wczoraj czytam "Kompanię braci". Jutro mam zamiar zabrać się za "Piknik na skraju drogi" braci Strugackich. Po tym czeka na mnie kilka dzieł Kinga i Dicka (o ile uda mi się dostać tego ostatniego w Arsenale).

...siódmy chyba (ale nie pod rząd, tak nisko nie upadłam ) przeczytałam Jurassic Park jednego z moich ulubionych pisarzy, Michaela Crichtona. Co w tej książce jest takiego, co każe mi do niej wracać co parenaście miesięcy? Nie wiem, może to dinozaury, do któych w dzieciństwie miałam ogromny sentyment i do teraz mi ciut z niego pozostało, może to, w jaki sposób toczy się akcja powieści: szybko z licznymi zwrotami, może język, którym została napisana (nie chodzi tu o angielski , bo nie czytałam nigdy oryginału, ale o raczej o sam styl pisania), może dialogi, które nawet w najbardziej krytycznych sytuacjach potrafią być naprawdę zabawne, może poczucie realizmu poznawanej historii, które pozwala uwierzyć, że dysponując odpowiednim sprzętem można naprawdę powołać do życia dawno wymarłe gatunki zwierząt, a może też liczne smaczki nauokowo-techniczne, które wcale nie są takie nudne, jakby się mogło wydawać. JP to świetna książka, do której chyba zawsze będę wracać i którą Wam wszystkim polecam

z zamiłowaniem "Prawdę i mniemania" Parmenidesa. w przerwach "Metafizykę" Arystotelesa. dla rozrywki rozważania Ingardena. a dla odpoczynku Norwid.
Jednak z rzeczy bardziej ludzkich, to ostatnio przeczytałem "Idiotę" Dostojewskiego. oczarowanie moje przerosło mnie samego. książka jest niezwykła, bardzo piękna, choć bardzo smutna. bardzo widać rozbicie w naturze ludzkiej na formę i na treść. Książę był człowiekiem czystej treści, nie skażonym formą. i ta treść była wielka i wspaniała. Książka uświadamia, że miłość to wielka treść, a nie forma. a i bardzo lubię te subtelne wstawki charakterystyczne dla Dostojewskiego, kiedy to dowali delikatnie polakom raz czy dwa. podsumowując cytat z "Idioty": `prawda, książę, że piękno zbawi świat?`

to rzeczywiście jest cudne. Poczekaj na "Sól na pastwiskach niebieskich". To chyba dwa moje ulubione są.

ostatnio czytalem instrukcje jak zamontowac 5 tonowy hammer mill... to sie nazywa fajna lektura.. a po za tym kolejna ksiazka Pracheta .. o patelni, magi i citoludziach

wielu ciężkich dniach, westchnieniach i istnej katordze skończyłem "Boga Imperatora Diuny". I muszę się przyznać, że nic z tej książki nie zrozumiałem <rotfl> Jeśli ktoś będzie chętny mi wyjaśnić o co tam w ogóle chodziło, to bardzo bym prosił A treść tej książki najlepiej odda recenzja ze strony Book-A-Minute:

Leto II:

- Infinity.

Reader:

- Ouch, my head just exploded.

THE END

Jak tak patrzę na to, co Wy czytacie, to tak sobie myślę, że wszystcy sięgają za poważne lektury o tajemniczo brzmiących tytułach, a tylko ja czytuję jakieś pierdoły o powoływaniu do zycia dinozaurów i inne takie bzdury, w których nic poważnego tak na prawdę nie ma... Aż mi się głupio robi <lol>

się choć z bólem głowy przebić przez "okrzyczaną" Dorotę Masłowską i jej "Wojnę..." oraz "Pawia...". I powiem, że wiele krzyku o nic. Jak to zazwyczaj u nas.

Teraz pooowooolutku czytam Sapka tak by skończyć 2 tom z dniem pojawienia się w ksiegarniach trzeciego... mam nadzieję, że dam radę

AAA i mam pytanie: czy jest już w księgarniach polski Republic Commando: Hard Contact bo jakoś straciłęm ten wątek z oczu??

no i jeszcze. fakt. "Na promieniu światła". Jeżeli ktoś widział K-PAX to zna klimat. tyle że kontynuacja. jest trochę mniej protowości, czyli krytyki nas wszystkich (co, nie znaczy, że jest jej mało), a więcej przeszłości Roberta Portera. Oczywiście dalej nie wiemy -co jest zresztą dobrym autorskim rozwiązaniem- czy K-PAX istnieje. jest nawet trzecia część ale ponoć zbyt wtórna, by warto było po nią sięgać.

Bardzo dobra książka fantastyczna z elementami sensacyjnej. Jeśli ktoś spodziewa się spokojnych, uduchowionych aniołów śpiewających psalmy, to się mocno zawiedzie

W powieści Kossakowskiej skrzydlaci przeklinają, zabijają się z broni palnej, palą papierosy i ogólnie odbiegają od powszechnie przyjętego wizerunku. Spiski i intrygi są na porządku dziennym. Nie powiem, ciekawa wizja i pomysł , podane z humorem ale i brutalnością oraz bardzo plastycznie (ostateczna bitwa aż się prosi, żeby ktoś ją nakręcił )

Co do bohaterów: Daimon jest okrutny, porywczy ale i wrażliwy. Bardzo dobrze nakreślona postać. Polubiłem też "aktorów"drugoplanowych: Drago, Hazara, Razjela, Asmodeusza, Drop czy Samaela.
Przed przeczytaniem radzę zapoznać się ze zbiorem opowiadań autorki pt. "Obrońcy Królestwa" ze względu na to, iż niektórzy bohaterowie pojawiają się tam po raz pierwszy.

Sygnaturka świadczy, jak powieść mi się podobała

Siewce czytałem z dużym zainteresowaniem. W miarę rozwoju akcji coraz szybciej i szybciej chłonąłem kolejne strony. Świetnie przestawiony świat aniołów, dla mnie po prostu bomba. A ostatnia bitwa jak na nieziemską wydaje się niezwykle realistyczna, jak napisał Urthon, aż prosi się o ekranizację.

Czy Kossakowska oprócz „Obrońcy Królestwa „ napisała coś jeszcze o aniołach? Zresztą w ogóle co jeszcze napisała?

Dzięki.

Idealnie trafiłem bo zostało mi 5 stron do końca Bożych wojowników, a dziś wracając z zajęć nabyłem Lux perpetua. I choć kniżka jest ku*****o droga to przeglądając parę momentów ze środka stwierdzam, że warto było bolesnie długo czekać.

szamana, czyli "Zakon Krańca Świata" Kossakowskiej.
Dzisiaj skończyłem. Książka ciekawa, ma dziwny, niemal halucynacyjny klimat. Niektóre opisy nie są przeznaczone dla ludzi o słabych nerwach

Podobała mi się prawie tak samo jak "Siewca" i "Obrońcy".

Hehehehe zbereziuchy, jak wiele osób pomyślało, że stary, poczciwy Bartinho dorwał się do jakiegoś eroto-peridyku i teraz dzieli sie wrażeniami??

Przeczytałem ostanio:

Casino Royale by Ian Fleming
Choć jestem umiarkowanym wielbicielem tej filmowej serii to parę faktów znam. Książek niestety czytałem tylko 3: CR, Goldfinger i The Man with the Golden Gun. Żal, że tak ciężko je dostać, ale pracuje nad tym.
Co do samego Kasyna to miło sobie przypomnieć skąd JB ma dwa zera i czym one własciwie są. O dziwo spora ilość miłośników serii nie ma o tym zielonego pojęcia. Ogólnie książka jest... specyficzna. Zawiera właściwie dwa wątki: rozprawy hazardowej z Le Chiffre i hmmm wypoczynku regeneracyjnego agenta
Przeczytałem ją ponownie bo jutro wybieram się na sam film, ale nie spodziewam się wielkich zachwytów. Książkę polecam bo i stanowi doskonały materiał przygotowawczy do skumania o co właściwie chodzi w bakaracie. Mówię oczywiście o polskojęzycznej reedycji - w oryginale to raczej nie


Wieszać każdy może by Andrzej Pilipiuk
Czyli powrót dobrego znajomego bimbrownika-egzorcysty Jakuba Wędrowycza.
10 opowiadań, w tym jedno naprawdę pokaźne o podróży do Egiptu na pokładzie carskiego sterowca w celu... wiadomym + Lenin + Dzierżyński + Piotruś 320 stron zapelnionych dobrą zabawą, zabijaniem wampirów, Bardaków, obrzezaniami i kastracją.
Naprawdę warto.

