Oglądaliście Duchy Inisherin? Więc Irlandia jest tu prawie równie ładna, choć niekoniecznie tak pocztówkowa. Oczywiście cała plejada irlandzkich nazwisk: Neeson, Condon, Gleeson, Hinds, Meaney... I realia Irlandii nie międzywojennej, ale z czasów IRA. Fokin` good.

Właśnie wróciłem z kina i potwierdzam: absolutna BOMBA. Obejrzeć w kinie trzeba KONIECZNIE.
Nie chce mi się pisać "recęzji" wienc tylko takie luźne wrażenia na gorąco.
Po pierwsze, to jest skandal i żenada, i totalny wstyd, że przez ostatnie 30 lat filmy z tej serii wyglądały tak, jakby je robili DEBILE, ludzie niedorozwinięci, opóźnieni w rozwoju. Pod każdym względem. Jakby dali kamery i budżet chłopowi z IQ 82.
Taka jest KOLOSALNA różnica w poziomie tego filmu w stosunku do poprzedników.
Moim zdaniem, rzecz jest lepsza od pierwszego Aliena (który mnie OSOBIŚCIE po prostu trochę nudzi, ale uznaję jego WIELKOŚĆ), i myślę że dla współczesnych widzów dla których ALIENS nie ma czynnika nostalgii, to może być numer 1. Cholera, w trakcie parę razy myślałem z niedowierzaniem: POBILI ALIENS. KONIEC ŚWIATA.
Rzecz jest totalnie niesamowita: wizualnie nie z tej ziemi, design świata - wreck tech, wyświetlacze CRT, wielkie podświetlane guziki, ogromne piksele. Po prostu wiarygodny świat. Ścieżka dźwiękowa: ciężko opisać. Potężne, orkiestrowo-symfoniczne utwory, które budują nastrój i są tak melodyjne, że człowiek nuci pod nosem! W momentach większego napięcia muzyka przechodzi w przerażające dudniące technologiczne KĄ KĄ KĄ KĄ Udźwiękowienie - czapki z głów! Głosy, efekty tła, oczywiście karabin pulsacyjny Kolonialnych Marines: BRRR TRRR BRRR TRRR TRRR. No nie mogę Dżwięk pełni w tym filmie bardzo dużą rolę: twórcy wiedzą kiedy grać ciszą, a kiedy Łomotać.
Mnóstwo praktycznych efektów. CGI tam gdzie trzeba i jest MONUMENTALNE.
Świetne aktorstwo, bohaterowie tacy, o których się boisz i im kibicujesz. Bardzo dobry scenariusz i dialogi.
O fabule NIC nie będę pisał, trzeba po prostu iść w ciemno (szczególnie proszę nie czytać spoilerów na o trzecim akcie!!!). Film jest niesamowicie klimatyczny, kondensat najlepszych cech starych Alienów, EVENT HORIZON, Dead Space. Sceny w nieważkości - siedziałem tak blisko, że prawie nie widziałem krawędzi ekranu. Myślałem, że się zrzygam od tego ZERO G! Poważnie. W pewnym momencie reżyser tak jakby włącza widownię w zabawę: "a teraz bardzo cicho i powoli!" - i cała widownia siedzi ZESRANA
Nie ma co więcej gadać. Iść, zobaczyć koniecznie, na wielkim ekranie, siedząc tak blisko jak się da. Film jest straszny, śmieszny, chwilami brutalny ale to wszystko jest zmiksowane idealnie i z wielkim smakiem. Świetne tempo, ogromne napięcie. Moim zdaniem powrót najlepszych cech totalnych filmów akcji z lat 80-tych.
Moja ocena: 5+. Nadaje się nawet na randkę. Serce mocniej zabije na 100%

PS nie do wiary, po trailerach myślałem, że to będzie jakieś G... , a nawet nazwałem ten film ALIEN SUCKULUS. Bardzo się myliłem he he!

