W zeszłym tygodniu ukończyłem Deus Ex-a, kilka lat czekania i pierwsze co przychodzi mi do głowy tuż po ukończeniu gry to "Ale jak to? Już?".

Kto grał w Bunt Ludzkości, ten wie czego się spodziewać, nowa gra to sequel dokładny, zmian w nim jak na lekarstwo. Zarówno graficznie, jak i pod względem rozgrywki zmieniło się niewiele. Fabuła kontynuuje wątek z Buntu, świat podzielił się na przeciwników ulepszeń i wszystkich innych. Pośrodku znalazł się Adam Jensen, który o ulepszenia się nie prosił, ale jak wiemy z pierwszej części, po prostu nie mógł bez nich żyć.

Początek gry jest co najmniej intrygujący, nie wiadomo komu można ufać, kto coś knuje i zdradzi, a kto jest przyjacielem -duży plus. Rozgrywka wydaje się rozgałęziać w wielu kierunkach, misje poboczne rozbudowują świat, nakreślają sytuacje polityczną, nastroje społeczne i wprowadzają ciekawe niuanse do rozgrywki. Szkoda tylko, że gra słabo zachęca do ich wykonywania, bo npc-e są dramatycznie nijakie i wyprane z emocji, może to kwestia stylizowanej grafiki, może fatalnej gry, ale nawet postacie prawie na kolanach błagające o pomoc nie wywoływały we mnie większych emocji, mimo że chciałem poczuć tę grę i dać się porwać. Z drugiej strony nagrodą za misję z reguły jest jakaś kwota pieniędzy, które są praktycznie bezwartościowe. Podczas całej rozgrywki w sklepie byłem RAZ i to bardziej na wszelki wypadek niż z konieczności, wątek ekonomiczny można by praktycznie wyciąć z gry bez uszczerbku dla zabawy.
Lokacje też wydały mi się krokiem wstecz -obraz z Buntu Ludzkości mógł mi się już nieco zatrzeć, ale i tak mam wrażenie, że tam było jakoś lepiej, więcej, rozleglej. Tutaj dużo biegamy po burej i nijakiej Pradze, a za mało po dzielnicach prawdziwie tworzących klimat gry -dlaczego tak krótka jest wizyta w Golem? Dlaczego ”dzielnice” to raptem plac i trzy-cztery domy? O bazie w Szwajcarii to już nawet nie wspominam, bo klaustrofobii można dostać...

Rozwój postaci to też ciężki temat, niby można poprowadzić cały wątek poboczny związany z tym, co naprawdę ma w sobie Jensen i gdzie to pozyskał, drzewka rozwoju są bardzo rozległe i zróżnicowane, ale wszystkie te nowe ulepszenia nie są potrzebne do ukończenia gry. Żadnego nie zdążyłem rozwinąć w stopniu, który by mnie interesował. Inna sprawa, że ciągle myślałem, że mam przed sobą jeszcze dobrych kilka(naście) godzin gry, a jak się okazało, nie miałem. Trzeba za to przyznać, że zależnie od wybranego sposobu gry można rozwinąć Adama w diametralnie różnych kierunkach. Dobry agent może przejść grę niemal niezauważony, jednak gdy przyjdzie do walki, będzie praktycznie bezbronny. Jeśli jednak ktoś bardzo chce przejść grę stosując proste argumenty siły, to też się da, prawie każdą misję da się zrealizować na kilka sposobów. Na tym tle słabo wypada finałowa konfrontacja, która mocno premiuje postać z umiejętnościami ofensywnymi, jest co prawda alternatywa dla tych, którzy chcą uniknąć walki, ale jej konsekwencje nie wszystkim muszą się podobać.
Zdecydowanie przypadł mi do gustu sposób, w jaki gra próbuje być nieliniowa, naprawdę odniosłem wrażenie, że sporo zależy ode mnie i od tego, jak głęboko sięgnę w każdy zakamarek produkcji. Nie wszystkie wątki udało mi się poprowadzić tak jak chciałem, wskutek czego zakończenie średnio mnie satysfakcjonowało, ale nie zamierzam przechodzić gry jeszcze raz, żeby nie zepsuć sobie dobrego wrażenia, jakie zostawiło po sobie złudzenie ogromu możliwości.

Szkoda, że gra sprawia wrażenie zrealizowanej w połowie, bo kończy się niczym ostatni odcinek pierwszego sezonu w dobrym serialu, może nie klasycznym i oklepanym cliffhanger-em, ale jednak każe czekać co będzie dalej. Podobno sequel jest już w produkcji- i tak dobrze, że nie DLC.
Czekam na kolejną część, chociaż już nie tak bardzo, jak czekałem na kontynuacje Buntu Ludzkości.

Ocena: 7/10

to opiszę cusik tutaj.

Zacząłem grać tak jak za mną chodziło - ludzkość przede wszystkim. Oczywiście normalna ludzkość i tu widać problem jak bardzo tego typu gry (bądź gry od BIo/EA) są ograniczone do:
a) jesteś totalnym Jezusem
b) jesteś totalnym p...bem

Właściwie to nie wiem czy do końca gram ze swoimi założeniami, bo plucie na obce rasy to nie jest to o co mi chodziło.
Staram się, ale też bez przesady, więc chyba jedynym objawem jest bieganie gdzie się da z Alenko i Ashley.

Co do tej drugiej to zgrywa nieprzystępną (fraternizacja maj ess hehehe), a Liara już zapuszczała emocje. I człowiek musi powiedzieć nie (ale nie, bo NIE JESTEŚ CZŁOWIEKIEM!!), zamiast przycisnąć ją do tego biurka i wbić się w to błęk... aaa tak, dzieci mogą to czytać. Fakt.


Więc jest jak jest. Jazda windami, cudowne wycieczki Mako i ogólnie ta kosmiczna surowość jedynki.

Na tą chwilę zwiedziłem parę systemów pobocznych, uwolniłem Liarę i przymierzam się do Noverii.
Parę screenów
https://vpx.pl/i/2016/11/07/me1.jpg
Wg mnie jeden z lepszych momentów w całej trylogii

https://vpx.pl/i/2016/11/07/me2.jpg
Klasyka.

https://vpx.pl/i/2016/11/07/me3.jpg
Fajnie zerżnięte czerwie/piaskale

https://vpx.pl/i/2016/11/07/me4.jpg
Ten moment z jej cichą szarżą zawsze mnie straszył...

https://vpx.pl/i/2016/11/07/me5.jpg
11 mld na tej biednej planecie i już 3 melony uchodźców księżycowych

https://vpx.pl/i/2016/11/07/me6.jpg
Imię na cześć niemieckiego madafaki z IIWŚ. Nie chciało mi się robić własnej twarzy, wąsa nie było, a oryginał ma właściwy kolor oczu


W ogóle gram sobie na pożyczonej wersji Ultimate i mam oryginalne dialogi (Wrex też jest niezły), napisy, DLC wszystkie, a poza tym zarezerwowałem sobie podobną wersję ME2 z 24 pierdółkami
ALE
w końcu poznam Kasumi.

Jak ktoś może pamiętać kiedyś przechodziłem oryginalnie posiadaną trylogię i próbowałem dorzucać do niej dodatki. Jak wychodziło, tak wychodziło, Kasumi się nie załapała.
A teraz mam wszystko, będę miał wszystko, tak samo w ME3, co oznacza m.in. urodzinową imprezkę, którą zachwalał Halcyon.


Czy to nie dziwne (kolejny raz), że karaibskie zatoki mają wszystko, a głupi płacący nie? Założę się, że jeśli EA wpadnie na mało oryginalny obecnie pomysł remastera całości to i tak nie dostaniemy wszystkiego z wszystkim.

Paranoja.

Jestem po Feros i Noverii, po DLCkach, a przed strasznym Virmirem.

Ogólnie z dwóch głównych misji bardziej podoba mi się Noveria, taki klimat zerżnięcia z aliena, ale jednak jakoś idea Toriana i sama jego budowa... zdają się być ciekawszymi.
https://vpx.pl/i/2016/11/09/me6.jpg

Co do DLC... powiedzmy szczerze - obydwa nie są totalnie warte 400Biopunktów.
A w szczegółach?
Bring Down the Sky
Czułem się lekko jak Bruce Willis w Armageddonie
https://vpx.pl/i/2016/11/09/me5.jpg
w każdym razie jest tu szczątkowa fabuła, jakieś wybory + ci batarianie. Trochę to dla mnie dziwnie, że ta rasa, która gości potem do końca serii tutaj została wrzucona do krótkiego dodatku i nigdzie indziej nie da się ich potem spotkać.

Pinnacle Station
O ile Sky to jeszcze jakaś tam namiastka przygody, to PS jest jakimś ciężkim nieporozumieniem. Trafnie ktoś to opisał, że Bio puściło na rynek tryb dla jakiegoś fpsa (i to słaby tryb), a przecież podobno ME to RPG? Fakt, że trochę się strzela, ale nie tak?
5 z 8 podstawowych rund ukończyłem uczciwie, potem nie chciało mi się tracić na to czasu, więc wgrałem trainer. Nawet z nim ta pięciominutówka z turianami to jakieś grube nieporozumienie.
A co dostajemy na końcu? Całkiem ładny (choć z elementów prefabrykowanych ) kawałek kolonijnej chatki z kozacką bryką przed nim
https://vpx.pl/i/2016/11/09/me1.jpg
(taki lep na kosmiczne panny )
i panoramicznym oknem
https://vpx.pl/i/2016/11/09/me2.jpg
gdzie nie ma nic do roboty, poza darmowym uzupełnianiem żelu i granatów.

Fakt, jest jeszcze maszynka do zamawiania sprzętu, w najwyższej jakości trafiłem za pierwszym razem
https://vpx.pl/i/2016/11/09/me3.jpg
sprzęt z topu, ale czy to się opłaca?


Ogólnie BDtS oceniam na...5/10, a PS na... 2/10? Oczko wyżej za to, że Mako jest wywoskowane.

A teraz przede mną Virmir i decyzja z Wrexem. Boję się tego.

No i koniec. Zabieram się za ME2, znowu bawiąc się sterownikami, nigdy tego nie pokumam

A co końcówki... jest straszna. Wrex, tak czy siak, to jeden z moich ukochanych kompanów cRPGów ever. Nigdy go nie zabiłem. Nigdy.
https://vpx.pl/i/2016/11/12/me7.jpg
Nawet w tym momencie miałem blue/red wybory żeby mu przemówić do rozsądku...

Naprawdę decyzja żeby grać sk* człowiekiem, który misje wykonuje po trupach... żeby się tego trzymać... zrobienie tego przyszło mi ciężej niż jakakolwiek inna decyzja w serii.
https://vpx.pl/i/2016/11/12/me8.jpg

Zrobiłem to i nadal czuję się źle.
:/


Z "wesołych" rzeczy to Ash w końcu rozwiązała pas cnoty żołnierskiej i można było podziwiać jej wirtualne zagięcie i wypukłości.
Nie mniej rozbawiło mnie
https://vpx.pl/i/2016/11/12/me9.jpg
tak po staropolsku... daj, ać ja pobruszę, a ty poczywaj

https://vpx.pl/i/2016/11/12/me10.jpg
Szep tuż przed finałem i finał
https://vpx.pl/i/2016/11/12/me11.jpg
jakiś taki strasznie prostu.
Miałem pistol i shotguna tak ustawione, że się praktycznie nie przegrzewały i waliłem do tego skaczącego pchłokangura ile fabryka dała.

Nawet mi tarcz nie zdjął.


Tyle. Jedyna jest... surowa. Trochę jak pierwszy Matrix, tyle że on był lepszy jako początek niż ME1. Chyba jednak ME2 daje radę najbardziej, w porównaniu z Reaktywacją.


