„So I try to be like you
Try to feel it like you do
But without you it's no use
I can't see what you see
When I look at the world”

-U2 „When i look at the world”

Było ciemno i... zimno. Przede wszystkim cholernie zimno. Znajdował się najzimniejszą porą roku w najgorszej dzielnicy najgorszej planety i do tego zapomniał wziąć ze sobą broni. Spojrzał niecierpliwie na swój chronometr i postawił kołnierz kurtki, która stanowiła mizerną ochronę przed wzmagającym się wiatrem. Jego myśli uciekały, uciekły z tych paskudnych podziemi Coruscant- do ciepłej kwatery, dalej- do Dantooine, bazy Rebelii, dalej- na Alderaan, do domu rodzinnego. Spojrzał na szyld widniejący nad zdemolowanym sklepem: „FRIX & TRIX- owoce i warzywa”. Przeszedł przez wybitą witrynę uciekając przed smagającymi plecy chłodnymi podmuchami. Przez chwilę poczuł się jak w domu... tam był też ten sam sklep, ta sama sieć handlowa. Pamiętał niemal każdy szczegół, papugę Pana Frahta (sprzedawcy), która witała wszystkich swoim „Dzińdobry”. Zapach mangosuf i frannlji i muzykę, kojącą uszy muzykę.
-Brak czujności.- Poczuł lufę blastera na karku.- To niedozwolone na tej planecie. W tej dzielnicy. Wziął głęboki wdech. Lewo czy prawo. Lewo czy prawo. Cholerna niepewność. Błyskawicznie uderzył łokciem na wysokości brzucha napastnika i przechylił się przez prawe ramię, jego ruchy były błyskawiczne przypominały taniec. Piruet. Stop. Skok. Piruet. Otwartą dłonią wytrącił blaster z ręki napastni...czki. Blądwłosa kobieta mimo otrzymanych ciosów stała bezruchu... niczym robot. A przecież nim nie była. Chyba... Tak przynajmniej przypuszczał. Ten głos za bardzo przypominał mu głos człowieka. A te kształty... to nie mogła być replika...
-Brak koncentracji. To niedozwolone w tej dzielnicy.- Odparł sarkastycznie podnosząc i zwracając broń.
-Witam SD-3.- Kobieta uśmiechnęła się odbierając broń.- Skończmy z tym cyrkiem, nie wiem czy udało mi się zgubić patrol szturmowców, więc musimy się spieszyć.
-Co masz dla mnie?
-Namiar.
-Namiar na kogo?- Zdziwił się mężczyzna o kruczoczarnych włosach, ubrany w wytartą kurtkę i spodnie będące schedą po jakimś zabitym mechaniku. Jedną z wielu osób, które kończą podobnie. -Szpieg.
-Szpieg Imperium na Coruscant? Czyś ty oszalała? Kontaktujesz się ze mną w środku nocy, żeby mi o tym powiedzieć? Nie wiem skąd znałaś tajny kod Rebelii i kim jesteś. Ale jeśli chcesz abym operował wokół szpiegów Imperium w stolicy Imperium to na pewno nie jesteś z pełna rozumu.
-Szpieg Rebelii.- Odparła spokojnie „Blondyna” jak SD-3 nazwał ją w myślach.
-Nie rozumiem.
-Wyjątkowo zdolny, ale istnieją podejrzenia, że wywiad Imperium mógł go zlokalizować.
Stracić swoją drugą tożsamość oznaczało w tym zawodzie umrzeć. SD-3 wiedział o tym i nagle przepełniło go jakieś współczucie dla tego „kogoś”.
-Masz go zabić.
-Zwariowałaś!? Zabić swojego!? Chyba żartujesz.
-Oni już go ścigają, nie ucieknie z Coruscant a przecież może się do nich przyłączyć. Zdradzić. To rozkaz zwierzchnictwa! Nie możesz go zlekceważyć! Musisz być posłuszny!
Cisza. Ciężka cisza, jaka między kobietą a mężczyzną zawsze oznacza trudne pytania.
-A jeśli nie?
Blondyna schyliła się, wyszła po za obręb światła, po chwili wróciła niosąc coś w ręce. Jakiś okrągły przedmiot z wieloma paskudnymi zagłębieniami. To było... jabłko. Jabłko!?
-Widzisz... ty jesteś jak ten owoc. Trawiony z zewnątrz atmosferą tej planety a od środka robakami, robakami twojej świadomości- wyrzutami sumienia. Nie możesz stąd uciec, bo nie masz takiej mocy. Skazany więc jesteś na zagładę. Zrozum to.


