Osoby dramatu:

Misieek SzB – młody Szambolan Bastionu

Tiramisu – miłość tegoż

KUPidyn – KUPidyn

Szambo numer 2 – Szambo [d’oh!]

Wielki Inkwizytor – osoba duchowna, mocą Imperatora wiążąca ludzi związkami

Narrator – przypałętał się jeden



Miejsce akcji: farma Banity, budynek gospodarczy i okolice tegoż



Prolog:



Tyły budynku gospodarczego na farmie Banity, okolice Szamba. Na pierwszym planie Szambo numer 2.



Szambo numer 2: Bulbulbulbulbulbul...

Bulbul... Bulbul!



Słychać trzask i klapa zakrywająca Szambo numer 2 odskakuje rażona magiczną mocą. Widać bulgoczące Szambo numer 2.



Szambo numer 2: Bulbulbulbul...

Bulbulbul!

Bulbul…buluahahahahaha…!



Zapada noc.



Akt 1:



Wchodzi, lekko się zataczając, Tiramisu, wpatrzona w rozgwieżdżone niebo.



Tiramisu: Ah! Jakież piękne gwiazdy są dzisiejszego wieczoru! Można w nie patrzeć i patrzeć bez przerwy... Ah! Jakież piękne jest to miejsce, jak przecudnie można radować się atmosferą...!



Marszczy nos czując dochodzący ‘zapach wsi’.



Tiramisu: Ah, jakież to piękno! Przyroda, natura i niezmierzone piękno kosmosu roztaczające się nade mną... Jedyne czego mi teraz brakuje to mojego biednego, pięknego bez miar Oifcera...!



Zatacza się trochę więcej, potyka o bezczelnie leżące na środku polanki patyki i kieruje się w stronę ukrytej kryjówki Szamba numer 2.

Kurtyna opada.



Akt 2:



Tiramisu nadal zatacza się wzdłuż ściany, na scenę wchodzi nowa postać – Misiek SzB, również lekko zawiany, lecz bardziej świadomy otoczenia (nie potknął się o patyki).



Misiek SzB: Tiramisu! Ma piękna muzo! Me natchnienie! Mój amulecie złego szczęścia, przez którego zostałem już pobity... Gdzieżeś jest?!

Tiramisu: Tutaj, oh, tutaj, Miśku! Podziwiam właśnie piękno natury i wspaniały blask gwiazd...!



Misiek SzB marszczy nos czując zapach Szamba numer 2.



Misiek SzB: Tak... Zaiste, ma piękna! To jest wspaniały feto... zapach okolicznej natury, który drażni moje nozdrza... Ma piękna! Czemuż tutaj taka samotna stoisz? Chłodno jest i odludnie...

Tiramisu: Zaiste, Miśku! Chłodno jest odrobinkę, lecz otaczające mnie piękno wprowadza mnie w romantyczny nastrój...



Jest noc – co widać, domyślcie się.



Tiramisu: Chłodno, mój drogi, przyjdź tu i mię przygarnij swym ramieniem... Ogrzej drobną mą figurkę...

Misiek SzB: Już, już! Pędzę, ma droga! Nie lękaj się więcej.



Tiramisu staje wsparta o ścianę, dla utrzymania równowagi, zaś Misiek SzB podchodzi do niej ostrożnym krokiem, zapewne, żeby nie przewrócić się ani w nic nie wdepnąć... to się starał, cholera.



Misiek SzB: Strasznie tu ciemno, Piękna, może powinniśmy wrócić w stronę ogniska, w stronę światła?

Tiramisu: Nie, mój Ty, nie! Przygarnij mię, aliż zimno mi jest, błagam! Zrób to, bo zaraz zamarznę!

Misiek SzB: No... dobra.



Misiek SzB podchodzi już mało ostrożnie do Tiramisu, wyciąga swoją łapę i przygarnia ją do piersi, niczym dobra matka przygarniająca swoje młode.



Misiek SzB: Czy tak dobrze, bezcenna? Czy Ci cieplej?

Tiramisu: Tak, Miśku, cieplutko... Twe ciepło sprawia, że czuje ciepłotę jądra każdej z gwiazd, przechodzących w supernową, ale tylko super olbrzymów... Ał!



Tiramisu, czując nie dogoloną brodę Miśka SzB, nagle odsuwa się od niego, robiąc dwa kroki w tył. I wpadając w gómno... tzn, w Szambo numer 2 i zapadając się do połowy łydek.



Tiramisu: Aaaaaaah!

Misiek SzB: Tiramisu!

Tiramisu: Aaaaaaah!

Misiek SzB: Tiramisu!

