadkowie.
Nie mniej ucieszyła mnie wiadomość, że obecna tele-publiczna postanowiła Kobrę wskrzesić.

Chociaż patrząc na to jak poniedziałki z Teatrem TV zamieniły się w debilne testy narodowe oraz ile nieuzasadnionego narzutu marketingowego jest przy tym wszystkim - wątpię.


Nie mniej sztuk na świecie nie brakuje. Tutaj wzięto się za "Dawne grzechy" - dwuaktówkę angielskiego autora Rogera Mortimera Smitha. Czy udała się robota?

Problem w tym, że ten utwór pisany jest przez Anglika po angielsku Nic odkrywczego, ale zmierzam do tego, że w oryginale mniej więcej ważne są też sposoby mówienia, oddające podziały klasowe tego społeczeństwa.
Ma to być też pół-sensacja, pół-komedia...


Moim zdaniem aktorzy podeszli do tego lekko (a może lekko-średnio) stremowani. Idea TeatrówTV na żywo jest może fajna hmmm dla "elitki" zgromadzonej na widowni, nie mówię że "Boska" czy "Trzy razy Fredro" nie były świetne, ale jednak o niebo wolałbym świeże nagrania.

Byłem zdziwiony tremą Adama Woronowicza, chociaż już "plastikowość" Karolaka nie dziwi, z uwagi gdzie i jak gra w większości. Niby pomylili tekst, ale wybrnęli - tak przynajmniej stwierdził reżyser

Kamilla Baar świetna, w całej okazałości - aktorsko i (nie będę ukrywał) cieleśnie - piękno. + Jan Frycz, też szamoczący się w produkcja typu "Wyjazd integracyjny", ale pełna profeska i chyba chociaż epizodzik - to najlepszy.


Nie wiem czy to było TO samo co oryginalna Kobra (chociaż "Upiór w kuchni" 1975 i 1993 są identycznie ), nie wiem też czy chwyci. Chciałbym, bo to jednak świeżość jakaś w zalewie tandety publicznej. Bawiłem się dobrze, bo to teatr, ale chyba oczekiwałem czegoś innego.

Obejrzałam wczoraj duński film u nas zwany "Kochankiem królowej", na zachodzie "A Royal Affair". Tytuł sugeruje przede wszystkim romansidło, ale ten film to o wiele więcej. Świetnie zrobiony film kostiumowy, historyczny, dramat. Bardzo mi się podobał. Był naprawdę zgrabnie nakręcony, ciekawy i dobrze zagrany. Historia ciekawa, oparta na faktach, realizacja na wysokim poziomie. Film był zresztą nominowany do Oscara.

Akcja opowiada o wydarzeniach rozgrywających się w XVIII wiecznej Danii, kiedy na tronie zasiadał Christian VII. Jego żoną była Karolina Matylda, siostra króla Wielkiej Brytanii, która nie spodziewała się, że jej przyszły małżonek ma problemy psychiczne. Na dwór trafił niemiecki lekarz Johann Struensee, który miał zająć się królem, a który w rezultacie zdobył władzę i królową. Odtwórcy tych trzech ról wypadli świetnie, zwłaszcza debiutujący w filmie Mikkel Følsgaard jako niezrównoważony król. Piękna Alicia Vikander bardzo mi się podobała jako młodziutka i raczej nieszczęśliwa królowa. Lekarza grał najbardziej z tej trójki doświadczony i znany Mads Mikkelsen. Między nim i Alicią była wyczuwalna chemia. Samego Madsa trudno uznać za pięknego mężczyznę, ale potrafił być bardzo magnetyzujący w tej roli.

Polecam.

PS Bardzo miłą niespodzianką jest dla mnie informacja, że reżyser tego filmu - Nikolaj Arcel ma reżyserować adaptację komiksowych Baśni (Fables).

Nowy Scorsese, film "Wilk z Wolf Street"...czyli 3 godziny ćpania i porno imprezy. To nie jest szczególnie łatwy film do oglądania, choć z pewnością jest imponujący. Świetna obsada. No i faktycznie można coś z tej historii ciekawego wynieść (co ładnie opisano tu: http://jezebel.com/a-ladys-defense-of-the-wolf-of-wall-street-1492397853 ). Ale nie wiem czy go wszystkim polecam.

ale sierpień też dobry miesiąc. Zwłaszcza w hrabstwie Osage

Byłem na vipowsko-kameralnej przedpremierce, właściwie zachęciło mnie to
http://imageshack.com/a/img23/3485/vbta.png


Więc szczerze ja i Obi możemy polecić ten doskonały film, z cudowną obsadą (Meryl Streep pomnikowa, fajna Julia Roberts, Ewan , Chris Cooper i Sam Shepard + Julianne Nicholson, pierwszy raz widziana przeze mnie na ekranie prokuratorka z TBE)i świetnymi dialogami, ale skoro sztuka została nagrodzona Pulitzerem...


Na film pójdę jeszcze raz, rok zaczyna się niezłym wysypem, co tylko wbija mi szpilę w nadrobienie tutaj ostatnio oglądanych. Za cały rok. No ale, ten uśmiech

Tak wyszło. Wielka zrzuta. Bo nie miałem czasu/ochoty/sił/miejsca żeby pisać na bieżąco. Zawsze można sobie już kupić/wypożyczyć/ściągnąć

Manipulacja
Otwarcie sezonu 2013. Dramat po prostu. Niby jakaś szpiegowska intryga, ale sączy się to jak, za przeproszeniem, czyrak na dupie. Długo i boleśnie.
Zagrali fajni aktorzy (Klaus Maria Brandauer i Sebastian Koch), nawet całkiem nieźle, ale nie zmienili beznadziejnie wykonanej i nakręconej fabuły. Idzie się tylko zastanowić czy film mający światową premierę na początku 2011 roku, celowo był pomijany w polskich kinach.
Zupełnie jak JEdgar, tylko ten drugi jest prawie-arcydziełem.
Za prawdą nie dojdziesz.

Ralph Demolka
Cudowny film dla maniaków gier video. A patrząc na końcówkę – stanowczo animacja nie dla dzieci Ale dla starszaków? Nawiązania do Sonica, Mario, Street Fightera, Kano z MK wyrywający serce zombiakowi A już w ogóle wejście do skarbca jako „tajny” kod z NESa – rozwaliło mnie.
Co prawda po wyjściu z kina narzekałem, że jest tam za mało postaci znanych, za mało wkrętów dla ludzi wychowanych na pikselach i 8-bitowej muzyczce. Ale potem obejrzałem kopię oryginalną (tu muszę powiedzieć, że część polskiego dubbingu jest lepsza a część angielskiego - Ed O`Neill jako właściciel salonu ) zatrzymywałem i przewijałem parę momentów – i jest ok.

Zgrabnie napisana historia, świetnie wpasowana w klimat oraz hmmm hardware gier video. Słitaśna Wandelopa, która przyćmiewa Ralpha lekko zalatującego mi Shrekiem. Razem ze swoim wyścigiem, cudownie przypominającym o rajdówkach z bonusami, przeszkodami na torze. Do tego Felix i jego magiczny młotek, a nad tym wszystkim duch tych Anonimowych Złych, którzy też mają swoje uczucia. Tak się przy tym zastanowiłem ile gier im poświęcono i dlaczego ta druga strona zawsze skazana jest na samotność

Finał stanowczo nie dla dzieci, a całość ubawiła mnie serdecznie. Co już jest rzadkością przy animowanych komedyjkach.

Sesje
To bolesny film dla mnie. Jakoś zawsze taka niepełnosprawność mnie przeraża, ściska w brzuchu, przy jednoczesnym niezmiernym podziwie dla osób podejmujących walkę. ***, bo to jest bój jak mało z czym - co z tego, że 6-latek wdrapuje się z ojcem na jakiś tam tysięcznik. 30 lat „życia” głową to jest mistrzostwo. Nie wiem czy dałbym radę, nie wiem czy bym chciał.

A tak to dramato-komedia wybitna. Świetna rola Williama Macy’ego jako księdza wysłuchującego niesamowitych spowiedzi głównego bohatera. John Hawkes jako Marc O`Brien – niesamowity. Do tego Helen Hunt i problem cielesności, seksualności oraz niepełnosprawności nabiera zupełnie innego znaczenia.
Tak się tylko zastanawiam czy film ten nadaje się na polski rynek, bo już nie pierwszy raz zdarzyło mi się, że ludzie śmiali się wtedy kiedy… ja nie uważałem sceny za zabawną. I na odwrót. Nie znaczy to, że ja mam rację. Ale to było… dziwne. Po prostu.

Film do obowiązkowego obejrzenia.

Django
Miałem wcześniej napisany elaborat na temat tego filmu, ale gdzieś to zniknęło. Miałem naprawdę dużo przemyśleń, bo to co zobaczyłem – pierwszy raz od dawna poszedłem na film, a potem następnego dnia poszedłem jeszcze raz. A jak dostałem DVD to się popłakałem.
Tarantino był, jest i pozostanie moim osobistym bogiem. Ponad Pulp Fiction nie ma dyskusji, nie ma istnienia. Poniżej dłuuuugo, bardzo długo były Reservoir Dogs. Przez moment może zagrożone pierwszą częścią Kill Billa. Przy Basterdsach nastąpiło pewne zamieszanie, ale… Django stał się moim drugim rewolwerem. Zawsze lubiłem gunslingerów, którzy strzelali nie na 6, ale na 12. A RD wysłużyły się. To jest też film nieporównywalny do tego, tak jak Django nieporównywalny jest do westernów innych w ogóle. Ale wpadłem w niego i nie mogę? Nie chcę wyjść.

Perfekcja tego filmu jest w każdej scenie, w każdym dialogu, w obsadzie. Wszystko dopieszczone na maksa, łącznie ze zmiksowaną ścieżką dźwiękową RZA, Morricone, Casha… oglądam ten film, słucham go i nie mogę się nacieszyć.
Filmu nie kradnie wcale główny bohater. Jamie Foxx jest kolejny na liście płac. Nie mogę się zdecydować pomiędzy Christophem Waltzem, za którego odkrycie dla Hollywood (czyli dla świata) Tarantino powinno wystawić się pomnik, a Leosiem DiCaprio co do którego, przyznam szczerze, miałem kiedyś wielkie wątpliwości i nadzieje że zniknie z ekranów.

Nie wiem co mnie bardziej zachwyca – sposób w jaki doktor King Schultz realizuje kolejne kontrakty łowcy nagród czy wykłady frenologiczne Calvina Candiego w oparciu o czaszkę jego lokaja Ale jeśli jesteśmy przy lokaju, obecnym, pomocniku i tak dalej to co powiedzieć o Stephenie, roli SLJ która przestraszyła mnie, a tego nie spodziewałem się w tym filmie?

Film jest długi, bardzo długi jak na moje możliwości i chęci. A mimo to brakowało mi sceny owych walk Mandingo, na jakiejś arenie wybudowanej w środku „cudownego” Candylandu. Gdybym miał się też czepiać to finał rozprawy między Schultzem a Candiem, biorąc pod uwagę brak brania pod uwagę co się potem stanie, jest trochę mało hmmm logiczny.

Ale to tak naprawdę nieważne. Ważne jest to, że QT nigdy nie dostał Oscara za najlepszy film. Nigdy nie dostał Oscara za najlepszą reżyserię. Jeśli kiedykolwiek dostanie to ten film mnie zabije. Bo nie jestem sobie w stanie wyobrazić co to mogłoby być.
I myślę, że cokolwiek zobaczę w tym roku jeszcze to i tak nie zmieni werdyktu, że najlepszy film już jest. Taki film. Boski.

Cezar musi umrzeć
Kino ambitne. Z racji tematyki, ujęcia, chociaż sam środek jest raczej… krwawy. Z racji tematyki i racji włoszczyzny. Inscenizacja „Juliusza Cezara” wg więźniów zaostrzonego zakładu Rebibbia. Właściwie bardziej dokument niż film, patrząc na czas trwania i na większościową kolorystykę taśmy.
Ciekawe, ambitne, nagrodzone, ale i tak dziwota że było w polskich kinach.

Broken
Zupełnie nie złapałem tego filmu. Trzy domu, trzy rodziny, obraz Anglii od zaplecza odstrasza, a gdzieś między tym „mała” Skunk, z problemami i tak dalej. Nie wiem o co chodziło scenarzyście, ale… mimo że mnóstwo rzeczy się ze sobą przeplata to jednak obejrzałem to tylko dla Tima Rotha. Trochę smutny, pokręcił się, podziałał i starczy. A produkcja brytyjska trochę taka jak ich jedzenie czy ruch na ulicach.

Drogówka
Smarzowski, więc zazwyczaj nie chodzę, ew. oglądam potem na DVD czy kiedy tam dadzą w telewizji. Ale teraz poszedłem. Mama mnie zachęciła Że temat samochodowy i w ogóle, nie leci tak „Smarzolem”.
Nie wiem czy nie leci, nie mniej przedstawione wydarzenia uderzają w tą samą sztampę – syf, brud, ubóstwo i 0 szans na poprawę. Jedyny pozytywny bohater i tak ginie, w sposób powiedziałbym aż za widowiskowy, a „cała prawda” o policjantach z drogówki jest jaskrawym odbiciem tego jakich mamy kierowców. Co prawda założenie fabuły jest całkiem niezłe, potem jak to się rozwija nawet, ale aż do finału…
Najlepszy Jakubik-erotoman, może jeszcze Braciak, którego trzymają opary alko, a reszta – ta sama, męcząca i przesadzona. Jak finał orala sierżanta sztabowego Petryckiego. Albo ogryziony wacek. To na nikim już nie robi wrażenia.

Lincoln
Grube dzieło. Miało być. W założeniu. Patrząc przez pryzmat czasu powstawania scenariusza, patrząc przez pryzmat samego prezydenta USA, JAKIEGO prezydenta – TAKIEGO, ikony – Abrahama Lincolna, patrząc na reżysera… moim zdaniem nie udźwignięto tematu. Nie porwano mnie niczym i przez to banały „amerykańskości” trochę bolą.

Ale po kolei. Mnie w historii Ameryki ich „domówka”, wojna secesyjna, której wojennym niejako prezydentem był Lincoln – nigdy nie interesowała. Zawsze wolałem zdobywanie Zachodu i tych wszystkich kolejarzy, gunslingerów i poszukiwaczy złota. Stąd raczej moja nikła wiedza o Lincolnie. Kiedy jednak zobaczyłem charakteryzację Day-Lewisa (Anglik, który nie pierwszy raz odgrywa hmmm Amerykanina z tej ziemi), jego manierę – zacząłem się zastanawiać czy charakteryzacja na taką postać nie załatwia przypadkiem aktorowi roli w 90%. Tyle że aktorstwo to udawanie. A „co” tu udawać skoro „kogo” nie ma, bo gapimy się w lustro i widzimy postać sprzed 150 lat?

