Recenzja Bolka

---

„Cienie Gwiezdnego Blasku” to oficjalne otwarcie trzeciej fazy monumentalnego cyklu Wysoka Republika, a zarazem most łączący wydarzenia z Fazy I z powieścią "Oko Ciemności". To czteroczęściowa antologia, która ukazuje galaktykę po upadku Latarni Gwiezdny Blask.

To, co udało się Charlesowi Soule’owi, to stworzenie już od pierwszych stron wyraźnego poczucia niepokoju i zagubienia. Wprowadzenie protokołów strażniczych wywołuje wręcz panikę wśród Jedi, którzy nagle muszą zmierzyć się z nieznanym zagrożeniem. To mocne otwarcie świetnie realizuje obietnicę serii — ukazania tego, czego Jedi się boją.

Oprawa graficzna autorstwa Davida Messiny i Jethro Moralesa stoi na bardzo wysokim poziomie. Kadry są dopracowane, a powrót znanych twarzy — po nieco przydługiej fazie drugiej — sprawia, że ponownie czujemy się jak w galaktyce, którą poznaliśmy w 2021 roku. Rysunki doskonale oddają emocje, traumy i desperację, jakie przeżywają bohaterowie.

Każdy zeszyt koncentruje się na innej postaci: od ogólnego zarysu sytuacji w galaktyce, przez dramaty Avar i Elzara, przygody Bella, aż po finałowy zeszyt poświęcony Marchionowi Ro — ten ostatni okazuje się kluczowy dla zarysowania przyszłych zagrożeń w serii. To właśnie tutaj poznajemy generał Veiss i barona Boolana — choć ten drugi był jedną z pomniejszych postaci w fazie drugiej.

Silnym punktem komiksu jest obecność Azlina Rella, którego pojawienie się pod koniec pierwszej fazy wywołało poruszenie wśród fanów uwielbiających snuć teorie na temat przyszłych wątków. Jego historia, a zwłaszcza sceny, w których wraz z Yodą próbuje odkryć tajemnice Bezimiennych, należą do najciekawszych wątków komiksu. Jednocześnie jednak rodzą poważne pytania o ciągłość świata przedstawionego: skoro Jedi już w drugiej fazie poznali zagrożenie Bezimiennych, dlaczego przez sto lat nikt poza Rellem nie kontynuował śledztwa? Dodatkowo reakcja Rady Jedi na jego powrót wydaje się nieco sprzeczna z ich etyką — elita zakonu tak łatwo sięga po miecze, choć deklaruje, że nigdy nie atakuje pierwsza?

Skoro mowa o mieczach świetlnych, ciekawym zabiegiem jest pokazanie różnic w ich konstrukcji. Te z czasów Wysokiej Republiki są bardziej ozdobne, niemal ceremonialne. Jednak wprowadzenie protokołów strażniczych sprawia, że Jedi muszą skupić się na funkcjonalności oręża, a nie jego estetyce. Zastanawiające, ile razy te protokoły były wcześniej uruchamiane — skoro Yoda w tej serii korzysta już z broni znanej z Ataku klonów, równie surowej jak te, które Jedi obecnie projektują.

Z perspektywy czytelnika książek, „Cienie Gwiezdnego Blasku” znakomicie sprawdzają się jako wizualne uzupełnienie wydarzeń z "Oka Ciemności". Niektóre sceny wyglądają wręcz jak przeniesione wprost z powieści, co wzmacnia immersję. Jednocześnie jednak pojawia się problem — zamiast być dodatkiem, komiks staje się lekturą obowiązkową do pełnego zrozumienia fabuły. To trudne do przełknięcia, szczególnie dla fanów z Polski, gdzie część publikacji (np. od Dark Horse) pozostaje niedostępna. Nie zazdroszczę więc tym, którzy będą wypatrywać wspominanej w książkach Bitwy o Eriadu — zapewne nigdy się jej u nas nie doczekamy.

Mimo tych zastrzeżeń, „Cienie Gwiezdnego Blasku” to kawał solidnej historii — pełnej emocji, świetnie napisanych dialogów i przepięknie narysowanych scen. Pokazuje pierwszy krok w przemianie Zakonu Jedi — od przepełnionego światłem i nadzieją, do stanu, w jakim znamy go z prequeli. Charles Soule po raz kolejny udowadnia, że doskonale rozumie ten świat.

Komiks jest absolutnie obowiązkowy dla każdego fana Wysokiej Republiki, zwłaszcza tych, którzy chcą płynnie przejść z pierwszej do drugiej fazy. A ci, którzy dopiero sięgają po "Oko Ciemności", zdecydowanie powinni zacząć właśnie od tego komiksu.

Ocena końcowa

Scenariusz: 8/10 Rysunki: 8/10 Ogólna ocena: 8/10