Recenzja Nestora

---

Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że recenzja powstała w oparciu o polskie wydanie książki autorstwa Anny Hikiert-Berezaur. Moje odczucia mogą być zupełnie różne od odczuć fanów mających do czynienia z oryginalnym anglojęzycznym wydaniem "Aftermath: Empire's End".

Po średnim starcie trylogii "Koniec i początek" i umiarkowanie dobrej drugiej części nie spodziewałem się iż "Kres Imperium" tak bardzo na mnie wpłynie. I to wpłynie tylko i wyłącznie pozytywnie! Chuckowi Wendigowi można wiele zarzucać, ale z uwagi na to jak ten człowiek czuje klimat nowego kanonu, można mu sporo wybaczyć. Chuck rozwijał swoją twórczość razem z postępem trylogii i w końcu w dniu ostatecznego testu udało mu się stworzyć coś, co na długie lata wpisze się w ramy "must have, must read".

Fabularnie mamy tutaj bezpośrednią kontunację "Długu życia", według opisu od zakończenia poprzedniej części minęło kilka miesięcy. Sloane pragnie dopaść Raxa, Gallius natomiast prze dalej w swoje spiski i knowania, a Norra Wexley wraz ze swoim zespołem szuka zemsty na Imperium za masakrę w Dniu Wyzwolenia. Ogólnie to każdy mniej więcej zdaje sobie sprawę jak może zakończyć się książka, bo finał bitwy o Jakku jest powszechnie znany z "Przebudzenia Mocy", a wszystkie znaki na nieboskłonie wskazują, że w końcu do niej dojdzie i zostanie ona dosyć szeroko opisana. I tutaj pojawia się fabularny ciężar, który autor udźwignął i wzoro przeprowadził od A do Z. Rozdziały się nie przedłużają, a plan fabularny jest pieczałowicie wypełniany bez wpadek i niepotrzebnych fragmentów. Na koniec czytelnika czeka spora ilość niespodziewanych zwrotów akcji i trudnych do przewidzenia rozwiązań. Najgorszym co recenzent mógłby nieświadomemu czytelnikowi zrobić, to zdradzić chociaż fragment, tego co na niego czeka. A z uwagi na to, że "Kres Imperium" jest finałową częścią trylogii, to naturalne jest, że zakończą się wątki nie tylko książkowe ale też całej serii. W dodatku mamy sporą ilość nawiązań do wspomnianego wyżej "Przebudzenia Mocy" i gładkie przejście z ery Starej Trylogii do czasów nowej ery. Można powiedzieć, że "Kres Imperium" stawia nową granicę w chronologii Star Wars, od której można prowadzić zupełnie nowe projekty komiksowo-książkowe.

Dla mnie "Kres Imperium" to książka pełna tajemnic i ich rozwiązań. Autor przez prawie 1000 stron trylogii karmił nas fragmentami większej całości i dawkował emocje. Wszystko po to, byśmy w finalnych 100 stronach mogli przeżyć niebywałe chwile i dowiedzieć się: do czego tak naprawdę wyjątkowego jest Jakku, jakie znaczenie dla całej historii ma Yupe Tashu oraz jakie jest finalne przeznaczenie czerwonych posłańców Imperatora – znanych z komiksowego "Rozbitego Imperium" i growego "Battlefront II".

Mocną stroną książki są jej bohaterowie. A ci nie mają lekkiego życia. Wiatr pustynny wieje im ciągle w oczy, w dodatku każdy z nich zdaje sobie sprawę, że nawet najmniejszy błąd mogą przypłacić życiem. A wewnętrzne konflikty im w tym wszystkim nie pomagają. Praktycznie każdy z ekipy Norry ma jakieś zawirowania myślowe, Sloane także. Jedynym pewnym swego wydaje się Gallius Rax, a jego kreacja jest najciekawsza. Autor regularnie odsłaniał nam tę postać, by w pełnej okazałości przedstawić ją dopiero w ostatniej części trylogii. Wyborny antagonista, który wzorem Imperatora miał wszystkie pionki na szachownicy poukładane przed finalnym atakiem. Stare twarze nie zawodzą, choć większość z nich przechodzi spore metamorfozy. Sinjir nie jest już zagubionym psiakiem bez domu - powoli dostrzega cel swojej egzystencji. Jas dokonuje wyboru między lojalnością wobec przyjaciół, a swoim starym życiem. Natomiast Norra zawsze pewna swego, traci kompletnie grunt pod nogami i stoi na rozdrożu. Wyśmienicie wypadają klasyczni filmowi bohaterowie – Han Solo i Leia Organa. Jak w poprzedniej części Chuck Wendig wzorowo ich przedstawił, to samo tyczy się Mon Mothmy.

