CZĘŚĆ PIERWSZA

PO DRUGIEJ STRONIE GWIAZD

Rozdział 1

Planeta Selvaris, bladozielona na tle oślepiająco jasnych punkcików gwiazd i okrążana tylko przez jeden malutki księżyc, sprawiała wrażenie najbardziej osamotnionego ze wszystkich ciał niebieskich. Upłynęło niemal pięć lat od wybuchu wojny, która przyniosła zagładę pokojowo usposobionym mieszkańcom wielu światów, przerwanie głównych nadprzestrzennych szlaków, a nawet upadek i okupację samej Coruscant, ale sam fakt, że niepozorna planeta mogła nabrać tak dużego znaczenia, chyba najlepiej świadczył, jak straszliwy cień rzucali Yuuzhan Vongowie na galaktykę.
Materialnym dowodem tego znaczenia był obóz dla jeńców wojennych, założony w głębi gęstej dżungli porastającej brzegi niedużego południowego kontynentu Selvarisa. Kompleks więzienny składał się z drewnianych baraków i podobnych do uli organicznych konstrukcji Yuuzhan Vongów, zwanych grashalami. Całość otoczono murami z korala yorik i wyposażono w strażnicze wieże, które wyglądały, jakby wyrosły z akwamarynowego oceanu albo pozostały po kapryśnym odpływie. Za wysokim, chropowatym murem ciągnął się teren pozbawiony roślinności, którą wykarczowano albo zamieniono w popiół strzałami z broni plazmowej. Z piaszczystego gruntu wyrastały tylko sztywne źdźbła wysokiej do kolan yuuzhańskiej trawy. Teren ciągnął się aż do zielonej ściany pierwszych wielkich drzew. Ich wachlarzowate liście, poruszane nieustannymi podmuchami przesyconego solą powietrza, łopotały i trzaskały niczym wojenne proporce.
Teren między obozem dla jeńców a ujściem toczącej słonawe wody krętej rzeki, która wpadała w końcu do oceanu, porastała gęsta dżungla. Obfitowała zarówno w miejscową florę, jak i egzotyczne okazy wyhodowane dzięki bioinżynierii Yuuzhan Vongów. Te drugie miały wkrótce opanować całą powierzchnię Selvarisa, jak działo się na niezliczonych innych planetach.
Na przestronnym więziennym dziedzińcu spoczywały dwa zwęglone lądowniki yorik-trema, dochodzące do siebie po nieco wcześniejszych utarczkach z nieprzyjaciółmi w głębinach przestworzy. Obok nich, powłócząc nogami, przechodziła grupa istot ludzkich, łysogłowych Bithów i rogatych Gotalów. Więźniowie nieśli trzy ciała owinięte w płótno.
Yuuzhański strażnik, oparty plecami o kadłub jednego z koralowych pojazdów, przyglądał się obojętnie, jak wycieńczeni jeńcy dźwigają zwłoki zmarłych towarzyszy.
- Pospieszcie się! - ponaglił ostro. - Maw luur nie lubi, kiedy ktoś każe mu czekać.
Więzieni w obozie jeńcy daremnie nalegali, żeby władze pozwoliły im pozbywać się ciał zmarłych kolegów zgodnie ze zwyczajami panującymi na ich macierzystych planetach, ale pełniący posługę w pobliskiej świątyni yuuzhańscy kapłani kategorycznie zabronili kopania grobów czy rozpalania pogrzebowych stosów. Wszystkie materiały organiczne miały być poddawane przetwarzaniu. Zmarłych musiano więc albo zostawiać na pastwę panoszących się na powierzchni Selvarisa stad nienasyconych padlinożerców, albo rzucać yuuzhańskiemu organizmowi, zwanemu maw luurem. Podróżujący niegdyś po galaktyce więźniowie twierdzili, że to bękart zrodzony ze związku zgniatarki odpadów i Sarlacca.
