Autor: Nadiru Radena

3921 lat przed zniszczeniem Pierwszej Gwiazdy Śmierci

**********

— Zapnij pasy. Zaraz wejdziemy w atmosferę.
Nienawidziłem tego. Zrób to, zrób tamto, uważaj na to, nie rób tego. Miałem już tego serdecznie dość. I nic mnie nie obchodziło, że „prawdziwy” Jedi nie powinien był myśleć w taki sposób.
W całej Świątyni Jedi mówili, że byłem ciężkim uczniem: upartym, niechlujnym i aroganckim. Jakby tego było mało, bez przerwy zasypywali mnie wyrazami fałszywego współczucia i spojrzeniami pełnymi udręki. No i jeszcze te ich żałosne próby wytłumaczenia mojego zachowania tym, że miałem już czterech mistrzów. To prawda, wszystkich dopadło to „szczęście”, że pożegnali się z życiem właśnie wtedy, gdy zacząłem ich nieco lepiej poznawać. Więcej, każdy jeden ginął na moich oczach — zawsze na moich oczach.
Tego też nienawidziłem. Wielu rzeczy nienawidziłem.
Podobno nienawiść prowadzi na Ciemną Stronę. Wszyscy bez przerwy nawijali o tym jak pokrętna, zdradliwa i zła jest Ciemna Strona Mocy, że robi z Jedi potwora i tak dalej, i tak dalej. Żeby nie ten nieznośny patos, to jeszcze jakoś by mogło być, ale już przy drugim mistrzu miałem tych lektur po dziurki w nosie. Kiedy pytałem o dowody, każdy z nich patrzył na mnie zdumionym wzrokiem i wymieniał imiona Exara Kuna, Ulica Qel-Dromy i paru Darthów, tak jakby miało mi to coś powiedzieć. Pytałem: „Kim oni byli?” i zawsze dostawałem tą samą odpowiedź: „Jak to, nie wiesz? Niczego się nie nauczyłeś na lekcjach historii?” Ignoranci. Czy mistrzowie nie są właśnie po to, by odpowiadać na takie pytania? Inna rzecz, że nienawidziłem teoretycznych lekcji, a już w szczególności historii — jaki pożytek z niej, skoro po tej całej Czystce Jedi, o której na okrągło mówili Jedi, liczyło się tylko to, aby jak najlepiej wymachiwać mieczem świetlnym?
Rada Jedi wielokrotnie dawała mi do zrozumienia, że najchętniej wyrzuciłaby mnie precz — nie zrobiła tego tylko dlatego, że byłem już za stary. Wiedziałem zbyt wiele o Mocy, by ze mnie rezygnować. Co za hipokryzja!
Kiedy zginął mój czwarty mistrz, nikt mnie nie chciał. Moje fatum było powszechnie znane i żaden z Rycerzy nie zamierzał stać się „tym piątym”.
Tego także nienawidziłem.
W końcu z litości wziął mnie pod swoje skrzydła Ruan Radena. Chociaż miałem prawie dwadzieścia lat, ubzdurał sobie, że jestem jakimś smarkaczem. Co gorsza traktował mnie jak dzieciaka.
— Dobrze, mistrzu — burknąłem. Nonszalancko zapiąłem pasy, spoglądając spode łba na trzydziestodwuletniego Mistrza Jedi — chyba tylko z tytułu — Radenę, który kierował nasz statek w stronę jakiejś rdzawo-zielonej planetki. Umarłbym z nadmiaru snu, gdyby nie ów cudowny statek — kanonierka typu Firefly, piękna jednostka o wspaniałych osiągach i niesamowitej zwrotności; inne seryjnymi maszyny tej klasy odpadały przy niej w przedbiegach. Poza Firefly’em każdy inny element misji był aż do bólu standardowy i nudny jak patrzenie na obrady Galaktycznego Senatu.
Wylądowaliśmy, zaliczyliśmy komitet powitalny, udaliśmy się do jakiegoś hotelu i poszliśmy spać. Następnego dnia czekało nas spotkanie ze stronami konfliktu. Zgodnie z moimi przewidywaniami po godzinie czy dwóch spór został rozwiązany, mistrz Radena w glorii i chwale pożegnał się z politykami tudzież generałami i ruszyliśmy do gwiezdnego portu, aby raz na zawsze opuścić ten nędzny glob.
Wówczas to właśnie sytuacja się porypała niczym bankiet Huttów, na który przypadkiem wprosił się funkcjonariusz lokalnej policji.
Konferencja pokojowa okazała się wielką farsą, my natomiast wpadliśmy w sam środek działań wojennych. I żeby było śmieszniej, między nami, a portem nagle zmaterializowało się parę repulsorowych czołgów, którym — a jak! — asystowała cała chmara piechoty.
Uśmiechnąłem się szeroko. No, najwyższy czas na jakąś ciekawą akcję!
Nie widząc innego wyjścia, zaczęliśmy się przedzierać przez formację żołnierzy, wykorzystując Moc do przeskakiwania z jednego miejsca na drugie, a miecze świetlne do odcinania rąk, które dzierżyły broń. Taktyka sensowna, aczkolwiek nie uratowała od zguby mojego mistrza.
Kiedy wydawało się, że jesteśmy już bezpieczni, zaskoczyło nas kilka pożegnalnych salw z blasterów. Były oddane na chybił-trafił, lecz jeden z energetycznych pocisków przedarł się przez błękitną zasłonę klingi Ruana Radeny i ugodził go prosto w pierś.
Przyznam szczerze, mimo różnych awersji do niego, poczułem ukłucie żalu. Po chwili jednak, nie chcąc skończyć jak on (żołnierze, widząc ustrzelonego Jedi, ryknęli dziko, zatrzymali się i zawrócili), darowałem sobie bezsensowną próbę powrotu. Po pewnym czasie dotarłem do portu.
Tu czekała na mnie niespodzianka. Przed głównym wejściem wisiał w powietrzu ciężko opancerzony rydwan bojowy, a wokół niego kręciło się przynajmniej kilku strażników. Na domiar złego cała ich uwaga natychmiast skupiła się właśnie na mnie. Oczywiście uwaga nie była jedyną rzeczą, która się we mnie skierowała.
Bez chwili refleksji zanurkowałem za najbliższą zasłonę, płonący wrak śmigacza towarowego. W miejscu, gdzie przed chwilą stałem skrzyżowało się parę blasterowych błyskawic. Nie minęła sekunda, a krwistoczerwone smugi zaczęły okładać zniszczoną maszynę razami, literalnie przerabiając stal i tworzywa sztuczne na parę. Wcisnąłem guzik aktywatora na rękojeści miecza świetlnego z nadzieją, że mój umęczony mózg znajdzie jakiś sposób, by ocalić resztę ciała.
Długo szukać nie musiał, gdyż wybawienie, jakkolwiek nieoczekiwane, spadło prosto z nieba. Dwa trójkątne kształty śmignęły nad moją głową, prując z działek laserowych we wszystko, co się ruszało. Kiedy do moich uszu dotarł skądinąd radosny huk eksplozji, wyskoczyłem zza wraku i popędziłem w stronę, gdzie stała brama — a właściwie w stronę, gdzie znajdował się krater po niej oraz poczerniały szkielet rydwanu bojowego.
Po przelocie bombowców połowę portu okalały chmury dymu dobywające się z wściekle trzaskających żółto-pomarańczowych płomieni. Na całe szczęście nasz — to jest: mój — statek był bezpiecznie zaparkowany w drugiej połowie lądowisk.
Do czasu, gdy zasiadłem na fotelu kanonierki, nie zastanawiałem się co zrobię po opuszczeniu planety. Ba, byłoby czymś niezwykłym, gdybym w ogóle nad czymkolwiek dłużej podumał. Przyjdzie na to czas, pomyślałem i chwyciłem stery w dłonie.
Będąc w strefie walki „neutralnym obiektem”, rychło stałem się celem dwóch myśliwców — być może nawet tych samych, które pomogły mi wejść do portu. To byłoby zabawne, ale nie zamierzałem się z nimi pojedynkować. Wydusiłem z silników co się dało. Te marne, prowincjonalne stateczki nie miały najmniejszych szans z Firefly’em.
Na orbicie panował spokój; żadna ze stron konfliktu nie miała niczego zdolnego do lotu w przestrzeni kosmicznej. To źle, uznałem, gdyż oznaczało to, że musiałem wreszcie pomyśleć co ze sobą zrobić.
Pierwszą decyzję podjąłem bardzo prędko: nie wracam na Coruscant. Co to, to nie! Jak już wspomniałem, miałem Jedi powyżej uszu. Zresztą, gdybym im zakomunikował o stracie kolejnego mistrza, oni też niewątpliwie mieliby mnie dość.
Ale skoro nie Jedi, to... co lub kto?
Po pięciu sekundach intensywnych deliberacji, nagle wyprostowałem się w fotelu i uśmiechnąłem szelmowsko. Znalazłem odpowiedź.