- Jeremy Clarkson "Świat Wedłóg Clarksona" - Oglądasz Top Gear? Kochasz wszystkich trzech? A najbardziej dużego, spasionego angola barbarzyńce? No to jest książka dla Ciebie. Jeżeli tylko odrobine znasz realia życia w Anglii, książka ta otworzy Ci nowe horyzonty na rzeczy tak trywialne jak... trawnik. Warto przeczytać.

- Pete McCarthy "Bar McCarthy`ego" - jestem w trakcie czytania, ale jest to perfekcyjna lektura dla każdego fana Irlandii. Autor powraca do krainy swojego dzieciństwa, odkrywać ją na nowo. Humor podobnie błyskotliwy jak u Clarksona. Wciągająca lektura. Bardzo.

Potem polskie wydanie RC i nowa książka Clarksona - jest co czytać.

... dorwałem Kłamcę Jakuba Ćwieka.
Powieść przełknąłem w jeden wieczór. Choć nie jest to ten kunszt, co u Sapkowskiego, czy Piekary, to czyta się bardzo przyjemnie, a niektóre sceny potrafią zwalic z nóg (wide pewna scena przywoływania demonów ). Polecam wszystkim mającym chwile czasu, a szczególnie tym intersującym się skandynawską, czy jakąkolwiek inną mitologią.

Autorstwa Paula Kearney`a. Cykl składa się z 5 powięści (Wyprawa Harkwooda, Królowie Heretycy, Żelazne Wojny, Drugie Imperium oraz Okręty z Zachodu). Całość była jedną z lektur obowiazkowych jakie chciałem przeczytać przed "Schizmą" ,, ale niesety zamiast przemyślenia nowych pomysłów i konepcji raczej uzmysłowiła mi jakie błędy można łatwo popełnić, zwłaszcza, że "Fatum" miejscami zbyt mocno szło już w tym kierunku.
Sama opowieść o wojnach religijnych pseudo-Chrześcijan (Ramusian) i psuedo-Islamu (Merduków), w kontekście odkrywania ukrytych pergaminów, które pojednają obie religie, a dotego Ramusiańska schizma, wojny i jeszcze odkrycia geograficzne. To olbrzymi potencjał, choć autor niestety nie potrafi go do końca wykorzystać. Wprowadził zbyt wiele wątków, niż był sobie w stanie w takich krócitkich książęczkach poprowadzić. W rezultacie w późniejszych tomach często jest tak, że rozwijają się wątki jedynie potrzebne, a reszta jest niewiadomą w tle. Z pewnością dobrze opisuje wojnę i ma ciekawe opisy, ale dopiero z tomu na tom skonstuowana fabuła pozwala ukazać postaci jako więcej niż marionetki / względnie postaci historyczne, o których nic nie wiadomo. W rezultacie czytając nawet o śmierci bohaterów traktuje się to jak statystykę wojenną, choć trzeba przyznać, że z czasem ten błąd zostaje naprawiony i zwłaszcza tom 3 i 4 czyta się wspaniale (choć mają inne wady - zbytni heroizm ). Jedna z tych postaci to Corfe Cear-Inaf, którego w pierwszym tomie pewnie bym przeoczył (dzięki Carno za spoilery ), który wspaniale rozwija się później, stająć głównym bohaterem, tym razem wyrazistym i ciekawym, choć może nazbyt prawym i bohaterskim. Podobna przemiana pojawia się także w samym opisywaniu Richarda Harkwooda, choć ten to pijak i moczymorda, acz z dobrym sercem. Ale prawdę powiedziawsy najlepsze postaci i tak pojawiają się później, Ares, Odelia (o kogoś takiego to muszę mieć w Schiźmie ), Macrobius, Albrec i Avila.
Jasne po Martinie trudno jest komukolwiek dobić do wysokopostawionej poprzeczki, i z pewnością Kearney`owi się to nie udaje, acz gdyby wszyscy pisali jak on, nie byłoby czym się ekscytować. Boże Monarchie to doskonałe studium nawiązań do historii, tej wspaniałej, ciekawej, jak upadek Kosntantynopola, odsiecz Wiedeńska, epoka wielkich odkryć, reformacja, Inkwizycja i to wszystko wymieszane dodatkowo z apokaliptycznymi wizjami (choćby miejscowość której nazwa brzmi prawie jak Armageddon). Wiele rzeczy można byłoby poprowadzić lepiej, jak choćby wątki polityczne, ale i tak jest nieźle, zwłaszcza jak się czeka na kolejnego Martina .

przeczytałem trylogię "Minotaur Wars" Richarda Knaaka z serii Dragonlance, składającą się z tomów "Night of Blood", "Tides of Blood" i "Empire of Blood".
Polityka, intrygi, czarna magia i społeczeństwo minotaurów przypominające nieco starożytny Rzym (legiony, Wielki Cyrk podobny do Koloseum, z walkami gladiatorów - szczególnie jedna scena na arenie jest podobna do "Gladiatora" czy "Spartakusa").
A później dorwałem się do "Lux Perpetua" Sapkowskiego (recka w stosownym wątku).

Z ksiażek nie SW to chyba 5 tom "Czasów Ostatecznych". Generalnie fajna seria, pokazuje koniec świata w sposób w jaki przedstawiono go w Apokalipsie, dosłownie (czyli te wszystkie trąby, pieczęcie, okres ucisku itd.). Dobrze się czyta i (przynajmniej w moim wypadku) potrafi wciągnąć.

Ostatnio czytałam książki według przyjętej jakiś czas temu zasady przeplatania gatunków.
Sięgając na przemian do bardzo zróżnicowanych pozycji czerpię większą przyjemność z czytania

Coś z fantasy -Przeczytałam w końcu kontynuację „Kryształowego Gryfa” Andre Norton „Gryf w chwale” oraz „Gniazdo Gryfa”. Obie pozycje bardzo przyjemnie mi się czytało. Muszę przyznać, że z tego co poznałam ze Świata Czarownic to trylogia Gryfa podoba mi się najbardziej. A zwłaszcza ostatni tom, którego współautorką jest A. C. Crispin. Jej Trylogia Hana Solo należy do moich ulubionych pozycji SW. Dlatego zastanawiam się ile w Gnieździe jest Crispin, a ile Norton. Książki mają świetny nastrój i podoba mi się historia, którą opowiadają. Pomyślałam sobie, że skoro taka moda na filmowe trylogie to mogliby po tą sięgnąć Nie jest przeładowana akcją (nie byłoby problemu z okrajaniem fabuły), ma ciekawe postacie, wątek miłosny, walkę, czary i morał. Ja bym z chęcią ujrzała na dużym ekranie przygody Joisan i Kerovana

Coś dla dzieci - „Tajemniczy chłopiec” Niny Bawden przeczytałam mimo, że na okładce jak byk było napisane ”powieść psychologiczna dla 10-12 latków”
Oraz zbiór bajek estońskich i fińskich „Bracia Polarnej Zorzy”. Jak świat długi i szeroki tak bajki mają ze sobą wszędzie dużo wspólnego.
Myślę, że każdy od czasu do czasu powinien przeczytać dla odmiany coś takiego. To „odświeża” i utrzymuje przy życiu tego dzieciaka w środku

Coś z kryminałów – „Dwanaście prac Herkulesa” Agaty Christie. Standard. Jak zwykle miło się czytało i nawet część zagadek się rozwiązało wraz z Poirotem

Coś z SW – „Czarny Lord. Narodziny Dartha Vadera” Jamesa Luceno. Nie najgorzej, ale mogło być lepiej. Moja opinia znajduje się w stosownym wątku:
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=197967#242310