Strażnik był wysoki i miał długie kończyny, a jego twarz odznaczała się ukośnie ściętym wysokim czołem i sinymi workami pod oczami. Blask obu słońc planety nadawał jego skórze czerwonawe zabarwienie, a nieznośny upał przyczynił się do tego, że wojownik był chudy jak szczapa. Tatuaże i blizny na twarzy świadczyły, że jest oficerem, ale brakowało zniekształceń i implantów, więc mógł mieć najwyżej stopień podporucznika. Przytrzymywane pierścieniem z czarnego korala długie włosy opadały z boku jego głowy poniżej ramienia, a tunikę munduru przewiązywał cienki skórzany rzemień. Owinięta wokół umięśnionego prawego przedramienia broń była przeznaczona do tłumienia rozruchów pośród więźniów i wyglądała jak gruby pęd śmiercionośnego pnącza.
Podporucznika S'yita wyróżniało spomiędzy innych Yuuzhan Vongów także to, że znał basic, chociaż nie władał nim równie płynnie jak jego dowódca. Słysząc wezwanie do pośpiechu, tragarze zwłok na chwilę przystanęli.
- Wolimy, żeby ich kości obżarły do czysta padlinożerne zwierzęta, niż by mieli się stać karmą dla waszego zjadacza odpadków - burknął najniższy mężczyzna.
- Jeżeli chcesz uszczęśliwić swojego maw luura, sam wskocz do jego jamy - dodał drugi. - Powiedz mu to, Commenorze - zachęcił stojący obok niego Gotal.
Więźniowie nie mieli koszul, a ich ogorzałe ciała pokrywała warstewka potu. Wszyscy ważyli o wiele mniej niż kiedy przetransportowano ich na powierzchnię Selvarisa dwa standardowe miesiące wcześniej, po tym, jak schwytano ich podczas nieudanej próby oswobodzenia Gyndiny. Ci, którzy nosili spodnie, obcięli nogawki na wysokości kolan, a z obuwia zostawili właściwie tylko podeszwy, żeby nie pokaleczyć stóp o chropowatą powierzchnię gruntu albo o kolce porastających teren za murem, falujących senalaków.
S'yito zareagował na ich zuchwalstwo pogardliwym prychnięciem i machnął lewą ręką, żeby odpędzić chmurę owadów, które roiły się bez przerwy wokół jego głowy.
Niski mężczyzna parsknął chrapliwym śmiechem.
- Zawsze się tak dzieje, kiedy używasz krwi do malowania ciała, S'yito - odezwał się cierpko.
Yuuzhanin zastanowił się chwilę, co może oznaczać jego uwaga.
- Owady to nie problem - odezwał się w końcu. - Chodzi o to, że to nie są yuuzhańskie owady. - Z niewiarygodną szybkością machnął ręką i uwięził jakiegoś owada w zaciśniętej dłoni. - To znaczy, na razie.
Przekształcanie planety Selvaris dobiegło już końca na wschodniej półkuli i podobno ogarniało resztę jej powierzchni w tempie dwustu kilometrów na miejscową dobę. Wytworzona dzięki yuuzhańskiej bioinżynierii roślinność zdążyła wprawdzie opanować kilka gęsto zaludnionych ośrodków, ale miało upłynąć jeszcze kilka miesięcy, zanim proces przemiany botanicznej dobiegnie końca.
Dopóki tak się nie stanie, cała powierzchnia Selvarisa miała służyć za więzienie. Od czasu założenia obozu nie zezwolono na opuszczenie planety żadnemu mieszkańcowi, a wszystkie nieprzyjacielskie ośrodki komunikacyjne zostały zdemontowane. Zakazano posługiwania się wszelkimi mechanizmami i urządzeniami. W dowód życzliwości roboty i androidy spalono podczas publicznej ceremonii w ofiarnych dołach. Uwolnione od konieczności polegania na mechanizmach inteligentne istoty mogły wreszcie dostrzec prawdziwą naturę wszechświata, powołanego do życia przez Yun-Yuuzhana w akcie bezinteresownego poświęcenia i utrzymywanego przez podległe mu bóstwa, do których yuuzhański Stwórca miał zaufanie.
- Może po prostu powinniście spróbować przekształcić nasze owady - zasugerowała jedna z istot człekokształtnych.
- Zacznij od groźby, że powyrywasz im skrzydełka - doradził niski mężczyzna.
S'yito otworzył dłoń i pokazał owada. Trzymał go ostrożnie za skrzydełka między kciukiem a wskazującym palcem, jeszcze żywego.
