mało oryginalny tytuł posta
dużo dialogów

Ano tytuł mógłby być. "Moje opowiadanie" jest zazwyczaj jakimś chłamem o klonie biegnącym po polu.

Jest dość oryginalnie i imperialnie. To lubię. Dziewczyna z Secret Order z przerostem ego. Jak można nazywać się Sithem? Takich jak ona, było trochę we flocie. I jeszcze te związki z Vadrem... Nie za dużo TFU? Imperator miał rzeszę szkoleniowców, co zdolniejszych brał pod własne skrzydła, ale przydzielać kogoś Vaderowi? Thrawn też nie miał najlepszych doświadczeń z jej podobnymi. Jedna taka zwana Arden Lyn zdradziła. Niby nasz admirał mógł się dzięki temu wykazać, ale...

No nic. Pisz dalej, bo mi się podoba. Styl dialogów jest strasznie zmienny, ale zaznaczyłaś, że ona także, wiec można to zrozumieć. Zresztą Rukha znała z sekretnych spotkań w Pałacu Imperialnym, więc da się strawić tą niezbyty stylistycznie poprawną rozmowę.

A da się go jakoś zmienić?
Poza tym Vader mi pasował, zwłaszcza widać to pod koniec. I kto inny mógł poznać Thrawna z Kass?
Co do stylistyki, to chodzi ci o to, że Rukh mógłby mówić bardziej swobodnie?

Lekki krążownik gwiezdny Cichy przybił do Upomnienia zgodnie z planem. Kass z ciekawością przyglądała się okrętowi i manewrom pilota, który trafił w szyb dokujący za pierwszym razem. Na specjalnych prowadnicach umocowano cztery TIE Interceptory, kadłub miał ciemny, matowy kolor, a na burtach wymalowano bordowe symbole Imperium.
Na pokład można się było dostać tunelem transferowym z prawej burty.
- Cichy, tunel transferowy uszczelniony i bezpieczny. Zapraszam na pokład.
- Dziękuję. Przesyłka w drodze.
Kass wyczuła, że do hangaru schodzi Thrawn. Pożegnała się więc z kolegami z kontroli lotów i zeszła na płytę.
- Dzień dobry, pani kapitan. – przywitał ją dowódca.
- Dzień dobry, panie admirale.
- Gotowa do nowego życia?
- Tak jest, sir.
- To dobrze. Oficjalnie zginie pani podczas następnej bitwy. Jakieś specjalne życzenia?
Wyjęła z kieszeni dwie datakarty i podała je admirałowi: - Tak na wszelki wypadek napisałam te listy. Szczerze mówiąc, jeszcze przed Endorem. Prosiłabym, żeby je przekazać dowódcy Jaxowi Maalikowi z Ciernia Imperium i Barrissie. Tu jest adres.
Thrawn schował karty do kieszonki na piersi: - Jak mogło być inaczej. Cieszę się, że zdecydowałaś się na to zadanie, Kass. Ale nie pozwalam ci używać Mocy przeciwko Chissom. Ani tym na Cichym, ani żadnym innym. Mam też do ciebie osobistą prośbę – dodał ciszej - chcę, żebyś zastanowiła się nad drogą Jedi.
Przerwał na chwilę, gdyż spodziewał się wybuchu słusznego gniewu. Jednak pani kapitan nawet nie drgnęła, co go mile zaskoczyło.
- Oczywiście Jedi stojącego na straży Falangi.
- Moc mnie poprowadzi, sir. Ja mogę tylko płynąć z jej nurtem i nie utonąć. Przysięgam jednak, że nigdy nie zwrócę się przeciwko panu, pańskiemu ludowi i Imperium.
W odpowiedzi dowódca uśmiechnął się do niej: - Wiem.
Przerwał im syk otwieranej śluzy. Gdy się odwrócili, zobaczyli troje Chissów w bordowych, imperialnych mundurach, maszerujących równym krokiem w ich stronę: kobietę i dwóch mężczyzn. Cała trójka przewyższała Kass co najmniej o pół głowy. Pierwszy oficer był najstarszy z nich wszystkich. Sila nie potrafiła powiedzieć, czy był w wieku Thrawna, czy młodszy. Jak dotąd spotkała tylko jednego błękitnoskórego Obcego i nie miała pojęcia, jak rozpoznać ich wiek. Kobieta wyglądała na mniej więcej trzydzieści, trzydzieści pięć lat. A trzeci… Pani kapitan opadła szczęka: trzecim był oficer z jej wizji!
Przybysze zatrzymali się dwa metry od admirała i spięli na baczność.
- Wielki admirale Mitth’raw’nuruodo, kapitan Kres’er’tann melduje się na rozkaz. – wspólny najstarszego Chissa był dość dziwnie akcentowany, ale poprawny. To dobrze. Przynajmniej z jednym będzie mogła rozmawiać. Co prawda uczyła się ich języka, lecz nie ośmieliłaby się w nim mówić publicznie bez długich godzin konwersacji i ćwiczeń.
- Spocznij. – rzucił Thrawn – Kapitanie, przedstawiam waszego dowódcę. Kapitan Kassila. – poczym zwrócił się do niej – To jest pani pierwszy oficer.
Kass skłoniła grzecznie głowę, odrywając wzrok od drugiego mężczyzny.
- Proszę do mnie mówić imieniem rdzeniowym Sert, dowódco. – zaproponował pierwszy.
- To nie będzie konieczne, kapitanie Kres’er’tann – odparła w cheunh, wolno lecz wyraźnie wymawiając słowa. – Jeśli pan pozwoli, będę mówić tak, jak jest to przyjęte w Falandze.
Zaskoczenia całej trójki nie dało się porównać z niczym. Co prawda drgnęły im tylko powieki, ale w Mocy wyglądało to zjawiskowo.
- Ależ oczywiście, dowódco. Jak pani sobie życzy. – odparł w tym samym języku. Spojrzał przez sekundę na admirała, ale ten widocznie pozostawił wyjaśnienia Kass. – To jest główny technik Sid’ellia – wskazał na kobietę i wreszcie… - A to pani adiutant, porucznik Mitt’rask’arani.
- Pani technik, poruczniku. – Kass skinęła im lekko. Odpowiedziała tylko Chissanka. Porucznik wyprostował się dumnie i byłby pogardliwie prychnął, gdyby jego rasa miała w zwyczaju okazywanie emocji. Zresztą obecność Thrawna nie pozwalała mu się w ogóle odezwać.
- Zostawiam panią w dobrych rękach. – rzekł admirał we wspólnym. - Życzyłbym sobie, żeby Cichy jak najszybciej wrócił w swój rejon.
Oboje kapitanowie sprężyli się na baczność i rzucili jednocześnie:
- Tak jest, admirale Thrawn.
- Tak jest, admirale Mitth’raw’nuruodo.
Admirał spojrzał jeszcze na Kass, a ona wyczuła bijącą od niego dumę. Z niej? Z Serta? A może z kolejnego pomysłu, który się sprawdził?
- Niech Fortuna wojowników uśmiechnie się do ciebie. – powiedział cicho.
- I do pana, admirale. – odparła, a gardło jakoś dziwnie się jej ścisnęło.
Potem cała czwórka zasalutowała Thrawnowi. Ten oddał salut, odwrócił się i poszedł do turbowindy. Kiedy zniknął im z oczu, Sert zwrócił się do niej, nadal we wspólnym.
- Czy mam przysłać kogoś po pani rzeczy?
- Nie, pierwszy. Mam tylko to. – wskazała na niewielką torbę stojącą nieopodal.
Chiss skinął na porucznika. Ten z ociąganiem wykonał polecenie, ale jego oczy ciskały gromy.
- W takim razie zapraszam na pokład, dowódco.
Zrobili w tył zwrot i Kass miała wrażenie, że już nigdy nie postawi stopy na niszczycielu. Zamykał się kolejny rozdział jej życia, a to, co na nią czekało, napełniało ją strachem.

- Za pani pozwoleniem – zaczął Sert we wspólnym po drodze na krążownik – Świetnie mówi pani w cheunh. Jak to możliwe?
- Operacja krtani. Wielki admirał… - zacięła się na chwilę, ale stwierdziła, że pełne nazwisko będzie lepiej przyjęte – Mitth’raw’nuruodo zgodził się być wzorem dla chirurgów. A tych mamy świetnych. Poza tym nauczył mnie waszego pięknego języka. Oczywiście proszę mnie poprawiać, jeśli zrobię jakiś błąd. I niech pan wyznaczy kogoś do prywatnych lekcji, jeśli uznacie, że są mi potrzebne.
- Może na początku. – doszli do końca tunelu i Sert dotknął panela otwierającego drzwi – A oto Cichy.
Mimo wszystko Sila spodziewała się czegoś innego. Weszli do obszernego holu, łączącego główne korytarze dwóch poziomów. Jedne, szerokie schody prowadziły w dół, a na pokład wyżej można się było dostać windą lub schodkami, które w połowie wysokości ścian wychodziły na galeryjki. Te zaś po kilku metrach przechodziły w szerokie przejście. Zauważyła, że niektóre panele jarzeniowe dawały bordowe światło. No tak. Przecież to barwy Thrawna i jego prywatnej armii. Przed nimi, w równych rzędach, wyprężona na baczność stała załoga krążownika: Chissowie i raptem kilku ludzi. Dostrzegła też, że porucznik, Traska, pozbył się jej torby i podszedł denerwująco blisko. Właściwie prawie się o nią opierał. Kres’er’tann natomiast stanął przed nią i ukłonił się.
- W imieniu wszystkich, którzy służą Chissom, witam cię na pokładzie, kapitan Kassila. – odezwał się w cheunh.
Sila drgnęła, niepewna co ma zrobić i odruchowo spojrzała na porucznika. Był jej adiutantem, czas więc zabrać się poważnie do roboty.
- Proszę przyjąć powitanie. – szepnął prosto do ucha w taki sposób, że przeszły jej ciarki po plecach.
Opanowała się i odkłoniła grzecznie, lecz nie tak nisko.
- Przyjmuję twoje powitanie – odparła po chissańsku – i witam też ciebie, kapitanie Kres’er’tann oraz całą załogę. – poczuła aprobatę porucznika i niczego więcej nie dodała.
- Od tej chwili Cichy należy do ciebie. Wejdź w pokoju i ufności.
Traska się nie odezwał, więc rzuciła: - Dziękuję, pierwszy. Proszę zwolnić załogę i odcumować. A następnie obrać kurs na waszą poprzednią pozycję.
Sert skinął głową i rzucił jakiś rozkaz, którego nie zrozumiała.
- W takim razie zapraszam na mostek, chyba że woli pani zwiedzić okręt.
- Nie przyjechałam tu na wycieczkę. Obiecuję panu, że poznam Cichego bardzo dokładnie. Mam nadzieję – zwróciła się do pani technik – że mi pani w tym pomoże.
- Oczywiście, dowódco.
Ruszyli głównym przejściem w stronę dziobu. Kass rozglądała się zaciekawiona i dopiero po jakimś czasie zorientowała się, że nie natknęli się na ani jednego robota. Przecież na imperialnym okręcie powinno ich być całe mnóstwo. Przystanęła przy pierwszym lepszym panelu kontrolnym i ze zdumieniem stwierdziła, że nigdy takiego nie widziała. Objaśnienia też nie były napisane normalnym alfabetem.
- Co to ma znaczyć, pierwszy? – rozejrzała się – Wymieniliście połowę sprzętu?
- Cichy przeszedł gruntowną modernizację, dowódco. W zasadzie poza systemem łączności, napędem, myśliwcami i artylerią cała reszta jest naszej rodzimej produkcji.
- Rury i kable też?
- Też.
- A gdzie są roboty?
- Nigdy z nimi nie pracowaliśmy. Nie mamy powodu, żeby robić to teraz. Ale jeśli pani rozkaże…
- Nie. Też ich nie potrzebuję.
Dotarli na mostek. Ze starego carracka nie zostało chyba nic. Tylko oznaczenia na konsoli dowódcy były we wspólnym. Całej reszty Kass nigdy nie widziała na oczy. Za to obsada mostka wydawała się być zadowolona.
- Toż to ogromna praca, kapitanie Kres’er’tann. Jestem pod wrażeniem. – przyznała.
- Dziękuję. Cała załoga pomagała przy remoncie. Dopiero teraz Cichy jest taki, jaki być powinien.
- Za pani pozwoleniem, dowódco. – wtrąciła się Sid’ellia. – Trzeba wymienić układ chłodzenia hipernapędu.
- A co z nim? Cieknie?
- Nie. Tylko nasz jest lepszy.
Sila usiadła na fotelu dowódcy. Był wygodny. To dobrze. Spojrzała przez przedni iluminator i westchnęła: przed dziobem powoli przesuwał się kadłub Upomnienia. Za chwilę skoczą w nadprzestrzeń.
- Nie wiem, kiedy będzie można to zrobić, pani technik. To trochę potrwa, prawda?
- Niestety.
- Cóż. Przykro mi. Musimy z tym poczekać.
- Czy mogłabym przynajmniej kompletować potrzebny sprzęt?
- Jasne, tylko gdzie go pani wsadzi? Ach, jeszcze jedno, pierwszy. Potrzebne mi miejsce do ćwiczeń. Zamknięte, puste pomieszczenie, najlepiej dziesięć na dziesięć metrów, wysokie minimum na pięć.
- Z tym może być kłopot.
- To pana problem.
- Dowódco – przerwał im głos pilota dochodzący z komunikatora, jako że fotel oficera wachtowego był umieszczony na balkonie dobre cztery metry nad stanowiskami bojowymi załogi – Parametry skoku ustalone. Okręt gotów do drogi.
- Zatem ruszajmy. Naprzód.
Gwiazdy zmieniły się w smugi i mostek zalała niebieska poświata mozaiki nadprzestrzeni.
Kass uwielbiała ten widok. Był dla niej najpiękniejszym zjawiskiem w galaktyce i mogła patrzeć na niego godzinami.
- Czy będzie mnie pani teraz potrzebować? – zapytała Chissanka, nie wysilając się już na wspólny.
- Nie. – odparła w basicu - Życzyłabym sobie na przyszłość, by informowała mnie pani o jakichkolwiek problemach technicznych, modyfikacjach czy czymkolwiek tego rodzaju, zanim weźmiecie się do naprawy. Po prostu chcę być na bieżąco. I nieważne, jaka to będzie pora, ani co trzeba będzie zrobić. Jeśli wysiądą bezpieczniki w mesie, chcę o tym wiedzieć. Jeśli uzna pani, że to nic takiego, i tak proszę mnie o tym powiadomić. Dobrze?
- Tak jest, dowódco.
Sid’ellia okręciła się na pięcie i zniknęła jak duch. Kass miała wrażenie, że jej odpowiedź i zainteresowanie usatysfakcjonowały panią technik.
