darth_numbers napisał:
Nadaje się na randkę, więc wykorzystywać okazję nerdy!
-----------------------
Teraz ma randkach to siedzą w fonach i nic się nie dzieje*


*widziane z okna

Popieram tego forumowicza, aczkolwiek z tym ostatnim zdaniem... można polemizować. Panna niezainteresowana będzie obrażona "na coś ty mnie zabrał", panna zainteresowana odleci w film i tyle z randki.

Przesłanie może nie puste, co wygodnickie, kocykowe i banalnie wyegzekwowane. Jak cały film. Bo Pitt dostał nawet nieźle napisany tekst do wygłaszania z offu, tyle że nie pozostawiający widzowi niedopowiedzeń, czegoś do domysłu. Przypadek producenckiej wersji Blade Runnera. No ale nawet i z nim bohaterowie wydają mi się jednowymiarowi. Są wręcz archetypami postaci, schematyczni jak tylko się da.
Opowieść jest podzielona na epizody, jakaś stawka też jest, ale brakuje emocji. Całość odbębniana na zasadzie fetch-questa, że nie idzie by cokolwiek z tego angażowało na dłuższą metę. Przewrotka fabularna tak oczywista, że można się jej domyślić w pierwszych 20 minutach, razem z całym przebiegiem. Oglądało się jak rozszerzone scenki z trailera aż do 3 aktu.
Technicznie film wykonany doskonale. Zdjęcia, muzyka, choć stonowana, miodzio. Główni aktorzy (Pitt, Lee Jones) na szczęście wnoszą odrobinę humanizmu w te swoje tektury, ich dialogi nieciekawe, ale też niby "technicznie" sprawne, chyba po to, żeby nie powtórzyła się sytuacja z komicznego Interstellar. Cała reszta to epizody. W tym szkoda trochę okrojonego Sutherlanda.
O meandrach logicznych nie chce mi się pisać, bzdury/absurdy są dosyć oczywiste, ale dopowiem, że w Holly chyba mają jakąś fiksację na scenki ala Mary Poppins czy inne Ajron Meny (był już The Martian, The Last Jedi, teraz to). Gdyby film bardziej starał się udawać space operę, a nie quasi-realistyczne saj-faj, mógłbym takie rzeczy przełknąć, ale nie poszło.
Ode mnie 5/10

Skoro już jest ten temat na forum, to wrzucę tutaj to co napisałem na FB jeszcze w siedząc wczoraj w sali kinowej.

Cudo psychologicznego science-fiction. Genialne zdjęcia, cudowny soundtrack, bardzo dobra gra aktorska i przemyślana treść. W odróżnieniu od innych filmów psychologicznych, ten nie dłuży się, lecz wprowadza w nastrój zadumy i refleksji.

10/10 No i jeszcze to wrażenie z sali IMAX <3

Nieśmiało dodam, że to mój film roku Chociaż mam nadzieję że SW TROS go zdetronizuje 😂

darth_numbers napisał:
byłem zawiedziony odrobinę tym prawdziwie "humanistycznym" przesłaniem, które dla mnie jest odrobinę puste i "zamknięte"
-----------------------

No z tym się najbardziej zgodzę i to spowodowało u mnie największy zgrzyt, tym bardziej, że jednak przez te 2/3 film wydaje się nas prowadzić w coś mniej banalnego, przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Tu zdecydowanie by pomogło, gdyby wyciąć część ostatnich scen i skończyć go początek spoilera pesymistycznie koniec spoilera, może nawet planszą jak z początku z jakąś początek spoilera ostatecznie zagładą Ziemi przez ludzką działalność koniec spoilera. Jakoś tam przez bohatera Tommy Lee Jones`a przebija się ta pogarda dla ludzkości, mogli jednak w to pójść i zrobić jakieś przesłanie-przestrogę, a nie tak sztampowo. I przy okazji bardziej wyeksponować właśnie tego bohatera, bo jego rozterki są zdecydowanie ciekawsze niż Roya, niczego temu drugiemu nie ujmując, bo jest bardzo ok, a Pitt może sobie dodać kolejną udaną rolę. Ale jednak pozostaje niedosyt po ostatniej scenie, bo film zapowiada lepszy finał. Z drugiej strony sam reżyser przyznał, że o nic więcej mu nie chodziło. Gdyby zatem pominąć otoczkę i skupić się tylko na dramie ojciec-syn to faktycznie mu to wyszło. No i ta oprawa. Będą nominacje za zdjęcia, dźwięk, może i soundtrack (także cudowny i idealnie pasujący). Ostatecznie nie ma znaczenia, że wszystko sprowadza się do prostych rzeczy, skoro było to tak pięknie ukazane. I bardzo odpowiadało mi to wolne tempo, chociaż to pewnie z tego powodu kilka osób wyszło i padały nieprzychylne komentarze w trakcie. Tu może być zasługa trailera, bo ten puszczany w kinie zdecydowanie zapowiadał bardziej kino akcji w kosmosie, co z rzeczywistością nie miało wiele wspólnego. Chyba się przejdę drugi raz