- To właśnie dlatego przegrywacie tę wojnę i dlatego współżycie z wami jest niemożliwe - zaczął. - Wydaje się wam, że zadajemy ból dla sportu, podczas gdy w rzeczywistości robimy to, żeby okazać szacunek bogom. - Wyciągnął ku nim rękę ze schwytanym owadem. - Wyobraźcie sobie, że jesteście na miejscu tego owada. Posłuszeństwo prowadzi do wolności, nieposłuszeństwo do niesławy. - Nadspodziewanie szybko rozgniótł owada o wyprężoną pierś. - Żadnej pośredniej możliwości. Albo jesteście Yuuzhanami, albo nie żyjecie.
Zanim któryś z więźniów zdążył odpowiedzieć, z otworu drzwiowego najbliższego baraku wyszedł jakiś mężczyzna i zmrużył oczy przed palącymi promieniami słońc. Krępy i brodaty, nosił brudny mundur z widoczną dumą.
- Commenor, Antar, Clak'dor... dość tych pogaduszek - burknął, zamiast imion więźniów wymieniając nazwy planet, z których pochodzili. - Wykonajcie do końca zadanie i zameldujcie się u mnie.
Niski mężczyzna zasalutował.
- Już idziemy, panie kapitanie - powiedział.
- To Page, mam rację? - zainteresował się Gotal. - Słyszałem o nim wiele dobrego.
- Wszystko, co o nim słyszałeś, to święta prawda - potwierdził jeden z Bithów. - Jeżeli jednak kiedykolwiek mamy odwrócić koleje tej wojny, będziemy potrzebowali dziesięciu tysięcy takich jak on.
Kiedy więźniowie ruszyli w dalszą drogę, S'yito odwrócił się i spojrzał na kapitana Juddera Page'a, który jakiś czas wytrzymał pełne podziwu spojrzenie yuuzhańskiego podporucznika, zanim odwrócił się i wszedł do drewnianego baraku. S'yito pomyślał, że tragarz zwłok miał rację. Wojownicy pokroju Page'a potrafili znaleźć korzystne wyjście nawet z najbardziej beznadziejnej sytuacji.
W ciągu całej długiej wojny Yuuzhan Vongowie na ogół zwyciężali, ale płacili za zwycięstwa wysoką cenę. Najlepszym dowodem tego był fakt, że obóz dla jeńców trzeba było założyć na powierzchni planety. W normalnych okolicznościach za miejsce odosobnienia posłużyłby któryś okręt. Na obecnym etapie wojny jednak, kiedy walki toczyły się na wielu frontach, wszystkie zdolne do służby okręty były potrzebne do walki z nieprzyjaciółmi o opanowanie nowych planet, do patrolowania podbitych systemów, do obrony mglistych peryferii inwazyjnych korytarzy albo ochrony Yuuzhan'tara - Uświęconego Centrum, na którego powierzchni od ponad standardowego roku rezydował Najwyższy Lord Shimrra.
W innych okolicznościach nie trzeba byłoby otaczać obozu wysokim murem, wznosić strażniczych wież ani kierować do służby wartowniczej pełnego oddziału wojowników, używanych do pilnowania tak ważnych, więźniów jak istoty różnych ras zgromadzone na powierzchni Selvarisa. Na początku wojny zakuwano jeńców w organiczne kajdany, unieruchamiano ich w kulach żelu blorash albo po prostu implantowano im bryłki korala, dzięki którym stawali się niewolnikami dhuryama, rozkazującego im mózgu. Na obecnym etapie odczuwało się jednak brak żywych kajdan, szybo krzepnącej galarety i ziaren niewolniczego korala, a dhuryamy widywało się naprawdę rzadko.
Gdyby S'yito był dowódcą obozu, Page i inni podobni do niego więźniowie zostaliby dawno straceni. Yuuzhański podporucznik uważał, że jego dowódcy zdecydowali się na zbyt wiele kompromisów. Drewniane baraki, metody pozbywania się zwłok, wyżywienie... Bez względu na rasę jeńców, ich żołądki po prostu nie radziły sobie z żywnością Yuuzhan Vongów. Tylu więźniów umarło z powodu ran odniesionych podczas walk albo z wycieńczenia, że wreszcie dowódca obozu musiał wyrazić zgodę, żeby dostarczono im wyżywienie z pobliskiej osady. W tym celu jej mieszkańcy łowili ryby i inne stworzenia prosto z morza, a także zbierali owoce w gęstej dżungli. Obawiając się, że mieszkańcy osady mogliby tworzyć komórki ruchu oporu, Yuuzhanie strzegli jej jeszcze pilniej niż samego obozu.