Coś z Pratchetta – „Ruchome obrazki” Po raz kolejny utwierdzam się w zdaniu, że serwowany z dużymi przerwami pan Terry smakuje lepiej Dawno nic jego pióra nie czytałam i znów mogłam śmiać się na głos bo zdawał się „świeższy”. Dodatkowo nawiązania do kina były pierwsza klasa

Coś z eee... romansu? – ano wychodzi, że tak „Rebeka”Daphne du Mauriel to romans sensacyjny. Sięgnęłam po tą książkę wiedząc, że wśród licznych jej adaptacji znalazła się też ta mistrza Hitchcocka. Filmu co prawda jeszcze nie widziałam, ale to nawet lepiej dla książki. Okazała się bardzo klimatyczna i wciągająca. Lubię takie historie rozgrywające się w starym angielskim domostwie z mroczną tajemnicą z przeszłości Naprawdę mnie zassała ta powieść, aż tak, że chcąc ją skończyć nie poszłam na zajęcia

Coś z bestsellerów – ”Kod Leonarda da Vinci” Fajnie się czyta, przyjemna lektura, nawet wciągając, ale trochę przereklamowana. Więcej tutaj:
http://www.gwiezdne-wojny.pl/b.php?nr=192408#242319

moje pierwsze Pratchetty:
-Kolor Magii
-Blask Fantastyczny

BTW
opis "Emporium" skojarzył mi się z Bezkresnym Imperium Rakatan
(Blask Fantastyczny str. 179)

A ja się muszę męczyć przy "Syzyfowych pracach". Normalnie nudziarstwo na maxa!!

- "Wiem, że masz duszę" Jeremiego Clarksona - no czy trzeba coś tu mówić? Clarksonomanii ciąg dalszy, tym razem spojrzenie na najwspanialsze maszyny w historii. Oczywiście w/g Jeremiego. Ciekawa lektura i można się conieco dowiedzieć.

A teraz zabieram się za "Ulice Marzeń" Roberta McLiama Wilsona. Miłość i bieda na robotniczych i ultrakatolickich/protestanckich ulicach Belfastu. Początek książki mnie zainteresował, a trzeba powiedzieć, że nie znoszę tego typu książek. Jak na razie polecam, może zmienie zdanie.

Ostatnio zacząłem czytać Sagę Endera ("Gra Endera", "Mówca Umarłych") i teraz poluje na dwa ostatnie tomy ("Ksenocyd" i "Dzieci Umysłu") autorstwa Orsona Scotta Carda.
Pierwszy tom został wydany w 1985, na podstawie opowiadanie, które autor opublikował w 1977. Dzięki temu w książce pojawia się w dość ciekawym kontekście imie Jan Paweł czy też Układ Warszawski. Sama książka opowiada o przyszłości naszej planety. Ziemia przetrwała dwie inwazje owadopodobnych obcych. Masakra Chin, Bitwa w Pasie itp. Ziemianie przygotowując się do 3 inwazji poszukują nadzwyczaj inteligentnych dzieci, aby od najmłodszych lat szkolić ich na żołnierzy i dowódców.
Powiem szczerze, że gdy książkę pozyczała mi koleżanka nie byłem do niej zbyt pozytywnie nastawiony. Jednak okazała się niesamowicie wciągającą lekturą i co ciekawe wątek polski był poruszany w niej nie raz Polecam wszystkim tą ksiązkę

Zelazny ma naprawdę nieziemską wyobraźnię... Długo się zastanawiałem jakim cudem wpadł na tak genialny pomysł konstrukcji świata? wszechświata? Czyta się super i wciąga maksymalnie, szczególnie Pierwsze Kroniki. Aha, poszczególne części trzeba czytać po kolei, ponieważ akcja rozwija się z tomu na tom i bez znajomości poprzedniego nic nie można zrozumieć z następnego.

obecnie czytam ERAGONA i powiem, że książka jest bardzo dobra.I wiem że to odchodzi od tematu ale film "eragon" jest kiepski.

...Romanum . A dokładnie, Poczet cesarzy rzymskich - dominat, autorstwa Aleksandra Krawczuka. Mam wielki sentyment do tego typu książek. Autor pisze o cesarzach wyraźnie stronniczo, lecz nie jest to jakimś dramatem. Zresztą, czy o historii da się w ogóle mówić obiektywnie ? Muszę przyznać, że dałem się omamić stylowi pisania, w jakim Krawczuk przedstawia losy Rzymu od Cesarza Maksymina Traka po ostatniego władcę zachodu; Romulusa Augustulusa. Oczywiście rys historyczny tego rozległego Cesarstwa nie jest mi obcy, ale muszę przyznać, iż był taki moment (ród Konstantyna, czas wodzów: Stylichon, Aecjusz), kiedy myślałem, że wszystko może jeszcze ulec zmianie na dobre! Oczywiście takie podświadome myślenie, mimo faktów, było możliwe właśnie dzięki stylowi pisania autora. Natralnie, u każdego czytelnika tej pozycji, odbiór pewnie będzie inny .

Za sobą mam już przeczytany ten i wcześniejszy tom (okres pryncypat), a obecnie poluję na trzecią część, poświęconą władcom Bizancjum. Ja ze swojej strony zachęcam do sięgnięcia po te pozycje

opowiedział o Cardzie i jego książkach więc się nie będę powtarzać
Jak na młodą czytelniczkę przystało, czytam "Annę Kareninę" Tołstoja, która jest także nazywana "najlepszym wyciskaczem łez". Muszę stwierdzić że autor świetnie napisał książkę, ani za dużo opisów (notabene są one "piekielnie" interesujące) ani za dużo dialogów, wszystko "w sam raz".
Opowiada ona o losach Anny Kareniny- kobiety pochodzącej z wysokiego rodu, która została nieszczęśliwie wydana za mąż, a co gorsza będąc już mężatką, zakochuje się "w tym innym". To tylko taki ogólny zarys powieści i z pozoru banalny jednak zawiera wiele ciekawych informacji dotyczących życia rosyjskiej szlachy w XIX wieku. Polecam zwłaszcza dla osób które lubią się wczytywać w historyczne detale.

czasem wydaje mi się że wpadam we wtórny analfabetyzm - ostatnio oprócz książek stricte związanych z moim zawodem :/ nie udało mi się wiele przeczytać - a konkretnie D. Hammett "Sokół maltański" i B. Akunin "Powieść szpiegowska" - pozatym jestem po lekturze "Wojny rojów" i w trakcie czytania "Bezpośredniego kontaktu". No i nie mogę zapomnieć o mojej ulubionej ostatnio lekturze ..... słowniku angielsko-polskim i polsko-angielskim

Dodatkowo w ramach relaksu czytam ostatnio Marvelowską "Civil war" - w szczególności bawi mnie odnajdywanie pewnych odniesień i drugiego dna w tej serii

przeczytałem opowiadania i sagę o Wiedzminie i nie wiem jakim cudem te książki wpadły mi w łapy tak późno, bo to nie tylko jedne z najlepszych polskich książek, ale też wybitna pozycja nawet w porównaniu z fantasy z całego świata. A po Witcherze zabrałem się po raz 5 za ZDRAJCĘ (tak, tak, SW ) bo to również cudowna książka.

...odświeżyłem sobie trzy starwarsowe pozycje: "Atak klonów", "Labirynt zła" i "Zemstę Sithów" . Teraz mam zamiar przeczytać jeszcze raz "Czarnego Lorda".

Korzystając ze świątecznej promocji w Merlinie nabyłem książkę zdobywcy zeszłorocznego Zajdla . I zdecydowanie nie żałuję tej decyzji .
Autor bardzo ciekawie połączył elementy fantasy i S-F. Świat kreowany przez Grzędowicza jest mroczny i niepokojący, silnie inspirowany nordycką mitologią. Interesujące jest łączenie narracji pierwszo- i trzecioosobowej (po aktywacji cyfrala). Opowieść Vuko Drakkainena stanowi niewątpliwie siłę napędową tej książki, ale historia następcy Tygrysiego Tronu też daje radę. Główną intrygę może rozszyfrować juz wcześniej, ale sama końcówka zaskakuje. początek spoilera Patrząc na projekt okładki tomu drugiego mam jednak cichą nadzieję na powrót zdrzewiałego Nocnego Wędrowca koniec spoilera .
Reasumując, "Pan Lodowego Ogrodu" jest niewątpliwie lekturą godną polecenia.

