Dobry film, super się oglądało. Pamiętam dokładnie wrażenie po wyjściu z kina i myśl, że trzeba czekać 3 lata na konkluzję. Makabra!
AOTC miało dobre przyjęcie zarówno krytyczne jak i fanowskie. Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek z mojego kręgu znajomych fanów kręcił nosem. Polecam przeczytać recenzję "Polityki". Fajne czasy.

To dla mnie najmniej emocjonujący epizod ze starej sagi. (Trylogia sequeli to zupełnie inna kategoria ...)

Aczkolwiek ma sporo dobrych scen - pościg Jango za Obi-wanem, walki na arenie i na Geonosis.

Mate też sporo scen złych i nieprzemyślanych - sceny miłosne w ujęciu Lucasa, dużo problemów i nieścisłości w kreacji świata, to chyba najmocniej uwidacznia, że kontrola jednego człowieka nad tak złożonym projektem ma swoje plusy ujemne i minusy dodatnie. Z drugiej strony chaos decyzyjny w ostatnich latach sprawił, że zatęskniłem za monopolem George`a ...

Inny, od "Mrocznego Widma", nie znaczy, że lepszy .
Bardziej mroczniejszy, ale akurat to nie powinno dziwić - Republika zapada się pod własnym ciężarem + separatyści = chaos. Fabularnie dużo się dzieje - i dobrze. Co z tego, skoro dialogi kładą ten film. Do "Imperium Kontraatakuje" pod tym względem odległość jak stąd na Mustafar.
Aktorski debiut młodego Anakina w wykonaniu Christensena, słaby. Nie wiem z czego to wynika - może złe wskazówki Georga`a ? hehe. Ewan na duży plus, wraz McDiarmid`em trzymają ten film. Plus także dla Christopher`a Lee. Wątek miłosny między Padme a Anakinem aż krzyczy o pół litra wódki. Tego nie da się oglądać. Podobnie jak i odbijającego się niczym piłka, Yody. Po co to ?, nie wiem. Jeśli zamiarem było efekciarstwo, to wyszło aż za dobrze, niestety.
Rozdmuchane i przedobrzone efekty do granic kadru. Geonosis nie dorówna mistrzostwu nad Scariff. Scena w fabryce droidów to ten sam niepotrzebny zapychacz, co skaczący po rusztowaniach Anakin i Kenobi na Mustafar. Jak to mówią, co za dużo, to nie zdrowo. I tak to właśnie wygląda.
Najsłabszy z prikłeli, ale fabularnie broni się. Na pewno o całą galaktykę wyżej od TROS

Wspominam bardzo dobrze. Utrzymany w innym klimacie niż TPM i w innym niż RotS. W pewnym sensie jest lepszy i po latach wydaje mi się, że o tej części myślę najcieplej jeżeli chodzi o prequele.

Wątek miłosny Anakina i Padme był straszny, drewniany i patetyczny (scena w której Anakin wyznaje miłość Padme jest tak żenująca, że nawet jak oglądam to sam, to jest mi jakoś okrutnie głupio ), ale sam film bardzo fajnie pokazywał odległą galaktykę i niesamowicie rozwijał to uniwersum.
Piękne lokacje, dużo nowych postaci, masa fajnych ras. Długo by wymieniać. To chyba ta część SW, w której galaktyka była największa, najbardziej żywa i najbardziej zróżnicowana.

Atak klonów na pewno na długi czas zdefiniował też świat Star Wars, wprowadził nas w Wojny Klonów, zapoczątkował serię książek, komiksów i seriali na ten temat. Do dziś moim marzeniem jest wreszcie dorwać i przeczytać dylogię Medstar. Myślę, że to byłaby super podróż w przeszłość

Pewnie dużą rolę odgrywa u mnie sentyment do tych czasów, ale z drugiej strony muszę przyznać, że chyba do żadnego z pozostałych prequeli nie mam aż tak wielkiego sentymentu, jak w tym przypadku. Bo o ile RotS uważam za najlepszą z części I-III, a TPM również lubię, o tyle AotC zawierał w sobie IMO najwięcej Gwiezdnych Wojen w Gwiezdnych Wojnach. Esencja tego, co chciał pokazać Lucas w tych częściach.

No i muzyka była wyjątkowa.

Przez lata uważałem AOTC za najgorszy film SW (TROS to zupełnie inna liga i do mojego kanonu SW się nie zalicza) i raczej niechętnie go oglądałem, ostatnio chyba w okolicach 2005 roku.

Ostatnio miałem okazję sobie odświeżyc i stwierdzam, że chyba za bardzo zdemonizowałem ten film w swojej głowie. Jest drewnianie, momentami odpychająco, zwłaszcza kiedy ktoś coś mówi, ale nie aż tak dużo gorzej niż w ROTS jak to zapamiętałem.

