Trzy godziny później młodzi Kaeranie szykowali się do startu. Nix uścisnął dłoń chłopakowi i przytulił dziewczynę.
- Uważajcie na siebie, moje dzieci.
- Nix, nie traktuj nas jak smarkaczy – roześmiała się Narida.
- Już tyle lat minęło od kiedy uczyłeś nas fachu – dodał Dairen.
- Wiem, wiem – mężczyzna pokiwał głową.
- Ale ja i tak będę to zawsze mówił. Powodzenia – dorzucił i skierował się do wyjścia.
Kiedy statek unosił się w kierunku kosmicznej pustki, mężczyzna odprowadzał go wzrokiem.
- Starzeję się – pomyślał i ruszył kulejąc na swoje lądowisko. Jego krokom towarzyszył miarowy stukot, gdy mechaniczna noga uderzała o podłoże.

***

Veniria, sala odpraw

- Te wymienione w rafinerii plus ostatni ładunek w tym miejscu – Narida stuknęła palcem w ekran, na którym wyświetlone były plany kopalni. – To załatwi sprawę.
- A dodatkowo, nie spowoduje dużych zniszczeń pod ziemią. Kiedy zajmiecie kopalnię będzie łatwiej ponownie rozpocząć wydobycie, jeśli zniszczymy głównie rafinerię – uzupełnił Dairen.
Ciemne, błyszczące oczy kilku Venirian powędrowały z planów na twarze młodych najemników.
- Dobrze – powiedział jeden z nich – generał Gerad i dodał:
- Pozostaje kwestia dostania się na miejsce. Doprowadzi was tam nasz człowiek, który dobrze zna całą Minselę. To jedyny ocalały członek stacji Minsela Jeden.
- Myślałem, że wszyscy zginęli – zdziwił się Dairen.
Generał sięgnął po komunikator.
- Proszę przyprowadzić Skurlka.
Czekając na wezwanego Narida pochyliła się nad elektronicznym notesem wprowadzając dodatkowe informacje. Gdy otwarły się drzwi za jej plecami, podniosła głowę i spostrzegła nagłą bladość Dairena. Chłopak zacisnął dłonie w pięści, a oczy miał szeroko otwarte. Kobieta szybko obejrzała się. W drzwiach stał niewysoki, przysadzisty mężczyzna. Jego policzek szpeciła świeża szrama. Ciemne włosy miały zielonkawy połysk. Poczuła, że robi jej się słabo.

***

Wysokie języki ognia lizały wszystko dookoła. Nieznośny żar ogarniał ją tak samo jak strach. Rodzice leżeli na ziemi, nieruchomo. Wokół krew. Zaczęła krzyczeć. Dym wdarł się do gardła, płuc. Zakrztusiła się. Spomiędzy płomieni wyłonił się mężczyzna. Jego ciemne włosy miały zielonkawy połysk. Wyciągnął szpony. Zbliżał się do niej. Chciała uciekać, ale nie mogła ruszyć się z miejsca. W tym momencie z płomieni wyłonił się Nix. Miał zakrwawioną twarz i ubranie. W ręku trzymał stalowy pręt.
Nim przeciwnik zorientował się, co się stało, Nix wytrącił mu z dłoni blaster. Mężczyzna klnąc rzucił się na niego. Pręt dosięgną jego brzucha, następne razy spadły na jego kark, plecy i głowę. Padł na ziemię niedaleko swoich ofiar.
Nix sięgnął po blaster, wycelował w leżącego.
- Kayen. Zdradziłeś nas – już miał nacisnąć spust, ale spostrzegł skuloną Naridę.
Dziewczynka patrzyła na niego wielkimi oczami, a po policzkach płynęły jej łzy. Cała się trzęsła. Nagle rozległ się jęk przeciążonej konstrukcji i część dachu w sąsiednim pomieszczeniu runęła.
Nix odrzucił blaster i złapał dziecko za rękę.
- Szybko. Musimy uciekać.
- Mamusia...
- Mamusia z nami nie pójdzie – powiedział czując, że coś dławi go w gardle. Żar stawał się coraz bardziej nieznośny.
- Boję się...
Wziął ją na ręce i ruszył biegiem do wyjścia.

