Autor: Crix Aldein/Nevil Catcher

Courscant, niedługo po nastaniu Nowego Ładu

Płatki śniegu tańczyły delikatnie na wietrze, by po chwili opaść na płytę lądowiska tworząc cienki biały dywan na plastalowej powierzchni. Piękna łagodna coruscańska zima wywołana na zamówienie przez kontrolerów pogody była nie tylko urzekająca ale też niewyobrażalnie droga. Jednak ten pokaz snobizmu byłem w stanie wybaczyć Tarkinowi – na planecie, na której kropla deszczu nie mogła spaść bez oficjalnego pozwolenia ze stosownej repub... przepraszam, imperialnej agencji, tchnienie chłodnego wiatru niosło jeszcze inny powiew – wolności.
Wysiadłem ze śmigacza – eleganckiego Vexandera o połyskliwej czarnej karoserii – i podniosłem kołnierz czarnej wizytowej opończy. Promień ściągający przejął już dużo wcześniej kontrolę nad moim pojazdem i teraz kierował go do hangaru, razem z maszynami innych gości. Odprowadziłem swoje cacko spojrzeniem, po czym przeniosłem wzrok na dziesiątki ludzi ciągnące na patio rezydencji Tarkina na któryś-tam-set piętrze hotelu Repub... Imperial Residence. Kobiety i mężczyźni, tylko rasy ludzkiej rzecz jasna, byli ubrani w różne stroje, przeważały jednak ascetyczne garnitury oraz proste suknie zgodne z lansowaną przez nowy reżim przesadną skromnością. W tej istniej ferii barw wyraźnie odcinały się czarne, szare i brunatne mundury imperialnych oficerów, którym towarzyszyły nienaturalnie piękne... nie, nie piękne, bo to by znaczyło, że było w nich cokolwiek pociągającego. Otóż towarzyszyły im wymodelowane laserami i innymi zabiegami pseudo-boginie. Mało który z nich przybył na przyjęcie z kimś kto był czymś więcej niż luksusową przedstawicielką najstarszego zawodu Galaktyki.
Powoli ruszyłem przed siebie, delektując się przy tym dźwiękiem śniegu skrzypiącego pod butami, chłonąc każdą sekundę oczyszczającego zimna. Tak, lód był prosty, lód był czysty, lód kierował się swoją, kuszącą logiką. Kierujący się jednak najwyraźniej inną formułą myślenia droid protokolarny wyrwał mnie z mojej małej intelektualnej orgii i zaoferował metalicznym głosem kieliszek szampana.
- Czemu nie – odparłem. W końcu płacił Tarkin, więc to musiał być dobra partia. Szkoda tylko, że byłem zapamiętałym alkoholikiem. Wlałem zawartość naczynia do gardła, nie, jakby to był trunek za dziesięć tysięcy kredytów za butelkę, a tani bimber z szop wydobywców przyprawy na Kessel.
- Dobre – powiedziałem.
Droid zakołysał się na boki, jak zadowolony karczmarz.
- Sir, to Don Parigon, rocznik....
- Zamknij się. – uciąłem i wlałem w siebie jeszcze jeden kieliszek. Bąbelki zawsze szybko uderzają do głowy, a jak nie pić w tak chorym ustroju. Poczułem ciepło rozchodzące się po żołądku i mając w perspektywie stan lekkiej wesołości, który miał mnie zaraz ogarnąć, ruszyłem dziarsko przed siebie. Półprzeroczyste drzwi ze złotym obramowaniem rozsunęły się bezszelestnie, a ja wszedłem na osłonięte delikatnym polem siłowym patio. Ze smutkiem stwierdziłem, że w środku było ciepło. To tyle, jeśli chodziło o śnieg.
- Profesor Starmach! – usłyszałem gdzieś z boku wysoki damski głos. To była Lady Tarkin (Lady, dobry żart, wstrętna, stara wiedźma), która uważała mnie za coś w stylu towarzyskiej atrakcji. Salonowego małego nerfa, którego można było poklepać po czuprynie, a potem kopniakiem odesłać do stada innych gości.
- Milady, wyglądasz olśniewająco – skłamałem kłaniając się lekko. Kątem oka uchwyciłem, że żonie Tarkina towarzyszyło dwóch młodych oficerów, najpewniej jej kochanków, pewnie biseksualistów. Nienawidziłem późnorepublikańskiego, a potem imperialnego militaryzmu, jego chłoptasiów w szarych mundurach, ciągle trzaskających obcasami, tych butnych małych zaprzedanych socjopatycznych gnojków bawiących się w wojnę, posyłających na śmierć swoich zabawkowych żołnierzyków-klony.
- Poruczniku Taveers, poruczniku Holst, poznajcie profesora Starmacha, głowę katedry historii idei na wydziale prawa Uniwersytetu Coursca, przepraszam, Uniwersytetu Imperialnego – powiedziała Lady Tarkin słodkim głosikiem fałszywej harpii. Ciekawe swoją drogą, czy gdzieś w pobliżu kręcił się jej odpychający mężuś.