PS. Zapomniałem dodać, że wewnętrzne osiągnięcia nie zaliczyło mi ani przejścia większości gry z Ash, ani z Kaidanem. Mimo że łaziłem z nimi prawie non-stop.
Dziwne.

W ramach przygotowania do R1 wygrzebałem w domowym archiwum Nintendo GameCube i dwie gry Rogue Squadron II: Rogue Leader i Rogue Squadron III: Rebel Strike.

Co można o nich powiedzieć?

Są piękne, albo raczej były - niska rozdzielczość w czasach HD to niestety kiszka

Gdyby doczekały się wersji na PC, to... (gdyby)
Pobrałem emulator Dolphin i w wolnej chwili sprawdzę jak to działa (filmiki 1080p są obiecujące)
RS 2 i 3 to jedne z moich ulubionych gier, po prostu czuć, że są zrobione przez fanów dla fanów - 100% satysfakcji.

Jeden obraz wart 1000 słów więc:
https://youtu.be/Dqd3XJakRaE?t=83
Tutaj emulator Dolphin:
https://youtu.be/5awFVdsP9GM?t=51

No, w końcu pograłem tyle żeby napisać. Swoją drogą to chyba się starzeję… Gra kupiona gdzieś w listopadzie, kampanii jest tu może na 6 godzin (i to na wyższym poziomie trudności) a mnie zajęło to w grudniu ponad 3 tygodnie :/

Siadałem do Battlefielda z dużymi nadziejami, bo w nawale wszystkich infinite warfarów, modern kombatów i innych future soldierów, zatęskniłem za starą wojną, a gra obiecywałą klimat.
I klimat to tu jest, nie mogę powiedzieć, że nie. Fabuły nie są przesadnie skomplikowane, ale jak przystało na produkcję o Wielkiej Wojnie, odpowiednio patetyczne. Grafika piękna -mimo że to ten sam silnik co w Battlefroncie, to jest jeszcze lepiej, muzyka bardzo dobra, wczówka przychodzi momentalnie. Oprawa audiowizualna robi robotę.

Battlefield obiecał nam jednak dużo więcej,w tym, między innymi dobrą kampanię dla jednego gracza. I tutaj mam problem. Bo to co dostaliśmy, to nawet trudno kampanią nazwać. To raptem sześć krótkich rozdziałów, w których wykonujemy silnie specjalizowane misje. Raz jesteśmy kierowcą czołgu, raz pilotem samolotu, raz szpiegiem wysyłającym rozkazy. Niby to fajne i zróżnicowane, ale po pierwsze za krótkie, a po drugie przez zbyt duże zróżnicowanie ucieka gdzieś “mięso” -mało tutaj żywiołowego strzelania.
Jeśli zaś o samo strzelanie chodzi to widać, że Battlefield jest grą zdecydowanie inną niż Battlefront. Nagle okazuje się, że Panowie z DICE umieją zrobić technicznie dobrego shootera -można się czołgać i skradać, można przycelować z karabinu co poprawi skuteczność względem strzału z biodra, w końcu można też zrobić model lotu przy którym się nie zasypia - na prawdę, samoloty z I Wojny Światowej są bardziej sterowne niż X-Wingi w Battlefroncie…

Co jeszcze mi przeszkadza? Bronie -bo jest ich zatrzęsienie. Widziałem gdzieś DevDiary twórców w którym wyjaśniali, że w okresie I Wojny Światowej każda broń była inna i nie istniało coś takiego jak ‘standardowe wyposażenie’, a oni chcieli nadać grze więcej realizmu więc przenieśli to na wirtualne pole bitwy. Efekt tego jest taki, że w grze opartej na strzelaniu liczę każdy nabój, bo gdy skończy się to co mam przy sobie muszę szukać nowej broni, niekoniecznie lepszej, ale za to z nabojami -dla mnie to nie tyle realizm co uciążliwość. Zwłaszcza gdy mówimy o grze, w której twórcy przedstawili brytyjskiego Mark V jako niemal niezniszczalną bestię :/

Z drugiej strony, gdy już przychodzi trochę postrzelać to jest fajnie. Rozdział we Włoszech to mój faworyt, wbrew wszystkiemu może właśnie dlatego, że do bólu sztampowy, a mnie tej sztampy brakowało. Bo tego chciałem od tej gry, ukrywania się za osłonami, strzelania do wrogów, pocisków przelatujących nad głową i wielkiego rozmachu. Niezła jest też misja lotnika bo samolotem lata się całkiem przyjemnie a i potem powrót zza linii wroga jest ciekawy. Najsłabiej wypadł fragment w Afryce -nudne jeżdżenie między posterunkami, na dodatek dziecinnie łatwe. Żeby było śmieszniej w tej misji odkryłem błąd pozwalający oszukać AI w całej grze -dobrze że to ostatni z rozdziałów bo zepsułbym sobie zabawę. Otóż po wykryciu przez wroga wystarczy wejść na wyższy poziom niż zostało się zauważonym i zejść mu z oczu, wtedy “znikam” z pola widzenia przeciwnika, który nie podąża za nami tylko traci orientację i po jakimś czasie się uspokaja -serio DICE? Z resztą to było jakieś dwa tygodnie temu, może to już załatali.

W multi zaś praktycznie nie gram, bo... jestem za słaby. Jak napisałem na wstępie mało ostatnio mam czasu na gry, a Battlefield jako produkcja dość złożona, wymaga sporego wkładu żeby robić na mapie za coś więcej niż mięso armatnie. I tutaj dochodzę do sedna moich przemyśleń, także w kontekście podświadomego porównywania Battlefielda z Battlefrontem. Battlefield w warstwie technicznej jest shooterem zdecydowanie lepszym, ale jednocześnie dał mi mniej radości z zabawy. Gdybym miał wybrać grę do której wrócę, to będzie to Battlefront -ze względu na jego przystępność.

Ostatnia sprawa to kampania, od jakiegoś czasu słyszymy, że będzie ona także w nowym Battlefroncie. Wszyscy na to bardzo czekają, wymieniają jako największą zaletę nadchodzącej gry i bolączkę części pierwszej. Gdy patrzę na “kampanię” doklejoną do Battlefielda, to zastanawiam się czy to jest słuszne rozwiązanie i czy jest na co czekać.

Tak czy inaczej to raczej na dłuższy czas koniec moich przygód z Battlefieldem, mimo że dałem mu szansę chyba pierwszy raz od czasu Bad Company 2, to kolejna szybko nie nadejdzie.


Ocena: 6.5/10

Tak, odkopany z głębokiej piwnicy. Zestaw z dwoma padami i pistolem. Do tego magiczne kartridże (ach to słowo ) złotej piątki i złotej czwórki, 168 in 1...

Wpadłem z tym do kumpla, bo on miał właśnie i 4-kę i jeszcze jakieś swoje, zabawy masę w montowaniem tego na nowym telewizorze (i tak musieliśmy kupić przejściówkę, nie mówiąc o regulacji obrazu), a potem smaki dzieciństwa.

Mario, którego kiedyś ojciec przeszedł jak byłem na wakacjach i pocisnął mi na honor żeby to zrobić. I to plansza po planszy, nie po dachu cwaniacko.
Wild Gunman i człowiek się zastanawia czy to nie te pojedynki sprawiły, że pokochałem gunslingerów i WildWildWest?
Tanki i kłótnie kto ma pilnować bazy, a kto czyścić przedpole, wyścigi do łopaty...
GOAL3, lepszy niż jakakolwiek FIFA, jak pędzisz na bramkę podczas burzy, przeskakujesz saltem na głową przeciwnika, wbiegasz w kałużę, już masz oddać bananowego specjala... błyskawic kasuje całą akcję
Micro Machinesy, kurde nadal je kocham, te tory, ten pomysł, wybór zawodników.

Ale najlepszy, najukochańszy jest zawsze duet Big Nose. Jezu, kochałem tą platformówkę, to był czas dodatkowo Dino Riders, ale gra była mega-miodna, super fabuła, mapy, sklep z bonusami...

Zgrandziliśmy cały dzień prawie, gralibyśmy i w nocy, gdyby nie jego dziewczyna Tak czy siak, podróba czy nie - Pegasus nadal ma swoją moc.

Czy grał tutaj ktoś i ma jakąś ciekawą opinię, poza tym co mogę przeczytać w necie? Powoli zbieram się pod ten tytuł, przeglądałem poradnik i czy... nie jest tam tego za dużo? Crafting, rozwój itd. wszystkiego wydaje się tyle, że czy człowiek się nie pogubi?

Ja sobie pogrywam w zamkniętą betę Gwinta i muszę przyznać, że ma zadatki na dobrą grę karcianą na lata. Tak na kilka, kilkanaście godzin jest naprawdę przyjemna, ale poza tym wydaje się być grą, która może wciągnąć na o wiele dłużej.

Pogramy, zobaczymy. Kibicuję Gwintowi i mam nadzieje, że zmobilizuje trochę team Hearthstone`a do wstania z kanapy i zrobienia czegoś nowego

http://www.gry-online.pl/S016.asp?ID=23347
http://store.steampowered.com/app/262060/

Już dawno szykowałem się do tej gry, spróbowałem i... czuję, że ciężko będzie się od niej oderwać. Na pierwszy rzut oka (i przez kilka pierwszych godzin bez samouczka itd.) to mniejsza siostra Dark Soulsów - trudna, wredna, złośliwa.

Ale później okazuje się, że wciąga cholernie, raz przez chęć zemsty i odkucia się, dwa że syndrom "jeszcze jedna tura, jeszcze jeden run" chwyta tu silnie za jaja, bo przecież nowy loot, rozwój miasteczka, a za tym rozwój postaci...

DD to połączenie turowego dungeon crawlera z rogue-lajkiem, w kapitalnej oprawie dźwiękowo-graficznej + RPG, biorąc pod uwagę że dzisiaj za RP uchodzi wszystko co rozwija statystyki postaci...

Gra oczywiście ma sporo minusów, czasami cienka linia graniczna między dop* graczowi, a zniechęceniem go jest przekraczana, ale... chce ją skończyć, nawet za 100h, z czystej ciekawości.


Naprawdę polecam wszystkim, którzy lubią przysiąść nad jednym tytułem dłużej i trochę go pomasterować. Bo właściwie nie da się tu inaczej


http://steamcommunity.com/profiles/76561198021322953/screenshots/?appid=262060

I wcale nie chodzi o Braci od Kaczora Donalda, czy raczej $knerusa. Chodzi o Tom Clancy`s Ghost Recon: Wildlands, grę przy której multi dano mi spędzić poprzedni weekend... o co chodzi?

Komu się nie chce czytać może obejrzeć to
https://youtu.be/P7lYs0BjQxw
i poczytać
http://www.gry-online.pl/S016.asp?ID=28153

Wszystkie 4 grające osoby pamiętają tą muzę Posta i Carpentera, pamiętają serial z lat `90, to bieganie po podwórku, pistolety na kulki... grając w takim towarzystwie ten sam produkt wygląda... zupełnie inaczej niż "normalnie".

A jak to jest? A to jest tak, że gierka kosztuje dwie stówy. Na PC. Nie będę się o tym kolejny raz produkował, pytał gdzie tańsza cyfra i tak dalej. Jestem ciekaw tylko dlaczego za taką cenę Ubi sprzedaje... nie gniota, ale grą tak niestabilną, tak zbugowaną, tak dziwną w singlu, że chociaż to jest ten ich assassinocreedowski kręgosłup to jednak :/


Ale może od początku. Do gry zaprosił mnie mój stary znajomy z LO. Kupili dla brata akurat drugiego kompa i do GFa dostali za darmo kopię GR:W. Brata nie było, brakowała czwartego do brydża do blackopsowania, szczęśliwie padło na mnie.
Nabierając trochę wprawy usłyszałem odrobinę o tym tytule - że na monstrach pokroju i7, 16 Ramu, GFach 1000coś 8GB, podwójnym chłodzeniu gra potrafi przyciąć tak, że nie idzie trafić stojącego kolesia ze snajperki na 200m, a uwierzcie - tutaj kilometrowe strzały to banał.