Wreszcie i ja, zbierałem się zbierałem, aż wreszcie się zmusiłem choć łatwo nie było.
Bardziej zaciekawiony skąd takie dobre oceny, poszedłem. Obejrzałem. Wyszedłem. Tak mógłbym w sumie zrecenzować najnowszego "Aliena", w którym fanserwis wjeżdża na pełnej czyniąc z tego (podobno arcydzieło, o bogowie ...) ciężko strawne danie szczególnie dla tych fanów, którzy znają na wylot główne filmy.

Pierwsze paręnaście minut - co ja paczam, "Stranger Things" w kosmosie. Nawet się ucieszyłem, bo ja lubię strendżer thingsy i już czekam na kolejny sezon. No więc grupka licealnych dzieciaków by wyrwać się raz na zawsze z zadupia (a raczej górniczego więzienia Weyland-Yutani) postanawia skoczyć na główkę do basenu bez wody, czyli gwizdnąć komory krio z opuszczonego statku, który ... no nie zgadniecie. Nie zgadniecie ! - orbituje sobie zupełnie niedaleko. Wystarczy pionowo w górę polecieć jakimś pionowzlotem, zacumować, załadować, i już. Można się hibernować i lecieć gdzieś tam, na planetę na której zawsze świeci słońce a trawa jest zielona ...

Co może pójść nie tak ?,

no właśnie WSZYSTKO. Pomysł na strendżer thingsy kończy się po jakimś kwadransie, to znaczy od kiedy gimba swoim pionolotem osiągną punkt docelowy, czyli opuszczony statek. Stację badawczą. Bez znaczenia w sumie, bo od teraz swoją robotę na bogu ducha winnych genzetkach muszą wykonać alieny. A szkoda, bo powinny na Alvarezie ...
A nie, czekaj, najpierw wyjdą ze zbiorników te, no, hordy facehuggerów by robić sceny ustnych gwałtów załogantom pionowzlotu. By następnie, to już ratuj się kto może, co i tak niewiele (temu "arcydziełu") dopomoże - mój boszzze.
... Reszta filmu ?. Oj ludzie, toż to przekrój WSZYSTKICH filmów o obcym !. Taka podróż bez przewodnika dla gimbazy, a dla tych co znają lore - odhaczanie kolejnych punktów uniwersum.
Bo wyobraźcie sobie jeden wielki plan filmowy, na którym Alvarez postanowił przenieść kultowe sceny, momenty, syntetyka nawet (heloł Ash!, dawno cię nie było), ze wszystkich filmów sagi. Nie będę wymieniał po kolei by nie popsuć wrażeń, ale beliwe_me, deża wiii gwarantowane. Nie oszczędzono widzom nawet takiego szajsu, jak scena z "Resurrection", czyli najgorszej odsłony cyklu którą popełnił duet Whedon/Jeunet, i gdzie w końcówce mamy new-borna i jego wyssanie przez dziurkę w kadłubie statku. Aż parskłem śmiechem na widok tego inży ... pająka znaczy się. Dramat. I piszę to absolutnie serio.
Bo wiecie, każda odsłona cyklu wnosiła coś nowego do uniwersum. Nawet ten wspomniany crap jakim było "odrodzenie" - co by nie mówić, to sklonowanie Ripley było oryginalne i "coś" nowego jednak wnosiło ... Więc,

konia z rzędem temu, kto mi powie, CO TAKIEGO NOWEGO wniósł Alvarez do alienowego lore, hmm ? ...

- absolutnie NIC, odpowiem.

"Romulus" to bezczelny skok na kasę jest, taka prawda. Niemal zero świeżości, wtórność goni wtórność niczym facehuggery genzetków. I gdyby, GDYBY tylko tak to się zakończyło, to może i zniósłbym dzielnie na wątrobie to co zobaczyłem, a czego odzobaczyć już nie idzie.
NIESTETY, (o bogowie, ten finał !!!) finał "Romulusa" utwierdza mnie w przekonaniu, że będzie cdn. Nawet mogę Wam zdradzić jak i co, a co tam. A co mnie to.

Syntetyk pewnie zwinął drugi patogen do kieszeni spodni. Tak to wytłumaczą w kolejnym "Romulusie".