**********

Ruan Radena miał mnóstwo wad, ale trzeba mu oddać sprawiedliwość — przynajmniej raz naprawdę mi się przysłużył: opowiadając o przygodach swojego ojca, Aruna, na stacji Vukovar — szkaradnej plątaninie rur, platform i hangarów poskręcanych z wrakami kilku statków kosmicznych. Podobno już od setek lat szczyciło się mianem „siedliska występku”: zbrodni, hazardu, niewolnictwa i całego tego galaktycznego szamba. Innymi słowy było to miejsce, które doskonale nadawało się do roli pierwszej przystani na mojej nowej drodze życia, życia bez Jedi, rzecz jasna.
Po wymianie uprzejmości z kontrolerem-idiotą, posadziłem kanonierkę na ciasnym lądowisku, ledwo wślizgując się między dwa zrupieciałe frachtowce. Ubrany w proste spodnie, prostą koszulę i prostą kurtkę, czyli jeden ze strojów przygotowanych na misje „ku chwale Zakonu”, przypasałem sporych gabarytów pistolet blasterowy i opuściłem rampę Firefly’a.
Zaatakowała mnie koalicja duchoty, oparów i smrodu, ale ja pozostałem niewzruszony wobec tej bezczelnej inwazji na moje nozdrza. Pokonałem labirynt korytarzy i dumny z faktu, że udało mi się prawidłowo odczytać zardzewiałe tablice informacyjne porozwieszane po drodze w całkiem przypadkowych miejscach, wkroczyłem do serca Vukovaru — kantyny.
Przybytek ten był tak paskudny, odrażający i odpychający, że od razu go polubiłem. Niektórzy w Zakonie twierdzili, że sterylne komnaty Świątyni Jedi są wzorem pomieszczeń zamkniętych, ale ja wiedziałem swoje — pokoje bez życia były straszliwie nudne.
Śmiało podszedłem do baru i zamówiłem pierwszego lepszego drinka. Ledwo barman uporał się z zamówieniem, już wiedziałem gdzie chcę skierować swoje nogi. Kantynę Vukovaru wypełniali przedstawiciele dziesiątek ras inteligentnych, lecz mnie w szczególności zainteresowała istota mojej własnej rasy, z tym że przeciwnej płci. Siedziała przy stoliku na skraju zadymionego pomieszczenia. Widziałem jedynie tył jej głowy i długie, brązowe włosy upięte tuż powyżej linii ramion okrytych — jak zresztą całe jej zgrabne ciało — jakiegoś rodzaju kombinezonem. Jak tak na nią z ciekawością spoglądałem, coś mi natrętnie szeptało do ucha, że zaraz mogę stracić szansę swojego życia. Wprawdzie tajemniczy głos nie wyjawił o jaką szansę chodziło, ale skwapliwie posłuchałem jego rad, aby nie stać jak kołek.
Zgarnąłem z baru wysoką szklanicę z krwistoczerwonym płynem, niedbale usiadłem naprzeciw kobiety i cała moja pewność siebie odpłynęła w siną dal. Po prostu mnie zatkało.
Wspominałem już o tym, że nienawidziłem też tego, że Zakon nie przygotowywał nikogo do normalnego życia i nie uczył, na przykład, jak powinien się zachować Rycerz Jedi, kiedy stanie oko w oko z olśniewająco piękną dziewczyną?
No dobra, przesadziłem. Owszem, dziewczyna była piękna, ale w taki, można rzec: zwyczajny sposób. Co i tak nie zmieniłoby, że zamiast niedbale trzasnąć szklanką o blat stolika i wyskoczyć z jakąś porywającą gadką, zacząłem się bez słów wpatrywać w jej stalowoszare oczy, które już po chwili taksowały mnie z mieszaniną rozdrażnienia i znudzenia podchodzącego jednak pod rozbawione zaintrygowanie.
— Na twoim miejscu nie piłabym tego — powiedziała sucho, wskazując palcem na trunek.
— Takie mocne, co? — wydusiłem. Pozorowanie wyluzowania jakoś mi nie szło.— Nie takie rzeczy już piłem.
Wychyliłem pół szklanki za jednym pociągnięciem. Natychmiast tego pożałowałem. Wydając z siebie nieludzki skrzek, wyplułem na bok resztę płynu, którą nie zdołałem połknąć za pierwszym zamachem i poczułem w gardle pieczenie tak ogniste, jakbym trzymał w nim zapalone ostrze miecza świetlnego.
— Nie wątpię — skomentowała sarkastycznie moją walkę z alkoholem. — Ostrzegałam. Ten napój jest przeznaczony dla Wookieech.
Gorączkowo pokiwałem głową, próbując zapanować nad odruchem wymiotnym, a dziewczyna zmrużyła oczy, jak gdyby zastanawiała się nad czymś. Przywołując na oblicze przyjazną minę, pochyliła się do mnie. Kosmyki włosów cudownie opadają jej na czoło, pomyślałem wtedy, czując falę gorąca rozpływającą się po moich plecach.
— Czym tu przyleciałeś? — zapytała. Godziła we mnie takim specyficznym, onieśmielającym spojrzeniem. Uśmiechnąłem się blado, ale jednocześnie dumnie.
— Kanonierką typu Firefly.
— Firefly, co? — Dziewczyna z uznaniem skinęła głową. Serce mocniej mi zabiło. — Dobra maszyna. Widzisz, tak się składa, że potrzebny mi transport na Harakasi.
— Na Harakasi. — Udałem, że znam tą nazwę od urodzenia. W rzeczywistości zachodziłem w głowę gdzie u Sitha znajdowała się ta planeta. Żeby nie wypaść ze swojej roli i przypadkiem nie zostać uznanym za altruistę, zmarszczyłem nos, pochyliłem się lekko do przodu i spytałem na tyle beznamiętnie na ile dałem radę: — Co z tego będę miał?
— Moją dozgonną wdzięczność — powiedziała z nieszczerym ciepłem w głosie — a do tego dwa tysiące kredytów. Co ty na to?
— Uczciwie — skłamałem; zupełnie nie orientowałem się ile piloci brali sobie za takie kursy. — Ale mam lepszy pomysł. Co powiesz na to, żebyśmy zostali partnerami?
— Ho, ho, ho!
Dziewczyna zaniosła się śmiechem i odchyliła do tyłu na swoim krześle. Ruch ten sprawił, że kilkadziesiąt niesfornych włosów w przepiękny sposób zafalowało w powietrzu i opadło wzdłuż jej policzków. Serce zabiło mi jeszcze mocniej. Fierfek, co za dziwne uczucie, pomyślałem. Nie mogłem oderwać spojrzenia od jej twarzy. Niesamowite, jak wiele rzeczy mnie ominęło przez tych świętoszkowatych Jedi.
Tymczasem dziewczyna przestała się śmiać. Przyjrzała mi się krytycznie.
— Nawet nie wiesz kim jestem — prychnęła, ale od razu uniosła dłoń, bym nic nie powiedział. — Wyręczę twój umysł przeciążony próbami odgadnięcia tej tajemnicy: jestem łowcą nagród, a łowcy nagród nie działają w dwójkę.
— Czyli mówisz „nie”? — spytałem z tak ogromną dawką smutku, jaką tylko potrafiłem włożyć w swoje usta.
W tym momencie poczułem coś dziwnego, delikatne uszczypnięcie Mocy, zmarszczkę na jej dotychczas gładkiej i spokojnej tafli. Dziewczyna niespokojnie się poruszyła i wyraźnie zawahała, zanim rzekła niezobowiązująco:
— Zobaczymy. Rozumiem, że mam transport?
— Tak jest, prze pani.
— No to idziemy — odparła z pewnym niewysłowionym napięciem w głosie. Wstała od stolika.
— Hej, skąd ten pośpiech?
Dziewczyna nie odpowiedziała, toteż poderwałem się z krzesła jak opętany. Omal przy tym nie rozlałem resztek „wooczego” drinka. Jeszcze by tego brakowało, żebym zaplamił nowiutkie ubranie tym paskudztwem!
Podążyłem za dziewczyną... i zderzyłem się z jakimś Chadra-Fanem, który wylał na mnie całą zawartość swojej szklanki.