W SP 3 pozostałym operatorom można nakazać strzał synchroniczny, który jest... czitem wręcz, trafia zawsze, idealnie, a ich skradanie praktycznie nie powoduje wykrycia, nawet na hardzie.

Do tego dochodzą słabe czy bugowane animacje (o tej, którą widziałem na własne oczy trochę dalej) czy w końcu... zakończenie. Otóż (o ile dobrze zrozumiałem) tzw. dobre zakończenie można uzyskać nie przez wymaksowanie gry
https://www.primagames.com/media/files/news/132_training.jpg/PRIMAP/resize/618x/quality/80
(tj. zabicie/schwytanie wszystkich kapitanów, pułkowników, generałów i w końcu marszałka El Słenjo, system trochę jak z Shadow of Mordor, też nigdy go nie polubiłem)
ale przez wykonanie jakiś tylko dwóch questów pobocznych w pewnym momencie, czy złapanie jakiś dwóch informatorów ala Batman... coś takiego.

Są ludzie, którzy klęli na Ubishit za to, że spędzili w niemiłosiernie powtarzalnym singlu 60-80-100h, a i tak mieli złe zakończenie... serio? Aż ciężko w to uwierzyć, owszem słyszałem że ofapowany Witcher 3 robił coś takiego, że jak się z Ciri nie porzucało śnieżkami to ona potem umierała ale w to też nie chce mi się wierzyć. Ale jeśli tak...


Na końcu zatem spytałem go po ch* kupił pierwszą kopię za te 2 stówy? No bo... jest fanem stylu gier Ubi, tego kręgosłupa co to wchodzisz na wieżę, odsłaniasz znaczniki, zaczynasz je zbierać, potem idziesz do misji głównej, pokonujesz ją i znowu na wieżę i tak przez xxx godzin. Kręgosłup powstały od 2007 roku - Assassin`s Creed, Far Cry, Watch Dogs, The Division (czyli Tom Clancy`s) i innych wydawców, którzy to skopiowali. Tak? Ubisoft towers to już fraza obowiązkowa w słowniku graczy.

OK, na to że się coś lubi to się nie poradzi. Ale podpuściłem go bastionowym "myśleniem" - skoro to lubisz, to po na narzekasz? Po co się wk` na SP, przesiadasz na multi? To pierwsza taka gra Ubi? Nie!
Na to padła odpowiedź, że JEDNAK za 2 stówy, JEDNAK taka firma, powinna trochę graczy poszanować i wypuścić produkt z mniejszą ilością błędów, nie mówiąc już o fabule dla SP.
JEDNAK. Powinny być jakieś granice i niektórych rzeczy nie można obejść.
.
.
.
Brawo, jakże cieszę się, że tacy ludzie nadal istnieją, chociaż kupują Nie tylko bezmózgi popcorn, wszystko wajno, zuper, reszty udaję, że nie widzę.



Ale teraz to właściwej zabawy, czyli multi, czyli drużyny B. Gra z trójką ludzi, którzy czują klimat, nie tylko że są lepsi/gorsi w rozgrywce, czy że można z nimi pogadać, ale potrafią się tym pobawić, tym co akurat GR:W tutaj daje pięknie - to jest to. Nie randomy z gry publicznej, nie nie.

Tony rzeczy, które można zrobić, rzeczy nawet zapewne nieprzewidzianych przez twórców, testowanie produkcji, wyścigi helikopterowe, wojny na heli, kto podjedzie/zjedzie na motorze z gorszej góry, przechodzenie misji samemu, kiedy reszta lata dronem i obserwuje, docina i będzie patrzyła jak giniesz, dla beki - to wszystko da się tutaj zrealizować w postaci komandosów, operatorów z toną kapitalnego uzbrojenia.

Pisząc to teraz jestem już po ME:Andromedzie i spokojnie mogę powiedzieć, że Ubi w kontekście personalizacji postaci przebił to "AAA" Bio lekko i spokojnie. I to w grze, w której rzadko mamy okazję poszpanować ładną buzią czy fryzurą. Zarówno męską jak i damską.
To samo z uzbrojeniem - jasne, trzeba trochę odblokować, ale ilość towaru, jego wygląd, dźwięki - miodzio. Fakt, że strzelanie nie jest trudne, zwłaszcza snajpienie, ja po godzinny treningu przed tym, aż wszyscy się zejdą nie miałem problemu z trafieniem prawie, że w szpilkę od igły.


Ale, ale - zabawa. Wielkie tereny Boliwii, różnorodne ułożenie poszczególnych bossów, do tego żyjący świat i AI... nie tyle inteligentna co cudnie naginająca system powodują, że granie w coopie czasami przyprawia o spazmy śmiechów, że nie idzie nic zrobić tylko rechotać.
Ale to też Ubi, tak jak opisywałem to kiedyś przy FC
/Forum/Temat/16820#604204
moja ulubiona akcja (poza bugiem, do którego dojdę) to jest jest jak trójka cwaniaków zabrała helikopter i poleciała zatrzymać konwój z obiektem. Ja kręciłem się po bazie szukając ew. skrzynek na punkty rozwoju, mówię "lećcie z bogiem, zobaczymy jak wam pójdzie", po czym później wsiadłem w furgon z arbuzami i zacząłem jechać w ich kierunku.

Ekipa wylądowała, zablokowała helim drogę i szczerzyła zęby. Po czym okazało się, że konwój nie będzie walczył, ale przebił się, przepchnął po prostu helikopter i zaczął uciekać. A w okolicy żadnej innej bryki, facet trzeba było porwać, nie było mowy o zestrzeleniu go z powietrza? I co? Frajerzy zostali na poboczu, a Bartuś z dziki okrzykiem "banzaaaaaaiiii k`waaaaaa!) wjechał na czołowe, spadł razem z drugim samochodem na część drogi w dole, wyszedłem, otrzepałem się, zgarnąłem kolesia do wozu...
Ale, ale - co z jego obstawą? Tam jeżdżą w hamvi bolki z minigunami na dachu Obstawa zgłupiała i nie wiedziała gdzie jechać Wsadziłem cel do jego własnego wozu, objechałem eskortę, wróciłem do "specjalistów" na poboczu, którzy nadal czekali na okazję
Ale i tak nie to było najlepsze, bo samochód był jakoś za mały na 5 osób, więc czwarty operator schował się... do bagażnika! Dlaczego on, a nie cel? Nie wiem, ale ryczałem jak głupi


No i tego typu akcji jest mnóstwo. Kłócenie się o to kto snajpnie cel, po czym on zdąży się już schować za budynek, ale można go trafić przez ścianę (takie tam glycze ), no i w końcu to co widziałem na własne oczy - z jednej strony jeśli lecisz helim, a za twoimi plecami jest pościg to to nie jest przyjemne
ALE
genialny Ubisoft wymyślił, że nie muszę mieć zawsze uzbrojonego latającego, mogę trafić haesem pilota. Trafiony pilot pcha dżojstik w dół, heli pikuje i przypieprza o ziemię z resztą gangusów.
Cudo, nie? Jakie było moje zdziwienie kiedy trafiliśmy tak ptaszka, który spadł za skały, podjechałem tam zobaczyć co po nim zostało i... nie ma go Po prostu tekstury heliego wchłonęły się w tekstury gruntu i może gdzieś tam przy użyciu no_clip można go zobaczyć.

A tak - nie ma. I teraz wyobraźcie sobie, że w środku siedział typ, którego musieliście zidentyfikować, czyli zabić i zrobić mu fotkę... nie ma jak zrobić fotki, trzeba restartować. I oni życzą sobie za to 200 złotych.



Tak czy siak ubawiłem się grubo. Dziwna sprawa, że gra ma tak diametralnie różne oblicza, dziwne że w dobie dzisiejszych sprzętów wydaje się tak niedopracowane tytuły. Z czasem, za 20-30 złotych można to kiedyś kupić. Ale raczej przez pryzmat drużyny A

Nie mniej może kiedyś doczekamy się gry po 200-300GB, z otwartym, różnorodnym światem, w której wszystko będzie tip-top, będzie pięknie, bez bugów, a po 150h nadal będziesz chciał w to grać nie po to by zbierać muszelki czy piórka. Marzą mi się tacy wiedźmini, gra bez fabuły, z sezonami, porami roku... może kiedyś.




PS. Gra ma mikro przy okazji. To też jest bezczelność lekka, oczywiście w stylu skórek z CS:GO, wszystko da się wydropić, ale zawsze znajdą się frajerzy, którzy skina czy giwerę chcą mieć wcześniej. Za hajs. 200 PLN za tytuł, 200 PLN za największą paczkę kredytów czy co tam jest. Prawie pół tysiąca złotych za grę... właściwie nie przeszkadza mi, że ktoś za to płaci. Przeszkadza mi, że spora ilość osób, która to robi - nie stawia firmy pod ścianą, nie każe wprowadzić zmian.

Jest to styl "i ch* nieważne co zrobimy i jak, duży odsetek to łyknie i tak zarobimy". Szkoda jednak, dla całości branży.

Do 21 maja, godziny 22.00 trwa otwarta beta Quake Champions, w której uczestniczę. Mi osobiście gra się bardzo przyjemnie, gra jest szybka i dynamiczna, a właśnie takich gier brakuje, w czasach zdominowanych przez gry takie jak LoL, CS, czy Overwatch. Co prawda jest kilka rzeczy rzeczy, która sprawiają, że gra różni się od swoich poprzedniczek (każda postać dysponuje jedną specjalną umiejętnością, innym zdrowiem, prędkością i pancerzem), ale mi osobiście to nie przeszkadza (grałem troszeczkę w Quake Live więc jakieś porównanie mam). Kiedy gra wyjdzie, będzie darmowa, a twórcy mają nadzieję, że ich dzieło będzie jedną z dyscyplin e-sportu. Jeżeli chcesz zagrać musisz zdobyć kod z tej strony: https://quake.bethesda.net/en/signup i wpisać go na https://bethesda.net/pl/dashboard w ustawieniach profilu.

Ja sobie gram pierwszy raz w KOTORa (wiem, shame). I jest bardzo fajnie.

Poza tym ze miałem problem z Rancorem.

Joł joł. Nadchodzi takie cuś od id Software, pewnie wiecie. Quake Champions, czyli taka duchowa kontynuacja Quake`a III: Areny. W czasach dominacji trzaskanych od jednej sztancy "realistycznych" militarnych FPSów powraca drugi już klasyczny tytuł opierający się na bunnyhopsach, rocketjumpach, strafejumpach i błyskawicznych reakcjach graczy (pierwszym był nowy Unreal Tournament, ale on ma nieco inny model biznesowy i właściwie jest tworzony na raty i wypuszczany po kawałku, acz w pełni grywalny, polecam).

Nie siedziałem zbytnio dotąd w temacie tego tytułu, ale jeden z moich ulubionych recenzentów gier na YT właśnie wypuścił gameplay i wrażenia z bety, co skłoniło mnie do napisania tego posta.

https://youtu.be/acjTi_i2KRQ

Ogólnie wrażenia mam pozytywne, ładnie to wygląda, czuć klimat klasycznej Areny, jest szybko i arcade`owo. Tylko te różnice między "czempionami" mi niezbyt pasują, indywidualizowanie ich na siłę. Ale jeśli to się nie przyjmie, to gracze pewnie załatwią sprawę modami.