Pośród yuuzhańskich wojowników chodziły słuchy, że na powierzchni Selvarisa nigdy nie mieszkali inteligentni tubylcy. Miejscowi osadnicy rzeczywiście wyglądali jak istoty, które tutaj wylądowały i ktoś je zostawił na łasce losu albo uciekły skądś i tu się ukrywały.
Takie właśnie wrażenie sprawiał inteligentny osobnik, któremu pozwolono przywozić do obozu tygodniowe racje żywności.
Porośnięta puszystą sierścią koloru dymu niska istota poruszała się wprawdzie wyprostowana na dwóch silnie umięśnionych nogach, ale była przy tym obdarzona ogonem i wszystko wskazywało, że umie się nim posługiwać. W szczupłej twarzy błyszczała para oczu, a między nimi sterczał dziób, wygięty ku dołowi i częściowo przesłaniający obwisłe wąsy. Otwory w chrząstkowatej substancji dziobu nadawały mu wygląd podobny do fletu. Istota ciągnęła furgon na dwóch koralowych kołach, wyładowany koszykami, naczyniami i uszytymi z samodziału pękatymi workami.
- Żywność dla więźniów! - zawołała, kiedy stanęła przed wyhodowaną z kości frontową bramą.
S'yito podszedł do muru i zaczekał, aż czterech strażników zdejmie przykrywki z koszyków i rozplącze rzemienie, którymi przewiązano worki z żywnością. Wciągnął w nozdrza woń unoszącą się z jednego z otwartych worków.
- Czy wszystko przyrządzono zgodnie z rozkazami dowódcy? - zapytał w basicu dostarczyciela żywności.
Istota kiwnęła głową. S'yito zauważył, że włoski idealnie białej sierści na jej głowie wyraźnie się zjeżyły, i doszedł do wniosku, że to z przerażenia.
- Umyte i odkażone, o Przerażający - oznajmiła istota. - Osobno mięso, ziarna i owoce.
Taki tytuł przysługiwał właściwie tylko dowódcom i najwyższym stopniem oficerom, ale S'yito postanowił nie wyprowadzać z błędu dostarczyciela żywności.
- Czy zostało także pobłogosławione? - zapytał szorstko.
- Przybywam tu prosto ze świątyni.
Podporucznik spojrzał na ślady kół, które znikały w głębi dżungli. Pragnąc zapewnić garnizonowi miejsce modlitw, kapłani umieścili posąg Yun-Yammki, zwanego Uśmiercicielem, w grashalu wyhodowanym specjalnie po to, aby służył za świątynię. W pobliżu jej stał grashal dowódcy i podobne do baraków grashale młodszych oficerów.
S'yito zbliżył twarz z płaskim nosem do otwartego kosza.
- Ryba? - zapytał.
- Coś w tym rodzaju, o Przerażający - odparła istota.
Podporucznik pokazał na stosik włochatych i pokrytych skorupą kul.
- A to? - zapytał.
- Owoce rosnące na gałęziach najwyższych drzew w dżungli - odparł dostarczyciel. - Mają pożywny miąższ, a w środku coś w rodzaju mleka.
- Rozłup jeden - zażądał S'yito.
Istota wcisnęła zakrzywiony palec głęboko w spojenie skorupy owocu i ją otworzyła. Młodszy oficer nabrał palcem trochę różowawego miąższu i włożył go do szerokich ust.
- Za dobre dla nich - oznajmił, kiedy miąższ rozpuścił się na jego przebitym przez kolec języku. - Przypuszczam jednak, że niezbędne.
Wielu strażników nie mogło się pogodzić z tym, że żołądki więźniów nie dają sobie rady z trawieniem żywności Yuuzhan Vongów. Podejrzewali, że rzekoma niestrawność to tylko wymówka - jeszcze jeden element nieustannej rywalizacji pod względem siły woli między więźniami a ich ciemięzcami.
