Będzie bez spoilerów.

Kurczaki, chciałem mieć pozytywne podejście do tej książki, bo po 100 stronach byłem zaintrygowany i nawet zadowolony, że ta faza zupełnie inaczej podchodzi do opowiadania historii. Bo tym razem nie mamy takiego typowego antagonisty jakim był Marchion Ro i jego Nihilowie. Tutaj dużo wiecej dzieje się za "zasłoną", a sama historia jest o konflikcie między dwoma planetami z tego samego układu. No i na początku to fajnie działało. Wkręcałem się w nietypowy klimat tych planet i tą bezsensowną wojnę pomiędzy nimi. Postacie też dawały radę, choć szczerze mówiąc najbardziej blado wypada właśnie postać z okładki, czyli Gella Nattai. Ciekawszy jest książę z Eiramu i księżniczka z E`ronoh. Najlepiej jednak wypada syn kanclerz, Axel Greylark. Niestety do czasu...

Zacznijmy od niego. Axel to postać skomplikowana i mocno wyróżniająca się na tle poprzedniego syna kanclerz (z 1 fazy), Kipa, który był chyba tylko po to w historii, żeby zarywać do innego chłopaka. Tutaj mamy Axela Greylarka, którego postawę, motywy trudno przejrzeć od początku do końca i to jest chyba największy plus tej opowieści. Wszystko jest spoko aż do finału, który generalnie jako całość jest dla mnie strasznie dziwaczny, a pomijając tą dziwaczność to po prostu na tym etapie nie byłem już zainteresowany historią.

Gella za to jest nijaka. Ma swoje momenty w tej historii, ale takich postaci Jedi mieliśmy od groma, i to nawet w HR. Nie lepiej wypada reszta Jedi w tej historii. Zupełnie nijacy. Gdyby nie to, że widziałem Creightona i Gellę na rysunkach koncepcyjnych to nawet nie byłbym sobie w stanie ich zwizualizować.

Całkiem nieźle wypada lokalny konflikt między Eiram i E`ronoh. Tak jak pisałem, coś się zawaliło w fabule po 2/3 powieści, ale generalnie oceniam ten wątek na plus. Nie wiem jak to wpłynie na dalszy ciąg 2 fazy i czy w ogóle wpłynie, ale byłem zaintrygowany. Zoraida postarała się, żeby obie planety były unikalne, żeby dało się je wyobrazić.

Najgorszy jest finał. Nie chcę spoilerować, ale wygląda to tak jakby Cordova miała napisane 80% książki i stwierdziła, że jest trochę za jednostajnie i na koniec trzeba pokazać pazur. Tylko, że ten pazur taki jak kiczowaty i połamany w paru miejscach. W pierwszej chwili finał wydawał się zupełnie irracjonalny, ale potem fabuła próbuje nam wyjaśniać dlaczego do tego doszło. Zupełnie tego nie zrozumiałem. Nie wiem, może to we mnie jest problem i gdybym zczaił motywację bohaterów to zrozumiałbym więcej, ale na ten moment nie czaję dlaczego i po co. Może ktoś kto przeczytał mi wyjaśni początek spoilera o co chodziło Greylarkowi. On chciał zniszczyć tą truciznę? Chciał ją wypuścić? O co chodziło z tymi sprzężonymi wieżami? Co on właściwie na koniec postanowił? Ta reakcja na nadejście Gelli była.. jaka? Paniczna? Prosząca o pomoc? Nie ogarniam. koniec spoilera

Daję 6.5/10. Szkoda.