Nie wiem jak było naprawdę, ale Spielberg zrobił z Lincolna myśliciela, który wyprzedza epokę. Połączeniem wiedzy prawniczej, politycznego doświadczenia, pewnej dozy filozofii i nauki okraszonych życiowymi historyjkami. To jest wszystko super, ale cały, niezmiernie powolny i przegadany film można by przecież skrócić do wykładu prawniczo-logicznego na temat zniesienie niewolnictwa, którego to wykładu udzielił prezydent podczas sztabowej narady. Z dodatkiem Euklidesa później. I tyle. To brutalna prawda o tych 150 minutach.

Ja rozumiem, że tematyka jest ciężka. Że polityka, wojna, rodzina, ale nade wszystko wielki wybór Lincolna pomiędzy końcem masakry narodu a zniesieniem niewolnictwa. Tylko wszystko co pokazano to jednocześnie za mało i za dużo. Niestety ani scenarzysta ani reżyser nie znaleźli złotego środka. Nie wyszło im też epickie dzieło, może jest ono takim w odczuciu Amerykanów, ale tutaj (kiedy normalnie nie mam czegoś takiego) pewnego rodzaju „amerykanizmy obrońców demokracji i praw człowieka” bolą. Może nie bolą – uwierają. Trochę.

Nie mniej hmm nie wiem czy kiedyś w skeczu Dańca nie padły takie słowa, że w Krakowie są kamienice starsze niż sam kraj zwany Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Super. I co z tego? Tylko ten kraj miał prezydenta (wspartego oczywiście gronem podobnie [chociaż czy naprawdę ktoś myślał wtedy tak jak tu pokazany Lincoln?] mu myślących), miał wybitnie wizjonerką postać, która ponad wszystko inne postawiła sobie cel – żaden człowiek nie może być własnością drugiego. I zostało to zrealizowane. I mimo tego, że wiemy jak film ma się zakończyć to ściskamy kciuki podczas ostatecznego głosowania.

Rola Lincolna w historii świata to jedno. Rola Day-Lewisa w filmie to drugie. Ale najbardziej zaskoczył mnie Tommy Lee Jones jako Thaddeus Stevens. Nie wiem dlaczego, ale ta postać, sposób jej pokazania, zrobiły na mnie największe wrażenie.
Ale mimo to ocena końcowa jest jaka jest. Nie mogę dać więcej, po prostu. Nie wiem też czy ktoś kiedyś sprosta tematyce, formatowi postaci i ramom czasowym dopuszczalnym w kinie. A może lepiej nie próbować?

Lot
Smoleńsk, k…urde? Na szczęście nie. Na studium uzależnienia też za mało, ale pierwsze 25 minut zwiastuje mocne uderzenie, które niestety potem… rozmydla się, rozpływa a finał pozostawia naprawdę wiele do życzenia.
Scena katastrofy niesamowita, podobno na autentycznym locie, tylko że im nie wyszło i przywalili w ocean. Zawsze mnie ciekawi wtedy czemu pijany/na haju zawsze jest winien wypadkowi, nawet jeśli uratował komuś życie, ba – prowadził/kierował/pilotował lepiej niż na trzeźwo?
+ boska rola Johna Goodmana, iście trafnie ktoś określił „jak wyjęty z Big Lebowskiego”

Nie mniej after-crash rozczarowuje. Jeszcze tylko dobra scena z lodówką hotelową drugiego pokoju (groza jak u Kinga) i tyle. Szkoda.

Być jak Kazimierz Deyna
Deyna. Ta. Mój wielki idol, wielki piłkarz, któremu los i czasy nie dały w pełni zachwycić świata swoim talentem. Na film skusiło mnie jego nazwisko w tytule, chociaż nie bardzo wiedziałem co to ma być. Filmy z piłką/o piłce są najczęściej beznadziejne i to zachodnie produkcje. A co dopiero powiedzieć o polskich?

Film jest o niczym, znaczy o życiu, raczej bez fajerwerków, pewnego Kazia. Po prostu, urodził się, dorastał, miał być piłkarzem bo tatuś kibicem wielkim był, studiował, nie mógł skończyć, pisał, nie mógł wydać, poznał jednak miłość, potem dziecko i… ktoś zrobił o tym film. Sam Deyna eeee naprawdę nie wiem co z tym wspólnego.

Niby to komedia miała być, ale czy śmieszna? Trener piłkarski to klasyk grepsów i schematów, jest wyjaśnienie mitu „białych skarpet” (mnie nie przekonuje chociaż takie lepsze niż inne), ale to właściwie cały czas jest o niczym. Cóż, to debiut reżyserski, kobiecy dodatkowo. Widziałem gorsze, niewiele, ale widziałem.
Całość właściwie ratuje Jerzy Trela jako dziadek głównego bohatera. Mistrzowsko. I tyle.

Hitchcock
I to jest drugi film tego roku, który ponowił pytanie postawione przy Lincolnie – czy wystarczy ucharakteryzować się i już? Rola skończona? Czy trzeba czegoś jeszcze?
Bo prezydent prezydentem, nawet z brodą i cylindrem, który wcale nie był taki wielgaśny między nami mówiąc, ale zagrać Hitchcocka? Człowieka, reżysera, króla suspensu? To mało powiedziane. Nawet jeśli w tym ogrodzie wybrańców, jakim jest Hollywood, trafiają się jednostki wybitne to hmmm Alfred Hitchcock był osobowością osobowości.

Nie mówię tego z punktu widzenia fana-wyznawcy, chociaż imo nie ma na świecie reżysera (poza Tarantino, ale wszyscy są poza Tarantino) który stworzyłby pod rząd dwa tak genialne filmy jak Psychoza i Ptaki. A ‘Hitch’ był kimś takim. I ktoś taki nigdy nie dostał Oscara za najlepszą reżyserię. To trochę świadczy o poziomie tych nagród i o sposobie wyboru.

Sam film jest świetny. Fabularnie, mimo założeń (kręcenie Psychozy), jest ok., ale nie to zachwyca. No, może poza fajnymi piersiami Scarlett Johansson, gdyby one były i przeszły… nie nie, nie zmieniajmy geniuszu
Film opiera się na, słusznym czy nie to ja nie umiem powiedzieć, stwierdzeniu że za każdym mężczyzną, z sukcesami, stoi jakaś kobieta. I tu niewątpliwie żona AH, Alma Reville, jest tą z tych stojących. I to bardzo. Z góry powiem, że nie wiem czy tak było, jakoś nigdy żadnej biografii reżysera nie czytałem, może warto to nadrobić. Nie mniej odbierając w 1979 roku AFI Life Achievement Award wspomniał, że dzieli ją, tak jak życie, razem z żoną.

Postacie AH i Almy, jak na Brytyjczyków przystało, odgrywane są przez Anthony’ego Hopkinsa (Walijczyk) i Helen Mirren (Angielka), tak więc samą przyjemnością jest wsłuchiwanie się w ich angielszczyznę. Mirren zagrała dla mnie normalnie, z klasą, jej postać mimo wszystko nie ma dla mnie tego czegoś co Hitch. On z kolei… no właśnie, charakteryzacja perfekcyjna, naśladowanie sposobu mówienia, patrzenia – świetne. Ale czy to już mistrz suspensu, ze swoim ‘dzień dobry/dobry wieczór’ i ‘do widzenia/dobranoc’ przed/po każdej zekranizowanej zbrodni?

Wg mnie swoje, interpretacyjne, z czym się wiele razy nie zgadzam, ale tutaj pasuje – dołożył scenarzysta, John J. McLaughlin (Czarny łabędź). Poza znaną obsesją na tle blondwłosych aktorek, dorzucił AH nooo prawie że mordercze instynkty. Które on zaspokajał taśmą filmową, a nie łopatą i nożem, jak jego „przyjaciel” - Ed Gein (świetne powierzenie roli Michaelowi Wincottowi). A ja nie mogłem oderwać głosy Hopkinsa od pewnego innego miłośnika… suspensu powiedzmy. Takiego sobie Lectera
Wszystko to + ptaszek na końcu + świetny Michael Stuhlbarg jako agent, dają film pełen i skończony. W zacny sposób. Można było nie podołać temu wyzwaniu. Ale udało się. Wzorowo.

Dzień kobiet
Film właściwie powinienem zlać po plakacie. „Polska Erin Brockovich”, co prawda tytuł z gówna zwanego Galą, ale na posterach się znalazło. Mimo wszystko kultywują tradycję chadzania na nasze krajowe produkcje – czasami żałuję

W tym wypadku film nie jest zły. Co prawda Sadowska lepiej powinna zostać przy śpiewaniu (nie mówię, że dobrze to robiła – tego akurat nie spróbowałem) niż pisaniu scenariuszy, ale da się to obejrzeć. Problemy całkowicie życiowe, tyle że momentami baaaardzo przejaskrawione i wrzucone w stylu „jak się wszystko wali to jeszcze urok i sraczka”.
Porównania Katarzyny Kwiatkowskiej do brawurowej roli Julii Roberts to porównywanie bezcelowe. Więc daruję sobie, średnio też wypadł mój cichy ulubieniec, czyli Eryk Lubos. Nie mniej film nie jest aż tak straszny jak go skreślono.

Warszawa 1935
4 lata pracy na 20 minut. W 3D. Byłem… 3 razy? Fakt, że bilet tani jak barszcz, bo się chyba jakieś ministerstwo szarpnęło, ale przepraszam – szarpnęło się za mało skoro w Kinotece reklamy trwały tyle samo co projekcja. W pewnym momencie chciałem po prostu wyjść…

Sama animacja, w okularkach tutaj jak najbardziej pasujących, to było cudo. Chociaż zabrakło mi paru innych fragmentów Warszawy to to co pokazali i jak porównuję z dzisiejszą zabudową – miazga. Warszawa tamtych czasów niczym nie różniła się od amerykańskich miast, może nie było drapaczy chmur. Reszta – cudowna, ze smakiem, architektonicznym zamysłem i sensem.
Wychodzą z sali za każdym razem nie mogłem się pozbyć uczucia, że powstanie w 1944 było zbrodnią. Nieważne z jak szlachetnymi pobudkami wystartowano, ale widać jak skończono. Co szczerze powiedziawszy było do przewidzenia. Gdyby ktoś myślał. Ale przecież Polak-patriota mózg wyłącza.
I tamtej pięknej Warszawy nie ma. I nigdy już nie będzie. Wspaniała robota ludzi ze studia Newborn mnie przynosi smutek i żal. Ale warto było. Poza grandą z reklamami.

Układ zamknięty
Powiem tak – ten film mnie w ogóle nie zdziwił. Niczym mnie nie zaskoczył. Nic odkrywczego nie pokazał. Nie dlatego, że jestem starym dziadem i wszystko wiem. Ale taki mechanizm to banał, można go spotkać na poziomie szkoły podstawowej, gdzie dzieciaki wykorzystują różne układy, znajomości, do swoich małych dziecięcych gierek. A że potem z tego nie wyrastają?

Natomiast niesamowicie zaskoczyła mnie dyskusja dookoła produkcji. Nagroda od Pracodawców RP, sponsoring Kasy Stefczyka… to trochu to się wyklucza, bo wiadomo jakiego drobiu jest dzisiaj Stefczyk a i wiadomo jak to się zderzyło już PRP…
Zdziwiło mnie to, że wykorzystuje się motyw komucha-prokuratora do walenia w czerwonych. Zdziwiło mnie, bo akcja „z przypadkowym udziałem kamer telewizyjnych” to raczej specjalność innych. Dziwi mnie, że wszystkie strony zwalają jedna na drugich. I dziwi mnie, że mnie to dziwi.

W końcu wiem w jakim kraju mieszkam. Polska może nie odbiega łapownictwem, układami i biurokratyczną machiną od średniej światowej. Ale jakoś też nie dziwi mnie to, że jesteśmy liderem produkcji jabłek i ziemniaków (tych drugich podobno, bo widziałem bazar z Monachium z ziemniakami), a Niemcy procesorów i samochodów. Polskich marek jest a jakoby nie było, polskich marek znanych w świecie nie ma, albo prawie nie ma, żeby nie obrazić tych pojedynczych co są.

Ja to widziałem z innej perspektywy i do życzeń o zdrowie, które zawsze jest najważniejsze, dokładam teraz ciche myśli bym nigdy nie nastąpił na odcisk mielącym trybom biurokracji. Bo czy czerwoni czy czarni, czy esbecy czy styropian – w tym wszystkim siedzi jedno gówno. Wszystko jedno jakie, ale i tak śmierdzi.
Pewnie że chciałoby się inaczej, ale to może kiedyś, jak ja będę stary? Chociaż czy da się zmienić mentalność? A sam film w porządku. Nawet Gajos nie imponował aktorstwem, ale dam mu dobrą ocenę, bo dlaczego nie? Ale dyskusje nadal śmieszą…

Kac Vegas 3
Widzę, że jak już pójdzie dwójka to i musi kasa się domknąć. Do trzech razy. Sztuka, o nie. Kac Vegas totalnie mnie zaskoczył. KV2… powiedzmy, że miał sens i czasami dwa razy coś się jednak zdarza. Ale KV3 to TOTALNA POMYŁKA.
Podobno to nadal komedia, komedia w której nie zaśmiałem się ANI RAZU. Naprawdę, a nie miałem wielkich wymagań. W fabule, w całym „we fucked up”, nie ma najmniejszego sensu, nic nie usprawiedliwia powstania tego filmu. Nic go nie broni. A już to co jest między napisami… naprawdę żałuję, że zobaczyłem i że nie mogłem sobie potem strzelić na zapomnienie.
Dlaczego nie najniżej? Nie wiem, może dobra muza? Może Heather Graham, która wygląda ślicznie nawet z brzuszkiem? Nie wiem.

World War Z
Przezabawny film. Idąc na niego wiedziałem, że będzie to miało niewiele wspólnego z książką, jeśli w ogóle, ale ilość bek na centymetr taśmy zabija. Bez przemiany w zombiaka
Jedyna nadzieja ludzkości dostaje pistolet, potyka się i ginie.
Trzeba zachować ciszę, ale oczywiście bohaterowi zadzwoni komórka w samym środku akcji.
Jakieś odpalane z dupy atomówki…
Żydowski mur (nomen omen cudownie pasuje do dzisiejszej polityki), który i tak zostaje zdobyty „na chama”.
Katastrofa samolotu – beka beki i gniotem powala.

