Klasyczne (podobno) RPG - D&D. Składasz ekipę, idziesz i mordujesz potwory w świecie o niesamowitej złożoności, którego nie próbuję ogarnąć. Generalnie fajne bo dużo klikania, gra raczej trudna (w pozytywnym tego słowa znaczeniu), ale wciągająca i mobilizująca.

PS. Gada facet z kolegą i mówi "Moja teściowa to stara k..wa spod ciemnej gwiazdy". Kolega robi wystraszone oczy więc się typ ogląda a za nim "mamusia" z mordem w oczach. A facet szybko dodaje "oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu!". He he.

RPG w klimacie Warhammera 40.000 od studia Owlcat. Czekam na Dark Heresy od nich
Dużo questów, czasami za dużo Jestę dogmatykę. Ale trochę też ikonoklastykę
Towarzysze ok, Kibellah jest osobą, z którą romansuję (a właściwie skończyłem, dużo nie trzeba ) . Muza ok.
Nie ma polskich napisów.

Przeszedłem Cronos: The New Dawn. Niestety, było to rozczarowujące doświadczenie. Gra to przeciętniak bez większych zalet. Po fantastycznym Silent Hill 2 remake sądziłem, że Bloober awansuje do ligi facetów w długich spodniach, ale nie, to jeszcze(?) nie ten czas.

Akcja dzieje się w Krakowie zdewastowanym przez jakiś okołoepidemiologiczny potworo-kataklizm, ale tego w ogóle nie czuć. Tak, przemierzając poszczególne lokacje natykamy się na napisy po polsku, wchodzimy do sklepu gdzie oferowano "Piwo Wino Prasa", mijamy posterunek milicji, napotykamy PRLowskie meble rodem z mieszkań naszych babć i wspomnień, ale wszystko to tonie w mroku, brudzie i zalewie zmutowanej biomasy porastającej ściany. Ja rozumiem - to horror, takie rzeczy są tam obligatoryjne, ale trochę tu przedobrzono z tym wszechobecnym "klimatem horroru". Skutek jest taki, że chodzimy sobie po bloku mieszkalnym, po szpitalu, po hucie, po kościele i katakumbach cmentarza, ale w mojej ocenie te lokacje niespecjalnie się od siebie różnią, mi się zlewały w jedno, różnice między nimi były zbyt kosmetyczne. Wyobraźcie sobie taki generyczny setting horroru, oto on, od początku do końca Cronosa.

Sporym problemem tej gry jest brak oryginalności. To, co mogło go odróżnić od masy innych, podobnych produkcji (polski klimat) nie zadziałało, a poza tym mamy mechaniki które już przerobiliśmy po X razy, generycznych zmutowanych przeciwników których zwalczaliśmy w X innych grach, po raz kolejny rozpychanie czasu gry poprzez wymuszanie na graczu bieganie po mapie w poszukiwaniu klucza do otwarcia drzwi/przedmiotu do popchnięcia fabuły dalej/itd. Tu nic nie było świeże. Nie wszędzie jest to zarzut, np. mechanika walki była po prostu... taka jaka powinna być w tej grze, nie oczekuję wynajdywania koła na nowo. Ale zabrakło mi jakiegoś elementu, który sprawiłby że w Cronosie powiałoby świeżością. No a inspiracje Dead Space są tak mocne, że chciałoby się powiedzieć: "Mamy Dead Space w domu...". Dorzućmy do tego szczyptę z nowszych Resident Evili i już wiecie, jaka to gra.