Że już podobnie było w "Przymierzu", tylko tam Daniel połknął te jajka z kijankami ? ... Hahaha, no cusz, no cuszz. Nawet tu, pan reżyser - ten co to właśnie uratował franczyzę, ten co to ma już podobno otwarte wrota wręcz do Holiłód, nie ruszył zwojów i nie wysilił się na coś oryginalnego.

Dobra, wyżaliłem się, teraz plusy.
To są najlepsze Alieny od czasów "tych Alienów". Mam na myśli wygląd obcych, a nie, że film.
Nie dziwota, skoro ekipa sięgnęła po stare i sprawdzone rozwiązania (polecam filmiki z planu, dostępne na tubce), podkręciła wszystko na maksa dopicowując co trzeba. Klimat porno-gigerowy wylewa się - d o s ł o w n i e z ekranu. Żaden film o obcych nie był aż tak wyraźnie nacechowany seksualnością zbliżając się tym samym i jak chyba nigdy przedtem, do oryginalnej twórczości swojego stwórcy. Bo to jest niemal porno w kosmosie. To tu są ustne gwałty w zbliżeniach i odgłosach od których odwraca się głowę i zatyka uszy.
A Alvarez wie jak to pokazać in action . Wie jak trzymać widza w ciągłym napięciu. Całe to otoczenie wręcz klaustrofobiczne, te wszystkie ciemne korytarze, te światła i cienie w których do końca nie wiadomo, czy coś nie siedzi i nie czeka na swoją ofiarę, I to przeświadczenie, które non-stop wwierca się w głowę mówiąc - nikt nie wyjdzie stąd żywy !, NIKT !!!, NIGDY !!!. I jeszcze te dźwięki mechaniczne, gdzie wszystko stuka, pruka, truka, te silniki statku, ten wszechogarniający i oblepiający widza brud i syf, i mrok. Wszystko to, co tak wzorcowo robiło atmosferę w trzecim filmie o obcym. To wszystko znajdziemy w "Romulusie". I za to ode mnie piąteczka jest.

Aktorsko ?, daje radę młoda Ripley. Ale mam wrażenie, że film i tak kradnie syntetyk, czyli Andy. Nie będę mówił co i jak by nie psuć zabawy, ale zaskoczył mnie - choć trailery wręcz do niego zniechęcały.
Bo syntetyki to zło. Wiedziała o tym Ripley, dlatego hahahaha uratowała Bishopa. A właściwie to co z niego zostało po wydarzeniach na Acheronie. Ja nie mam skrupułów i mając z tyłu głowy, że z a w s z e obrócą się przeciwko swoim twórcom, wybiłem ich wszystkich na Rannoch. This is the way ...
Pozostali (jeszcze żywi) załoganci ? - tło. Zapychacze planu, świeżynki rzucone na front. Nawet ich już nie pamiętam. poza tą sceną z porodu (fuj). Ale nie czyniłbym tu jakiegoś przeogromnego minusa do całości. Po prostu te filmy nie mają jakoś szczęścia (poza dwoma pierwszymi wyjątkami) do obsady towarzyszy głównej bohaterki.

Jak więc oceniam "Romulusa" ?. Moim zdaniem fabularnie jest za "Resurrection". Najsłabszej odsłony głównego cyklu. Zmarnowano niestety szansę, bo ten początek to nawet takie zdziwko miałem, że gdyby tak całą tą akcję w tej kolonii ustawić, to kto wie ?. Ale zaraz zostałem sprowadzony do parteru.
Nie jest to żaden powrót do korzeni, no bo jak w ogóle można nazywać powrotem zwykły fanserwis w dodatku na drożdżach ?. To jest kino akcji dla gimbów, z jazdą bez trzymanki. Świetnie nakręcone - to prawda, coś jak "decydujące starcie" ale na sterydach - i mówię o samej akcji. Taka czysta rozrywka w sam raz na niedzielne popołudnie z popcornem i colą co to udaje dzisiaj tamtą colę. Gwarantująca owszem dużą dawkę wizualnej frajdy, ale tak naprawdę to na raz, i do zapomnienia. Więc tak, jeśli ktoś oczekuje po "Romulusie" czegoś nowego - to darować sobie. Jeśli adrenaliny, gdzie czasem trzeba przytykać oko na bezsens zachowań niektórych załogantów - to spoko, można obejrzeć.
Bo to taka trója z plusem na pięć możliwych. Czyli dostatecznie. Egzamin zaliczony, ale powodów by się cieszyć to nie ma.
Fede Alvarez miał wszystko by zrobić nowe otwarcie, niestety nie udźwignął.