Dostarczyciel żywności rozcapierzył palce i modlitewnym gestem, umieścił je na piersi tuż poniżej miejsca, gdzie znajdowało się serce.
- Yun-Yuuzhan jest łaskawy, o Przerażający - powiedział. - Zapewnia prawdziwą wiarę nawet swoim wrogom.
S'yito spiorunował go spojrzeniem.
- A co ty możesz wiedzieć o Yun-Yuuzhanie? - warknął groźnie.
- Przyjąłem prawdę - odparł dostawca. - Dopiero przybycie Yuuzhan Vongów otworzyło mi oczy na fakt istnienia bogów. Dzięki ich łasce prawdę poznają nawet wasi więźniowie.
S'yito pokręcił energicznie głową.
- Tych więźniów nie da się nawrócić - zawyrokował. - Dla nich wojna już się skończyła. Mimo to wcześniej czy później wszyscy uklękną przed obliczem Yun-Yuuzhana. - Gestem dał sygnał pozostałym strażnikom. - Przepuścić dostarczyciela żywności - rozkazał.

W największym ze wzniesionych przez więźniów drewnianych baraków nie było do roboty właściwie nic oprócz opiekowania się chorymi i umierającymi kolegami. Wymizerowani jeńcy spędzali dnie na rozmowach, hazardowych grach i oczekiwaniu z utęsknieniem na następny posiłek. Od czasu do czasu posępną, dokuczliwą ciszę przerywał chrapliwy kaszel albo wybuch śmiechu. Yuuzhan Vongowie nie kazali więźniom pracować w wylęgarniach villipów ani gdziekolwiek indziej czy to na terenie obozu, czy też poza jego koralowym murem, a do tej pory przesłuchaniu poddano tylko najwyższych stopniem oficerów.
Jeńcy byli istotami najróżniejszych ras. Większość dostała się do niewoli w przestworzach Bilbringi, ale inni pochodzili z odległych planet w rodzaju Yag'Dhula, Antara Cztery czy Ord Mantell. Wszyscy nosili podarte szczątki lotniczych kombinezonów pilotów gwiezdnych myśliwców albo mundurów polowych, a ich poznaczone bliznami i wychudzone ciała - bezwłose czy porośnięte sierścią, sflaczałe lub umięśnione - pokrywała gruba warstwa brudu i potu. Wszystkich łączyła jednak znajomość basica i - co najważniejsze - zawzięta nienawiść do Yuuzhan Vongów. Nie zabito ich od razu, co oznaczało, że oszczędzono ich, aby złożyć w ofierze, prawdopodobnie z okazji zakończenia przekształcania powierzchni Selvarisa albo dla przebłagania bogów przed spodziewaną decydującą walką z siłami zbrojnymi Galaktycznego Sojuszu.
- Żarcie idzie! - wykrzyknął w pewnej chwili mężczyzna czuwający w otworze drzwiowym największego baraku.
Kilku jeńców wzniosło radosne okrzyki, a każdy, kto miał dość sił, zerwał się na nogi. Utworzyli kolejkę, dając w ten sposób dowód, że nadal panuje pośród nich dyscyplina. Paru więźniów wybiegło z baraku z szeroko otwartymi oczami i śliną cieknącą z kącików ust na samą myśl o jedzeniu. Zamierzali pomóc rozładowywać furgon i wnieść ciężary do środka.
Twi'lek z amputowanym lekku zmierzył spojrzeniem niedużego dostawcę żywności, ale nie przestał mu pomagać dźwigać worków i garnków.
- Jesteś Rynem - odezwał się w pewnej chwili.
- Mam nadzieję, że nie przeszkodzi ci to jeść tego, co przywiozłem - odparła istota.
W pomarańczowych oczach więźnia z Rylotha pojawiły się błyski.
- Najlepsze żarcie, jakie jadłem w życiu, było przyrządzone przez Rynów - powiedział. - Wiele lat temu natknąłem się na kilku twoich ziomków w Odległych Rubieżach...
- Baa... ność! - rozległ się nagle okrzyk któregoś z więźniów.