Jako fan dawnego Q3:A mówię: będę śledził. Dobrze, że Unreal Tournament i Quake nie odeszły w zapomnienie. Oby żyły wiecznie.

Na koniec moje pytanie do Szedała, o którym było w temacie: Szedź, jako weteran bojów na arenach dawnego Kłeja - czy będziesz w to grał?

po ślunsku. Grałem przed chwilą kampanię z 3 dzwońcami... umierałem ze śmiechu "kaj strzelosz?" "nie wiym" "nie nerwuj mnie"

Komedia.

Wstyd trochę się przyznać, ale pierwszy raz ogrywam Fallout New Vegas. Jakieś półtorej miesiąca gry, ponad 50 h na liczniku i jeszcze daleko do końca. Jednak to wystarczająco wiele żeby ocenić warstwę narracyjną gry, questy czy system dialogowy. Nie jest to może arcymistrzostwo, ale dialogi potrafią być rozbudowane, a retoryka nie jest istotna tylko w teorii i pozwala uzyskać wiele informacji, ukończyć zadania w różnych konfiguracjach - w porównaniu z tym fallout 4 może tylko się wstydzić swoich biedo dialogów. Questy w praktyce sprowadzają się niestety do prostych schematów,
"przegadaj kogoś" "zabij wszystkich bandziorów" ale, że mają często ciekawą otoczkę fabularną, to jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy mówią o zdecydowanie większej pomysłowości Obsidianu od Bethsedy. W kocu radio na czarnej górze, historia krypty 22, zabawny pomysł na werbowanie osób do towarzystwa dla pewnego kasyna, kult ghuli, który chce uciec na księżyc, mitologiczna wiara boomersów w bombowiec. Naprawdę ta gra ma sporo fajnych motywów. Do tego porządny staro szkolny system reputacji wewnątrz wielu różnych społeczności, które często prezentują sprzeczne interesy. To mi dość mocno przypomina poczciwego Morrowinda.

Co do wad, to gra jak na tytuł oferujący rozgrywkę w dużym otwartym świecie, za często stawia przed graczem niewidzialne ściany co sprowadza się do tego, że nie mam pojęcia czemu postawiono w danym miejscu jakis pagórek, skoro nie mogę się na niego wdrapać jak przystało w porządnym sandboxie. Znów nasuwa mi się na myśl Morrowind gdzie nie istniał szczyt na który nie można było się nie dostać. Do tego gra ciągle ma jakieś dziwne bugi- czytałem, że w roku wydania gry, to była istna plaga. Postać raz, odmówiła posłuszeństwa i przestała się ruszać, innym razem zwłoki zabitego bandziora zaczęły same z siebie lewitować, dziwne obiekty, wielokąty raz przebijały ze ścian. Nie jest to znów bardzo częste, ale trochę budzi irytację, że 7 letnia robi momentami przedziwne niespodzianki.

Poza tymi technicznymi minusami to generalnie bardzo dobra gra, gdybym złapał się za nią dużo wcześniej, najlepiej w roku premiery, to jestem pewien, że zarwało by się na niej parę nocek. No ale czas już nie pozwala.

Ostatnie lata to straszna posucha u mnie, jeżeli chodzi o gry, ale tak się złożyło, że naszło mnie na ten tytuł i wciągnęło mnie maksymalnie.

Ogólnie GTA to moja ulubiona seria gier. Grałem w GTA pierwsze, podobnie jak w GTA: London i byłem ogromnym fanem - miałem około 7 lat, gdy beztrosko zabijałem masy ludzi i proszę - wyrosłem na w miarę normalnego człowieka. Przeszedłem obie części. GTA2 grywałem często, ale fabularnie nie skończyłem, GTA3 mnie zachwyciło swoją grafiką (wole nie wracać i patrzeć jak to się zestarzało, ale wspominam, że grafika mnie w okresie premiery oszołomiła). Vice City przeszedłem MULTUM razy, San Andreas bodaj raz, ale też przekatowałem tę grę do granic możliwości. Grywałem też w Vice City Stories, ale nie porwało mnie. Jedynie GTA IV nie grałem, ale mam w planach po skończeniu V. A koniec już bliski.

No ale co do samej V: gra jest NIE-SA-MO-WI-TA. Grafika jest piękna, sandbox działa perfekcyjnie, wszędzie coś się dzieje. Wszystkie postaci są wspaniale napisane, misje jak zwykle są nierzadko absurdalne (polowanie na jelenie, walka z kosmitami lub klownami po szemranym towarze od okolicznego szajbusa) albo mogłyby być scenami w filmach (praktycznie każdy napad jest niesamowity: moje ulubione to na razie napad na jubilera oraz napad na bank na zadupiu, gdzie chłopaki wychodzą odziani w ogromne kamizelki kuloodporne i uciekają koparą ). Czasami są szokujące misje, jak np. torturowanie gościa różnymi metodami. Dziwnie się z tym czułem. Ale co tam. Niedawno miałem też misję rabowania sprzętu z samolotu, który był w powietrzu i trzeba było dostać się doń drugim samolotem. Można by tak każdą misję wymieniać, bo są niesamowite.

Apropo sandboxu: to naprawdę jest przykład jak powinny działać otwarte światy. Cały czas się coś dzieje, nie widać pustki dookoła. Tzw nagłe zdarzenia albo mijanie samochodem napadu na bank - mega. Mapa jest zrealizowana pierwszorzędnie, w ogóle nie ma wrażenia wtórności. A czasem widoki są przepiękne. Notabene fabuła jest tak wciągająca, że nie miałem okazji jeszcze dobrze pozwiedzać świata, a spędziłem przy tej grze już kilkadziesiąt godzin. Świat jest tak ogromny, że ostatnio się poruszam głównie taksówkami.

Myślałem, że będzie ciężko działało granie trzema postaciami, a nie jedną, ale jest idealne - czasami ciężko się oderwać od misji jednego z bohaterów i przeskoczyć do drugiego, a po chwili grania drugim, mamy to samo. Historia jest świetna i czekam na moment, w którym Trevor zrozumie, że Dave nie żyje i Michael ich zdradził. Będzie się działo. Na chwilę obecną mam 54% ukończone i podejrzewam, że powoli zbliżam się do finału głównej fabuły. Aktualnie Trevor musiał odwieźć Patricię do jej męża. I płakał. A ja z nim.

Niesamowicie działa też opcja telefonu. Internet, możliwość gry na giełdzie, możliwość zamawiana taksówki, służb, umawiania się z przyjaciółmi - to po prostu oszałamia. Dzisiaj uczestniczyłem w kursie jakiegoś guru, który miał kursy na stronie internetowej. Wydałem marne 20 000$, ale było warto. Myślałem, że San Andreas to szczyt możliwości rozwiniętego świata.

Świetnie też ta gra działa jako satyra z Ameryki. Najbardziej podoba mi się Trevor, który określa się jako pracowity biznesmen, podstawa gospodarki amerykańskiej. Wspaniali też są goście, którzy wyłapują tzw. nielegali (którzy nielegalami nie są zwykle). Ostatnio musiałem złapać Meksykańców. W samochodzie mieli gitary i ogromne kapelusze. Najbardziej mi się jednak podoba Rosjanin, który ma ogromny zapał do łapania szkodników w postaci imigrantów, a sam ledwo duka po angielsku. Apropo takich kontrowersyjnych spraw, to ostatnio byłem na wycieczce w górach i zostałem zastrzelony za bycie czarnym. Eh, Rockstar jak zwykle balansuje na granicy. Kocham ich za to, że się nie zmienili i dalej mają gdzieś poprawność.

Brakuje mi niestety trochę większej nawiązań do wydarzeń z poprzednich GTA i nieco mnie boli, że Groove Street się tak bardzo zmieniło - niby minęło trochę czasu, ale żeby most zniknął? Przesada. O domach chłopaków z Groove Street już nie wspomnę. Szkoda też, że konflikt rodzin właściwie jest w odstawce.

Ale to takie szczegóły.

10/10

would bang.

notabene: GTA IV jest fajne? nawet nie znam opinii.

Gram ostatnio w same klasyki: Poza Half-life`em i dodatkami, to pogrywam teraz z "Dark Forces II" i dodatek.

Pirhania ma ten swój urok produkcji na poziomie qulity pleasure, więc nie mogłem sobie odmówić obcowania z Elexem. Problem w tym, że Elex to nawet nie jest fajne qulity pleasure. Nie powiem, że spodziewałem się wiele, bo już Gothic3 pokazał „klasę”, Risen 3 oferował tylko ból, a sama pirhania zdawała się przestać kontaktować z rzeczywistością.

Mechanika gry jest zaklęta w radosnym drewnie wczesnych lat 2000, walka to drewno, wiadomo.. Modele twarzy npców są zwyczajnie obleśne. Mimika to poziom papieru ściernego.
Nie interesuje mnie uparte powtarzanie mantry, że nie chcą się rozwijać, że dobrze im się pracuje w te 30 osób. Animacja, responsywność gry, model walki made in pirhania 2017 nie stanowią składowych elementów na takim poziomie by liczono sobie tyle, co za produkcje AAA. Duży świat, podobno największy z całego dorobku pirhani też oblewa egzamin, ale o tym później. Najpierw kwestia polskiej wersji językowej.

Dubbing to po prostu cudo. Zbija z tropu w paru momentach dziwną intonacją głosu, linie dialogowe są oparte na nudnej ekspozycji, a przy okazji są po prostu przykładem okropnego scenopisarstwa. Postacie powtarzają momentami po sobie te same kwestie, a ja zastanawiam się, czy od uderzenia komety, nie wyparowały im mózgi. Inne znów silą się na humor i wychodzi im poziom polskich kabaretów. Przykładowe linie dialogowe

” Jax- to, co mówisz, brzmi logicznie. Duras- to logiczne prawda?

„iii. Bum! Należało się kanalii, lata w kółko i straszy ludzi"

„ Lekcji pscyho- kologi? Posłuchaj siebie, nawet nie gadasz jak prawdziwi ludzie?- tutaj nie literówka a dosłowny cytat z gry.

Protagonista, Jax to archetypiczny twardziel, który stara się mieć tak groźny i zachrypnięty głos, że popada w karykaturę. Menelex, tak to można podsumować Gra
ma jeden z najgorszych dubbingów , jaki dane mi było słyszeć. Jak ucho pieścił Wiedzmin 3, a polski Skyrim był zaskakująco udany, tak Elex pastwi się nad człowiekiem bez litości. Wbija widelec w ucho.

Estetyka świata przedstawionego to równie interesujące zjawisko. Odpustowe, biedne uniwersum, w stylu niesławnego Two Worlds . Ktoś wpadł na jakże cudowny pomysł sporządzenia dania ze space opery w stylu mass effecta, mad maxowego/falloutowego post apo i gothicowego fantasy. Pulpa idealna.Logiczna wypadkowa tej decyzji jest taka, że na średniej wielkości mapie umieszczono klika skrajnie różnych środowisk, które łącząc się, wywołują dysonans poznawczy.Jak to działa w praktyce? Przykładowo mamy lokację ze zniszczoną autostradą, wzdłuż której po prawej stronie mamy lesistą oazę, a po lewej
widoki rodem z epoki lodowcowej. Wszystko w graniach góra paruset metrów. Patchwork z kosmosu. Daleko Magalanowi do spójności koncepcyjnej czołówki sandboksów w postaci New Vegas, Skyrim i Morrowinda. W tamtych grach przy nieporównywalnie większych mapach utrzymano sensownie i konsekwentnie spójną estetykę, bez żonglowania pomysłami totalne od czapy.

