Autor: Mefisto
Na podstawie serialu "Clone Wars" Genndy'ego Tartakovsky'ego
Autorzy oryginalnych scenariuszy:
Bryan Andrews
Mark Andrews
Darrick Bachman
Paul Rudish
Genndy Tartakovsky
George Lucas
Redakcja i korekta: Wedge

Bastion Polskich Fanów Star Wars, Stopklatka i autorzy
nie czerpią żadnych dochodów z opublikowania poniższych treści.
Adaptacja jest wykonana przez fanów dla fanów.

O D C I N E K


16

Ilum.

Święta planeta Zakonu Jedi. Odizolowane od galaktyki miejsce, źródło drogocennych adegańskich kryształów, które można było spotkać w niemalże każdej rękojeści miecza świetlnego. Miejsce ciche, doskonałe do medytacji, przepełnione Mocą i tysiącami lat tradycji. Azyl.

Ilum. Teraz to planeta skalana wojną.

- Mam złe przeczucia – stwierdziła Padmé z niepokojem, odrywając wzrok od makrolornetki po raz pierwszy od dobrych kilkunastu minut. – Mistrza Yody nie ma już zbyt długo.

Opatulona futrzanym kapturem kobieta, stojąca pośrodku szalejącej zamieci niczym biały posąg, przygryzła wargę nie spuszczając z oczu niewidocznego w śniegu horyzontu.

- Nie powinnam była puszczać go samego – powiedziała, po czym dodała w myślach: „Zwłaszcza w taką pogodę.”

Stojący obok kapitan Gregar Typho, który przez cały czas bacznie obserwował okolicę, także opuścił makrolornetkę i skierował wzrok na zmartwioną twarz Amidali.

- To Mistrz Jedi, pani – powiedział swoim charakterystycznym, spokojnym głosem, w którym pobrzmiewała jednak nuta dezaprobaty dla tego, w jego przekonaniu, lekko irracjonalnego lęku o przewodniczącego Rady Jedi. – Jest całkiem nieźle przygotowany na trudności, jakie mogą tam czyhać.

Te słowa niezbyt ją pocieszyły, a to z kolei zmartwiło ją jeszcze bardziej. Wiatr przybrał na sile, a jego głuchy świst przeciął charakterystyczny głos C-3PO, który także zapragnął jakoś pocieszyć swoją panią.

- Mistrz Yoda zapewnił panienkę, że skontaktuje się, jeśli będzie potrzebował pomocy.

Trzymający się go nie dalej niż na krok R2 zaprotestował na te słowa głośnym piszczeniem.

- Samotny spacer w śnieżycy po pustkowiu nieznanej planety to normalne miejsce dla Jedi, ale nie dla senatora – stwierdził oschle 3PO i od razu dodał, żeby nie było wątpliwości: – Panienka Padmé jest bezpieczniejsza tu, gdzie stoi.

Kopułka R2 zakręciła się i robot znów zaczął protestować, jednak przerwała mu w tym sama Padmé.

- Threepio ma rację, Artoo – rzekła bez ruchu, jakby sama do siebie.

R2-D2 zapiszczał cicho i smutnie, a wiatr znowu mocniej zadął. Przez chwilę nikt się nie odzywał, a niezręczną ciszę zdołał przerwać dopiero Typho.

- Włączę diagnostykę systemu komunikacyjnego. Taka pogoda może wywołać spore zakłócenia – powiedział szef ochrony z lekką rezygnacją w głosie, po czym wszedł po rampie i zniknął w głębi stojącego za ich plecami statku Amidali.

Padmé jakby tylko na to czekała i wciąż stojąc plecami do droidów spytała:

- Artoo, czy ta pogoda wpływa jakoś na twoje czujniki ?

Robot zaświergotał głośno w odpowiedzi, a C-3PO szybko i sprawnie przetłumaczył:

- Nawet w najmniejszym stopniu! – nagle w głosie droida protokolarnego pojawiło się wahanie, zupełnie jakby zrozumiał, co właśnie powiedział. – Albo tak tylko mówi...

- Dobrze – stwierdziła stanowczo Padmé, a w jej brązowych oczach zapłonął ogień. – Idę poszukać Mistrza Yody.

- Sama…? – przeraził się Threepio

- Nie – Padmé odwróciła się tak, że można było dostrzec jej figlarne spojrzenie. – Będziecie mi towarzyszyć.

Artoo ucieszył się na tą wiadomość i od razu ruszył za otuloną w śnieżnobiały kombinezon z płaszczem panią senator, kręcąc swoją beczułkowatą kopułką i popiskując przy tym radośnie. Z kolei jego partner nabrał złych obaw i gdyby mógł z pewnością przełknąłby teraz ślinę. Zaskrzypiał jednak tylko swoimi stawami, po czym dodał „O, rany...” i ze spuszczoną głową dołączył do swych towarzyszy. Kiedy odchodzili, kapitan Typho był tak zajęty sprawdzaniem łączności, że nawet tego nie zauważył.