- Za pięć godzin zatrzymamy się w punkcie nawigacyjnym. – poinformował Sert – Chce pani przejąć wachtę, czy zawołać panią, gdy dotrzemy na miejsce?
- Proszę mnie zawołać. I wpisać na grafik. Teraz chcę się zapoznać z rozkazami admirała. Poruczniku, gdzie pan wrzucił moją torbę?
Traska nawet nie drgnął i Kres’er’tann musiał przetłumaczyć mu pytanie.
- Nigdzie. – odparł młodszy Chiss lodowatym tonem, oczywiście w cheunh – Zaniesiono ją do kajuty.
- Świetnie. Więc mnie pan tam zaprowadzi. – wstała – Pierwszy, Cichy jest pański.
- Tak jest. Chciałem jeszcze zapytać, czy podobała się pani ceremonia powitania, czy miała być inna?
Sila wyczuła w nim napięcie.
- Byłam pod wrażeniem. – uspokoiła go - Admirał mówił mi, jak bardzo lud Chissów ceni sobie ceremoniał. W Marynarce Imperialnej nigdy mnie tak nie witano. Mam nadzieję, że nie palnęłam żadnego głupstwa?
- Nie. Porucznik Mitt’rask’arani wyjaśni pani i nauczy odpowiedniego zachowania na takie okoliczności. Jeśli oczywiście pozwoli pani zachować nasze tradycje.
- Ależ oczywiście, pierwszy. Mam nadzieję, że będę mogła was przez to lepiej poznać.
- Dziękuję. O wszystko może pani pytać porucznika. - i dodał po chissańsku - Ma być pani przewodnikiem.
- Przynajmniej poćwiczę język. – mrugnęła Sertowi i rzuciła: - Pomyślnej wachty.

Traska szedł szybkim krokiem. Może nawet za szybkim jak na jej gust. Nie odezwał się ani razu, ale też nie miała ochoty słuchać jego warczenia. Delikatnie wysłała w jego stronę wici Mocy, próbując go wysondować. Odczuwalny podczas wizji poziom pogardy trochę się zmniejszył, jakby docenił jej wysiłki językowe. Pozostało natomiast poczucie wyższości jego rasy nad ludzką w ogóle, wewnętrzny ból i żal do całego wszechświata. O co? Nie miała pojęcia. Zdecydowała, że spyta go o to, kiedy lepiej się poznają. Chętnie by zanurkowała głębiej, ale obiecała Thrawnowi, że nie będzie używać Mocy wobec Chissów. Poza tym Traska nie dał jej powodu do takiej bezczelnej ingerencji, pomijając już fakt, iż jego umysł działał inaczej niż ludzki. Trochę jej zajmie zrozumienie wszystkich subtelności chissańskiego myślenia. A właśnie. Musi ich poprosić o zgodę na takie eksperymenty.
W końcu zatrzymali się przed drzwiami kajuty.
- Proszę, dowódco. - odsunął się, puszczając ją przodem.
Kajuta była funkcjonalna i skromnie urządzona. Składała się z saloniku, sypialni, odświeżacza i małego modułu kuchennego. Narzuty i obicia były naturalnie bordowe, a meble do złudzenia przypominały drewno. Najlepsze było to, że jako dowódca miała aż dwa okna: po jednym w sypialni i salonie. Jej torba, nierozpakowana, grzecznie leżała przy szafie. Na biurku w kącie salonu stał komputer, a przy nim pudełko datakart i to były jedyne elementy dekoracyjne. Poza tym puste ściany i półki.
- Ktoś zadał sobie wiele trudu, żebym się tu czuła jak u siebie. – zauważyła, zaglądając w każdy kąt.
- Nie wiem, co pani lubi. Pozwoliłem więc, żeby pani sama urządziła sobie mieszkanie, jak chce.
- Tak na przyszłość, poruczniku, misa z owocami byłaby doskonałym wykończeniem wystroju. Jakieś poduszki na sofie, obrazek czy coś w tym stylu. Wielki admirał Mitth’raw’nuruodo nie zostawiłby tego w takim stanie. Mówił mi, że jesteście wrażliwi na piękno. Widać nie wszyscy.
Traska z godnością przełknął tę przyganę: - Jestem zwolennikiem naturalizmu. Zresztą ma pani ładny widok.
Kass podeszła do iluminatora: - Rzeczywiście. Uwielbiam patrzeć na nadprzestrzeń. A pan? – zaryzykowała osobiste pytanie. Może przestanie być taki sztywny i złagodnieje?
Nie przestał.
- Moje prywatne odczucia nie mają tu nic do rzeczy.
- Dlaczego nie odpowie pan „tak” albo „nie”? Byłoby krócej.
- Za pozwoleniem, którą wersję przyjęłaby pani do wiadomości?
Odwróciła się do niego: - Pan nie lubi ludzi, prawda? Proszę odpowiedzieć. – dodała szybko.
Chiss walczył ze sobą chwilę. Widać było, że nie przywykł do takich rozmów. Jakże on jest różny od Thrawna – pomyślała.
- Powiem tak. – wydusił w końcu – Do tej pory ludzie nie dali mi żadnych podstaw do tego, abym ich lubił.
- A żeby ich pan nie lubił?
Mężczyzna jakby nieco zbladł. W Mocy wyglądało to, jakby się gdzieś wycofywał. No i to by było na tyle, jeśli chodzi o swobodną rozmowę.
- Pozwoli pani, że nie odpowiem na to pytanie.
Poddała się: - Tym razem, poruczniku. Kiedyś jednak będzie pan musiał na nie odpowiedzieć. Uprzedzam. Nie mogę pracować z kimś, kto mnie nie cierpi. Chociaż mogę poczekać, aż będzie pan gotów.
Wyraźnie było widać, że nie podobał mu się ten pomysł. Ciągle był spięty. A że długo tak nie pociągnie, trzeba coś z tym zrobić. Usiadła za biurkiem i włączyła komputer.
- Widzę, że musimy się do siebie przyzwyczaić. Ja nauczę się czegoś o was, a pan o ludziach. Chcę także, żeby był pan wobec mnie szczery. – ciągle mówiła w cheunh – Czy to odpowiednie słowo? Szczery?
- Oznacza kogoś uczciwego, kto nie ukrywa tego, co myśli i czuje. W tym przypadku dobrze je pani zastosowała.
- W takim razie tego od pana wymagam. Od pozostałych też.
Traska nie był przekonany co do jej intencji, ale zastosował się od razu: - Za pani pozwoleniem, jeśli nasze zdanie się pani nie spodoba, udusi nas pani?
- Skąd pan o tym wie? – warknęła, marszcząc brwi.
- Wielki admirał Mitth’raw’nuruodo poinformował nas o pani… umiejętnościach.
Przez chwilę nic nie mówiła. Ciekawe, co im nagadał? No cóż. Cokolwiek by to nie było, należy do historii. Obiecała mu to. A kiedyś trzeba zacząć dotrzymywać obietnic.
- Przyznam, że nie będzie mi łatwo zmienić się z dnia na dzień. To nie jest coś, nad czym można tak po prostu zapanować na zawołanie. – wyjaśniła, ostrożnie dobierając słowa – Nie w moim przypadku. – spojrzała mu w oczy – W najgorszym razie oberwie coś, a nie ktoś. Zatem nie. Nie będę nikogo dusić. – uspokoiła go, ale po chwili dodała - Chyba że naszych wrogów.
Porucznik uniósł minimalnie jedną brew: - Ma pani na myśli jeńców?
- Rebeliant to rebeliant, a nie jeniec wojenny, poruczniku. Oni nie podlegają pod takie kategorie.
Obraz mężczyzny w Mocy zafalował oburzeniem: - Każdy, kto nas zaatakuje, ma prawo się poddać.
Kass uśmiechnęła się krzywo, a oczy błysnęły żółto. Traska odnotował to jako ciekawostkę.
- Ale my nie będziemy czekać, aż nas zaatakują. Uderzymy, zanim nas zauważą.
- Pierwsi? – jego oburzenie sięgnęło zenitu.
- Oczywiście. Cichy to nie niszczyciel gwiezdny, poruczniku. Nie możemy sobie pozwolić na namierzenie, bo rozniosą nas na strzępy. A ja potrafię przewidzieć bitwę, zanim ona nastąpi. I potrafię ocenić szanse. Nic nam nie będzie.
Adiutant zaczął przechadzać się po saloniku, wyraźnie nie uspokojony. Kilka razy zbierał się w sobie, żeby coś powiedzieć, lecz za każdym razem zmieniał zdanie. W końcu stanął przed nią i oparł ręce o biurko.
- Za pani pozwoleniem, dlaczego ci Rebelianci mieliby nas atakować? Lud Chissów nic im nie zrobił.
- Lud Chissów nie. Ale Cichy figuruje jako jednostka Imperium, a Imperium prowadzi z nimi wojnę.
- Jako sojusznik Imperium. – poprawił.
- Dla nich to wszystko jedno. Jesteśmy wrogami, a wroga trzeba zniszczyć.
- Czy to jest to tak zwane uderzenie prewencyjne?
- Właśnie.
Porucznik wyprostował się.
- Chissowie nie uznają takiego sposobu prowadzenia walk. Nasza doktryna…
- Wasza doktryna – przerwała mu – nie ma tu zastosowania. Chciałam panu przypomnieć, że nie jest już pan w swojej flocie, tylko w oddziałach wielkiego admirała Thrawna. Tu obowiązują inne zasady.
- Mimo wszystko. Nie zaatakujemy pierwsi.
- Jasne. Wykonacie rozkaz albo za burtę bez skafandra.
Mitt’rask’arani znów się nachylił: - Nie uderzymy pierwsi. – wycedził, ale tym razem swoje słowa poparł takim naciskiem woli, że pani kapitan otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Jego aura wyraźnie przygniatała wolę Kass, ale ta, zamiast się ugiąć, patrzyła na niego zafascynowana.
- Jak pan to robi? – zapytała szeptem i tym wybiła go z napięcia. Traska jakby się obudził, mrugnął kilkakrotnie i założył ręce za plecami.
- Co?
- No, to.
- Obawiam się, że nie wiem, o czym pani mówi.
Westchnęła: - Ojej! Przed chwilą poparł pan swoje słowa taką siłą woli, że byłam gotowa się zgodzić. Ja! To niemożliwe! Nie jest pan wrażliwy na Moc, a jednak… podporządkowałby pan mnie!
Adiutant albo zrobił to nieświadomie, albo wstyd mu było, że dał się przyłapać, bo na moment jego policzki zalały się lekkim fioletem.
- Proszę mi wybaczyć. Nie miałem takiego zamiaru.
- Ależ to niesamowite! Wspaniałe! Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam. To znaczy od normalnego czło… normalnej istoty.
Duma oficera przyjęła komplement.
- Cóż. Widocznie nie spotkała pani nikogo o tak silnej woli.
- Widocznie. Może pan to zrobić jeszcze raz?
- Obawiam się, że nie.
- Szkoda. Proszę jednak, żeby pan próbował. To fascynujące!
- Postaram się. – zachwyt dowódcy nad próbą zdominowania nie był reakcją, jakiej się spodziewał po lady Sithów, ale stanowił jakiś punkt zaczepienia. Ciekawe, na ile będzie mógł sobie pozwolić? Najwyżej ładnie przeprosi. Z drugiej strony, dlaczego nie ma od razu z tego skorzystać? – Wracając do tematu, dowódco. Powiedziała pani, że obowiązują nas inne zasady. Czy mogłaby więc pani najpierw porozmawiać z przeciwnikami, zanim zacznie się walka?
Kassila odchyliła się w fotelu i spojrzała na niego spod przymkniętych powiek.
- I przypadkiem zirytować tak, żeby zaatakowali?
- Tego nie powiedziałem.
- Dlaczego nie? Naturalnie, jeśli będą mieć porównywalną siłę ognia. Na nic wielkiego nie będę się rzucać. Czy to pana satysfakcjonuje?
- Mnie i pozostałych wojowników, dowódco.
- To dobrze. – nareszcie jakiś postęp. Odsunęła się z fotelem od biurka – A teraz proszę mi powiedzieć, co to za zagrożenie, którego tak bardzo obawia się Thrawn.
Traska przysunął sobie krzesło i zaczął opowiadać. O Przybyszach z Dali, z którymi siły Chissów miały już okazję walczyć, chociaż dawno temu. Zapytany o szczegóły określił, że jeszcze przed jego narodzeniem. Czyli jakieś dwadzieścia lat, zdaniem Kass. To właśnie oni byli głównym powodem powołania do życia Falangi Domu Mitth’raw’nuruodo. Oprócz tego pomniejsze problemy, jak piraci, handlarze i łowcy niewolników czy inne plemiona roszczące sobie prawo do tego terytorium, a wymuszające posłuszeństwo siłą. Przy niektórych opisach Kass czuła zimne dreszcze na plecach. Uświadomiła sobie, że Ostrze Imperium nigdy nie miało okazji zmierzyć się z takim przeciwnikiem. Lecz oficer nie mówił ani słowa o Rebeliantach. Gdy go o nich zapytała, zaciekawił się.
- Z tego, co mi wiadomo, Cichy nie ma walczyć z Rebelią, dowódco. Gdyby się tak stało, mogliby się o nas dowiedzieć, a tego nie chcemy.
- Nie, ponieważ nie zdążą nikogo powiadomić.
- Jeśli zaginą bez wieści, ich dowództwo przyśle kogoś, żeby ich znalazł, nie sądzi pani? Nie możemy tu czekać i niszczyć jednych po drugich.
- Ja mogę.
- Rebelia to sprawa imperialnej części floty admirała Mitth’raw’nuruodo. My mamy inne zadania.
- Sama wyznaczę zadania dla Cichego. Jednym z nich będzie likwidowanie Rebeliantów.
- To nie nasza sprawa. – Traska znów zaczął lekko naciskać.
- Rebelia jest zagrożeniem dla Imperium, a tym samym…
- To nie nasza sprawa. – powtórzył, twardo akcentując słowa.
- A tym samym dla pańskiej rasy. – próbowała go przekonać.
- To nie nasza sprawa. – nie dał się, a ona znowu poczuła nacisk jego woli. Kiedy odpuściła, mówił dalej – Nie znajdzie pani w wytycznych ani jednego słowa na ten temat. Nie istniejemy dla nikogo. Tylko w ten sposób możemy wypełniać naszą misję. Chyba, że admirał zadecyduje inaczej.
Kass odetchnęła głęboko. Nie było sensu kłócić się z tym gościem. W życiu nie widział Rebela i nie ma pojęcia, do czego są zdolni. A gdyby mu tak dać odczuć, jak to jest w czasie walki z tymi bandziorami? Może on nigdy nie brał udziału w prawdziwej bitwie?