I tak dalej i temu podobne. Mimo wszystko, jeśli odłączy się logikę i myślenie w ogóle po pierwszej scenie, to da się obejrzeć. Chociaż ilość zombie-tematów chyba powinna się, za przeproszeniem, przejeść jakoś niedługo.
Bo ile można uciekać, wrzeszczeć i być zjadanym/zarażanym. Zwłaszcza tak jak tutaj…

Jeździec znikąd
Po tym filmie zapamiętałem tylko to, że się zdziwiłem. Cyckami Helenki Bonham Carter. Ten seans to również jedyny w tym roku i chyba jedyny od pewnego czasu, z którego wyszedłem. Nie mam bladego pojęcia dlaczego pomyślałem, że to będzie western. Dobry western.
Nie mam bladego pojęcia jak przegapiłem to, że dostałem dubbing. I jak nie załapałem, że to jest chamska kopia blockbusterowych Piratów, tylko że w innym klimacie.

Film jest nudny, przekalkowany z Piratów a więc tego samego typu „humor”, miny Deppa, efekty specjalne i tak dalej. Koń jest w porządku. Ruth Wilson jak najbardziej. Reszta? I w ogóle po co dubbing jak mimo wszystko to nie wygląda mi na film dla dzieciaków.

Koneser
Kolejna świetna rola Geoffreya Rusha, którą widzę w kinie. Wysmakowany a jednocześnie dziwacznie hermetyczny licytator i znawca sztuki, który rekompensuje sobie nieśmiałość wobec kobiet i brak miłości fantastyczną kolekcją portretów kobiecych. I właściwie skoro pojawia się kobieta, która zaczyna go fascynować, to już wiadomo co będzie dalej. Przynajmniej ja wiedziałem ale mimo wszystko udawałem zaskoczonego. Bo przyjemnie się oglądało i zawsze warto pomyśleć na temat tych odwiecznych podchodów pomiędzy kobietą a mężczyzną…

Blue Jasmine
To Woody Allen, którego od dawna odpuszczam, bo zaczął robić filmy na jedną nogę. Zawsze robił, ale… zawsze jakoś inaczej. BJ bym pominął gdyby nie to, że grała tam Cate Blanchett. Cóż

Rola fenomenalna, kobiety rozpieszczanej, żyjącej w luksusach, trochę ześwirowanej, gadatliwej, naiwnej i właściwie mimo powierzchownej sympatycznej aury, którą stwarza – niedającej się lubić. Do czasu kiedy wszystko legnie w gruzach i z klasy AAA trzeba zejść do stanów mocno średnich. Złych? Tylko wg Jeanette/Jasmine
A mimo nadal próbuje zachować stare przyzwyczajenia, manieryzm, chociaż jeszcze bardziej świruje i stacza się (oczywiście ładnie, jak u Allena) w otchłań… kiedy to wypadałoby sobie powiedzieć „jestem w czarnej dupie i trochę na to zapracowałam”. Mimo że z pracą miała niewiele wspólnego

Oprócz genialnej Cate świetną rolę zagrał tutaj Bobby Cannavale, pamiętny Gyp Rosetti z Boardwalk Empire. A jeśli już jesteśmy w tym klubie to swój mały epizodzik ma AR, czyli fantastyczny Michael Stuhlbarg.
Czy WA wrócił? Może. Nie wiem. Chyba trzeba jeszcze poczekać.

W imię...
Historia 40-letniego księdza-geja, który zesłany na prowincję, boryka się z własnym powołaniem oraz odkrywa, że miejscowy hmmm „inny” o wyglądzie Jezusa może mu pomóc. Z problemem wiary, homoseksualizmu, swojego ja i tak dalej.
Film Małgośki Szumowskiej, dla niektórych to powinno wystarczyć za argument. Na tak albo na nie. Jak dla mnie temat średnio kontrowersyjny (chyba że jest się fanatycznym kato-prawicowcem), średnio pogłębiony i bez wyraźnego finału. Reżyserka zgarnia wiele nagród i nominacji na wielu festiwalach europejskich, ale mnie nie zachwyciła do tej pory niczym. Tym filmem też, chociaż Andrzej Chyra jako główny bohater wykonał dobrą robotę.

Wałęsa. Człowiek z nadziei
To, że Andrzej Wajda ma najlepsze lata za sobą to wie chyba każdy. Nieliczni tylko umieją to powiedzieć, jeszcze mniej potrafi poprzeć to argumentami, a jednostki mówią o tym głośno. Tylko tak, że ich nie słychać.
To, że filmu o Wałęsie, neutralnego czy skrzywionego politycznie w którąś stronę, ale dobrego filmu nie da się u nas zrobić to chyba też każdy wiedział. Pominę już jak ściubiono kasę na tą produkcję, jak wygląda i do czego ograniczył się scenariusz i tak dalej.

Film jest po prostu słaby. Wałęsa ani razu nie ma tam nic wspólnego z nadzieją. Ale rozumiem, że „wajdowanie” zawsze jakiegoś człeczynę musi stworzyć. To film o człowieku hmmm łatwo powiedzieć jakim, bo każdy chociaż trochę wie kim był i co robił Lech Wałęsa. Ale tutaj każdej scenie czy serii scen brakuje wyraźnego zaznaczenia o co chodzi. Są tylko urywki kolejnych strajków, protestów, rodzenia dzieci, zostawiania obrączki i zegarka, w końcu wywiadu z Orianą Fallaci (a tu podobno plotki mówią, że miała ją zagrać Monia Bellucci, ale kasa nie styknęła). Jeszcze mniej czasu (i sensu) poświęcono Danucie Wałęsowej, co zwłaszcza po przeczytaniu jej książki daje dziwne wrażenie, że „no tak, ktoś tym domem musiał się zajmować”. I tyle.

Nie będę mówił co politycznego wystaje z filmu Wajdy, ale wystaje. Mógł sobie darować, ale w końcu jego projekt. Ja mu odpuszczam za genialną wstawkę z „Człowieka z żelaza”, kiedy Janda i Radziwiłowicz rozdają w pociągu ulotki. I tą odbiera Wałęsa-Więckiewicz.
Aaa właśnie, Wałęsa i Więckiewicz. Nie można aktorowi odmówić talentu. Do naśladowania, sparodiowania, odegrania? Nie wiem, niby wyszło dobrze, ale dla mnie to do końca nie był ani Lechu ani nie-Lechu. Tak jak już mówiłem wyżej, ciężko jest grać jednostki wybitne i charakterystyczne.

Największym i chyba właściwie jedynym plusem, który mogę dać z czystym sumieniem, jest ścieżka dźwiękowa. Dobrano świetne kawałki, a otwierający i kończący utwór Chłopców Z Placu Broni – Wolność to maestria.
Wychodząc z kina całą drogę nuciłem ten prosty refren
Wolność kocham i rozumiem
Wolności oddać nie umiem
chociaż jak dla mnie patrząc na wszystko to co było potem i to co mówi się o tym filmie i o Wałęsie to powinno brzmieć „kocham i NIE rozumiem”. Bo właśnie „polską” wolność ciężko jest przyjąć na rozum.

Ida
Krewna „Pokłosia”. Jeśli ktoś uważał film Pasikowskiego za antypolski to przy Idzie, co prawda spokojnej przedstawionej i zagranej, dostanie zawału. I na zdrowie

Nie będę się wykłócał o to ile w filmie jest prawdy, na ile takie wydarzenia odzwierciedlają całą powierzchnię Polski tamtych poj* czasów. Ale cieszę cię, że produkcje tego typu powstają i tak zresztą imo za późno. Bo im głębiej w las tym dalej od spalonych stodół.
Cudna rola Agaty Kuleszy jako hmmm stalinowskiej prokurator z wątpliwościami po fakcie i bardzo ładny debiut Agaty Trzebuchowskiej jako przyszłej zakonnicy.

Płynące wieżowce
Film o dojrzewaniu do homoseksualizmu. Czy jakoś tak. Z tematyki można wycisnąć od groma więcej, zresztą można to też zrobić ciekawiej, niekoniecznie scenami seksu. Wynudziłem się i osobiście nie dziwi mnie czemu tytuł chyba nie wszedł szerzej, poza kina studyjne.

Ostatnie piętro
Ostatni film polski tego roku i chyba ostatni na dłużej, bo takie dna scenariuszowo-reżyserskiego nie widziałem dawno. Przez takie właśnie produkcje z każdego rogu słychać „polski film? Nie idę, nie ma po co”. A największy ból dupy to rola Janusza Chabiora, chyba przez warunki jednego z najbardziej niedocenionych polskich aktorów. Świetna rola, nawet przy miałkości swojej postaci w całkowicie złym filmie.
Boli, że główną musiał dostać w kaszanie

Ani słowa więcej
Ostatni chyba wyemitowany film śp. Jamesa Gandolfiniego. Dlatego poszedłem. Głowy nie urywa, produkcji o przeciętnych (choć w znaczeniu pozytywnym, wszak wszystkim wpojono „amerykanizm” że przeciętniak/średniak to loser) ludziach po pięćdziesiątce, mających swoje przeżycia, a szukających jeszcze tego czegoś + dopadająca ich przeszłość – trochę widziałem.
Zobaczyłem i ten, głównie przez wzgląd na nieodżałowanej pamięci Tony’ego… i tyle.

Babcia Gandzia
Zaczęło się słabo i kończy się słabo. Znaczy filmowy rok. Podeprę się tutaj reckę cudzą
http://www.filmweb.pl/reviews/Babcia+G.-15123
i powiem, że Paulette nie da się polubić ani przed, ani w trakcie, ani po. Niektórym się wydaje, że radosne opary (bądź smaki) maryśki załatwią wszystko. Wątpliwe, niestety.


Oceny: (skala 1.0-5.0 + znak jakości !)
Manipulacja – 2.5
Ralp Demolka – 4.5
Sesje – 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca
Django – 5.0! ale to jest w ogóle poza skalą polecania
Cezar musi umrzeć – 4.0
Broken – 2.5
Drogówka – 3.0
Lincoln – 3.5
Lot – 3.0
Być jak Kazimierz Deyna – 2.5
Hitchcock – 5.0!
Dzień kobiet – 3.0
Warszawa 1935 - ! polecam, poza oceną bo taki format, ale wybitne
Układ zamknięty – 4.0
Kac Vegas 3 – 1.5
World War Z – 3.0
Jeździec znikąd – 1.0
Koneser – 4.5
Blue Jasmine – 4.5
W imię – 3.0
Wałęsa. Człowiek z nadziei – 3.0
Ida – 4.5
Płynące wieżowce – 2.5
Ostatnie piętro – 1.0
Ani słowa więcej – 3.0
Babcia Gandzia – 2.5

Średnia sezonu 2013
3.3

Z roku na rok patrząc
3.8 -> 3.4 -> 3.7 -> 3.8 -> 3.3
Damn :/ Naprawdę? Chyba muszę wyostrzyć mój kredyt zaufania...

teatr TV to teraz leci na jedynce. Można znaleźć transmisję w necie.
Norymberga z Januszem Gajosem i Dominiką Ostałowską
http://www.telemagazyn.pl/program-tv/1000016250243,norymberga,id,t.html

Dragon Lore: Curse of the Shadow

Ubaw doprawdy przedni. Całość wygląda jak dobre nagranie z Larpa (aż sprawdzałam potem, czy na pewno nim nie jest). Całkowicie amatorska gra, praktycznie brak efektów specjalnych i naprawdę fajna charakteryzacja. Do tego miażdżąco prosta i schematyczna, larpowa fabuła. I krasnolud z shotgunem.

początek spoilera i fenomenalne zakończenie, kiedy ciężko ranna elfka, która ledwie może się ruszyć-chwilę później zrywa się z ziemi i dołącza do walki, za pomocą miecza rozwalając jednego bossa po drugim, a oni sobie stoją i patrzą xD koniec spoilera

Przeglądając watek o Ossusie, trafiłem na świetny dokument o powstawaniu Starej Trylogii i nie tylko. Pewnie większość zna, ale nie zaszkodzi wrzucić linku:
http://youtu.be/h-Gl9-3lINM

naprawdę godny polecenia
http://tinyurl.com/miloscnakrymie
chociaż to Mrożek

Bo wg mnie jego twórczość jest bardziej niż specyficzna

Obejrzałem, zapomniałem podzielić się wrażeniami.

Dróżnik/The Station Agent/2003/Thomasa McCarthy`ego
Film z gatunku tych w których niewiele się dzieje, niewiele się mówi, właściwie nie wiadomo o co chodzi, ale po fakcie zostają jakieś przemyślenia albo człowiek w ogóle zaczyna ptzetrawiać to jeszcze raz.

Nawet ukochanych przez naszego bohatera pociągów nie ma tam za wiele. Przynajmniej jak na mój gust. A co jest? Zaskakująca obsada, oprócz Petera, grającego karła zamieszkującego otrzymaną w spadku stację dróżniczą, znaleźli się tam:

Patricia Clarkson - `Good Night and Good Luck` & `Sześć stóp pod ziemią` jako malarka, zdrowo zdrowo zakręcona

Bobby Cannavale - `Blue Jasmine` & Gyp Rosetti z BE, w ogóle przez pewien czas go nie rozpoznałem; gra obwoźnego sprzedawcę kawy ze zdrową nadpobudliwością

Michelle Williams - `Mój tydzień z Marilyn` i wiele innych ról, wygląda sweet-hot chociaż gra tak naprawdę zagubioną życiowo bibliotekarkę.


Zagubioną w mieścinie, którą określiłbym cudownym angielskim idiomem middle of nowhere. Realne centrum niczego.
Pojawienie się tam karła... powoduje różne reakcje, miałem wrażenie że UFO wywołałoby mniejszą.

Peter Dinklage znosi to ze stoickim spokojem, chociaż pierwsza scena w sklepie z aparatem fotograficznym -
A reszta? Każda z ww. postaci hmmm odstaje trochę od dziuro-miasteczkowego wizerunku. Każda z nich jest pewnego rodzaju samotnikiem, który ma osobisty powód by stać z boku. Jednocześnie jakoś tak chcą być w większym stadzie. Nawet jeśli "przewodzi" mu Finbar. Fin po prostu.


Jest to ciekawa pozycja, myślę że nie dla wszystkich, ale z pewnością warta obejrzenia.



