U mnie odpowiedź jest dosyć prozaiczna. Po prostu to uniwersum jest dla mnie najbardziej interesujące z wszystkich aktualnie rozwijanych. Kiedy zacząłem czytać legendarne książki kilka lat temu włączył mi się tryb "chcę wiedzieć wszystko o tym uniwersum". I takie myślenie silnie to wszystko napędza. Im więcej wiesz, tym więcej smaczków, nawiązań dostrzegasz i tym lepiej odbierasz te wszystkie książki, filmy, komiksy. Tego typu podejście powoduje, że obiektywnie średnia książka może być w Twoich oczach dobra czy bardzo dobra. Bo patrzysz już przez trochę inne okulary i z każdą kolejną książką, komiksem to wszystko staje się większe, ciekawsze, spójniejsze.

Tak - spójniejsze. Poza małymi błędami, które nie mają większego znaczenia dla całości Star Wars jest spójne. I przez to czuję, że jest to mi bliższe i prawdziwsze.

BO SĄ.

Well, mnie ciężko byłoby namówić na GoT jako na coś więcej niż powód do żartów (wersja TV tylko dla smoków, wersja książkowa dla niczego), więc gdyby ktoś dostał minutę na uzasadnienie, to by poległ.

Znam wielu miłośników popkultury, którzy na SW robią meh, i nawet nie próbuję przekonywać.

Gdybym dostał minutę, to puściłbym początek ANH. Kosmos, planety, fanfary, Tantive, Devastator, roboty.
https://youtu.be/yHfLyMAHrQE?t=1m54s

Najkrócej jak się da? SW to mitologia XXI. wieku...
Są tutaj skondensowane wszystkie najważniejsze religie, filozofie, mitologie i historie świata...
Pod przykrywką prostej baśni o walce dobra ze złem osadzonej w klimatach sci-fi mamy wielowarstwową sztukę ze złożoną symboliką odnoszącą się nie tylko do ponadczasowych problemów ale i będącą komentarzem aktualnej sytuacji na świecie.
Dodatkowo możemy oglądać SW z takim samym zaciekawieniem wręcz nieskończoną ilość razy, często odkrywając coś nowego m.in. dzięki temu że mamy wiele miejsca na własne interpretacje zdarzeń czy motywów postaci.

to zastanawiam się nad tym odkąd Lorn opublikował post, i... nie wiem. Nie byłbym w stanie z przekonaniem polecić dzisiaj komuś Star Wars. Za dużo rozczarowań i ogólnie pojętego cringe`u dostarczyła mi ta saga w ostatnich latach. Za dużo by tu trzeba zawszeć wyjątków: tego nie oglądaj, tamtego nie czytaj... poza tym, nie czuję tego. Na pytanie: "Ale co Ty w tym widzisz?", odpowiedziałbym: "widziałem. Teraz już siedzę w tym z rozpędu". I tyle

Dlaczego u mnie SW przebija każde inne poznane przeze mnie uniwersum? (Czyli np. Got - książkowe i serialowe, Marvele filmowe i ich pochodne, Pottery filmowe i książkowe, WP - filmowe i książkowe, ST i Diuny filmowe. Sienkiewiczowską Trylogię i tamto uniwersum traktuję jako zayebiście dobre, choć proste quilty pleasure.^^ Z kolei hm, uniwersum Sapkowskiego (?) i jego Wiedżmina sama nie wiem jak ocenić. :? Saga lodzio miodzio, film i serial kpina z rodzaju ludzkiego. I raczej nie ma szans by netflixowy wyrób był tak dobry, iżby zaczarował mnie na równi z SW czy nawet przebił...No i u Sapka jest ćwierć Vader, to bardzo dużo, ale i tak za mało.^^)

Jak prosto i w minutę:

Bo SW Lucasa przedstawia w sposób ultra mnie przekonujący tragedię jednostki.

Bo imo najlepiej rozpisana i zagrana rola borderline/rozszczep osobowości.

Bo inne postaci które kocham kochać lub nienawidzieć. i dostarczają mi masy emocji.

Bo Saga Lucasa to jedyne dzieło, gdzie przeżywam mocno prawie każdą scenę; i jestem diabelnie zaangażowana w to co się dzieje, jakbym dosłownie tam była obok.

Bo aktorzy w wyśmienitym, idealnie dobranym do charakteru postaci aktorstwie. Aktorzy których w roli z SW mogę obejrzeć dziesiątki razy i ich bym nie wymieniła.

Bo rewelacyjne dialogi, które uwielbiam słuchać i które znam na pamięć jak żadne inne.