- Jeśli pan pozwoli, poruczniku, zadam panu pytanie. Czy stracił pan kogoś w walce?
Od razu domyślił się, o co jej chodzi.
- Nie. – odparł.
- A czy walczył pan osobiście? W prawdziwej bitwie w przestrzeni albo na lądzie?
- Nie.
- Więc nie ma pan pojęcia, o czym pan mówi i czego ode mnie oczekuje.
Chiss nachylił się ku niej: - Więc proszę mnie oświecić.
- Chętnie. Przeprowadzę mały eksperyment. To tylko wrażenia, nic prawdziwego. Będzie pan czuł to samo, co czułam ja podczas ostatniej bitwy o Endor. Zgodzi się pan?
- Czy to będzie bolesne albo niebezpieczne?
- Nie. Będzie przypominało niemiły sen. Potem przejdzie.
- No dobrze. – zgodził się zaintrygowany.
Sila ułożyła się wygodnie w fotelu, zamknęła oczy i otworzyła na Moc. Nie wiedziała, jak daleko mogła się posunąć, toteż musnęła go tylko z lekka. W odpowiedzi, której nie powinno być, Traska zamknął się przed nią. Wytworzył pewnego rodzaju mentalny mur wokół swojego umysłu. To ją wytrąciło z równowagi. Spojrzała na niego: dłonie zacisnął w pięści, aż zbielały mu kostki. Po chwili jednak się rozluźnił – nie czuł jej. Spróbowała znowu. Niezbyt subtelnie wbiła w tę jego ścianę strumień energii, przechodząc na wylot… i znalazła się w zupełnym chaosie. Tysiące różnych wrażeń, myśli i uczuć kłębiły się wokół ciemnego jądra, które promieniowało bólem. Teraz nie dziwiła się, że ją przyciągnął – rzeczywiście mogłaby czerpać siłę z jego gniewu. Tyle tylko, że prawdopodobnie by oszalał, a jego umysł zmieniłby się w sieczkę. Dlatego nie dotknęła żadnej z jego myśli, nie odważyła się też na szperanie w jego emocjach, chociaż bardzo ją kusiło. Przywołała odczucia spod Endora i wybrała braterstwo walki, ból po stracie przyjaciela i wściekłość na wroga. Delikatnie wlała to w umysł Chissa, by po chwili wycofać się. Jego mentalna bariera zamknęła się jeszcze szczelniej, jeśli było to w ogóle możliwe. Wszystko trwało zaledwie kilka minut. Kass otworzyła oczy i przeciągnęła się. Porucznik siedział z zaciśniętymi powiekami, czoło miał zroszone od potu, a ręce – gdy ich dotknęła – zimne jak lód.
- Traska – szepnęła mu do ucha –Traska, obudź się.
Drgnął.
- Jak się czujesz? To był tylko sen. Już się skończył.
- Nie chcę tego więcej. – odparł po chwili chrapliwie, a czerwone oczy błysnęły spomiędzy granatowoczarnych rzęs.
- Dobrze. Nie będzie więcej.
- To jest… to było… - zwolna dochodził do siebie – interesujące doświadczenie.
- Owszem. – przytaknęła.
Otarł dłońmi twarz i przeczesał palcami włosy.
- Byłaś… chciałem powiedzieć, pani była w moim… - dotknął czoła – umyśle?
Skinęła głową.
- To takie… - zaciął się na dłużej, szukając odpowiednich słów, a może próbując je wypowiedzieć otwarcie – prywatne.
- Bardzo. – zgodziła się.
- A więc już pani wie, co myślę?
- Nie, poruczniku. Wiem tylko, że coś się panu przytrafiło, że nie jest pan pogodzony z samym sobą i że targają panem sprzeczne emocje. Tyle. Nie mam prawa wchodzić głębiej.
- To prawda. I nie ma pani prawa o tym mówić. Nikomu.
- To oczywiste.
- A więc się rozumiemy.
- Tak. Chcę jednak, żeby się pan z tym uporał, cokolwiek to jest.
Traska prychnął. Zerwał się z krzesła i podszedł do okna. Przestał zachowywać się jak podwładny. Czy zgoda na ten eksperyment w jego mniemaniu dawała mu prawo do pokazania prawdziwego „Ja”? Dość bezczelnego „ja”, jak Kass zdążyła zauważyć.
- Nic pani o mnie nie wie. – stwierdził twardo, splatając dłonie za plecami i patrząc na nadprzestrzeń - Nie życzę sobie takich sugestii. Sam wiem najlepiej, z czym, kiedy i w jaki sposób mam się uporać.
- Właśnie widzę.
- To mój problem.
- Bynajmniej. Kiedy problemy osobiste załogi wpływają na jakość pracy, przestają być ich problemami, a stają się zagrożeniem dla całego okrętu.
- Moje osobiste uczucia nie mają żadnego wpływu na jakość wykonywanych przeze mnie zadań. – stwierdził stanowczo.
- Oby miał pan rację. – ostrzegła – Z drugiej strony nie wiem, jak długo się pan z tym męczy, ale nalegam, żeby skończyło się to jak najszybciej. To mnie rozprasza. A raczej będzie rozpraszało za każdym razem, gdy będę korzystać ze swoich umiejętności.
- Więc być może nie jest pani takim zawodowcem, jak twierdzi wielki admirał? – odwrócił się lekko w jej stronę.
- Pan się zapomina, poruczniku Mitt’rask’arani.
- Czyżby? A może jestem po prostu szczery?
Kassila już chciała skoczyć ku niemu i wyrżnąć go z całej siły w szczękę, gdy uświadomiła sobie, że jej przecież wybaczano większe grzechy. A poza tym dowodzi tym krążownikiem i nie wypada jej używać Mocy czy bić się z własnym adiutantem, ani z nikim innym. Słodkie czasy prywatnej zemsty nieubłaganie dobiegły końca. Postanowiła tym razem mu odpuścić.
- Myślę, że jest pan niedoświadczony i młody. Ile pan ma lat? Dwadzieścia? Dwadzieścia pięć?
- Mam piętnaście imperialnych lat. – znów spojrzał w okno.
A pani kapitan opadła szczęka. Po chwili uśmiechnęła się szeroko.
- Piętnaście? – zaśmiała się – Taki młody! Jejku!
Porucznik chyba się obraził za taką reakcję.
- Nie widzę w tym nic śmiesznego. – burknął. – To nie moja wina, że ludzie są o tyle opóźnieni w rozwoju od nas.
Tym rozbawił ją do łez. Kass ryknęła śmiechem i chwilę trwało, zanim udało się jej opanować.
- Dobre. – wykrztusiła wreszcie, ocierając oczy – Och, dawno się tak dobrze nie bawiłam.
Traska nie podzielał jej entuzjazmu - jego twarz przybrała wyraz maski, no, może z widoczną nutką pogardy.
- Zapanipozw’leniem. Panizach’wanie uwłaczag’dności of’cera. – stwierdził w nienajlepszym wspólnym. Pierwszy raz odezwał się w tym języku i Kass ledwo go zrozumiała. Zrobił to specjalnie, aby wiedziała, jak nisko ceni ludzi oraz ich kulturę.
- Nic nie szkodzi. – machnęła ręką, gdy już sobie przetłumaczyła jego słowa - Przecież nikomu pan nie powie, mam rację? Ot, chwila słabości. – opanowała się i zapytała - Jak długo jest pan w armii?
- Pięć lat.
- Niech pan tu podejdzie. Nie chce mi się wrzeszczeć przez cały pokój.
Niebieskoskóra mieszanina dumy i pogardy wróciła na swoje miejsce.
- Niech pan przyjmie do wiadomości, że dopóki Cichy jest pod moimi rozkazami, będziemy polować na Rebeliantów jak i na wszystko, co będzie zagrażać Chissom. A polować znaczy tyle co atakować. Możecie się na to oburzać, ale właśnie dzięki takiej postawie Thrawn jest wielkim admirałem i ma do dyspozycji całą naszą flotę. Jego rozkazy są naszymi. Jego metody – naszymi. Czy pan i pozostali Chissowie jesteście w stanie to zaakceptować?
- Mogę mówić tylko za siebie. I tak nie mam wyboru.
- Zatem załatwione. – opadła na oparcie fotela – Więc mógłby pan przestać już marudzić i opowiedzieć mi coś niecoś o Chissach?
- Hm. W zasadzie nie.
- Dlaczego?
- Nie mówimy o sobie, a już na pewno nie z obcymi.
- A o swoim świecie? – spróbowała z bardziej neutralnej strony -Thrawn mówił, że Csilla jest przepiękna.
- Owszem. Jest. – zgodził się, ale przy tym jakby zmarkotniał.
- I to wszystko? Nic więcej?
- Nic. – warknął, a Kass poczuła wzbierający w nim ból i żal. Czyżby to było powodem jego gniewu? Czyżby i on nie mógł powrócić do swoich?
- Posmutniał pan. Czy chodzi o pański dom? O Csillę?
Traska nie zerwał się, jak się tego spodziewała, nie podniósł głosu ani o pół tonu, tylko obrócił na nią swoje pałające oczy i pozwolił, aby fala jego uczuć obmyła ją jak nurt górskiego strumienia. Nie musiał nic mówić. Spuściła głowę.
- Rozumiem. – rzekła cicho – Tak dla pańskiej wiadomości, ja też nie mam już dokąd wracać. Za kilka dni oficjalnie zginę podczas bitwy. I jedyne, co mi pozostało, to Cichy. Te parę metrów pokładu – zatoczyła ręką krąg – będę odtąd nazywać domem.
Porucznik poczuł się niezręcznie. Do swoich nowych zadań przygotował się najlepiej jak mógł. Przeczytał (oczywiście dzięki tłumaczom) wszystko, co znalazł na temat użytkowników Mocy. Długo myślał nad podejściem do nowego dowódcy. Zdawał sobie sprawę, że będzie miał do czynienia z nieobliczalnym człowiekiem, dysponującym nieznaną siłą. Był jej bardzo ciekaw, dlatego zgodził się na doświadczenie bitwy. Owszem, wystraszyło go to. Czuł, jak ktoś przeniknął do jego umysłu. Poczuł obce myśli i uczucia. Próbował się przed tym chronić, ale ustąpiły tylko po to, by po chwili uderzyć z pełnym impetem. Zobaczył… Nie, nie zobaczył: przeżywał bitwę, jakby tam był. Na to się nie przygotował. Pani kapitan zaskakiwała go co chwila. Czuła siłę jego woli i ugięła się. Raczej dla świętego spokoju, ale zawsze. A on nie miał pojęcia, że potrafi robić coś takiego. I teraz, przed minutą, znów się na to odważył. Po prostu pchnął w jej stronę to, czego nie mógł powiedzieć, a ona go zrozumiała. I nagle, z niecodziennego dowódcy, mówiącego do ich admirała po imieniu, stała się zwyczajną, zagubioną w wielkiej Galaktyce istotą. On sam z kolei zachował się jak rozkapryszony bachor, podczas gdy Sila chciała się tylko czegoś dowiedzieć. I niby kogo, jak nie własnego adiutanta, miała pytać? Kres’er’tanna na mostku? Sid’ellię w maszynowni? Innych wojowników? To on, Traska, został jej przewodnikiem. Ładnie sobie radzi, nie ma co. Zdał sobie sprawę, że Kass pokazała mu zarówno próbkę swojej potęgi jak i słabości. Otworzyła się przed nim, mimo że nie zdawała sobie z tego do końca sprawy. I zaufała mu – obcemu pod każdym względem. Dla niego ludzie nie stanowili ani zagadki, ani ciekawostki. Czytał w nich jak w otwartej księdze. Mówili, co myśleli lub kłamali w żywe oczy, uśmiechając się bezczelnie, pewni że go nabierają. Kiedy mieli dobry humor śmiali się, kiedy nie – warczeli pod nosem i wtedy cieszył się, że nie zna ich języka. Uważali się za lepszych tylko dlatego, że byli ludźmi. Próżnymi ludźmi. A tak naprawdę nie mieli nic ciekawego do zaoferowania. Dlatego nimi gardził.
Kass była inna. Zaskoczyła go znajomością języka i poufałością wobec najwyższego dowódcy. Wiedział, że poddała się operacji ryzykując utratę głosu. Sposób, w jaki patrzyła na Thrawna wyjaśnił Trasce powód, dla którego godziła się na każde życzenie wielkiego admirała. Dla niego zostawiła wszystko. Nie mogło jej to przyjść łatwo i pewnie długo ze sobą walczyła. Ale zdecydowała się chronić lud Chissów.
I co dostała w zamian?
Kątem oka dostrzegł, że zabrała się do przeglądania datakart. Lekko zmrużonymi oczyma patrzyła na wyświetlacz, a jej palce prześlizgiwały się nad klawiaturą. Nad! Nie dotykała jej, a obrazy na ekranie same się zmieniały!
- To się nazywa Moc, poruczniku. – wyjaśniła, jakby w odpowiedzi na jego zaskoczenie.
Odruchowo przysunął się bliżej i jak urzeczony patrzył na jej ręce. W końcu nie wytrzymał.
- Jak pani to robi? – zapytał. Kass uśmiechnęła się.
- Widzi pan klawiaturę?
- Widzę.
- A widzi pan, co jest pod tymi klawiszami?
- Oczywiście, że nie.
- Ale wie pan, że są tam łącza.
- Wiem.
- Dzięki Mocy widzę poprzez rzeczy. Siłą woli mogę naciskać przyciski, w rzeczywistości technicznie ich nie dotykając. Robi to za mnie Moc.
- Niesamowite.
- Fakt. – zgodziła się. – Kilka innych rzeczy też potrafię.
- Na przykład?
- Kiedyś pan zobaczy.
Nie przestawała przeglądać plików, a Traska doszedł do wniosku, że wypadałoby ją przeprosić za tak „gorące” powitanie. Nie wiedział tylko, jak się do tego zabrać. Nawet zwyczajne „przepraszam” nie przechodziło mu przez gardło, o przyznawaniu się do czegokolwiek nie wspominając. A do tego była człowiekiem! Jego duma narodowa nigdy mu na to nie pozwoli.
Nagle go olśniło. Przecież nie musi jej niczego mówić. Wypadałoby, nie mógł zaprzeczyć, ale ona też pewnie zna Chissów na tyle, że zrozumie i doceni jego wysiłki. Zebrał się w sobie.
- Dowódco. – wychrypiał. Niespodziewanie zaschło mu w gardle.
Kass nie zareagowała. Odchrząknął i spróbował jeszcze raz.
- Dowódco.
Znowu nic. Albo się z nim bawi. Jej palce wciąż tańczyły nad pulpitem, więc wyciągnął rękę i zamknął jej dłoń w swojej. Kobieta zamarła. On zresztą też.