Film ma fajny klimacik tajemnicy. Szkoda że Dooku pojawia się praktycznie dopiero pod koniec filmu i właściwie od razu wiadomo że to Sith

Faktycznie, jest to najsłabszy epizod (z tych prawdziwych ma się rozumieć), ale nadal jest tam sporo scen perełek, oryginalnych pomysłów, bo przede wszystkim na to była jakaś wizja i za to trzeba Lucasa docenić.

Gdy wchodził, to był szał. Z perspektywy czasu to był najsłabszy epizod do czasu TLJ. Jednak między nimi jest przepaść, do AOTC mogę spokojnie wracać i się nim bawić. Zwłaszcza jak ogląda się go razem z pozostałymi preqeulami. Wątek Kenobiego i całych poszukiwań wciąż bardzo mi się podoba. Gorzej jest z wątkiem romantycznym. Portman z Christensenem położyli go koncertowo, a Lucas nie powiedział im jednej rzeczy - "Obejrzyjcie Casablancę i spróbujcie zrobić to samo, co oni robią tam z dialogami". Inna rzecz, że po xnastu/xdziesięciu razach to gra już przestaje przeszkadzać i się to po prostu ogląda.

AOTC to chyba u mnie był już okres wchodzenia w fanatyzm... rodzący się Bastion nie pomagał. Pierwszy film, który miałem tak zaspoilerowany, że praktycznie mnie niczym nie zaskoczył. Dużo się wtedy zmieniało, internet się robił popularny, fandom rozrastał, no i bycie fanem przestało być postrzegane jak bycie dziwolągiem . Pamiętam jak Stopklatka załatwiała mi wejściówkę na pokaz prasowy - wówczas było to ciężkie do pomyślenia. Nie na blockbuster... No i jeszcze Lee, który dołączył do obsady.

O ile TFM popchnął mnie w kierunku SW z siłą lokomotywy, to Atak klonów ugruntował moje hobby w tym temacie. 20 lat temu byłem trochę rozczarowany tym filmem. Liczyłem na więcej w temacie mitycznych wojen klonów, chciałem więcej zobaczyć z tego konfliktu, a załapałem się na świt tej wojny. Nie uważałem się za fana tego epizodu, także z powodu braku postaci na miarę Darth Maula i do dzisiaj uważam, że był to błąd, aby zakończyć jego filmową przygodę w epizodzie I. Mimo wszystko, patrząc z perspektywy dwóch dekad myślę, że to bardzo dobra część Gwiezdnych wojen. Zachwyca bogactwem obrazu, a także ukazuje zawiłe ścieżki politycznych gierek, prowadzących do upadku SR. Role, które odegrali McGregor, Lee i McDiarmid, spełniły pokładane oczekiwania. Ile razy nie oglądałbym sceny przesłuchania Kenobiego przez Dooku, tyle razy mam ciarki na plecach i to samo pytanie: "czy on na prawdę chciał go skaptować i tym samym rozgrywał scenariusz we własnej grze przeciw Sidiousowi?" Dodatkowo Lucasowi udało się stworzyć coś na kształt niepokoju, gdy widzimy ostatnie sceny w filmie. Zachwycam się również wspaniałą muzyką, która momentami była lepsza od scen na ekranie. Po dziś dzień nucę fragmenty z tej ścieżki dźwiękowej.

AotC, to film mojej młodości, masy wspomnień i utwierdzenia bycia fanem. To co kiedyś kłuło i doskwierało, teraz się zatarło, owszem wady nie przestały być wadami, szczególnie drewniana gra Portman z Christensenem, ale mimo wszystko zalety biją na głowę mankamenty. Oczywiście, może też tak być, że owa perspektywa 20 lat, to nic innego jak nostalgia, lecz nawet jeśli, to co w tym złego, że tak pięknie wypacza tamtą rzeczywistość?

Moje pierwsze Gwiezdne Wojny. Nawet mimo dłużącego się środka walka dwustu Jedi na arenie jednak potrafi rozpalić wyobraźnię sześciolatka

Po latach II akt i wątek miłosny nie jest już tak męczący, nawet doceniam jego nietypowość.

Jeśli dobrze kojarzę to właśnie na AotC byłem po raz pierwszy w kinie z SW. Było to wyjście z klasą i strasznie zapadło mi w pamięć - pamiętam bardzo wyraźnie jak siedziałem w kinie a Dooku więził Obi-Wana i oczywiście pamiętam cały zapierający wtedy dech w piersi finał z Yodą i chmara innych Jedi. No ale byłem wtedy dzieciakiem.

Choć przyznam że do teraz mnie fascynuje ta skala walk na miecze świetlne. 7 lat Disneya i akurat pod tym kątem stawiali na bardzo minimalistyczne podejście do wzium wzium mieczy świetlnych.