Dużo z tych problemów możnaby wybaczyć, gdyby gra zafundowała nam fascynującą fabułę. Tak niestety też nie jest. Wręcz przeciwnie - fabuła jest tu szczątkowa. Albo inaczej... jest nam podana w sposób nieudolny, nieinteresujący. Z początku sądziłem, że zamysł jest taki, że rzuca się gracza na głęboką wodę - nie mówią nam nic o świecie, o tym kim jest postać którą gramy, nie bardzo rozumiemy jaka jest nasza misja, jaki przyświeca nam cel. Nic. Masz tu broń, idź i coś tam zrób. A z czasem elementy łamigłówki zaczną się odsłaniac i łączyć. Ambitnie. Niestety, z czasem okazało się, że tak nie jest, łamigłówka się nie łączy, bo nie istnieje. Odkrywamy mnóstwo tekstowych i głosowych wiadomości, które nic nie wnoszą, ich jedyną funkcją zdaje się być brzmienie tajemniczo. Tak jakby ktoś w Blooberze stwierdził, że pójdą drogą Lyncha, rzucą jakimś tekstem tu, innym tam, podadzą ze trzy zupełnie niepasujce do siebie okruszki, a odbiorcy zapłonie wyobraźnia i zacznie budować sobie rozległe teorie nt. tego, o co tu chodzi. Ów ktoś niestety nie ogarnął, że nie mają w firmie talentu Lyncha i efekt jest taki, że gracz jest przy końcu gry, dalej nic nie rozumie, bo już od dawna ma to w dupie i nie bawi się w łączenie łamigłówki, tylko ze znudzeniem wzrusza ramionami na kolejny "enigmatyczny" tekst i ładuje z miotacza ognia w kolejne zmutowane potwory sprawdzając drugą ręką na telefonie ile jeszcze misji do końca, bo już ma dość. Był taki moment, w opactwie, kiedy sam tak zrobiłem, bo zacząłem się zastanawiać, czy jest blisko do końca i przemęczyć, czy jest daleko i sobie odpuścić. Było blisko końca, więc pocisnąłem. Ale się przy tym nie uśmiechałem

Fabuła jest w tej grze, w moim odczuciu, tylko pretekstem dla popychania gracza przez kolejne levele. Dochodzimy do naszego "celu", półgębkiem gra przedstawia nam kolejny, bo gdzieś przecież trzeba dalej iść, no i tak idziemy. Po kilku godzinach takiego popychania straciłem nadzieję, że to "rozkręcanie się", tylko taka jest właśnie esencja Cronosa. Do tego brakowało mi tu spójności świata przedstawionego. Z jednej strony mamy coś, co spowodowało że ludzie się pochorowali i zmutowali w potwory, z drugiej nastąpiło coś w rodzaju pęknięcia rzeczywistości, przez co przemierzajc Kraków musimy skakać w butach grawitacyjnych pomiędzy oddalonymi od siebie elementami budynków. Jedno nie łączy się z drugim, a ten zabieg z pęknięciem sprawia wrażenie wprowadzonego tylko po to, żeby jakoś urozmaicić rozgrywkę. Nie miało to dla mnie uzasadnienia fabularnego. Czasem cofamy się w czasie do lat 80., kiedy nastąpił wybuch epidemii, ale te poziomy właściwie nie różnią się niczym od tych w teraźniejszości. Ludzi praktycznie tam nie spotykamy, ot, po jednym, max dwóch na level, tylko ci, którzy są wplecieni w fabułę.

Gra nigdy nie pozwoliła mi na immersję. Twórcom nie udało się ukryć swoich zamiarów dla ciebie w danym momencie rozgrywki. Mówiąc prościej, np.: wchodzisz do pomieszczenia i wiesz, że w nim czeka cię walka. Jest spore, od razu identyfikujesz miejsca gdzie będziesz mógł się kryć, biegać, widzisz beczki które będziesz mógł wysadzić. No i wchodzisz, atakują cię potwory, myślisz: "och, jaki szok", ganiasz się z nimi, strzelasz, wysadzasz te beczki, i idziesz dalej, widzisz lśniący mechanizm i wiesz, że gdzieś w okolicy będzie gniazko elektryczne do którego będziesz musiał je podłączyć żeby pójść dalej. I starasz się nie ziewać, bo to wszystko powoduje że gra jest mocno przewidywalna, niczym cię nie zaskakuje, nawet nie próbuje. Co jakiś czas napotykasz pomieszczenia w których znajduje się zestaw stoisk przydatnych w grze (punkt do zapisu, schowek na przedmioty, stoisko w którym można je sprzedawać i kupować oraz robić upgrade`y broni i kombinezonu). Niektóre gry dla takich rzeczy starają się wyprodukować jakieś uzasadnienia fabularne, tutaj tak nie jest. Ot, przedzierasz się przez ruiny porośnięte biomasą, a tu lśniące stoiska przy których możesz się ogarnąć. Sensu nie ma to żadnego... poza aspektem gameplayowym. I w taki właśnie sposób twórcy ci nieustannie przypominają, że to jest GRA, rozumiesz, człowieku, grasz w GRĘ, nie zanurz się w nią za mocno, tylko przerzuć amunicję do schowka bo kończy ci się miejsce w ekwipunktu i leć dalej. W dobrych grach takie rzeczy są bardziej subtelne, wplecione tak, żeby jednak była jakaś immersja.

