Już zapowiedział że będzie też grał w jakimś filmie wojennym. Co w niczym nie przeczy tezie, że miał dosyć tego, w jaką stronę idzie ten serial. Bo on w sumie wie, co się wydarzyło w trzecim, a my tylko widzieliśmy parę obrazków, jak ten z Yen-miecznikiem.

Jest też teza że N tnie koszty, a wiadomix, mniej utalentowany brat Thora z pewnością dostanie dużo mniej za odcinek niż milion $$$ za odcinek, jakie kasował Supek.

Takie małe wtrącęnie - jeśli kino i seriale superbohaterskie to papka to nasze kochane uniwersum musi być już filmowo-serialowo gownem na które aktorzy pokroju Cavilla nigdy nie spojrzą

Oj nie, chyba nie jest aż tak źle, co? W sensie, ja jestem bardzo krytyczny wobec disnejowskich SW, nie tylko sikłeli, ale także epoki seriali aktorskich, z których jedynym dobrym jest jak na razie Andor. Ale nawet jeśli zgodzimy się co do tego, to czy przypadkiem dla większości aktorów marka SW nie wiąże się z prestiżem o wiele większym niż Marvel? I nie jest to mimo wszystko stempel jakości? Taki w rozumieniu, że od zawsze było to i jest ambitniejsze kino niż kino superbohaterskie? Jakkolwiek oczywiście dziwnie nie wygląda słowo „ambitne” w kontekście SW, zwłaszcza SW disnejowskiego. XD Ale jednak - gdzie Rzym, gdzie Krym.

Niech Moc będzie z Wami.

Mistrz Mateusz napisał:
Milion dolarów? To i tak chyba sporo.
-----------------------

Jak na seriale to chyba stawka supergwiazdorska, a w streamingu więcej zarabiał tylko Pratt w Amazonie (1,4 mln za odcinek Terminal List).
W pierwszym sezonie Cavill dostawał 400 tysięcy za odcinek.

Gdzie Rzym a nie gdzie Krym - jeśli superhero to Rzym to my napewno nie jesteśmy Krymem lecz głębokim Zakaukaziem Gdzie są filmy SW? Nigdzie nie ma ich. Filmy superhero zarabiają krocie, przyciągają największe nazwiska i przede wszystkim są w stanie zrobić coś z niczego - Doktor Strange, kiedyś drugoligowy bohater wykręca miliard gdzie nasz Han Solo (top bohater) jest klapą. Nasz najlepszy serial, Andor, obchodzi psa z kulawa noga A seriali superhero mamy na pęczki (ich jakość to inna sprawa) jednak wciąż nie mamy podjazdu do najlepszych produkcji a nas Mando trzyma się głównie dużym fan servicem

No aż tak to nie. Filmy SW jednak zarabiały, łącznie z TROS-ką, Han też nieźle zarobił, w granicach średnich Marvelowych produkcji (inna sprawa to rozbuchane koszty i brak promocji), RO zarobiło całkiem całkiem.

Seriale Marvela też obchodzą ludzi tak jak Andor, to pozycje raczej dla zainteresowanych uniwersum, a "baby yoda" jednak cieszy się dużą rozpoznawalnością (ludzie co nigdy nie oglądali SW wiedzą, kto to)

RO było najbardziej kasowym filmem swojego roku, podobnie jak TLJ i TFA (rekord wszech czasów).
SOLO zrobił wynik na poziomie Ant-Mana 2, TROS - lepszy od Spideya 2 i Kapitan Marvel (choć było rozczarowaniem kasowym, nie tylko dlatego że miało rywalizować z Endgame).

Mówimy oczywiście o wynikach w US, bo SW generalnie słabo żrą w Azji (poza Japonią) i Ameryce Południowej, a nie chce mi się podsumowywać Europy (nie ma wygodnych zestawień).

Globalnie Marvel ma 10 filmów z co najmniej miliardem, Disney SW - 4.

