Kończę powoli tą książkę i muszę przyznać, że rozwija wątek, który w "Świetle Jedi" został ledwie liźnięty, a teraz jest chyba moim ulubionym z całej serii. Osobiście uważam, że Drengiry to najsłabszy motyw tej serii i czekam z niecierpliwością kiedy się skończy. Nihilowie są ciekawsi, ale jako organizacja też powoli zaczęli mnie nudzić - tutaj bardzo ciekawy jest Marchion Ro, jego przeszłość, znajomości i motywacja, ale sami Nihilowie powoli spełniają tą samą rolę co Vongowie w NEJ. Służą do bycia pokonywanymi przez Jedi

Nie liczyłem jakoś bardzo na Justinę z "Out of the Shadows". "Próba Odwagi" jest raczej słaba, a jej wcześniejsze pozycje też do mnie nie trafiały. Ale tu książką skupia się bardzo silnie na nadprzestrzeni, wytyczaniu szlaków nadprzestrzennych, klanach, które się tym zajmowały i dalej zajmują oraz kilku ciekawych innych rzeczach związanych z nadprzestrzenią. Dla mnie jest to wątek ciekawszy niż Drengiry i Nihilowie razem wzięci. Co prawda wątek ten jest powiązany z Nihilami, ale mam za sobą 185/284 stron i póki co Nihilowie są tylko tłem, a fabuła mnie bardzo ciekawi.

Ale do konkretów. Są to w pewnym stopniu spoilery, więc jak ktoś nie chce to nie czytać. Nie będę zdradzał dokładnie fabuły, ale mamy przynajmniej dwa bardzo bogate rody, które wzbogaciły się w ostatnich dziesiątkach/setkach lat na wytyczaniu szlaków nadprzestrzennych. Wcześniej, jeśli dobrze rozumiem, tych szlaków było mniej, podróże nadprzestrzenne nie były aż tak powszechne. Oczywiście to nie znaczy, że mało kto podróżował w nadprzestrzeni - po prostu nie robili tego tak huzia na juzia jak np. w czasach sagi. Ponadto jest też całkiem ciekawy wątek początek spoilera podróżowania w nadprzestrzeni za pomocą Mocy. Wcześniej widzieliśmy to w trylogii Thrawna, a tutaj Jedi nieśmiało wspominają, że prawdopodobnie kiedyś niektórzy użytkownicy Mocy byli w stanie nawigować w przestrzeni za pomocą Mocy. koniec spoilera Dodatkowo pojawia się też wątek interdyktorów, a właściwie początek spoilera ich braku na tym etapie. O tworzeniu sztucznej studni grawitacyjnej mówi się to czysto akademicko i z przerażeniem, ale wszystko wskazuje na to, że właśnie dzieje się to na tym etapie historii SW. koniec spoilera

Moim zdaniem rozwijanie tego wątku ma bardzo duży potencjał i liczę na to, że nie poprzestaną na tej książce i będzie to jeden z głównych motywów pierwszej fazy, a może nawet całej serii. Oczywiście przyszło mi też do głowy - "ale jak to? To co, w Starej Republice nie podróżowali w nadprzestrzeni? Aż tak zacofani byli?" Imo podróżowali, tylko tak jak wspominałem, tych szlaków było mniej i może było to bardziej niebezpieczne? Pamiętajmy, że to nowy kanon. Możliwe, że pomysł na Starą Repę w kanonie jest zupełnie inny niż ten który znamy z Legend. Zresztą KOTORy spokojnie dałoby się do tego dokoptować. A Slavek na Discordzie dorzucił jeszcze to; https://starwars.fandom.com/wiki/Blockade_of_the_Hydian_Way - tzn. pasuje to nawet lepiej do nowego podejścia do nadprzestrzeni.

Książka ma swoje silne strony:
- pięknie rozwinięty wątek nadprzestrzeni, który bardzo ładnie pasuje nie tylko do HR, ale też do reszty pelikanonu (Mossar dokładniej to już wyżej opisał),
- w większości fajnie rozwinięci bohaterowie, których znamy z poprzednich pozycji, sporo czasu autorka na to poświęciła,
- fajnie wplecione znane rody i trochę politycznych gierek,
- zaskakujące wydarzenia w końcówce początek spoilera śmierć Mari i koniec Ścieżek, oszukany Marchion, Grafowie wyrastających na kolejnych złoli i werbujących Nan, tajemnicza Ścieżka dla Vern koniec spoilera, które znowu zmieniają układ sił, będą miały konsekwencje w kolejnych książkach i które czynią Wysoką Republikę jeszcze ciekawszą <3

Ma też wady:
- pewien wątek miłosny balansujący na granicy żenady,
- przemyślenia na temat Jedi, Mocy, życiu na obrzeżach itd. są fajne, ale za dużo tego i bohaterowie się powtarzają przez co po czasie zaczynają po prostu męczyć,
- niezbyt dobre rozplanowanie i tempo- finał trochę za szybko i po łebkach, zbyt mocno przeciągnięty wstęp, cała intryga mogła być ciekawiej poprowadzona,
- momenty, które imho powinny być WOW! początek spoilera ponowne spotkanie Nan i Reatha, spotkanie matki z córką koniec spoilera nie wyszły i są jakieś takie zupełnie bez ikry

Jeśli miałbym porównać do reszty HR, to dla mnie 6/10, gdzieś w okolicy W Ciemność. Mimo, że książka jest przeciętna, to jednak trochę smakołyków do całości projektu dokłada i sprawia, że HR u mnie nadal jest 10/10.

