Vader vs Kenobi - no tak średnio bym powiedział.

Luke vs Vader I - pierwszy dobry pojedynek na miecze świetlne, jeden z lepszych w całej sadze.

Luke vs Vader II - tak jak wspomniano, ładunek emocjonalny tutaj zrobił robotę. Kiedyś najczęściej odtwarzany moment sagi przeze mnie. Lubiłem wrócić tylko do tej walki.

Kenobi + Qui-Gon vs Maul - kwestia tego, że to było 1vs2, wygląd Maula, jego miecz, muzyka, śmierć Jedi, zwrot akcji. Świetna choreografia, dynamika walki. Wszystko tu zagrało. Obiektywnie najlepszy pojedynek całej sagi.

Dooku vs Anakin + Kenobi - chyba niedoceniany fragment z uwagi na późniejsze dołączenie Yody, co wszystko zepsuło. Przez pojedynek Kenobiego i Anakina w Zemście Sithów próbuje się przylepiać łatkę "popisywania się" do całych prequeli, czego nie ustrzegł się autor wątku, ale tutaj było prawie samo mięso - najpierw szybkie wyłączenie Anakina błyskawicami, a jednocześnie pokazanie opanowania i doświadczenia Kenobiego, który przyjął podobny atak na miecz. Później jednak wychodzi przewaga Sitha i jest bardzo krótka zabawa. po której następuje zadanie dwóch ran Kenobiemu. Egzekucję przerywa powrót Anakina do gry z dwoma mieczami, ale znowu - jeden szybko traci. I dalej znowu krótka wymiana ciosów, po której ręka Anakina ląduje na podłodze. Sporo tutaj więc ciekawych, konkretnych momentów.

Yoda vs Dooku - nie

Dooku vs Anakin + Kenobi II - ta walka pozostawia wrażenie, jakby po pierwszym łomocie Anakin przestawił poziom trudności na easy. A oszustom mówimy NIE.

Sidious vs ekipa - cóż... zabijanie kolejnych Jedi jednym ciosem chyba nie podchodzi pod popisywanie się... Nie powiem jednak, żeby mi się to podobało. Natomiast fragment walki Windu już tak. Korzystając z nieobecności Lorda Budziola, powiem bezkarnie, że Sidious się nie podłożył, a Windu był batem na darksajderów. Arogancki Sidious go nie docenił i by przegrał. Ogólnie bardzo ciekawy pojedynek, gdzie pierwszy raz widzimy w akcji Sidiousa i Windu (w walce z przeciwnikiem walczącym mieczem świetlnym).

Dalej już raczej słabo. Może ewentualnie walka Kenobiego z Grievousem była znośna, a Yody z Sidiousem ciekawa za pierwszym razem z uwagi na kaliber przeciwników. Ale Kenobi vs Anakin to już nuda. Przynajmniej tyle, że finał dość konkretny.

Sequele zbiorczo - z rzeczy dobrych to miecz Kylo i jego styl walki. Ze złych scenariusz, fabuła, background - walki tutaj są na drugim biegunie w stosunku do Luke vs Vader II. Technicznie może OK, ale who cares? Niech mi ktoś spojrzy w oczy i powie, że moment, gdy Boyega (nie pamiętam nawet nazwy postaci) dostał przez plecy był przejmujący Jedynym ciekawszym akcentem była walka Kylo z fejk Lukiem. Walki Rey to ten sam problem co Anakin vs Dooku II - easy mode on i jazda.

"Duel Of The Fates" był świetny i do czasu "Akolity" wyznaczał swego rodzaju wzorzec, jak powinno to wyglądać.
Największa padaka - w mojej opinii, to te na Mustafar, ale także ping-pongowe z Yodą wcześniej.
Ren vs Rey były świetne, bo wypadły naturalnie a nie sztucznie i efekciarsko.
Te z "Ahsoki" były ok. ale ich największą zmorą była sztuczność. Wyuczone schematy niczym figury taneczne, co doskonale widać w retrospekcji z młodą Asicą.
Qimir i Dżedaje w odcinku piątym (finał z Solem podobnie) "The Acolyte" wznieśli poprzeczką na poziom, który bardzo ciężko będzie przeskoczyć.

