ja właśnie obejrzałem 2. Petarda. Genialny klimat, muzyka, ciekawa fabuła, fajni aktorzy.Aż żal że juz przysypiam, bo chciałbym dalej

Zacznę recenzję od tego, że mnie i braci Dufferów łączy ten sam rocznik (no prawie 84/85 ), a zatem powinniśmy mieć teoretycznie te same przeżycia pokoleniowe. Tyle, że oni z USA, a ja zza żelaznej kurtyny
Chociaż nie jest to do końca prawda, bo AD&D, E.T., King i beemiksy to również moje doświadczenia. Tak czy siak schwytałem ten serial błyskawicznie, a na koniec przyszła taka refleksja, mianowicie ciekawe co będą wspominali za 20 lat dzisiejsi 10-latkowie? Łapanie pokemonów, tcw-rebels-coś-na-kształt-marveli-sw czy może kolejną kopipastę Ubisoftu? Chociaż pewnie zakończy się na wznowieniu klasyki ich rodziców, oczywiście rimejku na miarę tegoż pokolenia.

Ale wróćmy do serialu. Praktycznie rzecz biorąc 92% jego miąższu to nawiązania i zapożyczenia. Jednak Dufferom wyszło to co nie wyszło Jar Jarowi Abramsowi – może dlatego, że umiejętnie i zgodnie z definicją wykorzystali znane i kultowe schematy, a nie zerżnęli poprzedników dorzucając CzyDe.

Mógłbym napisać o tym trochę (pewnie dalej i tak będę wspominał), ale skupię się na biszkoptowej podstawie, czyli Dungeons&Dragons Basic Set 3rd version. Serial zaczyna się sesją i kończy nią, ale z racji tego że nasi (dziecięcy chyba jeszcze) bohaterowie mocno to przeżywają to fantastycznie połączono motywy wydarzeń w system – stwór jako Demogorgon, a The Upside Down jako Vale of Shadows i parę pomniejszych fireballi
Jest to naprawdę cudowna sprawa, to oddanie dziejących się rzeczy językiem zrozumiałym dla trójki kumpli, zrozumiałym dla ludzi tych roczników, bo czy nie dziwnym byłby bełkot chłopaków jakimś pseudo x-filesowym językiem?
Gross!


Ale tak naprawdę serialowi mocno robi obsada. Mike, Dustin i Lucas tworzą ten sezon. Tak to jest, że w produkcjach o dzieciakach/z dużym udziałem dzieciaków nieważny jest scenariusz, efekty, dorosła obsada. Ważne są smarki, które potrafią zepsuć wszystko jednym otworzeniem ust, jednym grymasem, ogólnie bachorstwo na odstrzał.
A tutaj… miód.

Ciekawie również wypada Elka, nie ma zbyt dużo tekstu, ale trochę do zagrania mimiką. I wyszło to świetnie, chociaż dziewczyna kojarzy mi się jednocześnie z Nikitą, Leonem i Jack z ME2. A może ma mi się tak kojarzyć?
Z trochę starszych dzieciaków mamy Jonathana i Nancy. Ten pierwszy… jest ok, ani w tą, ani w tamtą, natomiast z Natalką Dyer poćwiczyłbym polimery, oj tak. Charakterystyczna, ale słodka.

No i na koniec starszaki czyli szeryf Hopper i mamuśka białej hołoty (no co, tak to wychodzi) Joyce. Jim daje radę w każdej sytuacji, bekowej, seksowno-bekowej czy osobistego dramatu. Problem mam ostatecznie z kochaną Winoną Ryder.
Pal licho, że pamiętam ją z innych ról, innego typu postaci. Tutaj niewątpliwie zrozpaczona, będąca na granicy histerii, matka jest zagrana wręcz aż do przesady. Nie znaczy, że się ma cieszyć, bo nie ma z czego ale całość zdaje mi się… taka na jedną modłę. Wysokiej jakości, ale jednak.

Tak to wygląda, poza tym nawet drugi plan daje radę, jak np. rodzinka Mike’a, z cudownie oddaną amerykańską familią – housewife, tatuś biały kołnierzyk niemający bladego pojęcia co się tak naprawdę dzieje w domu (+ non stop włączony TV, ach ta cudna epoka taniego prądu ) + słodka siostrzyczka, w kapitalnej scenie ala ‘Poltergeist’ (1982)
Nie mogę zapomnieć również o nauczycielu, Scotcie Clarke’u, wspaniałym belfrze, które każdy chciałby mieć chociaż raz, chociaż z jednego przedmiotu w swoim szkolnym życiu. Zna Adeki , potrafi wytłumaczyć każdą, nawet najbardziej poj* teorię rzeczami, które ma pod ręką, a w końcu występuje w jednej z moich ulubionych scen, tj. E07, kiedy bajeruje Azjatkę oglądając „The Thing” (1982).
Kto mi zaprzeczy, że widza może być sexy i pomaga zaliczać? No, dopóki nie zadzwoni nadaktywny uczeń, ale to inna sprawa


Tuż przed końcem wrócę jeszcze do nawiązań i powiążę je z moimi właśnie ulubionymi momentami. W ogóle warto też wspomnieć o muzyce, kawałkach z epoki, ale motyw przewodni jak nic przywodzi na myśl Mass Effecta. Kolejny raz zresztą, nie mówiąc już że Druga Strona pachnie mi Half-Life’m, jeśli jesteśmy przy growych klasykach.