- Moja droga, nie sądzę, żeby profesor był w jakimkolwiek stopniu zainteresowany twoimi... przyjaciółmi – włączył się nagle do rozmowy ktoś trzeci. Długa zielona szata z cholernie drogiego materiału, bystre niebieskie oczy i pierwsze ślady siwizny na ciemnych włosach zdradzały Raitha Sienara, najbliższego współpracownika Tarkina.
- Masz z pewnością rację Raith – odparła Lady szczerząc zęby w uśmiechu niczym drapieżnik szykujący się do skoku na swoją ofiarę. – Panowie... – rzuciła delikatnie w stronę młodych oficerów. Ci, speszeni, odwrócili się na piętach, oczywiście z trzaskiem swoich wojskowych obcasów i zniknęli w ciżbie gości. Niestety Sienar przyciągnął za sobą dwóch innych żołnierzyków, sądząc z dystynkcji, co najmniej admirałów floty.
- Słyszałem profesorze, że wypowiedział się pan nieprzychylnie o Nowym Ładzie podczas swojego uroczystego wykładu z okazji przemianowania Uniwersytetu – zaczął dyskusję Sienar.
Wiedziałem, że na tym przyjęciu do tego dojdzie. Zgarnąłem szklankę niedopitej correliańskiej Rezerwy Whyrena z tacy przechodzącego droida i opróżniłem ją jednym haustem. Chcieli, żebym przypieczętował publicznie swój wyrok, tak, by wszyscy ludzie i nieludzie (jeśli jeszcze jacyś się ostali) świata nauki wiedzieli, co ich czeka za nieposłuszeństwo doktrynie Palpatine’a. Nie miałem i tak już nic do stracenia, żyłem wystarczająco długo. Zrzuciłem z pleców opończę, która gładko opadła na ziemię, wyjąłem z kieszeni czarnej eleganckiej marynarki samozapalające się cygaro, zaciągnąłem się solidnie. Smakowałem przez chwilę dym wypełniający mi płuca, po czym wydmuchnąłem go na zewnątrz tworząc malownicze kółka, niestety nieszczęśliwie prosto w twarz Sienara. Ten zamknął oczy kiedy owinęła go siwa mgiełka, ale nic nie powiedział.
- Ma pan rację, Sienar – zacząłem. – Ten cały Nowy Ład to nic innego, jak zbitka militarystycznego bełkotu przyprawionego sosem z krwawych szczątków wolności zmiażdżonej butem imperialnego żołnierza, przyprószona solidną porcją gospodarczego interwencjonizmu i monopoli.
Lady Tarkin zachichotała. Zawtórowało jej kilka dam. Nie zauważyłem nawet, jak otoczyło nas spore kółeczko słuchaczy.
- Jakie to urocze – powiedziała.
- W rzeczy samej – skwitował też wyraźnie rozbawiony Sienar.
Te wstrętne bestie bawiło granie ludzkim życiem. Nie mogli mnie po prostu wyrzucić za okno, nie, oni musieli jeszcze mieć swoje przeklęte przedstawienie.
- Nie sądzi pan jednak, że Nowy Ład przyniósł ludziom bezpieczeństwo? – podjął po chwili Sienar. - Istoty, które rezygnują z wolności na rzecz bezpieczeństwa nie zasługują ani na jedno, ani na drugie - sparowałem. Tymczasem na przodzie cygara zdążyła się zebrać już solidna warstewka popiołu, którą nieopatrznie strzepnąłem na spód sukni Lady Tarkin. Oczywiście udała, że nie widzi.
- Proszę się nie martwić, profesorze, to tylko środki stanu nadzwyczajnego, które zostaną z pewnością odwołane, jak tylko zgasimy ostatnie ogniska Separatystów w Galaktyce – powiedział Sienar. - O tak, środki stanu nadzwyczajnego z dożywotnim imperatorem. Dobrze, że stary Palpatine wygląda na większego staruszka ode mnie. Chociaż ponoć te paskudne zmarszczki to blizny po zamachu, prawda?
Tym razem nikt się nie zaśmiał. Podejrzewam, że Palpatine patrząc w lustro, co rano miał więcej dystansu do swojego wyglądu niż w tym momencie goście na przyjęciu u Tarkina. Nawet Lady Tarkin nie miała zamiaru się roześmiać dla rozładowania napięcia. Nie dziwiłem jej się, to był trochę przyciężkawy i wcale niezabawny żart, też bym się nie potrafił z takiego śmiać.
Obróciłem się więc na pięcie i łapiąc za szyjkę stojącej na stole butelki whisky wyszedłem do sypiącego za oknem śniegu zostawiając za plecami oszołomionych współbiesiadników, a z nimi inny świat i inne, gorsze życie. Chciało mi się śpiewać z radości.