Zgon na pogrzebie/Death at a Funeral/2007/Franka Oza
Komedia, myślałem że z angielskim humorem skoro wygrała gdzieś tam plebiscyt popularności. Ale jako produkcja podane jest "USA | Germany | UK | Netherlands"...

Najogólniej w skrócie uroczystości pogrzebowe nawiedza "znajomy" śp. tatusia, który czując się źle po pominięciu go w testamencie, postanawia wywalczyć swoje pewnymi kompromitującymi zdjęciami. W tej roli oczywiście Peter Dinklage.

Reszta tj. synowie zmarłego, mający własne przeróżne problemy dnia pogrzebowego lub codzienne, próbują z tego wszystkiego wybrnąć. Po angielsku? Nie wiem - mamy tu pełen przekrój dość prostackich gagów, począwszy od pomylenia tabletek, na "fekalnych" żartach skończywszy. Gównianych dosłownie, bo z ukazaniem brązu.

Uśmiechnąłem się przy tym może z 3 razy i aż nie chcę wiedzieć jak wygląda `Zgon` z 2010, też z Peterem, ale teraz wyłącznie ala USA.
Spore rozczarowanie, chociaż Dinklage niezły.



To tyle, może jeszcze skuszę się przy wolnej okazji na Uznajcie mnie za winnego/Find Me Guilty. Albo coś innego, filmy przed hmmm tzw. wg mnie falą post-GoT, która zgarnęła... nie, na której grzebiecie surfuje nasz uroczy kurdupel.

Nie mam mu tego za złe oczywiście, chociaż mam nadzieję, że ktoś wykorzysta jego talent bardziej niż po warunkach. Tak jak w GoT właśnie. Nomen omen.

IT`S AN ANGERU!

<hermetic joke mode off>

Nie no, fajnie było. Nie była to co prawda legendarna największa sala najlepszego kina w Polsce Cinema City Poznań Plaza IMAX (w Poznaniu) w 3D, tylko zwykła łódzka, ale wrażenia są na plus. Czy jest to blockbusterowe wydarzenie roku? W moim odczuciu - nie, zwłaszcza w obliczu zbliżających się kolejnych superprodukcji, zdecydowanie jednak król potworów był wart imaxowego biletu. Fabularnie nie ma szczególnych fajerwerków, choć wyłączywszy kilka potknięć, jak początek spoilera głupiutkie wracanie do motywów żywiących się promieniowaniem potworów plus amerykanie dokarmiający te potwory atomówkami koniec spoilera ogląda się to gładko i bez większego znudzenia oczywistością klisz - na co w zasadzie byłam przygotowana, więc jest to miłe zaskoczenie.
Fabuła na poziomie `ludzkim` stanowi tylko pretekst dla ustawienia tła dla Wielkiej Rozwałki i poprowadzenia płynnie od jednej bitwy do drugiej. A one są zaiste miodne. Theatrum monstrorum jest przeprowadzone z należnym majestatem i stopniowym odsłanianiem wszystkich wspaniałości, zostawiając Króla Potworów w pełnej krasie zasadniczo na finał. Zdjęcia, muzyka, udźwiękowienie - piękne; jest jedna scena zapierająca dech w piersiach, z którą nie mogą się równać nawet dopieszczone kompozycyjnie kadry Oblivionu; aż żal, że prowadzi ona dalej
Generalnie - jak ktoś chce filmu katastroficznego, powinien być usatysfakcjonowany. Nie pamiętam ze szczegółami produkcji Tōhō, ale wydaje mi się, że założenia tribute`u zostają spełnione (jakkolwiek wyłapałąm tylko jedno nawiązanie z Mothrą). Może odrobinę więcej autoironii by się przydało, ale jest to moje osobiste odczucie

To czekam teraz na X-menów

Ostatnio obejrzałam kilka ciekawych filmów. Raczej starsze tytuły. Jednym słowem próbuję nadrabiać braki

Życie na podsłuchu. Od lat przymierzałam się do obejrzenia tego filmu i w końcu to zrobiłam. Zdecydowanie warto. Interesująca historia, dobrze zagrane, w ciekawy sposób przedstawione realia NRD.

Labirynt (Prisoners). Zacny thriller. Długi, ale na tyle wciągający, że nie czuło się tych 2,5 h. Interesujący pomysł, dobrze zagrany i miejscami naprawdę trzymał w napięciu. Nawet jeśli w którymś momencie można było już mniej więcej domyślić się jak potoczy się dalej akcja. Film przerażający jeśli pomyśli się o tych wszystkich zaginionych dzieciach, które znikają bez śladu i zastanawiający jeśli myśleć o ewentualnych własnych reakcjach na coś takiego. Ponieważ zdarzało mi się czytać o podobnych prawdziwych historiach, to muszę przyznać, że pod wpływem filmu, przez dłuższą chwilę nie mogłam zasnąć. A już dawno żaden film tego nie spowodował.

O północy w Paryżu. Zgrabnie zrobiony film Allena. Zabawny, a przy całym swoim lekkim tonie z ciekawym przesłaniem. Miło się oglądało.

Niedawno też, po raz kolejny obejrzałam Godziny, które widziałam dobrych kilka lat temu. Film dobry, ale to co mnie zaskoczyło, to fakt jak bardzo może zmienić się odbiór filmu w przeciągu kilku lat. Interesujące.

Wczoraj był. Czarna komedia Petera Shaffera, w reżyserii Barbary Borys-Damięckiej. Spektakl z 1976 roku, w obsadzie z Piotrem Fronczewskim, Ewą Wiśniewską, Janem Machulskim, Zdzisławem Wardejnem czy Edwardem Dziewońskim.

Najogólniej rzecz biorąc w mieszkaniu młodego, dobrze zapowiadającego się artysty rzeźbiarza, ma odbyć się podwójne spotkanie - rozmowa ze srogim pułkownikiem, ojcem jego narzeczonej i wizyta znanego milionera zainteresowanego kupnem jego prac. Chcąc zaprezentować się jak najlepiej, artysta pożycza z mieszkania nieobecnego przyjaciela niektóre meble. Nagle gaśnie światło. Awaria. Spotkanie w ciemnościach wszystkich oczekiwanych i niespodziewanych gości komplikuje sytuację i jest powodem wielu zabawnych sytuacji.

Najciekawsze w tej sztuce było odwrócenie sytuacji - sceny przy świetle kręcono w ciemnościach a ciemności - przy świetle. Fronczewski wypadł genialnie. Jestem ciekaw czy współczesne przedstawienia też trzymają się tego formatu. Można to sprawdzić np. w NT im. Witkacego, w Słupsku.

Gdyby ktoś miał okazję - polecam.

Bele dokładnie oddał moje odczucia wobec filmu "Godzilla" pana Edwardsa: http://stopklatka.pl/komiks/-/122684424,the-movie-godzilla

Kiedy na ekranie pojawia się Godzilla, wtedy jest super. Jednak scen z Godzillą są może trzy. A cała reszta jest nadzwyczajnie nudna, a miejscami również głupia. Nuda, nuda i jeszcze raz odrobina fajnej Godzilli. Myślę, że wolałbym wrócić do tandetnej Godzilli Emmericha, niż po raz kolejny oglądać Zillę Edwardsa. A szkoda.

obejrzałem wczoraj film (chociaż bardziej miniserial, trwający 42 minuty) zatytułowany "Dr. Horrible`s Sing-Along Blog" (w napisach przetłumaczono to jako Śpiewający Blog Doktora Potwora), którego pomysłodawcą jest Joss Whedon. W rolach głównych wystąpili Neil Patrick Harris, Nathan Filion i Felicia Day.

Bohaterem jest niejaki doktor Potwór, marzący o tym, by dostać się do sławnej Złej Ligi Zła (Evil League of Evil), zrzeszającej złoczyńców. Na codzień prowadzi życie jako zwykły chłopak, Billy, i zakochuje się w wolontariuszce imieniem Penny. Wkrótce zjawia się jego nemezis, niejaki Kapitan Młotek. Co z tego wyniknie, przekonacie się oglądając film.

Jest to przede wszystkim musical. Piosenki są bardzo fajne i wpadają w ucho, zakończenie zaś jest dość nietypowe.

Harris i Filion zagrali bardzo dobrze. Day moze trochę odstaje ale i tak daje radę.

Polecam i czekam na sequel, który podobno ma być po Avengers: Age of Ultron. Oby


Film jest do obejrzenia tutaj (nie wiem tylko czemu po 5-6 minutach powtarza się to samo, tylko bez głosu) :

https://www.youtube.com/watch?v=jLtZf4nz6yg

https://www.youtube.com/watch?v=2cHUJiFunTU

https://www.youtube.com/watch?v=e20o4zLvbgY

https://www.youtube.com/watch?v=pMjmtTaB4Ic

https://www.youtube.com/watch?v=AB6saXmBgRw

https://www.youtube.com/watch?v=NJn7I0VNdq0

To już nie wczoraj, tylko z tydzień temu w internecie napotkałam się na jakiś przypadkowy zwiastun (z tylko 20 wyświetleniami,) filmu Mean Creek (2004). Od razu mi się spodobał mimo tego, że nie zobaczyłam zwiastunu do końca chcąc uniknąć spoilerów. Film nigdy bodajże nie był puszczany w polskiej telewizji jak i zagranicznej z racji tego, że jest to nisko budżetowy film oraz mało znany. Wyszukałam ten film w internecie i go oglądnęłam. Film opowiada o 12 letnim chłopcu Samie, który jest bity przez swojego "kolege" ze szkoły George`a Tooney`a. Starszy brat Sama, Rocky postanawia wraz ze swoimi kumplami zemścić się na dręczycielu poprzez zaproszenie go na "miłą" imprezę urodzinową na małej łódce. Sam zaprasza tam swoją "dziewczynę" Millie, która nic nie wie o planie zemsty na George`u. Na pozór prosta fabuła, może się komuś, że to kolejny młodzieżowy film z happy-endem. Otóż nie.
Jest to tragiczny film z wstrząsającym zakończeniem. Obejrzałam "Mean Creek" 3 razy i do tej pory mnie nie nudzi. Gra aktorów jest świetna. Rory Culkin [Sam], Carly Shroeder [Millie], Trevor Morgan [Rocky], Scott Mechlowicz [Marty], Josh Peck [George] i Ryan Kelly [Clyde] to dzięki tym aktorom widz przez mógł chociaż przez chwilę zapomnieć, że ogląda tylko film.

Oczywiście film również zmusił mnie do zmiany avatara na Bastionie

To NIE był fajny film.

Na kwejku w zobaczyłem ranking, filmów, których nie powinienem obejrzeć. Jednym z nich był Serbski film.

Okazało się, że film jest na YT, dodatkowo z polskimi napisami (już zgłosiłem).

Sam nwm co chcę napisać, wytrzymałem 45 minut filmu, do tej pory rzygać mi się chce. początek spoilera Pedofilia (gwałt noworodka), nekrofilia, gwałty, hard-porn, i inne takie koniec spoilera

Nie rozumiem jak admini YT tego nie zauważyli, ten film jak i twórce tego "dzieła" powinni zostać zamknięci w psychiatryku! Oczywiście mogłem nie oglądać, teraz żałuję, ale już 10 latki mają dostęp swobodny do neta, taki mały zobaczyłby taki film i co? Wielkie prawdopodobieństwo, że psychika zryta.

Parę filmów ostatnio obejrzałem. Recenzje Transatlantyku wylądują niebawem na blogu, ale pomyślałem, że dam je też tutaj:

„Monty Python’s Live (Mostly)” – czyli zapis z koncertu, który w Polsce nadawało kino Cinema-City w wybranych dniach. (Trafiło mi się, bo akurat mój ojciec miał urodziny i mogliśmy mu urządzić odpowiednio komediowy prezent.) Ostatni wspólny występ grupy Monty Pythona, gdzie zagrali swoje najpopularniejsze skecze. To piękne nagranie, bo wszystkie te żarty są nadal śmieszne, , a seniorzy nadal mają w sobie trochę werwy…a pewne żarty wciąż są zbyt absurdalne i surowe i w zwykłej telewizji polskiej by nie przeszły. Podczas niektórych skeczów nie wszystko szło jak należy i tym lepiej, bo dzięki temu zdarzało im się improwizować. I tu całkiem poważnie najpiękniejszy jest skecz z papugą. Polecam!

A reszta to już filmy z Transatlantyku:

„1001 jabłek” – w ramach bloku konfrontacji, patronowanego przez Amnesty International, film o masakrze ludności kurdyjskiej w 1988 roku…i o tych, którzy to ludobójstwo przetrwali i starają się jakoś z tym poradzić. (Dosłownie kilkanaście minut po zakończeniu oglądania nagrań z tegorocznego koncertu Monty Pythona, więc idealne wprowadzenie w nastrój festiwalu.) Tu właściwe oba aspekty tego filmu są istotne: zarówno tego co się kiedyś wydarzyło, bo skandal Anfal jest na Zachodzie współcześnie całkowicie ignorowany. Ale też ta współczesna strona jest bardzo ciekawa, bo pokazuje jak bliscy ofiar dekorują goździkami swoje jabłka, żeby w ten sposób utworzyć znak pokoju i pojednania wobec swoich oprawców...albo ich przedstawicieli w obecnym rządzie, ciągle szarpanego szamotaniną, Iraku. Fascynujący wgląd do innego świata.
6/10

„Zabić człowieka” – chilijski dramat, który wygrał w Sundance nagrodę główną. Ponura historia człowieka bezradnego wobec zła, bezsilności systemu i samotności. Film w nadzwyczaj spokojnym tonie pokazuje jak zwykły prosty człowiek doprowadza się do czynów…o które byśmy się nie podejrzewali. Świetne studium moralności.
8/10

„Magic Camp” – kolejny powód, że kocham Amerykę i dowód, że pewnych rzeczy należy się od nich uczyć. Film dokumentalny o tygodniu w obozie dla magików, gdzie młodzież w wieku różnym uczy się magii. Śledzimy czterech bardzo różnych artystów i tego co w tydzień na obozie mogą się nauczyć… oraz tego jak ich życie popłynie dalej. (Dla nerdów dodatkowe smaczki, w postaci nerdowskich koszulek noszonych losowo przez bohaterów na ekranie.) Pozytywne!
6/10

„No Fire Zone: The Killing Fields of Sri Lanka” - to film dokumentalny, będący przede wszystkim właśnie dokumentem, kompletnym dowodem na zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości, jakie dokonały władze Sri Lanki w 2008 roku, w czasie wojny z Tamilskimi Tygrysami, która w sumie służyła całkowitemu wybiciu tamtejszej cywilnej ludności tamilskiej. Trudny, mocny, wstrząsający, ale przede wszystkim kompetentny. Ponieważ film może zmieniać życia, pokazanie tego akurat filmu w siedzibie ONZ doprowadziło do wszczęcia oficjalnego postępowania w tej sprawie.
8/10