A tak to kilka-naście nawiązań do SW (ten orbitujący Falcon czy Mike nad urwiskiem i Yoda), spreparowane zwłoki + końcówka E03 i początek E04 mocniejsze nie tylko niż shitowy 10 sezon XF, ale też parę odcinków poprzednich epizodów
W E06, przy odwiedzinach Terry Ives na ścianie wisi White Rabbit Johna Tenniela , a wskakująca do drzewa Nancy to czyż nie Alicja?
No i E08, czyli ‘Alienowo’, jakieś jako, jakiś przylepiony do ściany chłopak…

Natomiast co do sponsorujących cytatów to dwa z E07 zamiatają sprawę:
1. Tu możecie sobie puścić X-Theme
They expect us to just sit here like prisoners. We should be out there looking for him.
Honey, we have to trust them, okay? This is our government. They`re on our side.
http://www.criminalelement.com/images/stories/-2015-Nov-Dec/deny.jpg


2. Mr. Clarke? It`s Dustin.
Dustin? Is everything okay?
Yeah, yeah. I just, I... I have a science question.
It`s ten o`clock on Saturday. Why don`t we pick this up...
Do you know anything about sensory deprivation tanks? Specifically how to build one?
Sensory deprivation? What is this for?
Fun.
A pamiętajcie, że w pokoju obok czeka gorąca Azjatka


Ale nie byłbym sobą gdybym na koniec nie ponarzekał nie wskazał minusów. Poza wspomnianą Winoną trochę to… całe siedem epizodów nabiera rozsądnego tempa i utrzymuje je do… finału. Serio, E08 trochę mnie rozczarował, ciągnął się jakoś tak.
Poza tym zakończenie? Powiązane z tym, że ma być drugi sezon? El zniknęła, ale jednak… mieszka w lesie? Czy może wychodzi z Doliny Cieni po przekąskę?
Nancy jednak jest ze Stivem? W ogóle jego motyw zupełnie mi nie pasuje, a już ten nawrót „dobrego” kolesia z sweterku w jelonki…
Will i jego wizje?

Powiem szczerze, że ucieszyłbym się na jednostrzałowa, z pozytywnym zakończeniem Nancy i Jonathana i El mieszkającej np. z szeryfem. Bo dlaczego nie? Szansa na drugą córkę?

Ale to tylko tak. Serial jest naprawdę soczysty, wspaniale nawiązujący i zmiksowany, ogromnie szczerze polecam!

Już jest podobno, podobno trzyma poziom.
9 odcinków od 380 do 750MB... nadal nie jestem przekonany do seriali w całości.

Ale zobaczymy, listopadowy weekend, czekamy.

Dzisiaj zobaczyłem odcinki: 2, 3, 4, 5, 6.

Ten serial jest po prostu G-E-N-I-A-L-N-Y!!!

Super, wspaniały, świetny i można jeszcze rzucać dalszymi pozytywnymi epitetami.

Rewelacja!
Jutro ostatnie trzy odcinki!

Jeden z najlepszych, a właściwie drugi w kolejności - po Grze o Tron - wychodzący obecnie serial. Fajnie dostawać takie porządne seriale po takim okresie posuchy. Wychodzi obecnie dużo porządnych seriali, ale takich emocji jak GoT czy ST nie dostarczył mi żaden inny, chyba od zakończenia Breaking Bad, a wcześniej Lost.

Serial trzyma poziom niesamowity i szanuje w opór. Mam nadzieje, że nie wydoją tego tytułu do granic możliwości (jak to np. się robi ze świetnym kiedyś "Supernatural"), tylko pouruchamiają jakieś spin-offy. Zresztą dzieciaki już się robią "duże" - najlepiej to widać w przypadku Milly Bobby Brown, która zrobiła się strasznie wysoka + wystarczy zerknąć jak wyglądała na premierze sezonu. Jakby miała 20 lat.

Parę spostrzeżeń:
-Główna fabuła: super. Nie mam zastrzeżeń. Historia nie jest jakoś wybitnie oryginalna, ale w połączeniu z innymi czynnikami, daje niesamowity efekt.
-Muzyka!!! Dalej!!! Jest!!! Zajebista!!!
-Klimat lat 80-tych, czyli Terminator, Star Wars, no i w końcu moje ulubione nawiązanie: Ghostbusters. Ta piosenka od tygodnia mi siedzi w głowie.
-Aktorstwo w wykonaniu dzieciaków jest niesamowite, skąd oni ich wzięli? Zresztą np. aktor grający Mike`a tak samo przypadł mi do gustu w "It". Jedynie aktor grający Lucasa jest przeciętny - ale może to kwestia nudnej postaci. Aktorzy grający dorosłych również popisowe role, zwłaszcza Hopper.
-Nowe postaci bardzo fajne, chociaż Max i Billy są, wg. mnie, tak trochę na doczepkę. Są fajne, ale sezon by sobie poradził bez nich.
-Steve, czyli postać, która przeszła niesamowitą metamorfozę, stała się jedną z moich ulubionych. Relacja z Dustinem to jedna z najlepszych rzeczy tego sezonu - rozmowa o dziewczynach i fryzurze na torach - coś świetnego. Notabene cały czas miałem przed oczami "Stand by me".
-Historia Eleven jest ciekawa - dotarcie do matki itd., ale w sumie za dużo nowego nie odkrywamy. Bardziej mi się w tym sezonie podobała jej relacja z Hopperem.
-Dart <3 jedzący kota i nugat. Coś wspaniałego.
-Bob-Superhero - wyszedł super. Bardzo polubiłem tę postać, pomimo bycia takim dorosłym nerdem.
-Odcinek 7 - dla mnie zbędny. Nic nie wnosi i bardzo zwalnia tempo. Postaci 008 i reszty słabe. Ciekawi mnie tylko czy "Papa" faktycznie żyje - bo tak zarzekał się pracownik ośrodka, którego dopadły Eleven i Eight.
-Odcinki 8 i 9 - ciągła akcja, super się oglądało. Demo-dogi, opętany Will i jego zdesperowana rodzina, dzieciaki plus Steve robiące dywersje, no i sama główna walka w ośrodku wyszła super. Szkoda Darta, ale co zrobić.
-Ostatnie 15 minut, czyli sielanka na balu, bardzo mi się podobała. Nie wiem, te postaci zasługiwały na mały happy end. Moją kobiecą stronę duszy najbardziej poruszył smutny Dustin, którego odrzuciły dziewczyny, a Nancy wzięła go do tańca. :3

Uwielbiam i podobnie jak Shed - paradoksalnie żałuje, że tego tak mało!

całość, przez weekend, jeśli się uda bo mam zamiar grać AC:Origins, obejrzę jeszcze raz wszystkie odcinki ciągiem.