Widziałem tylko pierwsza część franczyzy i bawiłem się całkiem fajnie. Aktorsko bardzo dobry poziom. Klasyczny survival horror, ale w kosmosie. Reżysersko miodzio. Nic nowego, ale dobrze operuje znanymi schematami. W swoim dość rzadkim gatunku kosmicznego horroru raczej przoduje, choć nawet jakby konkurencja była wieksza, to byłby porządnym filmem.

Na minus CGI, tam gdzie efekty praktyczne tam było miodzio, gdy wjeżdżał kąkuter to jakbym się cofał do cutscenek z gier 2006 roku. Pierwsza scena to myślałem że nadal lecą intra różnych studiów i jakieś sobie od dwóch dekad nie zmieniło, a tu prosze, już kosmos. Nie każde CGI takie było, ale sporo. Nie wpływa na odbiór całości jakoś znacząco, ale smuci. Leciał zwiastun Gladiatora przed tym i aż bolało jak CGI tam też wygląda. Jak z jakichś googli augmented reality w muzeum na południu Europy. No i Rook uwierał, z Tarkinem raz pyknelo w krótkiej scenie, ale bez przesady xD

No ale. Daję okejkę, jako osoba oderwana od franczyzy. Jutro znowu IMAX na Dune 2, tym razem miejsca w ostatnim rzędzie i 2d, bo za pierwszym razem siedziałem w drugim na 3d i nie wiem zbyt wiele z filmu XD

A nie będę zakładał tematu "Fajny film można zobaczyć".

Tak czy siak dzisiaj o 20:00 na Kulturze można zobaczyć "Arktykę" Joe Penny z Madsem Mikkelsenem. To taki z filmów, które Kapitan Dunbar każe oglądać po zsuwaniu śniegu. Nie wiem skąd je wygrzebuje, ale w 95% warto. A ten warto no 100%. Dziwaczny, wciągający, kto nie widział, niech zobaczy lub sobie nagra na zaś.

Jakoś zawsze mnie omijał. Co za głupoty. Typowa komedia złotych lat przełomu tysiącleci. Bawiłem się dobrze, ale trzeba mieć mood na ten rodzaj humoru.

Jakiś czas temu poruszany był tutaj temat rewatchów i starzenia się filmów (tudzież dorastania widza), w kontekście Obcego (ja wspomniałem jeszcze Terminatora i RoboCopa). W międzyczasie odkurzyłem jeszcze dwa starocie - Mortal Kombat 1 i Conana.
O Mortal Kombat powiem krótko, że czas nie obszedł się z nim łaskawie. Natomiast Conan... Miałem coś skrobnąć o nim po obejrzeniu, ale jakoś zaniechałem. Śmierć Earla Jonesa skłania mnie jednak, żeby teraz do tego wrócić.

O Conanie krąży jedno memiczne zdanie, że każdy mężczyzna powinien obejrzeć ten film przynajmniej raz na rok xD Przyznaję się, że łamię to przykazanie, ale tak raz na kilka lat faktycznie się zdarzy.

Na wstępie powiem, że w dzieciństwie zdecydowanie byłem TeamArnold, a nie jakieś Stallone`y. Druga sprawa to klasa barbarzyńcy - jakoś zawsze mi podchodziła w grach. Mój pierwszy kontakt z RPG to był Baldur 2 i gra elfem barbarzyńcą z niebieskimi włosami (pewnie miał lewicowe poglądy). W Diablo 2 też grałem barbem. No i Conan jest do dzisiaj najlepszym filmem oddającym taki klimat. Klimat to w ogóle jedna z mocniejszych stron tego filmu - tu akurat pewne postarzenie się obrazu nawet dodaje uroku - taki starożytny/mitologiczny vibe.