Ja tylko wspomnę o starciu Kenobi + Anakin vs Hrabia Dooku w Ataku. To chyba był pierwszy raz w SW kiedy "zły" tak strasznie pozamiatał podłogę bohaterami. Wiadomo, Luke dostał lekkie bęcki od taty w TESB, i tamten pojedynek jest naprawdę legendarny, ale jednak widać, że dysproporcja jest ogromna i D.V. młodemu nie chce zrobić krzywdy (zbyt dużej).
Starcie z Dooku było wyjątkowe bo i widać różnicę w poziomie, i w latach doświadczenia, i tak jakby w tym, że Moc jest raczej z Dooku, ktoremu wszystko przychodzi łatwo i bezwysiłkowo. A Kenobi i Skywalker wkładają w walke wszystkie siły i nic z tego.
Złośliwe teksty i docinki Dooku (Dun Moech?) zwiększają jeszcze grozę sytuacji. Plus jeszcze mimika Christophera Lee, te szaleńcze czy może sadystyczne grymasy wielkiej radości z tego co się dzieje. To było trochę przerażające. "Ja cię mogę jedną ręką rozłożyć". Wielka zasługa aktora w tych scenach, nagle do widza dociera, że ten szlachetny starszy elegancki pan może być ACTUALLY FOOKIN EVIL.
Design postaci Dooku też był świetny, ewidentnie celowano właśnie w kontrast wizualny pomiędzy uczestnikami pojedynku. Obi Wan i Anakin to tacy trochę buddyjscy hippisi, Dooku zdecydowanie Europejska imperialistyczno - kolonialna estetyka. Bardzo ciekawa koncepcja wizualna dla Sitha (czy może pół-Sitha? w sumie nie wiem jaki Dooku miał Alignment & Allegiance ). Patrzysz na Dooku i myślisz "militarna tradycja". To mi się podobało bo sugeruje że za Sithami stoi jakaś siła polityczna, ideologiczna, może nawet Historia i Kapitał, a nie że to jakaś obłąkana sekta która w ukryciu robi nie wiadomo co.
Duża zaleta i wyjątkowa cecha tego pojedynku to też to, że w przeciwieństwie do bardzo eklektycznych ruchów Rycerzy Jedi, styl Dooku jest KONKRETNY i wyraźny. Jedi w Prequelach posługują się mieczami w sumie w dość dziwny sposób: niby strażnicy pokoju ale styl jest bardzo dynamiczny i agresywny, dużo w tym jakichś dalekowschodnich ruchów, ale też jest coś dodane czego nie mogę zidentyfikować, jakaś twórcza iskra choreografów. Ale generalnie jest to raczej dość chaotyczne i wszyscy Jedi ruszają się podobnie.
Dooku z drugiej strony jest bardzo wyrazisty. Rusza się zupełnie inaczej, jego pozycje są wąskie i wysokie, wszystko to jest bardzo oszczędne i minimalistyczne. Patrzysz na gościa i rozumiesz to stwierdzenie "elegancka broń na bardziej cywilizowane czasy". Kolejna rzecz która paradoksalnie zupełnie do Sitha nie pasuje, ale właśnie dzięki temu ta Sithowość zyskuje nową jakość, nie mamy do czynienia z jakimiś świrami - kultystami którzy z rykiem lecą na przeciwnika z siekierą, ale z ludźmi zimno kalkulującymi, którym po prostu Zło dodaje Skrzydeł
Wszystko w Dooku jest niesamowicie stylowe, fantastyczny design rękojeści miecza, ten jego salut, drwiące przekonanie o własnej wyższości, zupełnie jakby hiszpański konkwistador walczył z uzbrojonym w kawałek kija Aztekiem. Jakby kot bawił się okrutnie swoją ofiarą.
Dynamika pojedynku jest świetna, głupia szarża Anakina, potem bardzo ostrożna i uważna część Obi-Wana, później Anakin w swoim specyficznym stanie FLOW-u, wiadomo jak się sprawa kończy. Tak tylko wspomnę że w tej części aktorzy używali jakichś naprawdę świecących rur w niektórych scenach, stąd ten efekt oświetlonych twarzy.
No i w końcu wejście Yody, to był szok, dziś może ludzie się z tego śmieją, ale wtedy w kinie to robiło masakryczne wrażenie, Yoda wszedł i robił niesamowite rzeczy.
Pamiętam, że wszyscy po wyjściu z kina byli zszokowani, że tak się to starcie skończyło, bohaterowie strasznie pookaleczani, najmocniejszy zawodnik po stronie Jedi kończy wystąpienie z bardzo zmartwioną miną, to wszystko nie wyglądało dobrze. Zaczęliśmy wtedy się godzić z tym, że chyba jednak dobrzy w tej Trylogii nie wygrają