Łezki miałem w oczach, naprawdę. Większą recenzję z pewnością poczynię.

Muszę przyznać że też się wciągnęłam. Najśmieszniejsze że sama nie jestem pewna dlaczego...Może to ten starannie budowany klimat? Chyba to. Atmosferkę można ciąć nożem, jak to się mówi. Pod tym względem ST przypomina mi troszkę pierwszy-drugi (bo przecież nie ten szmaciany trzeci) sezon Twin Peaks. A może chodzi o muzykę? Bo bardzo lubię tę z lat 80. Sam utworek z intro jest rewelacyjny i przyprawia o dreszczyk, hehe.
A, i jeszcze podoba mi się ukazanie postaci z "Mocą". Cieszę się że Jedenastka nie lata jak jakieś ćwoki z Avengers, tylko jest to bardziej "naturalne".

I w sumie tyle. Siłą tego sympatycznego serialiku jest przede wszystkim klimat i muzyka. Ponieważ fabułka jest niesłychanie prościutka, banalna i przewidywalna. W zasadzie nie ma tu postaci zaskakującej. Bohaterowie są do bólu schematyczni. Np. Histeryzująca aż do karykatury mamusia, ultra nudna i nijaka Nancy, ze swoim typowym "outsajderem". Trójka schematycznych dzieciaków. Steve to akurat postać błędna, z zerową wiarygodnością psychologiczną. Bo nie, ekstremalny dupek nie zmieni się na lepsze gdy mu rywal o dziewuchę da po mordzie. To jest jakaś kpina z widza, zupełnie tego nie kupuję. Liczyłam że ten blond brachol Mad Max będzie jakimś ciekawym materiałem. Niestety, okazał się nijaką kupą łajna. Także ten, skoro nie ma interesujących postaci, polubiłam te proste, acz sympatyczne. Czyli Dustina - Szczerbatek jest uroczy. Mad Max - zarąbista dziewucha, oraz Pana Profesorka Uprzejmego 💗

PS. No i zagadki też łatwiutkie. To że 11 ma matkę i kto nim jest domyśliłam się natychmiast. LOL Mogliby się bardziej postarać.

Mimo wszystko, tak jak mówiłam, niesamowicie klimatyczna otoczka sprawia że chce się to oglądać. Jedynym odcinkiem który mi się naprawdę nie podobał, była wycieczka El do Chicago. W ogóle nie polubiłam jej siostry. Miaiamw cichą nadzieję że Kali i jej beznadziejną ekipę debili przywali jakiś głaz albo coś. Boję się że jeszcze pociągną ten żenujący wątek...

PPS. Wolałabym też, żeby już nie męczyli wątku Willa bo już mam tego po dziurki w nosie. Niech wymyślą coś nowego.

PPS. Potañcówka w szkole urocza, żal mi było "Szczerbatka". Tak się wystroił, odpicował fryz` a żadna krowa nie chciała z nim zatańczyć. Dobrze że Nancy uratowała sytuację, ma u mnie małego plusa.

Obejrzałem. Na dwa razy. Wciąga niesamowicie, mimo że raczej niewiele się tam dzieje jako-takiej akcji. Najbardziej urzekła mnie warstwa wizualna, muzyczna i klimat. Bardzo podobny do Utopii, nawiasem mówiąc.

Poza tym ten serial oprócz oczywistych nerdowskich nawiązań zawiera w sobie masę zmuszających do myślenia alegorii i co do zasady udawało się uniknąć moralizatorstwa, poprzestając na dość umiejętnie zakamuflowanym przekazie.

Troszkę niepotrzebny odcinek o tych zwyrodnialcach - choć wątek był kluczowy dla rozwoju postaci Jedenastki, to spokojnie można by to zrobić w przeplatających się wątkach, a nie marnować cały odcinek na takie głupoty, szczególnie w takim momencie rozwoju głównej nitki fabularnej.

I kocham tego rodzaju niedopowiedzenia. Nie wiadomo co to za wymiar, skąd się wziął, kim oni są. Za taką samą atmosferę niedopowiedzeń, pozostawiającą mnóstwo rozwiązań równie prawdopodobnych, polubiłem także Metro 2033 (choć potem było w nim o wiele gorzej, a tu drugi sezon niczym nie ustępował pierwszemu).

Mi to wyglądało na początek spoilera to, że całe Upside Down jest mroczną stroną Jedenastki. Ona otworzyła portal - w momencie panicznego strachu. Ona pokonała potwora w 1 sezonie - i sama zniknęła. Ona zamknęła portal - ale dopiero po tym, jak pogodziła się sama ze sobą i poznała sama siebie
Przynajmniej na tyle na ile może samego siebie poznać kilkunastoletni człowiek. Nie musi to być jej odbicie 1:1, ale wystarczające do utworzenia tego świata. I skąd wiedziała, gdzie jest Will? I że on w ogóle zniknął? Być może udało jej się uciec z laboratorium tylko dlatego, że poświęciła Willa - dała go w zamian za siebie, by się przedostać "prądem" na zewnątrz. On znika, ona nagle się pojawia. Ostatnia scena też wskazuje ns ścisły związek Jedenastki z Upside Down - Jedenastka jest już szczęśliwa, ale Shadow Monster po drugiej stronie nadal istnieje, stoi nad szkołą... I czeka. koniec spoilera Podejrzewam, że sami twórcy jeszcze tego nie wiedzą o co im dokładnie chodzi, ale no różne rozkminy same przychodzą.