Jednak najlepszym elementem, genialnym wręcz, jest muzyka. To co tutaj odwalił Basil Poledouris zachwyca za każdym obejrzeniem (odsłuchaniem). Na podium filmów fantasy z najlepszą muzyką pierwsze miejsce zajmują ex aequo Władca Pierścieni i Conan właśnie. Nie jestem w stanie powiedzieć, gdzie jest lepsza, ale nie jestem też w stanie wymienić filmu, który by im dorównywał (Star Warsy zaliczam do Sci-Fi). A w tym wypadku te dwa elementy - muzyka i klimat - sprzęgają się ze sobą.

Scenariusz filmu też jest całkiem OK. Na samą młodość Conana (na różnych etapach) poświęcono pierwsze 20+ minut filmu, co w wystarczającym stopniu pokazuje jego motywy i background. Dobrze napisana postać i też dobrze zagrana - pewna drewnowatość aktorska Arnolda w dialogach nawet pasuje do barbarzyńcy Mimo, że początek filmu mógłby stanowić dobrą podkładkę do tego, żeby Conan był męską wersją Rey, to wcale nie jest on jakimś niezniszczalnym przekozakiem - zbiera lanie, korzysta z pułapek i pomocy przyjaciół.

Skoro wspomniałem wcześniej o dialogach - uczciwie byłoby przedstawić ten film jako niemy, a wtedy pojedyncze kwestie dialogowe będą miłym zaskoczeniem
Wyróżniłbym też stare efekty dźwiękowe cięć miecza i ogólnie walkę. To jak Conan rozprawia się z tym dużym wężem - ależ to jest soczyste. Zero gry wstępnej, jakiegoś sztucznego pompowania napięcia. Czysta barbarzyńska brutalność i prostota.

Jakich baitów by tu jeszcze poszukać... a tak, kobiety. Po pierwsze mamy Valerię - silną postać kobiecą, która pokonuje w walce mężczyzn. Po drugie mamy tzw. "szczucie cycem". Chyba dwukrotne. Ale najpiękniejsza jest akurat ta, która tego nie robi - stara Conana grana przez Nadiuskę. Aż zapauzowałem film (nie w tym celu, świntuchu!), żeby poszukać co to za aktorka i okazuje się, że ma polskie korzenie (po matce).

Ze znanych gra tam Max von Sydow, ale nieznaczny epizodzik podobny jak w TFA. No i oczywiście James Earl Jones jako Thulsa Doom. Jeden z takich antagonistów, którzy na długo zapadają w pamięci. To jego przepoczwarzanie się w węża kiedyś robiło wrażenie, dzisiaj też nie wygląda to źle. Ogólnie efekty w Conanie są lepiej dobrane niż we wspomnianym Mortal Kombat - tam, gdzie technologia nie pozwalała jeszcze, by coś fajnie pokazać, tam tego nie robiono na siłę.

W fantastyce Conan wciąż zajmuje u mnie wysoką pozycję, ale tylko pierwsza część. Kolejne są już słabsze, tak jak i remake. To jest ogólnie dobra zasada, która sprawdza się w wielu seriach - obejrzeć pierwszą część, nie ruszać kolejnych. W innym temacie pisaliście o Johnym Wicku - IMO to też taki case.

Na koniec cytacik:
Jakiś kolo: What is best in life?
Conan: To crush your enemies, see them driven before you, and to hear the lamentations of their women.

Das Boot 1981 w wersji reżyserskiej na cda bez premium 3,30 h, polecam Piotr Fronczewski.

Nie jest łatwo wywabić mnie z mojej pieczary do kina, nie udało się to od przeszło roku, ale jednak combo nowy Alien + Fede Alvarez to coś, czemu to wyszło.

Samo doświadczenie kinowe zbrzydło mi już chyba całkowicie. Na sali było zimno, nie mogłem się przykryć kołderką ani nacisnąć pauzy (czego konsekwencją był też brak piwa). Tyle dobrze, że byłem na seansie w południe w dzień roboczy, więc przynajmniej sala pusta i nikt mi nie szeleścił popkornem. No i trzeba było za tę przyjemność jeszcze zapłacić, i to 30 zł. A bilet to teraz wygląda jak paragon z kasy. Oby nieprędko znowu czemuś udało się mnie wywabić.