***

- Chciałam uciekać... a zarazem rzucić się na niego i zabić – Narida mówiła z gniewem. Oczy jej płonęły, cała drżała.
Dairen podszedł do niej i objął.
- Wiem, co czułaś. Jak tylko zobaczyłem go w drzwiach to wiedziałem, że to on. Kayen.
- Od razu wszystko do mnie wróciło...
Mężczyzna głaskał ją po włosach próbując uspokoić. Sam również czuł narastające pragnienie zemsty.
- On musi za to zapłacić, Dairen. Musi. Za śmierć moich rodziców i twoich. Za tych wszystkich ludzi z wioski, którzy tej nocy zginęli lub zostali sprzedani handlarzom niewolników.
- Tak. Ale nie możemy zapominać o zadaniu. Jest nam potrzebny. Najpierw zadanie potem zemsta. Jesteśmy zawodowcami. Prawda?
Dziewczyna kiwnęła głową.
- Tak. Najpierw zadanie, ale potem sprawiedliwość – dokończyła z naciskiem.

***

Minsela, miasto Dapperan

- Na szczęście od kiedy wydobywają kryształy, kręci się tu wielu obcych z przeróżnych światów – mówił Skurlk-Kayen prowadząc młodą parę ulicami przemysłowej części nowej stolicy Dapperyjczyków.
Cała trójka miała na sobie ubrania, w których nie wyróżniali się z tłumu robotników śpieszących do kopalni i rafinerii na nocną zmianę.
Dął silny wiatr niosący ze sobą tumany piasku. Niebo było granatowe i częściowo zasnute chmurami. Okoliczne budynki, pomimo, że były nowe, nie zachwycały. Przed nimi na tle nieba, oświetlone licznymi światłami, górowały szyby kopalni i kominy rafinerii. Wydawało się dziwne, że w tak brzydkim miejscu wydobywa się tak cenny i piękny minerał.
Przysadzisty mężczyzna prowadził ich pewnie szarymi ulicami. Byli coraz bliżej głównego celu.
Dotarli na malutki plac pomiędzy trzema budynkami a ogrodzeniem rafinerii. W pobliżu nie było nikogo.
- To, że wznosili cały ten kompleks w takim tempie, daje nam teraz nad nimi przewagę – ich przewodnik uśmiechnął się chytrze, schylając nad włazem w chodniku.
- Szybkie plany, szybkie wykonanie, proste rozwiązania i kiepskie zabezpieczenia – kontynuował, odsuwając na bok żeliwną płytę.
- Tak jak ustaliliśmy. Robicie co trzeba i wracacie. Powodzenia – uśmiechnął się krzywo. Żadne nie odpowiedziało, gdy znikali w ciemnym otworze.

***

- Zrobione – zameldowała Narida kilka godzin później, gdy skończyli podkładanie ładunków w rafinerii i kopalni.
- Przyjąłem – usłyszeli głos Skurlka w słuchawkach. – Czekam na miejscu.
Zadanie dobiegało końca. Oboje myśleli o nagrodzie. I nie chodziło im o kredyty.

***

Będąc już blisko miejsca spotkania musieli opuścić na chwilę przewody wentylacyjne. Przechodzili przez niewielkie magazyny. Mijali już trzeci, gdy Dairen zatrzymał dziewczynę.
- Słyszysz? Ktoś idzie.
Stanęli w ciszy nasłuchując. Kroki zbliżały się.
- Dwie osoby.
Narida wciągnęła powietrze nosem. Oprócz woni narzędzi, maszyn i smarów wyczuła obcych.
- To nie Dapperyjczycy.
- I nie robotnicy – dodał Dairen otwierając oczy i wyciągając blaster.- Lepiej się pośpieszmy.

***

Gdyby nie świetny słuch i węch, poruszający się cicho osobnicy zaskoczyliby ich. Ale gdy drzwi się rozsunęły, byli przygotowani. Otworzyli ogień. Nie spodziewali się natomiast tego, co ujrzeli. Jedi. Laserowe błyskawice poleciały w kierunku wysokiego błękitnoskórego Chagrianina oraz niskiego Duga dzierżącego miecz świetlny w tylnej łapie. Rycerze z niesamowitą szybkością odbijali pociski. Ich zielone miecze nie przepuściły żadnego strzału.
- Skurlk! Znajdź nam inne wyjście! Szybko! – krzyknął Dairen do słuchawki.
Powoli wycofywali się w kierunku bocznych drzwi. Z trudem unikali pojedynczych odbitych przez Jedi strzałów.
Gdy drzwi zamknęły się za nimi pobiegli w kierunku turbowindy, o której powiadomił ich Skurlk. Gdy wagon wznosił się na wyższe piętra, oparli się o ściany oddychając ciężko.
Patrzyli na siebie w milczeniu. Byli zdenerwowani. Oboje wiedzieli co oznaczają Jedi. Kłopoty. I to duże.