- Nam, Chissom, trudno mówić o pewnych sprawach. – wykrztusił w końcu – To jest dla nas zbyt osobiste. Mimo tego postaram się przybliżyć pani naszą kulturę, jeśli nadal tego pani chce. Co zaś do naszej stolicy… właściwie opuściłem ją na własne życzenie. Teraz nie jestem w stanie o tym mówić, ale później…
Poczuł, że odwzajemniła uścisk.
- Rozumiem. Doceniam to bo wiem, ile to pana kosztuje. Mam nadzieję, że uda nam się współpracować dla dobra pańskiego ludu.
- Spokój i bezpieczeństwo Chissów jest celem mojego życia.
- Jeżeli pan mi pozwoli, niech będzie i moim.

Natura nie lubi próżni. Kiedy Kass przebrała się w wygodne ubranie do ćwiczeń, okazało się, że jej sala została przerobiona na strzelnicę. Co prawda nie była duża, ale do nauki walki krótkodystansowej się nadawała. Dobrze, że miała ze sobą miecz, bo Mitt’rask’arani nie przejął się jej wejściem i posłał w jej stronę salwę z charrica.
Nagłe ostrzeżenie Mocy uchroniło ją od paskudnej rany. Uskoczyła w bok, odbijając promień do nadawcy. Jednak Traska zdążył rozpłaszczyć się na podłodze i spokojnie leżał, celując w nią.
- Pogięło cię? – zapytała, ale nie wyłączyła miecza.
- Co to znaczy? – podniósł się na łokcie, nie odkładając broni. Zauważyła, że jego znajomość wspólnego znacznie wzrosła.
- Kolokwialne nazwanie kogoś idiotą. – wyłączyła ostrze - Nie strzela się w drzwi. Mógł tu wejść ktoś inny.
- Widzę, kto wchodzi. Nie jestem ślepy. – wstał z podłogi i otrzepał się. Pierwszy raz widziała go bez munduru. Miał na sobie czarne spodnie i koszulkę z krótkim rękawem. Pod błękitną skórą ładnie rysowały się wyrobione mięśnie.
- A tak właściwie, to dlaczego jeszcze żyjesz? Powinieneś przypominać stek z nerfa.
Machnął charrikiem – O to ci chodzi? Jestem wojownikiem, zapomniałaś?
- Co z tego? – Kass przypięła miecz do pasa i zaczęła rozgrzewkę. Moc Mocą, ale nawet ona po tygodniu bezczynności mogła mieć zakwasy.
- Jesteś przewidywalna. – stwierdził, przyglądając się jej.
- Ooo, doprawdy? Jedi nie są przewidywalni. Na tym to polega.
- Nie jesteś Jedi. – a na jej zachęcające spojrzenie, wyjaśnił: - Niespodziewane strzały zawsze odbijasz w stronę, z której przyleciały. Inne odbijasz w bok.
- Mów dalej.
- Cięcia mieczem wyprowadzasz od lewej do prawej, potem w dół, a dopiero na końcu tniesz w górę.
- Zazwyczaj kończę na pierwszym cięciu.
- Być może. Nie widziałem ciebie w prawdziwej walce.
Uśmiechnęła się: - Jest krótka.
Traska schował broń do kabury i wskazał na rękojeść wiszącą u jej boku.
- Mógłbym spróbować?
- Po co?
- Z ciekawości.
- To nie jest zabawka. Poza tym nie jestem pewna, czy chcę ci go pokazać.
- To nie.
Czyżby słyszała nutkę urażonej dumy?
- Nie o to chodzi, Traska. Spróbuj zrozumieć. To jest moja osobista broń, wiele dla mnie znaczy i często zależy od niej moje życie i zdrowie. Co mi zostanie, jak mnie rozbroisz?
- Mówiłaś niedawno, że nie potrzebujesz broni. – podszedł bliżej i zobaczyła na jego skórze kropelki potu. Więc też tu ćwiczył. – Ciekawi mnie, co możesz bez niej zrobić. I jak to wygląda. – stanął tuż przed nią i poczuła, że kręci jej się w głowie od blasku czerwonych oczu, jego męskiego zapachu… i od aury, jaka jaśniała w Mocy. Znowu to zrobił! Naciskał na nią swoją wolą. Oszołomiona, odepchnęła od siebie tę emanację i ku zaskoczeniu obojga porucznik zamrugał, jakby też to poczuł. Ale opanował się w ułamku sekundy i cofnął kilka kroków.
- To co: mały sparring?
- Zgoda. – była mu wdzięczna za dyscyplinę – Nie wolno gryźć ani kopać poniżej pasa.
- Ani używać Mocy.
- Wypchaj się.
Wyciągnęła rękę i przewróciła go na plecy lekkim pchnięciem.
- Dobra. – szybko się pozbierał – Sama tego chciałaś.
Wyjął charric i wymierzył w nią. W odpowiedzi Kass uaktywniła miecz i otworzyła się na Moc. Wyczuła, że Chiss myśli tylko o swojej broni i kombinuje, jak do niej strzelić. Był szybki, ale nie tak szybki jak ona. Nie wykazywał się przesadną finezją, stawiał raczej na zmęczenie przeciwnika. Strzelał raz za razem, ciągle ku niej podchodząc. Wreszcie przyklęknął i strzelił jej między oczy. A przynajmniej tam celował. Kass z niesmakiem uniosła miecz i bez problemu odbiła wiązkę. W tej samej chwili Chiss, korzystając z jej braku osłony, odwrócił się i kopnął ją z całej siły w żołądek. Walnęła na plecy, aż jęknęła. Traska doskoczył, przygniótł rękę, która wciąż trzymała miecz, kolanem do ziemi i przystawił jej lufę do czoła, a drugą rękę oparł na jej mostku.
- Jeden zero dla mnie.
- Gramy do trzech? – chciała się podnieść, ale porucznik ani myślał wstawać.
- Nie dzisiaj. – odparł. Mimo, że wygrał, nie uśmiechał się z triumfem. Właściwie Kass nie widziała jeszcze uśmiechu na jego twarzy.
- Możesz już mnie puścić. – przypomniała grzecznie. W odpowiedzi odtrącił na bok jej miecz, jakby miało mu to w czymkolwiek pomóc.
- Mogę. Ale nie chcę. – ostrożnie odłożył charric. – Mieliśmy dokończyć pewną rozmowę, pamiętasz?
- Pamiętam. Tylko, że twoja odpowiedź już mnie nie obchodzi.
- Doprawdy? To dlaczego tak ciężko oddychasz?
Cholera. Miał, skubany, rację. Im dłużej był tak blisko, tym mniej chciała, żeby sobie poszedł. Ale przecież nie może mu tego powiedzieć. Niech sobie nie myśli, że ma na nią taki wpływ. A miał. Trudno – pomyślała sobie - jest tylko adiutantem. Chce, czy nie, trzeba go ochłodzić.
- Bo mnie dusisz. – odparła - Pozwolę sobie na szczerość, Mitt’rask’arani. Mogę?
- Proszę bardzo.
- Może pozwalam ci na zbyt wiele, ale niech ci się nie wydaje, że jesteś godzien zająć miejsce wielkiego admirała Thrawna.
Podziałało zgodnie z założeniem. Zamiast ciepła, poczuła lodowatą falę urażonej dumy.
- Więc jednak? – mruknął. – No cóż. – wstał, wkładając broń do kabury – Byłem ciekaw.
- Mnie? – też się podniosła i przywołała miecz, który przypięła na miejsce.
- Ludzkiej kobiety. – oddał jej, co zabolało jak siarczysty policzek.
Wyprostowała się, ale – o dziwo – nie czuła dławiącej konieczności spopielenia go błyskawicami Sithów.
- W takim razie wyjaśniliśmy sobie wszystko, czy tak?
- Wyjaśniliśmy. – przyznał, lecz po chwili zmrużył oczy – Co nie znaczy, że moja ciekawość została zaspokojona.
I bez żadnego ostrzeżenia podszedł, objął ją w pasie i przysunął do siebie. Trzymał mocno i zdawałoby się, że po prostu patrzył na nią. Ale Kass czuła jego wewnętrzną walkę pragnienia z poczuciem obowiązku i przyzwoitości. Domyśliła się, że wystarczyłby jeden jej gest, jeden ruch rozpalonego ciała, a należałby do niej, rujnując swój poukładany świat dla chwili kaprysu. Dlatego ani drgnęła. Odwróciła tylko głowę, by nie rozpalać go swoim oddechem. Jej też było ciężko, lecz nie chciała go niszczyć. Chociaż miała wielką ochotę, nie wtuliła się w obejmujące ją, silne ramiona. Dziwne. Nie miała pojęcia, że jednak tak bardzo lubi tego aroganckiego porucznika.
Mitt’rask’arani już wcześniej zaplanował podobne spotkanie. Chciał sprowadzić rozmowę do tego miejsca i sprawdzić, jak Kass na niego zareaguje. Pamiętał, że czuje jego emocje. Wystarczyło tylko zebrać je w sobie i znaleźć się na tyle blisko, żeby musiała poczuć to samo co on. Udało mu się dwa razy, choć nie przyszło mu do głowy, że Kass po prostu je odbije. Bo chyba tak właśnie zrobiła przed tą strzelaniną: poczuł falę gorąca i sam się cofnął. Zaskoczyła go. I, no cóż. Ładnie jej było w tym ubraniu. Z błyskiem w oczach, włączonym mieczem i ciałem sprężonym do walki wyglądała jak prawdziwa wojowniczka, którą trudno będzie pokonać. Lecz ku zdziwieniu obojga, nie tylko pokonał wojowniczkę, ale również kobietę. Pani kapitan nie należała jednak do osób, które pozwolą innym mieć rację. Pokonana, wyciągnęła argument, którego nie sposób było odbić. Postawił więc na prawdę, co jej duma musiała boleśnie odczuć. I, jak zawsze, ostatnie słowo miało należeć do niej. Nic z tego. Jeśli jej się wydaje, że może bawić się emocjami innych, to mocno się myli. I po prostu zrobił to, na co miał ochotę. Co go do tego popchnęło? Ciekawość? Jej magnetyzm? Nie był pewny, lecz poddał się instynktowi przekonany, że co najmniej dostanie w twarz, jeśli nie padnie trupem. Objął ją w talii i przycisnął do siebie, a ona… Nie dość, że nie protestowała i nie sięgała w Moc, aby się uwolnić, to bezwiednie przymknęła oczy i leciutko rozchyliła usta. W tej chwili mógł zrobić z nią, co tylko chciał. Poddała się mu. Ona, która samą wolą potrafi prowadzić krążownik, która czyta w sercach jak w otwartej księdze, która potrafi przewidzieć losy bitwy zanim ta się na dobre zacznie. Istota o tyle potężniejsza od niego i wszystkich Chissów razem wziętych, której wpływu obawia się sam Mitth’raw’nuruodo. Ona – poddała się jego władzy. Traska czuł, że ma jej życie w swoich rękach. A razem z nią jej Moc. To go nieco ostudziło. Przypomniało mu się, że Sila, jakby nie było, jest jego dowódcą, kapitanem Floty Imperium, człowiekiem. A przecież gardził ludźmi. Byli słabi i przewidywalni. Z drugiej strony miała takie miękkie włosy. Przyszło mu do głowy, że mógłby wtulić w nie twarz i upajać się ich zapachem każdej nocy. Zaraz jednak zganił się za taki pomysł. Jak to? Miałby się związać z ludzką kobietą? On?
„Puść.” – coś mu szepnęło w myślach – „Puść ją, teraz.”
Otrząsnął się z tego wiru emocji i poluźnił uścisk. Kass nawet nie drgnęła. Może i dobrze. Gdyby dała mu wyraźną zgodę, wszystko skomplikowałoby się jeszcze bardziej. W końcu, niechętnie, zabrał ręce i cofnął się. Widział, że Kass nie od razu doszła do siebie. Policzki jej płonęły, a oddech był za płytki. Mimo to grała twardą babkę.
- No i co? – zapytała hardo.
Ale on wiedział już swoje. Może uda się jej nabrać innych, ale nie jego. Wygląda na to, że pomysł Serta da się zrealizować. Wystarczy nieco popracować i pani kapitan nie będzie miała powodu, żeby opuścić Falangę. Będzie tu chciała zostać. Z własnej, nieprzymuszonej woli. Dla niego.
- Interesujące doświadczenie. – orzekł – Chociaż to za mało, żeby móc cokolwiek porównać. – jego słowa wzburzyły ją i szybko dodał, żeby uniknąć awantury i pustego tłumaczenia – Ale mi wystarczy. Nie widzę też żadnego powodu, dla którego ten trening nie miałby pozostać tylko między nami.
- Zgadzam się. A i jeszcze jedno. Nie życzę sobie, żeby mówił pan do mnie po imieniu. Nawet, gdy jesteśmy sami. Mam się uczyć waszej kultury, a to jest dość ważne, prawda?
Adiutant uśmiechnął się w myślach: teraz będzie zgrywać niedostępną. Jak chcesz. Nie na wiele ci to pomoże. Operacja „usidlanie Jedi” rozpoczęta.
- Oczywiście, dowódco. Jak pani sobie życzy. – przytaknął skwapliwie.

Życie jest tak jakoś dziwnie ustawione, że albo nie dzieje się nic, albo wszystko naraz. Ledwie parę dni wcześniej Traska udowodnił jej, że nie potrafi walczyć, a teraz obudziło ją nieprzyjemne poczucie zagrożenia. Dreszcze wędrujące wte i wewte po kręgosłupie przynaglały do pośpiechu. Na wpół śpiąca złapała komunikator.
- Mostek, tu dowódca. Postawić osłony. Ogłosić alarm bojowy. To nie są ćwiczenia.
Zawyły syreny i Cichy obudził się do walki.
Zapinając w biegu mundur, Kass pędziła na mostek. Dopadła stanowisk bojowych załogi dokładnie w chwili, gdy z nadprzestrzeni wychodziły niezidentyfikowane jeszcze jednostki.
- Ustawić status na neutralny. – rozkazała. Potem spojrzała w górę i kiwnęła Sertowi. – Pierwszy, przejmuję dowodzenie. Proszę do mnie zejść.
- Dowódco, to Rebelianci. - jeden z Chissów wskazał na odczyty sensorów. Faktycznie. Cztery myśliwce typu X-wing i popularny „łamacz blokad”, koreliańska korweta CR90.
- A ci tu skąd?
- Może też ich coś goni? – podsunął Traska.
- Wątpię. Wypuścić myśliwce, ale niech nie atakują. Połączcie mnie z nimi. - kiwnęła głową w stronę przestrzeni. – Uważajcie na te X-wingi. Mam nadzieję, że to nie Łotry. – mruknęła.