Bo nawet postaci poboczne, drugiego, trzeciego planu potrafią przykuć moją uwagę i je zapamiętam. Wewnętrznie czuję że są potrzebne i na miejscu. (Nie tylko obcy)

Bo Anidala - czyli moim zdaniem rewelacyjnie przedstawiony początek i koniec romantycznej, pogmatwanej i tragicznej znajomości chłopaka totalnie rozchwianego emocjonalnie; z dziewczyną twardo stąpającą po ziemi. Świetne ku przestrodze.

Bo romans Lei i Hana - kocham go oglądać, choć mnie trochę brzydzi; i się przy tym wkurzać. ^^

Bo relacja Qui-Gon-Shmi-Anakin-Watto.
Bo relacja Palpie - Anakin.
Bo relacja Palpie - Zakon.
Bo relacja Anakin - Zakon.xD
Bo relacja Obi - Dex.
Bo relacja Luke i Vader.
Bo relacja Anakin i Obi-Wan.
Bo relacja Qui-Gon i Obi- Wan.
Bo Dooku i Yoda.
Bo relacja Obi-Luke.
Bo Leia-Luke-Han-Wookie.^^
Bo relacja Han-Luke.
Bo relacja Han-Wookie.
Bo relacja Lando-Han.
Bo relacja Jabba i reszta świata.
Bo relacja Separatyści kontra reszta świata.
Bo relacja Imperium kontra reszta świata.
Bo relacja Gunganie kontra reszta świata.
Bo relacja Jar Jar i reszta świata. XD

Dobra, jak w minutę..., bo wszystkie relacje z filmów Lucasowych.^^

Bo kostiumy i fryzury (nie tylko Amidali i Lei^^)
Bo zajebiste widoczki.
Bo scenografia przepiękna.
Bo efekty zwykle bardzo udane.
Bo miks religii, filozofii, różnych kultur i ich symbolika.
Bo polityka, świetnie ukazana.
Bo wplecione bardzo sprytnie odniesienia do wydarzeń historycznych na świecie, zaprzeszłych bądź w czasie produkcji filmu dość aktualnych. (Np. Anakinowe "Jeśli nie jesteś ze mną, to jesteś moim wrogiem", oczywistym odnisieniem do polityki George Busha w kwestii walki z terroryzmem po 11 września.)
Bo świetnie ukazane potyczki.
Bo fantazja i magia inna niż w Potterze.
Bo zakonniki są jak wiedzminy.
Bo fajne maszyny.
Bo zajebista radość z oglądania, paradoksalnie - cholernie smutnych i przygnębiających w zasadzie filmów.

Jeśli chodzi o inne medium niż Lucasowe filmy czy serialowe SW, to po prostu lubię też czytać o tych postaciach i tym wymyślonym świecie, z różnych punktów widzenia, nie tylko Lucasowym. Nawet komiksy SW czyli hieroglify z chmurkami lubię przeglądać, mimo iż ubogie w treść.

PS. Oczywiście omijam sequele, bo moim zdaniem to nie są już Gwiezdne Wojny; a żenująca, bezsensowna, zupełnie niepotrzebna i niestety nawet nieśmieszna parodia tematu.

Poprzednicy tak dobrze to ujęli, że nie co wymyślać tylko skompilować ich odpowiedzi i się pod nimi podpisać.

Po prostu to uniwersum jest dla mnie najbardziej interesujące z wszystkich aktualnie rozwijanych. SW to mitologia XXI. wieku. Są tutaj skondensowane wszystkie najważniejsze religie, filozofie, mitologie i historie świata. Bogactwo świata, mnogość materiałów które mogę czytać, oglądać, słuchać i poszerzać swoją wiedzę o SW. A wszystko to w większości spójne, każda cegiełka dokładała coś nowego. Kiedy zacząłem czytać legendarne kanoniczne książki kilka lat temu włączył mi się tryb "chcę wiedzieć wszystko o tym uniwersum". I takie myślenie silnie to wszystko napędza. Im więcej wiesz, tym więcej smaczków, nawiązań dostrzegasz i tym lepiej odbierasz te wszystkie książki, filmy, komiksy. Tego typu podejście powoduje, że obiektywnie średnia książka może być w Twoich oczach dobra czy bardzo dobra. Bo patrzysz już przez trochę inne okulary i z każdą kolejną książką, komiksem to wszystko staje się większe, ciekawsze, spójniejsze.

Mnie od dziecka zawsze fascynowali mnie Rycerze Jedi, a przede wszystkim Miecze Świetlne.

Stanowczo za dużo naoglądałem się TPM za młodu i tak mi siadło na psychikę że do dzisiaj trzyma .