Z plusów - sam film.

W 2013 roku Alvarezowi udała się rzecz niesłychana, udało mu się stworzyć nową część Evil Dead, która podeszła do tematu z jednej strony z szacunkiem, a z drugiej z krewatywnością, bez odtwórstwa. Franczyza wówczas dogorywała już tylko w jakichś komiksach, na ekranie nic się nie działo, no i pędziła całkowicie torem komediowym. A tu przyszedł sobie jakiś nieznany Urugwajczyk i zrobił film nie o Ashu, ale też niebędący rebootem/remakiem, zrobił go na poważnie, i co najlepsze - wyszło mu to. I to jak. To film straszny, wciągający, robiący wrażenie. Uwielbiam go. Tak się powinno robić nowe odsłony w seriach filmowych.

Bez kręcenia powiem Wam, że w mojej opinii przy Alienie ponownie udała mu się ta sztuka. Mamy tu część nieobciążoną nie zawsze udanymi decyzjami poprzedników, ale jednocześnie nie jest to "nowy początek", film "ogłupiony" dla współczesnej publiki. Lącza z poprzednikami są i to wyraźne, zarówno w warstwie fabularnej jak i wizualnej. I tu muszę się zatrzymać o powiedzieć o niej kilka słów, bo ten retro-scifi klimat w jakim jest utrzymany "Romulus" to absolutna petarda. Ujęło mnie to niesamowicie. Jakbym oglądał znów Aliena stworzonego w latach 70/80 (w tym dobrym znaczeniu, bo wiadomo, np. efekty są już jakości współczesnej).

Obsada dała radę. Cailee Spaeny udźwignęła ciężar głównej roli kobiecej, David Jonsson jako android Andy również zasługuje na spore pochwały, a i reszta ekipy trzymała poziom. Myślę, że brak stawiania na znane nazwiska to była dobra decyzja.

Fabuła jest dobra, taka jakiej by człowiek oczekiwał w Alienie. Nie było tu fajerwerków, no ale i też jakie moigłyby być fajerwerki w takiej opowieści?

Technicznie (dźwięk, zdjęcia) jest top. Film trzyma w napięciu, są MOMENTY, nie ma nudy.

Minusy? Słyszałem dużo krytycyzmu ostatnich 15 minut filmu i niestety muszę się z nimi przynajmniej częściowo zgodzić. Nie powiedziałbym, że były totalnie złe, że psują film itd., ale jednak chyba wolałbym, żeby zakończył on się nieco wcześniej. Miałem wrażenie, że to taki piąty akt czteroaktowej opowieści.

Jednocześnie zaznaczam, że chyba nie chciałbym, żeby seria Aliena poszła w kierunku wytyczonym przez Romulusa. Jest to film bardzo... klasyczny. Pasuje w każdym aspekcie do podstawowych czterech filmów. Tu został zrobiony w najwyższej możliwej jakości, więc to dalej zadziałało, ale takie opowieści o obcych polujących na zmniejszającą się grupkę ludzi na statku w rękach słabszej ekipy mogą być czymś zbyt wtórnym i odtwórczym.

Co by nie mówić o późniejszej twórczości Ridleya Scotta, "Prometeusz" i "Przymierze" próbowały skierować serię na inne tory. Mi osobiście one się podobały - "Prometeusz" właściwie bez zastrzeżeń, "Przymierze" z dość sporymi, ale chętnie zobaczyłbym ciąg dalszy tej historii. Ale też jestem świadomy, że odbiór ogólnej publiki był dość mieszany i kontynuacja "Przymierza" byłaby najpewniej kasowym samobójem. W przypadku "Romulusa" wróciliśmy na bezpieczniejsze tereny. Może marka tego potrzebowała, ale nie chciałbym, żeby dobry odbiór tego filmu spowodował wylew jego mniej jakościowych naśladowców. Ale to takie obawy na przyszłość, bo póki co, to w przyszłym roku czeka nas serial "Alien: Earth" autorstwa Noah Hawleya, o którym chyba każdy, kto widział "Legion" wie, że to twórca nietuzinkowy i o jakość nie ma się co obawiać.