- Chętnie bym ich poznał. – Traska nie zamierzał tym razem siedzieć cicho i wspierać ją swoim opanowaniem.
- Po co?
- Słyszałem, że są wspaniałymi wojownikami.
- Jak ci odstrzelą myśliwiec spod siedzenia też tak pomyślisz?
- Jeśli im się to uda, zyskają mój szacunek.
Spojrzała na niego z niesmakiem: - Mój też.
- Rebelianci na linii. – przerwał im oficer łączności. Z ludzkiej załogi tylko Kass miała po co być na mostku, więc siłą rzeczy to ona rozmawiała ze wszystkimi, którzy bywali w zasięgu. Wyjątek stanowiło Upomnienie, a ostatnio dołączył Tropiciel.
Rebeliancki kapitan nie był człowiekiem. Sila nie widziała na żywo wielu Obcych, ale znała się na tyle, żeby rozpoznać w nim Twi’leka.
- Witamy w naszej przestrzeni. – zaczęła, akcentując wspólny dokładnie tak jak Traska – Jestem kapitan Kassila z Falangi Syndyka Mitth’raw’nuruodo. – przedstawiła się grzecznie, używając oficjalnej nazwy, na co nalegali jej Chissowie. – Z kim mam przyj’mność?
Rebeliant był wyraźnie zaskoczony. Czyżby zamiast rozmowy spodziewał się salwy z turbolaserów?
- Kapitan Dor’serell, z floty Nowej Republiki. – skinął głową – Czy wasza organizacja jest częścią Imperium?
- Nie potrz’bujemy Imperium do szczęścia. Co was sprowadza w ten rejon? To dość daleko od domu.
- Nie mogę mówić o celach naszej misji. Na pewno pani to rozumie.
- Rozumiem. Zatem niech się pan stąd zabiera, bo nie zapraszaliśmy was.
- Przykro mi. Mam tu coś do załatwienia i musimy zostać.
- Bez powodu nar’szacie naszą prz’strzeń powietrzną. Macie standartową godzinę, żeby się wynieść. Potem otworzymy ogień.
- Czy w tym czasie możemy porozmawiać? Zapraszam na pokład.
Kass spojrzała na pierwszego, a ten skinął głową.
- Dobrze, kapitanie Dor’serell. Spotkajmy się w p’łowie drogi.
Rozłączyła się.
- Myśliwcy pilnują się nawzajem. – Sert wskazał na holoprojektor taktyczny – Mam iść z panią?
- Nie. Nie chcę, żeby was widzieli. Dam sobie radę. Te jednostki mają od trzydziestu do stu pięćdziesięciu osób załogi. Żaden problem. Problemem są X-wingi.
- Dowódca Isare się nimi zajmie. Może chociaż dwóch wojowników? – nalegał.
Sila zmarszczyła brwi: - Nie wierzy pan w moją skuteczność? Dam sobie radę z garstką Rebelów w tak ciasnej przestrzeni.
- Z całym szacunkiem, z jednym Chissem nie dała pani sobie rady.
- Bo nie chciałam go zabić. – warknęła – A jeśli dojdzie do walki? Nie macie nawet porządnych pancerzy.
- Jesteśmy najlepszymi wojownikami w rejonie. Poza tym obecność Obcego potwierdzi naszą wiarygodność jako jednostki neutralnej. A właśnie. Do jakiej rasy należy ich kapitan?
- To Twi’lek. Przygotować tunel transferowy. – rzuciła, bo Rebeliant podszedł już blisko. – Pierwszy, nie wpuszczaj ich na pokład. W razie kłopotów po prostu nas rozłącz. Kto idzie ze mną? Tylko ochotnicy.
Ku jej zaskoczeniu zgłosiło się pół obsady mostka, z adiutantem na czele.
- Dobrze. Traska i Geder. Reszta uważać. Rebele są nieobliczalni. Wymyślają wszystko na poczekaniu.
- To dobrze. Sprawdzimy się. – ucieszył się Kres’er’tann.
- Dowódco, tunel transferowy przyłączony i zabezpieczony. – oznajmiła Sid’ellia.
- Dziękuję. Pierwszy, Cichy jest pański. Idziemy.
- Miecz. – Sert zatrzymał są wpół kroku.
- Co?
- Nie może pani wejść tam z mieczem świetlnym.
- Racja. – odpięła go od paska i wcisnęła do cholewki buta – Kurde, niewygodny.
- Może ja to wezmę, dowódco? – spytał Geder, wskazując na swój pas, za który miał zatknięte różne narzędzia. Jej miecz wcale by się od nich nie różnił.
- Dobrze. – podała mu cylinder - Tylko się nie zdziw, jak ci go wyrwę na odległość.
Mitt’rask’arani chciał wziąć karabin, ale zdecydował się na zwykły charric. Lekko uzbrojeni sprawiali wrażenie pewnych siebie gospodarzy.
- Rzeczywiście idziemy tylko porozmawiać? – zaciekawił się porucznik.
- Taki mam plan. Modyfikacja wymagałaby wybicia wszystkich Rebelów. Jak by co, trzymajcie się blisko mnie.
- Rozkaz.

Wbrew dobrym obyczajom kapitan nie czekał na nich przy wejściu, tylko kazał zaprowadzić ich do małej świetlicy. Obaj wojownicy mieli nieprzenikniony wyraz twarzy, ale wyczuła bijącą od nich ciekawość. Rozglądali się jak zawodowi ochroniarze, podczas gdy ona patrzyła tylko przed siebie, omiatając pokład wiciami Mocy. Wyczuła napięcie załogi, ale chwilowo nie było niebezpieczeństwa, że nie uwierzą w ich neutralność: co prawda mundury i myśliwce Falangi wzorowano na imperialnych, ale przecież mogli sobie co nieco zapożyczyć. Tak jak się spodziewała, korweta była zapchana ludźmi, nie-ludźmi i sprzętem. Ciekawy materiał do badań dla naukowców z Cichego. Chissowie nie bardzo lubili wypuszczać się poza swój teren, ale chętnie analizowali wszystko, co wpadło w ich ręce.
Dor’serell był najwyższym przedstawicielem swojej rasy, jakiego Kass kiedykolwiek widziała. Przewyższał nawet Gedera, a temu sięgała ledwie do ramienia. Miał zieloną skórę, lekku owinięte wokół szyi i obcisłą tunikę, mającą podkreślać jego muskularne ciało. Za pasem zobaczyła zatknięte cztery wąskie sztylety. Jednym słowem Rebeliant czystej wody.
Ukłonił się nieznacznie na powitanie.
- Witam na pokładzie Rankora. Zechce pani usiąść? – wskazał jej miejsce za małym stolikiem. Chissowie stanęli przy drzwiach tak, że mieli na oku świetlicę i korytarz.
- Nie wiem, czy zab’wię tu tak długo. – odmówiła i założyła ręce za plecami - Czy teraz powie mi pan, czego chcecie?
Twi’lek pozornie niedbale oparł się plecami o ścianę, mając jednak Kassilę w zasięgu ręki.
- Przekonujemy ciemiężonych mieszkańców Imperium do Nowej Republiki.
- A nieciemiężonych?
Uśmiechnął się, odsłaniając ostre zęby: - Też.
- Więc nie macie tu nic do roboty. Przestrzeń Imperium kończy się daleko stąd.
- Zawsze jeszcze można nawiązać nowe kontakty, na przykład z wami. – zerknął na Chissów. – Nigdy dotąd nie spotkałem takiej rasy.
- Być może. – nie była zbyt rozmowna.
- O waszej Falandze też nie słyszałem. Mogłaby pani ją przybliżyć?
- Obawiam się, że nie. Czy teraz odl’cicie?
- Jak już wspomniałem, mam tu coś do roboty.
- Co? Może będziemy mogli pomóc. – odparła, posyłając mu falę życzliwości i sympatii.
- No dobrze. – zaczął przechadzać się po pokoju – Kilka tygodni temu w tym rejonie zaginęła jedna nasza fregata klasy Nebulon. Może ktoś od was wie, co się z nimi stało? Może coś widzieliście?
- Wysłali pana na poszukiwania jednego statku? Tym czymś?
- Tak. Dbamy o naszych kolegów.
- A może na pokładzie był ktoś ważny?
Dor’serell nachylił się nad nią: - Wszyscy byli ważni.
- Rozumiem. Cóż. Będę musiała wrócić do siebie i sprawdzić meldunki. To tr’chę p’trwa.
Twi’lek nie cofnął się, ale przynajmniej już nad nią nie wisiał: - Proszę zlecić to przez komunikator. W tym czasie możemy lepiej się poznać. – dodał, starannie modulując głos.
Uniosła nieco brwi: - My?
- Ja opowiem pani o Nowej Republice, pani mi może powie coś o sobie.
Kass o mało nie parsknęła śmiechem: ten gość się do niej dostawiał! Jej obstawa też to zrozumiała: Traska się wkurzył, a Geder nieźle bawił. Cofnęła się.
- Dobrze. Skąd mogę pom’wić z moimi?
- Może pani odesłać swoich zaufanych z tym poleceniem. Gwarantuję, że nie spotka pani nic złego.
- Och, tego jestem pewna. Może pok’załby mi pan swój okręt?
- Chętnie. – zgodził się, co kłóciło się z wszelkimi zasadami dowodzenia. Czyżby kłopoty? Nie zaszkodzi się przygotować. Skinęła na Chissów.
- Mitt’rask’arani, wracaj na Cichego i przygotujcie oddział abordażowy. Przejmiemy to pudło. – rzuciła w cheunh.
Porucznik skłonił się pod publiczkę i wyszedł.
- Już. – posłała Twi’lekowi najbardziej czarujący uśmiech, na jaki ją było stać.
- A ten drugi gość?
- Ależ kapitanie. To, że jesteśmy neutralni nie znaczy, że jesteśmy głupcami. Jak roz’miem, Nowa Republika to pozostałości po Rebelii, czy tak? – ruszyła do wyjścia – Proszę mnie oprowadzić.
- Nie mówmy o polityce. To zajęcie dla naszych ambasadorów. Macie kogoś takiego, prawda?
Sila zauważyła drgnięcie jego lekku i żałowała, że nie wie, co to znaczy. Musnęła go Mocą i tylko siłą woli opanowała się przez skrzywieniem z odrazą: bezczelnie chciał ją poderwać i zaprosić do swojej kajuty na kilka dni, albo raczej nocy. To przekreśliło jego szanse na ujście z życiem. Gdy tylko wojownicy wejdą na pokład, Dor’serell zginie. Ale czy nie przyślą kolejnych żołnierzy? Któryś z myśliwców musiałby powiedzieć w ich centrali, że trafili na Imperialnych i po sprawie. Tak właśnie zrobi. Albo odeśle jeńców na jakiś imperialny okręt. Jeśli jacyś jeńcy zostaną. Wciąż się uśmiechając, pozwoliła się objąć, chociaż spięła się na sekundę.
- Spokojnie. – szepnął - Jest pani wśród przyjaciół.
Gdy przyciągnął ją mocniej, wywinęła się.
- Może i tak, ale zachowuje się pan nieodp’wiednio.
Wyraźnie zły spojrzał na Gedera. Ten jednak nie zrobił nic, co mogłoby zaniepokoić Rebelianta. Po prostu wiedział, że Kass sama poradzi sobie lepiej.
- Przepraszam. A oto kokpit. – usunął się z przejścia, puszczając ją do sterówki.
Grzecznie rzuciła na wszystko okiem. Rebeliancki bałagan. Niczego ciekawego nie dostrzegła. Za to czuła zapachy kilku ras. Jakie to szczęście, że w Imperium służyli niemal wyłącznie ludzie. Znowu poczuła ciarki na plecach i sięgnęła zmysłami do Cichego. Oddział wojowników czekał. Skoro już tu była, mogła przejąć stery, albo tylko umysły pilotów. A Twi’lek? Geder może nie dać sobie z nim rady. Mogłaby go uśpić, lecz nie znała umysłu obcego. No nic. Trzeba działać konwencjonalnie. Wymyśliła coś, ale wymagało to odwrócenia uwagi kapitana. Szkoda, że Chiss, stojący w za nim korytarzu, nie potrafił czytać w myślach.
- Czy to są skanery dalekiego zasięgu? – zapytała, nachylając się ku konsoli sterowania, tym samym kusząco układając swoje ciało. Lekku dowódcy znów zadrgały. Poczuła też, że Geder spodziewa się niespodzianki. Niby od niechcenia wyjął miecz, który nieznacznie poruszył się za paskiem.
- Właśnie. – przytaknął Twi’lek. W tym momencie Kass sięgnęła jednocześnie do umysłów pilotów i Mitt’rask’araniego. Ludzie zamarli, a Chissowie wdarli się na pokład Rankora.
- Co się dzieje? – zapytał zdezorientowany Dor’serell, ale nikt nie pofatygował się z wyjaśnieniami. Tylko błękitno-białe ostrze zabuczało, wysuwając się wprost w jego ciało. Geder dla pewności pociągnął miecz w górę, rozcinając Rebelianta na pół. Kilkoma machnięciami załatwił pilotów, poczym oddał miecz właścicielce.
- Praktyczna broń, dowódco.
- Też tak myślę.
Szli ramię w ramię w stronę rufy, strzelając do wszystkiego, co się ruszało. Wsparcie podzieliło się na dwa oddziały i przeczesywali korwetę od środka w dwie strony. Czysto, spokojnie, metodycznie. Kto uciekał w stronę kokpitu, trafiał pod miecz Kassili. Kwadrans później okręt został opanowany.
- Sert, co z myśliwcami? – zapytała przez komunikator.
- Wygląda na to, że się połapali. Dowódca Isare prosił, żeby mu się nie wtrącać. A u was?
Pytająco spojrzała na Traskę.
- Trzech rannych, kilku jeńców.
- Poważnie rannych?
- Nie. Bili się z czymś. Nie spotkaliśmy jeszcze takiej formy życia, więc dali się zaskoczyć. Więcej nie popełnią takiego błędu.
- Czy to „coś” żyje?
- Nie.
- Dobrze. Zabrać rannych do ambulatorium, a Rebelów zgarnijcie w jedno miejsce. Chcę ich zobaczyć.
- Tak jest, dowódco. – przekazał rozkazy dalej – A co z ich kapitanem?
- Geder przeciął go mieczem. Pilotów zresztą też. Weź kogoś, kto się na tym zna i zobacz, czy potraficie tym polecieć – i po sekundzie dodała – poruczniku.
- Robi się.