Książki tej nie sposób zaliczyć do poważnej literatury, ale z czystym sumieniem można określić ją mianem wyśmienitego czytadła, w sam raz na pochmurne wieczory. Mimo dużej objętości (830 stron) czyta się bardzo szybko i ciężko jest się oderwać od przygód jej licznych bohaterów. Zdecydowanie polecam fanom średniowiecznej Anglii, amatorom opisów wyuzdanych aktów seksualnych oraz wyznawcom ciemnej strony (mimo, iż dobro na końcu triumfuje)

ostatnio czytałem Eragona- całkiem dobra, biorę się z Najstarszego

ja "Romeo i Julie" (lektura) A tak na serio to ostatnią ksiazkę którą przczytałem z własnej woli (oprócz SW) to Nowe Przygody Mikołajka książka świetna, zabawna poprostu taka do której chce sie wracać

- Zielone wzgórza Afryki, E. Hemingway
- Podróż do kresu nocy, L. F. Celine
- Skowyt, A. Ginsberg

A na półce jeszcze wiele nieprzeczytanych książek stoi

przed sesją udało mi się zmeczyć polskie wydanie Shoguna. W końcu się doczekałem - świetne tłumaczenie, piękna oprawa. Co prawda nie umywa się do kolekcjonerskiej edycji amerykańskiej, ale jak na nasz kraj to nie-ma-bata. W końcu zrozumiałem wszystkie niuanse tej powieści i baaardzo mnie to cieszy.
Dodatkowo wielkie brawa dla wydawnictwa Vis-a-vis Etiuda z Krakowa za wydanie wszystkich dzieł Clavella. Oby więcej takich przedsięwzięc w Polsce.

Ja walczę z trylogią Sienkiewicza... I chyba narazie przegrywam... Urgh... To straszne. A najgorsze, że ja sam tego chciałem...

Skończyłem Najstarszego o wiele lepszy niż Eragon, teraz się biorę za Równoumagicznie

...skonczyłem Rok 1984 Orwella. Cóż, mocna rzecz. Przedstawia taką irytująco realistyczną wizję świata, bez ninja-agentów, niezwykłych technologii czy tajnych organizacji. Tylko brud, smród i inwigilacja. Choć powieść pochodzi z lat 40. jest ciągle aktualna, a jej przesłanie brzmi równie głośno. Polecam, chociaż trzecia część książki jest całkiem mocna...

Narnię T3 - jak skończę to coś szrajbnę!

A ma ktoś może muminki pożyczyć ?

Ja niedawno przeczytałem książkę Iana Fleminga pt. "Casino Royale", w końcu nadrobiłem ten klasyk literatury sensacyjnej w postaci pierwszej opowieści o Jamesie Bondzie. Wcześniej znałem jedynie filmy i muszę stwierdzić, że nawet mi się spodobało, na tyle, że jeśli wydawnictwo znak zacznie wydawać serię Fleminga to z pewnością po nie sięgnę. Co ciekawe muszę przyznać, że po tej książce lepiej podszedlem też do filmu z Craigiem, fakt nadal jego sposób gry nie pasuje mi na Bonda, a fragmenty jak skakanie po budynkach nawet u Rogera Moore`a się nie zdarzały, ale wykorzystano bardzo wiele z oryginału, mimo, że Le Chiffre, nie jest już agentem KGB. Ale bardzo ciekawie wszystko udało się przenieść do współczesności.
Ale wracając do książki, czyta się ją bardzo przyjemnie i szybko, to lekka literatura, no i podoba mi się to, czego np. brakuje u Ludluma, gdy korzysta z innych języków, właściwie zawsze są tłumaczenia.

Zamowiłam z empiku, odebrałam, zagłosowalam w plebiscycie wp na książkę roku. I nawet mi sie podoba, chociaż zwykle wolę raczej niejakubowe dokonania Pilipiuka

Jak zwykle wejście do CTK kończy się odchudzonym drastycznie portfelem i brakiem przestrzeni życiowej w pokoju<chyba czas przytwierdzać książki do sufitu>

Tysiąc drzewek pomarańczowych Kathryn Harrison.

Książka wybrana w ciemno(przez żołądek do serca^^....na okładce ma pomarańcze na czarnej koronce przyprószone płatkami rózy), ale okazała sie godna uwagi.

Rzeczywiście, zgodnie z opisem, pozycja magiczna, w niektórych momentach lekka, romantyczna i bajkowa aby w innych zaskoczyć swą obrzydliwością, autorka bardzo płynnie przechodzi ze skarajności w skarajność, nie stroni od naiwnych skojarzeń, przesłodkich do bólu aby potem użyć dosadnych i niemal wulgarnych sformułowań. Historia miesza się z fikcją, jest miłość ze Świetą Inkwizycją w tle, niespełnione marzenia, zwątpienie, żądza posiadania, rzeczywistość odarta ze złudzeń, jest tu ostracyzm małomiasteczkowy i chłód murów zamku, absurd i rozbrajająca, niemal bolesna prawda o życiu.
Czułam się trochę jakbym czytała jakąś dziwaczną baśń. Dawno nie byłam po prostu zadowolona po skończeniu książki, ustaysfakcjonowana tym co w niej znalazłam

Cała historia to opowieść o hiszpańskiej dziewczynie, córce hodowcy jedwabników, osóbce o marzycielskim usposobieniu, oderwanej mocno od rzeczywistości, oskarżonej o uprawianie czarów oraz o Marii Luizie de Burbon, bratanicy Króla Słońce, królowej Hiszpanii, na barkach, której spoczywa odpowiedzialność za niepowodzenia prokreacyjne jej ułomnego męża. Bohaterki nie miały nigdy okazji się spotkać, ale ich losy w świecie pod znakiem Świętej Inkwizycji biegną dość podobnym torem, nawet urodziły się tego samego dnia i obie tęsknią w marzeniach za drzewami, jedna za morwowymi, druga za pomarańczowymi i obie próbują uciec od szarej rzeczywistości choć każda na swój sposób.

A jeśli bycie aniołem łączy się z niewyobrażalnym smutkiem - tyle miłości i brak ramion, aby kogoś przytulić?

by Kard. Stanisław Dziwisz w rozmowie z Gian Franco Svidercoschim.

Książka ukazuje Jana Pawła II jako człowieka naprawdę WIELKIEJ wiary. Jego stosunek do przełomowych wydarzeń naszego wieku, których był świadkiem i uczestnikiem jest prawdziwie godny podziwu i naśladowania.
Ja, szczerze powiem, nie wiem na co liczyłem. Na pewno nie na tanią sensację i tajemnice Watykanu, ale czuję pewien niedosyt. Brakuje mi może opisów codziennego życia, może trochę większego punktu widzenia kard. Dziwisza.
Ale warto przeczytać. W natłoku kolejnych odpalanych wkładek o Papieżu we wszystkich pismach, pisemkach, gazetach i gazetkach to tak naprawdę chyba jedyne wartościowe opracowanie pontyfikatu.

czytalem "Lolite" Nabokova.

Jak uderzenie pałą w łeb.

Cudo, genialna ksiazka, moglbym napisac "niesamowite studium psychologiczne, a jednoczesnie megawciagajaca powiesc" ale to i tak nie odda chocby krzty niesamowitej aury, jaką posiada.
Ksiazka jedyna w swoim rodzaju!
Nie sadzilem, ze bede pod takim wrazeniem. Co jest w niej takiego niesamowitego? Prawie wszystko; caly kunszt Nabokova, ukryty sens w niemal co drugim zdaniu, nuta erotyzmu i niepisanej perwersji, dramat czlowieka, milosc(?) i jeszcze chociazby ten charakterystyczny humorek pana H.H.
A co do ukazanej w niej "nimfowatosci" i ogolnie innego postrzegania plci pieknej to mam niezle rozbudowana wlasna teorie, nadajaca sie na osobny temat
Wazna jest kwestia tlumaczen, polecam przeklad Stillera, bo zawiera duzo bardzo istotnych przypisow.
No i dodam jeszcze, ze ksiazki nie radze czytac napalonym nastolatkom, bo moze miec mocny i co najmniej dziwny wplyw na ich psychike

Oprocz tego czytalem ostatnio "Podanie o milosc" Grocholi Jakos tak irytuje mnie styl pisarski tej kobiety, aczkolwiek niektore opowiadania sa nawet ciekawe

Równoumagicznienie Pratchetta, ze 3 książek, jakie dotychczas czytałem ze Świata Dysku ta najmniej mi się podobała. Teraz czytam Bezpośredni kontakt.