Hmm, no nie wiem, nie do końca bym się zgodził, tym bardziej że chodzi mi o trochę inną kwestię - nie tyle finanse czy generowanie przychodu, a pozaekonomiczny prestiż obu tych uniwersów. Krótko mówiąc, wydaje mi się, że o ile SW disnejowskie dotknął proces marvelizacji, która to marvelizacja jest zjawiskiem polegającym na masowej produkcji tego, co określiłem mianem papki, czyli produkcji słabych jakościowo, odtwórczych, miałkich, powtarzalnych, schematycznych, zupełnie nieartystycznych i niekreatywnych, adresowanych do odbiorców o niskich gustach i tak dalej, o tyle historycznie rzecz biorąc z SW wiąże się ogólnospołeczne - i to chyba, zakładałbym, w każdym zachodnim społeczeństwie - poczucie jakości, czyli że geneza tego świata jest oryginalna, a saga ta okazała się przełomowa nie tylko dla kina s-f, ale dla kinematografii w ogóle. Myślę że podświadomie każdy, nawet osoba, która nie widziała nigdy SW, zdaje sobie sprawę z legendarności tego uniwersum, jego kreatywnego i założycielskiego w pewnym sensie dla kina formatu. I że jest to saga w pewnym też sensie artystyczna, o ile oczywiście w odniesieniu do współczesnych wyrobów rzemieślniczych w tym uniwersum nie ma co szafować tym określeniem. Tym niemniej wydaje mi się, że nawet jeśli ta genealogia sięga ponad czterdziestu lat, to mimo wszystko wielu, nie tylko widzów, ale i aktorów, do dziś postrzega SW przez ten właśnie pryzmat. Ba, mam wrażenie, że ta długoletnia tradycja tym bardziej potwierdza słuszność tego stempla jakości marki pod tytułem Star Wars, bo wielu aktorów marzących o dużych rolach wychowało się na SW, oglądało od dziecka te filmy i tak dalej. Nie będę dla kontrapunktu charakteryzował już Marvela, bo tak jak napisałem wcześniej - jestem do tych wyrobów szczególnie uprzedzony, więc nic dobrego z mojej krucjaty wobec nich by nie wynikło. Poza tym mam przeświadczenie, że moja, delikatnie rzecz ujmując, niechęć do Marvela jest podzielana przez wielu Bastionowiczów, więc to, czym Marvel jest, rozumie się w sumie samo przez się. Tym niemniej, by zobrazować to, jak widzę różnicę między poziomem prezentowanym przez nasze ukochane uniwersum a filmami superbohaterskimi, ujmę to tak: nie mam wątpliwości co do tego, że SW to nie kino klasy A, wszak, tak jak już napisałem, nie ma co przesadzać z określeniem „artystyczny”. Ale powiedziałbym, że klasy B. Często używa się określenia „kino klasy C”. Ja natomiast w odniesieniu do Marvela mówiłbym raczej o kinie klasy - by oddać sprawiedliwość - F (gdybym napisał Z to byłaby to przesada, stąd zdecydowałem się na literę F ).

I okej, jeśli chodzi o finanse to masz rację. Ale poza faktami wypunktowanymi przez Bartoszcze, a dotyczącymi wyników filmów SW i Marvela w box ofisach, to widać, że ta przewaga na korzyść Marvela wcale nie jest taka kolosalna. Mam wrażenie, że rację ma też Finster, który pisze, że nie tylko seriale SW mało kogo obchodzą w porównaniu z serialami Marvela. Chyba jest wręcz przeciwnie - Mando śrubował tak niesamowite wyniki oglądalności, i to w dodatku bez rynku Europy Środkowo-Wschodniej i chyba kilku państw Europy Zachodniej, które nie miały jeszcze Disney+ w momencie premiery serialu, że trudno wszystkie seriale SW nazwać fenomenem jedynie, że tak to ujmę, lokalnym. A oglądalność i takie społeczne zainteresowanie w całym świecie Zachodu było bardzo duże. Więc to nie tylko „baby Yoda”, który viralowo przedostał się do świata memów i mediów społecznościowych. Nie pamiętam w tym momencie tych statystyk i nie chce mi się też ich sprawdzać, ale wydaje mi się, że pierwszy sezon Mandalorianina był najczęściej odtwarzanym serialem w strimingu w ogóle w roku, w którym się pokazał. Nie żebym bronił czy uwznioślał tego Mando, bo nie podoba mi się ten serial, ale jeśli chodzi o aspekt oglądalności i popularności to takie są fakty. Wątpię, by jakikolwiek serial Marvela mógł się poszczycić takimi osiągnięciami. O ile, jak napisałem, nie orientuję się wybitnie w marvelowskim szajsie, o tyle kojarzę, że za najlepszy serial Marvela uważa się chyba Lokiego. Jakoś nie słyszałem o jego wybitnej oglądalności. Ani o tym, by ludzie jakoś nim szczególnie żyli. Nie słyszałem za bardzo kogokolwiek o nim gadającego i się nim emocjonującego.