Zabrakło mi w tej grze kreatywności, odwagi, talentu. Tzn. nie wątpię, że oddolnie niejeden pracownik w Blooberze talentu ma sporo, ale tu niedostatek wystąpił jakby na szczeblu menedżerskim - zabrakło kogoś, kto pokierowałby tą grą w lepszym kierunku, wykorzystał poszczególne składowe w lepszy sposób (a niektóre odrzucił i w zamian zarządził inne). I to też wyjaśnia, czemu Silent Hill 2 tak dobrze im wyszedł, a Cronos nie - SH to wszak remake, mieli ramy których się mogli trzymać, trzeba było tylko podołać od strony technicznej. Tu mieli wolną rękę, albo inaczej: nikt ich za rękę nie prowadził... i polegli. Na plus na pewno poczytałbym udźwiękowienie, muzykę - tu robota została zrobiona solidnie. Sposób walki też na dobrą sprawę jest OK - jak już pisałem, nie było tu oryginalności, ale nie była ona w tym aspekcie potrzebna. Podsumowując: od strony technicznej i audio gra spełnia oczekiwania. Jej problemem jest koncept, jego realizacja, design postaci i leveli, fabuła. Co dało efekt taki sobie.

4/10

-Front Mission - remaster taktycznego jrpg z konsoli snes z 95 roku. Co ciekawe odpowiadają za niego i za kolejne części Polacy.

Poprawiona grafika i nowy widok taktyczny z obracaną kamerą nie wpłynęły na urok tego tytułu, walki są szybkie, system gry prosty i bardzo wciągający. Do tego dobra fabuła - te 30 lat temu robiła wrażenie poważnymi motywami, wojennym klimatem, pełnym taktycznego zadęcia - ciągle wędrujemy z resztą frontu, zachodzimy wraże siły z flanek, niszczymy im konwoje, zaplecze, wykonujemy misje specjalne etc. Nadal jest to na poziomie "dojrzałej gry", pozbawionej w dodatku japońskiego humoru.

Remaster wiernie odtworzył nawet źle zbalansowany system gry, czyniąc ją banalnie prostą, jeżeli zaczniemy zbierać pieniądze walcząc na arenie. To wytworzy nam nieograniczone fundusze na zbrojenia, dzięki czemu wszystkim wanzerom kupujemy to same, najlepsze uzbrojenie. W każdego lądujemy dwa karabiny i wyrzutnie rakiet. Gra premiuje doświadczeniem za zniszczenie każdej części mecha z osobna, dlatego korzystamy z broni, które atakują wszystkie elementy pancerza - mnożnik exp wariuje, zwłaszcza, gdy mamy dodatkowe umiejętności i nasze postacie robią się nierozsądnie silne.

Gra daje dużo frajdy, grałem w nią w 2004, 2013 i teraz ponownie poświęciłem jej te 30-35 godzin na ogranie obu kampanii. Niedługo zabiorę się za dwójkę, której nie znam, nigdy jej nie wydano poza Japonią. A potem kultowa i ulubiona części trzecia.

po 100 latach postanowiłem odświeżyć Wiedźmina 1 i przejść całą trylogię bo w 2 i 3 nie grałem