Wiatr przybrał na sile...

Kroczyli w zawierusze po nieprzebytych rubieżach Ilum. Threepio przeklinał w swoim mechanicznym duchu całą tę planetę i moment, w którym oddalili się od statku. Jak mieli odnaleźć Mistrza Yodę, skoro nawet nie wiedzieli, gdzie zacząć szukać?

„Kapitan Typho…”, pomyślał droid. „Z nim byłoby bezpieczniej. Albo z paniczem Anakinem... Ach, gdyby tylko mój Stwórca mógł tu z nami być!”. Robot westchnął cichutko i po raz kolejny zapadł się nogą w śnieg. Kiedy się wydostał przystanął i zobaczył, że coś przykuło uwagę R2-D2. Padmé także to zauważyła.

- O co chodzi Artoo? – spytała, odwracając się z wyczuwalnym niepokojem w głosie.

Robot zazgrzytał i zachrobotał, a 3PO od razu przetłumaczył:

- Och… Zdaje się, że kilka obiektów zbliża się do nas od tej strony – powiedział, wskazując palcem odpowiedni kierunek.

Była królowa wytężyła wzrok, jednak nie mogła nic dostrzec w wiejącej jej w twarz śnieżycy.

- Gdzie? – spytała.

Przez chwilę stali w milczeniu. Nagle powitała ich kanonada blasterowego ognia, wystrzelona z dość niewielkiej odległości. Padmé krzyknęła i – cudem nie trafiona – błyskawicznie skryła się za pobliskim wzniesieniem wraz z toczącym się za nią astromechem.

- O, nie! Wiedziałem, że to był zły pomysł!!! – wrzeszczał C-3PO, zostawszy oczywiście z tyłu.

Padmé szybko chwyciła go za przegub i wciągnęła za skały, skutecznie osłaniające ich przez nieprzyjacielskim ostrzałem. Kanonada umilkła. Ostrożnie i bardzo powoli pani senator wychyliła się z bronią gotową do strzału. Jej chromowany blaster ELG-3A bez osłony spustu, bardzo popularna wśród dyplomatów i arystokracji (nie tylko z Naboo) broń może i wyglądał delikatnie, ale był jak najbardziej śmiercionośny. Jednakże trudno było cokolwiek nim zdziałać nie widząc celu.

„Co do diabła?”, zaklęła w duchu. Z tej odległości nawet w taką pogodę przeciwnik powinien być widoczny… Kobieta schowała się na powrót za osłonę i skupiła myśli. Mimowolnie spojrzała na swój strój i uśmiechnęła się szeroko, gdy do głowy wpadł jej ciekawy pomysł.

„To teraz się zabawimy...”, pomyślała, po czym odpięła kożuch i rzuciła go daleko za skały. Uniesiona wiatrem biała szata upadła na śnieg, a w jej stronę poleciała kolejna smuga czerwonego ognia. Tym razem ostrzał wyraźnie ujawnił pozycję wroga, co rezolutna pani senator rychło wykorzystała oddając w tamtym kierunku kilka błękitnych strzałów z własnego blastera. W odległości kilku metrów od zagrzebanego w śniegu płaszcza coś wybuchło i już po chwili Padmé ujrzała czworonożnego, czerwonego droida, który dymiąc upadł na ziemię.

- Mam cię! – powiedziała z nieskrywaną satysfakcją.

Wtedy R2-D2 zaczął się cały trząść i podskakiwać, wydając przy tym charakterystyczne dla siebie, ponaglające odgłosy.

- Artoo mówi, że są tam jeszcze dwa kolejne!!! – w wokabulatorze protokolarnego droida brzmiała czysta histeria.

- Jeszcze dwa? – w głosie Padmé dla kontrastu dało się wyczuć drobny zawód. Trudno będzie je pokonać, skoro mają kamuflaż… Dyplomatka spojrzała w stronę wraku probota, po czym na jej twarzy znów zagościł niewielki, szelmowski uśmieszek, którym podbiła serce Anakina Skywalkera. – Hmm, Threepio, czy mógłbyś przynieść mi płaszcz?

- Ależ oczywiście, panno Padmé! – odrzekł z radością naiwny droid i ruszył, aby z radością spełnić prośbę swojej właścicielki. Gdy tylko wyłonił się zza skał oczywiście został ostrzelany z blasterów, co sprawiło, że jego humor od razu się pogorszył i robot w mgnieniu oka niechybnie zawróciłby, jednak oprogramowanie nakazało mu wykonanie otrzymanego od panienki Padmé polecenia. Nie przeszkadzało mu to jednak panicznie krzyczeć. Gdy dotarł do celu i podniósł kożuch, na moment zastygł w autentycznym mechanicznym przerażeniu. Przed fotoreceptorami przemknęła mu wizja rychłej wizyty na jakimś zapomnianym przez Stwórcę złomowisku.