Jeden z najlepszych seriali, które widziałem. Za ten klimat właśnie. Najgorsze, że teraz mam poserialowego kaca, bo zdążyłem tak się już zżyć z postaciami i wczuć w tę niedopowiedzianą atmosferę, że aż mi szkoda i mam wrażenie, że nie znajdę już tak fajnego serialu.

5 odcinek 2 sezonu przede mną. Mam zwyczaj, że oglądam każdy odcinek z przyjacielem, bawimy się wybornie.

To niesamowite, że w tym serialu lubię każdego "dobrego" głównego bohatera, żaden nie jest irytujący, każdy próbuje działać, nie żalić się nad sobą tylko iść naprzód.

Ulubiona bohaterka to Eleven, kocham ją Po prostu czuję się jak gówniarz, który chce cofnąć się w czasie do bycia dzieckiem, żeby móc razem z nią przejść przygody i zaprzyjaźnić się. Wiecie jak byłem dzieckiem patrzyłem na tych bohaterów z dzieciństwa jak np. Hermiona z Harrego Pottera czy Naruto i chciałem wejść do ich świata, pogadać z nimi, wyobrażałem sobie wspólne chwile razem. To podchodziło pod pewne uzależnienie, bo nie było dnia, żebym nie myślał o nich, teraz już jako "dorosła" osoba mam tak z Jedynastką i resztą ekipy, chce przeżywać z nimi tę przygodę!

Ten serial jest genialny, najgorzej, że już prawie połowa za mną, a kiedy następny sezon? Rok? Dwa? Masakra...

Tak czytam opinie wypisywane w tym wątku i nadziwić się nie mogę
Póki co jednogłośnie uznajemy Stranger Things za serial bardzo dobry, a pod względem klimatu doskonały

Chwilo trwaj...

Strange Things jest wszędzie. Idę do pracy - ludzie mówią o Stranger Things. Przeglądam Bastion - ST. Przeglądam neta - ST. Otwieram lodówkę - ST. I wielce zdziwieni przyjaciele i znajomi że ja, fan popkultury i tego co powstawało od lat 70. aż do 90. nie widziałem nawet odcinka tego serialu to grzech niewybaczalny. A więc przy okazji premiery drugiego sezonu postanowiłem z moją druga połówką obejrzeć sezon pierwszy. Żeby już przestali psioczyć

Tak więc bardo luźne wrażenia po cąłym sezonie. Jest spoko. Stranger Things to naprawdę solidna produkcja. Co mu się podobało:
- dzieciaki, które są po prostu świetne. Większość z nas wie że mali aktorzy potrafią położyć swoje role, przykładów tego jest multum. A tutaj naprawdę dają radę.
- pozytywni bohaterowie. Generalnie wszyscy od szeryfa po siostrę głównego bohatera są naprawdę ciężko im nie kibicowac i nie lubić.
- nawiązania do lat 80, od kina przez komiksy aż po gry. Naprawdę jest tego sporo: plakaty, motywy muzyczne, odwzorowane sceny z innych filmów czy różne żarty i żarciki. W większości trafiają w punkt.
- Muzyka w serialu i intro, to również na duży plus.

Ale teraz będzie trochę dziegciu do beczki miodu. Klimat klimatem, nawiązania nawiązaniami wszystko pięknie i ładnie ale przede wszystkim trzeba mieć dobrą historię do opowiedzenia. I tutaj mam mieszane uczucia. Bo z jednej strony rozumiem ideę twórców żeby opowiedzieć klasyczna (jak na tamte lata) historię kino i telewizja poszła na przód. A po pierwszym odcinku właśnie takiej historii, i takiego zakończenia się spodziewałem. I to jest chyba mój główny zarzut do tego serialu. Poległ na tym polu trochę Jar Jar Abrams w "Super 8" (całkiem również nienajgorszym) polegli i troszkę twórcy ST. Oczywiście nie zwracałbym na to uwagi gdybym sam był widzem w wieku głównych bohaterów lecz ST to jednak taki przyjemny serial dla całej rodziny że z dzisiejszego punktu widzenia trochę mnie to kłuje. Niestety zły potwór, który tylko zjada ludzi to straszna klisza już dziś. On sam, i ten wymiar w którym zył również jest niezbyt dopracowany, nie wiemy zbyt wiele o zasadach jakie tam panują, czemu Will nie został zjedzony a Barbar już tak i dlaczego Demogorgon raz jest w stanie załatwić cały oddział żołnierzy a raz wystarcza neganowy kij baseballowy żeby go zbić? albo jest to wina małego budżetu, i chęć zatuszowania tego albo twórcy z bardzo poszli w klimat i nawiązania a za mało w scenariusz i samą historię.

Generalnie jednak, jak juz mówilem jest bardzo w porządku jak na serial dla dzieciaków. I pomimo tego że mojej połówce podobał się bardziej niż mi to jednak na pewno na drugi sezon też kiedyś się skusimy

To w zasadzie wystarczyłoby za całą recenzję. Oglądając ten serial momentami doznawałem dziwnego uczucia - żałowałem, że nie jestem o jakieś ćwierć wieku młodszy, wtedy byłbym absolutnie "kupiony". Będąc zgredem jednakowoż, ciężko jest mi się złapać na niektóre oczywiste "sztuczki" The Duffer Brothers. ST2 wygląda i brzmi podobnie do jedynki, ale widać jednak ewolucję idei. Serial odszedł od klimatu horroru tak daleko, jak to tylko możliwe, w zamian oferując więcej humoru, więcej akcji, większą skalę, ciekawsze postacie, plus oczywiście wykopaliska i artefakty lat 80-tych. RATT i Metallica mogą znowu liczyć na wzrost zainteresowania (ciekawe ilu widzów rozpoznało "Round and round").