***

W południe następnego dnia przyszli na Uniwersytet. Siedziałem w głębokim skórzanym fotelu, w moim gabinecie dziekana wydziału prawa, popijając syntkawę. Za oknem dało się słyszeć repulsory lądujących kanonierek, potem stukot wojskowych butów o ziemię, wykrzykiwane gardłowo komendy. Wstałem i wyszedłem na korytarz, gdzie złapałem za ramię jednego z doktorów, który gdzieś szedł w pośpiechu.
- Lars, co tu się dzieje? – zagadnąłem, choć doskonale wiedziałem co się dzieje. Sonderkation Courscant – pewnie tak to brzmiało po kaminoańsku.
- Przylecieli imperialni, kazali się nam zebrać w głównej auli – odpowiedział nerwowym głosem Lars.
Puściłem jego ramię, a on wręcz pobiegł przed siebie. Wróciłem do gabinetu, nie zamykałem drzwi. Podszedłem do barku i nalałem sobie na dnie whisky. Upiłem niewielki łyk delektując się tym razem smakiem alkoholu, jakby to miał być ostatni drink w moim życiu. Zrobiłem parę kroków i stanąłem przed oknem, za którym planeta-miasto, od niedawna Centrum Imperialne, żyło własnym życiem, szczęśliwe w swoim ogłupieniu. Cieszyłem się kiedy Separatyści odłączyli się od Republiki, miałem nadzieję, że ten cały chory biurokratyczny twór ze swoimi Rycerzami runie zaraz, a kolejne planety ogłoszą niezależność i nastanie era cudownej różnorodności, wspaniałego rozdrobnienia. No cóż, myliłem się. Rząd nie jest rozwiązaniem, rząd jest problem, powiedział kiedyś mi mój stary mistrz, gdy byłem tylko bakałarzem na Uniwersytecie.
Z zamyślenia wyrwały mnie krzyki. Spojrzałem w dół na uczelniany dziedziniec. Klony w białych pancerzach z niebieskimi oznaczeniami popychały przed sobą profesorów i innych pracowników naukowych ładujących ich do transporterów, które pojawiły się niewiadomo skąd. Zazdrościłem moim intelektualnym braciom, że mieli na tyle odwagi, by żyć albo tego, że byli na tyle głupi, by nie wiedzieć, że czekają ich kopalnie przyprawy na Kessel i straszliwe obozy w różnych innych częściach Galaktyki. Nie, ja wolałem umrzeć, pozwalając przy tym, by Imperium odniosło nade mną swoje ostatnie zwycięstwo, robiąc ze mnie przykład dla innych. A może to była moja wiktoria, w końcu miałem zostać męczennikiem.
Ciężki metaliczny oddech powiedział mi, że mój oprawca przybył. Obróciłem się przez ramię i spojrzałem na postać w czarnej zbroi i twarzy zakrytej pozbawioną wyrazu maską. No tak, przysłali najbardziej zajętego mordercę w Galaktyce, żeby dopełnił ostatniej układanki przedstawienia. Miarowy, ale głośny oddech grałby mi na nerwach, gdybym nie był dziwnie spokojny. Wyjąłem z kieszeni kamizelki cygaro i zapaliłem je. Mroczny potwór przekrzywił głowę w zaciekawieniu i patrzył na mnie wielkimi czarnymi ślepiami wizjerów. Postąpiłem parę kroków do przodu i stanąłem w niewielkiej odległości od niego. Sędziowie zawsze mi mówili, że jestem bezczelny, nawet, jak na prawnika. Uniosłem głowę spoglądając mordercy w oczy ukryte za zasłoną hełmu.
- Nie chce mi się z tobą gadać – wycedziłem przez zęby wyraźnie artykułując każde słowo. Jeden ruch, czerwony błysk.
Podejrzewam, że moja głowa potoczyła się po podłodze.

OCENY UŻYTKOWNIKÓW:

Aby wystawić ocenę musisz się zalogować Wszystkie oceny Średnia: 8,36 Liczba: 11

Użytkownik Ocena Data ranger 10 2011-01-05 13:18:26 Rycu 10 2011-01-03 18:27:59 Nevil Catcher 10 2010-12-29 16:03:54 tom6ek 10 2010-12-27 21:19:33 zorad 8 2010-12-29 18:06:13 Elendil 8 2010-12-28 12:03:10 hAKE5 8 2010-12-27 19:55:36 Dorg 8 2010-12-27 18:50:30 Jaro 8 2010-12-27 18:28:45 Kasis 8 2010-12-27 14:50:24 Gregulec1 4 2010-12-29 14:56:09

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)