jeszcze nie czytałem, ale mam książkę "The Lord of Double-thinking" mam jeszcze przed nią do skonkludowania Czarnego Lorda, ew. jeszcze, jak będzie mi się przed nią chciało, "Opowieści z Imperium i kantyny Mos Eisley". ale bądź co bądź, nie wiem, jak to z nią będzie. siłą rzeczy zajmuje ostatnie miejsce najbardziej na prawo i ciągle się przwraca na ścianę mojej półki, co może być odczytane jako mrocnzy znak

po NEJu wszystkie "mniejsze" książki będa wygladały blado ;P jak coś ma 19 tomów... trudno to powalić na kolana mając do dyspozycji tylko 3 tomy Ja czytam dopiero UQ... więc się nie wypowiadam na temat całości... ale mam pytanie: co z Jainą i z Jagiem?? Hmm myslałam że oni będa razem w końcu po NEJu...

ja swoje przemyślenia o 2 części zawarłem w tym temacie:
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=229329#229679

ogólnie uważam że jest to słaba seria (przeczytałem na razie 2 części), czekam z niecierpliwością na Legacy

Książka jest.. taka sobie... Jedyna naprawde ciekawą rzeczą jest rozwój Jacena. A ten przedstawiony jest ciekawie, Jacen powli zmienia się w Sitha, wpływa na pamięć Bena, komementuje nagrania Artoo stając pos tronie Anakina skywalkera - ąż sdo momentu, kiedy ten zaczyna dusić Padme. Bo wtedy jednak jacen się wycofuje. Ciekawa jestem, jak pociągną ten wątek nastepni autorzy...
Pomysł z Grand Masterem Jedi jest trochę spóźniony - ja rozumiem zrbić coś takiego w czasach NJE, ale teraz, to już raczej trezba by myśleć o znalezieniu godnego następcy Luke`a, a nie tylko dalej umacniac jego władzę.
Leia zostająca Jedi - to akurat uważam za najwiekszy błąd wszystkich Dark Nestów. Leia dokonała swojego wyboru już dawno temu ... i nalezalo by jej pozwolić z tym żyć. Była fantastycznym politykiem i świetnie. A zostawania Jedi po piećdziesiątce i postawienie Zakonu na pierwszym miejscu wydaje mi się trochę dziwne. Oczywiście, rozumiem, że w Akademii Luke`a szkolili się dorośli, ale może już bez przesady? a poza tyum, mam wrażenie, że jka już dla Leiii pracy w polityce zabrakło, to ją autorzy na siłe zmieniają w wielką Jedi, żeby móc o niej dalej pisać...
Jaina I Zekk - szczerze mówiąc, sama nie wiem, ajk kolejni autorzy z tego wybrną...
Robale - a mnei się akurat ten pomysl podobał, oryginalny

wszysko po NEJ SSIE ...

ktoś już znalazł Wojnę rojów?

Jak zwykle juz pierwzego dnia po wypuszczeniu na rynek książka pojawiła się na Rynku Wielkopolskim.... już połowa za mną i nie zanosi się na jakiś przełom w porównaniu z poprzednikami jednym słowem więcej niż 6,5/10 nie dostenie jak na razie oczywiscie

dzisiaj wszedłem do księgarni, spytałem czy są "Wojny rojów" na co koleżanka: "o k**wa marcin został pszczelarzem" xDDDDDD