Pamiętam jak mój kolega, wielki miłośnik ówczesnego EU, wyjaśniał mi że Dooku był jakoby najlepszym szermierzem w Zakonie, drugim być może po Yodzie. Eksperci od EU może się wypowiedzą, ale "na oko" to by się zgadzało.

Generalnie pojedynek pod względami zarówno IN jak i OUT universe bardzo dobry. Rozszerzył pojęcie Sitha u widowni nie używając ani słowa (przykład idealnego show don`t tell), wyglądał bombowo, opowiedział historię. Na mojej liście na pewno najlepszy w Prequelach (bezkonkurencyjny), na pewno w pierwszej trójce w całych SW, może nawet i na pierwszym miejscu.

Jeszcze jedna ciekawa rzecz mi się przypomniała: dzwięk miecza Dooku jest niższy niż Obi-Wana, ja tam słyszę tzw "second major" (F# -> G#), niech to ktoś zweryfikuje

Różne Ery, różne techniki.
OT, Prequele, Sequele, era seriali Disneya (a dokładnie "Akolityczne") - każdy z tych okresów ma swój specyficzny charakter, z czysto technicznego punktu widzenia im nowsze tym lepsze. Jednak widać, że ktoś nad tym myśli i jest rozwój - w sensie, jak to pokazać. Dlatego myślę, że są raczej 4 style, dość wyraźnie odmienne i ze swoją charakterystyką. "Akolityczne" najbardziej zbliżone do "Prequelowych", tak mi się w tym momencie wydaje. Do zbadania

Raz, że robią niesamowite wrażenie, a dwa - są widowiskowe, a ja to uważam za plus. Autor tematu napisał, że jemu ta pokazowość przeszkadza, a dla mnie to niesamowity plus. Zresztą, lubię widowiskowe walki pełne dziwnych popisów nie tylko w SW - walka Neo z Agentem Smithem w Matrixie Rewolucjach jest moim zdaniem jedną z najlepszych scen w historii kina! A że komputerowa? Pff, ważne że rewelacyjnie wygląda, a poza tym nie lubię modnego hejtowania komputerowych scen tylko dlatego, że "za dużo CGI". Przecież w takim Przebudzeniu Mocy starali się ograniczać CGI i stawiać na praktyczne efekty specjalne i jakoś mimo tego wyszedł z tego słaby film (i jeszcze słabsze SW).

Generalnie pojedynki z Nowej Trylogii są moimi ulubionymi, a zwłaszcza pojedynki z Zemsty Sithów - dwa najlepsze pojedynki z sagi są wśród nich: Yoda vs Imperator Palpatine oraz Czterej Jedi (Windu, Fisto, Tiin i Koth/Kolar/Zabracki Jedi w którym lucasowcy narobili burdlu) vs Palpatine/Sidious.
Tak tak, powszechnie atakowaną walkę w gabinecie Kanclerza uważam za jedną z najlepszych walk w SW Wiele osób czepia się, że Kit Fisto, Saesee Tiin i Zabrak padli błyskawicznie, zbyt szybko. Dla mnie wręcz przeciwnie - ich szybki upadek świadczy o tym, że Palpatine był jednym z najpotężniejszych użytkowników mocy w całej historii galaktyki Gwiezdnych Wojen.
A gdybym miał wskazać trzecią najlepszą walkę? Albo Obi-Wan vs Anakin/Vader z ROTS, albo Qui-Gon i Obi-Wan vs Darth Maul z TPM, albo... Luke Skywalker vs Darth Vader z ROTJ. O ile walki ze Starej Trylogii są generalnie słabsze niż te z NT, o tyle mam ogromny sentyment do pojedynku z Powrotu Jedi. Może ładunek emocjonalny tej walki, o którym wspominało kilka osób powyżej?