Tiramisu: Aaaaaaah!

Misiek SzB: ...co to jest do jasnej cholery?!

Tiramisu: Aaaaaaah!



Misiek SzB sceptycznie patrzy na krzyczącą Tiramisu.



Misiek SzB: Uspokój się kobieto!

Tiramisu: ...przepraszam!

MisiekSzB: No.

Tiramisu: ...

Misiek SzB: Cóż to jest? Cóż to może być?

Szambo numer 2: Bulbulbulbul.



Dało się odczuć dość nieznośny fetor rozkładających się resztek organicznych i fekalii. Szambo numer 2 wesoło zabulgotało zdobywszy ofiarę.



Misiek SzB: O nie! To Szambo!

Tiramisu: Nieeeeeeee...!

Misiek SzB: Nie, moja piękna! Ofiara Szamba Złego!

Tiramisu: Pomóż mi, Miśku!

Misiek SzB: Ale jak, ale jak?!

Tiramisu: Wierzę w Ciebie! Uratuj mnie!



Szambo numer 2 sobie dalej wesoło bulgocze, a Tiramisu zatapia się aż po kolana w szambie, gdy Misiek SzB myśli nad sposobem wyciągnięcia jej z gómna w jakie wdepła.



Tiramisu: Szybciej!

Misiek SzB: Co tu robić? Co tu robić? Nie mogę Ci pozwolić umrzeć w ten sposób!

Tiramisu: Pomóż!

Misiek SzB: Wiem! Poszukam patyka!

Tiramisu: Nie! Mogę tego nie przeżyć!

Misiek SzB: To cóż? Nie mogę pozwolić na to! Nie chce, by coś Ci się stało!

Tiramisu: Podaj mi rękę!

Misiek SzB: Uh... no, dobrze...



Misiek SzB schyla się, by podać ręke Tiramisu, ta chwyta podaną rękę i ciągnie. Misiek SzB zapiera się, lecz – o nie! – zachwiał się i musiał wsadzić jedną nogę w Szambo numer 2.



Misiek SzB: Murwa Kać! Moje spodnie! Eh...



Misiek zaparł się nogą i zajrzał głęboko w oczy Tiramisu. Nagle dało się słyszeć heavy metalową wariację Marszu Walkirii Ryszarda Wagnera i na scenę wlatuje KUPidyn w helikopterze armii amerykańskiej, trzymając w ustach niedopałek cygara.



KUPidyn: Akupalipse Now! No redupses, beaches!



KUPidyn wyciąga swój półautomatyczny kupny łuk, którego zdobycie okupił wielkimi wyrzeczeniami i zamierzył się w serca Miśka SzB i Tiramisu.



KUPidyn: I love the smell of napa... Bleee!



Skrzywił się KUPidyn znacznie, poczuwszy fetor rozkładu kupy i wypuścił dwa krótkie strzały w serca dwójki złączonych w ten dość nietypowo śmierdzący sposób.



KUPidyn: Narobiłem już tu... Mogę się zmywać.



KUPidyn opuszcza scenę prawą stroną, mamrocząc coś pod nosem o higienie intymnej obecnej młodzieży.



Tiramisu: Miśku... Ty tyle ryzykujesz dla mnie...

Misiek SzB: Dla Ciebie mogę zaryzykować więcej... Nawet drugą nogę...

Tiramisu: Mój Boże, Miśku... Jakiś Ty wspaniały...



Eeeee... niebezpiecznie zbliżają się do siebie, nadal tkwiąc w gómnie... kupie. A właściwie Szambie numer 2, które sobie wesoło bulgocze.



Szambo numer 2: Bulbulbulbulbul.



Słysząc ohydny odgłos bulgotania Misiek SzB otrząsuję się z miłosnego uniesienia i zapiera się. Znowu. Tym razem czuć ruch. W dobrą stronę, bo w przeciwną niż sarlaccka paszcza Szamba numer 2 by chciała.

I ciągnie... i ciągnie... i ciągnie... coraz mocniej i mocniej... i mocniej... i mocnieeej... Uh.

Koniec końców udaje się im wydostać z głośnym chlupnięciem.

Misiek SzB przewraca się na plecy i ciągnie za sobą Tiramisu, która upada wprost na niego. I nie, to się nie przerodzi w erotyk – przeprosić i wyjść.



Tiramisu: Uh...

Misiek SzB: Uh...

Tiramisu: Uh...

Misiek SzB: Treściwe...

Tiramisu: Chyba coś czuje...

Misiek SzB: Ja też...



Narrator wychyla się z boku sceny, zaciąga się, krztusi się i puka po głowie.