„This Ain`t No Mouse Music” – historia wydawnictwa muzycznego Arhoolie Records i jego założyciela Chrisa Strachwitza. Kolejny dowód na fajność Ameryki, a konkretniej jej bogactwa w tradycję i ciągłe trwanie muzyki folkowej, od bluesa, przez jazz, po bluegrass. Chris był swoistym antropologiem-bibliotekarzem ważnej południowej muzyki w USA. Fajna historia ciekawego człowieka i przede wszystkim przepiękna muzyka.
7/10

„Difret” – oparty na faktach, dramat dziewczynki z Etopii, porwanej przez starszego mężczyznę i jego kolegów, w ramach tamtejszej odwiecznej tradycji. Film o ścieraniu się ze sobą prawa i tradycji, a także opowieść o kobietach coraz śmielej radzących sobie w archaicznie patriarchicznym świecie. Niezłe sądowe dramatyczne kino, a przy okazji wreszcie nadzieja, że w pewnych krajach faktycznie następuje rozwój.
6/10

„Mój kuzyn Zoran” – włoska komedia o zepsutym moralnie pijaku i jego utalentowanym, choć nieśmiałym siostrzeńcu. I tu właśnie ten główny bohater nie podobał mi na tyle, że film oceniam słabo. Otóż główny bohater jest tak niemiły dla wszystkich wokół, są w filmie ludzie którzy z jakiegoś powodu nieco go tolerują, ale nie jestem pewien dlaczego. Film miał być śmieszny i publiczność w kinie wyraźnie potrafiła znaleźć momenty komediowe, ale do mnie one nie trafiały.
4/10

„Omar” – historia zakazanej nieudanej miłości, kolejna iteracja Romeo i Julii, opowieści starej jak świat. Tym razem kochankiem jest młody mieszkaniec Palestyny, a Julią siostra przywódcy jego małej grupy walczącej z opresją Izraela. Z punktu widzenia Europejczyka, film moralnie jest pogmatwany tak samo, jak tamtejsza sytuacja polityczna. Główny bohater jest terrorystą i pomógł w zamordowaniu żołnierza, ale to strona rządowa jest wyraźnym czarnym charakterem, która głównego bohatera gnębi, prześladuje i manipuluje. W finale dostajemy więc z jednej strony opowieść o przyjaźni, honorze, zaufaniu…i braku tych czynników, a z drugiej właśnie wgląd w tamtejsze pogmatwane codzienne życie.
6/10

„20 000 ” - Nick Cave jest tak bardzo dziwny. Film pokazuje dzień z życia Nicka Cave`a, a dokładniej 20 000 dzień. Film pięknie nakręcony, pokrętnie opowiedziany…no ale cóż, jest dzięki temu idealnym odzwierciedleniem samego artysty.
6/10

„Połów bez sieci” – opowieść o somalijskich piratach, swoista druga strona filmu „Kapitan Phillips”. Bardzo niezły film, piękne zdjęcia, znakomici somalijscy aktorzy i główny bohater, który mimo wewnętrznego sprzeciwu usiłuje zostać piratem. Całkiem dobry dramat, choć ma dość dziwne moralnie zakończenie.
8/10

„Pewnego razu na dzikim wschodzie” – czyli Kurdystan po kowbojsku. To jest naprawdę dość klasyczna opowieść westernowa, tylko że mała wioska położona jest w górach pomiędzy Irakiem i Turcją, zamiast szeryfa jest szef policji, zamiast Indian są rebeliantki, a zamiast rzezimieszka lokalny watażka. Całkiem dobre kino, choć miejscami mroczne.
7/10

„Brudne wojny” - film dokumentalny o nieudanych natowskich akcjach specjalnych przeprowadzanych w ramach walki z terroryzmem, oraz jaka część amerykańskiego wojska się nimi zajmuje, czyli kolejne potwierdzenie tego, że Obama może być najbardziej krwawym laureatem pokojowej nagrody Nobla. Pod względem dokumentalnym bardzo dobry i informacyjny, pod względem kinematografii niestety trochę za dużo autokreowania samego autora, który wyraźnie próbuje zabłysnąć przed kamerami. Mimo to warto się zapoznać.
6/10

„Blue Highway” – czyli po prostu kolejny amerykański film drogi, tym razem kręcony w stylu para-dokumentalnym. Film nazywany jest komedią, i ma zabawne momenty, ale jak na mój gust trochę za mało w tym zwiedzania ładnej Ameryki, a za dużo nieudanych żartów filmowych.
4/10

„W jego oczach” – historia nastoletniego niewidomego chłopaka i jego grupy przyjaciół, czyli film o dojrzewaniu…a także opowieść o tym, że miłość niejedno ma imię. Bardzo dobry film, świetna muzyka w tle, i nareszcie jakieś optymistyczne przesłanie na finał. (SPOILER! Film tak całkiem przy okazji jest pro LGTB, przez co niektóre środowiska traktują go specjalnie…ale moim zdaniem nie powinny, film broni się właśnie tym, że jest o zwykłej nastoletniej miłości).
8/10

„Tosty Po Meksykańsku” – meksykański film z wakacji, o nastoletnim synu, jego nadopiekuńczej matce i nowej koleżance, na którą ta matka jakoś musi reagować. Film….nudny. Naprawdę, ten film emocjonalnie i narracyjnie tkwi w strefie zero. Owszem miał kilka zabawnych momentów, wydaje się, że autorzy chcieli ich utworzyć nawet więcej, ale niezbyt to wyszło.
3/10

„Ulica w Palermo” – historia małej uliczki sycylijskiego Palermo i dwóch twardych kobiet, które…nie chcą na niej wyminąć się swoimi autami. Film jest bardzo sycylijski, z jednej strony miejscami nadzwyczaj zabawny, z drugiej umiejętnie dramatyczny. Kawał niezłego kina, na dobre zakończenie festiwalu.
8/10

parafrazując Paktofonikę.
Od 2009 roku, od czasów przefenomenalnego "Rewersu" Borysa Lankosza i Andrzeja Barta, nie było w Polsce takiego filmu.

Jasne, był Wymyk, głębokie Erratum i Lęk wysokości, mocne Pokłosie, Ida i Róża, Jesteś Bogiem a nawet Baby są jakieś inne.

Ale czegoś tak... światowego nie było.
Łukasz Palkowski (wcześniej praski Rezerwat, ale i totalna chała Wojny żeńsko-męskiej) i Krzysztof Rak (scenarzysta średniej bardzo Ostatniej akcji) stworzyli coś hmmm niezwykłego, nie tylko dlatego, że bardzo dobrze im wyszło, ale dlatego że bardzo dobrze udało się nie eeee zrobić z Religą tego wszystkiego co robi się w Polsce z postaciami w tej czy innej tematyce pomnikowymi.

Tymi prawdziwie zasługującymi na spiżowy i tak dalej.

Prawie dwie godziny zlatują błyskawicznie, tylko tak się zastanawiam... w jakim stanie jest naprawdę polska kinematografia jak tego typu produkcje wypuszcza raz na 5 lat?


Więcej napiszę przy podsumowaniu rocznym, może pójdę jeszcze raz, jak już będzie luźniej...
Film to oczywiście Bogowie, bo widzę że najważniejsze uciekło

Znowu krótko tylko - dajcie zarobić Tymonowi. Zasłużył. Film może wsobny lekko, ale na pohybel sk* którzy nie chcieli zaryzykować ze sponsoringiem.

Szkoda tylko, że nic to nie zmieni, ale rola Grzesia Halamy -
Biały miś i jedziemy!

Obejrzałem niedawno film Christophe`a Gansa (tego od "Braterstwa wilków") z 2014 roku zatytułowany "Piękna i bestia". Jest to kolejna wersja znanej baśni, tym razem w rolach głównych Lea Seydoux i Vincent Cassel. Nie oglądałem wersji Disneya ani żadnej innej ale wiedziałem o co tam chodzi.

Jest rok 1720. Pewien bogaty kupiec, po śmierci żony mieszkający z 6 dorosłych dzieci, po katastrofie jego statków zostaje bankrutem i rodzina zmuszona jest wyjechać na wieś, z dala od wygodnego życia. Nie przeszkadza to jedynie najmłodszej córce, Belle. Podczas powrotu z miasta, kupiec trafia do tajemniczego zamku...

Potem wiadomo, Belle wyrusza do Bestii zamiast ojca, spotyka właściciela budowli itp. Przy okazji w tle czarny charakter, problemy jednego z braci dziewczyny i trochę magii

Atutami filmu są kostiumy, scenografia i muzyka. Całkiem nieźle wypadły efekty specjalne. Historię przemiany głównego bohatera w stwora poznajemy nietypowo bo podczas snów Belle. Przy okazji, Bestia wygląda jak Cathar z TOR

https://ladentdure.files.wordpress.com/2014/12/la-belle-et-la-bete-2.jpg


Cóż, jakoś specjalnie nie czuć tzw. chemii między bohaterami, za dużo scen razem nie mają. Aktorstwo przyzwoite, ale nie nastawiajcie się na jakiś oscarowy albo cezarowy seans Jeśli lubicie tą historię, przekonajcie się jak wyszła Gansowi, może wam się spodoba.

Teoretycznie powinny być w ten poniedziałek, tak teoretycznie powinien on być poświęcony Teatrowi TV czy podobnej kulturze. Dzisiaj jednak reżimowa daje kolejny debilny test, żeby zarobić parę złotych na esemesach... taki kraj.

Jednak informacja o powrocie programu, który w pewien sposób wpłynął na moje życie i jest jednym z najlepszych wspomnień dzieciństwa i... nastolatkowości (może jest inne słowo na to, zgubiłem je) była totalnym zaskoczeniem ponieważ dużo wcześniej pamiętałem jak to się kończyło + chryja wokół jego współpracy z SB.

Ale gdzie publiczne leży tam ogarnia prywatne i podobno National Geographic Channel zauważył, że powtórki jego programów mają świetną oglądalność, więc zainwestowali w kolejny sezon.
http://www.natgeotv.com/pl/sensacje-xx-wieku/info

Przy współpracy TVP, nie wnikam jak ona wyglądała, chociaż mogę się domyślać. Tak czy siak widowiska wróciły i miejmy nadzieję, że łaskawie (dla tych co chcą a nie mają NGC) wszystkie i odpowiednio zostaną wyświetlone. Bo już różnie z tym bywało.

Ostatnie spotkanie z Terminatorem miałem około 5-6 lat temu. Nie jestem nawet pewien czy obejrzałem Ocalenie. Na film poszedłem po prostu, by "coś zobaczyć w kinie".

Okazało się, że film jest bardzo dobry i z przyjemnością mi się go oglądało. Nie jest to oczywiście jakieś arcydzieło, ale w końcu nie nudziłem się w kinie.

Miałem problem z zrozumieniem całej historii, bo po prostu nie pamiętałem wcześniejszych części. Do tej pory nie wszystko rozumiem Tej całej pętli czasowej. Ale było warto.

Cieszę się też, że nie był to film typowy dla Arnolda. Znaczy się sztuczny patos, pseudo heroiczne rozmowy bohaterów i inne. Dialogi wyglądały na naturalne, nie rozumiem ludzi narzekających na obsadę. Myślę, że niektórzy krytykują z zasady, że zbyt popularni aktorzy w ostatnim czasie nie odnajdą się w kultowej produkcji. Moim zdaniem Emilia Clarke jako Sarah Connor wypadła naprawdę dobrze. Niektórzy naśmiewają się z jej dorobku aktorskiego, dla mnie tą rolą pokazała, że potrafi. A cycków wcale nie było dużo

Ogólnie każdy aktor trzymał poziom. Bardzo podobała mi się kreacja Johna Connora. Arnold nie wyszedł jako nadmuchany twardziel, był klasyk "I`ll be back" w odpowiednim momencie.

Jednym z powodów pójścia na film było zobaczenie Emilii, która nie zawiodła, a wręcz pokazała, że jest dobrą aktorką. W kolejce Tyrion w Pikselach Może być wesoło

Nie spodziewałem się, że nowy Terminator okaże się tak dobrą produkcją.

oglądałem Wolverina tak w ramach "maratonu" X - Men, a dziś kolej na Przeszłość

The Machine

Będzie trochę wstępu. To już drugi rok chyba z rzędu, gdzie „nie daję” rady pisać kina na bieżąco. Przykładowo miesiąc po miesiącu. Różne są tego powody, za dużo miejsca musiałbym im poświęcić. W ogóle kiedyś, przyznaję się bez bicia, wydawało mi się, że polecane/recenzowane przeze mnie filmy wnosiły trochę światła w standardową sci-fi/CGI papkę, która dominuje wśród bastionowych widzów. Wydawało mi się, że jak opiszę dobry film to jednak ktoś na niego pójdzie, odpisze i w ogóle.

Tak mi się wydawało, ale z czasem przestało, czy miało w ogóle sens? Dzisiaj pisane z poślizgiem każdy ew. obejrzy sobie w dość licznym zakresie (VOD/DVD/.avi/TV), a że po fakcie… wiele w życiu się dzieje. Grunt, że może przyda mi się do tematu telewizyjnego
http://www.star-wars.pl/Forum/Temat/17678
a może ktoś jednak obejrzy. Dziś faktycznie mam na to wyj*, ale… nieważne.

Stąd proszę się ew. nie dziwić, że część opisów wygląda jak gdyby z przeszłości, część pisana dzisiaj, rożnie to mieszałem, spinałem, wyszło krócej niż normalnie bym chciał pewnie, ale po 30-tce postanowiłem się już szarpać tylko z poważniejszymi kwestiami.


Wilk z Wall Street
Swoją drogą rok 2013 również zaczął się od kiszki…
Z Martinem Scorsese to ja mam zawsze taki problem, że on ma problem z zejściem filmowym poniżej 2 godzin. Wyspa tajemnic, Infiltracja, Aviator, Gangi, Kasyno i tak dalej. Oczywiście nie będę się rozwodził nad tym ile tych tytułów powinno dostać Oscara za reżyserię i dlaczego od czapy dostała ją Infiltracja. W końcu taki Hitchcock… no właśnie.
Spojrzałem na czas projekcji Wilka i… 3 godziny. Nogi się pode mną ugięły, ale – poszedłem.

