Recenzja Lorda Sidiousa

---

Przyznaję bardzo czekałem na tę książkę. Raz, że Drew Karpyshyn, a dwa Stara Republika. Powieść pojawiła się w momencie w którym gra przeszła na tryb Free2Play, co jedynie spotęgowało moją chęć szybkiego przeczytania. Niestety nie do końca mi się to udało, nie potrafiłem wejść w tę książkę i zapomnieć o całym świecie. Co gorsza powieść jest niestety dodatkiem do gry i to chyba boli mnie najbardziej, bo ostatecznie „Annihilation” rywalizując u mnie o czas przegrało z samą grą.

To co mnie najbardziej ujęło u Drew Karpyshyna w całej jego twórczości to zauważalny rozwój. Widać było, że autor nad sobą pracuje, rozwija się a ja uważam, że takie rzeczy trzeba doceniać. Tym razem niestety tendencja wzrostu nie tylko się zatrzymała, ale mam wrażenie, że się trochę cofnęliśmy. Karpyshyn stwierdził, że tą powieścią trochę poeksperymentuje, będzie inny typ bohatera. I tak właśnie jest. Theron choć ma trochę za pazurami, to nie balansuje na krawędzi ciemnej i jasnej strony, jest daleki od upadku, ale też i nadmiernego moralizatorstwa. Przez to jest dla mnie mało ciekawy. Owszem, on ma bardzo ciekawe tło, bo i rodzice, których oboje poznamy w tej powieści, ale i znamy go już z Zaginionych Słońc. Zresztą jak się okazuje nie tylko niego, ten komiks jest dość ważny dla tej powieści. Sam Theron Shan niestety sprawia wrażenie, kolejnej podróbki Hana Solo. Zabawny, cwany, nie poddaje się łatwo i znajdzie sposób wyjścia z każdej sytuacji, ale to nie jest jakiś typek spod ciemnej gwiazdy. Tyle, że podróbka pozostanie podróbką, wolę oryginał. Dużo gorsze jest to, że patrząc na postaci, które pojawiają się w książce mam wrażenie, że „The Old Republic” wpłynęła nie tylko na świat, ale i całą powieść. Teff’ith (twi’lekkańska przemytniczka) to chyba najlepszy przykład. Sprawia wrażenie towarzysza, przywoływanego do niektórych misji. Nie powiem, żeby mnie to jakoś bardzo raziło, czy przeszkadzało, zwłaszcza w momencie, gdy mam fazę na grę, ale koniec końców czytanie o tym nie wciąga mnie. Lepiej grać. Prawdę mówiąc odniosłem wrażenie, że cała fabuła to opis jakiegoś „heroica” czy „flashpointa” do którego trzeba wcześniej się przygotować także nabijając punktu doświadczenia. Więc wychodzi ot takie proste czytadło, nic więcej.

Tyle, że to czytadło ma właśnie drugie dno, którym znów jest „The Old Republic”. Niedawno zacząłem grać, więc dużo z gry jeszcze nie poznałem, ale już sam opis Nar Shadda mi wystarczył. Drew zna świat TORa jak mało kto, w końcu jest jednym z twórców. Nie waha się go używać i robi to bardzo umiejętnie. Odniesień do gry, miejsc, opisów, postaci drugiego, trzeciego i dalszego planu znajdziemy kilka. To wspaniałe nawiązania, ale by lepiej się nimi cieszyć dobrze jest znać grę, zwłaszcza, że akcja powieści toczy się już po wydarzeniach z gry, więc spoileruje miejscami rozgrywkę. Ale „Annihilation” to także kilka głównych postaci, jak choćby Jace Malcom, Satele Shan czy Gnost-Dural, mistrz Jedi, którego znamy z jako narratora „timeline’ów”. Te postaci i ich wzajemne relacje są tu ciekawie rozbudowane, możemy spojrzeć na nich (zwłaszcza Jace’a i Satele) z zupełnie innej perspektywy. Są bardziej ludzcy, prawdziwi. W tej powieści nie są tylko symbolami Republiki, bohaterami, którzy nie mają prywatnego życia. Widzimy ich drugą, ukrytą twarz i przyznaję, że mi się to podoba. To sprawia, że tło powieści dla mnie stało się dużo bardziej atrakcyjne niż jej główna oś.

Na koniec zostaje jeszcze Darth Karrid i jej „Zwycięska Włócznia”. Cała intryga dąży do tego, by zniszczyć ten okręt Imperium, który jest bardzo nowoczesny i niebezpieczny, więc trzeba znaleźć sposób, by go pokonać. Niestety znów odniosłem wrażenie, że jest to odbicie wielu innych historii, które już znamy, a przez to fabuła nie potrafiła mnie wciągnąć tak bardzo jak choćby w Revanie. Właśnie na przykładzie Karrid to widać chyba najlepiej. Jest ona Falleenką, która musi się wybić w Imperium Sithów. Tam zaś panuje pewnego rodzaju rasizm, trzeba być albo człowiekiem, albo Sithem czystej krwi, by móc awansować. Karrid musi przełamać te stereotypy i ograniczenia, walczyć z uprzedzeniami, o czym Karpyshyn oczywiście nas informuje. Natomiast nie licząc początku, nie ma to większego wpływu na akcję, a co ważniejsze relację między nią a innymi, także podległymi jej sługami Imperium. I w tym chyba tkwi sedno największego problemu „Annihilation”. Główne postaci są napisane całkiem sprawnie, ale zostały słabo rozwinięte w porównaniu z drugoplanowymi postaciami (najczęściej ważne dla gry) i w końcu zjedzone przez świat.

Jest to bez wątpienia zupełnie inna książka niż dotychczasowe w dorobku Drew. I jak to bywa z eksperymentami nie zawsze się udają. Tu dostaliśmy czytadło, sensacyjną przygodówkę, która niewiele się wyróżnia w swojej kategorii. Z pewnością jest to świetna pozycja dla osób, które dobrze znają grę, bo olbrzymią frajdę sprawia wracanie do miejsc, które się odwiedziło w innym medium. Na pewno warto nacieszyć się już grą zanim zabierze się za książkę. Tak więc ja sięgnąłem po tę książkę zdecydowanie za wcześnie i ostatecznie tak jak wspomniałem, gra jest dla mnie dużo ciekawsza niż ta pozycja. Chyba po raz pierwszy u Drew nie przeszkadzało mi to, że powieść jest dość krótka. Tak więc tym razem bez rewelacji. Ale z pewnością będę odradzał tę pozycję tym, którzy do gry się nie przekonali.

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 7/10 Klimat: 8/10 Opis świata: 10/10 Rozmowy: 6/10