Na widok dwóch umundurowanych oficerów, którzy kierowali się w stronę baraku, wszyscy wyprężyli się jak struny. Jeńcy odpruli naszywki, które mogłyby zdradzić ich wojskowe stopnie, i właściwie przestali przywiązywać do nich jakąkolwiek wagę, ale nadal uznawali zwierzchnictwo dwóch oficerów: kapitana Juddera Page'a i majora Pasha Crackena.
Obaj wojskowi pochodzili z ważnych planet - Page z Corulaga, a Cracken z Contruuma, i mieli ze sobą wiele wspólnego. Obaj byli potomkami znamienitych rodów i obaj kształcili się w Imperialnej Akademii, zanim przeszli na stronę Sojuszu Rebeliantów podczas Galaktycznej Wojny Domowej. Dość niepozornie wyglądający Page powołał do życia oddział zwany Komandosami Katarna, a Cracken - wciąż jeszcze uwodzicielsko przystojny i znakomicie umięśniony mimo średniego wieku - dowodził Pułkiem Myśliwców Crackena. Obaj władali mową Yuuzhan Vongów równie płynnie jak podporucznik S'yito basicem.
- Zróbcie miejsce dla majora i kapitana na czele kolejki! - rozkazał ten sam mężczyzna, który oznajmił więźniom pojawienie się dowódców.
Obaj starsi stopniem oficerowie odmówili przyjęcia tego zaszczytu.
- Zjemy, kiedy wszyscy zaspokoją głód - oznajmił Page, przemawiając w imieniu swoim i Crackena.
- Prosimy, niech panowie zajmą miejsca na początku - nalegało kilku więźniów.
Page i Cracken wymienili zrezygnowane spojrzenia i pokiwali głowami. Major przyjął wyrzeźbioną przez jednego jeńca drewnianą misę, stanął na czele kolejki i wyciągnął naczynie w stronę Ryna, który mieszał gęstą papkę w dużym koralowym garze.
- Dziękujemy, że przywozisz nam jedzenie - zagadnął go Cracken. Miał bladozielone oczy, a jego ognistorude włosy były przetykane pasemkami siwizny, co nadawało większą wyrazistość arystokratycznym rysom.
Ryn obdarzył go przekornym uśmiechem, pogrążył chochlę głęboko w papce i pochylił się nad garem. Ledwo zauważalnym gestem dał do zrozumienia, że jeżeli Cracken chce dostać coś do jedzenia, także ma się pochylić. Kiedy lewe ucho oficera znalazło się obok ust Ryna, istota szepnęła:
- Ryn jeden-jeden-pięć z Vorteksa.
Cracken nie okazał zaskoczenia. Dowiedział się o istnieniu syndykatu Rynów zaledwie dwa miesiące wcześniej podczas odprawy na Kalamarze, który po upadku Coruscant stał się siedzibą władz Galaktycznego Sojuszu. Do syndykatu należeli nie tylko Rynowie, ale także inne wyzute z ojczyzn istoty. Wszystkie prowadziły szeroko zakrojoną działalność szpiegowską. Wykorzystując przetarte przez rycerzy Jedi tajne międzygwiezdne i nadprzestrzenne szlaki, żeby zapewnić większe bezpieczeństwo agentom zajmującym się zbieraniem i przekazywaniem cennych informacji.
- Masz coś dla nas? - zapytał szeptem Cracken, kiedy Ryn nakładał chochlą papkę do jego misy.
Spojrzenie Ryna przestało się koncentrować na zawartości garnka i spoczęło na pooranej zmarszczkami twarzy oficera.
- Proszę zachować ostrożność podczas jedzenia, panie majorze - odezwała się istota cicho, żeby tylko Cracken ją usłyszał. - I spodziewać się niespodzianki.
Cracken wyprostował się i przekazał informację Page'owi, który szeptem poinformował stojącego za nim Bitha. Podawana ukradkiem z ust do ust wiadomość dotarła w końcu do ostatniego z mniej więcej stu czekających w kolejce więźniów.
W tym czasie Cracken, Page i kilku innych doszło ze swoimi naczyniami do topornego stołu. Kucnęli przy nim i zaczęli ostrożnie wkładać palcami do ust papkę, spoglądając jeden na drugiego ze starannie ukrywanym oczekiwaniem.