Kurtyna opada.



Akt 3:



Kurtyna w górę – bo głupio by przedstawiać sztukę przy zasłoniętej, nie? – oczom ukazuje się widok następujący:

Małe ognisko, dogorywające, fronton budynku gospodarczego na farmie Banity, Misiek SzB i Tiramisu bez spodni i butów stoją na trawie przed tymże, przed nimi stoi Wielki Inkwizytor, a gdzieś z boku pałęta się Narrator w poszukiwaniu źródła przykrego zapachu.

A to będzie cholernie krótka scena, cha. cha.



Wielki Inkwizytor: Na Mocy... hehe... Nadanej mi przez jaśnie nam panującego Imperatora i mojej własnej... Mogę uznać wasz szambowy związek za... zasrany. Khehehe... Uh. Przepraszam. Możesz teraz pocałować śmierdzącą pannę młodą. Nie, żebym to polecał, ale jak Ci zależy to... khyhy...



Misiek SzB i Tiramisu kompletnie nie zwracają uwagi na Wielkiego Inkwizytora i szorują i suszą swoje odzienie dolne.

Narrator uzmysłowił sobie, że źródłem przykrego zapachu może faktycznie być para naszych bohaterów, pierdyknął się z całej siły w czoło i uciekł do środka, dusząc poalkoholowego brencza.

Kurtyna opada, niczym Vengar w porze wczesno wieczornej.



Akt 4:



Ostatni!

Rzecz dzieje się w artystycznym apartamencie, gdzieś w bytomskiej dzielnicy o wdzięcznej nazwie Szamborki. Jest to apartament – oczywiście – Miśka SzB i Tiramisu. Czas – wiele miesięcy później.

Wchodzi Tiramisu do pokoju, niosąc na rękach zawiniątko.

Misiek SzB służbowo przegląda Bastion Polskich Fanów Star Wars w poszukiwaniu nieodpowiedniego materiału [jak np. ta sztuka].



Tiramisu: Patrz! Nasz pierworodny uzyskał kolejny stopień wtajemniczenia!

Misiek SzB: Tak? Pokaż!

Tiramisu: pokazuje (choć ja pokazywałem jak byłem mały)

Misiek SzB: Och. Wyszedł mu nowy ząbek. To fajnie.

Tiramisu: Prawda? Też się cieszę.



Nagle przed drzwi, których nie ma, wpada Narrator. Włos rozwiany, wzrok szalony, zapach z paszczy, jak, nie przymierzając, z szamba. Żywo gestykuluję i trzyma jakąś książkę z rodzaju ‘1002 dowcipów’.



Narrator: Wasz syn jest bogiem! Bogiem szamba! Szambararus! Może kontrolować wszelkiego rodzaju szamba, szambierki i innego rodzaju zbiorniki na fekalia, jakie tylko człowiek może wymyśleć! To prawdziwy cud! Taka sytuacja się zdarza raz na... raz na... raz na... Szit, chyba pierwszy raz...



Misiek SzB i Tiramisu odprowadzają drapiącego się po głowie Narratora do drzwi swoimi spojrzeniami, wymownie wypowiadającymi trzy litery: WTF. To jest pytanie, tak w ogóle.

Kurtyna opada. Jak Miamiec po pierwszym piwie.



Epilog:



Szambo i dom, gdzie mieszka Szambo numer 2. Jakiś czas potem.

Na scenie wesoło bulgocze sobie Szambo numer 2 w rytm kawałka Lou Begi ‘Szambo namber Dwa’.

Na scenę wchodzi Narrator.



Narrator: Życie jest podłe. Nic nie rozumiem. Próbowałem się powiesić, ale lina pękła...



Siada obok Szamba numer 2 i zapłakuje.

Nagle słyszy bulgot.

Patrzy się na Szambo numer 2 i widzi parę zimniuteńkich browarów marki Racibor.



Szambo numer 2: Bulbulbu... tfu. Bierz stary, jeżeli jest aż tak źle, że szambo z Tobą rozmawia, to napij się. Może być tylko gorzej.

Narrator: Uh... dziękuję...



A Shedao wyszedł na środek sceny, opuścił spodnie i strzelił minę z rodzaju ‘osochozzi?’ bo dopiero co się obudził na farmie u Banity.

Kurtyna. Bum. Jeb.



------------------------------------------

Wszelkie podobieństwa postaci i nicków są jak najbardziej użyte z premedytacją, albowiem autor ma tak wybujałą wyobraźnię po nie przespanej nocy, że widzi... rzeczy.

Mam nadzieję, że się wam spodoba.