Finałowym aktem książki jest sławna bitwa o Jakku, która jest rodem wyjęta ze starego kanonu i każdy miłośnik Legend znajdzie w niej spory pierwiastek tego, za czym tęskni najbardziej. Na plus samego opisu wydarzenia przemiawia to, że jest to bitwa dosyć złożona – odbywa się zarówno na ziemi, jak i w kosmosie, z udziałem okrętów liniowych i myśliwców. Z uwagi na to, że dzięki grom z serii "Battlefront" możemy przeżywać to wydarzenie również z bronią w ręku, poznajemy ogromną złożoność tego konfliktu. Z punktu widzenia obecnie istniejącego kanonu można śmiało stwierdzić, że była to największa bitwa, jaką do tej pory ukazano w Gwiezdnych Wojnach. A ranga samej bitwy została wywindowana do miana historycznej i zapewne w wielu pozycjach książkowo-komiksowych osadzonych w czasach Nowej Republiki, pisarze i scenarzyści będą do niej nawiązywać. Być może częściej niż do bitwy o Endor. Tutaj niewykluczone, że pojawi się ciekawy wyłom kanonowy, ponieważ wydarzenia z bitwy o Endor i pokłosie tych chwil były bardzo mocno odciśnięte w Legendach post-RotJ'owych.

Nie obyło się bez obyczajowych kontrowersji, które od początku wywoływał tęczowy Chuck. O ile w książkowych Gwiezdnych Wojnach wątki miłosne były opisywane raczej w tonach delikatnego romantyzmu, gdzie większość westchnień odbywała się między wierszami, tutaj mamy wprost wyprowadzony atak natarczywych myśli homoseksualisty wycelowanych w obiekt swoich westchnień. Przyznać muszę, że czytanie tych fragmentów nie przychodziło mi łatwo (jest tego sumarycznie jakieś 4-5 stron), nie dlatego, że jestem uprzedzony, ale dlatego, że to kompletnie nie pasuje do klimatów Star Wars. Ta galaktyka nigdy nie potrzebowała poprawności politycznej, a miłość była dla bohaterów odkładana na lepsze czasy. Wendig jednak niczego się nie bał i szedł dalej ze swoimi pomysłami na Sinjira i jego szczęście.

Autor dał też dobry podkład na przyszłe książki Star Wars z czasów Nowej Republiki dzięki interludiom. Większość z nich kontynuowała losy bohaterów interludiów z "Długu życia" i tak je poprowadziła, że śmiało można o nich napisać kolejne pozycje. Dlatego myślę, że to nie jest ostatnie słowo Chucka Wendiga, jeżeli chodzi o Gwiezdne Wojny.

Dla wielu osób twórczość Wendiga jest nie do przyjęcia, bo niestety literacko człowiek ten ma ciężkie pióro. Ale przyznać mu trzeba, że z książki na książkę, idzie mu coraz lepiej, zupełnie jakby się uczył pisać wraz z upływem kolejnych stron. Jeżeli jeście w stanie wybaczyć mu grafomanię i lewactwo, to czeka was wyśmienita przygoda, która wiedzie przez meandry trylogii "Końca i początku", aż do pierwszorzędnego zwięczenia - "Kres Imperium". Wyśmienitego przede wszystkim pod względem fabularnym, mimo tego, że ramy tej historii były od początku już bardzo ograniczone. Ponadto w książce liczyć można na doskonały klimat, który jednocześnie przypomina "stare dobre czasy EU", jak i wprowadza wiele świeżości dzięki szerokiemu polu manewru niezapisanych wersetów nowego kanonu. Wydawcy zza oceanu mnie osobiście tą pozycją kupili i daję im kolejny kredyt zaufania na przyszłość. Po zakończeniu disnejowskiej filmowej trylogii praktycznie wszystko co dotyczy Najwyższego Porządku i głównych bohaterów będzie już znane, dlatego wydawcto Del Rey będzie miało duże pole manewru w kolejnych latach. Co mnie osobiście bardzo mocno cieszy, bo potencjał do wykorzystania jest ogromny. Spuścizna "Aftermath" będzie jeszcze długi czas żywa.

Jako ciekawostkę, można nadmienić iż w Legendach pojawił się już "Kres Imperium", który był zwieńczeniem komiksowej serii "Mroczne Imperium".

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 9/10 Klimat: 9/10 Opis świata: 10/10 Opis walk: 6/10 Rozmowy: 9/10