Szczerze mówiąc, gdy zobaczył tytuł, spodziewałem się kolejnej opowieści, którą ktoś planuje i której projekt ucichnie następnego dnia. A jednak pomyliłem się . Fragment bardzo fajny, przeczytałbym resztę...
Mam nadzieję, że skończysz

niestety krótsza od poprzedniej. Jest to całkowicie robocza wersja, więc mogą zdarzyć się błędy.

Tymczasem na dachu pałacu wylądował niewielki prom. Kilku gwardzistów, próbując go zestrzelić, oberwało własnymi strzałami, reszta uciekła. Wysunęła się rampa i pasażerowie statku zeszli z pokładu. Mroczny pochód prowadziła wysoka, odziana na czarno postać. Wiatr szarpał jej płaszczem, a twarz skrywała maska, będąca częścią hełmu. Każdy, kto byłby na tyle odważny i spojrzał w jego stronę rozpoznałby w idącym mężczyźnie samego Lorda Sayla, Imperatora, wskrzesiciela Sithów. Tuż za nim, utrzymując marszowy krok szli jego dwaj najpotężniejsi uczniowie: Lord Lucius i Lady Haro, oboje odziani na czerwono. Inni, pomniejsi Sithowie szli za nimi, każdy ubrany w czarną zbroję i dzierżący świetlną lancę, broń podobną do sławionego miecza świetlnego, ale o krótszym ostrzu i znacznie dłuższej rękojeści.
Orszak zbliżył się do ciężkich, transparistalowych drzwi, chroniących wejście do pałacu. Sayl skinął na Lorda Luciusa. Ten wystąpił krok do przodu i wyciągnął rękę. Drzwi zaczęły giąć się pod wpływem uścisku Mocy. Zawiasy nie wytrzymały i pękły, w kilka sekund potężne wrota zmieniły się w bezkształtną bryłę metalu. Lucius odrzucił ją na kilka metrów i wrócił na swoje miejsce w pochodzie. Sayl z uznaniem skinął głową.
Ruszyli dalej. Gdzieniegdzie co odważniejszy z pałacowych gwardzistów rzucał się na nich lub próbował strzelać. Ginął jednak natychmiast, rzucony Mocą o ścianę, lub trafiony własnym strzałem. Sayl i jego uczniowie niepowstrzymanie parli do przodu przez pałacowe korytarze. W końcu dotarli do celu.
Wejścia do sali tronowej broniło dwóch gwardzistów. Wycelowali w przybyłych lufy swoich blasterów, chwilę później jednak zostały one wyszarpnięte z ich rąk, a oni sami uderzyli o ściany. Sayl skinął na jednego z Sithów, który podszedł do drzwi i wyłamał zamek za pomocą lancy. Mroczny orszak wkroczył do środka.
Król siedział na tronie w głębi sali. Otaczało go kilku żołnierzy z przybocznej gwardii, ale władca oddalił ich gestem. Gdy Sithowie zbliżyli się, wstał stanął naprzeciwko. Sayl zatrzymał pochód. Dwaj władcy stali naprzeciwko siebie, promieniując majestatem, z tym że mrok bijący od Lorda Sithów przewyższał wszystko inne.
- Darth Sayl. – odezwał się w końcu król. – Tylko ty jesteś na tyle głupi, by atakować mój pałac.
- Rondal Berry - odrzekł Sith – wiesz po co tu przyszedłem. – Wskazał tron, za którym kryła się ubrana w królewskie szaty kobieta, przyciskająca do piersi niemowlę. – Oddasz mi go.
Rondal zrzucił swój złocony, królewski płaszcz. W jego ręku pojawił się miecz świetlny.
- Masz ostatnią szansę, Sayl. – powiedział pewnym siebie tonem. – Zabierz swoje wojska i opuść moją planetę. W przeciwnym razie zginiesz.
Mroczny Lord roześmiał się.
- Być może byłeś ode mnie lepszy, gdy byliśmy młodzi, w Akademii. Ale teraz jestem Lordem Sithów. Posiadam moc, o jakiej tobie nawet się nie śniło. – sięgnął za plecy i wyjął dwa miecze. Włączył je. Z każdego wysunęły się dwie czerwone klingi. Sayl wykonał nimi skomplikowany obrót. Jego podwładni otoczyli króla. Ten jednak tylko się uśmiechnął.
- A więc niech tak to się skończy. – powiedział. Włączył swoją broń i przyjął postawę bojową.
Przez chwilę obaj krążyli wokół siebie, badając przeciwnika. W końcu Sayl zaatakował. Czerwone ostrza zderzyły się z oślepiająco białym. Rondal odepchnął je i zaatakował, ale został zablokowany. Z niezwykłą zręcznością uniknął kolejnych dwóch ciosów i przeskoczył nad przeciwnikiem. Sayl zaatakował wściekle, cztery klingi migotały czerwienią, ale każdy atak był odpierany przez króla, który skakał wokół przeciwnika, nie dając mu szans na złapanie oddechu. Ale Mroczny Jedi nie potrzebował tego. Mimo, że jego ataki nie dosięgały rywala, z każdym kolejnym uderzeniem czuł jego postępujące zmęczenie.
Zajęty walką Rondal nie zauważył, jak z szeregu otaczających go Sithów wysuwa się jeden i zmierza w kierunku jego żony i dziecka. Powolne ruchy Dartha Luciusa świadczyły o tym, że skupia się na Mocy, ograniczając swoją w niej obecność, aby walczący władca nie mógł go zauważyć.
Król tymczasem odparł kolejny atak, skontrował i wykonał szybki obrót. Sith spóźnił się z paradą i po chwili jedno z podwójnych ostrzy zatoczyło szeroki łuk nad salą i upadło u stóp tronu.
- Imponujące. – pochwalił Sayl, gdy powrócił do pozycji bojowej. Złapał pozostały miecz w obie ręce i pociągnął. Teraz miał dwie rękojeści. Skoczył do przodu i zaatakował ze zdwojoną energią.