ST daleko jest do epokowej genialności, tym bardziej, że z założenia jest to zrzynka, a Bracia Duffer nie są drugim Spielbergiem (być może powinienem napisać "jeszcze nie są"). Co nie przeszkadza serialowi w eleganckim balansowaniu na granicy czegoś dobrego i bardzo dobrego. Dobrą analogią jest główny temat muzyczny, który wznosi się i nabiera intensywności tylko po to, żeby skończyć się przed tym ostatnim, właściwym akordem, którego nigdy nie usłyszymy.

Od strony technicznej i produkcyjnej rzecz jest bez zarzutu, brawa należą się twórcom za bardzo odważną decyzję zaangażowania tak młodej i autentycznej obsady. Wizualnie styl jest ultra-nowoczesny, post Abramsowy, tylko z pewnymi subtelnymi odniesieniami do lat `80-tych, co jest zrozumiałe - pełne retro byłoby zupełnie niestrawne dla dzisiejszej publiki. Bohaterowie są udani, można ich polubić i zaangażować się w pełni w ich losy. ST niestety jest trochę słabe fabularnie, ale to w sumie nie przeszkadza, bo całość to rzadko udająca się demonstracja "style over substance", triumf ducha nad materią, kolejny dowód na to, że to nie oryginalny pomysł, lecz design i wykonanie są kluczem do sukcesu. ST absolutnie błyszczy na polu tzw sound design, ocierając się o geniusz, przejścia między kluczowymi scenami kończą się tym niesamowitym echem, dzwiękiem niczym z urywającego się nagle snu. To jest niezwykle prosta i efektywna sztuczka, ocierająca się o nieczyste zagranie, pokazująca jak daleko współczesna telewizja zaszła w manipulowaniu emocjami i percepcją widza. Można by również znaleźć kilka zabójczo pięknych ujęć, godnych najlepszych operatorów i montażystów w historii. Są one dawkowane bardzo oszczędnie, co świadczy o sporym wyczuciu Dufferów (albo o wielkim szczęściu i przypadku).

Jakie będą dalsze losy dzieła Duffer Brothers, ciężko wyczuć. ST3 prawdopodobnie wróci za rok, ale trzeba sobie zdawać sprawę, że taka formuła może się bardzo szybko wyczerpać. Serial będzie potrzebował zastrzyku świeżej krwi, "upgrade`u" stylistyki, mocniejszej i bardziej finezyjnej, dowcipnej fabuły. Jest potencjał, najwyraźniej jest zapotrzebowanie i uwielbienie fanów, być może trzeba odważniej "pójść za ciosem".

Mi został do obejrzenia ostatni odcinek. ST, jak wszystkie dobre rzeczy, trzeba sobie odpowiednio oszczędnie dawkować.

Już jest!

https://www.youtube.com/watch?time_continue=151&v=RQmxjDv6wpI

Nie mogę się doczekać :]

https://www.youtube.com/watch?v=YEG3bmU_WaI

Uuu całkiem całkiem. Duży postęp od niskobudżetowych, lo-fi początków.

Serio.
https://www.youtube.com/watch?v=pJKqVrzGOgo

Złoto. Oglądam dwie serie teraz z rozpędu, czekam na trzecią

Jest świetne. Raczej nie zdarza mi się połknąć całego sezonu serialu w jeden dzień (chyba że odcinków jest mało i są krótkie) - dziś połknęłam. I tak na szybko - początek spoilera serce mnie boli. Hopper, why. Billy, why. WHY. Wasze zakończenia są satysfakcjonujące (chociaż odstrzelenie kogoś, kto był draniem, bo wcześniej był ofiarą przemocy to dość słaby motyw) ale DLACZEGO. koniec spoilera )

Ten tekst ciężko stworzyć na poważnie, zwłaszcza że jestem świeżo po maratonie i po pierwszym odcinku trójki...

Emocje, emocje, pełnia emocji, aż ciężko mi poznać samego siebie. Dzieje się naprawdę sporo, z sensem, z logiką wydarzeń, a już trzy ostatnie odcinki to po prostu miałem mokro... Serial ma przekapitalne zakończenia epizodów/cliffhangery epizodyczne, a przede wszystkim - jest uber mroczniejszy, brutalniejszy, straszniejszy i smutniejszy. Mimo całej kolorystyki, bajerów i klimatów lat 80-tych. A może właśnie razem z nią? Może skrót D&D nie oznacza jednak tandety i prostactwa, ale jakość i klasę? Poza oczywiście legendarnym systemem RPG, który tutaj niejako jest bazą wszystkiego.

Krytyka serii, którą widziałem, ogólnie sprowadza się do naciągania na sentymenty 30/35+latków i rżnięcia motywów wykorzystywanych już kulturze. O tym drugim nie chce mi się znowu pisać, znowu tłumaczyć jaka jest różnica i dlaczego ten tytuł zbudowany po części o to ma sens.
A sentyment? Chyba Dufferowie nigdy się z tym nie kryli, ale znam mnóstwo osób, że tak powiem - powyżej i poniżej teoretycznej wiekowej grupy docelowej, którzy świetnie się przy tym bawią.
Ja tam się w pełni temu poddałem, bo... nie widzę w tym kiczu, nie widzę pójścia na łatwiznę i tandety. Oryginalny pomysł jest sam w sobie dopracowany bardzo dobrze, dlaczego więc nie przyozdobić go pięknymi wspomnieniami?