* * *

Pusta butelka po jakimś trunku spadła z szafki nocnej niemal w tym samym momencie, kiedy budzik brutalnie przerwał jego sen. SD-3 obudził się z ciężkim bólem głowy... Miał kaca, ale był on owocem nie tylko tej opróżnionej butelki ale i moralności. Paskudna rzecz. Stawia pytania wtedy, kiedy nie trzeba. Wolałby już chyba zatrzymać się na kacu poalkoholowym ale... świadomość, że musiał się ubrać, ogolić, wyjść, odnaleźć i zabić niewinnego człowieka. Ogolić! Przecież nad umywalką wisi lustro... będzie musiał się w nim przejrzeć. Założył rzucone gdzieś spodnie, narzucił podkoszulkę i błyskawicznym ruchem zapiął kurtkę. Wybiegł ze swojej kwatery na –20 poziomie Coruscant... Nie ogolony.

* * *

Kantyna Quic-Andi. Dobrze ją znał. Miał się tu początkowo zatrzymać w swojej misji na Coruscant ale był wierny zasadom wpajanym mu przez dowódców na szkoleniu. „Nie pij tam, gdzie mieszkasz.”
-„Nie mieszkaj tam gdzie pijesz”.- Szepnął pod nosem i przestąpił próg dobrze znanego lokalu. Powitały go wesołe spojrzenia mocno podpitych towarzyszy od kieliszka, którzy zapraszającym gestem zachęcali do postawienia kolejki.
-Nie tym razem. Mam sprawę do szefa.
-Do mnie!?
Spod jednego ze stołów wypełzł mężczyzna, lat dwadzieścia pięć jak udało mu się kiedyś ustalić, nie związany z Imperium, o wyjątkowo niemiłej szczurowatej facjacie.
-Witaj Krakzuz.
-Witaj... Ty.. właściwie to jak ty masz na imię.
-Powiem ci za szklankę wody i rozmowę z jednym z twoich gości.
Tłumek siedzący przy jednym ze stołów wybuchnął śmiechem.
-Dobry żart, przecież wiesz, że my tu wody nie mamy. Ale kogo mam zawołać. SD-3 wyjął notes z zasuwanej na zamek kieszonki na piersi. Jeśli wierzyć Blondynie to tajemniczy szpieg powinien odwiedzić ten lokal całkiem niedawno i to na dodatek zatrzymać się tu na nocleg.
-Szukam kogoś specjalnego.
Twarz szczurowatego jeszcze bardziej się zwężyła.
-Uuu... kogoś s p e c j a l n e g o.
-Tak. Tak. Dobrze wiesz, że chodzi o kogoś, kto się nie chciał przedstawić.
-Ty też się nie chciałeś przedstawić.- Rzekł podejrzliwie szczurowaty przechylając się przez blat stołu.
-Dobra. Nie chcesz - nie mów. Ale od dzisiaj piję u Rangiego.
-Spokojnie. Spokojnie. Wiesz, że dla ciebie wszystko, ale nie mogę zdradzać klientów.
SD-3 zdobył się na niewinny uśmiech i odszedł w stronę wyjścia. Na chwilę zatrzymał się.
-Wiesz Krakzuz. Właściwie to z ciebie całkiem przyzwoity łajdak.- Rzucił przez ramię.

* * *

-Ten trop ucięty. Co dalej ?
-Jesteś mało dociekliwy.- Głos Blondyny przez komlink nie brzmiał już tak słodko.
-Nie lubię wtykać nosa w nie swoje sprawy.
-Jaki ty jesteś głupi SD-3. Ten ktoś już może siedzieć u Imperatora na uczcie i zabawiać się z jego wszystkimi Rękami...
-Rękami?- Zapytał dzieląc swoją uwagę na rozmowę przez comlink, spijanie wody ściekającej z rynny i lubieżny uśmiech.
-Pomocnikami... Jak Sim Aloo czy Sate Pestage.
-Dobra, dobra. Mogę się tam jeszcze pokręcić.
-Nie, już za późno. Nasz przyjaciel popełnił błąd i zostawił swój statek na jednym ze złomowisk.
-Odkrywcze. Jak każdy ze szpiegów Rebelii.
-Z tym, że każdy, go niszczy...
-Nie tym razem. Nie tym razem. Złomoiwsko w sektorze 44 na poziomie –15. Sprawdź to.
Połączenie kodowane zostało przerwane.