Na koniec poruszę jeszcze na szybko jeden wątek - rozumiem, że wielu aktorów, mając do wyboru zagrać w SW czy w Marvelu wybierze tę drugą opcję z racji większego prawdopodobieństwa dużej oglądalności i dużo większego zarobku. Ale to nie jest tak, że pod każdym względem jesteśmy drugą ligą. Temat-rzeka, ale wydaje mi się, że w Marvelu gra jednak więcej aktorów-celebrytów, aktorów bardzo rozpoznawalnych, ale prezentujących gorszy warsztat, mających mniejsze umiejętności, będących wyrobnikami. Oczywiście, zawsze znajdzie się ileś wyjątków, ale wydaje mi się, że jakość aktorska w Marvelach pozostawia wiele do życzenia i że głównym kryterium wyboru aktora jest jego wygląd, prezencja, to, że jest popularny, przystojny czy że jest ładna. W międzyczasie zobaczmy, jakie nazwiska w ostatnich tylko kilku produkcjach przyciągnęło do siebie SW: Forest Whitaker, Mads Mikkelsen, Stellan Skarsgård, Giancarlo Esposito, Woody Harrelson. Jakościowo pierwsza liga. Aktorzy z najwyższej półki, będący w większej mierze artystami niż wyrobnikami.


Niech Moc będzie z Wami.

Mistrz Mateusz napisał:
produkcji słabych jakościowo, odtwórczych, miałkich, powtarzalnych, schematycznych, zupełnie nieartystycznych i niekreatywnych
-----------------------

Less is more #szprszm #koniecofftopa

Cóż, chyba mimo wszystko robi różnicę czy się pracuje za 10 milionów czy za 20, pamiętając że z tej kwoty jest zapewne sporo wydatków do opłacenia
Oraz nieraz właśnie dzięki zarabianiu 20 mln za film można sobie pozwolić na występ w czymś mniejszym. Dla Cavilla to również win-win, bo albo zarabia więcej i odcina się od projektu, który nie spełnia oczekiwań, albo zarabia więcej i ma świetne alibi na wypadek zarzutu, że zaangażował się w DCU dla piniendzy.

Robi i nie robi, zależy ile się człowiek narobi Znam osobiści ludzi którzy odmówili awansu za całkiem spore pieniądze, bo oznaczałoby to np. "poświęcanie się ku chwale firmy" w weekendy czy siedzenie w robocie po 10-12 godzin.

Nie jestem w branży, ale wydaje mi się że spokojnie można ogarnąć i serial i jeden film rocznie bez wielkich wyrzeczeń, o ile oczywiście producent jest ogarnięty. Czyli klasyczne "zjeść ciastko i mieć ciastko" - o ile oczywiście ma się ochotę - a widać panu Cavillowi z jakiegoś powodu ochota przeszła. Coś czuję, że ten trzeci sezon to będzie ostateczny suck-ces "Dyrdymałów o Wiedźminie" [tak, ukradłem od SW-Yogurta, ale każdy by ukradł]