Wczoraj kupiłem, dziś skończyłem czytać. Wrażenia - mieszane:/ Z jednej strony fajny jest wątek Jacena, jego droga i coraz bliższe przejście na CSM - świetnie manipuluje faktami, oszukuje Luke`a i Marę, jednocześnie stara się pomóc obojgu; z drugiej strony - Jaina Solo!!! She must die!! Jezu, ta kobieta i jej zachowanie w "Swarm wars" irytuje mnie bardziej niż postaci Hana i Leii Nie dość, że Denning (IMO) przedstawia ją jako łatwowierną debilkę, to jeszcze pozostawia ją przy życiu I ta jej rozmowa z Jaggiem -"Bla bla bla, kocham cię, ale zabiję cię bo grozisz moim robaczkom, bla bla bla". No comments:/
Co jeszcze? Luke, który przyjmuje na swoje barki rolę Grand Mastera (w dość sprytny sposób;D) i odrzuca nauki Vergere. I wreszcie Luke poznaje prawdę o swoich rodzicach - niewątpliwy plus tej książki (i całej trylogii).
Tak naprawdę to postaci Luke`a i Jacen`a są najlepszą rzeczą z całej tej trylogii. Reszta jest jakaś taka...nijaka No, może poza Leią, która w końcu zostaje pełnoprawnym Jedi (i spuszcza łomot Alemie R.).
I na koniec jedna, ważna rzecz: czekam na LEGACY!!! Książka kończy się dość ciekawym dialogiem między Grand Masterem a Pelleaonem - mam nadzieję, że ksiażkowa seria Legacy opowie o tym, czego boi się Luke

Ps. Wszystkie to zostało napisane "na gorąco", zaraz po lekturze książki. Możliwe, że przy powtórnym jej przeczytaniu zmienię nieco swoją opinię

W Poznaniu książkę można dostać w księgarni przy Hotelu Rzymskim Była tam już w czwartek Dziś pewnie będzie już w Empiku i w Arsenale, ale co tam Warto zajrzeć wszędzie.

Niewidzialnej Królowej nie skomenowałem, bo jakoś mi to uszło, ale nic straconego, teraz spróbuje również i do niej się odnieść, skoro i tak już po całej trylogii...uff chciałoby się powiedzieć

Oczywiście cieszę się zawsze ogromnie na każda pozycję SW i z wielką chęcią ją czytam, ale już inaczej jest z moimi opiniami na temat poszczególnych pozycji. Właśnie tak jakoś nijak jest z trylogią Swarm Wars. Od samego początku pomysł na tę trylogie mi zupełnie nie odpowiadał, wstawienie jakiś robali może i było orginalnym pomysłem, ale wyolbrzymianie samego konfliktu na skalę hiper wojny międzygalaktycznej, to już przesada. Szczególnie właśnie w II i III części czuc skomlenie jaka to wielka wojna czeka galaktyke jak nie zaradzą problemowi Killików. Nie do końca odpowiada mi taka skala konfliktu praktycznie kilka lat po największej zadymie jaka była z Yuzhanami. To tyle jeśli chodzi o sam pomysł na książkę.

Z negatywnych rzeczy narzuca mi się sposób w jaki autor opisuje fabułę. Zupełnie nie lubie czegoś takiego jak robił, kiedy skupiając się na jakiś pierdołach absolutnych nagle przeskakiwał kilka bardzo istotnych faktów ksiązkowych i już byliśmy o wiele dni do przodu z fabułą, bez specjalnych wyjaśnień ani wskazań na tok w jakim często istotne zdarzenia miały miejsce. Dla mnie to po prostu bałaganiarskie podejście, choć wiem że pewnie jest ono jedną z technik pisania.