Feeling post-apo tez nie sprawdza się najlepiej. W falloucie w świetnie sugestywny sposób ukazano pozostałości minionych czasów. Tu i tam walały się wraki Chryslusa, Lataczy, które był w tamtym świecie rzeczywiście czymś innowacyjnym. Nawet billboardy przekazywały informację o lepszym, świecie pełnym cudów techniki.W Elexie za to mówią nam o dawnej, super zaawansowanej technologicznie cywilizacji, a potem pokazują wraki osobówek w stylu Passata. Beka na całego. Artystyczna porażka.

Dowód, że miksy gatunkowe w stylu Arcanum powinny być przemyślane 100 razy.

Wisienką na torcie jest motyw wpływu elexu na człowieka. W bebechach bardzo podobny do cyberpunkowych rozważań nad wpływem ulepszeń technologicznych na ludzkość.

Fabularna otoczka dookoła tytułowego elexu sprawia wrażenie, że tematyka przerosła samych twórców. Chcieli poruszyć ambitną kwestię, ale przez to, że nie operują sensownym zespołem do scenariuszów polegli. „Zabijsmoki, ocal świat” z Gothica 2 to szczyt pomysłowości tej ekipy.
Cała problematyka zostaje rozwiązana niezbyt ciekawym motywem quasi karmy, którego tutaj funkcję pełni współczynnik oziębłości. Według Pirhani człowieczeństwo = tylko emocje. Zero odniesienia do świadomości, wolnej woli, pierwiastka twórczego, abstrakcyjnego myślenia, istoty samostanowienia o sobie. Mamy za to banalny kontrast etyczny, oparty na starciu podkręconego do maksimum pragmatyzmu z sumieniem i uczuciami.Banał. Mało tego, żeby łopatologii i baśniowego pojęcia świata stało się zadość gra odwołuje się do konfliktu technologii i natury, gdzie ta pierwsza zostaje przedstawiona w sposób destruktywny, a druga życiodajny. Typki od złych maszyn rezydują na lodowym pustkowiu a jej kompletne przeciwieństwo w postaci dzikusów, żyjących zgodnie z naturą ma dom pośród bujnych lasów. Ci drudzy mają nawet specjalne drzewka, ożywiające ziemie i powodujące poniekąd rozrost lasów. Niby są jeszcze dwie inne frakcje, ale tylko nasi eko-wojownicy działają na rzecz odrodzenia planety. Dzięki pirhania za ten dojrzały przekaz. Po prostu Avatar pełna gęba-- a zapomniałem, że budżetem jednak nie ten.

No i żeby nie było zbyt obco. To wszystko, cała otoczka jest utrzymana w tonie odtwarzającym gothica. Elex to ruda magiczna, Duras to Diego, frakcje to obozy itd.

Byłbym zapomniał. Żeby odwróci uwagę od infantylnej narracji, wrzucono trochę bluzgów, więc gierka ma już fasadę dorosłego, szorstkiego, niby poważnego świata. Nie wiem, czy to wyłącznie pomysł na polski dubbing, czy pirhanie nie powstydziły się też takich tanich zagrywek, ale wygląda to słabo. Do tego nie mogę odpędzić się od wrażenia, że wpletli przekleństwa w takim stylu, żeby upodobnić grę do Wiedzmina. To, że wyszło „fajnie” i na siłę tojuż było wyraźnie mało istotne.

Nie rozumiem, dlaczego gry pirhani nadal mają wzięcie w Polsce. Nikt się tym studiem nie jara poza Niemcami- wiadomo dlaczego-- Polakami, Ruskimi i paroma mniejszym krajami z Europy wschodniej i środkowej. Ja rozumiem, że kiedyś gothic był na fali, miał śmieszne teksty, ciekawą jak na dawne lata prezentacje świata. Fabuła wchodziła lepiej od klasyków pokroju, planescape- w sensie, że była łatwiejsza w odbiorze, a nie lepsza. Co nie zmienia faktu, że Gothic nigdy nie był żadnym szczytowym osiągnięciem rpg, jak niektórzy chcieliby wierzyć. No i to było ponad dekadę temu. Do tego zaimplementowali mechaniki z gothiczka do tytułu z tego roku. Matko Bosko. Słowo daje, że Elex ma w Polsce hajp większy od udanych eksperymentów made in Poland, w postaci Ethana Catera Beat cop, ostatnio Observera. Cudze chwalicie, swojego nie znacie pasuje tutaj jak ulał.Ktoś się jara retro rpgami? To ma przecież Pillarsy, teraz wyszło Divinity 2, za rok wychodzi Wasteland 3. Ciekawe i lepsze od potworków z Niemiec. W ogóle mam wrażenie, że Pirhania robi gry jakie robi, bo tak naprawdę nie umie inaczej. Dla porównania Obsidian bawi się ostatnio w retro rpgi z rzutu izometrycznego mając na koncie takie gry jak Kotor2, Stick of Thruth czy New Vegas. Pirhania nigdy nie zrobiła tak naprawdę czegoś innego niż gry starające się gonić gothic, naśladować gothica, ba być gothciem! Cały czas tłuczenie od sztancy jednego i tego samego a gothicowcy oczarowani niczym świętym graalem. Fanboje pirhani to w ogóle egzotyczne zjawisko.

Wiem, że pachnie nieco bólem pośladków, ale po prostu ten pirhaniowy fenomen jest we współczesnej Polsce kuriozalny.

Imo jedyna dobra rzecz, które wynika z Elexa, to sygnał, że na rynku rpgów jest potrzebny porządny rolplej w klimatach sci-fi. Jakieś lekarstwo. Andromeda polegała, przy okazji psując jedną z najfajniejszych marek. Elex poległ. Zdaje się, że producenci AAA i ci ze skromniejszym budżetem kompletnie nie umieją w większości przypadków ugryźć w ostatnim czasie tematu. Pomimo ostatnio nieprzychylnych o cdp informacji, nie pozostaje nic jak innego pokładać nadzieje w cyberpunku 2077.

Tymczasem w 2030 roku Bjorn udziela wywiadu o planach studia. Robią Elexa 6, który będzie największą grą pirhani. Bo Bjorn i spółka to w sumie chcą robić gry jak Rocsktar, ale nie chcą powiększyć zespołu. Po co się rozwijać. Oni są małym studiem, nie chcą przyjmować nowych pracowników. Nie, bo nie.

Elexa 2 zresztą już zapowiedzieli. Serio.

spatchowany, plus fanowskie rozszerzenie "Content Mod" + "Quest Packi".
O ile 1 i 2 znam na pamięć, to trójeczki nie ruszałem .
No kusiło mnie, żeby po tylu latach wrócić jeszcze do pierwszej części, zapalić fajeczkę w obozie bagiennym ale ... kurczę, ile to już lat, a ile wspomnień . Jak dziś pamiętam ten klimat pierwszej części, grę odpaliłem gdzieś wakacje, późny gorący wieczór - na zasadzie, a sprawdzę co to, no i poszło !. Wessało mnie kompletnie, zresztą chyba nie tylko mnie. Wakacje i nocne granie. Magia. Później była dwójka, i chyba dodatek jakiś był. No i teraz, po tyyyluu latach trójeczka.
Tak wiem, później była Arcania, Risen-y, no i teraz Elex, ale ... dla mnie Piranha to trzy "Gotiki".
Co jeszcze ... Morrowind był super ! - zwłaszcza z dodatkami. No, ale tam też już nie wrócę, niech zostaną na zawsze w pamięci magiczne chwile i wspomnienia.
No wiem, strasznie to sentymentalnie wyszło
A, no i bym zapomniał - żaden Ork NIGDY nie będzie plugawił ziem Myrtany !

czyli Podzieleni, ale zRzyci
http://polygamia.pl/w-tyl-ku-akcji-south-park-mogl-miec-w-polsce-fajny-tytul-ale-slady-po-nim-znikaja/
czyli nowy South Park.

Dlaczego o tym piszę? Dociągam jedynkę ze Stima, pora nadrobić braki, ale widziałem początek dwójki i... myślę, że wielu Bastionowiczów powinno w to zagrać

Znowu dlaczego? Bo (cytując za GOLem)
Fabuła The Fractured But Whole startuje już po rozłamie wśród kumpli. Szop i Przyjaciele pragnęli, by ich cykl produkcji o superbohaterach był najlepszy, ale nie wszyscy chcieli się zgodzić na proponowany przez Cartmana plan i nastąpił podział. Szop i Przyjaciele (wcale-nie-Marvel) to grupa, do której na starcie dołącza nowy dzieciak, czyli postać kierowana przez gracza.
Kumple Wolności zaś to konkurencyjna ekipa (wcale-nie-DC-i-X-Men), walcząca ze złem na swoich zasadach – właśnie w jej szeregach znaleźli się Stan, Kenny, Timmy, Token i Butters. Ale nie dajcie się zwieść pięknym słówkom wygłaszanym po zmroku na dachach budynków.

Celem obu ekip jest zarobienie miliarda dolarów na własnej serii filmów, a pierwszy krok do osiągnięcia tegoż stanowi odnalezienie starego i brzydkiego kocura, za którego wyznaczono 100 dolarów nagrody.



Czyż to nie idealna gra dla miłośników "marveli" oraz marvelizacji SW? Nieważne jakie filmy robimy, ważny miliard No i fani na Instagramie, który zastąpił Fejsa, a tam mają tylko dwóch widzów, w tym jednego rudego

W każdym razie humor nadal został taki sam, pierdo-fekalny, ale nadal cisną po zjawiskach popkultury i nie tylko (ciekawe czy gdzieś tam dostanie się i SW?).
Natomiast co do superbohaterów to cudowny jest wstępniak w którym Cartman ujawnia motywy dla których zostaliśmy kolesiem z supermocami... bo każdy taki musi mieć swoją traumę.

Jaka jest nasza? Dla mnie przewidywalna, bo
początek spoilera wychodzimy w nocy z pokoju, obudzeni pojękiwaniem naszej matki i natykamy się na trzech włamywaczy, których pokonujemy.
Ale nie to jest ważne, podchodzimy do drzwi sypialni, a tam... TRAUMA Okazuje się, że naszą kochaną mamusię "krzywdzi"... tak, nasz ojciec, któremu ufaliśmy. Co robi? No to co mama i tatą robią w łóżku o 2 w nocy koniec spoilera


Można się skrzywić i wystartować z własną franczyzą? Można?
Przewidywalne, ale miałem banana na ryju.

Więc polecam i nie mogę się doczekać, aż sam zagram.

Krótka relacja z weekendowego grania. W ogóle czekaliśmy z kumplem na cracka, bo Denuvo łamią ostatnio na luzie, ale nie.
Więc kupił na PS4 i tu jednak nutka zazdrości i sentymentu, że można taki tytuł przejść na konsoli i odsprzedać, jest na to rynek i nikt się do tego nie dobrał na poważnie.

Dlaczego tak? Bo to jednak kolejny Assassin od Ubi.
Więc przekleję mój post z innego forum
***
Tak czy siak jestem po pierwszym dniu gry z AC:O, zeszło mi jakieś 6 godzin, które spędziłem praktycznie w pierwszej lokacji, czyli Siwie. Wyeksplorowałem ją na maksa i dopiero wyjeżdżając z niej zobaczyłem napisy Assassin`s Creed Origins.

To znaczy, że Siwa jako wstępniak, prolog do gry, samouczek - jest k`sko wielki i solidny. Można tam zrobić praktycznie każdego rodzaju czynność, z którą przyjdzie się zmierzyć w dalszej części gry, łącznie z grobowcem ala Tomb Raider... dobra TR to to nie był, ale wiecie o co chodzi.