Roboty będzie mieć pewnie podobnie, więc jednak 10 waży mniej niż 20

Wydaje mi się, że poziom gwiazdorstwa w Hollywood i ogólnie szczyty aktorstwa są z natury rzeczy niezestawialne ze zwykłą sytuacją życiową pod tytułem „kolega, który w korpo zarabiał 10 patyków odrzucił awans, który wiązałby się z podwojeniem gaży”. To są jednak tak różniące się swoją specyfiką przykłady z dwóch odrębnych systemów walutowych, że to porównanie z góry jest wadliwe. A poza wszystkim mam wrażenie, że paradoksalnie właśnie ci, którzy są na poziomie zarobków rzędu siedmiu, a nie czterech czy pięciu cyfr, częściej kierują się w swoich decyzjach zawodowych pogonią za większym pieniądzem. Interesuję się piłką, w związku z czym mam okazję to zjawisko obserwować z bliska, dostrzegając je jak na dłoni. Świat piłki stanowi lepszą analogię do świata gwiazdorstwa filmowo-serialowego niż nasze zwykłe przykłady z życia wzięte, bo mówimy o podobnej skali bogactwa. Piłkarz, który zarabia na przykład piętnaście milionów euro za sezon w przytłaczającej większości przypadków zaakceptuje ofertę z innego klubu, który zagwarantuje mu roczne zarobki na poziomie dwudziestu milionów. Oczywiście, zdarzają się piłkarze, którzy uznają, że roczna pensja wynosząca piętnaście milionów to wystarczająco dużo i nie uczestniczą w pogoni za pieniądzem, ale to raczej odstępstwa od reguły. Jeśli przejście z klubu „x” do klubu „y” wiąże się z obracaniem się w orbicie podobnego poziomu sportowego i choćby nieznacznie wyższymi zarobkami, to strzelam, że około 90% piłkarzy na takie przejście się decyduje. W przypadku Cavilla mówimy o dającej się przełożyć na świat aktorski sytuacji. Wydaje mi się, że pod względem światowej rozpoznawalności obu produkcji, zysku, jaki obie generują i jeszcze wygenerują, prestiżu związanego z wcielaniem się tak w jedną, jak i w drugą postać, granie czy to Wiedźmina czy Supermana jest taką właśnie sytuacją - to jak wybór pomiędzy, przykładowo, Realem Madryt a Manchesterem City. Obie produkcje dadzą ci splendor, rozpoznawalność, satysfakcję z wcielania się w te postacie, odpowiednie kampanie promocyjne przyniosą porównywalne zyski dla firm odpowiedzialnych za te twory, więc decydującą zmienną jest to, ile wleci do twojej konkretnie kieszeni. Z naszej perspektywy może wydawać się, że nie ma większego znaczenia czy zarobimy dziesięć czy dwadzieścia milionów, ale nie z perspektywy osoby, która staje przed takim wyborem. Zrozumiałe jest, że dla nas jest to nieznacząca różnica i dziwimy się tym piłkarzom czy aktorom, dla których różnica kilku milionów stanowi jakąś różnicę i przyczynia się do podjęcia decyzji o zmianie pracy, ale łatwo ich ocenić, a prawda jest taka, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Możemy zarzekać się ile tylko chcemy, że będąc na miejscu takiego Cavilla, jeśli rzeczywiście decyzja o porzuceniu Wiedźmina na rzecz Supermana była motywowana ekonomicznie, nie zrobilibyśmy tego samego co on na rzecz kilku milionów, skoro i tak dostajemy ich kilkanaście, ale dopiero kiedy rzeczywiście bylibyśmy na jego miejscu zobaczylibyśmy, że pokusa zarabiania większych pieniędzy nigdy nie przestaje obowiązywać, niezależnie od tego, ile się już zarobiło. Z jednej strony, z punktu widzenia jednostki, w gruncie rzeczy mam wrażenie, że nie można tego potępiać, ale z punktu widzenia mechanizmów rządzących naszym światem nie sposób nie być krytycznym wobec tego, jak bardzo pieniądz oraz pogoń za nim korumpuje i deprawuje. Ale to już opowieść na inną historię.

Jeśli chodzi natomiast o prominentnych przedstawicieli świata wielkiego finansowo aktorstwa, to - dla udowodnienia mojej tezy o tym, że i ci najwięcej zarabiający aktorzy kierują się w pierwszej kolejności rachunkiem ekonomicznym - ktokolwiek kojarzy przykłady aktorów, którzy porzucili wielkie blokbasterowe produkcje na rzecz niepieniężnego kina artystycznego? Jedyny przykład, który przychodzi mi do głowy to Robert Pattinson, który po Zmierzchu na długie lata zniknął z generujących milionowe przychody produkcji na rzecz ambitniejszego właśnie i bardzo niszowego kina, ale decyzja ta nie była podyktowana jedynie kwestiami finansowymi, a przede wszystkim chęcią odcięcia się od świata tak wielkiego blichtru, zainteresowania i potencjalnego hejtu, z którym się przecież musiał po Zmierzchu mierzyć.


Niech Moc będzie z Wami.

To w takim razie serial o Spartakusie Krew i Piach. Był swego czasu popularny, aktor grający tytułową postać zmienił się w trakcie serialu.