A walki z disneyowskiej trylogii? Tylko pojedynek Luke Skywalker vs Kylo Ren z TLJ mi się podobał - oglądało się przyjemnie, poza tym był całkiem zabawny. Cała reszta niestety fatalna - na dodatkowy minus idzie fakt, że nie pokazali nam Snoke`a walczącego mieczem świetlnym.
Pamiętam, jak Abrams to tłumaczył w taki sposób, że te walki miały wyglądać gorzej aby pokazać, że po upadku Zakonu Jedi w ROTS sztuka walki mieczem świetlnym częściowo zaginęła, aby pokazać że to zupełnie inne pokolenie force userów... ale dla mnie to brzmiało jak marna wymówka i tłumaczenie zwykłego braku reżyserskich umiejętności do nakręcenia porządnego pojedynku.

Przemyślane narracyjnie starcia, o dużym impakcie, z widocznym wysiłkiem osób uczestniczących, bez cyrkowych piruetów i popisówek. Czy walka na Starkillerze Rena z Finnem/Rey, czy w sali tronowej z krewetkami, czy najlepsza scena w filmowych starwarsach ever: czyli Luke wychodzący na konfrontację na Crait. Jeśli miałabym cokolwiek dobrego powiedzieć o TROS, to że nie myślę z zażenowaniem o walce na miecze Rena i Rey, czy starciu Bena z rycerzami Ren. Dobrze nakręcone kompozycyjnie ujęcia, o odpowiednim tempie, proste - ale nie prostackie.

Tak jak AJ napisał wyżej pół roku temu, to starcie z Akolity podniosło poprzeczkę. Dużo dobrych rzeczy. Godne analizy.

Pojedynki z każdej trylogii ma swoje plusy, te z OT niosą ze sobą większy ładunek emocjonalny, a pojedynek na Bespin pozostaje chyba moim ulubionym ever (pierwsze wrażenie każdego pojedynku zostaje na dłużej, a ten zrobił na mnie chyba największe!). Wszystko tu zagrało, nawet lepiej niż w rewanżu Skywalkerów.
Te z prequeli są najbardziej efektowne i pokazują wyszkolonych użytkowników Mocy z całym dobrodziejstwem. TPM i RoTS (Jedi vs. Dooku oraz vs. Sidious oraz Anakin vs. Obi DO MOMENTU gdy rozpoczęli skakanie i bujanie się na linach) najlepsze, za to AotC mnie rozczarowało, zbyt dużo zbliżeń, w III epizodzie Tyranusa lepiej pokazano, mimo że przegrał.
Pojedynki sequelowe są czymś pośrednim, nie tak efektowne jak w PT, ale bardziej czuć w nich np. wagę skaczącego człowieka, podoba mi się w nich większa interakcja z otoczeniem, czyli machnięcie miecza kosi drzewa, krople deszczu skwierczą w dotyku z ostrzem itp. Wielu tu zachwala walkę z TLJ, ale czy można nazwać pojedynkiem walkę, gdy żaden cios nie trafił w cel, ani nawet nie został zablokowany? Lepsze były pojedynki w VII i IX, przy czym w TFA bez sensu było to, że Kylo nie rozłożył Finna w 5 sekund. Dopiero gdy ten go zranił walka wyglądała tak, jak powinna od samego początku, czyli fajna krótka choreografia przy ładnej kolorystyce i koniec pojedynku raz, dwa. Można się czepiać o różne rzeczy, ale w TRoS starcia Rey z Kylo wyglądały bardzo dobrze z wcześniej wspomnianą interakcją z otoczeniem, falami, czy podłożem.

Nie ma więc idealnej trylogii bez słabych pojedynków, ale w każdej znajdzie się coś dobrego, gdybym miał wybrać jeden to oczywiście pierwsze spotkanie Luke`a z Vaderem.