***

- Przez ciebie o mało nie zginęliśmy! Zawaliłeś rozpoznanie! Nie ostrzegłeś nas przed Jedi! – Dairen zrobił krok w kierunku Skurlka.
- Nie moja wina – bronił się mężczyzna.- Miało nie być tu Jedi.
- A może zrobiłeś to specjalnie? – spytała Narida. – Co, Kayen?! Może ktoś ci za to zapłacił?
Mężczyzna stężał i wyszarpnął blaster. Spojrzał na nią badawczo, mrużąc ciemne oczy.
- Jak mnie nazwałaś?
Dziewczyna wiedziała, że nie ma już odwrotu. Przyszedł czas na zemstę.
- Kayen – wycedziła powoli. – Kayen. Zdrajca, który sprzedał swoich ludzi – skoczyła w bok unikając strzału. Przeturlała się i poderwała wyciągając broń.
Dairen rzucił się na Skurlka i razem padli na ziemię. Podczas szamotaniny obaj wypuścili broń. Młodszy mężczyzna znalazł się na górze i zacisnął dłonie na szyi przeciwnika. Ten jednak zdołał oswobodzić się i odepchnął chłopaka, zasłaniając dziewczynie linię strzału. Skurlk szybkim ruchem złapał upuszczoną broń i odskoczył na bok. Narida chybiła. Odwrócił się i nacisną spust, w tym samym momencie, co dziewczyna. Laserowe pociski minęły się. Mężczyzna osunął się na posadzkę. W klatce piersiowej ziajała wypalona dziura.
- Załatwiłaś go – Dairen szturchnął ciało z satysfakcją. Nie usłyszawszy odpowiedzi, odwrócił się.
Narida leżała pod ścianą, obok niej spoczywał porzucony blaster. Przerażony chłopak ujrzał osmaloną ranę na boku. Przypadł do dziewczyny.
- Kochanie, odezwij się...
Ku jego uldze dziewczyna otwarła oczy i uśmiechnęła się blado:
- Zapłacił za wszystko...
Przytulił ją mocno, głaszcząc po włosach.
- Przestraszyłaś mnie.
Rozchylił spalony kombinezon i obejrzał ranę.
- Nie jest źle. Możesz wstać?
Pomógł jej się podnieść i zabrał blastery. Narida ruszyła w stronę drzwi.
- Jakoś dam radę. Zabierajmy się stąd.
Dairen podał jej broń.
- Kocham cię – powiedział przyciągając ją do siebie.
- Wiem.
Ich usta spotkały się na krótką chwilę.
- Ruszajmy – Dairen otworzył drzwi.

***

Kiedy wydostali się poza teren kopalni odetchnęli z ulgą.
- Teraz na statek i możemy zdetonować ładunki – powiedział Dairen.
Ruszyli szybko uliczką pomiędzy dwoma hangarami. Nagle u jej wylotu pojawiły się dwie sylwetki. Jedi. Kłopoty.
Para zatrzymała się. Nie mieli szans na ucieczkę. Wyciągnęli blastery. Dairen zasłonił Naridę szepcząc:
- Wysadzaj.
Dziewczyna sięgnęła po detonatory. Jedi ruszyli w ich stronę. Narida odpaliła ładunek z kopalni. Za ich plecami rozległ się huk, ziemia zadrżała, zawyły syreny, pojawiły się pierwsze płomienie.
Zaskoczeni Jedi zaczęli biec. Dairen otworzył ogień i pociągnął towarzyszkę za stojące obok skrzynie. Dziewczyna ujęła drugi detonator. Już miała wcisnąć przycisk, gdy poczuła, że urządzenie samo wyrywa się jej z dłoni. Nim zdumiona zareagowała, wzniosło się w powietrzu, a po chwili roztrzaskało o ziemię.
- Przeklęci Jedi – syknął Dairen nieprzerwanie zasypując ich pociskami. Narida przyłączyła się do niego.
Ostatnie ciemności nocy rozświetlał pożar oraz laserowe błyskawice odbijane przez miecze świetlne. Zielone smugi tworzyły fantazyjne wzory w powietrzu.
Para najemników ramie przy ramieniu strzelała do zbliżających się przeciwników.