Trzech innych więźniów stanęło w otworze drzwiowym, żeby obserwować yuuzhańskich strażników. Yuuzhan Vongowie nie zainstalowali w barakach villipów ani innych urządzeń podsłuchowych, ale wojownicy pokroju S'yita, którzy okazywali jeńcom większe niż inni zainteresowanie, często bez ostrzeżenia wpadali do baraków, aby przeprowadzić przeszukanie czy rewizję osobistą.
Devaronianin naprzeciwko Page'a nagle się zakrztusił. Symulując atak kaszlu, ostrożnie wyjął z szerokiej, groźnie wyglądającej jamy ustnej jakiś przedmiot i dyskretnie go obejrzał.
Towarzysze patrzyli na niego pełni oczekiwania.
- To tylko chrząstka - wyjaśnił wreszcie Devaronianin, unosząc głowę, w której błyszczały rozczarowane paciorkowate oczy. - A przynajmniej tak mi się wydaje.
Więźniowie zaczęli znów jeść, ale kiedy dotarli do dna drewnianych mis, dał się wyczuć wyraźny wzrost napięcia.
W pewnej chwili Cracken nadgryzł coś twardego, ryzykując złamanie zęba. Przyłożył lewą dłoń do ust i językiem wypchnął to do zwiniętej ręki. Czując na sobie spojrzenia wszystkich, otworzył dłoń i od razu rozpoznał dziwny przedmiot. Nie wypuszczając go z palców, położył na blacie stołu i przesunął w prawo. Kiedy cofnął rękę, w mgnieniu oka przedmiot zniknął pod prawą dłonią Page'a.
- Holopłytka - stwierdził cicho kapitan, nawet nie patrząc na niezwykły przedmiot. - Jednorazowego użytku, bo tylko raz wyświetli zarejestrowaną informację. Musimy się pospieszyć.
Cracken kiwnął brodą w stronę rogatego Devaronianina.
- Znajdź Clak'dora, Garbana i resztę tej ekipy - rozkazał. - I sprowadź ich tu jak najszybciej.
Devaronianin wstał i pospiesznie wyszedł z baraku.
Page przesunął dłonią po zarośniętej twarzy.
- Musimy znaleźć miejsce, w którym moglibyśmy wyświetlić tę informację - powiedział. - Nie możemy ryzykować i robić tego na oczach Vongów.
Cracken zastanowił się chwilę i w końcu odwrócił się do długobrodego Bothanina.
- Kim jest ten gość, który ma talię kart do sabaka? - zapytał.
Po sierści istoty przemknęły lekkie fale.
- To Coruscant, panie majorze - odparł cicho Bothanin.
- Powiedz mu, że będzie nam potrzebny.
Bothanin kiwnął głową, wstał i ruszył do drzwi. Wiadomość szybko rozniosła się po baraku. Więźniowie zaczęli głośno rozmawiać, żeby nikt nie podsłuchał rozkazów dowódców, którzy zostali przy stole. Wreszcie Ryn uderzył chochlą o koralowy garnek i kilku jeńców zaczęło rozdawać owoce. Rzucali je jak piłki, a koledzy łapali.
Page odwrócił się do więźniów stojących przy otworze drzwiowym baraku.
- Co słychać na dziedzińcu? - zapytał.
- Idzie do nas ten Coruscant, panie kapitanie - zameldował jeden z wartowników. - Towarzyszy mu grupa Clak'dorów.
- A yuuzhańscy strażnicy?
- Nie zwracają na nich uwagi.
Coruscant, wysoki jasnowłosy mężczyzna, wszedł do baraku, wyszczerzył zęby w uśmiechu i rozłożył niczym wachlarz talię kart do sabaka, które wyciął z prostokątnych kawałków skóry.
- Czy dobrze słyszałem, że kogoś tu interesuje rozegranie kilku partii? - zapytał.
Page gestem zasygnalizował jeńcom, żeby utworzyli krąg pośrodku baraku i zaczęli rozmawiać jeszcze głośniej. Strażnicy Yuuzhan Vongów zdążyli przywyknąć do hałasu i gestykulacji, a nawet przepychanek towarzyszących czasami grze w karty, więc Page zdecydował, że wszystko powinno wyglądać jak najbardziej naturalnie. Kilkunastu więźniów zaintonowało jakąś piosenkę, a pozostali opowiadali głośno kawały, zastanawiali się nad szansami poszczególnych graczy i robili zakłady.