Na uwagę w całej trylogii zasługuje na pewno pewna ewolucja niektórych postaci i skupienie się na ich rozwoju. Mamy tu Jacena, który powraca po kilku latach tułaczki, z nowymi doświadczeniami i co najwiażniejsze z nowymi wydaje się potężnymi umiejętnościami. Widać, że Jacen mógłby byc szykowany na następce Luka, ale z drugiej strony jego wiara w nauki Vergere i psotępowanie zaciąga CSMem i to chyba zapowiedź najciekawszych wydarzeń w przyszłości Jacena i całego zakonu. Jesli chodzi o Luka, to widzimy tu także pewną przemianę, czyżby mu wreszcie jaja wyrosły? W kazdym razie na pewno zechciał wziąść sprawy w własne ręce i oby tak dalej...w końcu widać, że to on jest najpotężniejszy, jego walka z Unu i to jak go potrafił powstrzymac robi wrażenie, na tle wcześniejszych jego nieudolnych prób. Poza tym bardzo istotną kwestią jest zmiana podejścia Luke do koncepcji zaprezentowanej w TUF. Jak widać jest ona po prostu zarzucana, Luke praktycznie przyznaje że był to błąd aby dać każdemu Jedi dowolność, a nauka Vergere, jak i koncepcja zjednoczonej Mocy nie sprawdzają się jednak w praktyce. poza Lukiem i Jacenem na uwage na pewno zasługuje Leia, zdaje się, że wreszcie odnalazła optymalną równowage pomiędzy rodziną/byciem jedi/byciem ambasadorem pokoju. No i jest jeszcze Jun i Tarfang...w sumie drugoplanowe role, ale naprawde przypadli mi do gustu, gdyż to jeden z niewielu humorystycznych motywów tych książek, przypominają mi jakby karłowaty i niezdarny odpowiednik Hana i Chewiego. Pozostałe postacie to juz dość niemrawe wejścia, a tak jak wspominał Seishiro, Janinka jest dobijająca...

Za pozytyw uznać należy dość łatwe i bez specjalnego przygotowania wprowadzanie dość przełomowych wydarzeń dla uniwersum. Za takie uważac należy np. narodziny dziecka Jacena, czy też wyciecie Alemy Rar. Dośc łatwo również autor szafuje przekonaniami większości bohaterów. Nie chce mi się wierzyć, ze Coran dałby się tak łatwo zbałamucić Omasowi i przyjać jego stronę w konflikcie z innymi Jedi.

W związku z powyższymi mimo, iż sama pozycja Swarm Wars nie jest wybitna, a wręcz przeciętna w moim mniemaniu, wprowadza do świata SW całkiem sporo. Zapowiada duże zmiany jakie szykować sie nam będą prawdopodobnie w Legacy...już widać początki i potencjalne miejsca rozłamów jakie moga nastapić w wielkiej rodzinie Solo/Skywalker...będzie ciekawie

Na koniec ocena...podtrzymuje moją notę z I części i daje: 6,5/10

Przyszedł czas na podsumowanie całej trylogii, zatem moja ocena będzie się odnosić do wszystkich trzech książek.

Po pierwsze, Mroczne Gniazdo zdecydowanie odstaje od tego wszystkiego co mieliśmy okazję czytać wcześniej. Mamy tu do czynienia z zupełnie innym językiem (bardziej zwulgaryzowanym) i wyeksponowaniem seksualności (w nawet tak nieskazitelnej galaktyce jak SW).

Po drugie, opisany konflikt nie przypomina swoim charakterem żadnego wcześniejszego. Przede wszystkim nie jest on oparty na żadnej ideologii lecz wyłącznie na wyrachowanej polityce. Killikowie walczą o swoje miejsce w galaktyce, Chissowie próbują osiągnąć pewną pozycję polityczną i militarną nie tylko w regionie, natomiast Sojusz walczy o utrzymanie swojej pozycji - rozjemcy i siły dominującej. Ciężko jest wskazać w tym konflikcie stronę zdecydowanie negatywną i zdecydowanie pozytywną (Killikowie pozostając pod wpływem trzech osób, w zasadzie reprezentują ich poglądy, a nie własne).

Po trzecie, być może wynika to z mojej nadinterpretacji, jednakże wydaje mi się, że Denning w swojej historii próbuje przemycić dyskusję na tematy w naszej rzeczywistości istotne. Porusza problem funkcjonowania demokracji (a w zasadzie jej paraliżu), problem wykorzystania broni ostatecznego rażenia i konsekwencji jakie ze sobą niesie oraz problem szeroko pojętej polityki.

