Recenzja Lorda Sidiousa

---

Komiks „The Force Unleashed II” próuje ukazać fabuły gry (ale czy na pewno tylko gry?) z punktu widzenia jednej postaci. Wszystko obserwujemy z perspektywy Boby Fetta i przyznam, że pod tym względem wyszło to całkiem zgrabnie. To osobna historyjka, która wkomponowuje się w książkę i grę. Gorzej, gdy popatrzy się na nią z osobna, wtedy jak na dłoni widzimy wszystkie jej wady i nieliczne zalety.

To, co mi się podobało to faktycznie historia Boby Fetta, acz rozumiana jednoznacznie jako dopełnienie całości. Sama opowieść o Fetcie, cóż pozostawia wiele do życzenia. Niby zaczyna się fajnie, zwłaszcza gdy wyruszamy tropem Starkillera, trafiamy na Cato Neimodie i widzimy goroga. Tylko, czemu Starkiller odwalił taką popelinę i nie zabił stwora do końca? Czemu to właśnie Fett musiał po nim sprzątać? Dobra to się jeszcze jakoś da przełknąć. Dalej jest niestety gorzej, przy czym wino z Korriban to naprawdę mały pikuś. I nawet to, że Fett nie pracuje sam, nie jest takie straszne. Ani to, że jest gadatliwy. Po pierwsze pojawiają się klony Fetta... Boby Fetta. Po co? Nie mam zielonego pojęcia. Raczej mamy przykład udziwnienia historii, tylko po to, by pokazać, że Boba nie jest w nią włączony na siłę. Tak, na pewno nie jest, skoro taki Starkiller nie potrafi goroga ubić, to nikt nie może mieć wątpliwości, dlaczego potrzebujemy prawdziwego bohatera. No i jeszcze Boba wpasowuje się w ckliwy romans Starkillera i Juno. I odchodzi. Historyjka z „The Force Unleashed II” zostaje nagle urwana i brakuje jej dokończenia, może nie wielkiego finału, ale choćby dopowiedzenia. A Fett znika i nikt (Imperium i Vader) nie wyciągają wobec niego żadnych konsekwencji, i w żaden sposób nie ucierpiała jego reputacja. Nie mówiąc już o tym, że okazał się miękki w środku. Czy po niszczeniu Vadera nastał czas rozmiękczania Fetta? Oby nie.

Komiks zdecydowanie ratuje warstwa wizualna. Tu mamy przede wszystkim walki i to różne, włącznie z ciekawym wykorzystaniem PROXY’ego. Pod tym względem adaptacja jest naprawdę udana. Bo jak pominie się pewne bolączki fabularne, to reszta jest przyjemna dla oka i szybko się to łyka.

Cieszy mnie to, że w historii komiksowej, zupełnie jak w Cieniach Imperium wykorzystano Bobę Fetta. Świetne nawiązanie, tyle, że tam pokuszono się o własną linię fabularną. Tu niby też jest, ale trudno ją nazwać własną. Latamy za Starkillerem i sprzątamy po nim (brakuje obserwowania jak świat się zmienił przez jego działanie). Raczej przypomina to adaptację moda do gry, w którym Starkillera zastąpił Fett. Potem kilka walk i koniec. Świetnie narysowanych, ale komiks sam w sobie nie jest pełną opowieścią. Tylko dodatkiem. Ja osobiście to akceptuję, ale dużo bardziej boli mnie cała historia. Ona się nie broni, podobnie jak ten komiks. Myślę, że lepiej go potraktować jako album z obrazkami, a czytanie dymków i domyślanie się fabuły sobie odpuścić. Wtedy zabawa będzie najlepsza.

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 5/10 Klimat: 2/10 Rysunki: 8/10 Kolory: 9/10