Zabrał dwóch wojowników i poszli. Korytarz zasłany był częściami, trupami i kawałkami trupów. Niektóre istoty przecięto na pół, inne leżały w całości, ale przez otwarte rany było widać kręgosłup, jeszcze inne leżały zwinięte w kłębek, a obok nich, wciąż trzymając broń, leżały ręce albo – przyjrzał się dokładniej – łapy. W mijanych pomieszczeniach mniej było cięć i czuć było swąd spalonych tkanek. Za to na progu sterówki, rozłożony jak wielkie, zielone X, leżał rebeliancki kapitan.
Do tej pory Traska myślał, że dużo widział w życiu. Teraz jednak uznał, że o życiu nie miał pojęcia.
- Ktah! – zaklął jeden z wojowników – To robota Gedera? – przeskoczył nad ciałem Twi’leka i podszedł do foteli pilotów. – Obrzydliwe.
- Trzeba ich stąd zabrać. – porucznik rozejrzał się – O, tu ich damy. – wskazał magazynek koło kokpitu - Pomóżcie mi.
Przeciągnęli zabitych do magazynku i zamknęli drzwi. Potem przyjrzeli się aparaturze.
- Cichy, mówi Mitt’rask’arani. – wywołał krążownik przez holołącze, bez wizji. Zdawał sobie sprawę, że jest blady, a nie chciał, by ktoś oglądał go w takim stanie. – Jesteśmy w sterowni. Zapytajcie, czy ktoś z ludzi potrafi tym latać i przyślijcie go nam.
- Już szukamy, poruczniku. – usłyszał głos Serta. – Cichy bez odbioru.
Skupili się na konsolach. Były opisane, co ułatwiło zadanie, natomiast przyłączenie do krążownika uniemożliwiało manewrowanie. Musieli z tym zaczekać.
- Traska? – zagadnął jeden z Chissów – Co to było to coś, co wyskoczyło na naszych z pazurami?
- Pojęcia nie mam. Jakiś Rebeliant.
- Rebeliant. – powtórzył to słowo – Przeciwko komu? Imperium?
- Uhm. – przytaknął.
- A co oni takiego zrobili?
- Nie wiem. Zapytaj Mitth’raw’nuruodo. Jest na bieżąco.
- Bardzo śmieszne. Zapytam dowódcę.
- O co? – przerwał im kobiecy głos za ich plecami tak niespodziewanie, że niemal podskoczyli.
- O nic, dowódco. To nieistotne.
- Jak pan sobie życzy, Vendin. Dowódca Isare meldował, że dorwał trzy myśliwce, a jeden zwiał.
- To dobrze?
- Sądzę, że tak. Powie swoim, że to teren Imperium. Może przestaną wpadać do nas na weekend.
- A może nie. – Traska był sceptyczny.
- A może nie. Ale wtedy ściągniemy jakiś niszczyciel i już. Zresztą nie ma się co martwić na zapas. Który to fotel pierwszego pilota?
- Ten. – Vendin klepnął w poręcz swojego miejsca.
- Puść mnie.
Wszyscy trzej spojrzeli na nią jednocześnie.
- No co? Jak tylko załadują się technicy i reszta chętnych, lecimy na wycieczkę.
Chiss ustąpił jej miejsca.
- Potrafi pani tym latać?
- Potrafię latać wszystkim, co ma silniki. To żadna filozofia.
- A, no tak, dzięki Mocy. – mruknął Traska.
Porucznik wyraźnie stracił dobry humor. Ciekawe, dlaczego? Przecież chętnie brał udział w ćwiczeniach. A może nie był nigdy świadkiem takiej rzezi? Mówił na początku, że nie walczył osobiście, ale pytanie, co to znaczy dla niego: walka. Kass miała na myśli starcie kilku jednostek co najmniej klasy carrack albo atak batalionem szturmowców. A on? Jeśli to jego pierwsza prawdziwa bitwa, szczerze mu współczuła. Najbardziej z powodu widoku, jaki tu zastał.
- Nieprawda. Myśli pan, że ot tak po prostu zostałam trzecim na Ostrzu Imperium? Jak się ktoś zadaje z pilotami, musi mieć pojęcie, o czym mówi. Przeszłam gruntowne przeszkolenie w tym zakresie. Zresztą zobaczycie sami. – wskazała na zieloną kontrolkę, która właśnie zmieniła kolor z czerwonej. – To jest główny właz. Teraz zamknięty. Przesunęła rękę w bok – A to główne silniki. Rebele nie dbają o sprzęt tak jak my, więc nie zmienią się na zielone. To tutaj to hipernapęd.
Przerwało jej piszczenie komunikatora.
- Kass, słucham?
- Mówi technik Sid’ellia. Tunel transferowy odłączony, właz zamknięty. Może pani lecieć. Tylko bez szaleństw. Idę właśnie do sekcji napędu zapoznać się z tym wszystkim i już się dziwię, że toto jeszcze lata.
- Przyjęłam. Miłego przeglądu. – przełączyła na kanał Serta – Pierwszy, lecimy na wycieczkę. Przełączcie nasz status na „przyjaciel”. Nową nazwę wymyślimy po drodze.
- Zrozumiałem, dowódco.
Wcisnęła kilka guzików, przesunęła ze trzy dźwignie i korweta delikatnie ruszyła. Okręt dobrze reagował na ster, przyspieszał też przyzwoicie. Kiedy Sila wyczuła statek, również dzięki Mocy, rozluźniła się.
- A zatem, panowie, pierwsze spotkanie oko w oko z Rebelami zaliczone. Jakie wrażenia?
- Przegląd różnych ras, dowódco. I uzbrojenia. – zaczął trzeci z mężczyzn, ten, który jeszcze się nie odzywał – Sądząc po ich gotowości bojowej, chcieli wejść na Cichego, ale ich ubiegliśmy.
- Zgadza się. Ich kapitan miał mnie zająć.
- Sobą? – mruknął Traska.
- Zauważył pan? – uśmiechnęła się – Ale tacy oni właśnie są. Ich kobiety są uznawane za najładniejsze, najzgrabniejsze w galaktyce. A właśnie. Ten pazurzasty, który na was wyskoczył, to Shistavanin. Nasi mieli szczęście.
- Widziała pani więźniów?
- Jeszcze nie. Niech siedzą. To ich zdezorientuje. Mówiłam strażnikom, żeby uważali. Z Rebelami nigdy nie wiadomo.
- Za pozwoleniem, dowódco. – Vendin zebrał się na odwagę. I on nigdy jeszcze nie widział efektów działania miecza świetlnego, więc nabrał do niej więcej szacunku. – Co Rebelianci mają do Imperium?
Kass zastygła na ułamek sekundy: co mu ma powiedzieć? Całą prawdę? I tak większość Chissów przyznałaby rację Rebelom. Nie. Powie mu wersję, którą ona chce uznawać za prawdziwą. O reszcie nigdy nie chciała wiedzieć. - Ma pan ochotę na krótki wykład z historii Republiki?
- Nigdzie nie idę.
- To proszę posłuchać. Przez stulecia Republika kwitła jako państwo pragnące zachować ład, pokój i sprawiedliwość w swoich granicach. Chętnie przyjmowała nowych członków, aż spuchła tak, że nie mogła sprawować silnej władzy. Nie mogła zachować pokoju między odwiecznymi wrogami. Rozumie pan?
- Tak. To logiczne.
- Senat był ogromny, liczył tysiące, jeśli nie więcej członków. Takim potworem nie dało się sprawnie sterować. Proszę sobie wyobrazić przepchnięcie jakiejkolwiek ustawy. Komuś się podobała, innym nie. Musieli głosować nad każdym wnioskiem z osobna. Koszmar. W tym czasie ustawa nie mogła wejść w życie, nawet jeśli była potrzebna. To rodziło konflikty, najczęściej cierpieli zwykli ludzie. Aby wyprostować zagmatwane lokalne, to znaczy nawet dotyczące całego sektora, sprawy, używano rycerzy Jedi.
- Takich jak pani?
- Nie do końca. Tamci Jedi tworzyli zakon, nie mogli zakładać rodzin i mieli wiele innych durnych ograniczeń. Ale używali swojego daru, Mocy w służbie tym gnębionym istotom. Efekty były różne. Często wystarczała mediacja, czasem trzeba było użyć miecza. Mimo wszystko jakoś to działało. Ale Republika zaczęła gnić. Pojawiła się korupcja, dobro ogółu przestało się liczyć. Ważny był ten, kto miał majątek i wpływy. Nawet Jedi nie mogli nic z tym zrobić. Powoli odsunęli się od tych, których mieli chronić. Uważali się za wybrańców, którym trzeba się kłaniać. Oczywiście nie wszyscy. Porządni rycerze nie mieli siły przebicia, woleli poświęcić się medytacjom i takie tam. Wielu przywódców różnych planet zaczęło występować z Republiki. Demokracji groziła zapaść i rozłam. Jedi twierdzili, że stoją na straży, ale nie zgadzali się z ostatnim kanclerzem Palpatinem. Służyli senatowi, nie jemu. Temu senatowi, który właściwie nie mógł już pracować. Wyjściem było przejęcie całkowitej władzy przez kanclerza. Tylko w ten sposób dałoby się zreformować Republikę. Dla Jedi był to początek dyktatury. Separatyści doprowadzili do wojny, a armią Republiki dowodzili właśnie Jedi. I ci Jedi przeprowadzili zamach stanu. Chcieli zabić lub uwięzić Palpatine’a. Nie udało się. Rycerze i ich mistrzowie zginęli, kanclerz ogłosił się Imperatorem, a Republika przekształciła się w Imperium Galaktyczne. Rządzone według planu, strategii i pomysłu. Zmodernizowano armię, zgaszono lokalne konflikty. Fakt, czasami dość brutalnie, ale nastał pokój. Imperator nie lubił Obcych. Nie wiem, dlaczego. Ogłosił tezę wskazującą wyższość rasy ludzkiej nad innymi. Może chodziło mu o niewolników, nie wiem dokładnie. Trudno mi powiedzieć. W każdym razie nastały dla nich ciężkie czasy. Traktowano ich jak obywateli drugiej kategorii. Wprowadzono cenzurę i rozbudowano aparat bezpieczeństwa. Imperium było ogromne. Palpatine nie był w stanie wiedzieć o każdym problemie, nie mógł sprawdzać każdego gubernatora z osobna. A ludzie obdarzeni władzą tracą poczucie przyzwoitości. Głupio mi o tym mówić, ale to, z czym Palpatine walczył jako kanclerz, odradzało się w jego Imperium. Nie znaczy to, że nie karał za korupcję i nadużycia. Nie. Tylko fizycznie nie miał prawa ogarnąć tego wszystkiego. Na straży porządku Imperium stała armia z potężną flotą. Większość dowódców to naprawdę porządni goście, tacy jak Thrawn, ale na dworze pełnym pochlebców i intryg nie mieli długiego życia. Przestawali się liczyć. Więc we flocie coraz częściej do głosu dochodziły kreatury pokroju Tarkina czy Zaarina. Rządzili w podległych im rejonach jak chcieli. Właśnie to, egoistyczne traktowanie świata, pchnęło wiele istot w ramiona Rebelii.
- A dlaczego pani została uczciwym obywatelem Imperium? – zapytał porucznik. Widać było, że trochę się uspokoił.
- Bo Imperium uratowało mi życie.
- Przed Rebeliantami?
- Nie. Chce pan posłuchać?
- Chętnie.
- A więc dobrze. Mieszkałam sobie na spokojnej, zwyczajnej planecie Loona w sektorze Chandrili, to jest niedaleko Stolicy Imperium. Miałam piętnaście lat i chciałam zostać przewodnikiem górskim albo mieszkać w lesie i codziennie spacerować między drzewami. Ledwie dziesięć lat wcześniej udało się zbudować jeden rząd planetarny i jedną politykę. To oczywiście pociągało za sobą wielkie reformy, ale zgodziliśmy się na to. Zadowoleni z pokoju zgodziliśmy się na rozwój armii, na jej szerokie kompetencje. W dwa lata głównodowodzący, który nie pochodził z Loony, zgromadził w swoich rękach niebezpieczną siłę. Prosiliśmy naszą senator o mediacje. Nawet nie przyjęła delegacji. A kiedy w końcu się z nią spotkali, stwierdziła, że senat nie ingeruje w prywatną politykę planet. Ta senator nazywa się Mon Mothma i stoi na czele Rebelii. To też taka moja prywatna zemsta. Zatem piętnaście lat temu dyktator Vorn Paulus przejął władzę na Loonie, aresztował premiera, cały rząd i zabił ich, senatorów zmusił do poparcia, a oporni przepadli bez wieści. Wspaniałomyślnie pozwolił tym mieszkańcom, którzy chcieli, opuścić planetę. Poleciałam. Transportowce wpadły w łapy piratów i pod ogień dział. Strzelali nawet do kapsuł ratunkowych. Z tego, co wiem, przeżyło tylko kilkanaście osób.
- Na ile?
- A jak pan myśli? Tysiące. Imperialni przylecieli dla większości za późno. Dla mnie nie. Nie wiem, czy to Moc mnie uratowała, czy co, ale złapał mnie okręt lorda Vadera. Dali mi jeść, pić, ubrali. Pomału przywykłam do porządku na pokładzie. Vader wyczuł moją siłę i zaczął szkolić. I zostałam. Nie mam powodu, żeby walczyć przeciwko Imperium.
- A potem spotkała pani admirała.
- Vader nas poznał. – uśmiechnęła się szeroko - Nie muszę wam mówić, jaka to dzika radość służyć pod jego rozkazami.
- Tak samo chętnie służy pani tu? – tym razem poza wyzwaniem, poczuła na sobie spojrzenia całej trójki.
Skinęła głową: – Owszem. Dobrze to przemyślałam, poruczniku. Admirał obdarzył mnie zaufaniem i mam nadzieję zapracować na zaufanie mojej załogi.
- To będzie trudne. Bardzo trudne. – mruknął, patrząc gdzieś przed siebie.
- Wiem. – zgodziła się i, nagle tknięta jakimś impulsem, spojrzała na niego – Poprowadzi mnie pan?
W Mocy widziała jego strach. Przed czym? Czy chodzi o świadków tej rozmowy, czy o zadanie, jakie mu dała? Gdyby był to ktoś inny, wdarłaby się do jego świata i odczytała prawdziwe intencje. Ale obiecała Trasce, że nie zrobi tego bez jego zezwolenia. Zresztą i tak przy najbliższej okazji wygranie jej to, cokolwiek to jest, lodowatym tonem bez jednego mrugnięcia.
Ku jej zdziwieniu, zaprzeczył.
- Nie. Nie zrobię tego. Nie dam rady. – odwrócił ku niej swoje pałające oczy – Nie sam. – dodał i pierwszy raz jego błękitna twarz rozpogodziła się, jakby zrzucił z serca jakiś ogromny ciężar. Nie znaczy to, że się uśmiechnął. Co to, to nie. Tylko rozluźnił się, co zauważyli też jego koledzy. Natychmiast wrócił do swojej zwykłej obojętności, ale co widzieli, to widzieli.