To nie pierwszy raz kiedy obejrzałem ten film, bo miałem okazję zobaczyć go w 2018 roku w kinie. Ale gdzieś ostatnio, przy przeglądaniu YT, fragment tego właśnie dzieła pojawił mi się w "proponowanych", więc zapragnąłem, by Wyspę psów sobie odświeżyć.

Film, w reżyserii Wesa Andersona, jest animacją poklatkową, bynajmniej nie pierwszą od tego pana, bo odpowiada on także za Fantastycznego pana lisa. Myślę, że mogę nazwać się fanem tego typu animacji, bardzo lubię Miasteczko Halloween, Koralinę... i inne produkcje tego typu. Wyspa... zachwyca pietyzmem animacji, szczególnie brylują tu psy, którym dodatkowo głosy podkładają znakomici aktorzy. Wiele kadrów z tego filmu wygląda wspaniale, mogłyby robić za tapety czy "zdjęcia w tle".

Bardzo ciekawym zabiegiem jest to, że to głównie psy posługują się zrozumiałą dla nas mową; rzecz dzieje się w niedalekiej przyszłości w Japonii - tylko niektóre kwestie wypowiadane przez japońskich aktorów są tłumaczone, gdy sytuacja tego wymaga. Fabuła może i nie rzuca na kolana, acz jest jak najbardziej w porządku. Mnie przede wszystkim film urzekł, po raz kolejny, swoją formą.

A, Wyspa psów dowodzi, że kociarze, a już szczególnie koty, to zła wcielone.

fajny był. Dobrze się bawiłam. Poszłabym drugi raz.

To jest film, który trudno dla zachęty opowiadać, bo jego siła tkwi w tym, że się nie wie czego się spodziewać.

Niemniej jeżeli ktoś zna trailer (w tym pytanie "are you a serial killer?"), to mogę śmiało nazwać ten film balladą o przemocy (i miłości). Twórcy przekonują nas, że zobaczymy coś w rodzaju true crime, po czym opowiadają historię poszatkowaną strukturalnie na sześć pokazywanych niechronologicznie części - dzięki czemu pewne rzeczy wybrzmiewają... w odpowiednim czasie.

Plus świetna Willa Fitzgerald (Roscoe z pierwszego sezonu Reachera). W bonusie Ed Begley Jr, który zdecydowanie nie jest już juniorem, ale ciągle jest Edem Begleyem, oraz Barbara Hershey, która przypomina nam, że jest na ekranie już od 50 lat...

Nie ukrywam, że obejrzałem z przyjemnością - ale mam jednak problem, bo komiksy Baranowskiego to moje dzieciństwo, więc patrzę na nie przez pryzmat "aaaach co ja widzę", i to na tyle mocno, że nie jestem w stanie (póki co) zdobyć się na próbę oceny, jak ten film może wyglądać w oczach widza, który trafi nań bez całego bagażu emocjonalnego, na ile dla takiego widza Hokus-Pokus, Entomologia czy Nerwosolek są po prostu postaciami wymagającymi obwąchania.

Wizualnie też mi się podoba, ale nie czuję się ekspertem w dziedzinie jakości animacji

Szukając czy nie przegapiłem tego filmu na forum, wyłapałem że raz wspomniany był film o tym samym tytule z 2018 roku - stąd zaznaczenie w tytule

Przy Bessonie to nigdy człowiek do końca nie wie czego się spodziewać. Tu dostajemy najdziwniejsze kino superbohaterskie, jakie można sobie wyobrazić - gdzie supermocą bohatera jest... kontakt z psami. Do czego tę supermoc wykorzystuje, tego już Wam celowo nie będę opowiadał...

Nie jest to przy tym film... przyjemny, momentami jest wręcz drastyczny, a tytułowa postać jest - oprócz swojej superbohaterskości - odmieńcem nadającym się do Sevres. Niemniej - to ostatni spoiler - początek spoilera miłośnicy zwierząt koniec spoilera mogą obejrzeć go bez obaw że wyłączą telewizor. Prędzej telewizor wyłączą konserwatyści...