Mnie zaciekawiło to, co wielu ludzi odstrasza od głębszego zainteresowania sagą, czyli mnogość treści. Pierwszy raz Gwiezdne Wojny obejrzałem za brzdąca, i od razu polubiłem wszystkie z filmów dostępnych w owym czasie (także prequele, które nie są dla mnie w niczym gorsze od OT). Mogłem się więc już wtedy uznać za fana, ale nie czułem jednocześnie potrzeby, by jakoś głębiej się w to angażować. Co prawda później obejrzałem jeszcze trochę randomowych odcinków TCW, a na grach z serii lego star Wars wręcz się wychowałem, mimo to mając 8-10-12 lat nie czułem, że chcę akurat w tym kierunku się rozwijać.

Czas jednak mijał i wkrótce zapowiedziano, że seria będzie kontynuowana. Uruchomiły się wtedy w moim umyśle strzępki specyficznych wspomnień - rozmów z kolegą, który czytał jakieś "ksiąźki SW", sytuacji, gdy klikając losowe linki na Wikipedii trafiłem na artykuł pt. "Chronologia Gwiezdnych Wojen" , która w żadnym razie nie kończyła się wraz z historią filmową. Postanowiłem więc, że przy następnej wizycie w empiku sprawdzę uważnie półki z fantastyką w kontekście tego, czy aby nie znajdują się gdzieś tam jakieś pozycje ze SW. I - o Mocy - były!

I w ten oto sposób Disney sprawił, że poznałem legendy.

Wybrałem więc jedną z nich, przeczytałem, i, pomimo, że nie było to żadne arcydzieło, tym bardziej wzmógł się mój głód wiedzy o uniwersum. Na pomoc przyszła kolejna książka - tym razem już lepsza, oraz jeszcze ważniejsze odkrycie - biblioteka Ossus. Potrafiłem godzinami zaczytywać się w każdym rodzaju gwiezdnowojennych historii. Patrząc z perspektywy czasu mam wobec tego mieszane uczucia - z jednej strony zaspakajałem swój głód wiedzy, z drugiej zaspoilerowałem sobie sporą część książek i komiksów, które mógłbym teraz czytać... No ale cóż, co żem zrobił, zrobiłem.

Dalej to już poszło - kolejne książki, artykuły z Ossusa, a w końcu, od pewnego wrześniowego wieczora - bastion .

Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, zdaje sobie sprawę, że tym, co naprawdę skłoniło mnie w kierunku Gwiezdnych Wojen była potrzeba posiadania jakiegoś hobby. Z tej samej perspektywy wiem jednak również, że dobrze z tym trafiłem .

Kiedyś spotkałem się z ciekawym stwierdzeniem w temacie magii kina (niestety nie pamiętam autora tych słów), że "Obcy" to ziszczenie naszych koszmarów, a "Gwiezdne wojny" marzeń - bardzo mi się ono spodobało i do mnie (jako marzyciela często bujającego w obłokach ) przemawiał zwłaszcza fragment o SW.

Po raz pierwszy jakikolwiek film w kinie zrobił na mnie aż tak duże wrażenie jak "Nowa nadzieja" w `97 (na co zapewne miał wpływ fakt, że byłem wtedy raczkującym kinomanem ), a spotęgowało je wkrótce jeszcze "Imperium kontratakuje", więc wsiąkłem na amen. Rzadkie połączenie fantasy z s-f było dla mnie czymś wyjątkowym, na co najwyraźniej czekałem (jednocześnie statki kosmiczne i "magia", juuhuu). Plus oczywiście mnogość wszelakich motywów, intrygujący bohaterowie, niespotykane nigdzie indziej miecze świetlne, nienachalny humor oraz przede wszystkim TA MUZYKA Williamsa, jego kompozycje (zwłaszcza) do IV i V są dla mnie szczytowym osiągnięciem w kategorii muzyka filmowa, więc zapewne miały duży udział w moim opadzie szczęki podczas pierwszych seansów

W latach 80-tych nie było nic lepszego. To było TO, ta najwspanialsza, najbardziej zaawansowana rzecz na świecie, to cudowne dziecko technologii i magii. Pamiętam, że w mojej podstawówce fanami starwarsów ("fanami" w ówczesnym rozumieniu) byli właściwie wszyscy. Każdy to widział, każdy był pod wielkim wrażeniem.
Podejście do SW było też trochę inne, mniej poważne. Każdy zdawał sobie sprawę z tego, że to jest tylko film dla dzieci, bardzo technicznie zaawansowany ale jednak. To, że SW przetrwało tak długo i wciąga kolejne pokolenia, zatrzymując przy okazji starych zgredów... no, tego się nie spodziewałem.
W moim wypadku: SW dlatego, że było tak cudowne technologicznie. W epoce rodzącego się komputera domowego, SW było jak wtargnięcie bajki z innego wymiaru. Ten film pojawił się w epoce wielkiego przełomu, u progu powszechnej domowej informatyzacji, i stanowił część doświadczenia kształtującego moje pokolenie. Trzyma mnie to do dziś.