fajne , chciałą bym przeczytać dalej , podoba mi się

ale jeżeli dobrze zrozumiałem, to Lord Sayl walczy dwoma mieczami, takimi jak miał Maul, a to jest już z lekka naciągane...

Powieść to ma , przynajmniej dwa wątki , a z tego jak patrze na twoją to niewiem , czy by się jeden zmieścił

Dawno tu nie byłem i nie myślałem, że moje opowiadanie wzbudza tyle kontrowersji. Od jutra (właściwie od dzisiaj) postaram się regularnie dodawać kolejne części, przynajmniej jedną dziennie.

Jakoś ostatnio nie miałem weny, ale w końcu napisałem. Niezbyt długie i z błędami, bo nie sprawdzane, ale mama nadzieję, że się spodoba.

Dan Malk leciał przez opustoszałe uliczki, mijając coraz liczniejsze trupy pałacowych gwardzistów. W niektórych rozpoznawał swoich przyjaciół, nie zatrzymywał się jednak. Już tylko kilka przecznic dzieliło go od pałacu, do którego najwyraźniej wdarli się już Sithowie. Nad nim przelatywały eskadry Raptorów, w tej chwili milczące. Ich piloci prawdopodobnie otrzymali rozkaz trzymania się na uboczu. Być może już świętowali zwycięstwo.
Malk wyjechał za następny zakręt i zaklął: między nim a pałacem znajdował się cały oddział szturmowców. Bez namysłu dodał gazu i posyłając blasterowe błyskawice w zaskoczonych nieprzyjaciół, uderzył w nich całym impetem. Przerażeni żołnierze rzucili się na obie strony ulicy, a generał bez problemów przeleciał między nimi.
Znalazł się na Wielkim Dziedzińcu przed pałacem. Wiele razy spacerował tędy, podziwiając skomplikowaną architekturę stolicy, lub prowadząc dyskusje ze swoimi podwładnymi, a czasem nawet z królem Rondalem. Teraz cały plac był wypełniony sithyjskimi żołnierzami, byli oni jednak dość rozproszeni, co dawało mu pewne szanse.
Przesunął dźwignię przyspieszenia do oporu i skierował się w stronę wrót, teraz pękniętych i leżących na ziemi. Zanim ktokolwiek zdołał zareagować posłał dwie torpedy w ogromny taras górujący nad dziurą wejściową. Taras zwalił się z łoskotem grzebiąc kilku nieprzyjaciół, ale na ułamek sekundy przed tym Dan wleciał do głównego holu pałacu. Za nim momentalnie utworzyła się ściana gruzu, tymczasem on sam zeskoczył z rozpędzonego ścigacza, przekoziołkował i wyciągnął swój karabin, prezentując przy tym mistrzowskie wyszkolenie pałacowego strażnika. Jego pojazd gnał dalej, aż uderzył o przeciwległą ścianę holu, wybuchł i pogrążył całą salę w dymie, który zmieszał się z pyłem, powstałym po zwaleniu się tarasu. Dan uklęknął i wzniósł swoją broń.
Po chwili kurz zaczął opadać i generał coraz wyraźniej mógł zobaczyć wnętrze holu. Tak jak się spodziewał ujrzał czarne pancerze imperialnych szturmowców, nie spodziewał się jednak tak dużej ich liczby. Na razie byli zaskoczeni, ogłuszeni wybuchem, albo przestraszeni pojawieniem się tak niespodziewanego zagrożenia, kilku jednak już dochodziło do siebie i dostrzegło samotnego gwardzistę. Unieśli blastery.