Przepiękne kosmiczne zdjęcia, o takie nic nie robiłem. Powinien świetnie wypadać w Imaksie, jeśli jest taka wersja.
Fabuła z kategorii zdecydowanie bardziej fiction niż science, ale who cares. Bałem się tylko że na tym panelu będzie surfował.
Pitt wyglądający jak jakiś Baldwin normalnie, zaskoczenie.

I tylko nie mam pewności, czy reżyser podrabiał Kubricka czy chciał z nim dyskutować.

Muszę przyznać, że to obecnie w moim rankingu jeden z najlepszych filmów tego roku. Prawdę mówiąc zwiastun raczej zniechęcał, niż zachęcał. Natomiast jest to przede wszystkim film, który chyba raczej jest bardziej psychologiczny niż SF. Wątek SF służy głównie jednemu celowi, pewnej parareli fabularnej. Dwa wątki dotyczą szukania, czy to obcej cywilizacji, czy ojca... Przyznam, że bardziej liczyłem na ten pierwszy, ale on właśnie był tą otoczką. Wręcz pytaniem retorycznym podkreślającym odpowiedź głównego przesłania filmu.

Natomiast jeśli chodzi o Kubricka i jego Odyseję, to mam wrażenie, że "Ad Astra" wcale nie odnosi się do tego filmu. A raczej do "Interstellara" Christophera Nolana. Więc jest to jakby ciąg dalszy dyskusji. James Gray, idąc w dramat psychologiczny, uniknął problemu zmagania się z Odyseją i jej końcówką. Jak przypomnę sobie "Interstellar" to właśnie tamten film był położony w pewien sposób przez końcówkę, nazbyt zamotaną. Gray ma bardzo doprecyzowaną wizję swej opowieści i tego, w którym kierunku ona zmierza. Tak jak Nolan zaczął od własnej historii starając się mierzyć z Kubrikiem (i "Incepcją"), tak Gray wychodzi z odwrotnego punktu startowego. To jest początkowo wariacja na temat "Interstellara", bardzo zauważalna. Ziemia, która wydaje się ginąć, głuchy kosmos, a potem odległe światy. Jednak z czasem, dzięki wspaniałej i sugestywnej grze Brada Pitta, to wszystko przestaje być ważne. Nie ma zagrożenia dla bohatera. W momencie, w którym opuszcza orbitę Marsa, pytania o ludzkość i jej przyszłość przestają mieć znaczenie. To się ułoży. Podstawowym pytaniem jednak jest to jak ułożą się losy głównego bohatera i jego ojca. Relacji dwóch osób, kiedyś sobie bliskich, a jednocześnie tak dalekich. Tu ta chęć odcięcia się od swoich bliskich bardzo mi się kojarzy z "Pierwszym człowiekiem" i Armstrongiem, który leci w kosmos, a widz odnosi wrażenie, że to sposób na zwiększenie dystansu od chimerycznej żony. Tu też chęć wyprawy wcale nie polega na eksploracji, raczej jest formą ucieczki. Zaś szukanie innych cywilizacji, jest pretekstem by nie szukać kontaktu gdzieś blisko.

Film bardzo dobry, o człowieku i jego samotności. I nie lekki. Cóż ja na razie wiem, że muszę nadrobić "Zaginione miasto Z", wcześniej mnie interesowało, ale teraz jest jeszcze jeden powód, czyli James Gray. Będziemy śledzić jego karierę z wielkim zainteresowaniem .