Owszem, może momenty zalatujące ostro serią "Obcego" (zwłaszcza jak Burke obserwuje motion trackera ), zalatują trochę za bardzo. Ale... imperium Upside Down jednak kontratakuje, jeden Demi-pies nie wystarczy, musimy postawić na ilość. Poza tym spina się to z adekami i mind flayersami.
Zresztą nawet jeśli to moim zdaniem równoważy to całkowicie wątek El i jej poszukiwań... samej siebie. Historii swojego życia. Naprawdę uważam, że momentami niektóre sceny wyrastają ponad "normalny" serial drama-fantasy.

I tu trafiamy na ów odcinek siódmy i wizytę w punkowym Chicago. Może trochę razić, że dziewczyna z laborków i chaty w głuszy daje sobie radę z przemieszczaniem i ludźmi, ale hej - ma super-moc, a poza tym oglądała dużo telewizji
Tymczasem na imdb, gdzie każdy odcinek ma minimum 8.5/10, `The Lost Sister` ma 6.1/10 i jest określany jako jakieś nieporozumienie. Ktoś zapyta od kiedy zaczęły mnie obchodzić oceny na serwisach wszelakich? Nie zaczęły, ale jest to fakt i warto zwrócić na niego uwagę.

Po pierwsze pasuje to do mieszania gier towarzyskich z grami video/arcade i filmami. Niewiele osób, ale jednak kilka (łącznie ze mną) skojarzyło to z heh nomen omen Cyberpunkiem. Shadorunem. Ja jeszcze dodatkową z gangiem wręcz Sabatu, młodymi wampirami z WoDa. Może i mają przerysowany, pretensjonalny wygląd, ale hej - to jest punk.
Po drugie, skoro punk, to pasuje do czasów, do lat 80-tych i drugiej fali tej subkultury, przypadkiem nie idącej pod hasłem "do it yourself"? No to właśnie to robią, wymierzają sprawiedliwość na własną rękę, bo system tego nie zrobi, system jest przeciwko nim, jest częścią zła.
Po trzecie w końcu El uczy się niejako panowania nad swoimi zdolnościami. Power of the Dark Side, I can feel your anger, poza tym jej siostra jest awesome z odmienną mocą.


Mnie wszystko się spina. Ale reszcie nie. OK. Chociaż to ciekawe, że bardziej doceniony został duet Max Mayfield i Billy Hargrove. Mnie nie przypadł do gustu totalnie, nie zrozumiałem wątku ich przyrodniego rodzeństwa, a Max... cóż, ciężko oderwać się dzisiaj od "filozofii" #metoo i kobiet na sztandarach pod każdą postacią. Trochę jak pewna elfka, u pewnego pseudo-reżysera, w pewnej pseudo-historii o hobbicie, Górze i metroseksualnych krasnoludach.
OK, dziewczyny też grają, też robią nie-dziewczyńskie rzeczy (chociaż ja nie uważam, że coś takiego istnieje), patrz też na Bastionowiczki, więc jakaś przedstawicielka tej płci musi być w ekipie. Skoro wątek El jest jaki jest. Ale czy na pewno musi?
A już przystojniak Billy? Serio? Co prawda scena z nim i gorącą milfetką Karen Wheeler to był jeden ze sztosów finału (w ogóle jak można spać mają taką żonę w gorącej wannie i dzieciaki, które "nie mieszkają już z nami"? WTF? ), no i oczywiście jego bryka, cuda amerykańskie motoryzacji... ale to za mało. A jednak.

Więc ogólnie i ja mogę się czegoś czepić, ale tak naprawdę wszystkie rzeczy na "nie" są zalane masą na "tak". Zaskoczyło mnie niesamowicie, że rząd jednak chciał posprzątać po syfie z jedynki (ten Burke mnie zmylił ), cały motyw "hodowania" własnego Gorgona i w ogóle Dustin jako mega-pozytywnie wybijająca się postać tego sezonu, sceny z El i jej mamą, wywołujące u mnie jednocześnie strach i łzy, motywy z najlepszych czasów X-files, a wszystko to spina TOTALNIE WYKURWIŚCIE KAPITALNA MUZYKA!
Rock You Like a Hurricane • Scorpions
Ghostbusters • Ray Parker Jr.
Girls On Film • Duran Duran
This Is Radio Clash • The Clash
Hammer to Fall • Queen
Round and Round • Ratt
Runaway • Bon Jovi
The Four Horsemen • Metallica
+ oczywiście oryginale kompozycje duetu Kyle Dixon & Michael Stein

A kiedy Nancy tańczy z Dustinem przy dźwiękach `Time After Time` Cyndi Lauper A potem dobijają mnie Stingiem, The Police, `Every Breath You Take` El i Mike`a... moje zimne serduszko roztopiło się na amen.



Serio - Ł fucking A yeah Ł. Żaden serial ostatnio, naprawdę żaden nie wywołał u mnie takiej reakcji. Pierwszy sezon to platyna, kupiłem kolekcjonerskie wydanie (swoją drogą w Polsce nikt tego nie wypuścił? co pokazuje jakim zadupiem jesteśmy, chyba że taka polityka stacji), kupiłem ścieżkę dźwiękową - dramat po prostu.
Jak jakaś siksa na koncercie Dżastina albo Gufi po gangbangu (/Forum/Temat/23239#752445)
Naprawdę zostałem dziwką tego serialu, chcę więcej, jak jakiś ćpun.

I kurcze... cały czas się zastanawiam, skoro piszę akurat tutaj - czy kiedyś jeszcze SW dadzą mi takie emocje?




PS. Nie mogło zabraknąć ulubionego cytatu, cytatu który rozp* mnie całkowicie, spadłem z fotela i nie mogłem się pozbierać.
Like the mind flayer.
What the hell is that?
It`s a monster from an unknown dimension. It`s so ancient that it doesn`t even know its true home. Okay, it enslaves races of other dimensions by taking over their brains using its highly-developed psionic powers.
Oh, my God, none of this is real. This is a kids` game.
No, it`s a manual.