Bo od Spider-mana odbiłem się po ,,One more day"

Jeśli chodzi o odpowiedź na takie pytanie zadane przez nie-fana, to zależy od sytuacji. Kto to jest, ile wie, jakie ma nastawienie etc. Często, zwłaszcza sceptycznym paniom, które widzą w tym tylko WOJNY, serwuję tekst w stylu: „To klasyczna opowieść o walce dobra ze złem, historia o miłości, zdradzie, poświęceniu i odkupieniu, o wyborach i ich konsekwencjach, o władzy i korupcji, o rodzinie i nadziei. Do tego wizualnie zachwycająca. I tak, są tam walki na miecze świetlne i w kosmosie, ponieważ jest to też historia o zbrojnych konfliktach, ale to się świetnie ogląda.” Czasami wspominam, jak zostałam oczarowana tymi filmami w dzieciństwie. Czasami kuszę na aktorów/aktorki
Jedna z moich ulubionych sytuacji z nie-fanami to gdy koledze ze studiów było ciężko uwierzyć, że nie czytam latami jednej książki Star Wars I musiałam wyjaśniać istnienie EU.


A jeśli miałabym odpowiadać fanom… (czy w ogóle muszę? )
Magia, historia, świat, postacie i zacytuję samą siebie z innego tematu:
„Do wszystkiego o czym wspomnieliście (legendy, walka dobra ze złem, niesamowity świat) dodam jeszcze emocje. Emocje niezwykle silne, które Gwiezdne Wojny zawsze potrafiły we mnie obudzić. Radość, smutek, żal, ekscytacja... GW można przeżywać raz po raz i dalej odczuwa się dreszczyk ”
Wspaniałe jest to bogactwo i ta różnorodność, dzięki temu SW się nie nudzi i nawet gdy ja i moje potrzeby się zmieniają, to Gwiezdne Wojny nadal są dla mnie atrakcyjne. I oczywiście liczą się ludzie, których dzięki SW poznałam i nadal poznaję. To dodatkowo trzyma przy SW jeszcze mocniej.

Dla porządku starsze, podobne tematy, skupiające się jednak raczj na tłumaczeniu fanom, a nie niewiernym :
Dlaczego właśnie Saga?
https://star-wars.pl/Forum/Temat/7052
Za co kochacie SW ?
https://star-wars.pl/Forum/Temat/9144

Bo za dzieciaka ogromne wrażenie zrobiło na mnie sugestywne połączenie świata wypchanego technologia z baśniowym konstruktem fabularnym.

Han Solo był fajny, Vader straszny, AT-AT zajedbawiste i tak chwyciło.

Uniwersum pozafilmowe zachwycało z kolei bardziej wnikliwym drążeniem motywów, które zostały wyłożone w filmach. Nigdy nie zapomnę kontaktu z KOTORami, które świetnie drążyły odległe konflikty targające Republiką i dawały autentyczne emocje. No i nie były wyprawnymi z duszy korporacyjnymi pierdółkami, a prawdziwymi autorskimi dziełami.

Jedynka to wspaniała przygoda w klasycznym sosie star wars, z jedną z najfajniejszych drużyn postaci z rpgów ever, a dwójka pozytywnie zaskakiwała bardziej złożonym, moralnie szarym podejściem do uniwersum tak dalekim od klasycznej konwencji.

Po dziś dzień uważam te gry jedne z najlepszych doświadczeń rpgowych niezależnie od sympatii do tego uniwersum.

Takie Republic Commando z kolei świetnie chwytało temat uniwersum od strony zwykłych wojaków.

Nawet dla wielu przegięte Force Unleashed ma dla mnie to coś, bo dawało posmakować możliwości mocy. Pomimo pewnych głupot "in universe" to jedna z tych pozycji, która daje to przyjemne uczucie dobrej lekkostrawnej, odmóżdżającej rozrywki.

Tony makulatury gdzie nawet z perspektywy czasu średnie co najwyżej pomysły- vide "Crimson Empire" czy pomysł z klonowaniem Papliego- wspominam bardzo dobrze.

No i trafiały się też wielkie niepodzianki . Do dziś pamiętam mój szok jak odkryłem komiksy in univerese od Alana Moore, tego samego co spłodził "Watchmen".

Współczesna era to już niestety zupełnie inna bajka i tak jakoś się stało, że jedno z najbardziej lubianych przeze mnie uniwersów jest dla mnie mocno na uboczu- chociaż komiksy od Marvela lubię, ale nie są to też jakieś wielkie dzieła.

Filmy to wyłącznie irytujące coraz mocniej retro odkurzanie starego, a gry to bida z nędzą- wincyj battlefronta.

Tyle dobrego, że marka miała swój złoty okres i wryła się na stałe w świadomość.

wiedziałem dlaczego. Dzisiaj nie chcę wiedzieć dlaczego nie