— Żeby to... — chciałem zakląć, lecz zamilkłem. Ze zdumieniem wysłuchałem serii najbardziej obraźliwych i plugawych przekleństw, jakie chyba kiedykolwiek padły w tej galaktyce. Nie mogąc wyjść z szoku, że z tak małej istoty wydobyłby się tak wymyślne wyrazy, nawet niespecjalnie zwróciłem uwagę na to, że spływający po koszuli płyn systematycznie plamił mi nogawki spodni.
Na sczerniałe kości Malaka, kimkolwiek on był. Naprawdę mało wiedziałem o tej galaktyce.
— Chodź.
Dziewczyna pociągnęła mnie za rękaw, jednocześnie demonstrując swą miną i irytację, i rozbawienie. Świetnie, pomyślałem sobie, dobrze wiedzieć, że w ten sposób reagują na mnie piękne kobiety. Świetnie.
Mimo wszystko uznałem, że to interesujące, że chociaż tak nieprzychylnie na mnie patrzyła, natychmiast ją polubiłem. Ale z drugiej strony, może to tylko jej uroda tak na mnie działała...?
Kiedy znaleźliśmy się na korytarzu, a ja wreszcie wysunąłem się na przód, aby ją poprowadzić ku właściwemu hangarowi, spytałem:
— Czemu chcesz polecieć...?
— Zostawiłam tam statek — odparła pospiesznie, z ledwie wyczuwalną nutką zażenowania.
„Hej, kto tu jest Jedi tak w ogóle?”, chciałem sam do siebie rzec, dziwiąc się nie tyle szybkością reakcji dziewczyny, co raczej jej odpowiedzią. Jeżeli jej statek był na tamtej planecie, to po kiego Hutta przyleciała tutaj? A zresztą nieważne. Za mało wiedziałem o prawdziwym życiu, żeby roztrząsać tą sprawę. Co nie oznaczało jednak, że nie miałem do niej pewnych zapytań.
— Od jak dawna jesteś łowcą nagród?
— Odkąd pamiętam — odrzekła wymijająco. — A dokładniej rzecz ujmując...
Nagle zza rogu korytarza wyskoczył Rodianin i z wycelowanym w nas blasterem krzyknął:
— Stać i ręce do...!
Pomieszczenie na moment rozświetlił czerwonawy blask.
— ...od dnia, kiedy moi rodzice się pozabijali — dokończyła spokojnie dziewczyna. Schowała pistolet do swojej kabury i, jak gdyby nic się nie wydarzyło, ruszyła w dalszą drogę.
Stałem jak zaklęty, spozierając tępym wzrokiem na dymiącą dziurę w piersi Rodianina. Nerwowo gładziłem rączkę blastera, o którym nawet nie zdążyłem pomyśleć, a co dopiero mówić o użyciu go.
— Pozabijali? — powtórzyłem niezbyt przytomnie, zbierając do kupy rozkołatane myśli. — Jak ty to... to zrobiłaś?
Dziewczyna zrobiła minę w rodzaju „takie rzeczy to ja robię na co dzień”.
— Idziesz?
— Acha.
Pół minuty później, wciąż w stanie oszołomienia, doprowadziłem ją do kanonierki. Jak tylko dziewczyna wkroczyła na pokład, wyraźnie się rozluźniła, jakby ktoś zdjął z jej pleców bardzo ciężki plecak. Nastrój zdecydowanie jej się poprawił.
— Zakosiłeś to cacko Jedi? — spytała niespodziewanie. Wycelowała wskazujący palec w wewnętrzną ścianę ładowni, na której było namalowane karmazynowe godło Zakonu: dwa skrzydła rozpostarte po bokach miecza świetlnego.
Zamurowało mnie. Nie miałem pojęcia co powiedzieć.
— Nieźle, nieźle — stwierdziła ze szczyptą szacunku. Uśmiechnąłem się zadziornie. Nie dość, że łatwo wykaraskałem się z kłopotu, to jeszcze zarobiłem parę punktów u dziewczyny. Coraz lepiej!
U dziewczyny, u dziewczyny... Ściągnąłem brwi. Coś było nie w porządku z tą frazą. Tylko co...? Jak wpadłem na odpowiedź, poczułem się naprawdę głupio.
— Skoro już okazało się, że pobędziemy ze sobą jakiś czas — zacząłem, usadawiając się na fotelu pilota — to może mi powiesz chociaż jak się nazywasz? Ja jestem Mael Lacm.
— A ja Kaay. — Dziewczyna zgięła się w pasie w parodii dworskiego ukłonu i rozsiadła na drugim fotelu. — Jak już przy czasie jesteś, to aż tak długo ze sobą nie pobędziemy. Harakasi jest w sąsiednim sektorze, pół dnia lotu stąd.
— Wiem — skłamałem i obdarzyłem ją szelmowskim półuśmieszkiem. — Miałem na myśli naszą współpracę... to się znaczy: naszą przypuszczalną współpracę.
— Ach tak. A tymczasem zabierz się za pierwszy punkt programu naszej wycieczki, dobrze?
— Z przyjemnością.
Wyprowadziłem maszynę ze zdezelowanego hangaru stacji kosmicznej. Niestety, nie było nam dane spokojnie odlecieć. Po jakimś kilometrze wyczułem, że coś jest nie tak. Wrażenie po chwili potwierdził ekran taktyczny, na którym trzy szare kropki oderwały się od Vukovaru i zaczęły podążać naszym śladem.
— Mamy towarzystwo. — Pstryknąłem przełącznikiem tarcz ochronnych. — Twoi kumple?
— Tak jakby. — Kaay w śliczny sposób przygryzła dolną wargę. — Masz tylko standardowe uzbrojenie?
— Wiesz, nie zdążyłem jeszcze...
Raptem kanonierką silnie zatrzęsło; kątem oka spostrzegłem dziesięcioprocentowy ubytek energii osłon energetycznych, a także mrugającą lampkę na pulpicie łączności. Odruchowo nacisnąłem ulokowany obok guzik. Na ekranie ukazała się zielonkawa twarz Rodianina.
— Mamy was na celowniku! — oznajmił z nieukrywaną satysfakcją obcy. — Wyłączcie silniki i przygotujcie się do dokowania!
— Nie gadaj z nimi — syknęła Kaay, ale zignorowałem ją.
— Po tej stronie kapitan Rehnols. — Przykleiłem na usta sztuczny uśmiech. W tym czasie dziewczyna nie próżnowała, pospiesznie wstukiwała do komputera nawigacyjnego koordynaty Harakasi. — O co chodzi? Czyżbym się czymś panu naraził?
— Zabiciem mojego brata! — ryknął Rodianin.
— A, to faktycznie ciężka sprawa — burknąłem i zerknąłem z wyrzutem na moją pasażerkę; dziewczyna wzruszyła ramionami. No tak, pomyślałem, dla niej zabicie jakiegoś Rodianina to chleb powszedni. — Słuchaj no pan, nie...
— Poza tym masz coś, co ja bardzo chciałbym mieć — kontynuował obcy. — Jak nam oddasz...
— Słuchaj ty zielona gnido! — warknęła Kaay, wepchnąwszy się w obiektyw kamery. Wypowiedziała kilkanaście wyzwisk niemniej barwnych niż te, które usłyszałem z ust Chadra-Fana, po czym rozłączyła się.
— Nie uważasz, że...
Kanonierką powtórnie zakołysało.
— Rób uniki do cholery! — krzyknęła. Na pierwszy ogień wziąłem korkociąg, który ostatecznie przerodził się w szaleńczą beczkę. Na moich licach rozkwitł kwaśny grymas. Shabla, za dużo ćwiczeń w symulatorze, za mało w realnej przestrzeni.
Po kilku ekwilibrystycznych manewrach nie byliśmy nawet o centymetr dalej od naszych prześladowców, za to „zgubiliśmy” z połowę energii osłon.
— Ile do skoku?
— Minuta!
Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Gwałtownie ściągnąłem do siebie stery. Świeca wgniotła mnie w fotel z taka siłą, że przez chwilę nie mogłem złapać oddechu.
— Co robisz? — wysapała Kaay. — Mamy lecieć tam, a nie z powrotem!
— Bez paniki. Wiem co robię.
Właściwie powinienem był rzec: „chyba wiem co robię”, ale po co niepotrzebnie denerwować urodziwą pasażerkę? Vukovar ze swoją gęstwiną rur i innych tego typu rzeczy rósł w oczach z każdą sekundą.
— W tym czymś bez trudu ich zgubię — próbowałem sam dodać sobie otuchy.
— Albo nas pozbijasz — zepsuła moje wysiłki Kaay, z niepokojem obserwując zbliżającą się konstrukcję.
— Myślałem, że łowcy nagród lubią podejmować ryzyko — zakpiłem nerwowo, czując narastający lęk, który dodatkowo wzmocnił fakt, iż straciliśmy tarczę ochronną. — Trzymaj się!