Zanim którykolwiek zdążył oddać strzał, Dan rzucił się w bok, celnym strzałem powalił najbliższą niewyraźną postać i pognał w kierunku schodów. Zgromadzeni w holu żołnierze przez chwilę patrzyli po sobie, po czym ruszyli za nim.
Dan biegł doskonale znanymi sobie korytarzami, co chwila napotykając jakiegoś zaskoczonego szturmowca. Zwykle strzelał do niego, nim tamten zdążył wyciągnąć broń. Słyszał jednak za sobą odgłosy i wiedział, że uformował się już pościg. Nie minie dużo czasu, a zaczną się za nim sypać blasterowe strzały. Przeskoczył nad dwoma ciałami pałacowych gwardzistów i stanął w wąskim korytarzu, będącym odnogą korytarza głównego, który prowadził do sali tronowej. U jego wylotu stał odziany na czarno szturmowiec, który wyróżniał się wśród pozostałych białymi wypustkami na ramionach. Dan wiedział, że takie oznaczenia noszą niezwykle niebezpieczni grenadierzy i nie pomylił się: szturmowiec trzymał w dłoni działko dźwiękowe – niezwykle lekką broń, o sile rażenia zdolnej powalić cały oddział. Generał w ostatniej chwili uskoczył przed ogłuszającą falą, która przelała się przez korytarz i zatrzymała na ścigających go żołnierzach, którzy natychmiast padli jak rażeni piorunem. Ukrył się za rosnącymi po prawej stronie korytarza drzewkami. Kolejna fala dźwiękowa zerwała z nich wszystkie liście. Grenadier przestał strzelać i wyjął detonator termiczny. Odbezpieczył go i już miał rzucić kiedy trafił go jeden, pojedynczy blasterowy strzał. Krzyknął i upadł, z przerażeniem patrząc, jak detonator spada na ziemię.
W chwilę później potężny wybuch wstrząsnął tą częścią korytarza. Malk opuścił karabin i podszedł do martwego grenadiera, którego siła wybuchu rzuciła o ścianę. Wziął z jego ciała drugi detonator, odbezpieczył i rzucił w sufit nad korytarzem, z którego przyszedł. Sufit zawalił się całkowicie odgradzając pościg. Dan chwycił działko dźwiękowe i ruszył w kierunku głównego korytarza.
Zatrzymał się tuż przed nim i wyjrzał ostrożnie. Korytarz wypełniali Sithowie – i to nie zwykli szturmowcy, ale osobiści gwardziści Lorda Sayla, uzbrojeni w lance świetlne, szkolenie w Akademii na Coruscant, wprawni w posługiwaniu się Mocą. Przez chwilę generał zastanawiał się, jak poradzą sobie z falą dźwiękową, ale po chwili zrezygnował. Wolał nie ryzykować. Ostrożnie podkradł się do stojącego przy ścianie pomnika, przedstawiającego jednego z władców Clum. Przekręcił rękojeść jego miecza. Natychmiast za pomnikiem otworzyło się wąskie przejście. Generał ruszył przez nie, pogrążając się w ciemności.