Po wtóre, znane nam już postacie przechodzą daleko idące zmiany. Luke po wielu latach stagnacji podejmuje działania zupełnie do niego niepodobne, ocierające się o ciemną stronę (wobec tego co już znamy, takie działanie wydaje się trochę nienaturalne). Jacen również się zmienia. Staje się głównym rozgrywającym i to w zasadzie on (a nie Luke) decyduje o tym jak przyszłość będzie wyglądać. Dla mnie nie ma wątpliwości, że to on zdradził misję swoich rodziców Chissom. Dzięki takiemu zachowaniu zdobywa on wreszcie moje zainteresowanie i zaczyna być postacią wiarygodną, z krwi i kości.
Cały wątek zakonu Jedi jest bardzo dobrze poprowadzony, a decyzja Luke`a nad wyraz rozsądna, jednakże zdecydowanie spóźniona. To co uznałem za minus w poprzedniej książce, teraz nabrało dla mnie nowego znaczenia. Paraliż działania Zakonu popycha wreszcie Luke’a do objęcia funkcji Wielkiego Mistrza i zdecydowanego przewodzenia Rycerzom Jedi. Na horyzoncie pojawia się jednak powoli problem, co stanie się z Zakonem po śmierci Skywalkera? Na dzień dzisiejszy nie ma drugiej postaci, która mogłaby skutecznie i w jedności poprowadzić Zakon ku nowym wyzwaniom.
Wydaje mi się, że problem podległości Zakonu Sojuszowi może być w przyszłości rozwijany, a rozłam którego jedną stroną jest Corran, zaowocuje wykształceniem Imperialnych Rycerzy? J

Na samych plusach nie można jednak poprzestać. Słabą stroną trylogii są dialogi, miejscami strasznie drętwe i zwyczajnie nudne. Trochę rozczarowuje zakończenie - jak na tak rozbudowany wątek polityczny, jest po prostu za płytkie, a brak Omasa w negocjacjach - porażający. Denerwowało mnie kreowanie Bwuat`u na "Boga strategii", zwłaszcza po tak fatalnym błędzie popełnionym w Królowej. Na koniec wreszcie, dla mnie najgorszym w odbiorze jest wątek Jainy. Wydaje się, że ta postać może się podnieść w EU już tylko po śmierci. Jest bezbarwna, nierozgarnięta, a jej jedynym zadaniem jest być uwikłaną w problemy po to by Han i Leia mieli co robić.

Podsumowując, w porównaniu z masą innych, kiepskich książek SW, ta trylogia wypada zaskakująco dobrze. Przyjemnie się ją czyta i przynajmniej dla mnie była niejednoznaczna w odbiorze, właśnie poprzez aluzje dotyczące naszej rzeczywistości.

Uwaga w niniejszym tekście ostro sypię spoilerami!

O Niewidzialnej królowej napiszę tyle tylko, że dla mnie to zdaje się być trochę przydługim czytadłem, które byłoby może niezłą książką, ale całość bardzo psuje potworna końcówka, w której Luke i Solo biegają i ostro się biją w skafandrach próżniowych po stacji kosmicznej; a na koniec odlatują na skrzydle nowej wersji X-winga. Straszne.

Z kolei Wojna rojów dużo bardziej mi się podobała; jest chyba najlepsza z całej trójki. Napiszę tak: Denning ma bardzo przyjemny język (w sensie pisania, nie kawałka mięsa ), więc jego ksiązki czyta się bardzo łatwo i przyjemnie, a wszelkie nieprzyjemności fabularne w miarę gładko przemykają...i tylko z Jainą jest problem - to postać nadal nie przemyślana, i bardzo drażniąca.