Do środka kręgu rzekomo podnieconych kibiców, w którym Page i Cracken czekali z holopłytką, przecisnął się jakiś hazardzista rasy ludzkiej, a z nim trzech Bithów i Jenet.
Coruscant rozdał karty.
Człekokształtni i bardzo inteligentni Bithowie byli wybitnymi myślicielami i utalentowanymi artystami, którzy umieli zapamiętywać i analizować niewiarygodne ilości informacji. Towarzyszący im niski, podobny do gryzonia Jenet był za to obdarzony nieprawdopodobnie dobrą pamięcią.
Kiedy Page uznał, że żadna wiadomość ani obraz nie wydostaną się na zewnątrz kręgu, przykucnął, jakby zamierzał przyłączyć się do sabaka.
- Będziemy mieli tylko jedną szansę - zapowiedział, zwracając się do Jeneta. - Jesteś pewien, że dasz sobie radę?
Mysi pyszczek istoty zadrgał z rozbawienia, a Jenet zwrócił czerwone oczy na twarz kapitana.
- Przecież właśnie dlatego nas pan wybrał, prawda? - zapytał.
Page kiwnął głową.
- W takim razie zaczynajmy - postanowił.
Z najwyższą ostrożnością położył niewielką płytkę na drewnianej podłodze i włączył urządzenie, lekko naciskając prawym palcem wskazującym. Z płytki wystrzelił w górę odwrócony stożek błękitnego światła. Pojawiło się w nim kilka skomplikowanych matematycznych równań, których Page nie potrafiłby zrozumieć, a tym bardziej zapamiętać czy rozwiązać. Cyfry i symbole zniknęły równie szybko, jak się pojawiły.
Chwilę później holopłytka wydała cichy świst i zaczęła się rozpuszczać.
Page otworzył usta, żeby zapytać Bithów i Jeneta, czy zapamiętali równanie, ale w tej samej chwili na progu baraku pojawił się S'yito w towarzystwie trzech innych strażników. Yuuzhan Vongowie wyjęli z pochew sztylety coufee i rozprostowali wężowate amphistaffy, gotowe w razie potrzeby zadać cios ofierze, ukąsić ją albo opluć śmiercionośnym jadem. Roztrącili więźniów i przepchnęli się do środka kręgu.
- Natychmiast przerwijcie to, czym się zajmujecie! - ryknął podporucznik.
Tłum jeńców powoli się rozstąpił i uciszył. Coruscant i rzekomi gracze w sabaka cofnęli się przezornie poza zasięg amphistaffów.
- W czym problem, panie poruczniku? - zapytał Page po yuuzhańsku.
- Odkąd to oddajecie się hazardowym grom w czasie przeznaczonym na posiłek? - zapytał S'yito.
- Założyliśmy się o to, kto dostanie dokładkę.
Yuuzhanin spiorunował go spojrzeniem.
- Nie żartuj sobie ze mnie, człowieku - ostrzegł.
Page wzruszył demonstracyjnie ramionami.
- Na tym polega moja praca, S'yito - powiedział.
Strażnik postąpił krok w jego stronę.
- Natychmiast przerwijcie grę... i to śpiewanie - zażądał. - W przeciwnym razie usuniemy wam te części organizmów, które są za to odpowiedzialne.
Wszyscy Yuuzhan Vongowie odwrócili się i wyszli z baraku.
- Ten gość zupełnie nie ma poczucia humoru - zauważył Coruscant, kiedy uznał, że strażnicy go nie usłyszą.
Stojący w pobliżu Page'a i Crackena więźniowie skierowali spojrzenia na obu oficerów.
- Te dane muszą dotrzeć do władz Sojuszu - oznajmił starszy stopniem oficer.
Młodszy kiwnął głową.
- Kiedy je wyślemy? - zapytał.
Cracken zacisnął usta w wąską linię.
- Najlepiej w porze modlitw - zdecydował.

TAGI: Amber (211) fragment powieści (9) James Luceno (23) Nowa Era Jedi (24)