Scorsese – ok. Ale ten film to jeden z największych gniotów „poważnego” kina jaki widziałem w życiu. Totalny, k***a przepraszam, dramat.
3 bite godziny chlania, ćpania, dymania, luksusu, małp z wiadomym finałem, czyli wsypaniem kumpli dla krótszej odsiadki. TRZY BITE GODZINY O NICZYM!
Wychodziłem z sali chyba 4 razy, gdybym jeszcze palił wychodziłbym częściej. Wracałem i żadnej fabularnej straty – chlanie, ćpanie, dymanie i oszustwa. Nawet przez moment próba złapania Belforta przez agenta Denhama nie jest ciekawa, a ja miałem wrażenie że wepchnięto te sceny, bo tak było w rzeczywistości. I jeśli rzeczywistość Jordana (wg znawców jego biografii) to faktycznie tylko chlanie, ćpanie, dymanie i wydawanie cudzych dolców – to po co marnować na to taśmę filmową?

Tak jak już napisałem wcześniej – ten film nie zasługuje na żadnego Oscara, na żadną nominację natomiast Malinka, którą sam bym dostarczył, chociażbym musiał przejść oceany – dla Margot Robbie. Co to za drewno? Jasne, wyglądem i głosikiem zrobiłaby w trymiga karierę w Vivid czy Digital Playground, ale przecież to można nadrobić. Tylko czym? Jak spojrzałem na jej wiek i na inne kandydatki do roli, to polskie leśnictwo filmowe „młodego” pokolenia nie wydaje się niczym dziwnym. To raczej trend, globalny.
Żadnego Oscara dla tego badziewia! Chociaż raz niech staną na wysokości zadania. A Leoś? Cóż… może jeszcze Martinowi wyjdzie drugi taksówkarz z Di Caprio. Chociaż wait – De Niro też nie dostał…

Tak pisałem, napisałem i dzięki bogom – sprawdziło się. Teraz, po obejrzeniu fragmentarycznie jeszcze raz doszedłem do wniosku, że to też jest jakiś miks Leosia ze ‘Złap mnie’ i ‘Aviatora’. Czyli wtórność straszliwa.
Straszny cios na początek roku.


Pod Mocnym Aniołem
Smarzowski i Pilch o chlaniu. Znowu dałem się namówić i znowu to jest to samo – bród, smród, ubóstwo + alko, rzygi i przypadkowe dymanie. + ta sama obsada + siekiera.
Jasne, że są reżyserzy, którzy stawiają na sprawdzony skład i robią filmy w podobny sposób. Ale nie takie kalki jak Smarzowski. Jedno trzeba tylko przyznać – film jest minimalnie lepszy od samej książki, przynajmniej wysiedziałem go do końca, co o nagrodzonym Nike „dziele” niestety (a może z radością) nie mogę powiedzieć.

Nie mniej studium pijaństwa i rozkładu pokazano idealnie we „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” i (nomen omen scenariusz Pilcha) „Żółtym szaliku” z Gajosem. Ale oczywiście fapowany Smarzowski niby to zwrócił na coś uwagę, rozpoczął dyskusję – jasne.
To jest jego ostatni film, na który dałem się nabrać, chyba że zrobi jakąś komedię albo pornosa.


Sierpień w hrabstwie Osage
W końcu mistrzostwo.
Po dwóch klęskach na początek w końcu powiew cudownego świeżego wiosennego i tak dalej. Byłem dwa razy na tym, z raz jeszcze obejrzałem w domu, kupiłem DVD dla siebie i mamy.
GENIALNA obsada, brawurowa Meryl Streep na prochach, humanistyczny moment Sama Sheparda, kipiąca energią mimo ogólnego syfu Julia Roberts, stylizacja Ewana McGregora, Julianne Nicholson z BE i dawno przeze mnie niewidziana Juliette Lewis. Do tego świetny Chris Cooper jako ojciec, którego każdy by chciał mieć, rodzinny dramacik, rodzinne trupy w szafie i pod dywanem + zaskakująca tajemnica.
Są takie filmy, z takimi dialogami i obsadą, które faktycznie powinny trwać 3 godziny. Chwilowo dla mnie film roku, ciekawe co może być lepsze albo chociaż na poziomie.


Ratując pana Banksa
Długo się zastanawiałem czy pójść na ten film, w końcu po części o Disneyu, robionego po części przez Disneya. Udałem się praktycznie w ostatnim możliwym terminie i… ten film, zwłaszcza teraz, po TFA, powinni zobaczyć wszyscy.
Dlaczego? Bo chociaż przedstawienie Walta daleko odbiega od rzeczywistości, to Hancockowi udało się zgrabnie przemycić cały ten kicz, który dźwiga ze sobą i zawsze dźwigała ta korporacja. Korporacja szczęścia, radości i prze-słodyczy. Oczywiście próbuje się to przykryć jego smutną historią, jakby nie wystarczyło tej od Travers, ale całość zgrabnie pokazuje co i jak robił Disney z oryginałami. Chociaż im to się pewnie wydaje na +.

Ale ten film ma też drugą stronę i pewnie dlatego tak mnie zaskoczył – nie tylko walkę autorki o zachowanie ducha swojego dzieła, ale też naprawdę ładne wplecenie jej dzieciństwa. Nie wiem czy tak było, nie wiem ile w tym prawdy, ale… nawet jeśli to dramat jednej dziewczynki, potem kobiety dał setkom milionów brytyjskich dzieci coś pięknego.
Mary Poppins. Nigdy nie zapomnę jak na otwarciu Igrzysk w Londynie jej postacie spływały na stadion przeganiając demony z Pottera. Chciałoby się by nadal tak było, w literaturze – jakość od Travis kontra papka od Rowling.
To wszystko oczywiście w cudownym wykonaniu Emmy Thompson. Cieszę się, że jednak się zdecydowałem.


Zniewolony. 12 Years a Slave
Oj, niedobrze jednak jakoś z tym kinem. Tego filmu nie dosiedziałem do końca. Wyszedłem z kina i ostatnie pół godziny obejrzałem z wypożyczenia. Dlaczego? Tytuł niewątpliwie jest wstrząsający, tak jak sama sytuacja bohatera, przedstawia niewolnictwo w pigułce. Tyle że pigułka to właśnie powinna być skondensowana, idealnie dobrana dawka emocji. A nie ostra ilość dłużyzn.
Jedyne wielkie moje zaskoczenie to rola Brada Pitta, po prostu też nie kojarzyłem że będzie tam występował. I naprawdę byłem zadowolony. Z tego fragmentu.

Pomimo to, teraz po fakcie, mogę się nawet zgodzić, że to najlepszy film Oscarów 2014. Znaczy – zasługuje na to wyróżnienie, nie wiem obiektywnie, ale nawet jeśli dostał za politykę, za poprawność – z pewnością nie jest to sytuacja bardziej przegięta niż Oscary 2002.
Może nagrodzono tym również historię tych milionów ludzi, których tyle czasu traktowano jak zwierzęta na dwóch nogach i z dwoma kończynami górnymi zdolnymi do pracy.

Znalazłem „przypadkowo” w magazynie ‘Książki’ reckę „Letters of note. Correspondence deserving of a wider audience", listów zebranych przez Shauna Ushera. I na samym końcu jest coś co jakoś mogłoby podsumować moje wrażenia z filmu, w ogóle to co też pisałem przy okazji ‘Lincolna’.
Chciałem zrobić fotkę, ale znalazłem oryginał
http://tinyurl.com/listwolnegoczlowieka
Za długi zatem, ale jednak…


American Hustle
Co się dzieje, ja się pytam? Co się dzieje? Chodzę na filmy ponaddwugodzinne i same kichy. Jak to się dzieje? Na złość czy jak? Tutaj zostałem na sali tylko dlatego, że byłem z kimś jeszcze i nie wypadało wyjść.
Teoretycznie pięknie – może reżyser średnio znany (jeden ‘Fighter’), ale obsada? Bale jak Bale (chociaż uważam, że to jego lepsza rola, lepiej zagrana od standardowego wyrazu twarzy), ale jest Cooper i dwie zjawiskowe kobiety, które w przeciwieństwie do tej z ‘Wilka’ potrafią jeszcze coś zagrać. Chociaż ktoś napisał, że dekolty Amy Adams grają same i to na Oscara – nie sposób zaprzeczyć, można o tym śnić i myśleć w czasie ciepłej kąpieli. Zjawisko. Ale coś zagrane jednak.
W dramatycznym scenariuszu. To nie to, że nawet wtórny, ale… zaniepokoiła mnie już scena układania włosów na starcie. Takich paru minut, 30 sekund to jakbym wyciął z tego filmu to by zostało na godzinę czterdzieści.
A i tak zostałaby nuda, może odrobinę wykadrowana moim montażem. Nie wierzę, że ten tytuł zdobył ponad 60 różnych nominacji. Nie wierzę.


Złodziejka książek
Tu już powoli zaczynałem być ostrożny. 131 minut i pójść czy nie? Bardzo lubię książki, niektóre wręcz kocham, jest Geoffrey Rush – podjąłem wyzwanie.
Film ma oczywiste dłużyzny, ale jakoś nie zmuszał mnie do wyjścia z kina. Nie wynudziłem się, historia mało odkrywcza, ale wielką przyjemność sprawiło mi oglądanie Sophie Nélisse. Tak, wiem – ma 14 lat i w ogóle. Ale ja mówiłem o jej grze. No dobra, o wyglądzie też trochę, nie poradzę na to
Natomiast i tak najbardziej zapada w pamięć „śmiertelny” narrator i scena nalotu – praktycznie kupuje mi film. To trochę mało, ale i tak lepiej niż w przypadku gdzie nie ma nic ciekawego.


Jack Strong
Czyli mój ulubiony i zawsze poprawiający humor… nie nie, na reżysera przyjdzie czas. Zatem ulubiony ból dupy polskiej pseudo-prawicy. Dlaczego? Ponieważ Pasikowski zrobił bardzo dobry film o bohaterze tamtej strony, ale jednocześnie dwa lata temu popełnił ‘Pokłosie’
I czytanie tych wijących się piskorzy, jak to tutaj pochwalić za Kuklińskiego, mając w pamięci szubienicę za braci Kalinów… a jeszcze bardziej ubawiło mnie to, kiedy po obejrzeniu filmu stwierdziłem, że te głuptaki biją brawo słowom Jaruzelskiego odnośnie wprowadzenia stanu wojennego. Bo jak się dokładnie prześledzi bieg pokazanych wydarzeń to stoi jak byk – Jaruzel skasował Teleranek żeby ruskie czołgi nie skasowały nas. Czyli jego na wierzchu, a prawica w zachwytach
Beka, ale zostawmy chów wsobny.

Władysław Pasikowski najlepszym reżyserem jest. I ulubionym. Moim. Z całym szacunkiem dla Wajdy za „ludzi z marmuru i żelaza” czy Kieślowskiego za „dekalog kolorów” – Władek miecie mnie każdym filmem. Może poza „Słodko gorzki”, ale tu winię raczej aktorów..
Tutaj też dał popis, cały film razem i każda scena są nakręcone tak jak powinniśmy to robić i jak powinno powstawać więcej podobnych filmów. Będąc szczery powiem tylko, że końcówka lekko już nie styka, zwłaszcza ten pościg zimowy, no i rola Ostaszewskiej, ale wszyscy wiemy jaki jest stosunek reżysera do kobiet w jego filmach Nie mniej nawet te „złe” miały więcej wyrazistości niż żona Kuklińskiego.

Czepiłbym się jeszcze Pieńkowskiego, jednak to co pokazano w ‘Akwarium’ bardziej mi utkwiło w pamięci, ale to już szczególarstwo.
Tak naprawdę Pasikowski pozamiatał w tym filmie wyborami lingwistycznymi. Niby to tak zawsze jest odwieczny spór w ilu językach robić daną produkcję, jeśli nie dzieje się ściśle w jednym. Ja tam nie mam nic przeciwko temu, że cokolwiek się mówione jest po angielsku. Niemcy walą dubbingiem po całości, co kraj to obyczaj.
Ale tutaj miks polskiego, angielskiego, rosyjskiego i niemieckiego w końcówce pogłębia jeszcze autentyczność zdarzeń tak mocno jak tylko można. Idzie to w parze z doborem obsady – Maslennikovem i Bilovem czy jeszcze genialniejszym trafieniem Dagmary Dominczyk i Patricka Wilsona. Stąd realistyczny polski tego ostatniego.
Świetna robota, nie lepszy od Osage, ale twarde drugie miejsce.


Ona
O mój boże OSie Kapitalny, fenomenalny film, po prostu z niczego. Ale zanim napiszę co i jak to największe ogarnięcie po fakcie, że ten tytuł klasyfikowany jest nie tylko jako Drama-Romance, ale… Sci-Fi. Serio, sci-fi takie samo jak SW czy Matrix. I uświadomiłem sobie, że faktycznie – świat przedstawiony wygląda niby jak nasze teraz-dziś, ale tak naprawdę w funkcjonowaniu… to przyszłość?

Nie ma co opisywać fabuły, bo jakoś mi się chyba nie uda, ale najkrócej to facet pracujący w firmie… no właśnie, produkującej listy odręczne (to w ogóle karkołomne dla mnie) nawiązuje relację z systemem komputerowym, bądź faktycznie operacyjnym, tak właściwie OSem, który stanowi jakiegoś rodzaju SI.
To gdzie pracuje to jest tylko cząstką tamtejszej teraźniejszości, ważniejsze kim jest. Joaquin Phoenix stworzył przecudowną postać uczuciowego nieudacznika, fajtłapy heh praktycznie te słowa są za mocne, chociaż wina zawsze leży po obydwu stronach. Bądź w większości przypadków.

Bo sam film jest o uczuciach właśnie. O relacjach międzyludzkich, ale te czym są jeśli nie zderzeniem uczuć? I nie mówię tu tylko o miłości, intymności i temu podobnych, ale również o funkcjonowaniu w społeczeństwie. Chyba najbardziej zbliżonym tytułem, który przyszedł mi na myśl po seansie, byli ‘Surogaci’ Jonathana Mostowa, chociaż oczywiście jest to wizja zupełnie inna i bardziej łopatologiczna.
Nasz bohater traci prawdopodobnie coś wspaniałego, małżeństwo które (jak każde) wymaga nieustannej pracy, pielęgnacji. Wbrew opiniom niektórych nie odniosłem wrażenia, że Phoenix i jego żona byli akurat niedobrani. Ciężko to ocenić przez brak szczegółów ich rozstania, ale takie odniosłem wrażenie.