-Chyba że wymyślą jakiś magiczny sposób, by wytłumaczyć zmianę twarzy Geralta...

najmniejszy problem, ktoś tam rzuci zaklęcie i gotowe

A on aby czasem nie zmarł, co - jasna sprawa - wykluczyło go z kontynuacji?

W świecie z magią jest to prawdopodobne, byleby było to jakoś uargumentowane, a nie z d.

To serial Netflixa, z pewnością więc taka zmiana zostanie uargumentowana, bo przecież nie zrobią tego ot tak, z d...

No przecież nie pozwoliliby sobie, co nie?

Inny przykład to Nowe Przygody Robin Hooda z lat 90tych (serial powstały na bazie popularności Xeny i Herkulesa) w którym to 3 sezonie zmienili aktorów Robin Hooda i Marian.
Mi tam szczerze, to że zmienili Cavilla nie przeszkadzało by tak bardzo gdyby nie to na kogo go zamienili czyli na taniego Hemswortha, gdyby to był jakiś bardziej doświadczony aktor (albo taki który chociaż grać umie) to bym nie miał tego problemu, a gdyby jakimś cudem byłby to Żebrowski (choć już trochę za stary) który umie grać, a jego Geralt jest moim ulubionym, to bym klaskał na stojąco.

Albo kogoś chociażby z odrobiną charyzmy...

Mógłby być dobry szum, ale jeśli dla nich to wszystko jedno...

No właśnie byłem ciekaw jak duży ten wywiad z DeMayo wywarł wpływ i na ile na jego bazie powstała gównoburza i zamieszanie.

Twierdzisz, że sprawa nie jest oczywista? Dla mnie oczywiste zdaje się, że Cavill, jako właśnie fan Wiedźmina, nie mógł znieść tego, co twórcy robią z tym serialem, i że właśnie to było gwoździem do trumny i główną motywacją do porzucenia roli. A Superman przy okazji mu się nawinął jako potencjalny wykręt. A że zarobki przy okazji lepsze… Wszystko dla Cavilla złożyło się idealnie. Ale mam przekonanie, że punktem wyjścia była jego niezadowolenie i niezgoda na to, co oni wyprawiają z Wiedźminem, a reszta to korzystny dla niego bieg wydarzeń, który wytworzył odpowiednią zasłonę dymną.

Niech Moc będzie z Wami.

-Twierdzisz, że sprawa nie jest oczywista?

Nie, nie - skrótem trochę poleciałem, bo miałem na myśli to, że sporo osób uważa, że chodziło tu tylko o kasę, że to oczywiste. A tymczasem wcale nie jest to takie oczywiste , bo coraz więcej wskazuje na to, że główną przyczyną były różnice - Cavill chciał by było to jak najbardziej zbliżone do książek, Lauren & co miała na to wywalone. Kwestią czasu było zapewne, kiedy ktoś tu powie dość. Według gości z https://redanianintelligence.com/2022/11/01/henry-cavills-departure-from-witcher-originated-in-s2/, Henry chciał zrezygnować rok temu, kiedy drugi sezon serialu był w post-produkcji. Cały artykuł z linka powyżej składa się w sumie w jedną sensowną historię, i moim zdaniem, tak właśnie było. A angaż do "Supermena" pozwolił obu stronom wyjść z tej patowej sytuacji, w jakiej od dłuższego czasu byli. Ot, cała tajemnica.

Ta, powiedz to Lucasowi. xD

Owszem, kosztami i budżetem, czyli przychodzi rezyser i mówi "potrzebuję kasę na domek baby jagi na kurzej stopce" a wtedy PW mówi - a weź spie... (szybko uciekaj) z takim pomysłem. Ten przychodzi i mówi znowu "potrzebuję kasy na panienki żeby zrobić z Kaer Morhen burdello, a PW w odpowiedzi "chyba was pogięło, ani centa na to", i rezyser lezie ponownie z propozycją wydania kasy na zamienienie Eskela w leszego, i znowu nasz dzielny PW staje okoniem i niedaje kasy na takie głupie pomysly niezgodne z duchem książki. No przecież tak było, prawda? Drugi sezon Wiedźmaka to esencja prozy Sapka, zgodna z książkami.
Prawda?

z tych Executive producers decydował o budżecie i kosztach?
Declan de Barra
Sean Daniel
Jason Brown
Tomasz Bagiński
Jarosław Sawko
Lauren Schmidt Hissrich
Matt O`Toole

Pewnie każdy z nich po części. Można wręcz domniemywać, że TB jako "znanwca" prozy Sapka w dużym stopniu

Ten tytuł znaczy pieniążki (dlatego też koncowy reel jest nazywany listą płac) a pieniążki oznaczają odpowiedzialność. I raczej wspomniany Stan Lee się swoich filmowych Spidermanów nie wstydził, i nie musiał opowiadać bajek że był wyjechany i o niczym nie wiedział.

