aż dziwne że chciało mi się to czytać, ale nie moge powiedzieć że żałuję. Tak trzymaj źą, zapowiada się bardzo ciekawie.

ciekawe czekam na ciąg dalszy

... podejście do tematu. Narracja pierwszoosobowa o wiele lepiej sprawdza się w opisie uczuć bohatera, jest to niewątpliwie plus. Pisz dalej, bo na tle ostatnio prezentowanych na forum herezji twój tekst jest bardzo dobry i ma sens

Od tak niedawna na Bastionie a się fancfici 10/10 pisze no prosze a moja ocena- 10/10 jestem banalny ale naprawde stwój fanfic(i avatar ) jest naprawde fajny podziwiam taką łatwość języka i zasób słów. Bardzo dobre.

Bardzo dobry fanfic.Ciekawa fabuła, wniknięcie w psychikę bohatera 10/10

to naprawde mnie pozytywnie zaskoczył ten tekst, bo nigdy nie byłem nastawiony do tego typu pomysłów optymistycznie,a ten naprawde trzyma poziom i dobrze sie go czyta

Dobra rada napisz wszystko i dziel na kwałki zamiast pisać po kawałku bo możliwe, że w trakcie stracisz chęci (jak ja) i odstawisz ten IMO niezły tekst,a tego przecież niechcemy - 9/10 za to, że tak mało

Perełka w tym całym zalewie śmiecia, który ostatnio lądował na Bastionie jako początki fanficów. Pisz dalej, tylko może się pilnuj, żeby za bardzo nie skakać po retrospekcjach, bo już w tej chwili można się zacząc zastanawiać, czy Dantooine to jest ta ostatnia misja, czy coś wcześniejszego. Z retrospekcjami trzeba uważać, bo jak się spiętrzą, to się wszyscy w kolejności wydarzeń będą gubić. Trzymam kciuki i powodzenia.

Czekam na więcej.

wielkie dzięki za pozytywne komentarze, bardzo się cieszę, że się Wam podoba. Oto kolejna część:

W celu zaskoczenia przeciwnika użyliśmy prototypowych maszyn szturmowych S-1, zwanych Gwiazdami, ponieważ posiadały po pięć ramion, każde z nich zakończone kapsułą z jednym klonem. Zostaliśmy wyrzuceni ze statku z ogromną prędkością i z narastającym niepokojem obserwowaliśmy zbliżającą się zieloną powierzchnię planety. Ogłuszony przeraźliwym hukiem starałem się znaleźć ukojenie w Mocy, ale wiedziałem, że będzie to trudne. Już wkrótce miałem wziąć udział w mojej pierwszej prawdziwej bitwie.
Oczywiście słyszałem o maskarze na Geonosis. Często zastanawiałem się, co by było gdybym nie wykonywał wtedy misji w innej części Galaktyki. Prawdopodobnie nie udałoby mi się znaleźć w garstce ocalałych, nie oszukujmy się - moje umiejętności nigdy nie były zbyt wysokie. Walcząc z przeważającymi siłami droidów bojowych szybko stałbym się jednym z wielu ciał na piasku Geonozjańskiej areny. Ale Moc chciała inaczej i podczas gdy moi przyjaciele Jedi byli mordowani jak muchy, ja negocjowałem jakiś bezwartościowy kontrakt z przedstawicielem nic nie znaczącej planetki na obrzeżach Galaktyki.
Lądowaniu Gwiazd towarzyszył wstrząs, odczuwalny nawet mimo uruchomionych silników amortyzujących. Kapsuły otworzyły się i naszym oczom ukazała się ogromna, pokryta trawą przestrzeń. Zanim jednak dostatecznie się przygotowaliśmy, zostaliśmy zaatakowani przez zwiadowczy odział droidów. Pamiętam jak nagle runął na nas grad oślepiających błyskawic. Zanim klony zorientowały się skąd nadszedł atak, część z nich już leżała martwa na ziemi. Włączyłem miecz świetlny i jak w transie odbijałem lecące w moją stronę strzały. Starałem się skupić, lecz nie było to łatwe - po raz pierwszy stawałem przeciwko tak poważnemu zagrożeniu.
Oczywiście przed wojną również wykonywałem misje, w których zdarzało mi się mierzyć z przeciwnikiem, wielokrotnie używałem mojego miecza świetlnego, byłem zmuszony zabić, raz nawet walczyłem z osobnikiem posługującym się w pewnym stopniu Mocą. Ale to... To było coś innego. Czułem się jak ryba, która dotychczas pływała w malutkich strumykach i nagle porwał ją nurt ogromnej rzeki. Nie mogłem się mu przeciwstawić, musiałem płynąć razem z nim, a w tym przypadku oznaczało to odbijanie blasterowych strzałów i kierowanie ich z powrotem do źródła. Strzał, odbicie i brzęk niszczonego metalu, gdy kolejny droid padał. Wkrótce ten dźwięk miał mi się śnić po nocach.
Nie pamiętam ile robotów wtedy zniszczyłem. Na pewno sporo. Udało nam się odeprzeć atak, ale straciliśmy połowę oddziału, w dodatku Separatyści wiedzieli już, że tu jesteśmy. Po pospiesznej naradzie z klonami - dowódcami postanowiłem skonsultować się z mistrzem Windu. Okazało się, że siły nieprzyjaciela po drugiej stronie planety pośpiesznie się wycofują. Decyzję o szturmie na Enklawę mistrz pozostawił mnie.
Później wiele razy zastanawiałem się nad postanowieniem, które wówczas podjąłem. Z pewnością teraz, po wielu wojennych doświadczeniach rozkazałbym inaczej - okopać się i czekać na wsparcie. Wtedy jednak byłem młody i porywczy i mimo że Moc podpowiadała mi inaczej, postanowiłem spróbować.
Główną obronę Enklawy stanowiły cztery wieżyczki strażnicze o potężnej mocy ognia, ustawione w rogach budowli. Były one bardzo skuteczne przeciwko atakowi z powietrza, jednak w przypadku ataku naziemnego ich skuteczność malała, głównie z powodu zbyt dużego kąta nachylenia. Według planu pod osłoną nocy niewielki oddział miał potajemnie wedrzeć się do wnętrza jednej z nich, przejąć działo, utrzymać je do rana, a następnie podczas szturmu pozostałych żołnierzy wspomóc ich niszcząc z niego pozostałe wieżyczki. Ten śmiały plan wykonać miałem ja i pięciu wybranych przez mnie klonów. Wybrałem na chybił - trafił, teraz jednak mam pewność, że moim wyborem tamtego dnia również kierowała Moc. Jednym z wybranej przeze mnie piątki był bowiem CC-518 - klon, w którego rękach wkrótce miało spocząć moje życie.