I ten rozwód pogłębia jego problemy uczuciowe, co przeszkadza nawiązywaniu (zdawałoby się normalnych) relacji damsko-męskich. Ale hmmm fizycznych? Znaczy cielesnych heh też źle, twarzą w twarz, z krwi i kości. A tymczasem pojawia się OS będący spełnieniem marzeń – sztuczna inteligencja, ucząca się z rozmów z nami i danych zawartych na naszych dyskach (a tam obecnie jest totalnie wszystko), która zdaje się być… naszą idealną drugą połówką. Jest nawet ‘fantastyczny’ seks
Tych scen nie da się opisać, trzeba je zobaczyć. Jest tu wiele małych i dużych smaczków, subtelnych (acz wyraźnych) odniesień do roku 2015/6, wspaniałych dialogów m.in. mój ulubiony
Okay. So before we address your organizational methods, I`d like to sort through your contacts. You have a lot of contacts.
I`m very popular.
Really? Does this mean you actually have friends?
You just know me so well already!


Tak, ta bystrzach to SI o imieniu Samantha. Ale co mnie zagięło w tym filmie to… jej głos. SamI nie pojawia się w filmie ani na chwilę, nawet jako holo (chociaż są momenty ), natomiast całe dwie piękne godziny spędzamy z głosem Scarlett Johansson
OMFG, czułem się wstrząśnięty, zmieszany i jeszcze mnóstwo innych rzeczy tylko ją słysząc. To było coś fenomenalnego. Ten film trzeba oglądać w oryginale, jakikolwiek lektor zabije go w 80%.
I chociaż SJ kradnie ten tytuł to grzechem byłoby nie wspomnieć o dwóch innych kobiecych rolach – epizodycznej Olivii Wilde i trochę większej Amy Adams. Obydwie… roztapiają serduszko, przynajmniej moje

Tyle wspaniałych kobiet, a tymczasem ma się wrażenie, że wszyscy kręcą się w… wirtualu jakimś? Ciężko to opisać, ale mam wrażenie, że jeśli już chcemy mówić o wyginięciu naszego gatunku, nie doprowadzi do tego „homopropaganda” czy gender, ale… gapienie się w ekran. Dzisiaj smartfonów, fejsów, tinderów i instagramów, a jutro?
Mnie zresztą bardziej od tego zabolała takie trochę zdziwienie Samanthy, która wysłała stare listy Phoenixa do firmy, która… wciąż wydaje książki. Papierowe, z okładką, do… samodzielnego czytania. Masakra.

Film jest boski, myślę że wiele osób znajdzie tam coś dla siebie (i o sobie, ja znalazłem), a w to bym zagrał za każde pieniądze
https://www.youtube.com/watch?v=Yf78Q87QPYQ

PS. Oczywiście zapomniałem chyba o najważniejszej rzeczy, znaczy takiej która nurtowała mnie mocno po seansie - końcówka. Trochę mi się zdaje, że mogłaby obniżyć ogólną ocenę filmu bo jest jakaś... dziwna trochę.
Chodzi mi oczywiście o zniknięcie tych OSów, wcześniej zawiązanie jakieś "wspólnoty SI", a potem... odejście? Gdzie? I dlaczego? Bo zrozumiały lepiej niż ludzie, że tak naprawdę im szkodzą? A może to homo sapiens, po kolejnych apgrejdach i paczach, wydali się OSom... nudni i banalni? No właśnie.


Obrońcy skarbów
Kiedy w jednej z pierwszych scen widzisz Clooneya z Damonem (chociaż byli już na plakacie) to od razu ciśnie ci się jakaś akcja w Vegas czy okolicach. Przynajmniej mnie się tak to układało. I film potrosze taki jest – co prawda super-plan nie polega tym razem na rabunku, ale na ocaleniu i ochronieniu rzeczy dość unikalnych, choć w dużych ilościach.
11 Oceana to w tym wypadku ósemka fachowców od sztuki, a cały scenariusz opiera się o książkę Edsela i Wittera „The Monuments Men: Allied Heroes, Nazi Thieves and the Greatest Treasure Hunt in History”. Którą mam nadzieję kiedyś przeczytać.

Oczywiście ostatecznie nie jest to kopia filmów Soderbergha, ale ‘Obrońcy’ powielają utarte schematy, trochę na poważnie, trochę grepsów, trochę patosu. Właściwie wszystkiego jest trochę, troszeczkę, wymieszane bez większej werwy, bez większych emocji.
Zresztą widać to też po obsadzie, mistrzowskiej po nazwiskach, ale takiej której potrzeba więcej dobrego tekstu. Z tego co mieli wywiązali się ok (i tak pozamiatała Cate Blanchett), ale można było popłynąć znacznie wyraziściej.
Clooney jako reżyser jest powtarzalny do bólu. Zaczął od średniego mocno ‘Niebezpiecznego umysłu’, żeby potem na przemian robić dobre i „złe” kino. Obrońcy, niestety, nie obronili się. Ich pech, dobrze że sztuka przetrwała. Bądź jej duża część.


Witaj w klubie
Reżyser praktycznie znikąd, scenarzyści jeszcze bardziej i Matthew McConaughey, którego pamiętam z ‘Czasu zabijania’… z 1996 roku. Potem słuch o nim mi zaginął. I tu nagle takie coś, rola może nie brawurowa, ale naprawdę mocna, z dobrym scenariuszem i świetnym wykonaniu. No ale to życie, pewnie dlatego
Natomiast pełna brawura dla Jareda Leto. Rola „oczywiście” oscarowa, ten męski duet, tak patrząc po wtedy nominowanych hmmm Leto z pewnością zasłużył najbardziej, ale i McConaughey nie dostał tylko za temat i kreację. Chyba drugie największe pozytywne zaskoczenie tego roku, nie na miarę filmu ‘Ona’, ale jednak.

I co ciekawe, jak tak sobie ogarniałem komentarze polskie, to jakimś dziwnym sposobem przy tematyce „pedalskiej krwi” praktycznie nie było o tym wiele. Nie wiem czy to z racji sposobu zarażenia czy może czegoś więcej… nie, chyba jednak z tego pierwszego
Niemniej też mnie to zaskoczyło.

Jeszcze przy okazji tego filmu – tak mnie naszły rozważania nad tym słynnym „naturalnym poczęciem i naturalną śmiercią”. Gdyby tak przyjąć to Woodroof wyciągnąłby kopyta faktycznie po 30 dniach AZT i morfiny – ale on walczył, wbrew prawu, wbrew logice, całkowicie nienaturalnie. A z drugiej strony gdyby chciał umrzeć to co? Tylko strzał w usta z własnej broni?
Człowiek, który pierwszy wymyślił tą „naturalność” pewnie już dawno usmażył się na popiół, ale reszta gnije nadal, przeszkadzając żyć i umierać innym.


Grand Budapest Hotel
Ten moment kiedy wybierasz się do kina skuszony plakatem czy po prostu zarysem fabuły, a dostajesz… totalnie odjechaną psychodelę, z elementami ‘Twin Peaks’, ‘Lśnienia’, ‘Pulp Fiction’ i pewnie ‘4 pokoi’
Ale to jest jeszcze mało, bo Wes Anderson (którego kojarzyłem tylko z ‘Kochanków z księżyca’, swoją drogą tylko przez Edwarda Nortona) zebrał… na dzień dzisiejszy, bo pamięcią po prostu nie sięgam, największy gwiazdozbiór aktorski od lat. Fantastyczni ludzie, którzy zgodzili się wystąpić w tym filmie tylko nawet dla jednej scen, dla paru minut. Absolutny geniusz.

Oprócz kolorystyki filmu, nawiązań sposobem kręcenia do tytułów wyżej wymienionych i mega-obsadą GBH sprawił, że po raz pierwszy od dawna siedziałem na prawie całym filmie z bananem na gębie. Parsknąłem śmiechem może 2-3 razy, ale ci którzy liczyli „po prostu” na komedię, a potem mówili, że nic ich nie rozbawiło… na serio mają poczucie humoru na poziomie Ferdka Kiepskiego. Każdy ma swoje, to ciężka sprawa i tak dalej, ale po prostu to jest komedia nie-komediowa, bez chamskich, prostackich grepsów, scenek jakie już były miliard razy. A jednak czekałem na każdą następną minutę z radością i wyszedłem z sali naprawdę napakowany optymizmem i jakimś takim, dawno nieodczuwanym, poczuciem że chciałbym… jeszcze raz. Jak na karuzeli czy automatach.

Coś niesamowitego. Po fakcie jeszcze widziałem wpisy, że Johnny Depp i Natalie Portman odrzucili proponowane im role. O ile JD zagrał już w paru takich „popieprzonych” produkcjach i mógłby trącić naftaliną, to Natalka… serio? Jednak spodziewałem się więcej szarych komórek.


Droga do zapomnienia
Plakat promujący ten film uderzał dwiema całkiem sporymi statuetkami Oscarów, przy nazwiskach Firth i Kidman. I jak często się zdarza – nie miało to nic wspólnego z ich rolami. Nie oznacza, że zagrali źle, ale może po prostu nie mieli z czego? Chociaż Skarsgård miał to samo i dał więcej…

Film jest adaptacją bestsellerowej autobiografii Erica Lomaxa, wydanej pt. ‘The Railway Man’. Taki też jest oryginalny tytuł filmu. Kolejny raz jakim cudem Polacy wyciągnęli to na ‘Drogę do zapomnienia’ – nie wiem. Chociaż książkę mam odłożoną do przeczytania na ten rok.

W największym skrócie chodzi o przeżycia Lomaxa w czasie IIWŚ, w strefie pacyficznej, kiedy to był japońskim jeńcem zmuszonym do budowy Kolei Birmańskiej, bardziej znanej jako Kolej Śmierci. Teoretycznie chodzi o jego powrót w dawne miejsca i konfrontację z jednym z oprawców, ale… tak naprawdę jest to chyba zaledwie 20-parę ostatnich minut z prawie dwugodzinnego seansu. I one są najlepsze. Wszystko wcześniej, wszystkie sceny i pomysły – nie kleją się. Po prostu. Film momentami może się wydać nudny, może nie męczący, ale nudny, pomimo interesującej tematyki. Co prawda nie chciało mi się wyjść z sali, ale naprawdę można to było zrobić znacznie lepiej, dodatkowo mając taki duet aktorski.


Bogowie
Polski genialny film, dla niektórych to mało, ale… genialny polski z holiłódzkim (i nie chodzi o tej śp. miasto filmu) zacięciem. Już pierwsza scena – masakra. Jak się człowiek zastanowi, nowe wersja Wiktora Frankensteina
Ale tu przecież jest, powinna być, powaga. W końcu serce to w Polsce relikwia, ale tak naprawdę najważniejszy mięsień organizmu. Bezcenny, a jednak idea zabrzańskiej kliniki kosztowała wiele. Nie tylko pieniędzy, ale przede wszystkim niesamowitego samozaparcia Zbigniewa Religi, którym to mało nie przypłacił utratą swojego zdrowia. I pewnie głównie psychicznego.

Film ma wszystko, co powinien mieć dobry tytuł, do tego wiele z tych rzeczy podbitych jest na wyższy poziom, szczególnie miks humoru (czasem czarnego wręcz) i bolesnego realizmu w walce o życie. A nad tym wszystkim stoi Tomasz Kot, aktor… chyba mój TOP3 polskich, ale tak jakoś mam wrażenie, że wiele osób patrzy na niego przez pryzmat takich tytułów jak ‘To nie tak jak myślisz, kotku’, ‘Idealny facet dla mojej dziewczyny’, ‘Ciacho’ czy ‘Wyjazd integracyjny’. Nawet ukuło się takie powiedzenie „o znowu komedia z Adamczykiem, Karolakiem, Szycem i Kotem”.

Ale tak uczciwie – przyjrzyjcie się jego rolom w tym filmie, a potem postaciom Zbigniewa Religi, Michała Bogusza, Ryszarda Riedla czy nawet Robala z ‘Testosteronu’. Kot potrafi nie tylko wcielić się w postać (czyli wg mnie udawać ją, ale to oprócz aktorów potrafią jeszcze np. komicy czy mimowie), ale jeszcze przy tym zagrać. Wiadomo, wchodzimy w spór (wg mnie to jest spór) odnośnie Metody i Systemu. Nie ma na to tutaj miejsca, nie mniej Tomasz Kot to bardzo dobry aktor i mam nadzieję, że w polskim kinie będzie jeszcze miał się z czym mierzyć.
A ‘Bogowie’ to najlepszy polski tytuł tego roku.


Obywatel
Ostatni film jaki widziałem w 2014 roku. I tak jak początek był fatalny, tak zakończenie… nie jest takie złe, ale sam film, sama idea miała dużo większy potencjał. A Jerzy Stuhr, niestety, nie wykorzystał go.

‘Obywatel’ to zbiór lepszych i gorszych grepsów, stereotypów o powojennych losach Polaków. Niektóre są autentyczne w punkt, niektóre… i tego nie spodziewałem się po Stuhrze – boleśnie łopatologiczne i uproszczone. Niestety też całości filmu (i tutaj nie czepiam się chronologicznemu pomieszaniu scen) brakuje przez to jednej myśli przewodniej, czegoś co będzie spajało wszystko w sensowną całość.
Pech życiowy Jana Bratka? Może, ale ja tego nie czuję. A tym bardziej jak przed seansem obejrzałem sobie znowu ‘Zezowate szczęście’ Munka i ‘Obywatela Piszczyka’ Kotowskiego. I wyczuwam tu dość wyraźny brak. Oczywiście w kwestiach artystycznych, bo nie zniżę się do poziomu polemiki o „antypolskości” i innych takich bredniach.

Nie mniej gorąco protestują przeciwko jakimkolwiek porównaniom z Forrestem Gumpem. To że na plakacie jest ławeczka i że niby bohater wpada w tryby wielkiej historii to jest zbyt proste. Ławeczka ławeczką, ale FG przede wszystkim brał czynny udział w wielkich wydarzeniach w historii USA, a więc niejako historii świata. Bratek prześlizguje się po kolejnych datach starć obywateli PRLu z władzą, poza tym jest praktycznie przezroczysty w stosunku do Gumpa.
Finalnie film nie jest aż taki zły, do Bogów oczywiście brakuje mu lat świetlnych, ale lepsze takie zakończenie roku niż otwarcie.