Nadal, Bagiński nie ma tam wielkiej władzy.

Nadal, jakąś (sporą) władzę ma i o czymś decyduje. A jakby nie akceptował poczynań i nie chciał aby to podpisywali jego nazwiskiem, to zawsze mógł się zwolnić.

Mówił, że nie był zwolennikiem powstania Wiedźmina Mothy Pythona Krwawy Rodowód, a ten i tak powstał.

a wypłata, którą dostaje?

Też mnie to zastanawia...

Rozumiem, że D&D wyłożyli się na GoT, gdy im się skończył materiał źródłowy, ale mając taką podkładkę przekombinować? Trzeba się postarać.

Wbrew pozorom Wiesiek jest trudny w ekranizacji. A nawet serializacji. Tzn myślę, że można tu nawet przywołać klasyczne "przypuszczenie" : jeżeli problem wydaje się łatwy, to jest trudny; jeżeli wydaje się trudny, to jest niemożliwy. Moim zdaniem Wiesiek niestety jest trudny. Dużo rzeczy tam jest zupełnie niefilmowych. Sapkowski sam np nigdy mapy nie podał swojego świata, o ile dobrze pamiętam. Nie wiadomo w sumie skąd się ten świat wziął i czemu z jednej strony jest bardzo podobny do naszych okolic, z drugiej zupełnie obcy. To co w książkach jest podane za wyjaśnienie, niczego nie wyjaśnia. Język i dialogi są nienaturalne i pełne anachronizmów. Motywy postaci nie do końca jasne. W pewnym momencie książka zaczyna przypominać improwizowaną sesję RPG (Wampir, Angouleme ... przypadkowa zbieranina).
Jeżeli cokolwiek w ogóle może być łatwe do ekranizacji, to rzeczy stanowiące zamkniętą całość, z jednym bohaterem a resztą jako "ozdobą" albo "rekwizytami", gdzie mamy prostą liniową strukturę wydarzeń A->B->C-> ... a w Wieśku tak nie jest. Już łatwiejszy byłby cykl Husycki - ale ciągle moim zdaniem projekt kosmicznie ambitny. Wiesiek w mojej opini jest niemożliwy do zrobienia dobrze w tej chwili. Powinien pozostać w grach i książkach. I tak chyba się stanie bo po tym serialu będzie się za Wiedźminem ciągnął nieprzyjemny zapach. Oby to nie zaszkodziło "marce" bo jak wiemy, to się zdarza

No wiem że jest trudny, ale nie niemożliwy. Taki LOTR też był teoretycznie niemożliwy do zekranizowania, a paczaj pan jak ładnie wyszło. Też nie wszystko mi się tma podoba na 100%, ale wyszła spójna i dynamiczna opowieść. W Wieśku książki zagrały, gdy również (i jakiż tam były fajne rzeczy, mimo że to było "tylko" rozwinięcie świata z książek.

Paradoksalnie, najlepszy odcinek serialu to chyba 1 odcinek drugiego sezonu. Było i ciekawie, i klimatycznie i całość ładnie zagrała - widać można, jak się nie za bardzo kombinuje.

Nie twierdzę, że jest łatwy do przeniesienia, ale GoT również nie była. Rozchodzi się o to, że oni spieprzyli nawet te rzeczy, które nie trzeba było spieprzyć przy odrobinie dobrej woli. Casting tak samo, parę dobrych wyborów, ale i za dużo złych, w GoT właściwie nie ma za wielu bohaterów do których byś się przyczepił, iż aktor nie pasuje.
No i najgorsze to dodawanie własnej wesołej twórczości, głównie w 2. sezonie, co nie dość, że odchodzi od książek, to na dodatek nie jest w ogóle ciekawa i wzbudza jedynie fejspalmy.