nie to co te herezje Nadiru Radeny.

12/10

Bardzo fajne i ciekawe z niecierpliwością czekma na następną część

wygrywa. Czuć mroczny klimat SW i Imperium, jest poprawnym językiem itp. itd.

PS. Kiedy dasz dalszą część (bo to chyba nie koniec)?

Przestań pisać bo żal!

Niestety nie miałem ostatnio wiele czasu i udało mi się napisać jedynie krótki fragment, ale myślę że w wakacje będę pisał więcej i częściej.
Cieszę się, że większości sie podoba, dzięki za pozytywne oceny. A MARCINa - FANa proszę o bardziej konstruktywną krytykę.

Obeszliśmy Enklawę od północy, starając się poruszać jak najbardziej niepostrzeżenie. Najodpowiedniejszym dla naszej akcji celem była wieżyczka położona na wschodzie, ponieważ miała największy zasięg. Była jednak przy tym najsilniej broniona, więc musieliśmy zachować szczególną ostrożność.
Czołgając się w trawie, pod osłoną nocy podkradliśmy się jak najbliżej budynku, na którego szczycie znajdowało się działo. Dwóch wartowników obserwowało okolicę z góry, a jeden spacerował na zewnątrz. Nie wypatrzyli nas do tej pory jedynie dzięki najnowocześniejszym urządzeniom maskującym, których używaliśmy. Musieliśmy unieszkodliwić ich po cichu, aby nie zdołali podnieść alarmu.
Umysł człowieka łatwo jest zwieść. Wystarczy delikatna sugestia, wysłana poprzez Moc z odpowiednim naciskiem i osoba o słabym umyśle jest w stanie uwierzyć we wszystko, chociażby w wielkiego potwora z mackami czającego się w szafie. Umiejętność ta, chociaż wiele razy przydawała mi się w wykonywaniu misji, teraz była zupełnie nieprzydatna. Moimi przeciwnikami były bowiem roboty. To co kryło się za blaszanymi pokrywami nie było umysłem, ale bardzo zaawansowanym komputerem i niemożliwe było wmówić mu cokolwiek, wszystko bowiem opierało się w nim na chłodnych obliczeniach, nie było miejsca na emocje. Przy wszystkich wadach droidów, ta jedna zaleta dawała im sporą przewagę nad ludźmi. Nie mogąc zastosować mojej ulubionej taktyki, zdecydowałem się na inny plan.
Za moimi plecami dwaj żołnierze precyzyjnie wycelowali swoją nastawioną na robiące o wiele mniej hałasu, a zabójcze dla droidów, strzały jonowe. Ja tymczasem skupiłem się i wsłuchałem w Moc. W mojej głowie zawirowała przeszłość, przyszłość i teraźniejszość. Chwilę później byłem gotowy. Dałem sygnał żołnierzom, a sam wyskoczyłem w górę. Zatoczyłem płynny łuk, w locie uruchamiając miecz świetlny. Wylądowałem przed zaskoczonym droidem i przeciąłem go na pół niemal dokładnie w tej samej chwili, w której klony wystrzeliły jonowe ładunki w wartowników. Ci przez moment chwiali się na wszystkie strony, gdy przez ich ciała przechodziły śmiertelne ładunki elektryczne; w końcu opadli na ziemię i zapadła cisza.
Przez moment ani ja, ani moi żołnierze nie poruszaliśmy się, bojąc się nawet odetchnąć. W budynku jednak panowała cisza - nic nie wskazywało na to, że droidy wewnątrz zostały w jakiś sposób zaalarmowane. Powoli ruszyliśmy więc w kierunku wieżyczki. Dotarliśmy do ściany i używając lin zakończonych hakami dostaliśmy się na opasujący budynek mniej więcej w dwóch trzecich wysokości taras. Ponownie uruchomiłem miecz świetlny i wyciąłem w ścianie metrowej średnicy otwór, przez który dyskretnie wślizgnęliśmy się do środka.