Co do postów wyżej, to ze swojej strony nie widzę żadnych kontrowersji. Rozwój podróży nadprzestrzennnych imho przemyślany i sensowny, np. bardzo fajny pomysł z gorączką nadprzestrzenną i rodów, które w tym czasie zbiły fortuny. A że nie pasuje do przeterminowanej makulatury, no to chyba jednak po coś jednak tę makulaturę skasowano. Pod względem różnic w technologii między czasami z filmów, a tysiącami latami wstecz, to przecież takie TotJ czy Kotor ssają i aż prosi się żeby w pelikanonie to trochę poprawić.

Na wstępie przyznam się, że z początku ksiązki pomyliłem Syl, główną bohaterkę, z Avon Starros z poprzedniej pozycji tej autorki. Po kilku rozdziałach wszystko się rozjaśniło, nie wiem skąd wzięło się to przeświadczenie, że to te same postacie. Byłem również mocno zdziwiony, że ksiązką jest dość obszerna, gdyż myślałem że Justina Ireland pisze jedynie pozycje dla młodszych czytleników. I w sumie może powinna przy tym pozostać?

Pośród Cieni - zmęczyła mnie nieco ta pozycja. Jako szkic fabularny pewnie wyglądało to całkiem obiecujaco, jednak ostateczne wykonanie wymagałoby sporych szlifów, przeniesienia uwagi z jednych aspektów na drugie i pozbycia się zapychaczy. Niby jest to ważna pozycja dla pierwszej fazy projektu: mamy ważny wątek nadprzestrzeni jednak jego rozwiązanie jest takie sobie - nie do końca wytłumaczona potężną zdolność Mocy (?) u przedstawicielki rodu San Tekków. Po tym jak rozwiązano wątek Drengirów jest to kolejne rozczarowanie, wielka tajemnica okazała się bardzo niesatysfakcjonująca.
Całkiem przyzwoicie wypadają zwłaszcza znani nam już bohaterowie, którzy powracają w dośc sporej liczbie - zarówno Vern, Imri czy Raeth. Słabiej wypadają nowi gracze, zwłaszcza Syl, a w rozdziały w których się pojawia z początku ratuje przedstawiciel rodziny Grafów, a nieco później znani nam Jedi.
Autorka nie radzi sobie zwłaszcza z dwa rzeczami - przemyśleniami bohaterów, które choć początko wydają się ciekawe, to prowadzą jednak donikąd a z czasem zwyczajnie irytują swoją powtarzalnością i tym że potrafią być wstawiane w bardzo niewłaściwych sytuacjach. Druga sprawa to balans całej historii, tajemnicy wyciągania obiektów z nadprzestrzeni i tego jak została cała akcja poprowadzona - książka rozkręca się przez 300 stron i gdy już nadbiera tempa to mamy koniec, tajemnic rozwiązana po łebkach, oczekiwane spotaknie postaci pokazane wręcz ekspresowo i bardzo niesatysfakcjonująco.
Fatalnie wypada również romans Syl i kuzynki San Tekków, jest tak źle napisany, że aż zęby zgrzytają podczas czytania. Co więcej, autorka chyba chciała nadrobić ilośc czarnoskórych postaci w uniwersum gdyż jest ich tutaj wyjątkowo wiele, i oprócz Miralianki mamy jedynie samych ludzi na pierwszym planie.

Zupłenie nie rozumiem dlaczego Justina Ireland dostała aż tyle pozycji do napisania w pierwszej fazie tego projektu. Inni autorzy sprawdzają się zdecydowanie lepiej. Po roczarowaniu jakim był drugim tom komikswoej serii teraz doszło rozczarowanie wątkiem nadprzestrzeni. Ewidentnie projekt na tym etapie złapał zadyszkę. 5/10

Książka ok, co prawda mniej mi się podobała od poprzedniej młodzieżówki ("W Ciemność"), ale generalnie miło się czytało. Doceniam fabułę osnutą bardziej wokół polityki, różnych intryg i negocjacji, a nie wokół bezmyślnego strzelania i latania. Całość osłabia tylko wątek miłosny, który jest nudny i drętwo opisany, a momentami wchodzi na pierwszy plan. To nigdy SW nie wychodziło na dobre (patrz: Atak Klonów ).
Irytują też - tu wychodzą spore braki u pisarki - powtarzające się opisy zachowania Vernestry, która przez całą książkę, chyba co drugą stronę, wypuszcza głośno powietrze z płuc, żeby się uspokoić xD

Natomiast mam z tą książką jeden podstawowy problem. Ostatni rozdział sprawił, że totalnie nie wiem, o co chodziło w całej intrydze na linii Grafowie - Nihilowie - Chancey Yarrow. Widocznie jestem za głupi Mógłby mi ktoś to rozjaśnić w kilku zdaniach?

Jaka ostatecznie była początek spoilera rola Serca Grawitacji, czemu Xylan chciał zabić Sylvestri w hotelu i na czym polegała jego relacja z Nihilami? Jaki był w końcu prawdziwy plan i zamiary matriarchini Grafów? O co ostatecznie chodziło z upozorowaniem śmierci Chancey i gdzie w tym wszystkim jest Lourna Dee? Ona też współpracuje z Grafami? Co oznaczało stwierdzenie, że Ro został oszukany? koniec spoilera

Serio, mam konkretny mętlik w głowie przez przeczytanie tych ostatnich kilku stron