* * *

Złomowisko nie było daleko... Wystarczyło ukraść czyjegoś landspeedera, ogłuszyć dwójkę bandytów, przekupić strażnika i wytrzymać odór unoszący się nad stertą żelastwa. SD zaczął się zastanawiać, co z tego jest tak naprawdę trudne. Upewnił się czy broń jest na swoim miejscu. W takiej kupie śmieci nic nie jest pewne. A jeśli ten „ktoś” wróci aby zniszczyć statek?
SD-3 żałował swojej ofiary. Paraliżowała go słabość, ten okrutny rodzaj słabości, który rzuca nas na kolana ujawniając nam w pełnej krasie całą naszą bezradność.
Już samo przydzielenie szpiega do Coruscant było wystarczającą męką, a skoro go jeszcze ścigali?
-Witaj SD-3.
Głos Blondyny? SD-3 obrócił się powoli za siebie, przed nim na około cztero metrowej kupie zepsutych komponentów jakiś maszyn stała ubrana w „ciekawy” skafander Blondyna. Włosy miała tym razem rozpuszczone, a na wysokości głowy trzymała pokaźnych rozmiarów blaster.
-Witaj.- Odpowiedział lekko zdezorientowany i oszołomiony.
-Jaki ty jesteś głupi!
-Nie potwierdzę nie zaprzeczę, chciałbym jednak poznać twoją argumentację.
-Skończ z tą naukową gadką. Skończ z tym wszystkim SD-3! - W jej głosie pojawiła się nutka złości.
-Nie rozumiem. Gdzie ten statek? Masz jakieś nowe ślady?
-Ty idioto. Dawałam ci szansę, dawałam ci znaki. Jaki z ciebie kretyn, że też Rebelia wpuściłą kogoś takiego na Coruscant. - Nutka zmieniła się w całą symfonię.
SD-3 zdobył się tylko na głupi ironiczny uśmieszek, szybko jednak zmienił się on w grymas bezradności. Nie myślał, że cokolwiek, może odciągnąć jego wzrok od blondyny... ale dziesiątka szturmowców z wymierzonymi w niego blasterami robiła swoje. Otoczyli go pierścieniem.
-Teraz, kiedy nadchodzi koniec... Nareszcie rozumiesz!? - Kobieta popatrzyła na niego, przewiercała swoimi pięknymi błękitnymi oczyma.
-Dlaczego ?
-Co dlaczego?
-Dlaczego dałaś mi szansę. Mogłem uciec.
-Mogłeś. Gdybyś był wolny. Ale ty nie jesteś wolny. Jesteś niewolnikiem... Nie Rebelii, nie Imperium. Jesteś jak ten owoc, który rośnie, choć, z góry skazany jest na zepsucie. Bo takie są te czasy, taka jest ta planeta. Jedyne, co mogę dla ciebie zrobić...-Blondyna zacisnęła usta w poziomą kreskę.-Wyciągaj blaster i strzelaj. SD-3 powolnym ruchem odpiął kaburę ukrytą pod wytartą kurtką, wyjął obtłuczony, pordzewiały blaster i przystawił go sobie do czoła. Chciał coś powiedzieć. Czuł, że musi... zdobył się tylko na...
-Dziękuję.
Potem był huk. Huk wystrzału.
Dwóch szturmowców upadło odrzuconych eksplozją. Potem stały się, rzeczy, których długo żałował... Jego ręka powędrowała przed siebie. Strzelił. Obrócił się i zobaczył co go ocaliło. Strzelił jeszcze raz. A potem jeszcze raz. Był jeszcze jeden huk. Strzelił jeszcze raz. Jeszcze raz. I jeszcze. A potem biegł, biegł aż po kraniec swych sił.

>

Son of the Suns

OCENY UŻYTKOWNIKÓW:

Aby wystawić ocenę musisz się zalogować Wszystkie oceny Średnia: 0,00 Liczba: 0

Użytkownik Ocena Data

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)