**********

Gwiazdy rozciągnęły się w długie linie, a potem w błękitno-biały wir nadprzestrzeni.
— To było głupie, wiesz?
Nie odpowiedziałem. Wciąż miałem przed oczami obraz myśliwa wbijającego się w ścianę stacji, a w uszach przeraźliwy odgłos zgrzytania kadłuba kanonierki o jakiś wystający element Vukovaru. Po chwili zorientowałem się, że z całej siły zaciskam palce na sterach. Rozluźniłem uchwyt.
— Tak jakby — zgodziłem się. Wreszcie oderwałem spocone ręce od drążków. — Ale poskutkowało.
Dziewczyna parsknęła, ale odniosłem wrażenie, że zaimponowałem jej tym szaleńczym manewrem. To przekonanie szybko legło w gruzach wraz z jej cierpkimi słowami:
— Następnym razem daj stery komuś, kto JUŻ umie latać.
Wstała z fotela, a ja spurpurowiałem. O nie, tego już za wiele! Lubię ją, choć sam nie wiem czemu, ale nie będę pozwalał sobą tak pomiatać. Co to, to nie! Oburzony, podniosłem się z siedzenia, otworzyłem usta...
— Tylko żartowałam, Mael.
Uśmiechnęła się tak uroczo, że na samą myśl, że chciałem ją zrugać poczułem się jak ostatni kretyn. Zamknąłem usta, ale zanim odpowiedziałem jej identycznym uśmiechem, Kaay zniknęła za grodziami.
— Te kobiety — westchnąłem jakbym cokolwiek się na tym znał. Zresztą, perspektywa spędzenia z nią przynajmniej kilkunastu godzin była naprawdę przyjemna...

