Recenzja ShaakTi1138

---

Adam Gidwitz był dla mnie całkiem nowym autorem, więc z niekłamanym zainteresowaniem zaczęłam czytać wstęp, w którym przedstawiał swoją krótką historię. I od razu poczułam z nim swego rodzaju więź: nie dość, że członek nauczycielskiej braci, to jeszcze zainteresowany baśniami (chodziłam na seminarium o nich). W pierwszych słowach autor tłumaczy, że Luke jest swego rodzaju „pusty”, bez osobowości, bo taki musi być bohater baśniowy – niejako sami musimy wejść w jego rolę i pokonać wszystkie trudności. I taki właśnie pomysł miał pisarz na opisanie wydarzeń z „Imperium kontratakuje” - to Ty, czytelniku, jesteś młodym Skywalkerem. Idea od początku była lekko dziwna, a im dalej zagłębiałam się w lekturę, tym bardziej moje początkowe wrażenie zanikało, aż doszłam do etapu, w którym samo otworzenie książki podnosiło mi ciśnienie.

Tym, co uderza od pierwszych stron lektury, jest jej forma – jest ona bowiem w przeważającej części pisana w czasie teraźniejszym, a do tego w drugiej osobie („Gdziekolwiek spojrzysz, rozciągają się nieskończone połacie bieli”). Lubię eksperymenty formalne, ale ten moim zdaniem zupełnie nie zdał egzaminu. Nie wiem, może dla dziecięcego odbiorcy brzmiałoby to lepiej, zwłaszcza podczas głośnego czytania, ale ja jakoś nie mogłam się wczuć w rolę Luke’a. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że autor, zwracając się do czytelnika, przyjął sobie założenie, że ma do czynienia z idiotą. Nie zrozumcie mnie źle – maluchy potrafią być naprawdę inteligentne, no ale jest niestety jeszcze ten drugi biegun i nie wiem czemu pisarz nie założył, że fani SW jednak mają trochę oleju w głowie. Dlatego też Gidwitz raczył pominąć sceny pocałunków i flirtów, kwitując to stwierdzeniem, że są zbyt ckliwe albo w ogóle nie dla dzieci. Chewbaccę porównał do „chodzącego futra twojej babci”, a jeden z rozdziałów zaczął kiepskim żartem o psie śpiewającym arię operową po to, by po chwili stwierdzić, że to jednak był Wookiee. W ogóle wykolejone metafory to wielka bolączka tej pozycji. O ile porównanie maszyn kroczących do ogromnych drzew jeszcze jakoś ujdzie, to przyrównanie walki imperialnych okrętów z „Sokołem” do pojedynku pomiędzy tygrysem a myszą może wydać się dzieciakom co najmniej konfundujące (maluchy zaczynają rozumieć metafory dopiero od mniej więcej dziesiątego roku życia, a i to nie zawsze). Dużo wątpliwości wzbudziło też u mnie dodanie sceny, w której Yoda wyjaśnia Luke’owi nauki Jedi za pomocą... wymyślonej przez Gidwitza baśni w stylu Grimmów. I tak, pojawiają się w niej ziemskie zwierzęta – aż czekałam na chwilę, w której Skywalker zapyta czym jest kogut. Suma tych wątpliwych smaczków sprawiła, że ciężko było mi podejść do książki na poważnie.

Jest jedna rzecz, dzięki której „Zatem Jedi...” nie jest kompletnym gniotem – pomiędzy poszczególnymi rozdziałami znajdują się „lekcje” dla aspirującego Jedi, które są przede wszystkim instrukcjami wyciszania się i medytacji. Najlepsze jest to, że autor bardzo ładnie połączył typ medytacji z tematyką poprzedniego rozdziału – na przykład ta po jaskini na Dagobah dotyczy pokonywania strachu. Co prawda Gidwitz ma tendencję do nasycania tekstów przesadnym dydaktyzmem po to, by po chwili wyrzec coś całkowicie niewychowawczego (chowanie się w kanciapie woźnego jako test odwagi). Niemniej tutaj pomysł sprawdził się bardzo dobrze. Oprawa graficzne, tak jak w przypadku „Księżniczki“, pełna jest pięknie wydrukowanych prac koncepcyjnych z filmu.

Jest wiele adaptacji „Imperium kontratakuje”, ale od tej radzę trzymać się z dala, no chyba że ktoś poszukuje największych kuriozów w „Star Wars”. Pewnie nie umywa się do co poniektórych historii, ale pod względem dziwacznej formy bije wiele z nich na głowę.

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 3/10 Klimat: 2/10 Rozmowy: 2/10 Opis walk: 2/10 Jakość wydania: 9/10