"Samotność w sieci" (denne zakończenie) oraz "Profil mordercy", książkę o profilowaniu przestępców w Wlk. Brytanii. Fascynująca lektura!

Ekstrawagancka wersja mitu arturiańskiego, w którym sam Artur odgrywa niewielką rolę. Rzecz traktuje nie tyle o bohaterskich czynach Rycerzy Okrągłego Stołu, lecz o zmaganiu się dwóch światów - młodego chrześcijańskiego i starego, umierającego pogańskiego kultu Wielkiej Bogini. Można odnieść wrażenie, iż chrześcijaństwo jest w książce pokazane w bardzo negatywnym świetle, jednakże jest to teza nieuprawniona. W negatywnym świetle ukazany jest fanatyzm, po jednej i po drugiej stronie. Fanatyzm, który zamordował piękno i harmonię arturowego panowania. Fanatyzm, który skazał na śmierć ludzi dobrych i dostrzegających inne wyjście, dostrzegających, że tak czy inaczej, wszyscy wierzymy (o ile wierzymy) w Jednego Boga... Obydwie strony wielokrotnie w powieści popełniają rzeczy straszne, będąc jednocześnie w przeświadczeniu, iż tego pragnie od nich ich Bóg/Bogini. Finał książki jednak jasno pokazuje kto ma prawo decydować o intencjach bóstwa.

Powieść ta to oprócz wielu, mniej lub bardziej ryzykownych zabiegów (Merlin oraz Pani Jeziora to nie osoba, lecz tytuł; padają sugestie dotyczące homoseksualności Lancelota; Święty Graal nie ma nic wspólnego z religią chrześcijańską, wręcz przeciwnie; Morgiana oraz Morgause to odrębne osoby; Igriana zakochana w Utherze itd.) przede wszystkim wspaniały obraz upadającej religii. Obraz wyspy odchodzącej w zapomnienie, obraz zdrady i samotności.

Mimo wszystko polecam tylko osobom wytrwałym - książka "mierzy" ponad 1000 stron, często trzeba brnąć przez dłużyzny i opisy wzajemnego się ludzi miłowania (bynajmniej nie cielesnego). Warto jeszcze wspomnieć o tezie tej książki, która także może odstraszyć - "Światem rządzą tylko i wyłącznie kobiety".

Super książka-tak mnie wciągnęła że przez dwa dni(choć mogło być lepiej) ją przeczytałem. Teraz biore się za serie "Uczeń Jedi".

zabrałem się po raz 3 za trylogię Thrawna... Ale chyba nie skończę bo wkrótce dostanę z Empiku Myśliwce Adumaru i Bezpośredni Kontakt... Nie mogę się doczekać

... dwóch godzin temu skończyłem Makbeta (lektura). Szczerze powiedziawszy, był całkiem fajny.
Na czytanie SW niestety nie mam dużo czasu (ach to liceum... ).

Wziołem się za książkę SW Opowieści Łowców Nagród ....

aktualnie czytam "Marzenia i koszmary" S. Kinga. Muszę się przyznać, że choć widziałam większość ekranizacji jego powieści, to jeszcze nie czytałam żadnej książki... Ale King naprawdę fajnie pisze i ma niesamowitą wyobraźnię. Opowiadania z tego tomu są ciekawe i szybko się je czyta. Książka wciąga jak... Sarlacc
Niestety, nie mogę czytać Kinga tak szybko jakbym chciała, bo muszę zabrać się za "Gynaikeię" Soranusa z Efezu, traktat o antycznej ginekologii i napisać referat na tenże temat. Ale muszę Wam powiedzieć, że ten traktat jest równie ciekawy jak opowiadania Kinga, a narzędzia chirurgiczne z I wieku wyglądają jak żywcem przeniesione z izby tortur... Brrr!

przeczytałem pierwszy tom antologii polskich opowiadań fantastycznych pt. "Niech żyje Polska, hura!" (prywata: dzięki za pożyczenie, Zebrzasta - koniec prywaty )
Dość ciekawe, wspólnym mianownikiem jest to, że rozgrywają się w Polsce. Gatunki są różne, od SF do technofantasy.

już dwie części serii "Uczeń Jedi" a że nie posiadam następnych to postanowiłem dokończyć czytać "Zemstę Hana Solo".

ja przeczytałem najnowszych komandosów republiki ...

Właśnie skończyłem. Vesper jest już jednym z Renegatów, chociaż nie wszyscy mu dowierzają. Zachował jednak swoje zasady. Fabuła powieści koncentruje się na pojawieniu się nowego wroga wampirów, ludzkiej sekty zwanej Siewcami, dysponujących niezwykle niebezpieczną bronią
Do walki z nimi Lord Aranea powołuje elitarną jednostkę pod dowództwem byłego nocarza.
Mocna, głównie w sensie używania niemal na każdym kroku przekleństw (co mi się osobiście nie za bardzo podobało - co za dużo, to niezdrowo), ale dobra kontynuacja "Nocarza", dodatkowo zabarwiona humorem. Jest też nawiązanie do Gwiezdnych Wojen
Na sympatię czytelnika zasługują, oprócz Vespera, również postacie drugoplanowe - generał Nex, Pan Domów Krwi o imieniu Strix czy jedna z głównych postaci kobiecych, Icta.

wspaniały etap w życiu, jakim jest szkoła i obowiązkowe lektury... Nie byłoby źle, gdybym nie miała innych pomysłów na ciekawe książki do przeczytania... No, cóż... Tak szczerze, oczywiście nie wszystkie lektury są słabe, np ostatnio czytałam Lalkę i okazała się nawet ciekawa, ale na wspomnienie Żeromskiego wciąż robi mi się słabo... Czasami "przypadkiem" udaje się coś przemycić np ze SW ( bez końca mogę czytać Zemstę Sithów!).
Jedna powieść ostatnio mocno mnie wciągnęła- "Bracia Karamazow" Dostojewskiego. Jest tak mocno psychologiczna, a tytułowi bracia-lubieżnicy tak niejednoznaczni... Długo nie mogłam się przekonać do rozpoczęcia, dopiero wizyta w teatrze mnie do tego nakłoniła. I naprawdę warto. Paluszki lizać
A co do przedstawienia... Samo w sobie jest magiczne. Nawet nie trzeba znać samej powieści. Gdyby ktoś był zainteresowany, to spektakl nazywa się Bracia K. i był grany w Teatrze Gombrowicza w Gdyni- co jakiś czas go teraz powtarzają. Naprawdę gorąco polecam

Przedwczoraj dostałem w swoje łapki "Więzy Krwi" Mai Lidii Kossakowskiej. Jest to zbiór opowiadań powstałych w latach 1999-2005.
Oprócz 8 historii ("Mucha", "Więzy Krwi", "Hekatomba", "Szkarłatna Fala", "Smutek", "Spokój Szarej Wody", "Diorama", "Schizma"), znajduje się tam również mikropowieść "Zwierciadło".
Uprzedzam od razu, że oprócz nastroju niesamowitości opowiadania są dość ciężkie i poważne, bardzo rzadko można się uśmiechnąć.
Każdy utwór poprzedzony jest krótkim wstępem, wyjaśniającym historię jego powstania.
Jak dla mnie - ocena 10/10

zerwałem z Marvelem (nudził mnie), teraz mam zajoba na tle DC.

Więc przeczytałem całą serię Birds of Prey, Green Arrow, Justice League, Supergirl, zamierzam zabrać się za Batmana.

Rzecz jasna nadrobiłem też zaległości z Transformers (i muszę powiedzieć, że seria IDW ma naprawdę dobre wejście i perspektywy).