IT IS A MANUAL!!!! TO JEST Z PODRĘCZNIKA!!! TO JEST W PODRĘCZNIKU GŁÓWNYM WIĘC OBOWIĄZUJE!!!

Ile razy sam to mówiłem, ile raz sam to słyszałem od moich MG
Niesamowite.

mam tylko dwa malutkie zastrzeżenia, nie wpływające zbytnio na odbiór całości.

SPOILERY, DUH

1. Popchnięcie do przodu fabuły poprzez grę w butelkę? Żeby El i Max mogły akurat tym szczęśliwym zbiegiem okoliczności trafić na to co odjaniepawla Billy? Naciągane.

2. Śpiewanie Neverending Story w takiej chwili? I to tak długiego fragmentu? Serio? Byłem tak wciągnięty w akcję odcinka, a ta scena mnie z niej kompletnie wywaliła. Samą piosenkę bardzo lubię, ale... no nie.

Poza tym trzeci sezon to je**na PERFEKCJA.

Pamiętajcie robaczki o scenie po napisach ostatniego odcinka 😀

No i się popłakałem. Ta końcówka
Niech dadzą na listopad kolejny, błagam.

przed recenzją trochę na wesoło
Millie Bobby Brown, Finn Wolfhard & Noah Schnapp
https://www.youtube.com/watch?v=PqGehRgKTLo

Winona Ryder & David Harbour
https://www.youtube.com/watch?v=nsEO8LALcyo


Geeez, David grywa na Brodłeju i teatrach w UK, a dali mu taką rolę w 3 sezonie

Chciałem napisać coś więcej, ale bolą mnie oczy od tego Bastionu, więc...

Miałem taką ideę, że Dufferowie będą szli drogą (to zawsze ładniej brzmi niż inspirowana zrzynka) `Alienów`:
ST1 - jeden Obcy, jeden Demogorgon
ST2 - Królowa, chmara obcych, Mind Flayer, chmara Demopsów
ST3 - jeden Obcy, dość specyficzny w zależności od posiadanej kopii filmu, jeden... Spider Monster?
...

Znaczy broniłem się przed tym, ale jednak tak to mi się dzisiaj widzi. Tylko ciężko powiedzieć czy ruskie centrum handlowe w małej mieścinie (właśnie jak małej to pytanie na osobną dyskusję w bardziej czytelnym temacie) to już `Alien 4`, czy jednak nadal trójka z jego milionami kopii i dramą tworzenia

Ogólnie główna idea jeszcze daje radę. Zło z `Upside Down` trzyma się naszego wymiaru każdą komórką. Miewa gorsze-lepsze momenty, ale trzyma poziom, nawet jeśli nie to pozostaje GENIALNA muzyka. Jako fan dźwięków filmowych, ścieżek z kina i telewizji, na równi uwielbiam oryginalną pracę jak i wykorzystanie istniejących utworów w odpowiednich momentach. A nawet to drugie chyba bardziej.

Ale ci Ruscy? Serio? SERIO? Za niecałe 2 lata walnie u nich Czarnobyl, co dobitnie poświadczy o "radzieckiej przodującej myśli technicznej", ogólnie imperium się sypie, ale to nie problem otworzyć biznes pod przykrywką, wykopać bazę i oczywiście znaleźć własnego Терминатора.
Żeby potem i tak całość rozwaliła banda dzieciaków, gruby policjant i walnięta trash-mamuśka.


Nie wiem o co w tym chodziło, na ile znowu wiedza o ZSRR wygląda dziwacznie w amerykańskich produkcjach, ale... niech będzie. Wszystko już przyjmę, naprawdę wszystko poza ostatnim odcinkiem.
...
Powiem tak - w 24 poprzednich odcinkach RAZEM nie było tylu głupot, idiotyzmów, nielogiczności ile w zakończeniu trzeciego sezonu.

Po prostu musiałem ten epizod oglądać z 5 razy, bo mnóstwo rzeczy umykało mi przez facepalm. I chociaż uważam się za odpornego na żenadę to cringe`omierz wywalił mi dziurę w suficie, kiedy poleciała nuta z NeverEnding Story... ktoś ogarnięty zauważył, że gdyby dzieciaki miały mózg i wyczucie sytuacji zamiast stałych i słodyczy, to udałoby się uratować Billa. Co mnie przypomniało, że gdyby kule z karabinu Hoppera straciły moc `plot bullet" to sympatyczny Bob od zagadek też by przeżył w sezonie drugim...

A jeśli przy przeżyciu jesteśmy - ciekawy ile prawdy jest w tym, że nasz szeryf miał jednak zginąć, ale płacz dzieciarni na społecznościówkach sprawił, że układa tory na Syberii?
Ale to tak bocznym hehehe torem.



Tak czy siak jedynego czego mogę być pewien przy 4 sezonie to strony muzycznej. Cała reszta... może pójść w `Aliena 4` (liczę wtedy na scenę masażu stóp z milfetką Wheeler ~~~), może też pójść w to wszystko co nastało po nim. Można też zakończyć serial jakoś fajnie. Ale to ostatnie chyba jest najmniej prawdopodobne.

Czy w narodzie Bastionie wciąż jeszcze podjarka na sizon four ? ... Trailer od wczoraj jest, a tu #nikogo

- https://youtu.be/kOvYNxYbT_o

ST pierwsze obejrzałam jak wychodziło, na sezon drugi obraziłam się w trakcie, a autentycznie jedyne co mnie zmobilizowało do nadrobienia to szturm Kate Bush na listy przebojów przy premierze sezonu 4. Nie ma bardziej fundamentalnego twórcy dla mnie, i pewnie by mnie wyciągnęła nie tylko z psychicznego więzienia, ale i podniosła z grobu ;P

Skipnęłam te drugie pół drugiego sezonu, zrobiłam binge trzeciego i z 4 wszedł w tym tempie świetnie. Podobała mi się też koncepcja by kolejne kawałki opowieści były wypuszczane w takim formacie jak wymagała tego narracja, więc pomysł z odcinkami 6+2 wydawał się dobrym pomysłem. No jednak, nie pykło aż tak Te dwa ostatnie spokojnie mogły być krótsze, i bardziej wewnętrznie logiczne; cały czas mam też wrażenie że mitologia całej tej historii im się ledwo spina. Na szczęście sytuację ratuje naprawdę sympatyczna grupa bohaterów których miło się ogląda nawet jak dyskutują nad hawajską - i to sympatyczna bez wyjątków, losy każdego z nich obchodzą mnie jako widza.