Oceny: (skala 1.0-5.0 + znak jakości !)
Wilk z Wall Street - 1.0
Pod Mocnym Aniołem - 1.5
Sierpień w hrabstwie Osage - 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca
Ratując pana Banksa - 4.0
Zniewolony. 12 Years a Slave - 3.0
American Hustle - 2.0
Złodziejka książek - 3.5
Jack Strong - 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca
Ona - 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca Głosem SJ
Obrońcy skarbów - 3.0
Witaj w klubie - 4.5
Grand Budapest Hotel - 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca
Droga do zapomnienia - 3.0
Bogowie - 5.0! czyli Wujaszek Bart Poleca
Obywatel - 3.0

Średnia sezonu 2014
3.6

Z roku na rok patrząc
3.8 -> 3.4 -> 3.7 -> 3.8 -> 3.3 -> 3.6
Jest wzrost, chociaż... ilość polecanych naprawdę godna, to jednak ilość kiszek i dłużyzn :/ Poza tym jednak ostro spada mi ilość wizyt w kinie. Dziwne

Sacha Baron Cohen wrócił. Po cienki/słabszym raczej Dyktatorze - wrócił. Oceny niziutkie, ale humor taki jak w Boracie, a nawet jeszcze gorzej

He’s not MI5. When your hand’s dirty in Black Ops.


Normalnie gardzę takim "humorem", ale u SBC jakoś mi "leży". Hehehe

Więcej recenzji z czasem, jest jeszcze 2015 do opisania...

Kolejne zaskoczenie - na plus - tego sezonu. Film to kapitalnie zrobione kino familijne. W dobrym stylu. I wcale nei takie przewidywalne. Ni i Szajbus <3

Parę filmów które ostatnio widziałem - dwa w kinie i jeden (ostatni wymieniony) w domu.

Independence Day: Resurgence
Dzień Niepodległości 2 w IMAX 3D - czyli kolejna porcja doskonałej rozrywki w tym cudownym kinie
Na początku film zalatywał ździebko niedopracowanym CGI, lecz w ogólnym rozrachunku było dobrze. Fabularnie wszystko to czego można się było spodziewać, duża... nie, nie duża... GIGANTYCZNA porcja poprawności politycznej, lekki humor, nawiązania do innych popularnych uniwersów science-fiction m.in. do Mass Effect <3 początek spoilera Miałem ochotę zawołać "plagiat!" gdy w napisach pojawiło się słowo "Żniwiarze", ale twórcy wymigali się od oskarżenia stosując słowo "harvester" zamiast "reaper" - choć podobieństwa do Tygla oraz nadajników Protean też były koniec spoilera
Genialna zabawa - tylko do IMAX!!!


The Legend of Tarzan
Tarzan: Legenda - zaskakująco dobre 3D, jak na film który nie jest przystosowany do technologii IMAX, jak na Master Image było dobrze.

Film jako całość jest wykonany bardzo dobrze, jest klimat itp.
Najsłabszym punktem jest sam Tarzan którego postać jest mocno przerysowana - miał być Tarzan, a momentami wyszedł Superman. <facepalm>
Od strony technicznej warto zauważyć że film zawiera sporo retrospekcji (Tarzana poznajemy jako dorosłego człowieka), nawiązań do problematyki historyczno-społecznej oraz klasyczne love story.
Ponadto, trochę (nie)śmiesznych żartów Samuela L. Jacksona - typowych dla niego zresztą...
Film dobry, ale więcej oglądać go nie chcę

Enragés
Francuski kryminał psychologiczny - Rabid Dogs (angielski tytuł) z 2015 roku.
Jak zwykle kino francuskie mnie nie zawiodło. Świetna muzyka, klimatotwórcza gra światła, budowanie napięcia, ciekawe zakończenie (bez happy end`u). Polecam!

Epoka Lodowcowa 5

31 film w tym roku kalendarzowym. Jeśli odejmę ponadprogramowe siedmiokrotne seanse TFA (tylko w tym roku - łącznie było 10) i dwa seanse Zwierzogrodu (łącznie 3) oraz Obecność 1 i Iluzję 1 (oba filmy w maratonach), to był to mój 20, jednorazowo oglądany film w kinie, od 1 stycznia.

No, ale do rzeczy...

Idąc na Ice Age, nie nastawiałem się na jakąś mega ciekawą fabularnie bajkę, wielką historię z morałem itp. Do kina udałem się głównie po to, by się pośmiać. Dostałem to co chciałem, główny wątek fabularny był tylko pretekstem, by cisnąć bekę ze wszystkiego i wszystkich w całym filmie.
Niestety nie zawsze śmieszną bekę, czasem była to tylko beka dla beki...
Podejrzewam że za rok nie będę już pamiętał dokładnie o czym była ta część, tak jak w przypadku części trzeciej i czwartej (tam zdaje się były dinozaury i piraci, jakoś tak ). Jedynka i dwójka jako historie, były dużo lepsze, chociaż w dwójce już mocno jest odczuwalny obecny kierunek rozwoju serii. Sam fakt zaniku ludzi, już w dwójce, świadczy o zmianie charakteru serii.
Aczkolwiek, patrząc po widowni (pełna sala w kinie), film spełnił wszelkie oczekiwania - rodzice się śmiali, a ich dzieci wręcz płakały ze śmiechu.

Wizualnie było w porządku, sierść wyraźna, lokalizacje też OK, ale "głębia" obrazu była płaska to 3D do prawdziwego się nie umywa...

Jak zwykle, żal ogarniał na widok biednego Wiewióra, ale poza jedną sceną, to co najlepsze pokazano już na trailerze, a widząc go wcześniej kilka razy, nie wzbudzał już we mnie porządanej reakcji śmiechowej.

Jako kino familijno-komediowe 6/10

Zainspirowany świetnym Warcraftem zobaczyłem pozostałe filmy Duncana Jonesa.

Moon jest genialny sf jakie uwielbiam, polecam.
Kod nieśmiertelności też dobry.

Z tego roku - BvS i Warcraft - opinie krytyków i publiczności - druzgocąco różne, tu byłam jednak po stronie krytyków. W przypadku Bourne`a jednak jest znów tak samo - krytycy jeżdżą, publika kupuje. I jestem z publiką.

W trylogii trudno nawet wskazać najlepszą część (imo Tożsamość najlepsza), a jeśli ktoś polubił 2 i 3 to nie ma prawa nie polubić czwórki. W zasadzie kopiuje wszystko to, co dobre w Bournach i to, za co się te filmy lubi. Plus także za osadzenie fabuły wokół bardzo aktualnego problemu, aczkolwiek już eksploatowanego. Obawiałam się, że będzie to zbyt oklepane, a wyszło zgrabnie.

Na siłę możnaby się przyczepić, że może za wolno się rozkręca i że posiada jedną bardzo nierealistyczną scenę, jak w jedynce skok z klatki schodowej. Tutaj jest to finałowy pościg (kto grał w GTA SA to się raczej uśmiechnie). Ale na całokształt to nie wpływa.

czyli "Idź i patrz" jak wygląda wojna. I jak robić o niej filmy. Radziecki, z 1985 roku. Reżyser po tym filmie nic więcej nie nakręcił, bo i tak nic lepszego by mu nie wyszło.

Krótko: wojna z perspektywy dziecka. Na granicy jawy i snu. Piękne zdjęcia, oniryczna muzyka, dużo symbolicznych scen, jest brutalnie. Druga połowa filmu i końcówka wywalają z kapci. Nie będę się więcej rozwijać, kto nie widział - niech da sobie szansę na naprawdę mocne, filmowe przeżycie.

Z małym opóźnieniem, ale stało się... dotarłem dzisiaj do kina.

Zacznę, nawiązując do dysputy powyżej.

1) Praca kamery
Faktycznie bardzo dużo zbliżeń, ukierunkowania na twarz aktora itp. Aczkolwiek w scenach walki, to był taki standard, jaki widuje się w większości filmów. Chciałbym zobaczyć wyraźną walkę, ale na to chyba można liczyć tylko przy filmach z Jetem Lee itd., a nie przy zwykłych aktorach, którzy poza planem filmowym niewiele mają ze sztukami walki wspólnego. Jak dla mnie, pod tym względem Star Trek wypadł gorzej. Podobnie jak z zaciemnieniem scenografii, tutaj było widać wszystko, nie zawsze wyraźnie, ale było widać - nie było czarnego ekranu z jasną plamą poszczególnych postaci, tak jak w ST.

2) Aktorzy
Tu też wszystko było tak jak trzeba, nie mam się do czego przyczepić. Wyszło im bardzo dobrze.

3) Scenariusz
Nie jest tak źle, jak się obawiałem, ale jest średnio. Rozumiem stwierdzenie HALa że aktorzy grali bez scenariusza. Bo tak na prawdę, historia nagle zaczyna się dziać, wraz z początkiem filmu. Nie wiadomo: kto? po co? dlaczego? itd.
Oczywiście jak ktoś zna serię, to jakoś się odnajdzie w przypadku starszych postaci, ale co do nowych - jest kompletna pustka i do końca filmu nie wiadomo czym się kierują.
początek spoilera Babka która pomogła Bourne`owi wykończyć szefa CIA - niby ambicja by zająć jego miejsce itp. ale to do cholery nie jest powód by na zimno wykończyć szefa, bo jego posadka nie była dla niej pewna. Chciała wykorzystać Jasona do brudnej roboty? OK, ale co z jej prywatną znajomością z Kollerem czy jak mu tam było. Nic tutaj nie wytłumaczono koniec spoilera
Tematyka głównego problemu tak jak gdzieś już zauważono jest oklepana, choć oczywiście wciąż aktualna.
Fabuła to zdecydowanie najsłabszy punkt filmu.


4) Klimat serii
Tutaj twórcom się udało. Wszystkie "obowiązkowe" elementy takie jak hakowanie, pościgi, deszyfracja, ucieczka, centra operacyjne - to wszystko było, czasem więcej niż raz. Muzyka zasadniczo podkręcała atmosferę (inna sprawa że nie pamiętam już ani jednego dźwięku), jak była potrzebna cisza to znikała - tu było dobrze.
Ostatni pościg był mocno przesadzony - początek spoilera rozumiem że auto pancerne wytrzyma zderzenie z kilkoma samochodami, ale nie oznacza to że przejedzie bez zatrzymania przez szereg kilkunastu, rozszarpanych na części wtórne aut, bez zadrapania i spowolnienia. koniec spoilera

Faktycznie na tle całej serii, wyszło najsłabiej.
6/10 - jakieś dwa/trzy stopnie niżej niż pozostałe filmy.

Czemu dopiero teraz?

Nie wiem. No, przegapiłem. Moja wina, moja wina, moja...

Jaki jest film?

Znakomity. Rewelacja. Jest to mix "Ostatniego skauta" z "Big Lebowski" plus odrobina "Zabójczej broni".
Kiedy człowiek traci już nadzieję na dobrą rozrywkę z kinem USA, dostaje niespodziewanie taką perełkę i znów nadzieja powraca. W latach 90. to byłby film - jeden z wielu. Dzisiaj będę na niego dmuchał i chuchał.

Jakie są wady?

Nie wiem. Nie ma. Jak jest dobra zabawa, to do głowy nie przychodzi szukać jakiś wad.

Czy polecam?

Nie. Odradzam. W filmie nie ma żadnych "żelaznych ludzi", pająków, krokodyli i nietoperzy. Nikt nie nosi pelerynek.
Mamy tylko dwóch "clownów" i są też początek spoilera cycki koniec spoilera.

Nowy film Allena jest świetny. Po znakomitym "Blue Jasmine" był dobry "Magia w blasku księżyca" potem niestety słaby "Nieracjonalny mężczyzna". Teraz Mistrz wrócił na właściwe tory i fani jego twórczości są zadowoleni. Nie piszę o czym jest film, bo... kto widział jeden - ten widział wszystkie (śmiech). Dodam tylko, że do dobrej gry aktorów dostajemy w pakiecie ładne i ciekawe zdjęcia (scena przy świecach). Woody, tak trzymaj!

Ostatni dzień wakacji i powrót do domu po wakacyjnym wyjeździe, to dobry moment by po nadrabiać kinowe zaległości. Wybrałem się więc na 4 filmy - czyli na tyle ile pozwolił mi czas, bo chętnie zobaczyłbym jeszcze Złe Mamuśki i Nowe Przygody Aladyna, ale niestety nie wystarczyło mi na to dnia

Ben Hur 3D
Wystarczająco dobrze ukazane realia starożytnego świata, niespecjalnie wysokiej jakości CGI, film bardziej na motywach historii niż ekranizacja czy adaptacja. 3D którego prawie nie było - choć to może wina technologii - jak się okazało, w bielskim Cinema City mają tylko Dolby... ciekawe jak to wyglądało w IMAX...
Oglądało się dobrze, ale bez szału.
Ocena 6/10, ze względu na małą dawkę sentymentu

Śmietanka towarzyska
Jesse Eisenberg mnie nie zawiódł, jak zwykle zresztą, a nawet rozkręcał aktorsko Kirsten - a to oznacza kawał dobrej roboty
Klimat lat trzydziestych XX wieku bardzo dobrze sprzedany, a wszechobecny jazz w żaden sposób nie był nachalny - wszystko z wyczuciem. Obłuda tytułowej "śmietanki" też świetnie ukazana. Subtelny humor, sytuacyjny i nie tylko.
Jak zwykle nie oglądam takich filmów, tak raz na rok warto zobaczyć coś takiego - zwłaszcza że jest to coś świetnie wykonane. Film choć momentami mi się dłużył, to nie nudził.
Ocena 8+/10

Sausage Party
Jaskinia platońska, Matrix, pesymizm ontologiczny i poznawczy, zagadnienie wczucia by Edith Stein, hedonizm, prymitywizm, poprawność polityczna, dewiacje seksualne, beka absolutna... to pierwsze skojarzenia związane z tym filmem.
Komedia totalna, szydząca dosłownie ze wszystkiego, w animowanej, lekko przyswajalnej formie. Sporo Easter Eggów i multum nieocenzurowanych tekstów.
Bajka dla dorosłych, pełną parą!
9/10, za lekką przesadę na koniec. Zbyt dużo pikanterii potrafi zniesmaczyć każde danie, nawet to najostrzejsze

Rekiny Wojny
Trailer tego filmu sugeruje lekką komedię, opartą na motywach prawdziwej historii.
Trailer niestety nie pokazuje prawdziwego charakteru tego filmu. To opowieść o głupocie i pazerności, o tym co nadmiar kasy i chęć dalszego wzbogacenia się robi z człowiekiem - jak przyczynia się do jego upadku, a później do moralnych i prawnych konsekwencji, które musi ponieść. Film mnie nie porwał, ale był dobrze zrobiony.
Ocena 5+/10