A z książek? No cóż...

Przebijam się powoli przez NEJ`a, jednocześnie czytam przyjemne czytadło pt. "Marley i ja" i zamierzam wreszcie zapoznać się z podręcznikiem Cialdiniego "Wywieranie wpływu na ludzi".

Problem w tym, że mam po prostu za mało czasu. Niestety, przy czytaniu godziny płyną za szybko

Dzisiaj przeczytałem.
Na początku zaznaczę, że debiutancka powieść Gilesa Fodena została napisana w 1998 r., więc nie jest to nowelizacja, jak niektórym mogłoby się wydawać, bo czasem kiedy książka pojawia się przy okazji filmu, wiele osób myśli, że to znowelizowana opowieść, którą widzieli na ekranie, zwłaszcza jeśli ma okładkę filmową i jest wcześniej nieznana.
Nie da się niestety w większości przypadków wiernie zekranizować danego utworu literackiego - tak jest też z "Ostatnim Królem". Od filmu różni się bardzo wieloma szczegółami, niektóre będą wręcz zaskakujące dla ludzi, którzy wcześniej byli w kinie.
Książka zaczyna się sceną bankietu z oficjelami, na który Garrigan został zaproszony w filmie przez Amina, potem mamy retrospekcje (dzieciństwo i młodość Nicholasa, przyjazd do Ugandy, życie w klinice, pierwsze spotkanie z Aminem, dzieciństwo i młodość dykatora), po czym wracamy do "pobankietowej teraźniejszości", że tak powiem - a konkretnie spotykamy szkockiego lekarza miesiąc później. Narratorem powieści jest sam Garrigan.
Sporo miejsca autor poświęca historii kraju Idiego, jej przyrodzie i zwyczajom. Wyjaśnia też, dlaczego Amin przybrał tytuł ostatniego króla Szkocji.
Polecam - jednak najlepiej czytać nie porównując jej do obrazu Kevina Macdonalda.

przeczytałem ponownie SOTE . Świetna książka, takich jużteraznie piszą... polecam każdemu w ramach odswierzenia dawno temu czytanego staffu & stuffu z SW .

tak sobie czytam i czytam ten temat, i zauważyłem, że dawno się nie pochwaliłem, że coś czytam no więc lecimy:

Betrayal i Blodlines - tutaj nie będę zanudzał, moje opinie w stosownych tematach. Ze SW wciąż jeszcze bnę przez Komandosów 1 i coraz gorzej to widzę. No i chciałbym przeczytać opowiadanie Patricii Jackson pt. Emanations of Darkness o Brandlu, ale czytanie z monitora... no. Nic poza tym chyba.

Świat jest pełen chętnych suk - Jacek Piekara. Bueee, rozczarowałem się w zasadzie poza ostatnimi opowiadaniami o planecie masek, ktore były najlepsze ze zbioru, ale poza tym przeciętne, reszta ssie. I to bardzo. Dotychczas czytałem od Piekary tylko Sługę bożego, Młot na czarownicę i Miecz aniołów, i myślałem że taki ciekawy styl jest znakiem rozpoznawczym Piekary - a tu wał, "Suki" są nudne, naciągane i w ogóle nie wciągają. Ble - odradzam wszystkim, szczególnie fanom Mordimera, bo wtedy rozczarowanie będzie jeszcze większe.

Zakon krańca świata t.2 - podobalo mi się. Kossakowska jak zawsze wybrnęła ze wszystkiego zgrabnie, spełniając moje oczekiwania i pisząc po prostu dobry kawał książki. Przygody Berga zostały zamknięte, ale z możliwością kontynuacji gdyby kiedykolwiek autorce się taka zamarzyła. No i takie gorzkie trochę (wątek Avy - miodnie )

Trylogia P.Pullmana, czyli Zorza północna, Magiczny nóż i Bursztynowa luneta - czytałem już drugi raz, tak w ramach odświeżenia przed filmem, cóż - nie podobało mi się tak jak za pierwszym razem, no ale dojrzewanie robi swoje bardzo dziwne książki, bo w zasadzie ciężko je zdefiniować - czy to ksiązki dla dzieci, młodzieży czy absolutnie dla dorosłych, bo mają momenty i takie i takie i takie. Ogólnie można, szczególnie polecam przeciwnikom Kościoła i sympatykom aniołów jako takich

Tempus Fugit t.1 - zbiór opowiadań o podróżach w czasie; tematyka ciekawsza jednak niż wykonanie, bo na siedem opowiadań dwa ("Poświat" i "niewiele brakowało") byly tak daremne, że stały się pierwszymi, które zacząłem i nie dokończyłem - zwyczajnie zabrakło mi cierpliwości i chęci przeznaczania na nie czasu. Następnie mamy trzy opowiadania przeciętne - Dębskiego, Frąca i Wójtowicz (w tej kolejności, od najlepszego - powieści "Załatwiaczka" pani Mileny nie kupię na pewno), jedno bardzo dobre - "Zegarmistrz i łowca motyli", no ale to Grzędowicz - wiadomo, kocham twórczość tego pana tak jak Jaya jego żony, czy Jackson Pilipiuka, oraz jedno F E N O M E N A L N E - "Matka Gromów" Sebastiana Uznańskiego; długie, fakt, ale godne jak zbój. Aż dziwi, że w polskiej fantastyce można jeszcze wymyśleć tyle ciekawych i innowacyjnych pomysłów w jednym opowiadaniu podziwiam i polecam każdemu! Ale w sumie to lepiej przeczytać te dwa opowiadania w Empiku, bądź pożyczyć z biblioteki (nie, żebym to popierał, ale lepiej przeznaczyć tą kasę na wino coś innego a drugi tom... pewno kupię, pewno przeczytam, ale kieeeedyś

Kłamca Jakuba Ćwieka - najlepsza książka z tych, które tu wymieniam, najciekawsza i najbardziej pomysłowa. W skrócie - traktuje ona o Lokim, skandynawskim bogu kłamstwa, ktory od czasu szturmu armii archanioła Michała na Valhallę i śmierci swoich współbraci (m.in. Thora i Odyna) od miecza pańskiego tytułuje się jako "schrystianizowany bóg skandynawski" doprawdy zabójcze, postać Lokiego jest zbudowana fenomenalnie, jest i kupa śmiechu (polowanie na Światowida czy Anubisa), są i opowiadania poważniejsze (samobójca), jest i nawiązanie do Mrocznej Wieży nie no, kocham. Kupiłem już Kłamcę 2 i czekam na tomy 3 i 4, bo mają się ukazać. Pan Ćwiek z pewnością jest obecnie jednym z najbardziej utalentowanych pisarzy fantastycznych w naszym kraju, stawiam go w jednym szeregu z Grzędowiczem, Pilipiukiem, Kossakowską i... no niech będzie, Piekarą.

Pachnidło - przeczytałem książkę, obejrzałem film... i jedno i drugie daremne, nie doszukałem się żadnej głębszej treści - ale to kij, bo sama akcja też mi się często podoba, tylko że tu tej też nie było tzn. była, ale zaczęła się ok. 200 strony... książka ma 250. Przez film brnąłem 3 dni. Pełen tytuł książki to Pachnidło. Historia pewnego mordercy - z czego to "mordercy" to tylko chwyt reklamowy i powinno zostać zamienione przez "perfumiarza", bo jeśli Grenouille był przede wszystkim mordercą, to ja jestem Mikołaj. Nudy, nudy, ku-pa.

Pan Tadeusz - hyhy poezja lol czyt. nie przebrnąłem przez pierwszy rozdział, nawet opracowanie sobie odpuściłem - czemu polskie klasyki muszą być takie daremne?