- Zemściła się pani na tym dyktatorze? – zapytał Vendin, zmieniając temat. Cokolwiek było między ich dowódcą a jej adiutantem, to były ich sprawy. Niegrzecznie było się wtrącać.
- Nie. Po pierwsze denerwował Mon Mothmę, co pasowało Imperatorowi, a po drugie, do czego przyczyniłoby się zabicie go i jego ludzi? Jeszcze więcej rodzin by cierpiało, znowu chcieli by się zemścić i tak by powstało błędne koło. Bez sensu.
- Pani rodzina ucieszyła się, że pani żyje? – Vendin jak na Chissa był dość ciekawski. Albo, jak to mówi Thrawn, ciekawy świata.
- Odwiedziłam ich dopiero kilka lat później. Skupili się na mojej młodszej siostrze i właściwie nie zwracali na mnie większej uwagi. Byłam, to byłam. Odwiedziny trwały dwa dni. Potem nawet do nich nie pisałam. Tylko brat mojego ojca, wujek Derrsila naprawdę ucieszył się z mojego przyjazdu. Ale on jest w Armii Imperialnej i z całej rodzinki tylko ja rozumiałam jego zachwyt nad nowym modelem blastera. Jest rusznikarzem. Charric by mu się spodobał.
- Musi pani być przykro. – dorzucił trzeci Chiss: Ten’sikh – wreszcie sobie przypomniała. Szczerze mówiąc, nawet ona uznała, że to pytanie nie na miejscu. Historia to jedno, ale prywatne uczucia dowódcy, to coś zupełnie innego. Spojrzała na niego zdumiona. – To znaczy… – zbladł i stracił pewność siebie – Słyszałem, że ludzie często mówią ze sobą o takich… I że to u was normalne. Zgadza się? – wybrnął.
Przytaknęła: - Tak. Wygadanie się jest formą odreagowania, wyrzucenia z siebie problemów. Kłopot w tym, że nie zawsze ma się ochotę na słuchanie kogoś innego. A pan rozmawiał z ludźmi?
- Oczywiście. Nie sposób tego uni… To znaczy, tak. Wielokrotnie.
„Nie sposób tego uniknąć?” Dzięki wielkie. Ale ma rację. Poza nielicznymi wyjątkami obie grupy nie dogadują się tak, jakby sobie tego życzyła. Jeszcze ludzie są im potrzebni. Ale gdy przestaną, zostanie sama ze swojej rasy. I to ona będzie Obca. Hmm. Zupełnie nowe doświadczenie. Trudno. Trzeba spróbować ich zgrać. Wszystkich.
- A prywatnie?
- Wie pani, że Chissowie nie rozmawiają z ludźmi o własnych, prywatnych sprawach.
- Wiem. Wśród schwytanych Rebeliantów są inne rasy?
- Kilka. – Traska otrząsnął się ze swoich myśli. – Nasi medycy chcą ich obejrzeć, kiedy pani pozwoli.
- Obejrzeć? To znaczy?
- No… zbadać cechy gatunkowe.
- Jak zwierzątka w laboratorium? – podejrzliwie zmrużyła oczy.
- A… A dlaczego nie? To dla nauki, dla rozwoju naszej wiedzy.
- To są żywe, inteligentne istoty, poruczniku. Jakby się pan czuł, gdyby był na ich miejscu?
- Nie dalej jak imperialną godzinę temu siekała ich pani jak leci, a teraz my nie możemy przyjrzeć się tym znienawidzonym przez panią Rebeliantom? Proszę to potraktować jako rodzaj kary dla więźniów.
- Nie. Właśnie takiego przedmiotowego traktowania nienawidzę, Mitt’rask’arani. Pierwsza lepsza placówka medyczna ma wszystkie potrzebne dane. Można polecieć i skopiować. To się nazywa cywilizowane podejście. Zresztą, jak pan słusznie zauważył, nasiekłam trochę „materiału badawczego”. Niech się nim zajmą. – rzuciła okiem na konsolę sterowania i wstała – Idę do naszych więźniów. Pójdzie pan ze mną, poruczniku?
Traska przypomniał sobie ciała leżące w korytarzu i ani myślał się stąd ruszać. Ale z drugiej strony dowie się o niej czegoś nowego. Podniósł się bez większego entuzjazmu.
- Dacie sobie z tym radę? – zapytała na odchodnym pozostałą dwójkę, na co ci skinęli głowami. – Więc chodźmy.

Błękitnoskórzy wojownicy Falangi byli uniwersalni. Każdy miał swój przydział na Cichym, ale zależnie od potrzeb zamieniali się w oddział abordażowy, ekipę remontową czy techników zbierających próbki. Teraz kręcili się po korwecie, przyglądając się wszystkiemu z zawodową ciekawością i rozbierając ją niemal na części. Co najgorsze, nie ruszyli ciał. Traska wyjaśnił, że kapitan Kres’er’tann chciał przeanalizować metodę walki przeciwnika.
- I to tu tak będzie sobie leżało aż wrócimy do Cichego?
- Właśnie. Oczywiście z całym szacunkiem dla tych wojowników. Im teraz i tak jest wszystko jedno, a nam pozwoli…
- Dobra. Oszczędź sobie.
Jeńców zamknięto w sporym pomieszczeniu, z którego wcześniej wyniesiono absolutnie wszystko. Sądząc po zapachu, były to części do maszyn. Pod ścianami siedziało lub leżało kilkunastu Rebeliantów. Kass z satysfakcją zauważyła bijące z nich otępienie i rezygnację. I gdzie te ich triumfalne gesty? Gdzie ich buta? Owszem, gdy tylko wspomni o Imperium, odżyją, ale to tylko pozwoli jej podjąć decyzję o ich dalszym losie. Większość była ranna, a właściwie przysmażona, niektórzy nawet dość poważnie. Chissowie dali każdemu z nich pakiet medyczny, czym ona nie zawracałaby sobie głowy. Ale trudno. Taki ich urok. Kiedy weszła, podnieśli na nią zrezygnowany wzrok. W większości to byli ludzie, ale zobaczyła dwóch Sullustan, Rodianina i jedną Twi’lekankę. Pewnie dziewczynę kapitana. Wskazała ich Trasce, dorzucając kilka słów o ich rodzinnych planetach. Na takie traktowanie nie zgodził się jeden z nich. Człowiek, o jasnej cerze i blond włosach przyprószonych siwizną, pochylał się nad ciężej rannym towarzyszem. Kiedy weszli, podniósł się i dumnie wyprostował. Kass zignorowała go, podobnie Traska. Mężczyzna wsłuchiwał się w jej mowę, ale widać nie słyszał nigdy cheunh, bo nie reagował jak na coś znajomego.
- Jesteście piratami? – zapytał mocnym, dźwięcznym głosem w połowie opisu Rodii. Kass przerwała, popatrzyła na niego i wróciła do przerwanego wątku. – Pytałem, czy jesteście piratami. – powtórzył i podszedł ku niej.
Ale to Sila tu rządziła, więc wyciągnęła tylko rękę, zatrzymując go Mocą w miejscu. Naturalnie, nie mógł się też odezwać. Mógł tylko stać i patrzeć. Gdy skończyła opowiadać, opuściła rękę, uwalniając mężczyznę z mentalnego uścisku.
- Mówiłeś coś, Rebeliancie?
- Pytałem, czy jesteście piratami, ale wygląda na to, że trafiliśmy jeszcze gorzej. – rozcierał szyję, lecz nie dał się zbić z tropu.
- Bez pozwolenia wdarliście się na nasz teren, chcieliście zdobyć nasz okręt, zabić naszych wojowników, a to do mnie masz pretensje, rebeliancka szumowino? Co za bezczelność. – i do Traski – Oto przykład czystej impertynencji.
- Nie było po drodze żadnej tabliczki. – usprawiedliwił się jeden z lżej rannych, co wywołało kilka uśmiechów.
- Rozumiem, że to ludzki sposób walki ze stresem? – zapytał porucznik w tak czystym wspólnym, jakby mówił nim od dziecka. Znowu jakaś gra? Ciekawe, co powie na to?
- Zna nas pan coraz lepiej, Crahsystor Mitt’rask’arani. – wyczuła falę jego aprobaty. A zatem odegrają małe przedstawienie.
- Dziękuję za uznanie, Darth Kassila. – skłonił się lekko, a przez jeńców przeszła fala paniki i niedowierzania. – Zechce pani przesłuchać więźniów, czy ja mam się tym zająć?
Prawie wszyscy, bo zdążyli już dostrzec jej miecz świetlny dyndający u pasa, jak na komendę popatrzyli na nią z przerażeniem, a potem na niego z niemym błaganiem w oczach.
- Jeśli pan pozwoli, chciałabym zrobić to osobiście. – specjalnie zniżyła głos. W tej sekundzie coś dużego i niebieskiego wystrzeliło spomiędzy grupy jeńców i z płaczliwym, histerycznym „Nie!” rzuciło się Trasce do stóp. Porucznik zamrugał, kiedy Twi’lekanka zderzyła się z zasłoną Mocy, jaką Kass instynktownie przed nimi postawiła.
- Nie! Błagam, panie! – skamlała dość przekonująco – Zrób z nami co chcesz, tylko nie oddawaj nas w jej ręce!
- Cóż za pozbawione sensu zdanie. – skwitował zimno, patrząc na dziewczynę jak na okaz na wystawie.
- Proszę! – klęknęła przed nim, bo nie mogła go dotknąć. Jej lekku drgały spazmatycznie – Proszę, proszę, panie! Miej litość. Jesteśmy zwyczajnymi żołnierzami. Nie… niczym nie zasłużyliśmy na… – nie dokończyła, tylko spojrzała przelotnie na Kass. – Proszę! – jęknęła.
A Darth Kassila, jak ją ładnie nazwał Traska, nachylała się ku niej, syciła jej strachem i czuła wzbierającą siłę Ciemnej Strony. Otworzyła się na emocje pozostałych Rebeliantów i z dzikiej rozkoszy potęgi, jaka się w niej budziła, uśmiechnęła się drapieżnie, a żółte oczy lśniły jak Ognie Durinda. Z kolei jej adiutant cofnął się pół kroku i z zainteresowaniem patrzył to na jedną, to na drugą. Zrozumiał, że im bardziej Twi’lekanka się boi, tym większą siłę gromadzi Kass. Co by się stało, gdyby wystraszył ich jeszcze bardziej?
- Interesujące, doprawdy. Skoro to wrogowie Imperium, zostawię ich w pani rękach, Milady.
Pani kapitan wyprostowała się, a po jej dłoniach pełzały błękitne wyładowania. Tego jeszcze nie widział! Czytał o tym, ale to nie to samo.
- Jeśli ma pan do nich jakieś pytania, to proszę teraz, bo nie będzie żadnego „potem”. – syknęła przez zaciśnięte zęby, z trudem nad sobą panując.
Nie. Nie chciał tego oglądać. Zdecydowanie. Weźmie kilkoro i przesłucha po swojemu. A raczej nie on, tylko Geder.
- W takim razie, pozwoli pani. – zawołał strażników - Wezmę to stworzenie – wskazał na Twi’lekankę – jego – skinął na siwiejącego mężczyznę i jeszcze trzech przypadkowych Rebeliantów - i ich. Chyba, że są tu jacyś oficerowie?
Nie zdziwiłby się, gdyby wszyscy się poderwali, ale wstało tylko dwóch. Pierwszy, na oko młodszy od Kass, wyszedł przed całą grupę. Drugi podszedł do Twi’lekanki i odciągnął do pozostałych.
- Jestem podporucznikiem Floty Nowej Republiki, panie. – młodzieniec słusznie wolał nie kaleczyć ani obcego tytułu ani nazwiska – Lecieliśmy z misją ratunkową poza terytorium tak Republiki jak i Imperium. Nie wiedzieliśmy, że wtargnęliśmy w waszą przestrzeń, ale daliście nam godzinę na odwrót. Za to dziesięć minut później wdarliście się na Rankora, mimo że uchodziliście za neutralną jednostkę. Tak zachowują się piraci i bandyci. Jeśli jednak nimi nie jesteście, potraktujcie nas jak jeńców wojennych pojmanych w cywilizowanej potyczce.
Zanim porucznik zdążył odpowiedzieć, Rebelianta uniosły w powietrze błyskawice Mocy wystrzelone z palców Kass. Przeleciał przez całe pomieszczenie i walnął z hukiem w ścianę.
- Cywilizowana potyczka! – ryknęła niskim, charkotliwym głosem, wciskając go w durastal – Nie jesteście cywilizowani! Nie macie prawa do żadnego normalnego traktowania, cholerny buntowniku!
I kto tu jest cywilizowany? – pomyślał Chiss. Podszedł do niej i szepnął wprost do ucha, popierając słowa taką dawką spokoju, na jaką go było stać.
- Możemy zamienić słowo, Darth Kassila?
Poskutkowało. Rebeliancki oficer spadł na podłogę spod sufitu, gdy pani kapitan opuściła ręce.
- Ależ oczywiście. – wykrzywiła usta w czymś na kształt uśmiechu i wyszła. Uczucie rebelianckiej ulgi obmyło ją na pożegnanie jak woda.
Traska zabrał ją do pustego pokoju i zamknął drzwi.
- Z całym szacunkiem, dowódco, ale to nie ma sensu. Albo mamy coś z nich wyciągnąć, albo od razu ich wystrzelać.
- Toż chciałam ich przesłuchać. Tylko po swojemu.
- Chciała pani ich zabić. Po swojemu.
Wzruszyła ramionami: - Przy okazji zaczną mówić.
- Jeśli mogę coś zasugerować. Teraz są przerażeni i przekonani, że zginą. Prawda?
- Prawda.
- Gdyby dać im nadzieję? Inne wyjście, mniej bolesne. Okażą większą chęć współpracy, jeśli to my się nimi zajmiemy.
- Rozumiem. – błysnęła oczami - Ja jestem ten zły, a pan ten dobry?
- Właśnie. Oficjalnie przekaże mi pani jeńców, a gwarantuję, że wszystko z nich wyciągniemy.
Kass nagle posmutniała i bezwiednie drapała paznokciem ściankę szafki.
- Ale ja… Bo widzisz… Bo widzi pan… Ja chciałam… No…
- Obawiam się, że nie rozumiem. – popatrzył na nią z rozbawieniem – Proszę to powiedzieć. Po prostu.
Na jej twarzy zagościł niesmak: - Po prostu? Jak mam ci powiedzieć w kulturalny sposób, że mam ochotę ich wybebeszyć?
- Dlaczego chce to pani zrobić?
- Bo są Rebeliantami.