**********

— Coś taki zasępiony?
— Ja? Wydaje ci się.
Przepełniała mnie frustracja. Zbliżała się już pora wyjścia z nadprzestrzeni, tymczasem wszystkie moje nadzieje na bliższe zaznajomienie się z Kaay runęły niczym piramidka z kart paazaka.
Szlag! Zerknąłem na dziewczynę i bezsilnie stuknąłem pięścią o poręcz fotela. Nie udało mi się nawet raz z nią porozmawiać! Nawet raz w ciągu jedenastu godzin, pomimo iż czyhałem na każdą okazję i pilnowałem się, by za długo nie spać. W końcu zacząłem ją podejrzewać o to, że mnie unikała — co chyba nie byłoby wcale dziwne zważywszy, że zaufanie w międzygwiezdnych przestworzach to towar deficytowy.
Niestety fakt ten ani trochę nie łagodził mojej irytacji. Kiedy jednak kolejny raz spojrzałem na Kaay, pomyślałem że do odważnych galaktyka należy i zagaiłem:
— Dobrze ci się spało?
— Co? — Wyrwana z letargu dziewczyna widać jeszcze nie załączyła trybu „sarkazm i ironia”, gdyż odpowiedziała: — A, tak, było w porządku.
— Nie wiem, czy powinienem cię o to pytać — podjąłem po chwili nazbyt natarczywego wpatrywania się w ciemnobrązowy kombinezon, który tak wspaniale okrywał jej ciało, zamiast w przyczepioną do jej pasa kaburę — ale to chyba nie jest cały twój arsenał?
— Bynajmniej. Reszta została na statku.
Rozmowa znowu stanęła w miejscu. Gorączkowo rozmyślałem o co ją zapytać, aż wreszcie wystrzeliłem z najgłupszym pytaniem, jakie można zadać:
— Z jakiej planety pochodzisz?
— Z Alderaanu. — Dziewczyna nareszcie zwróciła na mnie uwagę. — Czemu pytasz?
— Tak sobie. — W gardle raptem mi zaschło. — Mówili prawdę, że z Alderaanu pochodzą najpiękniejsze kobiety.
Kaay popatrzyła na mnie takim wzrokiem, że nabrałem ochoty zapaść się pod ziemię.
— Skąd bierzesz te teksty?
Policzki zaczęły mnie palić żywym ogniem.
— Z głowy?
— Tak myślałam — westchnęła ciężko.
Postanowiłem już więcej się nie odzywać. Nie byłem jednak w stanie dotrzymać tego wewnętrznego przyrzeczenia, bo parę sekund później dziewczyna ponownie westchnęła.
— Słuchaj, Mael, wiem że bardzo ci się podobam, a do tego ja też cię lubię — zrobiłem wielkie oczy; czy ja się przypadkiem nie przesłyszałem? — ale jak chcesz zostać moim partnerem, to musisz sobie dać spokój z podrywaniem mnie. Rozumiesz?
Ostrożnie kiwnąłem głową.
— To dobrze.
Zdało mi się, że Kaay chciała jeszcze coś powiedzieć, ale zobaczyła błyskającą lampkę na pulpicie i zrezygnowała ze swoich zamiarów. Pięć sekund później nadprzestrzeń przemieniła się z powrotem w znajomy obraz upstrzonej gwiazdami przestrzeni kosmicznej i nieco mniej znajomy widok błękitno-złocistej planetki osnutej gęstymi pasami srebrzystych chmur.
— Skieruj się na księżyc Ratson. To ten szary, po lewej.
Podała mi dokładne współrzędne i odgarnęła niesforny kosmyk włosów za ucho. Zacisnąłem szczęki. Po kiego Sitha zgodziłem się na ten jej warunek?
— Nie powiedziałam ci czegoś — oznajmiła Kaay zakłopotanym głosem, kiedy Firefly wlatywał w cieniutką atmosferę satelity Harakasi. — Ten statek, o którym wspominałam... eee, straciłam podczas ostatniej misji. Problem w tym, że trzyma go u siebie tutejszy król oprychów i...
— ...chciałabyś, żebym pomógł ci go odzyskać? Zgoda.
Kaay z rozbrajającą miną utkwiła we mnie dwie szmaragdowe tęczówki.
— Co?
— Ale mam warunek: zostajemy partnerami.
Dziewczyna uniosła brew.
— Odważny jesteś. Albo głupi — dodała z tajemniczym uśmieszkiem. — Jesteś tego na sto procent pewien? Ganianie różnych typków po całej galaktyce to ciężka robota, niewdzięczna, czasem nielegalna i moralnie dwuznaczna, a do tego...
— Starczy, starczy. Rozumiem aluzję. Jestem pewien.
— Siedemdziesiąt procent dla mnie, reszta dla ciebie — powiedziała szybko, ledwo skończyłem mówić.
W ostatniej chwili powstrzymałem się przed wzruszeniem ramionami; gdybym nie martwił się o kredyty, byłoby to mocno podejrzane.
— Pięćdziesiąt.
— Sześćdziesiąt.
— Pięćdziesiąt pięć.
— Niech ci będzie.
Podałem jej dłoń. Kaay bez wahania ją ujęła, pieczętując tym samym tą dziwaczną umowę. Poszło mi zbyt łatwo, pomyślałem, definitywnie zbyt łatwo.