Znaleźliśmy się na niewielkim balkonie. Pod nami pięć bojowych droidów wykonywało standardowe czynności, nie zdradzając żadnych oznak zaniepokojenia. Moją uwagę zwrócił jeden z nich, siedzący tuż obok panelu z komunikatorem i dużym, czerwonym przyciskiem, prawdopodobnie odpowiedzialnym za podniesienie alarmu. Tego robota należało więc zlikwidować najpierw.
Wydałem odpowiednie rozkazy klonom. Przyjęli je z typowym dla siebie spokojem. Znów zagłębiłem się w Moc, pozwoliłem by przepływała przez każdą komórkę mojego ciała. Jednocześnie zmienił się mój sposób postrzegania otoczenia - teraz byłem świadomy obecności każdego najmniejszego organizmu w pomieszczeniu, każdego ruchu wykonywanego przez roboty i klony, a także niewielkie owady fruwające przy źródłach światła. Podobno najlepsi z Jedi potrafili w ten sposób postrzegać świat bez przerwy - nie potrzebowali wówczas swych oczu, uszu i pozostałych zmysłów. Ja nigdy nie osiągnąłem tak wysokiego poziomu zespolenia z Mocą.
Wyprostowałem się i skoczyłem. Chwilę później usłyszałem za sobą strzał, błyskawica wystrzelona przez klona przebiła droida stojącego przy przycisku alarmowym. Wylądowałem pewnie i jednym ruchem niebieskiej klingi przeciąłem odwróconego plecami robota. Kontynuując obrót przebiłem następnego. Trzeci zdążył we mnie wycelować, ale precyzyjnym ruchem odbiłem jego strzał, który pomknął wprost ku jego głowie i rozsadził ją na drobne kawałeczki. Teraz musiałem sie już tylko przyglądać jak moi żołnierze celnymi strzałami roznoszą ostatniego z droidów, a następnie zeskakują z balkonu i zajmują strategiczne pozycje w kątach pomieszczenia. Musieli mieć pewność, ale ja już wiedziałem - zdobyliśmy wieżyczkę bez wiedzy nieprzyjaciela. Teraz musieliśmy tylko utrzymać ją do rana.

Naprawdę masz chłopie talent! Swego czasu też próbowałem coś tam skrobać, pomysł miałem niezły, ale cały czas nie podobał mi się mój styl pisania, więc w końcu dałem sobie spokój, ale teraz doceniam każdego kto postanowił coś napisać i zamieścić w necie, bo wiem ile samozaparcia do tego potrzeba. Daję 9.5/10 za wszystkie części jakie dotąd zamieściłeś i czekam na kontynuację

Dobrze, Chris Cherry, ale nie bardzo dobrze. Językowo i literacko klasycznie, bez fajerwerków, ale porządnie, na właściwym poziomie. Żadnych błędów kłujących w oczy nie zauważyłem, a jeśli były jakieś powtórzenia, to chyba nie zauważyłem ich wielu.

Fabularnie - cóż, trudno powiedzieć, ale na ten moment wydaje mi się, że struktura tekstu jest bardzo mocno zachwiana. Tj. wstęp nijak się ma do reszty tekstu. Jeśli w opowiadaniu najważniejszy ma być wątek próby zabójstwa Palapatine`a, to zupełnie niepotrzebnie zabrałeś się za tak szczegółowy opis tej pierwszej misji. Mówiąc dosadniej: zanudzasz, zamiast skupić się na zwięzłym przedstawieniu najważniejszych fragmentów tejże bitwy, wchodzisz w rozległe opisy (wiem to na swoim przykładzie, bo też czasem zdarza mi się walnąć taki tekścior zupełnie od rzeczy, a potem trzeba to wszystko ostro ciąć).

Ostatnia rzecz to kanon. Jeśli w tym fragmencie przedstawiasz Bitwę o Dantooine znaną z miniserialu Clone Wars (a wszystko na to wskazuje, bo w akcji jest Mace Windu), to walnąłeś się z chronologią. Bitwa ta miała miejsce 4 miesiące po Geonosis, a to oznacza, że nie mogła to być pierwsza misja twojego bohatera. Niektórzy Jedi mogli przegapić pierwszy miesiąc wojny, góra dwa, trzy (w skrajnym przypadku, jak Etain Tur-Mukan), ale nie aż cztery.

Na razie to tyle. Na razie oceny nie wystawiam.

masz umieejtnosci. Myslales kiedys o napisaniu ksiazki?