- Tylko dlatego?
- Nie. – skrzywiła się.
- To dlaczego?
Westchnęła głęboko: - Oj! Bo czuję w sobie Moc, Traska! A ta Moc domaga się krwi! Ja domagam się krwi! Bólu, przerażenia, tornada uczuć! To tak mnie porywa… jak, no… O, ekstaza! – spojrzała mu w oczy – Chcę doznać ekstazy. Dlatego.
Wyznanie nie zrobiło na nim wielkiego wrażenia.
- Aha. Wcześniej, podczas opanowywania Rankora nie wyżyła się pani?
- Nie. To inny rodzaj sięgania w Moc. Musiałam się skupić, żeby wiedzieć, gdzie jesteście i gdzie jest wróg.
- A torturowanie tych biedaków da pani aż taką przyjemność?
- Znasz pojęcie „rozkosz”?
- Znam.
- To znasz odpowiedź.
Stali przez chwilę w milczeniu, patrząc sobie w oczy. Traska zachodził w głowę, jakim cudem ta istota, taka delikatna, kulturalna (w końcu już jest na Cichym kilka miesięcy i nabrała obycia) i miła może mieć tak niszczycielskie pragnienia. Czyżby nie znała innego sposobu na miłe spędzanie czasu?
- I nie da się masakry zastąpić czymś innym? – zapytał w końcu.
Kass rozłożyła ręce: - Czym? Sterowanie Cichym to frajda, ale on nie myśli, nie czuje, nie boi się. Ci tutaj to co innego! Ich strach pachnie tak słodko i kusząco, że nie mogę dłużej mu się opierać. Nie musicie na to patrzeć. Dam sobie radę sama.
Przyszła mu do głowy pewna alternatywa, ale mogło zaboleć. Trudno. Nie chciał mieć na sumieniu tylu bezbronnych wojowników. Ci uzbrojeni to aż nadto jak na jeden dzień.
- Hmm. Kusząco, powiadasz? – zmrużył oczy, objął ją i przyciągnął do siebie tak jak wtedy na treningu. – Jak mówiłem, są inne sposoby odreagowania napięcia.
Kass zdrętwiała z zaskoczenia: - Co ty wyprawiasz?
- A jak myślisz? – trzymał mocno, choć wydawało mu się, że jej ciało pali go żywym ogniem. To pewnie Moc, stwierdził i nachylił się ku jej ustom.
To było za wiele jak dla niej. Co mu strzeliło do głowy? Przecież to się może źle skończyć. Ona chce oddać się Ciemnej Stronie, a nie jemu! I w tym momencie świat zawirował. Prawda objawiona! A, kurde, dlaczego nie? Poczuła, że miękną jej kolana. Dobrze, że ją trzymał. I że ją dobrze trzymał. Silny facet. I taki władczy. Przymknęła powieki i delikatnie położyła mu ręce na ramionach…
- Au! – odskoczył nagle – Co ty robisz, kobieto?
- Co? Co się stało? – była tak samo zaskoczona, jak on.
- Kopnęłaś mnie! Spójrz na swoje ręce! – skinął głową, rozcierając obolałe barki.
Podniosła dłonie. Faktycznie. Po palcach przemykały błękitne wyładowania. A Chiss miał taką minę i cała sytuacja wydała jej się tak zabawna, że parsknęła śmiechem. Szczerym i prawdziwym. Śmiała się i czuła, jak uchodzi z niej napięcie. Ciemna Strona powoli ją opuszczała.
- To nie jest śmieszne. – burknął obrażony.
- To nie z ciebie. – roztarła dłonie – Przepraszam, Traska. Nie chciałam, naprawdę.
Ale on się chyba poważnie wkurzył.
- Wszystkich swoich facetów tak traktujesz?
- Jakich wszystkich? – przepraszam bardzo, ale czy to ten sam Chiss, z którym tu weszła? W słowniku którego nie ma pojęcia „blisko” i „prywatnie”? – Dla twojej wiadomości, był tylko jeden.
- Chyba wiem, dlaczego.
- A co cię to obchodzi! – i to by było na tyle, jeśli chodzi o dobry humor - Sam jesteś sobie winien! Ja chciałam tylko zabić Rebeliantów.
Porucznik wyprostował się i wrócił do swojej zwyczajnej oziębłości: - Nikogo dzisiaj nie zabijesz. Ani ty, ani nikt inny. Już dość!
- Nie będziesz mi rozkazywał. – syknęła w odpowiedzi.
Mitt’rask’arani na końcu języka miał: „będę”, ale to byłoby przegięcie. Bo co jej mógł zrobić? Jeszcze czuł kołatanie serca i skurcze w mięśniach. Dobra. Tym razem wygrała. Poddał się i szepnął:
- Nie, nie będę. Proszę.
A ona, ku jego bezgranicznemu zdumieniu, odparła: - Dobrze. A co zagramy Rebeliantom? Pogodzonych sojuszników?
- Nie chce mi się grać. Rób, co chcesz.
- Oj, Traska! Wejdź tam przynajmniej ze swoją obojętną miną i ogłoś im dobre wieści.
Nie ruszył się.
- Proszę.
- No dobra. Ale ty masz być gościem. Grzecznym gościem. I żadnych popisów.
Uśmiechnęła się. Znowu. Gdyby tak często tego nie robiła, byłaby bardziej znośna. Musi jej to kiedyś zasugerować.
- Jak pan sobie życzy, Crahsystor Mitt’rask’arani.
- A teraz powiedz to naszym wojownikom. – podał jej komunikator.
Tym razem go nie kopnęło, choć dotknęła jego ręki. Zauważyła, że miał zimne palce: - Mówi dowódca. Damy Rebeliantom małe przedstawienie. Traktujcie Mitt’rask’araniego jak komandora i waszego dowódcę, a mnie jak gościa z Imperium. I żeby nie przyszło wam do głowy mówić we wspólnym bez mojej wyraźnej zgody.
Porucznik odebrał komunikator i wyszedł. Kass pokornie podreptała za nim. Automatycznie przeszła na „tryb bojowy”, otwierając się na Moc i badając emocje Rebeliantów. Ich nastawienie się zmieniło, jak tylko dowiedzieli się, na czym stoją. Na pewno chcieli odbić Rankora. Był tylko jeden problem. Ona. Zaatakują, kiedy jej nie będzie w pobliżu. Dać im szansę na honorową śmierć? – właśnie się nad tym zastanawiała, kiedy Traska wszedł do tymczasowego aresztu i kiwnął na podporucznika. Ten posłusznie podszedł, ale coś było inaczej. Chwilę zajęło jej zastanowienie, co.
- Zostaniecie przesłuchani przez moich oficerów - podkreślił „moich” - a potem przekażemy was Flocie Imperium. – zapewnił Chiss starannie modulowanym głosem. Jego karabin ciągle wisiał sobie spokojnie na plecach, a dwóch strażników pilnowało wejścia. Tylko czy ten Rebeliant nie podszedł mimo wszystko za blisko? – Czy to pana satysfakcjonuje?
- Tak, panie. Dziękuję.
- Jeszcze czegoś potrzeba pańskim ludziom?
- Poza wolnością i jedzeniem, niczego.
- To dobrze. – zignorował jego komentarz, zabrał się do wyjścia, ale zatrzymał wpół kroku – Gdyby przyszło wam coś takiego do głowy, to stawianie oporu jest pozbawione sensu.
- Obiecuję, że jeśli zobaczę cień szansy, skorzystam z niej. To mój obowiązek jako oficera.
Traska stanął z nim oko w oko i uniósł brew.
- Czyżby?
I w tej chwili zrozumiała. Dzięki Mocy zobaczyła, jak w dłoni Rebelianta pojawia się nóż i błyskawicznie przecina Trasce gardło. Seria z blastera powala strażników i ją. Co prawda, ją trzeba dobić, czego podejmuje się kilku zdrowych więźniów. Potem… Na potem już nie czekała. Wizja przeleciała przez jej umysł w ułamku sekundy. Tym ułamku, jakiego potrzebowała, żeby zasłonić porucznika, a dwójkę Chissów przewrócić na podłogę.
Nóż Rebelianta rozciął jej rękę, bo zasłoną Mocy chroniła adiutanta i wartowników. Serie z blasterów poszły w ściany w miejscu, gdzie przed chwilą znajdowali się błękitnoskórzy wojownicy. Ci błyskawicznie zrozumieli zagrożenie i rozpłaszczyli się na podłodze, ale na swoje szczęście nie strzelili. Gdyby teraz pociągnęli za spusty, usmażyliby sami siebie promieniami odbitymi od ściany Mocy. Kass nawet nie zdawała sobie sprawy, że jakąś cząstką swojego umysłu instynktownie zabezpieczyła im broń. Nie pierwszy raz chroniła w ten sposób swoich żołnierzy i pewne rzeczy wychodziły jej same.
- Nie strzelajcie! – krzyknęła do nich, słysząc kliknięcia zabezpieczeń – Strzały się odbiją. Zabierzcie stąd dowódcę!
- Rozkaz. - kuląc się pod ogniem - co prawda odbitym, ale kto go tam wie – złapali Traskę za mundur i wyciągnęli na korytarz.
Jeńcy przestali strzelać i przegrupowali się. Teraz dopiero Sila spojrzała na swoją rękę. Paskudne rozcięcie mocno krwawiło i bolało. Rebeliancki porucznik stał przed nią, jakby nie wiedział, co poszło nie tak. I kiedy to się stało. Podniósł na nią oczy szczerze zaskoczony, wciąż zaciskając dłoń na nożu. A ją ogarnęła furia. Jak ten młody gnojek ośmielił się podnieść na nich rękę? Jakim prawem chciał zabić jej wojowników? Jakim prawem chciał zabić Traskę? I przypomniały się jej też słowa Chissa: „Nikogo dzisiaj nie zabijesz. Ani ty, ani nikt inny. Już dość!”. Trudno będzie, ale obiecała. Wykrzywiła usta w drapieżnym uśmiechu, przyjęła ból ręki w siebie i przekuła go w gniew. Wolno, bardzo wolno, słysząc szalone bicie serca stojącego przed nią (i osłaniającego przed blasterami) Rebelianta, odpięła rękojeść i pozwoliła płynąć przez siebie rwącemu nurtowi Mocy. Cofnęła się o krok i włączyła miecz. Błękitne ostrze wysunęło się z głębokim buczeniem, a oficer wciąż patrzył na nią zafascynowany i… tak. Pogodzony ze śmiercią. Mogła go skrócić o głowę, jednak miała nadzieję, że rozmowa z Chissami będzie bardziej nieprzyjemna niż spotkanie z niedoszłą Lady Sithów. Stanęła w postawie obronnej, a przez głowę przelatywały jej setki scenariuszy najbliższego starcia. Zdała się na Moc, oddała się w całości Ciemnej Stronie i rzuciła mu krótkie, budzące z transu: - Bu!
Ręka z nożem powędrowała ku niej, ale ucięła ją jednym skrętem nadgarstków. Oficer z okrzykiem bólu osunął się na kolana, ściskając kikut. Więcej nie zwracała na niego uwagi. Rozpoczęła swój taniec śmierci, odbijając na boki kaskady blasterowego ognia. Jeśli ktoś dostanie rykoszetem, nie jej wina. Blasterów było siedem. Jeden z nich trzymała Twi’lekanka. Jej wcześniejsza rozpacz i przerażenie gdzieś zniknęły, chociaż nie były udawane. Czego nie robi nadzieja – pomyślała Kass i, kręcąc mieczem młynka, skoczyła do pierwszego uzbrojonego Rebelianta, przecinając broń i odrąbując mu przy okazji palce. Szybki obrót i drugi blaster zamilkł, wybuchając w dłoniach właścicielki. Strzałów trzeciego nie dało się odbić inaczej niż w stronę, z której przyleciały. Pozostały cztery w dłoniach zdesperowanych bandytów. Zdesperowanych, ale nie głupich. Zaszli ją ze wszystkich stron ale tak, żeby nie strzelić do siebie nawzajem. Nie było szans odbić wszystkich naraz. Już to przerabiała. Skupiła się i wyłączyła miecz. Na to blastery podskoczyły do ramienia i strzelcy lepiej wycelowali, czekając na jej ruch. To czekanie było ich błędem. Kass zebrała w sobie potęgę zemsty, złapała ich mentalnym uściskiem Mocy i walnęła całą czwórką w ściany, łamiąc im kości i, wybacz Traska, nie dało się inaczej, rozbijając wnętrzności na miazgę. Potem przykucnęła, znowu zapalając klingę, jednak nikt więcej nie chciał jej atakować. Gdzieś w tylnej części magazynu upadł na podłogę mały blaster, ale nikt się do niego nie przyznawał. Dla bezpieczeństwa przyciągnęła go ku sobie i włożyła za pasek. Musnęła jeszcze ich umysły, wstała, machnęła młynka na pokaz i wyłączyła miecz, lecz nie przypięła go.
- No. – rzuciła – I żeby mi to było ostatni raz.
Podeszła do drzwi i otworzyła je Mocą. W odpowiedzi przed nosem zobaczyła dwie lufy ciężkich charrików, które jednak natychmiast się podniosły.
- Wszyscy cali? – zapytała.
- Cali. – odparł Traska – A pani?
Uniosła prawe ramię, z którego kapała krew.
- Niezupełnie. - natychmiast jedna z wojowniczek zajęła się skaleczeniem. – Niestety, Crahsystor Mitt’rask’arani, kilkoro zginęło, chociaż robiłam, co mogłam, żeby ich nie zabić.
- Uratowała nam pani życie. – przeszedł na cheunh – Nie mogę mieć do pani pretensji.
- Ależ nie ma o czym mówić. W podobnych okolicznościach zachowałby się pan tak samo.
- Mimo to jesteśmy pani dłużnikami. – skłonił się przed nią głęboko i z wyraźnym szacunkiem. Dwójka strażników zrobiła to samo.
- Dajcie już spokój. To przecież normalne. – warknęła skonsternowana.
Traska wyprostował się: - Pierwszy raz poświęcał się dla mnie człowiek. Jeszcze do tego nie przywykłem.
- To niech pan zaczyna. Ach. Więźniowie są do pańskiej dyspozycji.
Porucznik wszedł do magazynu, poprzedzony wciąż dwójką wojowników. Chissowie nie dali po sobie poznać, że można ich zastraszyć i rozglądali się zaciekawieni.
- Gdzie ukryli broń? – zapytał w końcu „Crahsystor”.
- Nie wiem. Pewnie w jakiejś skrytce. Tego typu statków używa się często do przemytu. Przepraszam, że wcześniej nie przyszło mi to do głowy, dowódco.
- Nic nie szkodzi. – posłał jej wyniosłe spojrzenie - Naprawiła pani swój błąd.