Vader vs Kenobi - no tak średnio bym powiedział.

Luke vs Vader I - pierwszy dobry pojedynek na miecze świetlne, jeden z lepszych w całej sadze.

Luke vs Vader II - tak jak wspomniano, ładunek emocjonalny tutaj zrobił robotę. Kiedyś najczęściej odtwarzany moment sagi przeze mnie. Lubiłem wrócić tylko do tej walki.

Kenobi + Qui-Gon vs Maul - kwestia tego, że to było 1vs2, wygląd Maula, jego miecz, muzyka, śmierć Jedi, zwrot akcji. Świetna choreografia, dynamika walki. Wszystko tu zagrało. Obiektywnie najlepszy pojedynek całej sagi.

Dooku vs Anakin + Kenobi - chyba niedoceniany fragment z uwagi na późniejsze dołączenie Yody, co wszystko zepsuło. Przez pojedynek Kenobiego i Anakina w Zemście Sithów próbuje się przylepiać łatkę "popisywania się" do całych prequeli, czego nie ustrzegł się autor wątku, ale tutaj było prawie samo mięso - najpierw szybkie wyłączenie Anakina błyskawicami, a jednocześnie pokazanie opanowania i doświadczenia Kenobiego, który przyjął podobny atak na miecz. Później jednak wychodzi przewaga Sitha i jest bardzo krótka zabawa. po której następuje zadanie dwóch ran Kenobiemu. Egzekucję przerywa powrót Anakina do gry z dwoma mieczami, ale znowu - jeden szybko traci. I dalej znowu krótka wymiana ciosów, po której ręka Anakina ląduje na podłodze. Sporo tutaj więc ciekawych, konkretnych momentów.

Yoda vs Dooku - nie

Dooku vs Anakin + Kenobi II - ta walka pozostawia wrażenie, jakby po pierwszym łomocie Anakin przestawił poziom trudności na easy. A oszustom mówimy NIE.

Sidious vs ekipa - cóż... zabijanie kolejnych Jedi jednym ciosem chyba nie podchodzi pod popisywanie się... Nie powiem jednak, żeby mi się to podobało. Natomiast fragment walki Windu już tak. Korzystając z nieobecności Lorda Budziola, powiem bezkarnie, że Sidious się nie podłożył, a Windu był batem na darksajderów. Arogancki Sidious go nie docenił i by przegrał. Ogólnie bardzo ciekawy pojedynek, gdzie pierwszy raz widzimy w akcji Sidiousa i Windu (w walce z przeciwnikiem walczącym mieczem świetlnym).

Dalej już raczej słabo. Może ewentualnie walka Kenobiego z Grievousem była znośna, a Yody z Sidiousem ciekawa za pierwszym razem z uwagi na kaliber przeciwników. Ale Kenobi vs Anakin to już nuda. Przynajmniej tyle, że finał dość konkretny.

Sequele zbiorczo - z rzeczy dobrych to miecz Kylo i jego styl walki. Ze złych scenariusz, fabuła, background - walki tutaj są na drugim biegunie w stosunku do Luke vs Vader II. Technicznie może OK, ale who cares? Niech mi ktoś spojrzy w oczy i powie, że moment, gdy Boyega (nie pamiętam nawet nazwy postaci) dostał przez plecy był przejmujący Jedynym ciekawszym akcentem była walka Kylo z fejk Lukiem. Walki Rey to ten sam problem co Anakin vs Dooku II - easy mode on i jazda.

"Duel Of The Fates" był świetny i do czasu "Akolity" wyznaczał swego rodzaju wzorzec, jak powinno to wyglądać.
Największa padaka - w mojej opinii, to te na Mustafar, ale także ping-pongowe z Yodą wcześniej.
Ren vs Rey były świetne, bo wypadły naturalnie a nie sztucznie i efekciarsko.
Te z "Ahsoki" były ok. ale ich największą zmorą była sztuczność. Wyuczone schematy niczym figury taneczne, co doskonale widać w retrospekcji z młodą Asicą.
Qimir i Dżedaje w odcinku piątym (finał z Solem podobnie) "The Acolyte" wznieśli poprzeczką na poziom, który bardzo ciężko będzie przeskoczyć.