- Chyba postradałem obwody ! – powiedział. Głos uwiązł mu w wokabulatorze, gdy nagle tuż przed nim jak spod ziemi pojawiły dwa cylindryczne proboty z wycelowanymi weń trzylufowymi działkami.

Padmé tylko czekała, aż wrogie droidy wyłączą maskowanie. W ręku trzymała już gotowy do użytku granat. Wcisnęła guzik na cylindrycznym przedmiocie – czerwony wyświetlacz zaczął się jaskrawo jarzyć ostrzegając przed rychłym wybuchem, a kobieta wzięła mocny zamach i posłała przedmiot łukowatą trajektorią wprost pod nacierające na C-3PO proboty. Potężna eksplozja rozerwała wrogów w drobny mak, ale fala dosięgła też robota protokolarnego, który poszybował daleko w tył.

Nie stało mu się jednak nic groźnego, przynajmniej na tyle groźnego, by go uciszyć.

- Ratunku! Pomocy! – darł się robot, którego podmuch wtłoczył w pobliską zaspę. – Pogrzebano mnie żywcem!!!

Senatorka podeszła bliżej i chowając broń do kabury uśmiechnęła się na widok znerwicowanego robota, który przywalony śniegiem krzyczał i szamotał się, wciąż jednak nie wypuszczając z ręki jej kożucha.

- Dzięki, Threepio – powiedziała łagodnie, odbierając od niego swoją własność.

- Och… Cała przyjemność... Po mojej stronie, panno… Padmé – wymamrotał droid. Aż do tej pory kobieta nie wiedziała, że roboty mogą być w szoku pourazowym.

Ledwo co zdążyła nałożyć odzyskany, choć lekko sfatygowany przez wybuch kożuch, a już R2-D2 ponownie dał znać głośnym świergotem.

- Co znowu Artoo? – spytała zaniepokojona dyplomatka. – Więcej robotów?

- Och, och nie!!! – C-3PO znowu zaczął się szamotać, a Padmé wyciągnęła dopiero co schowany blaster i wycelowała w kierunku potencjalnych przeciwników. Śnieżyca momentalnie, jakby na życzenie, osłabła i wtedy w pole widzenia wyłonił się sam Mistrz Yoda, prowadząc ze sobą całych i zdrowych Jedi – Luminarę Unduli i Barriss Offee. Padmé nie zdołała powstrzymać radości i czym prędzej podbiegła do Yody.

- Mistrzu Yoda!!! – przyklęknęła, chwytając go z ulgą za dłonie. – Tak się cieszę, że nic ci nie jest!

- Sukcesem moja misja skończyła się – Yoda także się uśmiechnął. – Bezpieczne Jedi są.

Padmé spojrzała na dwie stojące za nim bez słowa Mirialanki. Dostrzegła też, że Yoda spuścił głowę i wyraźnie posmutniał.

- Bólem przepełnione serce moje jest – stwierdził.

- Co cię gnębi, Mistrzu ? – spytała ze zmartwioną miną.

- Prawie doszczętnie zniszczona świątynia została – Yoda westchnął. – A jej sekretna lokalizacja odkryta. Ale przez kogo… – Mistrz Jedi jakby się zawahał. – ...tego nie wiem.

W czasie, gdy Yoda poddawał się rozważaniom na ten temat, a Padmé pomagała uwolnić się C-3PO ze zwałowiska śniegu, R2 podjechał do probotów i wyciągnął jedną z końcówek. Podłączył się do kości pamięci maszyny Separatystów i zaczął przeszukiwać jej zawartość. Chwilę później obrócił kopułkę i uruchomił holograficzny wyświetlacz. Zdziwionym oczom wszystkich obecnych na śniegu pojawiła się pełnowymiarowa postać. Obraz rwał się i był niewyraźny, ale i tak wszyscy rozpoznali, kogo przedstawia.

- Znajdziecie świątynię na Ilum. Zniszczcie ją – dobiegł ich niski i basowy głos wysokiego mężczyzny z hologramu, który po chwili zniknął równie nagle, jak się pojawił. Wszyscy stali w milczeniu, choć dokładnie wiedzieli, czyje oblicze przed chwilą widzieli. Dawnego Mistrza Jedi, człowieka który znał wszystkie sekrety Zakonu, wliczając w to ten dotyczący Ilum. Człowieka, któremu ufali do samego końca. Człowieka, który nigdy nie zdradziłby tysięcy lat tradycji Zakonu… A przynajmniej tak im się wydawało. Yoda zmarszczył brwi i zmrużył oczy opanowując gniew, po czym wyszeptał:

- Dooku...