Teraz czytam... a to już kiedy indziej napiszę, jak skończę

Ostatnio czytałem ,,Gwiezdne Wojny : Spotkanie na Mimban``. Jakieś takie średnie, niezbyt mnie zaciekawiło. Akcja zaczyna się dopiero pod koniec książki. Czytałem lepsze powieści. A teraz czytam ,,Star Wars : Maska Kłamstw"

powracam do iście chwalebnego zwyczaju czytania książek tego wybitnego autora jakim jest Terry Pratchet. Bomba! Czytam "Dobry Omen"

nie miałam za dużo czasu na książki, a jak w końcu po sesji znalazłam chwilkę to jakoś tak poczułam wielką ochotę, żeby sobie odświeżyć całą serię "Harrego Pottera". Więc ostatnio czytałam ciurkiem wszystkie tomy po kolei (niektóre już z czwarty raz).
Co mogę powiedzieć? Po raz kolejny się zachwyciłam. Kapitalne książki, do których chce się wracać, a przez to, że są tak bogate nie nudzą się. Rowling naprawdę stworzyła coś pięknego. Nie dość, że historia jest ciekawa, fabuła przemyślana w każdym szczególe i zgrabna, to do tego ten świat czarodziejów jest bardzo urokliwy, pomysłowy i zabawny. Humoru też tam sporo i te książki należą do tych, nad którymi najbardziej się śmieję (a czasem to rżę raczej). Podoba mi się jak autorka tworzy postacie, są takie „pełnokrwiste” Galeria ciekawych, sympatycznych oraz tych antypatycznych bohaterów. A pomijając wszystkie te walory, to historia o Harrym jest wspaniałą pochwałą miłości, przyjaźni i właściwych, a nie łatwych, wyborów.
Po raz kolejny zachwycałam się zgrabnie ukrytymi informacjami, na które przy poprzednim czytaniu nie zwróciłam uwagi, a które później okazywały się bardzo istotne. Jako, że zbliża się ostatni tom z serii, czytając teraz poprzednie 6 książek wysnułam różne teorie co do fabuły siódmej. Ciekawe czy coś się sprawdzi?
No i trzeba zwrócić uwagę na świetne tłumaczenie pana Andrzeja Polkowskiego.

A po za tym to przebijam się przez rozliczne opracowania i artykuły o odorach i ich usuwaniu w naszym ojczystym i angielskim języku. I z odrazą patrzę na opasłe „Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów pochodzenia zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi”, które muszę przeczytać. Nie wiem kiedy znów sięgnę po coś innego...

czytałem "Bastion" Stephena Kinga. Według mnie to najlepsza powieść Kinga, w każdym razie wśród tych, które przeczytałem (a było tego trochę ). Choć powieść ma ponad 1300 stron, czyta się ją w tempie ekspresowym. Nie jest to oczywiście literatura najwyższych lotów i kogoś, kto gustuje tylko w twórczości takich mistrzów jak Dostojewski czy Tołstoj, z pewnością nie powali na kolana, ale polecam ją każdemu, kto lubi ciekawe historie i wciągające przygody.
Ps. Dla fanów LOTR - Podobno do napisania tej powieści, Kinga zainspirowało właśnie dzieło Tolkiena.

Niedawno czytałam, że w badaniach wśród Polaków tylko 50% przeczytało w ubiegłym roku jakąś książkę, a 17% przyznaje, że przeczytało przynajmniej 6... Ja nie wiem w ilu procentach się mieszczę, bo czytam bardzo dużo. I widzę, że Bastionowicze też nie stronią od słowa drukowanego. I to się chwali!

czytam Lema Solaris. SW lepsze.

i u-bootami polecam "Żelazne trumny" H. Wernera. Świetna i w dodatku prawdziwa historia kariery marynarskiej autora. Dobrze oddany został klimat panujący na u-bootach w poszczególnych etapach wojny. Książka naprawdę wciąga (pod wodę )

Skończyłem Renegata Magdaleny Kozak. Muszę przyznać, że to kawałek porządnej literatury akcji. Czyta się go szybko, łatwo i przyjemnie. Na dodatek da się go przełknąć bez znajomości poprzedniego tomu, "Nocarza", co wiem na swoim przykładzie .

A na półce już czeka "Lalka" do szkoły i "2586 Kroków" Pilipiuka. Cóż, muszą być pewne priorytety .

a kto czytał "Infiltratorzy" Davida Morela książka świetna przeczytałem w 4 h 350 s , gorąco polecam opowiada ona osobach nielegalnie badających stare budynki i tej książce odwiedzają nietknięty hotel z początku XX wieku zresztą nie będę mówił książka trzyma w napięci jak mało jaka ...

skończyłem "Powrót Ojca Chrzestnego" autorstwa Winegardnera.
Do ksiażki podchodziłem z rezerwą wiedząc, że poziomu książek M.Puzo w żaden sposób nie może ona osiągnąć. Tematyka jednak sprawiła, że nie mogłem przejść obojetnie.
Dużo po tej pozycji nie oczekiwałem a jednak potrafiłem doznać zawodu. myślałem, że otrzymam ksiązke nbapisaną w podobnym stylu jak "Ojciec Chrzestny" ale z o wiele banalniejszą treścia. Treść owszem jest banalniejsza, uproszczona maksymalnie staje się wręcz dziecinna. dodatkowo spotykamy się ze streszczeniem losów praktycznie wszystkich bohaterów którzy się przewinęli w ksiażce/filmach, streszczeniem dosyć nieudolnym mogacym nieraz zanudzić. Największym problemem jest chyba jednak styl i język w jakim została ona napisana. Zdecydowanie jest on momentami zbyt nowoczesny, odstający od okresów rozgrywania akcji i różniący się diametralnie od tego zaprezentowanego w "Ojcu Chrzestnym".
Podsumowując, słabe, a nawet bardzo słabe.

A w najbliższym czasie zabieram się za "Exile" (który właśnie dotarł do mnie) i "Alligance", w między czasie czytając "Wprowadzenie do teorii automatów, języków i obliczeń"

za Niewolnicę Izaura - ciekaw jestem co to za pozycja .

...niech będą Mocy, skończyłem "Lalkę". Takiego sentymentalnego shitu dawno nie czytałem . W zasadzie to taki Werter, tylko kilkanaście razy dłuższy... Jedyne radośniejsze momenty to opowieści o studentach i metalu lżejszym od powietrza .

Ja ostatnio czytałem ,,Zdrade" A.Fredry, czytałem nie dla przyjemności tylko z przymusu (lektura). Jakoś mi ta książka nie przypadła do gustu, po prosu nie lubie książek napisanych takim językiem i z podziałem na role

...przegryzłem się przez trylogię "Halo" - znakomicie uzupełnia ona historię opowiedzianą w grze i przygotowuje grunt na Halo 2.

Wywiad rzekę z Władysławem Bartoszewskim.
Żałuje bardzo, że tacy Polacy częściej ostatnio umierają niż rodzą się. Tym czego dokonał i co widział i kogo spotkał można by obdzielić naprawdę wielu ludzi. I nigdy nie stracił kręgosłupa.

Kapitalny wywiad, czyta się lekko jak... jak komiks. Po prostu chce sie przewrócić nastepną stronę.

Polecam.

-Niewolnicę, czasem gdy słucha się brutalnego, technicznego, smiertelnego metalu dobrze jest poczytać o prawdziwej milości co wszystko przezwycieża .

A teraz zabieram się za Planetę Małp, bo filmy widziałem, a jakoś nigdy nie miałem czasu i możności zapoznać się z bookiem, zapowiada się interesująco.

włąsnie skończyłem czytać Władysław Bartoszewski ,Wywiad rzeka oraz "Wieszac kazdy moze" Pilipiuk bo czytałem oba jednocześcnie (cześto czytam kilka kśiążek na raz) hmm...obydwie książki ciekawe ,pierwsza chodz co prawda z wieloma poglądami autora się nie zgadzam, ale książkę z całą pewnością muszę polecić. Czyta się ją doskonale, jak najlepszą powieść.Hmm druga jest dośc orginalna jak każda z serii o Jakubie Wędrowyczu jest dość .. dziwna inna lecz ciekawa przedstawa świat w dziwnym odbiciu . Cóż będe sie rozpisywac polecam obie książki chyba jak każdy co je czytał ...

autorstwa Poliajnosa, rzymskie adwokata rodem z Macedonii, żyjącego w II w. n.e. dzisiaj skończyłem. Różne opowiastki przedstawiające geniusz i przebiegłość wodzów i polityków nie tylko greckich czy rzymskich od czasów mitycznych do niemal bliskich autorowi. Książkę szybko się czyta, nie nudzi, w niektórych momentach jest dość zabawna.