Teraz spróbuję spojrzeć na mroczną trylogię mrocznego gniazda jako na całość. I co widzę. Otóż nic wielkiego, ale też nic potwornie złego. Po pierwsze świetnie pomyślana została rasa Killików. Motyw zbiorowego umysłu, w którym cudze wyczyny przyjmuje się jako swoje, plus osobnik władający Mocą, który może ową rasę zmienić, jest IMO świetny. Bo Denning nie tylko wprowadził jakąś tam nową robalową rasę do uniwersum SW – tak jak obawiano się przed premierą ‘Joiner King’a, ale stworzył twór o bardzo ciekawej mentalności..., no a przy okazji przypomniał o wielu ciekawych robalowych rasach . Po drugie - ciekawy wygląd galaktyki po NEJu, a więc w sumie pokój, ale raczej niestabilny, niespokojny Cal Omas, no i Jedi, którzy bez rady Skywalkera Luke`a, nie daliby radę dzieci po pasach przeprowadzać. I tutaj motyw machinacji Omasa przeciwko Jedi jest dla mnie jedną z najciekawszych i najbardziej zajmujących fragmentów w tych trzech książkach. Inna sprawa, że jest to tylko tło tła, a rozwinięcie całego problemu nadejdzie dopiero w książkowym Legacy. Wreszcie jedną z najciekawszych rzeczy w trylogii jest poznawanie przez rodzeństwo Skywalkerów ich rodziców. Piękna sprawa. Natomiast zgadzam się z tymi, którzy twierdzą, że to niepotrzebnie jest trylogia książkowa – gdyby całą historię zawrzeć w dwóch książkach (a dla mnie nawet i w jednej by wystarczyło) byłoby dużo lepiej.

Sumując: niezłe to czytadło. Zaskakująco dobre, bo spodziewałem się strasznej kiszki. „Mroczne Gniazdo” wyprostowuje nieco galaktykę po NEJ, przygotowuje do książkowego Legacy i jako całość dostaje ocenę... 7/10.

Pomimo słusznych uwag Miśka, abym nie kończył czytać tej książki, wziąłem się za nią i dotarłem do końca.

Początek III tomu zapowiadał się całkiem nieźle. Zostaje poruszona kwestia o istotę Zakonu, który w wyniku problemów w części II dzieli się na skrajne obozy. Wydawało się, że ten jakże ciekawy wątek będzie mocniej uwypuklony w dalszych rozdziałach. Niestety, jest on systematycznie spychany na margines. To samo dotyczy takich spraw jak; odkrywanie zapisów R2 przez Skywalkerów, czy też rozwój Jacena. Wszystkie te ciekawe sprawy są odsyłane w niebyt przez historię dotyczącą konfliktu Killik - Chiss. Na dodatek w tym tomie najwięcej we znaki daje się Jaina i Zekk - postacie mdławe, bez polotu, jakby były nie z tej bajki.

Są jednak i dobre strony tej powieści, a dokładnie dwie postacie. Bliźnięta: Luke i Leia. Pierwszy, w końcu wyrasta na lidera. Kiedy decyduje się przejąć kontrolę nad Jedi, to robi to. Widać, że z tą postacią nie ma dyskusji. To nie jest rozczulający się Luke, jakiego znamy z innych książek. Kiedy walczy, to widać w nim oprócz maszyny do zabijania (śmierć Lomi Plo), mądrego i rozważnego mistrza (przekonanie Unu). Natomiast Leia, przestaje być tą Jedi, którą ogrywją w walce na miecze świetlne wszyscy w około. Daleko jej do Saby, lecz potrafi być skuteczna w pojedynku z Alemą Rar. Wyraźnie widać, iż przemiana z pani senator w kierunku rycerz, przebiega znakomicie. Bardzo mnie ciekawi jak Leia spisze się jako Jedi w serii Legacy - mam nadzieję, że OK . Te małe plusiki przeważyły, iż tom III był średni (ocena: 5/10), a nie kiepski.

Jak więc ocenić całą trylogię? Nie wypada nic innego jak przekalkować ocenę powyżej i dać 5/10. Dlaczego? Bo całą tą historię można było zamknąć w jednym tomie. Wszystkie interesujące wątki były zaledwie tłem do spraw około killickich. Niektóre, wydawały się wręcz zasygnalizowane i nie widać było chęci na ich rozwinięcie. To co Denningowi udało się w Zjawie, tu nie zdało egzaminu. Akcja w tamtej książce była prowadzona i dostosowana do odkryć przeszłości Shmi przez Leię, tu na odwrót. W moim mniemaniu ta trylogia powstała w pośpiechu i trochę pod przymusem i to jest jej głównym problemem.