Książka okazała się być znacznie lepsza niż się początkowo zapowiadało. Początki są trudne, bo pierwsze kilka rozdziałów zdaje się prowadzić do nikąd, ani nie wiemy na którym z bohaterów się skupiać w całej tej opowieści, ani nie wiemy w jakim kierunku zmierza autorka. Pewnie, mamy klika zagrywek pałacowych, mamy politykę i trudne nastroje społeczne, ale czyta się to ciężko. Pod kątem strukturalnym książka jest źle zaplanowana, i tu wpada chyba wątek, którego od wielu lat nie poruszał już nikt na tym forum , czyli tego, że książki Star Wars powinny być bardzo wysoko produkowane, czyli redagowane przez redaktorki (i redaktorów). Tutaj już po pierwszym szkicu ktoś powinien zwrócić uwagę autorce, że najlepiej byłoby zacząć od spotkania się czwórki bohaterów. Bo oto dopiero od gdzieś od okolic 10 rozdziału, czyli drugiej części Konwergencji trafiamy na to co w opowieści najciekawsze: na podróż po planecie, wzajemne przekomarzanie, budowanie się relacji, szersze rozumienie całej tej odwiecznej wojny, tajników Mocy i bycia dobrą gentle-istotą. I to jest z kolei naprawdę przyjemna część książki, nawet jeżeli intryga nie jest zbyt skomplikowana, najbardziej złe czarne charaktery są dość prostackie i niezbyt skuteczne, a całość dąży głównie do wielkiego <spoilera>. Niemniej kolejne etapy podróży są naprawdę sercem całej tej książki. Fajne jest tło, czyli Republika za czasów dwóch kanclerzy, kolejne zderzenia Jedi ze zwykłymi obywatelami galaktyki, urocze jest ta książęce zauroczenie, czy hansolowaty Axel. Zgadzam się też z Mossarem, że główna Jedi prawie nie ma osobowości, jest jednowymiarowa. Znowu nie jest to pozycja obowiązkowa, która opowie historię galaktyki z tamtej ery…ale to chyba dobrze, że raz skupiamy się na tylko kilku postaciach, na małym konflikcie jednego systemu i jak może przekładać się on na większy obraz Galaktyki. Szkoda, że mały konflikt nie jest bardziej interesujący. Ostatecznie książka podobała mi się, ale nie jest to ani topka książek o młodych ludziach, ani topka High Republic. To jest pierwszy szkic książki, która należałoby przeredagować, żeby była dobra. Przez pierwsze rozdziały trzeba się przedzierać, finał jest dość przyspieszony. Nawet nie wiem czy wymyślę jaką dać numeryczną ocenę.

Ale: bardzo podoba mi się jak końcówka Convergence łączy się z Battle of Jedha. Tak się to powinno łączyć ze sobą książki Star Wars.

Mamy marzec, książka wyszła w listopadzie i wtedy zacząłem ją czytać, a dziś skończyłem.

To sporo mówi. Ale raczej o tym, że od początku czułem, że nie trzeba się spieszyć, bo historia w II fazie jest zupełnie rozczłonkowana i nie wszystko, co istotne, będzie działo się w powieści dla dorosłych.

Dla mnie to po LOTJ druga ulubiona powieść od Del Rey w tej serii. Chociaż słabsza. W poprzednich książkach dużo się działo, co utrudniało immersję. W Convergence świat jest bardziej namacalny. Wszystko dzieje się na dwóch planetach, mamy kilka głównych postaci i opowieść ściśle z nimi związaną, a nie taką, którą tylko obserwują, jak większość Jedi ze Starlight. Jest sporo o miłości, o władzy, o ludzkich sporach, powieść nie brzmi jak streszczenie podręcznika do historii, jak było chociażby z Shadow of the Sith.

Książka jest jednak trochę zbyt prosta, motywacje postaci często naiwne, szczególnie tych związanych z polityką, od których oczekiwałbym więcej chłodnej kalkulacji. Brakowało poczucia skali: ale nie w sensie istoty książki w ramach fazy, bo nawet jak na wojnę między dwoma planetami w głównych potyczkach uczestniczyło za mało myśliwców. Ten problem przejawia się nawet w drobnych sprawach, jak tym, że jeden transportowiec z lodem miał znacznie poprawić sytuację humanitarną na całej planecie. Tak samo z Path of the Open Hand — już sporo o nich wiemy — nie mogli składać ofert współpracy takich rozmiarów, jak sugeruje powieść, albo nikt sensowny nie powinien ich przyjąć.

Jest baza, mam nadzieję, że Lydia Kang trochę dopracuje szczegóły.

Cześć, co teraz czytać po Convergence ? Komiks czy książka ?
Nie mogę znaleźć pełnej chronologii 2 fazy.
Proszę o link o ile takowy jest ....