Ja tylko wspomnę o starciu Kenobi + Anakin vs Hrabia Dooku w Ataku. To chyba był pierwszy raz w SW kiedy "zły" tak strasznie pozamiatał podłogę bohaterami. Wiadomo, Luke dostał lekkie bęcki od taty w TESB, i tamten pojedynek jest naprawdę legendarny, ale jednak widać, że dysproporcja jest ogromna i D.V. młodemu nie chce zrobić krzywdy (zbyt dużej).
Starcie z Dooku było wyjątkowe bo i widać różnicę w poziomie, i w latach doświadczenia, i tak jakby w tym, że Moc jest raczej z Dooku, ktoremu wszystko przychodzi łatwo i bezwysiłkowo. A Kenobi i Skywalker wkładają w walke wszystkie siły i nic z tego.
Złośliwe teksty i docinki Dooku (Dun Moech?) zwiększają jeszcze grozę sytuacji. Plus jeszcze mimika Christophera Lee, te szaleńcze czy może sadystyczne grymasy wielkiej radości z tego co się dzieje. To było trochę przerażające. "Ja cię mogę jedną ręką rozłożyć". Wielka zasługa aktora w tych scenach, nagle do widza dociera, że ten szlachetny starszy elegancki pan może być ACTUALLY FOOKIN EVIL.
Design postaci Dooku też był świetny, ewidentnie celowano właśnie w kontrast wizualny pomiędzy uczestnikami pojedynku. Obi Wan i Anakin to tacy trochę buddyjscy hippisi, Dooku zdecydowanie Europejska imperialistyczno - kolonialna estetyka. Bardzo ciekawa koncepcja wizualna dla Sitha (czy może pół-Sitha? w sumie nie wiem jaki Dooku miał Alignment & Allegiance ). Patrzysz na Dooku i myślisz "militarna tradycja". To mi się podobało bo sugeruje że za Sithami stoi jakaś siła polityczna, ideologiczna, może nawet Historia i Kapitał, a nie że to jakaś obłąkana sekta która w ukryciu robi nie wiadomo co.
Duża zaleta i wyjątkowa cecha tego pojedynku to też to, że w przeciwieństwie do bardzo eklektycznych ruchów Rycerzy Jedi, styl Dooku jest KONKRETNY i wyraźny. Jedi w Prequelach posługują się mieczami w sumie w dość dziwny sposób: niby strażnicy pokoju ale styl jest bardzo dynamiczny i agresywny, dużo w tym jakichś dalekowschodnich ruchów, ale też jest coś dodane czego nie mogę zidentyfikować, jakaś twórcza iskra choreografów. Ale generalnie jest to raczej dość chaotyczne i wszyscy Jedi ruszają się podobnie.
Dooku z drugiej strony jest bardzo wyrazisty. Rusza się zupełnie inaczej, jego pozycje są wąskie i wysokie, wszystko to jest bardzo oszczędne i minimalistyczne. Patrzysz na gościa i rozumiesz to stwierdzenie "elegancka broń na bardziej cywilizowane czasy". Kolejna rzecz która paradoksalnie zupełnie do Sitha nie pasuje, ale właśnie dzięki temu ta Sithowość zyskuje nową jakość, nie mamy do czynienia z jakimiś świrami - kultystami którzy z rykiem lecą na przeciwnika z siekierą, ale z ludźmi zimno kalkulującymi, którym po prostu Zło dodaje Skrzydeł
Wszystko w Dooku jest niesamowicie stylowe, fantastyczny design rękojeści miecza, ten jego salut, drwiące przekonanie o własnej wyższości, zupełnie jakby hiszpański konkwistador walczył z uzbrojonym w kawałek kija Aztekiem. Jakby kot bawił się okrutnie swoją ofiarą.
Dynamika pojedynku jest świetna, głupia szarża Anakina, potem bardzo ostrożna i uważna część Obi-Wana, później Anakin w swoim specyficznym stanie FLOW-u, wiadomo jak się sprawa kończy. Tak tylko wspomnę że w tej części aktorzy używali jakichś naprawdę świecących rur w niektórych scenach, stąd ten efekt oświetlonych twarzy.
No i w końcu wejście Yody, to był szok, dziś może ludzie się z tego śmieją, ale wtedy w kinie to robiło masakryczne wrażenie, Yoda wszedł i robił niesamowite rzeczy.
Pamiętam, że wszyscy po wyjściu z kina byli zszokowani, że tak się to starcie skończyło, bohaterowie strasznie pookaleczani, najmocniejszy zawodnik po stronie Jedi kończy wystąpienie z bardzo zmartwioną miną, to wszystko nie wyglądało dobrze. Zaczęliśmy wtedy się godzić z tym, że chyba jednak dobrzy w tej Trylogii nie wygrają

Pamiętam jak mój kolega, wielki miłośnik ówczesnego EU, wyjaśniał mi że Dooku był jakoby najlepszym szermierzem w Zakonie, drugim być może po Yodzie. Eksperci od EU może się wypowiedzą, ale "na oko" to by się zgadzało.

Generalnie pojedynek pod względami zarówno IN jak i OUT universe bardzo dobry. Rozszerzył pojęcie Sitha u widowni nie używając ani słowa (przykład idealnego show don`t tell), wyglądał bombowo, opowiedział historię. Na mojej liście na pewno najlepszy w Prequelach (bezkonkurencyjny), na pewno w pierwszej trójce w całych SW, może nawet i na pierwszym miejscu.

Jeszcze jedna ciekawa rzecz mi się przypomniała: dzwięk miecza Dooku jest niższy niż Obi-Wana, ja tam słyszę tzw "second major" (F# -> G#), niech to ktoś zweryfikuje

Różne Ery, różne techniki.
OT, Prequele, Sequele, era seriali Disneya (a dokładnie "Akolityczne") - każdy z tych okresów ma swój specyficzny charakter, z czysto technicznego punktu widzenia im nowsze tym lepsze. Jednak widać, że ktoś nad tym myśli i jest rozwój - w sensie, jak to pokazać. Dlatego myślę, że są raczej 4 style, dość wyraźnie odmienne i ze swoją charakterystyką. "Akolityczne" najbardziej zbliżone do "Prequelowych", tak mi się w tym momencie wydaje. Do zbadania