Naprawdę można się tam bawić przez 6h (pomijając to, że pada do PS4 nie skumałem w całości, ciągle mi się zdarzały błędy, ale tak to jest grać okazyjnie) i nie czuć potrzeby pójścia dalej. Nie mówię tego jako jakiś fan sandboksów - po prostu stwierdzam fakt, że jeśli już mamy sobie też zrobić jako taką wycieczkę po Egipcie to można to zacząć od samego początku.

Niestety... AC:O to nie jest zmiana serii na coś o czym zawsze marzyłem, czyli poniekąd miks Hitmana z Thiefem. To raczej brutalne pójście w stronę Diablo, Dark Soulsów, Witchera, Ghost Recon i z czego ta gra jeszcze zgapiała.

Prawda jest taka, że zawsze starałem się grać w ACki jak najbardziej skrycie. Nie przeszkadzała mi walka na kontry, bo... po prostu nie walczyłem. Kiedy trzeba było ciskałem bombę z gazem, gwiazdki-miny na ziemię i zwiewałem.
Oczywiście czyściłem bazy dla draki stealth-killami, ale to zawsze było granie właśnie na cichego zabójcę.

Tutaj... teoretycznie też można to robić. Są perki do wzięcia dające więcej XP za s-kille, są dymne bomby i strzałki powodujące berserk przeciwnika, ale... gdyby tak grać to straciłoby się szansę na tą jedną z nowości od Ubi, czyli system walki bez kontr (znaczy kontry są nadal tylko inaczej działają), oparty dodatkowo o levelowanie postaci i levelowanie ekwipunku.

Co mogę o tym powiedzieć? Nie czuję tego po prostu. Niektóre bronie są zbyt OP, niektóre nie zostały zrobione tak jak powinny, a przy tym łuki to prawdziwa broń maszynowa tej gry. Walka po prostu jest dziwna, może dlatego że wzorowana trochę na Witcherach, które nigdy mi nie pasowały.
Nie mówiąc już o tym, że dziwnie wygląda koleś który dźwiga na plecach 3 łuki, tarczę i miecz, biega sobie swobodnie i robi przewroty. Jeśli już chcieli pójść w tą stronę to brakuje mi ograniczenia ekwipunku + ograniczenia ruchów - masz więcej sprzętów, wolniej biegasz, nie możesz rollować itd.


Aż w końcu zostaje najważniejsze, czyli... eXPienie. Tak moi drodzy, nie ma się co oszukiwać, ale Ubi oszukuje nas, dając teoretycznie wielką swobodę, ale swoboda tj. wg słownika to możliwość postępowania lub zachowywania się bez konieczności ulegania przymusowi lub ograniczeniom.
Przymus eXPienia (w przeróżny sposób, więc swobodny przymus ) jest straszliwy. W Siwie jeszcze tego nie widać, ale mój kumpel jest już dużo dalej i mówił mi, że po prostu nie ma czasem możliwości przejścia głównego wątku, bo (nie ukrywajmy) AC to nadal walka, a ciężko walczyć z kimś kto zabija cię jednym ciosem na normalu...

Wygląda to trochę dramatycznie, w sensie "zrobiliśmy wam wielką mapę i milion aktywności, więc jak to nie chcecie ich robić? zrobicie je albo utkniecie" - dajemy wam seks z wymarzoną kobietą, ale to ona decyduje co i jak, a że lubi skuć was kajdankami i pobawić się straponem... cóż


Jutro zobaczę jak to wygląda w pierwszej większej miejskiej lokacji, nie mniej... wolałem jednak chyba stary format AC.
***


No i część z niedzieli
***
Dokończę to co dzisiaj ugrałem, czyli kolejne 6h.
Zwiedziłem dwie następne lokacje i wracając do eXPienia - jeśli faktycznie robi się wszystko, może nie wszystko, ale w misji pobocznej z jakąś bazą dodatkowo czyści się skrzynię czy inne takie to spokojnie doświadczenie skapuje i jest się 2 poziomy wyżej od wymaganego.

Jeśli jednak nie chce się tego robić... cóż - trzeba. Nie jest miło, gdy i tak mocny łuk zabija cię jedną strzałą. Jest to chamskie moim zdaniem - zrobiliśmy dla was taką grę, że zmusimy was żeby ją zwiedzić.


A jaką? Ciężko ocenić po 12h i 3 lokacjach, raczej zastanowiłbym się czy bardziej znaleźć czas na kopię warezową niż kupować oryginał. Kiedyś, w GOTY, może tak.

Wracając do pytania jaka to gra - to, zdaje mi się, jest kolejny tytuł z serii AC, w którym... mało jest oryginalnego Zabójcy, a więcej tego czegoś innego, jak w Black Flagu, gdzie właściwie chodzi o piratów.
Tutaj chodzi o Medżaja, takie po prostu wojownika, napierdzielacza, bo w końcu pod to ten system został zrobiony. Jak się człowiek bardziej w to zagłębi to nawet można powalczyć, poziom jest zaskakująco zadowalający, jak się wpadnie w zbyt dużą grupę do desynchronizacja murowana.

Ale jak tak sobie siedziałem i gadałem z kumplem, który użyczył mi konsoli to wyszło, że "nowa" gra Ubi wcale nie jest... "nowatorska", ale... cwanie miksująca wiele rzeczy, które już widzieliśmy w innych tytułach.
Wyszło nam tak, bardzo subiektywnie:
Far Cry – bo mamy polowanie na zwierzęta, czyszczenie obozów, znakowanie celów ptakiem
Mad Max – można napadać na kupców, co kojarzy mi się z konwojami
Witcher 2&3 – system walki
Dark Souls – niektórzy bossowie, zwłaszcza ci... więksi od nas, w różnym znaczeniu
Diablo – levelowanie ekwipunku, jakoś do tego nie mogę się przekonać, nie poczułem różnicy między kupowanie/zdobywaniem nowego, a ulepszaniem u kowala
Ghost Recon – wielki świat (fakt, że bardziej sensownie upakowany „życiem”) i drabinka bossów The Order trochę przypomina tamtejszą
Tomb Raider – zwiedzanie grobowców na upartego, wiem że takie lokacje były od dawna, zawsze je lubiłem ale ta Layla...


No właśnie, tak naprawdę najbardziej (poza samym wątkiem syna Bayeka i Rzymian w tle) to chciałbym się dowiedzieć co z nią dalej, o co chodzi, bo temat Abstergo, AC w "naszej" rzeczywistości Ubisoft sp`lił już dawno temu, chyba od początku nie wiedząc co z tym zrobić.

Na dobrą sprawę chciałbym się też przekonać czy znudziłbym się tą grą, będąc zmuszanym do levelowania, bo później mojego kumpla nawet nie interesowało o czym jest quest poboczny - po prostu patrzył, który mu da więcej XP i czy to styknie. Słabo.


Z pewnością świat jest imponujący, upakowany solidnie, ze szczegółami tamtych czasów. Robi wrażenie. Cała reszta... jest dyskusyjna pod tym względem co kto myśli o serii AC, jaką ma/miał jej wizję, czego oczekuje/oczekiwał.

Na mnie wymuszony level cap i poziomy miecza/tarczy nie działają marketingowo. Historia jest pośrodku, z lekki przechyłem na ciekawość, z większym na Laylę. Najbardziej chyba spodobał mi się klimat gry, omamy na pustyni i skarabeusze w grobowcach. Ale to chyba chwilowo trochę za mało.


Z trzeciej strony zawsze można liczyć na to, że ten system też się kiedyś opatrzy i może Ubi spróbuje zerżnąć z Hitmana i Thiefa? Wróci do początków, czyli do Assassina, a nie Warriora.

Żeby było jasne - nie jest to zła gra, ale moje oczekiwania były trochę inne.
***


Tak to wygląda. A naprawdę to 12h z tym AC skusiło mnie na powrót do najlepszej, cudownej trylogii Ezio. Dzięki Stimowej wersji mogę grać jak lubię, czyli ENG podpisy i włoskie dialogi... nie ma nic piękniejszego niż ten język w XV-wiecznej Florencji.

Do Bajeka pewnie kiedyś wrócę. Kiedyś. GOTY za jakiś czas to dobra wizja.



PS. Taka ciekawostka, bo sobotę padło połączenie jakoś, konsola się rozłączyła z TV i przez chwilę, chyba na reżimowej Jedynce leciał ten program `Pierwsza randka` czy coś takiego.
I była w nim całkiem fajna dziewczyna, która nagle powiedziała facetowi, że jest gikiem. Znaczy się uwielbia SW, ma plakaty, książki, pałeczki sushi.
...
Reakcja faceta była taka jak po ugryzieniu niedojrzałej cytryny. Heh i jak tu się nie potwierdza stare hasło, że "lubisz SW/Star Treka? Nie por***asz"

Także tego... ta końcówka nie ma nic wspólnego z ACO, po prostu taka luźna uwaga

A właściwie: grałem.

Bardzo przyjemna gra, sympatycznie się biło pachołków od Jokera. Dawno miałem ochotę w to zagrać, ale dopiero niedawno w końcu sobie kupiłem. Tak się wkręciłem, że aż sobie odświeżyłem trylogię Nolana.

Klimat ponury, ciężka atmosfera, czyli jak to w Batmanie być powinno. Miło było zobaczyć DC od tej fajnej strony, a nie to, co każą nam oglądać twórcy DCCU. Fabuła oczywiście nie jest jakaś niesamowita, tylko stanowi wymówkę do obicia mord przez Batmana, ale nie jest też źle. Fajnie było spotkać kilku villanów znanych z kart komiksów. Najbardziej chyba mi przypadła do gustu Harley Quinn. Najbardziej irytujące za to były fragmenty ze Scarecrowem.

Sama bitwa finałowa: no tak średnio, no. Szkoda, że Joker zmienił się w tę bestię. Wolę go w tradycyjnej odsłonie. Niemniej jednak miło się grało, wrócę na pewno do serii.

Raz że ten rok jest moim rokiem powrotu do grania, po dłuższej przerwie, to postanowiłem, w razie jakby mi się znowu odmieniło, przejść tytuły z serii już zakończonych. Tak więc zaliczyłem Bioshocki, Crysisy i Half-life`y, plus parę innych tytułów. Ostatnio odpaliłem "Maxa Payne 3", którego pierwsza część zapadła mi w pamięci. Trójka poza standardowym ulepszeniem silnika gry, w samej rozgrywce wiele nie zmienia, z początku jednak irytował mnie celownik, którego nieraz nie dało się zlokalizować na tle wszystkich widocznych fajerwerków. Fabularnie odstaje od mroku dwóch pierwszy części, co może trochę zawodzić, ale rozumiem chęć zmiany klimatu.

http://www.eurogamer.pl/articles/2017-11-06-watch-dogs-na-pc-za-darmo

Jak ktoś jeszcze nie grał, a chciałby zobaczyć to gra jest dostępna za darmo na platformie Uplay. Jest to o tyle fajna promocja, że gra zostaje w naszej bibliotece for evaaa

głownie "Bochaterowie i złoczńcy" i "Potyczki"... Wczśniej w Battlefronta I...

Skończone w zeszłym tygodniu. Eh, cała trylogia Modern Warfare, to jest coś pięknego. Pamiętam, że przechodząc już Call of Duty 4, które jakby nie było, trochę lat już ma, byłem w szoku jak świetny klimat ma ta gra. Właściwie bałem się, jak to będzie wyglądać w momencie odejścia od akcji w czasach IIWŚ, ale seria nic na tym nie straciła. Misja w Czarnobylu powaliła mnie na kolana (emocje!), sam finał też świetnie zrobiony. Modern Warfare 2 dostarczyło mi równie dobrej rozrywki, szokując zwłaszcza przy misji z zabijaniem cywili na lotnisku.