W sumie nie byłem pewien, do którego wątku, ale niech już będzie.

O sile dwójki stanowiła nie tylko technika i pomysł, ale też fabuła.

Nie żebym oczekiwał szczególnej fabuły od slashera ale tam dostałem i wyszło świetnie. Technicznie, fabularnie, klimatycznie. Stworzono de facto grim slasher fantastykę, z motywem wybrańca, jakimiś mieczami, przenikaniem komiksów, telewizji, diabły, sigile, no miodzio.

Art jest jednym z ciekawszych zabójców. Nie jest do końca człowiekiem, łączy cechy typowego seryjniaka z demonami, niedopowiedzenia, operuje nie tylko już oklepany formułą przeciwstawiania opozycji klaun kojarzony ze śmiechem versus klaun zabójca, ale implementuje ten śmiech do swoich zbrodni. W pewnym sensie odwołuje się do tego samego motywu co Joker w jedynce (kto decyduje co jest śmieszne), ale głównie jako ornamentyka. Wychodzi super. Imho najlepszy klaun-złol.

Trójka stoi na równie wysokim poziomie technicznym i zachwyca wizualnie, szczególnie biorąc pod uwagę ten mały budżet. Nie dorównuje mu jednak w innych aspektach. Jest więcej gore, charakteryzacje 10/10 (szczególnie pomagierki Arta, brrr), rezonuje na jakimś poziomie z lękami odbiorcy, ale nie aż tak jak dwójka. Porzucono też szkielet fantastyczny na rzecz dość chaotycznie pozlepianych scen, z których nie wiadomo do końca co wynika ani dlaczego w ogóle się dzieją. Zło nie musi mieć motywu, to jasne, ale tę interpretację pod koniec zajechali, bo otóż miało. Nie trzyma się to tak dobrze ani nie zachwyca jak dwójka, nie czuć też tej samoświadomości (ukłon w stronę Lśnienia to nie tylko za mało, ale wręcz za dużo, po co!), choć rozumiem chęć skrętu w kierunku bardziej psychologicznym (chyba tak się to nazywa, ale ze pojęcia się nadużywa w każdym momencie, gdy bohaterowie mają jakiekolwiek przeżycia wewnętrzne to nie wiem xD), to nie do końca udźwignęło, mimo że próbowano (poczucie balastu dla rodziny, teasowanie złym wujkiem etc).


Ale jeśli ktoś lubi gatunek to nie powinien być zawiedziony, bo choć nie jest to już zupełnie nowa jakość jak poprzednik, to jednak wciąż wysoko zawiesza poprzeczkę.

Btw cztery razy pracownicy kina wchodzili na salę w poszukiwaniu podwieków i w końcu złapali jakichś xD

Film zaczyna się od tego, że główny bohater dowiaduje się, że cierpi na galopującą postać choroby Creutzfelda-Jacoba, czyli z mózgu robi mu się galaretka, i za kilka tygodni może już nie rozpoznawać nikogo i niczego. A główny bohater zarabia jako hitman.

Z takiego punktu wyjścia obserwujemy, jak nasz hitman porządkuje swoje życie (nawet jeśli poza pracą z tego życia nie ma wiele, z Joanną Kulig jako prostytutką importowaną z Krakowa spotyka się raz na tydzień), zmagając się z jednej strony z narastającymi momentami zamroczenia, a z drugiej z różnymi nieprzewidzianymi problemami.

Intrygujące, nawet jeśli momentami rozwiązywane przez Michaela Keatona (w podwójnej roli bohatera i reżysera) z finezją siekiery (to nie spoiler).

Film Siergieja Bomdarczuka z 1970 r. z Rodem Steigerem w roli Bonapartego i Christopherem Plummerem jako Wellingtonem. Widać, że niektórzy aktorzy są wklejeni w tło, ale cóż Dobry film.

Po raz chyba setny, ale to wciąż doskonały film, najlepsza odsłona serii.