Wreszcie dojrzałem do tego dzieła i miałem wystarczająco czasu by je spokojnie przeczytać. Jest to książka pod wieloma względami wyjątkowa i zdecydowanie za krótka. F.Herbert posiadł rzadką umiejętność oszczędnego opisywania i jednocześnie niezwykłego pobudzania wyobraźni. Czytelnikowi wystarcza przeczytanie kilku zdań, a czasami nawet słów, by ogarnąć obszerną historię planety, jej obyczaje, surowość klimatu oraz zajadły konflikt pomiędzy Atrydami i Harkonnenami.

Diuna jest wzorem epickiej opowieści, wzorem wykreowanej rzeczywistości, w której nic nie zależy od przypadku, ale jest z góry założonym przez autora, elementem pewnej większej, niesprzecznej wewnętrznie całości.

Zdecydowanie polecam zapoznanie się z ta książką, z jednej strony po to by dobrze się bawić podczas jej czytania, a z drugiej by dzięki niej wykształcić sobie wyznacznik tego co wartościowe w dzisiejszej literaturze.

ostatni czytałem "Maskę kłamstw", fajna książka ale dużo w niej polityki, której w większości nie rozumiem, niestety.

Na "tapecie" mam "Nocarza" M. Kozak (dzięki Urthonie/Zabrakowi ).

Wrażenia? Powiem tak: pomysł jest fajny i ciekawy, ale wykonanie... trochę gorzej. Mimo, że jestem kobietą i kocham męską literaturę, śmiem twierdzić, ze kobieta jednak nie potrafi takowej napisać. To się po prostu wyczuwa czytając tę książkę. Niby wszystko ok, ale coś mi nie pasuje... No nie wiem, takie przeczucie.
Poza tym na miejscu autorki nie ingerowałabym aż tak bardzo w kwestię wampiryzmu. Zostawiłabym wampirom chociaż spanie w trumnach, bo to fajniejsze niż łóżka (zaznaczam, że nie znam z autopsji!). Chodzi o to, że trudno mi wyobrazić wampira bez spania w trumnie. To jakieś dziwne.
A na koniec... Wkurzają mnie imiona wampirów. Lorda Ultora mogę zrozumieć (Ultor to rzymski przydomek Marsa - Mściciel). Ale Vesper? Toż to imię pierwszej laski Bonda! Dlaczego wampiry nie mogą mieć normalnych, polskich imion, skoro akcja toczy się w Polsce? Wampir Heniek, Tomek, Marek, Jacek itd. Może to brzmi śmiesznie, ale swojsko. A skoro wampiry żyją wśród ludzi to powinny mieć ludzkie imiona nie tylko w dokumentach. Byłoby fajniej.
Mam jeszcze kilka zastrzeżeń do tej książki, ale o tym później, gdy (może) wypowiedzą się fani autorki.
Powiem jedno: czyta się ją szybko i lekko.

Co Wy na to?

przeczytałem Potrójne Zero, a teraz czytam Opowieści z Pałacu Jabby.

...przełknąłem w całości "Operację: Dzien Wskrzeszenia" Pilipiuka. Cóż można powiedzieć, mimo pewnych nieścisłości w sprawach podróży w czasie, książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Polecam wszystkim, którzy nie mają uprzedzeń do polskiej fantastyki .
A na horyzoncie czai się już złowrogo "Nad Niemnem tom I" :/ ...

No więc dotarłem do ostatnich drzwi i nie do końca jestem z tego powodu szczęśliwy, zabawa w świecie pośredniim trwała pół roku i nie mam ochoty go opuszczać...
Nie będę tu streszczał poszczególnych tomów ponieważ zrobił to już Szedał i nie będę po nim powtarzał
Powiem tylko, że zakończenie jest powiedziałbym zaskakujące i pozostawiające wiele wątpliwości i domysłów (przynajmniej mnie) ale dla Rolanda to chyba dobrze bo nie wyobrażam go sobie w żadnym szczęśliwym zakończeniu.

Zwróciłem uwagę na jedną rzecz, King napisał ostatnie słowa Wieży 7 kwietnia 2004 roku ja przeczytałem je 7 kwietnia 2007 roku- może to przypadek, ale za dużo czasu spędziłem w towarzystwie potomków Elda aby w to wierzyć

Pod koniec tego nudnego wywodu muszę jeszcze podziękować komuś, mianowicie Szedałowi, bo to on namówił mnie do najwspanialszej podróży

Teraz już czas rozstać się z Ka-tet i wrócić do naszej odległej galaktyki bo na półce urosla spora ilość zaległych pozycji SW

To już na prawdę koniec- piękne dzięki.
Hilde....

-Planetę Małp i muszę pzyznać że mino iz widziałem filmy w kilku momentach zostałem zaskoczony, no i sama książka jest od filmów lepsza .

Ateraz kończę Napowietrzną wioskę J. Verne`a - czyli standard obrzydliwy ;P.

No i udało mi się przeczytać tą trylogię. Choć właściwie powinienem napisać, że ją zmęczyłem. Tak beznadziejnych książek to nie czytałem już chyba dawno i gdyby nie kolejne części NJO i wrodzona wytrwałoś, to pewnie dałbym sobie z nią dużo wcześniej spokój. Nie chce mi się rozdrabniać na poszczególne tomy, ponieważ: raz - nie warto pisać tyle o tym badziewiu, dwa – pasowałoby żebym się wysilił i w każdym z trzech tematów o tych książkach coś skrobnął, a jak pisałem przed chwilą nie warto. Więc wyjdzie zbiorcza opinia o całej trylogii.

Najważniejszy zarzut jest taki, że heretycy są zwyczajnie nudni. Gorzej niż przysłowiowe flaki z olejem. Nie wyliczę ile razy musiałem się zmuszać, żeby nie zasnąć. Akcja jest ślamazarna i nadmiernie rozwleczona. Trzy tomy to zdecydowanie za dużo na taką kichę. Przecież przez większość tych kartek nic się nie dzieje. Weźmy wyprawę poszukującą Zonamy Sekot. W pierwszym tomie rozbudziła mnie trochę walka w przestworzach Imperium, ale się zaraz skończyła. Druga część, niby ekipa trafia do Chissów i co? Nic! Jedyny plus to kilka dodatkowych informacji o nich. A trójka to już zupełna klapa. Czekałem, czekałem i się na nic nie doczekałem. Niby autorzy starali się coś stworzyć, ale co, to ja nie wiem. Do tego jeszcze bania w tłumaczeniu. U Skrzyneckiego jest komandor Yadge, a u Jagiełowicz już kapitan. Naprawdę tak trudno było się zgadać? Dalej. Druga wyprawa pod przewodnictwem Leii to również nic ciekawego. Autorzy pokazali Yavethów i jednocześnie zamknęli szybko ten temat. Dobrze, że wysłali nas na Bakurę, ponieważ nie wiedziałbym po co ta wyprawa ma miejsce. No chyba, że po to aby rozmazać trochę planktonu na masce Sokoła, bo bitwa nad Esfandią w ogóle mnie nie ruszyła. No i na koniec wątek biednej Tahirii. Zupełne dno i chyba największa porażka Heretyków. Już bardziej wciągają brazylijskie dreszczowce. Jedynym plusem jaki udało mi znaleźć w tej opowieści to herezja Nom Anora, ale nie zmienia to faktu, że książki są po prostu kiepskie.

Nigdy nie twierdziłem, że książki SW to dzieła literatury z największej półki, ale nie pamiętam kiedy było tak źle. Oby nigdy więcej czegoś takiego.

Zaczytuję się obecnie trylogią o inkwizytorze Mordimerze Madderdinie, autorstwa Jacka Piekary. Na cykl składają się: "Sługa Boży", "Młot na Czarownice" i "Łowcy Dusz"... Jest to alternatywna rzeczywistość w której Chrystus zstąpił z krzyża... I powiódł armię na Jerozolimę. A i jestem już prawie gotowy do założenia Świętej Inkwizycji Bastionu