I Modern Warfare 3 niczym nie odstaje od poprzednich części. Jedyne co można zarzucić tej grze, to krótka kampania (skończyłem w jakieś 6,5h), ale emocje są naprawdę niesamowite. Wprowadzenie do gry podjęciem wydarzeń z MW2, czyli ratowanie umierającego Soapa oraz wypieranie Rosjan z USA to naprawdę dobry początek. Trochę mi zajęło przekonanie się do grania, bo to pierwszy FPS, w którego grałem na konsoli.

To co się potem dzieje, jest naprawdę zajebiste. Bardzo mi się podoba to, że wydarzenia tej III wojny oglądamy z perspektywy wielu osób. I tak na przykład widzimy to grając głównymi bohaterami, czyli Pricem, Soapem i Yurim, ale też np. ochroniarzem prezydenta Rosji, czy turystą w Londynie. W Londynie w ogóle dzieją się super rzeczy, ta wymiana ognia między Rosjanami Makarova, a komandosami na stacjach metra w pobliżu cywilów jest bardzo emocjonująca. Notabene ten fragment jako turysta, zszokował mnie chyba bardziej niż sławne strzelanie do cywilów na lotnisku w MW2. I tak oto Rosja atakuje Europe. Mega.

Wszelkie walki w Paryżu (waląca się Wieża Eiffle`a!), Berlinie (budynek spadający na łeb!) i Pradze (okupacja z egzekucjami ) są majstersztykiem. To są zdecydowanie najlepsze elementy gry. Te dziejące się w Afryce, szukając Makarova, troszkę odstają, ale też gra się przyjemnie. Zwłaszcza w misji z burzą piaskową. Bardzo mi się też podobał fragment, który podsumował całą trylogię, czyli Soap umierając () mówi Price`owi, że Yuri zna Makarova i dostajemy flashbacki: z Prypeci, detonacji bomby atomowej, egzekucji prezydenta i strzelaniny na lotnisku. No miazga. Co jak co, ale plot twistów się w CoD nie spodziewałem.

Misja finałowa fajna, ale wcześniejsze etapy sprawiły mi jednak więcej radości. Niemniej jednak koniec satysfakcjonujący. Szkoda tylko, że gra tak krótka i to już koniec MW.

Zdecydowanie 9/10. Czas na Black Ops.

Szukam czegoś ciekawego do pobrania na PS3. Mam co prawda czekające w kolejce Batmany, GTA IV, Max Payne 3 i The Last of Us i parę czesci CoD, ale chętnie coś jeszcze ogarnę.

Podobno Red Dead Redemption fajne, czy potwierdzacie?

https://lowcygier.pl/darmowe/juz-jest-assassins-creed-iv-black-flag-na-uplay-za-darmo/

Ale chodziła za mną ta gierka. Ale sie naszukałem działającej wersji. Ale mam. Jest... ciężko

https://en.wikipedia.org/wiki/Axis_%26_Allies_(1998_video_game)

Zacząłem grać Niemcami na 5* - dostałem wp` po 5 turach.
Zacząłem grać Niemcami na 3* - dostałem baty po 10 turach.
Zacząłem grać USA na 3* - dostałem baty. Nie liczyłem tur

Pora przysiąść do samouczka, poszukać tipów w necie. Ale kiedyś zagrywałem się w to z kumplami. Jaki ja stary jestem

Wczoraj, z okazji noworocznej zamuły, skończyłem ten tytuł. I czekam na dwójkę.

Pierwszy raz styczność z TLoU miałem kilka lat temu, kiedy to zobaczyłem na YT gameplay z prologu. Byłem wtedy pod wpływem co najmniej dwóch używek i bardzo się zajarałem. Prawie jak na widok budki z kebabem, którą postawili 50m od mojego domu. Później obejrzałem to na trzeźwo - i o dziwo, dalej byłem zachwycony. W końcu kupiłem konsole i udało mi się przejść.

I było super. Kurcze, kocham takie gry. Pół film, pół gra. Ameryka zdewastowana epidemią wygląda niesamowicie, każda lokacja ma wspaniały klimat. Bardzo mi się podobało to, że trzeba było czasem mocno się nakombinować, żeby przejść jakiś fragment. Broni było mało, więc oszczędzałem jak mogłem - co też jest zaletą, bo gra nie polegała na wykaszaniu kolejnych fal biegaczy, klikaczy i purchlaków, tylko ciągłym myśleniu, jak tu zaoszczędzić parę nabojów do rewolwera. Moją ulubioną bronią później stał się łuk, bo przede wszystkim zarażeni nie wiedzieli kto i skąd strzela, a w dodatku czasem można było odzyskać strzałę.

Fabułą gry jest wspaniała. Tzn na dobrą sprawę nie jest to nic, czego by się nie oglądało w dziesiątkach filmów, ale w wersji grywalnej to tak wcięgnęło. Bardzo się przywiązałem do Joela i Ellie, tak więc niektóre fragmenty gry wywoływały sporo emocji. Pozwolę sobie wymienić kilka:
-Początek, czyli śmierć Sary. Cry like a river.
-Finał współpracy z Henrym i Samem: Sam zmienia się w potwora, zostaje zabity, a Henry popełnia samobójstwo na oczach bohaterów. Miazga.
-"Nie jestem twoim ojcem" z ust Joela
-Żyrafy!!! To była tak piękna scena, może nawet najpiękniejsza jaką widziałem w grze komputerowej?
-Cała końcówka. Jestem ciekaw, czy w dwójce wyjdzie kłamstwo Joela.

W sumie można tak wymieniać cały czas, bo spore emocje wywołały u mnie też np. szef społeczności kanibali (te trupy, które znajduje Joel!). Ogólnie gra podoba mi się głównie temu, że czuje się w niej, że może i wszędzie roi się od potworów, ale zdrowi ludzie są równie niebezpieczni. Cała wizja Ameryki podzielonej na strefy kwarantanny, opustoszałe miasta zamieszkałe przez bandytów (ten pojazd wojskowy z ciałem na masce!) - bardzo bym chciał zobaczyć więcej tworów z tego uniwersum. Czekam niecierpliwie na dwójkę.

10/10 chciałoby się tylko w takie gry grać. Polecam każdemu.

Przeszedłem w końcu "Risen 2: Mroczne Wody". Za którymś podejściem, bo mnie irytował system walki. Ostatecznie nie jest on taki zły, nawet ma swój urok, a sama gra bardzo mi się spodobała. Piracki klimat, muszkiety, fajne questy i widoczki.

W bibliotece gier na Steamie miałem "Risen 3: Władcy Tytanów", które kupiłem swego czasu z "Risenem 2". Przyjąłem zasadę, że nawet nie zainstaluję trójki jeśli przedtem nie przejdę jedynki i dwójki. ;p W końcu przeszedłem dwójkę.

Moje wrażenia póki co? Regres. Optymalizacja gry leży. Niektóre miejscówki wyglądają gorzej od tych w dwójce, a gra doświadcza spadków wydajności. Jak czytałem, ma to miejsce niezależnie od "bebechów" w środku PeCeta, bo osoby z lepszym sprzętem od mojego też miały problemy (tak jak osoby z gorszym sprzętem, no ale to rozumie się samo przez się).

System walki jest jeszcze gorszy. Gra wydaje się być chaotyczna. Nie wiem, pogram jeszcze trochę w następnych dniach, może gra mnie do siebie przekona. Na razie jednak widzę regres względem Risena 2 pod wieloma względami.

Legacy of Kain: Soul Reaver, czyli dużo strasznych wampiruf - niesamowicie dobra i przyjemna gra, którą bardzo ciepło wspominam z czasów, gdy byłem nieco młodszy. Jako że niewiele z niej już pamiętam i ostatnio w ogóle mam mało czasu na gry, a akurat naszła mnie ochota, postanowiłem ją sobie odświeżyć - i wcale nie żałuję. Interesująca fabuła, ciekawie wykreowany, mroczno-gotycki świat, grafika (wygląd Raziela, głównego bohatera, do dziś mnie jara), która mimo swojego wieku jakoś mnie nie kłuje strasznie w oczy (na to jestem bardzo odporny ) i satysfakcjonujący gameplay z fajnymi elementami zręcznościowo-logicznymi + walka (wysysanie dusz i nabijanie wrogów na włócznie/kolce ). Ech, dobrze, że przypomniałem sobie o tej perełce, jak starczy mi zapału to wezmę się za drugą część, a może i za inne gry z serii.

Ruszyło, oczywiście trzeba będzie poczekać z rok zanim zaistnieje w pełni działająca wersja, ale...

https://s1.gifyu.com/images/kc4.png



Już mi się podoba. Jak ktoś pogra wcześniej to czekam na opinie.

Tak to jest, że kiedyś, jeszcze w podstawówce, kiedy to publiczna witała okrzykiem "hej, hej, tu NBA!", miałem ze 2 lata ostrej ciągoty na kosza. Tak było. Nie to żeby basket wygrał z piłką, ale... czasem zostawiałem kumpli na kortach i szedłem pod kosz, jeździłem do Pruszkowa, jedyne rozsądne chwile z kapłanem chrystusowej wiary to były wtedy, gdy szkolny katecheta montował dwie piątki na parkiet. Równy był gość, prawdziwy... ksiądz, w znaczeniu i dosłownie. Ale jak to prawdziwy - wyj* go gdzieś na pipidów za konflikt, potem słuchy chodziły, że misjonarzem w Afryce został. Miał niezły rzut zza zasłony...

Tak czy siak ostatnio miałem okazję zagrać w kosza ponownie. Była to lekka kompromitacja, ale przynajmniej do osobistych nadal mam oko.
I jakoś tak wróciłem do NBA na kompie. Mam może ze dwa wydania NBA Live, zaskoczyło mnie chyba niemile, że EA wypięła się na na PCty w pewnym momencie.
Ale jest konkurencja (nie wiem czy jak FIFA i PES, bo nie mam możliwości porównawczych) i to w postaci 2K, gości od kapitalnych Borderlandsów...

Zacząłem sobie grać, może raczej próbować, bo lista zagrań zawsze była tu bardziej skomplikowana niż w piłce, nawet na padzie. I jest tam tryb kariery.
W ostatnich FIFAch, które pamiętam też była, ale jakoś tak... gra jednym zawodnikiem zupełnie mi nie wychodziła, a całą drużyną z myślą, że powinienem szlifować mojego awatara...

A tutaj i to grając tylko jednym - jest ok. Jakoś tak... daje radę. Ale w międzyczasie - wróciła też FIFA, bo tak od gadki do gadki doszło do mnie, że 17-tka zaproponowała tryb hmmm fabularny niejako.
Co prawda musiałem pożyczyć konsolę do tego, ale - jestem pod wrażeniem. Serio. Chociaż to ani RPG (chociaż niektórzy uważają, że już wszystko tym jest w grach video), ani Heavy Rain to... wciąga.

Klimat najlepszej i najbardziej imprezowej ligi świata (piłkarskiej, bo do NBA nie ma podejścia jednak), nawet Murzynek pasuje, chociaż czytałem że były sarkania na mieszańca Ale przecież to Wyspy... jest ciekawie i w cwany sposób pociągnięto to do FIFY18, którą też mam i podobno sejvy można przenieść.


Ciekawe takie wirtualne życie. Nigdy mnie nie pociągało, ani Simsy, ani symulatory prowadzenia ciężarówki, dziwnie jest dla mnie grać w coś co się dzieje w moim życiu (nie, nie prowadzę ciężarówek, ale samochodem się najeździłem w realu), ale taki piłkarski czy koszykarski bajer, w sensie nie tylko mecz - rozdanie punktów statystyk - mecz - punkty itd., ale i pewna historia, nawet dość sztywna - to fajny bajer.