Szkoda tylko że Bower już nie pokazał gęby spod charakteryzacji, za rzadko bywa na ekranach

1 i 2 sezon pamiętam łyknąłem w parę dni, trzeci mnie piekielnie zmęczył. Były fajne momenty, jasne, ale był dość nudnawy. Czwarty był bardzo w porządku. Postarali się fest ogarnąć co się dało, by miało to ręce i nogi i cały czas coś przykuwało uwagę.

Ogólnie jedyny minus to odarcie z mitologii, nie wiem jak to inaczej nazwać, ale w przypadku każdego dzieła operującego paranormalnymi niedopowiedzeniami i pozostawiającymi pole do interpretacji, gdy tych niedopowiedzeń się pozbywa, to jest takie meh. Tak jak np. z Metrem było, tak i tu mamy Dzierzbę i elo. No ale to minor minus, poza tym było dość ciekawie

początek spoilera ale znowuuuu trafiłem na serię tych samych motywów w krótkim czasie, to już nie do twórców ale tak ogólnie, ciągle ostatnio co oglądam lub czytam to trafiam na komory deprywacyjne i sleepwalking, to już chyba piąty raz e tym roku koniec spoilera

Dobrze im zrobiły dwa lata na namysł i przygotowania, wyszło coś bardzo udanego, dobrze spinającego mitologię i jednocześnie przygotowującego grunt pod ostatni sezon. Wątki bohaterów poprowadzone satysfakcjonująco, emocjonujących scen - w bród, klimacik, ciekawa fabuła. ST trzyma poziom.

Stranger Things kocham, pierwsze dwa sezony były mistrzowskie, trzeci był super, ale poczułem po nim, że w sumie to co tu więcej dodawać i że mogliby już to kończyć. Zupełnie nie czekałem na 4 sezon, aż tu mi się wyświetliło na Netflixie, że jest. Odpaliłem z nudów i twórcy bardzo mnie zaskoczyli. 4 sezon to świetne wykorzystanie zbudowanej historii, ciekawe wyjaśnienie wielu wątków i świetne korzystanie ze zbudowanych już postaci (Nie ty, Will. Ty też nie, Mike). Wczoraj oglądałem 2,5h finał i dawno nie przeżyłem takich emocji przy serialu - ostatni raz kilka lat temu, w trakcie seansu finałowego odcinka 6 sezonu Gry o Tron - podczas bitwy o Winterfell. Cieszy mnie fakt, że co jakiś czas pojawia się serial, który potrafi dostarczyć taki ładunek wrażeń.

Czekam na 5 sezon, ale poprzeczkę podnieśli tak wysoko, że aż cięzko mi uwierzyć, że uda się dostarczyć jakieś satysfakcjonujące rozwiązanie.

https://twitter.com/Stranger_Things/status/1744373409935507953

No i elegancko

W pierwszych dniach stycznia postanowiłem zrobić sobie pierwsze od niepamiętnych czasów postanowienie noworoczne.

Cóż, mogę właśnie odmeldować wykonanie zadania, które polegało na tym by w 2024 zobaczyć jeszcze raz wszystkie sezony Stranger Things.

Mamy początek ferii zimowych w woj. śląskim i od razu trafiło mi się tak, że dzisiaj w nocy obejrzałem ostatnie dwa odcinki 4 sezonu, choć nawet styczeń się jeszcze nie skończył.

Zanim napiszę coś o samym doświadczeniu oglądania ST w jednym kawałku, to dodam, że mimo mojego uwielbienia dla tego serialu, tylko sezon czwarty widziałem wcześniej więcej niż raz. Stąd oglądanie, zwłaszcza sezonów 1-3 było dla mnie prawie dziewicze, jednak co nieco się zapomina.


Anyway, postanowienie noworoczne spełnione i teraz nic tylko znaleźć coś co zapcha głód Stranger Things.
Mam w sumie tylko jedną książkę przeczytaną z ST, dwie kolejne leżą i czekają na swoją kolej.
BTW ktoś może słyszał czy wydano gdzieś w formie książki treść scenariusza spektaklu Stranger Things? Chętnie bym przeczytał, nawet w oryginalnym języku.

Niemniej no mimo wszystko, Stranger Things "filmem" żyje, nie książką. I chyba sam fakt, że mam szczerą ochotę włączyć od nowa pierwszy odcinek pierwszego sezonu, pokazuje mi jak bardzo ten serial spełnia wszystkie moje oczekiwania wobec produkcji TV.

Wiem, że przed premierą piątego sezonu, znowu poświęcę 3 może 4 tygodnie na powtórkę całego serialu. Dlaczego? Bo dopiero z perspektywy ciągłego seansu wszystkich czterech sezonów da się dostrzec, że to coś więcej niż serial. To koncert - tu wszystko harmonijnie współgra i nawet jeśli z tyłu głowy wydawało mi się, że niektóre elementy świata przedstawionego w zależności od sezonu wyglądają nieco inaczej, to tutaj widać, że to po prostu tylko kwestia wyższego/niższego "dźwięku" tudzież zmiany tempa.

Ech, nie mogę się już doczekać sezonu piątego 😊