Recenzja ShaakTi1138

---

„Droidy w tarapatach” to druga książeczka Michaela Kogge’a związana z „Rebeliantami”, stanowiąca adaptację odcinków “Iskra rebelii“, “Droids in Distress“ i “Rise of the Old Masters“. Trzy odcinki, trzy historie – a każda z nich bardzo różna w dobrym i złym znaczeniu tego słowa.

Ja zasadniczo za adaptacjami filmowo-serialowymi nie przepadam, bo nie widzę za bardzo sensu w tym, żeby czytać coś, co najpierw widziałam na ekranie; zresztą, to, co w filmie zachwyca, w książce może wydawać się po prostu głupie (i na odwrót). Jedyny wyjątek stanowią dla mnie takie nowelizacje, które rozszerzają nieco perspektywę – wprowadzają dodatkowe sceny czy pozwalają wejść do głowy bohaterów. Dlatego też książka na samym początku mnie nie zachwyciła.

Jak wspomniałam, mamy trzy opowieści i niestety mam wrażenie, jakoby pisały je trzy różne osoby. Początkowa „Historia Ezry” prezentuje się najgorzej. Tu całą akcję „Iskry” oglądamy z punktu widzenia młodego Bridgera, co jest ciekawym rozwiązaniem, bo autor czasem pozwala nam poznać co też chłopak w danej chwili sobie myślał. Mam jednak wrażenie, że ta część była dla pana Kogge’a jak pisanie nieciekawego wypracowania, bo tekst wydaje się zrobiony na „odwal się”. Zdarza mu się stosować duże skróty czy wręcz pomijać część scen i to w taki sposób, że dziecko, które nie oglądało najpierw odcinka (wątpię, by tak się stało, ale kto wie) nie będzie miało pojęcia o co chodzi. Może zaważył na tym fakt, że „Iskra” jest odcinkiem podwójnym, ale skoro i tak dostała własną, oddzielną adaptację, to czy nie można było zamiast niej opisać innej historii?

Część „Zakłócenia” jest po prostu okej – żadnych rażących skrótów, ale też nie za wiele inwencji – ot, po prostu adaptacja z paroma dodatkowymi informacjami. Natomiast największe wrażenie zrobili na mnie „Starzy mistrzowie”, przede wszystkim dlatego, że prawdopodobnie opowiadanie to powstało na kanwie starego scenariusza, dlatego widzimy tu wyraźne odstępstwa od tego, co pokazano ostatecznie w odcinku. Choćby mającą odrobinę więcej sensu scenę z Luminarą czy pokazanie co w HoloNecie powiedziano o wypadzie rebeliantów na Stygeon. Z punktu dorosłej fanki, zainteresowanej procesem powstawania odcinków, ta część najbardziej przypadła mi do gustu.

Pochwalić muszę Egmont za ładną okładkę z błyszczącymi postaciami. W polskiej wersji ma ona dodaną informację, że jest częścią „biblioteki filmowej”, co sugeruje, że będzie ich więcej (a przynajmniej mam taką nadzieję. “Servants of the Empire“, drogi Egmoncie?). A w środku mamy trochę ilustracji technicznych, trochę propagandy, trochę graffiti Sabine, a do tego niektóre strony wyglądają na pochlapane farbą, co wszystko fajnie wpasowuje się w klimat serii. Przekład też jest dobry – co prawda dialogi pochodzą z oficjalnego dubbingu, więc nie wszystko zawsze się zgadza, ale tłumaczka pozbyła się na przykład tamtejszego dziwacznego przymiotnika „aqualicki” i zastąpiła go lepiej brzmiącym „aqualishańskim”. Nie mogę jednak przeboleć odmiany nazwiska „Vizago” jako „D. Vizagi, C. Vizadze, B. Vizagę” i tak dalej.

Myślę, że młodszy czytelnik znajdzie w „Droidach w tarapatach” całkiem ciekawą lekturę. Mnie osobiście wydałaby się o wiele ciekawsza, gdyby Michael Kogge tak bardzo nie załatwił pierwszej historyjki i skupił się bardziej na dodaniu czegoś od siebie, a nie po prostu opisywaniu tego, co widać na ekranie.

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 6/10 Klimat: 6/10 Rozmowy: 4/10 Opis świata SW: 5/10 Opis walk: 5/10