Chyba, że po prostu lata nie grałem, przesiadając się poważnie na kuleczki z Football Managera. A ci co to tłuką to rok po roku i zbierają karty w Ultimejcie... dla nich to żaden bajer. Ale mnie się podoba.

Aktualnie praktycznie już w ogóle nie gram w poważne gry, ale mam słabość do mobilnych "gotcha games" ze znanych uniwersów. Łatwo się od nich uzależniam, jara mnie powolne zbieranie i ulepszanie kolekcji znanych postaci, którą mam zawsze pod ręką w telefonie.

Mam za sobą kilkumiesięczne okresy codziennego, hardcorowego grania w Marvel Contest of Champions, Marvel Future Fight i oczywiście Star Wars Galaxy of Heroes.

Za każdym razem wygląda to tak samo: po wyjściu gry początkowy zachwyt i rozpoczęcie bardzo aktywnej gry, później powolne psucie gry przez twórców i moja narastająca frustracja. Dochodzą do tego też coraz większe nerwy małżonki, o to że wciąż bawię się telefonem. Wszystko to w końcu powoduje porzucenie przez mnie danej gry. Po mojej ostatniej przygodzie z Galaxy of Heroes byłem wolnym i szczęśliwym człowiekiem, ale nagle dowiedziałem się o grze:

Marvel Strike Force
https://marvelstrikeforce.com/
No i znowu wsiąknąłem. Gram od kilku dni i świetnie się bawię. Gra czerpie z wszystkich poprzednich gotcha games (najwięcej z Galaxy of Heroes), w które grałem, ale bierze z nich najlepsze elementy, a nie kopiuje tych, które mnie frustrowały. Na razie jest w soft launchu, ale już teraz jest bardzo dopracowana i nieźle przemyślana, szykuje się kolejny mobilny hit. Do tego nie jest zbyt wymagająca czasowo, rodzinka nie będzie miała żadnych pretensji. Mam nadzieję, że twórcy nic nie popsują i gra zagości na dłużej w moim telefonie.

Dark Forces 2. Niezła giera mimo, że oczy trochę bolą od pikselozy. Dawno nie grałem w połączenie platformówki i strzelanki i aż dziwię się jak dobrze się bawię

czyli głupia nadzieja, że może coś chociaż dorówna VTMB z Clan Quest modem... wszystko nieważne, kupię to sobie i tak jak będzie gdzieś za 50 zyli
ALE
czy ktoś, jak gra albo wie, ogarnia ideę drenażu śmiertelnego tych imiennych NPCów?

Chodzi mi właśnie o ideę, bo nie zaobserwowałem żeby nasz doktor miał ciągoty ku temu i chyba nawet "kanoniczna" gra do tego się sprowadza (nie licząc wątku startowego z siostrę )...


Miło by było gdyby ktoś podzielił się przemyśleniami.

Może już wiecie, a może (tak jak ja) dopiero się dowiedzieliście - pecetowa wersja gry "For Honor" do pobrania do 18.06. Z tego co wyczytałem na szybko, to od płatnej wersji różni się mniejszą ilością wyboru postaci - 6 zamiast 12, z czego trzy będą z frakcji wybranej przez gracza. Resztę można odblokować za "grową", lub prawdziwą kaskę
Oczywiście, trzeba miec/założyć konto na Uplay-u, albo zalogować się z tego linka : https://free.ubisoft.com/promotions/for_honor/26/, i dodać/pobrać grę do swojej biblioteki

Dzień dobry państwu, przeszedłem grę, chciałem się pochwalić i podzielić tym doświadczeniem, bo to była fajna gra.

Gra nazywa się Kholat i wyszła w 2015 roku. Oparta jest o prawdziwe wydarzenia, znane obecnie jako incydent na przełęczy Diatłowa: https://en.wikipedia.org/wiki/Dyatlov_Pass_incident

Być może znacie tę sprawę, a jeśli nie, to warto poczytać, bo jest ciekawa i tajemnicza. W skrócie: w 1959 roku grupa rosyjskich studentów udała się na eksplorację północnej części Uralu, po czym zaginęła. Kilka tygodni później odnaleziono ich namiot, w okolicy ciała części turystów, półnagie, namiot był rozcięty, tak jakby coś ich przeraziło w nocy i wybiegli tak, jak spali, na kilkudziesięciostopniowy mróz. Przeszło dwa miesiące później w położonym nieopodal jarze znaleziono ciała pozostałych członków ekspedycji; co ciekawe - część miała poważne obrażenia (strzaskana czaszka, zmiażdżona klatka piersiowa). Radzieccy dochodzeniowcy przeprowadzili śledztwo, które nie dało konkretnych wyników - nie byli w stanie wyjaśnić co się stało, co oczywiście rozpaliło wyobraźnię ludzi na całym świecie i od tego czasu powstało mnóstwo teorii: UFO, Yeti, eksperymenty radzieckiego wojska, udział wywiadu, atak rdzennej ludności itd. itp.

To taki skrót całej sytuacji; zainteresowanym polecam poczytać na internecie, bo sprawa jest naprawdę ciekawa i daje pole do popisu dla wyobraźni.

W 2013 roku wyszedł amerykański film o tym wydarzeniu - The Dyatlov Pass Incident (znany też jako Devil`s Pass). Polecam, to fajny horror.

Ale do rzeczy. Jest też gra inspirowana tymi wydarzeniami, nazywa się Kholat i zrobili ją Polacy (!). Nie jest długa, choć jeśli człowiek nie wie co zrobić (i nie korzysta z poradnika) to może się w niej potracić. Otóż my - jako gracz - chodzimy po okolicy przełęczy Diatłowa i zbieramy strzępy informacji, w postaci skrawków gazet, kartek z dziennika i tym podobnych. Nie mamy żadnej listy questów, nikt nas nie prowadzi za rączkę, idziemy gdzie chcemy. Mamy mapę - ale nie pokazuje, w którym miejscu mamy jesteśmy. Mamy za to kompas, a więc nawigować trzeba ręcznie. Wypada to świetnie, bo już sama nawigacja w terenie jest pewnym wyzwaniem. Teren który badamy jest też w niektórych miejscach niebezpieczny... nie będę opowiadał tutaj więcej, bo lepiej żeby gra sama zrobiła na was wrażenie. Ja grałem na słuchawkach i bywały momenty kiedy czułem się mocno zestresowany, a i podskakiwałem ze strachu xD

Polecam. Kholat to gra jakby nie z naszych czasów, gdzie rozgrywkę upraszcza się do maksimum; trzeba dużo kombinować samemu, można się łatwo pogubić, nie ma save`owania na żądanie. Jest to gra bardzo klimatyczna i ciekawa (grajcie na słuchawkach!)
Osobiście polecam zaględanie co jakiś czas do poradnika, bo można się zniechęcić ("no i co, i gdzie ja mam teraz iść, czego wy ode mnie chcecie xD). Ale jak ktoś ma żelazny zapał i woli wszystko sam, to wiadomo, tak też można.

Dobra rzecz. Polecam cieplutko.

PS. Głos tam podkłada Sean Bean!

od ostatniego posta tutaj.

Od "The Last of Us" udało mi się skończyć jeszcze:

1. Call of Duty: Black Ops - fajnie się postrzelało, ale jest zauważylny bardzo duża różnica jakościowa od Modern Warfare. Szczerze to mocno się wynudzilem, fabuła jest średnia, finał rozczarowuje. Straszliwie mnie irytowały te przeciągnięte sceny przesłuchań. Fajnie za to wyszło wplecenie tego w tło historyczne - pojawienie się Kennedy`ego oraz Castro. 6/10

2. Medal of Honor (2010) - No, przeszedłem. I tyle mogę o tej grze powiedzieć. W sumie to fabuła marna. Grało się podobnie jak w CoD, nic odkrywczego. Szkoda. Mam bardzo dobre wspomnienia z tą marką. 5/10

3. Wiedźmin - W "Dziki Gon" grałem stosunkowo dawno, a jedynki jakoś nie miałem nigdy chęci sprawdzić. Sprawdziłem i jestem zachwycony. Świetna gra, wspaniały klimat. Fabuła jest na bardzo wysokim poziomie. Grało mi się równie przyjemnie co w trójkę. Na pewno kiedyś wrócę. 9/10

4. Red Dead Redemption - Niedawno zacząłem lubić westerny, których swego czasu nie trawiłem. I powiem szczerze, że ta gra wywołała kolejny wzrost sympatii do tego gatunku. Początek był nieco rozczarowujący (strzelanie do królików, wypasanie bydła, a szczególnie przejazd do sąsiedniego miasteczka dyliżansem - o Jezu, jak tym się okropnie jeździ). Później, jak już fabułą się rozkręca, jest świetnie. Misje są może trochę na jedno kopyto, ale klimat gry wspaniale to rekompensuje. Jedna z moich ulubionych scen w grze, to wjazd do Meksyku:

https://www.youtube.com/watch?v=AUXGW6sWYDY

Końcówka jest wspaniała: początek spoilera odzyskanie żony i dziecka, a następnie zabójstwo Marstona przez agentów na farmie i zemsta syna po kilkua latach <3 koniec spoilera. Świetnie się bawiłem przy tej grze, aż żal było kończyć. 9/10

5. Max Payne 3 - Gra przyjemna, ale mocno inna od fenomenalnej 1 i 2. Miło było uslyszeć znajomy głos Maxa (chociaż jak wiadomo powinien on mówić głosem Radka Pazury, ale ten też fajny ), postrzelać sobie z bullettimem - chociaż znacznie różnym od tego co znaliśmy z poprzedniej części. Na plus też zaliczam trudność gry. Wpakowanie całego magazynka w przeciwnika nie rozwiązuje sprawy. Nie ma co marnować amnunicji. Bałem się trochę tego, że gra ma miejsce w Ameryce Południowej, ale da się to znieść. Chociaż i tak dużo lepiej odbierałem misje w Nowym Jorku. Jakoś tak lepiej się patrzy na Maxa w skórzanej kurtce, a nie w hawajskiej koszuli. Najbardziej z całej gry podobało mi się odegranie przewodniego motywu muzycznego na pianinie przez Maxa: There it was, the soundtrack to my life, and, for a few seconds, came harmony, finally.. <3 Fabuła jako tako jest dziwna i skomplikowana. Z tego co czytałem, to dużo osób chyba miało problem, żeby ją ogarnąć, tyle tam było zwrotów akcji i dziwacznych rozwiazań fabularnych. Niemniej jednak bawiłem się całkiem nieźle. 7/10

6. Batman: Arkham City - tak jak Arkham Asylum mi się podobało, ale fenomenu nie zrozumiałem, tak Arkham City mi niesamowicie podeszło. Otwarty świat sprawdził się naprawdę dobrze, na szczęście nie był jakiś ogromny (coś co mnie irytuje ostatnio, to wszędobylskie sandboxy, które są strasznie męczące). Walki świetne, dużo fajnych bossów (Two-Face, Pingwin, Bane, Harley Quinn, Ras`al`Ghul) i sojuszników (Robin i Catwoman). Osadzenie po raz kolejny w roli złoka Jokera wypadło świetnie. Zakończenie jego wątku jest naprawdę pierwszorzędne. Szkoda tylko, że nie ogarnąłem, że Protokół 10 kończy właściwie zabawę i nie dokończyłem połowy rzeczy, np. nie znalazłem Deadshota ani złodzieja tożsamości. Zabawa wspaniała, polecam każdemu. Zawsze przyjemnie prać mordy przeciwnikom Batmana. 9/10

A aktualnie gram sobie w Assassin`s Creed: Brotherhood i też wciągnęło mocno. Na pewno sprawdzę sobie jeszcze parę części, bo zacząłem tak od d. strony i to mój pierwszy AC.