***

Chagrianin rzucił swój miecz, który rozpłatał blaster Naridy. Dziewczyna sięgnęła do pasa i cisnęła w Jedi detonator termiczny. Rycerze odskoczyli unikając obrażeń. Chagrianin nie zdążył przywołać miecza, gdy za pierwszym ładunkiem podążyły jednocześnie dwa kolejne. Dziewczyna puściła się pędem w kierunku wyższego z przeciwników, dobywając z kieszeni lekki miotacz. Zaczęła strzelać do bezbronnego Jedi. Ten wyskoczył wysoko unikając pocisków. Opadając chciał wybić jej z ręki broń, Kaeranka jednak wykonała szybki unik, okręciła się na pięcie i znów wycelowała w przeciwnika, który wylądował za jej plecami. Osmaliła rękaw jego szaty, a Jedi odepchnął ją daleko, używając Mocy. Dziewczyna uderzyła z impetem o ścianę.

***

- Poddajcie się – krzyknął mniejszy z rycerzy do Dairena, odbijając jego strzały.
Nie doczekawszy się odpowiedzi, natarł na chłopaka zbijając go z nóg i wytrącając mu blaster. Stanął nad nim. Dairen wyciągnął szybko wibroostrze i ciął kończynę Duga. W odpowiedzi Jedi potężnym kopnięciem odrzucił młodego mężczyznę, który przeleciał przez skrzynie. Rycerz ruszył za nim, ale Kaerańczyk już miał w ręku miotacz i strzelał. Dug odbijał kolejne pociski bez problemu. Skoczył wybijając się na swoich przednich kończynach. Dairen zwinie przeturlał się na bok i kontynuował ostrzał. Jedi szybko zbliżał się, odbijając pociski w jego kierunku. Ten uniknął kilku pierwszych, w końcu jeden trafił go w ramię, a następne w brzuch i nogi. Wypuścił miotacz. Fala bólu sprawiła, że pociemniało mu przed oczami. Przemógł się jednak i sięgnął do pasa po ładunek. Nie zdążył go jednak wyjąć. Dug był już przy nim i ciął.

***

- Daireeen!!! – Narida biegła w ich kierunku strzelając do Jedi.
Chagrianin zaszedł jej drogę i jednym cięciem ranił uzbrojoną dłoń. Mały blaster upadł na ziemię, jednak dziewczyna zdołała wyminąć Jedi. Dopadła do martwego ukochanego. Podniosła jego bezwładną głowę, tuląc do siebie. Dug stał spokojnie, nie atakując jej.
- Opór był błędem.
Narida ucałowała Dairena i sięgnęła ostrożnie do jego pasa po detonator termiczny. Wstała powoli, po policzkach płynęły jej łzy. Kiedy obracała się, Dug zrozumiał i w ostatniej chwili przebił ją ostrzem. Ciało dziewczyny osunęło się na zwłoki jej partnera. Detonator potoczył się po ziemi.
- Nieszczęsne istoty, powinny były się poddać.
Chagrianin kiwną głową podchodząc. – Wracajmy do kopalni, trzeba zobaczyć jakie są zniszczenia.
Promienie wschodzącego słońca oświetliły leżące ciała.

OCENY UŻYTKOWNIKÓW:

Aby wystawić ocenę musisz się zalogować Wszystkie oceny Średnia: 8,45 Liczba: 11

Użytkownik Ocena Data TC-1011 10 2007-12-03 23:42:53 Ziame 10 2007-03-02 19:31:32 startouched 9 2020-12-18 13:08:17 Darth Edziaszka 9 2017-05-30 03:46:09 ranger 9 2010-08-26 20:57:06 mgmto 9 2007-02-20 15:50:48 Lord Brakiss 8 2007-04-25 23:13:04 Nadiru Radena 8 2007-02-20 19:04:13 Hego Damask 8 2007-02-20 13:24:55 Yeleniu 7 2007-07-08 13:42:31 SALVO 6 2007-03-07 15:34:00

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)