**********

— ...to chociaż mogłaś mi powiedzieć, że na tym zapomnianym przez Moc księżycu nie ma tlenu!
— Nie pytałeś — usłyszałem w słuchawkach wmontowanych w hełm razem z maską tlenową i goglami ochronnymi.
Byłem wściekły i nie zmieniały tego nawet moje burzliwie formujące się uczucia do Kaay. Misja zmieniła swój charakter z prostego przedarcia się do niedostępnej zwykłym szarakom części kosmoportu, w istny rajd komandosów na silnie strzeżoną fortecę wroga. Do tego dochodziła zbyt słaba grawitacja, skalista powierzchnia księżyca i denerwująca pewność siebie Kaay. Koszmarne połączenie! Dobrze przynajmniej, że nie musieliśmy się przebierać w skafandry ciśnieniowe.
— A oto nasz cel — rzekła w pewnym momencie. Skierowała się w stronę gładkiej ściany, która sprawiała wrażenie, jakby dosłownie wyrastała z okolicznych skał. Około stu metrów dalej, za wierzchołkiem naturalnego wzniesienia, widać było czubki anten, odbiorników i wszelkiej maści innych urządzeń komunikacyjnych.
— Tylne wejście — mruknąłem. — Zastanawiałaś się kiedyś czemu wszyscy źli faceci budują wielkie bazy, obładowują je gigantycznymi działami i uzbrojonymi po zęby żołnierzami, a potem dobudowują takie „supertajne” coś, które zawsze wykorzystują ich wrogowie?
— Co? Coś mówiłeś?
— Mniejsza z tym. — Przewróciłem oczami. — Wpisuj ten „tajny” kod i zabieramy się za twój statek.
Wspomniany kod, zdobyty gdzieś przez Kaay w zestawie ze starym planem technicznym księżycowego portu i zarazem warowni „króla oprychów”, zademonstrował swą wartość i po chwili niewielka śluza powietrzna pośrodku ściany rozwarła się.
Przecisnęliśmy się przez otwór i od razu po uszczelnieniu się pomieszczenia, z radością zdjęliśmy z głów hełmy. Nie sądziłem, że z takim utęsknieniem będę czekał na powrót w objęcia standardowej grawitacji; delektując się nią zauważyłem, że Kaay ma rozpuszczone w nieładzie włosy. Wyglądała fenomenalnie, może nawet lepiej niż w typowym dla niej uczesaniu.
— Chodź, w tym rejonie nie ma kamer ani strażników.
Jak gdyby zaprzeczając swoim słowom, wyjęła z kabury pistolet blasterowy. Uczyniłem to samo, przy okazji upewniwszy się, że miecz świetlny jest dobrze ukryty w wewnętrznej kieszeni kurtki. Obiecałem sobie, zresztą już nie pierwszy raz, że po całej tej akcji wyjawię dziewczynie kim jestem — to jest: kim byłem. Miałem nadzieję, że Jedi nigdy nie nastąpili jej na odcisk, bo to by raczej nie wpłynęło dobrze na moją sytuację.
Kaay wyciągnęła z kieszeni czarnobiały wydruk planu, a ja mruknąłem jakąś kąśliwą uwagę pod adresem tutejszych dekoratorów wnętrz.
— Chciałbyś może różowe ściany w żółte kropki? — spytała na wpół żartobliwie, na wpół prowokacyjnie.
— A żebyś wiedziała!
Srebrzystoszare mury i ostre oświetlenie lejące się z rzadka porozmieszczanych lamp, znowu nasunęły mi na myśl znienawidzony „wystrój” Świątyni Jedi.
Kaay przytknęła palec do warg i bardzo ostrożnie podeszła do załomu korytarza. Po chwili wyjrzała zza niego i zaklęła cicho, zezując z pretensją na swój plan.
— Tu nie miało być ściany! — warknęła i kilkoma dosadnymi zwrotami określiła zarówno świstek flimsiplastu, jak i osobę, od której go kupiła.
Podszedłem do niej, zerknąłem zza ramienia na arkusz, potem na ścianę, której „nie powinno być”, i z iście profesorską miną obróciłem plan do góry nogami.
— Wracając do moich tekstów: mówili prawdę, że ludzkie kobiety nie mają dobrej orientacji przestrzennej — oświadczyłem z niemałą satysfakcją.
Kaay odrobinę się zarumieniła, ale tym razem nie pozwoliłem jej dokonać złośliwego kontrataku. Wyrwałem plan z jej rąk i przejąłem dowodzenie. Po długiej, bodaj kilkudziesięciogodzinnej przerwie, postanowiłem również skorzystać z potęgi Mocy.
Zgodnie z zapewnieniami informatora Kaay, z którymi dziewczyna mnie zapoznała, położony na obrzeżach pewnego księżycowego miasta port-baza — i tym samym hangar, gdzie tkwił statek — broniło zaledwie paru znudzonych strażników. Większość kamer zainstalowano na zewnątrz obiektu, w środku wykorzystując je jedynie do monitorowania pokoju kontroli lotów — Moc była mi zatem potrzebna do lokalizowania ochroniarzy, a co za tym szło, unikania ich.
Przeprowadziłem nas przez dwa niewielkie magazyny, ale sprawy zaczęły się komplikować, kiedy uświadomiłem sobie, że tuż za kolejnymi grodziami stoi... no, ktoś, i nie zamierza się stamtąd ruszyć. Poczułem falę ciepła ogarniającą mnie od pasa w górę. Nie było alternatywnego przejścia, a przecież nie mogłem ni stąd ni zowąd powiedzieć Kaay, że za drzwiami wyczuwam jakąś dżentelistotę.
Należało improwizować.
Otworzyłem grodzie i znalazłem się twarzą w twarz z Givinem ubranym w kombinezon... sprzątacza, który ciągnął za sobą wózek z niezbędnymi narzędziami do wykonywanie swojego fachu.
— Kim jesteś?
— Eee, strażnikiem — wyjąkałem i dla potwierdzenia swoich słów potrząsnąłem przed nim blasterem.
— Nie powinieneś być w magazynie aurek?
— Eee, nie, robię tu rutynowy patrol.
Givin, gdyby oczywiście mógł, na pewno zmarszczyłby czoło.
— Cóż, muszę tu posprzątać.
— Eee, nie możesz — palnąłem. Myśl, myśl, ponagliłem sam siebie. Opanowałem odruch natychmiastowego starcia wielkiej, drażniącej kropli potu, która właśnie skraplała się tuż powyżej mojego prawego oka. Że też w dziedzinie decepcji nie byłem zbyt mocny. — Mam tu nikogo nie wpuszczać.
— Co? Kto wydał to polecenie? — obruszył się obcy.
Nim zdołałem skonstruować w miarę logiczną odpowiedź, zza moich pleców wyskoczyła Kaay. Posłała z blastera błękitny, ogłuszający strzał prosto w sam środek piersi Givina. Sprzątacz z głośnym rumorem zwalił się na podłogę, a razem z nim kilka szczotek i płynów czyszczących, które były przymocowane do jego wózka.
— Ja — burknęła Kaay i zgromiła mnie wzrokiem. — Po jaką cholerę się z nim bawiłeś? Trzeba go było od razu załatwić!
— Hej ty, wielka pani wojownik — zachmurzyłem się — nie wszyscy...
Raptem dobiegł nas okrzyk:
— Le’wi, to ty?
W okamgnieniu moja złość ulotniła się.
— Wciągaj go — sarknąłem. Złapałem nieprzytomnego Givina za nogę. Wspólnym wysiłkiem wciągnęliśmy obcego do pogrążonego w mroku magazynu.
— Fierfek, jego wózek...
Nieznany osobnik powtórzył swoje pytanie. Kaay na migi pokazała mi, żebym stanął za grodziami i zastrzelił tego kogoś, gdy wejdzie. Stuknąłem się dwa razy palcem w czoło i złapałem swój blaster za lufę. Gdy parę sekund później strażnik rozłożył się bezwładnie obok Givina z potężnym guzem na czubku głowy, uśmiechnąłem się triumfująco do dziewczyny.
— Dobra, dobra, jąkający się bohaterze, prowadź dalej.
Gdy Kaay się złościła, również wyglądała cudownie. W sumie, zreflektowałem się, w mało której sytuacji tak nie wyglądała...
Doprowadziłem nas w jednym kawałku pod same wrota hangaru. Szczęśliwym trafem architekt, który zaprojektował to miejsce, pomyślał o iluminatorach w ścianach, dzięki czemu można było zerknąć na to, co za nimi stało. W tym przypadku był to niebiesko-czerwony, lekki frachtowiec Cyberine T-800.
— Oto i moje maleństwo — oznajmiła z nieskrywaną dumą Kaay. — „Ukojenie”.
— Czekaj, czekaj, to twoja maszyna?
— Hej! — Dziewczyna niedelikatnie uderzyła mnie pięścią w bark. Dosłownie kipiała gniewem. — Ty sobie uważaj, dobrze? To świetna maszyna!
Pokręciłem głową, lekko skołowany zarówno nagłym wybuchem, jak i urazą, którą wyłowiłem w jej ostrym tonie.
— Nie o to chodzi — powiedziałem wolno. — Łowcy nagród zazwyczaj nie latają lekkimi frachtowcami...
Dziewczyna zatrzepotała powiekami.
— Ach, o to... — urwała i uśmiechnęła się przepraszająco. Chyba zdała sobie sprawę, że jej zachowanie musiało wydać się dziwne. Po chwili zrozumiałem, że Kaay zaatakowała mnie, bo sądziła, że nabijam się z jej ukochanego statku. Sam miałem bzika na punkcie gwiezdnych maszyn i w sumie mogłem trochę inaczej, nie tak dwuznacznie, się wyrazić. — Zrobiłam parę modyfikacji, ale mniejsza o to. Wyciągnij tą przecinarkę i zmywamy się stąd.
— Co?
— No, miecz świetlny. — Poklepała moją kurtkę dokładnie w miejscu, gdzie schowałem rękojeść. — Chyba nie chcesz szukać kodów do zamka, co?
Zatkało mnie.
— Skąd wiedziałaś? — wykrztusiłem.
— Co? O mieczu? — Uśmiechnęła się z politowaniem. — Lot trwał dwanaście godzin. A teraz otwieraj te drzwi.
Czerwieniąc się z zażenowania, z wahaniem wyciągnąłem miecz świetlny, a potem, pozorując nieporadność, zatopiłem jego szmaragdową klingę w stalowej płycie. To cud, że jeszcze nie domyśliła się kim jestem — to jest: kim byłem.
Po dwóch minutach pracy ciężki kawał gródź z metalicznym hukiem spadł na podłogę. Wyłączyłem broń. Wychwyciłem jakąś zmianę w Mocy. Coś się stało, ale nie uzmysłowiłem sobie co, gdyż Kaay zaciągnęła mnie do środka. Rozbieganymi oczami szukała terminala do ręcznego otwierania górnej pokrywy lądowiska.
Wtedy właśnie wyczułem, że we mnie — i w Kaay — wlepione są spojrzenia co najmniej kilku istot.
Byliśmy otoczeni.
— Tam! — krzyknęła dziewczyna i pokazała mi terminal. Nie była świadoma zagrożenia.
— Kaay, obawiam się, że jesteśmy...
— Jesteście otoczeni! — ryknął jeden z dziesięciu strażników, którzy niespodziewanie zmaterializowali się w pomieszczeniu. Wypełźli zza najróżniejszych kontenerów zalegających pod ścianami. Moment później dołączyli do nich czterej inni; ci z kolei zaszli nas od pleców. — Rzućcie broń!
Wyplułem z ust litanię przekleństw i zrobiłem co mi kazano. Kaay zmierzyła mnie osobliwym wzrokiem.
— No co? — wzruszyłem ramionami. — Nauczyłem się tego na Vukovarze.
— Nic nie mówiłam.