"Ziarno prawdy" z Nivellenem i Vereeną? Pomijając Ciri z kosmosu, to wymowa końcówki jest wyjęta z... nie wiem jak to napisać bez wulgaryzmów. Ale, fakt, póki trzymali się +/- źródła było przyzwoicie.

Można po łacinie, wszak to nie zakręt 😉

Ciri z kosmosu bo ktoś w swej mądrości umieścił ten odcinek tam gdzie umieścił. No i jest to o klasę lepsze niż domki na kurzych łapkach, minikrasnale, zamtuz w KM czy wiedźmak drewniak.

Na GOT też się zaczęli wykręcać im dalej szli jak jeszcze był materiał, Dorne, Lady Stoneheart, Stannis.

Już nie chciałem posta pompować sztucznie i LOTR przywoływać. LOTR wyszedł, zgoda - ale ile w nim zmieniono? Bardzo dużo. Na pewno pamiętasz odbiór filmu (szczególnie pierwszej części) przez hardkorowych Tolkienistów. Jaki był ryk i hejt. Tyle, że to zaginęło w historii, bo trzeba by grupy usenetowe przeglądać, a najciekawsze dyskusje były nie w necie a przy flaszce w jakiejś piwnicy
Plus fakt, że LOTR był bardzo długo w preprodukcji, pracowali nad tym ludzie totalnie zakochani w materiale źródłowym i świadomi ograniczeń medium wizualnego, a nie ludzie z przypadku, jak przy Wieśku

Gdzie jest Bombadil, co robią Elfy w Helmowym Jarze.
Podobnie jest jeśli chodzi o odbiór Polskiego Wiedźmina (pomogło to że CD Projekt wizualnie sporo z niego wziął) który nagle stał się niedocenianym klejnotem dużo lepszym od Netflixa. I ja uwielbiam polskiego Wiedźmina, ale tą opinię miałem jeszcze gdy gdy 3 gra jeszcze nie wyszła i zanim zagrałem w gry (obejrzałem serial koło 2012 roku).

No właśnie na tym polega sztuka adaptacji dzieła literackiego na ekran, że się je przycina żeby jak najmniej stracić. Owszem, mi też nie pasują elfy w Helmowym Jarze (bo przecież drużyna moigła się tam przedostać wtedy z całą armią z Imladris) i też wolałbym żeby był Bombadil i kurhany i film miał pięć części zamiast trzech. Polski Wisiek cierpi, wiadomo, przede wszystkim na budżet, plastikowe hełmy, gumowy smok, biedaelfy etc. Ale w warstwie narracyjnej jest faktycznie klasę lepszy od produkcji Netflixa (choć to nie jest dobry serial)

-pracowali nad tym ludzie totalnie zakochani w materiale źródłowym i świadomi ograniczeń medium wizualnego, a nie ludzie z przypadku, jak przy Wieśku

I to jest chyba najważniejsze. Narracyjnie jednak Wiedźmak jest łatwiejszy do przeniesienia na ekran niż LOTR. Tylko sam zobacz - tutaj zamiast ciąć wątki i przycinać książki dla łatwiejszego odbioru i spójność, zrobiono coś odwrotnego - jakieś menhiry, dinożarły, pierdyliard nowych postaci be znaczenia i do zapomnienia po 3 minutach i jednoczesne wyrzucienie właściwej opowieści do kosza. Co mogło pójść nie tak? Wszystko. I owszem, poszło.

Mi się akurat brak Bombadila i Elfy w Jarze podobały.

darth sheldon hiszpański inkwi napisał:
Na GOT też się zaczęli wykręcać im dalej szli jak jeszcze był materiał, Dorne, Lady Stoneheart, Stannis.
-----------------------

Były potknięcia, to fakt, ale wciąż poziom był wysoki.

Aż do momentu, gdy zabrakło materiału źródłowego.

Nawet przed, sezon 5 który jeszcze miał materiał źródłowy, był mocno krytykowany za to co tam się działo, na tyle mocno że sezon 6 był uważany za poprawę.

Finster Vater napisał:
Aż do momentu, gdy zabrakło materiału źródłowego.
-----------------------

Żeby tylko w Wiedźminie go nie brakowało!

Sądząc z fabuły, zabrakło już w II sezonie 😉

O to mam głównie żal m.in. do Bagińskiego.