**********

— Ostrzej nie łaska?!
Kaay otrzymała odpowiedź w formie grzmotnięcia zamykanych drzwi i metalicznego stuknięcia zasuwanej blokady. Bezsilnie kopnęła kilkunastocentymetrową płytę odgradzającą nas od wolności. Zaklęła głośno.
Rozejrzałem się po naszej malutkiej celi, w której z trudem mieściły się prycza, kran ze zlewem i prosty sedes. Prawie jak Świątynia Jedi, tylko że tam byłem zamknięty w całym budynku, a nie w jednym pokoju. Wspomnienie lat treningu, powtórzone teraz na swój przewrotny sposób, obudziło przyczajoną na dnie świadomości złość. Nie pomogło nawet spojrzenie na wściekającą się dziewczynę.
— Coś ty zrobiła temu gostkowi?
— Rąbnęłam jednego z jego ludzi — odparła z ociąganiem. Wtedy uświadomiłem sobie, że było coś nienaturalnego w sposobie, w jaki wypowiedziała te słowa. Zdziwiłem się swojemu zdziwieniu i sięgnąłem po radę Mocy, kiedy zapytałem:
— Jakiś ważniak, jak mniemam? Ile za niego zgarnęłaś?
Kaay zerknęła na mnie. Z mojej twarzy mogła wyczytać tylko ciekawość.
— Marne dziesięć tysięcy. — Wzruszyła ramionami. Kłamała, sygnał od Mocy był aż nadto jasny. Zaskoczony swoim odkryciem, zaśmiałem się pod nosem. Para z nas oszustów, pomyślałem sobie.
— A tobie co?
— Zupełnie nic. — Zacząłem się jeszcze głośniej śmiać. Ależ byłem naiwny! — Dobra jesteś, naprawdę dobra.
Dziewczyna uznała to za przytyk — i zaczęło się. Emocje trysnęły z niej jak lawa podczas wybuchu wulkanu.
— Słuchaj no ty! — Momentalnie poczerwieniała na licach, a ton jej głosu zmienił się nie do poznania. — Jak ci się nie podoba, to po jaką cholerę się przy mnie plątasz? Spodobał ci się mój tyłeczek, to teraz chodzisz za mną, żeby się na niego napatrzeć, co?
Naprawdę chciałem pohamować swój gniew, ale nie dałem rady. Wytoczyła zbyt ciężką artylerię.
— O, nagle przestałaś mnie lubić, tak? Dobra, tak, chodzę za tobą, ale dlatego, że cholernie mi się podobasz, masz piękną twarz, piękne oczy i piękne włosy, a nie tyłek! — Przez pół sekundy milczałem, lekko skołowany własną szczerością. — I tak, pchałem się tu za tobą. Niepotrzebnie, jak się okazuje, pani „łowco nagród”!
— Ty...! — Kaay podeszła do mnie i niemalże trzaskając piorunami ze źrenic, warknęła w swoim własnym przypływie szczerości: — Jestem przemytniczką, na mnie polują łowcy nagród i chciałam cię od samego początku oszukać. Teraz zadowolony?! Sam nie jesteś lepszy, zwykły złodziej statków uważający się za jakiegoś ważniaka!
— Nic takiego nie mówiłem! — żachnąłem się.
— Ale tak myślisz! — krzyknęła, dźgając mnie palcem w pierś. — Tylko czekałeś, żeby mnie wykorzystać i po wszystkim zwiać!
— Nieprawda — powiedziałem przez zaciśnięte zęby. Straciłem cierpliwość. Nikt nie będzie mi wmawiał nieczystych intencji!
Złapałem Kaay w ramiona i z całych sił ją pocałowałem. Nasze usta były ze sobą złączone kilka cudownych sekund, tak długo, że przez myśl przemknęło mi, czy przypadkiem nie użyłem jakiejś tajemniczej techniki Mocy.
— Ty rzeczywiście się we mnie zakochałeś — zdumiała się, zarzuciła mi ramiona na szyję i tym razem to ona mnie pocałowała.
— Jakoś tak wyszło — przyznałem podczas kolejnej przerwy między pocałunkami.
— Wiesz — szepnęła — złamałeś swoje przyrzeczenie. — Miałem cię nie podrywać — rzekłem z uśmiechem. — Nie było nic o całowaniu.
— I dobrze — stwierdziła i ponownie mnie pocałowała. — Co teraz?
Pogładziłem ją po policzku. Miała cudownie gładką skórę.
— O czymś ci nie powiedziałem. — Chrząknąłem i przywołałem na wargi krzywy uśmieszek. — Dobrana z nas para, nie uważasz?
— Zapewne — przyznała. Uniosła brwi w oczekiwaniu na moją „spowiedź”.
— Jestem, to znaczy byłem, Jedi.
— Że co?
Jej mina była tak komiczna, że musiałem się roześmiać. Nie wyczułem w dziewczynie żadnej złości, żadnej negatywnej emocji. Uścisnąłem ją z radością i równocześnie ulgą.
— To długa historia i kiedyś ci ją opowiem. — Sama myśl o tym wypełniła mnie jakimś takim wewnętrznym ciepłem. — W każdym razie ten miecz był mój, a Firefly, który „zakosiłem”, tak naprawdę należał do mojego, martwego już, mistrza.
— Kto by pomyślał — mruknęła Kaay i popatrzyła na mnie... no, jakoś tak inaczej niż dotychczas. Nie z szacunkiem, bo wątpiłem aby dziewczyna, mimo wszystkich swych zalet, kogokolwiek lub cokolwiek darzyła tym uczuciem, ale za to na pewno z zafascynowaniem.
Zaczerwieniłem się z zakłopotania i skinąłem na drzwi celi.
— Skoro już się wydało, to pozwolę sobie na małą demonstrację...

**********

— Dzięki.
— Nie ma za co.
Uśmiechnąłem się i otrzymanym właśnie karabinem trzasnąłem nabiegającego Zabraka w potylicę. Strażnik z cichym jękiem osunął się na podłogę, tuż obok swojego kolegi potraktowanego z podobną delikatnością moment wcześniej.
— To mówisz, że możesz ich wyczuć? — spytała Kaay, sprawdzając czy dwa oprychy mają przy sobie coś cennego.
— Przeważnie — bąknąłem, przypomniawszy sobie hangar i co najmniej dziesięć luf wycelowanych we mnie i dziewczynę. — T-taa, przeważnie.
— A rozkład pomieszczeń?
Pokręciłem głową.
— Tego nie umiał nawet sam Revan. — Kimkolwiek on był, dodałem w myślach, machinalnie powtórzywszy to słynne wśród młodych Jedi powiedzonko. — Ale bez obaw. W końcu od czegoś ma się tą mózgownicę.
Dziewczyna zaprezentowała mi sardoniczno-rozweseloną minę i zaśmiała się triumfalnie. Wyciągnęła spod nieprzytomnego Zabraka znajomy, metalowy cylinder.
— Masz. — Rzuciła mi miecz świetlny, a sama zabrała pęk kluczy i kart dostępu oraz własny pistolet blasterowy, który zacisnęła mocno w dłoni. — Prowadź.
Poprowadziłem — tyle, że prosto na grupkę sześciu obładowanych bronią ochroniarzy, którzy wznieśli okrzyk na nasz widok i zaczęli chaotycznie strzelać.
Odbiłem błyskawicznie zapaloną klingą miecza ze dwa blasterowe bełty i wycofałem się, z satysfakcją patrząc, jak dwóch nieprzyjaciół pada po szybkiej serii z blastera Kaay. Na tym jednak nasze sukcesy się zakończyły. Przebiegliśmy całą długość jednego korytarza, następnie drugiego, minęliśmy kolejny załom i za naszymi plecami odezwał się gromki jazgot blasterowej kanonady. Co gorsza, tuż przed nami wyczułem następną garstkę istot.
Zatrzymałem się tak gwałtownie, że Kaay wpadła na mnie i zaklęła.
— Są przed nami i za nami — wyjaśniłem pokrótce. Wbiłem energetyczne ostrze w metalową ścianę w desperackiej próbie wycięcia przejścia do innego pomieszczenia.
— Jesteście otoczeni! — krzyknął ktoś nagle.
No i mamy powtórkę z rozgrywki, pomyślałem smętnie, zorientowawszy się, że zarówno z jednej, jak i drugiej strony czyha na nas czterech wyjątkowo wkurzonych i nieprzyjemnie wyglądających strażników.
— Zrób coś — szepnęła dziewczyna. Pocałowałem ją w policzek i zgasiłem miecz.
— Nic się nie da... — wychwyciłem zmysłami silne zakłócenie w Mocy — ...zrobić.
W tym momencie w samym środku wrogiej bandy z przodu rozbłysło błękitne ostrze miecza świetlnego, tnąc gangsterów na prawo i lewo aż miło. Nie zastanawiając się kto, po co i jakim cudem przybył nam na pomoc, powtórnie włączyłem swoją broń. Wrzeszcząc do Kaay, by nie oszczędzała energii w blasterze, ruszyłem do szturmu na drugi kwartet oprychów. Ostrzał dziewczyny zredukował ich liczbę do dwóch, nim wreszcie zdali sobie sprawę z natury zagrożenia i odpowiedzieli na nie w jedyny sensowny sposób — wzięciem nóg za pas, ma się rozumieć.
— Ha! — krzyknąłem radośnie i obróciłem się, aby spojrzeć na swojego wybawcę.
Moja twarz momentalnie spopielała, a uśmiech spełzł z niej tak szybko, jak się pojawił.
— Mistrz Radena?

**********

Wspominałem może, że nienawidziłem zakłopotania i zawstydzenia? Te dwa uczucia kołatały się we mnie, gdy po brawurowej ucieczce z księżyca, do frachtowca Kaay zadokowała kanonierka Firefly i stanąłem naprzeciw swojego „martwego” mistrza.
Nie śmiałem nawet podnieść wzroku.
— Wiesz ile mnie kosztowało dotarcie tutaj i uratowanie twojego nędznego tyłka? — spytał, z trudem hamując się przed wybuchnięciem. — Myślałeś że mnie tam zabili, tak? Otóż nie, żyję i mam się dobrze, nie licząc takiej drobnostki, że jestem na ciebie wściekły!
Zerknąłem kątem oka na Kaay, która stała pod ścianą ładowni. Zamiast dodać mi otuchy, czy wstawić się za mną, bezgłośnie chichotała. Tak jakby było się z czego śmiać, pomyślałem z rezygnacją.
— Masz szczęście, że na każdym Firefly’u Jedi zamontowali nadajnik. Inaczej już byś był trupem!
Przełknąłem ślinę. Co fakt, to fakt. Ruan Radena nie mógł się pojawić w lepszym czasie, a to, że sam musiałem to przyznać, jeszcze bardziej podkreślało jego osiągnięcie. Schowałem urażoną dumę do kieszeni. Czując coraz szybciej uchodzące ze mnie powietrze, zapytałem:
— Co teraz?
— Co teraz? — powtórzył cynicznie Radena. — Ty mi powiedz! W końcu to ty postanowiłeś zabawić się na Vukovarze, znaleźć sobie kompanię — wskazał kciukiem na rozbawioną, ale wciąż milczącą Kaay — i wpakować się w sam środek wielkiego, śmierdzącego poodoo!
Lekko zdarłem głowę i posłałem dziewczynie zrozpaczone spojrzenie. Uśmiechnęła się ciepło — to mi w zupełności wystarczyło.
— To nie ma sensu — westchnąłem i wyprostowałem się. Wbiłem spojrzenie w błękitne oczy Mistrza Jedi. Teraz albo nigdy. — Odchodzę z Zakonu.
Nie czekając na reakcję Radeny, podszedłem do Kaay, demonstracyjnie pocałowałem ją w usta, po czym objąłem ramieniem i odwróciłem się z powrotem do mistrza. Momentalnie wyczułem delikatną zmianę w jego nastawieniu... i ulgę. Ulgę! Uśmiechnąłem się.
— Nie nadaję się na Jedi i dobrze o tym wiesz — powiedziałem, delikatnie gładząc opuszkami palców włosy dziewczyny. — Licząc ciebie, miałem pięciu mistrzów. Dla czterech ostatnich byłem ciężarem, którego chcieli się za wszelką cenę pozbyć, tak samo jak Rada Jedi, nawiasem mówiąc. Koniec tego.
Ruan Radena przyjrzał mi się bacznie, błądząc oczami także na dziewczynę. Z powagą wypisaną na twarzy skinął głową.
— Nie pytam, czy jesteś tego pewien — zaczął, przywoławszy w końcu na usta lekki uśmiech — bo nawet jeżeli masz jakieś wątpliwości, dla nas obu i Zakonu Jedi będzie najlepiej, jak ograniczymy naszą znajomość do absolutnego minimum. Inaczej mówiąc wracam na Coruscant zanim zmienisz zdanie.
Po raz pierwszy od zetknięcia się z mistrzem Radeną, roześmiałem się. Kiedy rycerz zaczął się zbierać do wyjścia, prędko wyjąłem miecz świetlny i podetknąłem mu go pod nos.
— To chyba jest taki zwyczaj, co? Że ci, co odchodzą z Zakonu oddają miecz, prawda?
Ruan Radena uśmiechnął się z przekąsem i odsunął moją rękę.
— Tradycja tradycją, ale ta broń bardziej ci się przyda niż sądzisz. Bez obaw, wymyślę jakąś historyjkę.
Cofnąłem dłoń i popatrzyłem na niego pytająco.
— Wszyscy mają swoje sekrety — rzekł tajemniczo. Zerknął ukradkiem na Kaay, poklepał mnie po ramieniu, a następnie opuścił statek i wsiadł na pokład Firefly’a.
— Myślisz, że on też ma dziewczynę? — spytała nagle Kaay.
Wzruszyłem ramionami i uścisnąłem ją. Teraz na dobre rozpoczęło się moje nowe życie i jeśli wydarzenia ostatnich kilku godzin wziąć za jego przedsmak, zapowiadało się ono wyjątkowo ciekawie.
— Zmywajmy się stąd.

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)