Nic nowego... nieraz pisalem o tym na forum juz...
najgorsze i tka jest to ze przez pseudodyslektykow inaczej sie tez patrzy na prawdziwych dys, wszystkich sie traktuje tak samo teraz...

takie kolesia co niby był dyslektykiem.
Dlaczego niby ? Jak chciał to umiał. Jak nie chciał - nie umiał.
Pamiętam takie sytuacje : Mamy pisać dyktando a on na to - jestem dyslektykiem. Babka go prosiła, prosiła - ale nie - on jest dyslektykiem.
Albo na sprawdzianach - Tomek, co tu napisałeś ? - No napisałem ... (w tym momencie padała dobra odp.) a w rzeczywistości miał źle. Tylko tak pisał że nauczyciele go nie mogli rozczytać. Większość nauczycieli niestety było mu przychylnych (a, bo to dyslektyk).
Klasę na początku to bawiło, ale zaczęło wkurzać powoli gdy dostawał trójki, czwórki za sprawdziany które totalnie zawalił :/ Może nie to było najgorsze ale to że gdy my uczyliśmy się przed lekcją on zwykle się śmiał że on się nie musi uczyć bo wykręci ten numer co zwykle :/
Paranoja

Tak ja uważam. I to nie tylko problem wszystkich `dys`. Nie chce się komuś chodzić na WF? Idzie do lekarza po zwolnienie na cały rok i zwykle je dostaje i ma o jeden przedmiot mniej. Nie musi martwić się ocenami ani niczym innym. Już nie raz spotykałam się z takimi przypadkami. Podobnie jest z dysfunkcjami. Nie dosyć, że ma się spokój na polskim, to jeszcze jest się dodatkowo uprzywilejowanym na sprawdzianach, przy pisaniu wypracowań i na wszystkich ważniejszy egzaminach. Nie wiem jak jest teraz, ale jak jak pisałam testy gimnazjalne i maturę wszyscy z orzeczeniami o dysfunkcjach mieli, o ile dobrze pamiętam, pól godziny więcej czasu na napisanie egzaminu. Po prostu żyć, nie umierać. A że trudno jest komuś udowodnić, że nie ma dysfunkcji (bo można przecież `rżnąć głupa` i specjalnie robić błendy w wyrazah i pisać jak kura pazurem, bo co w tym trudnego?) efekty są takie, jakie są. Zresztą widać po naszym kochanym Forum, że kiedy komuś się wytyka orty, ten od razu się dysortografią zasłania. Tak już jest, i nic na to nie poradzimy. Sad, bu true.

Cóż ponieważ sam mam, a przynajmniej miałem, bo badania są ważne rok, dysgrafie to moze naskrobie cos od siebie. No wiec wykryto ja u mnie mniej więcej w 5 klasie podstawówki i co ciekawe bez żadnych ćwiczeń czy innych bzdur samo zaczeło mi sie poprawiać więc w klasie maturalnej stwierdzono juz tylko jej bardzo mały stopień. Wiem ze to moze niektórych wkurzac u wszystki dysludzi ze mogą pisać dłuzej i inne takie ale to jest naprawde konieczne. Sam co prawda nigdy nie skorzystałem z mozliwości pisania dluzej testów czy innych bo jakoś zawsze kończyłem przed normalnym czasem ale sa osoby dla których ta godzina czy pół, juz nie pamiętam to jedyna szansa by mogli zdać. W większości były to osoby bardzo inteligentne ale przez różne dysfunkcje wszystko co robily szło im dłuzej. Zdaje sobie sprawe z tego ze ludzie dostają takie zaświadczenia mimo ze nic im nie jest ale to przedewszystkim wina nieuczciwych psychologów, czasem moze nawet nie nieuczciwych a nierzetelnych i w tym tkwi najwiekszy problem. Dopóki nic sie nie zrobi z tymi ktorzy za kase wydają takie świstki ludzie będą z tego niestety korzystać, tak samo jak z lipnych zwolnień z WFu.

Jak jest z dyslektykami? Z pewnością różnie. Wydaje mi się, że większość z dys... to "ofiary" własnego lenistwa lub troskliwości własnych matek. Mamusia sobie pomyśli, że skoro moje dziecko dostało pałkę to z pewnością nie jego wina i koniecznie trzeba załatwić mu papierek, ponieważ nie dostanie się do gimnazjum, ogólniaka czy na studia. To, że komuś się nie chce zakuć tych kilkunastu regułek, które potrzebne są na całe życie, to już jego sprawa. Papierek nie rozwiązuje wszystkiego. Nawet jak skończysz edukacje, a dalej będziesz walił błędy, to np. taki pracodawca cię wyśmieje. Dziś wprawdzie to nie problem, zawsze pozostaje word czy inny podobny program, ale po co wystawiać się na niepotrzebne pośmiewisko.
Druga sprawa jest taka, że dyslektycy są naprawdę. Znałem pewną dziewczynę. Średnia ze szkoły nie schodziła poniżej 5.0. Panna sumienna, pracowita - najlepsza w klasie. Ale z polskiego nigdy na koniec nie dostawała więcej ni 3. Dlaczego? Choć miała piękne pismo waliła cholerne błędy. Nic nie pomagało. W domu miała słownik czy komputer to wypracowania pisała na 5. Można powiedzieć, że miała pewien polot literacki. Ale gdy na zajęciach przychodził czas na dyktando albo inną pisemną odpowiedź, to ocena mierna była rzadkim sukcesem. Aż w końcu polonistka pewnego razu zapowiedziała test ze znajomości zasad ortografii. No i dziewczyna dostała pięć. Dalej koleżankę wysłano do psychologa i dostała papierek.
Dyslektyków jest i zawsze będzie pewien odsetek. Wydaje mi się jednak, że jest pewna różnica miedzy tymi którzy kombinują, a tymi którzy naprawdę maja problem.

Ja pamiętam jak w pierwszych latach podstawówki musiałem się tłuc z językiem polskim, pewne próblemy z pisaniem, a de facto także i z czytaniem ze zrozumieniem, były dla mnie wnerwiające, tym bardziej, że z innych przedmiotów się wybijałem ponad poziom szkoły (ach te konkursy matemtyczne, geograficzne i historyczne ). No i prawdę mówiąc dopiero któryś z kolei nauczyciel polecił moim rodzicom wysłać mnie do poradni. Testy na dysleksję wtedy były praktycznie całodniowe, a poza dyktandem i przemaglowaniem mnie z zasad, miały masę innych testów, w tym iteligencji (wyszedł na tyle fajnie, że nie chcę go powtarzać, bo jeszcze gorszy wynik wyjdzie ), ale gdybym nie zaliczył testu znajomości zasad pisowni (który był mi czytany i musiałem odpowiadać ustnie, forma otwarta) nie byłoby mowy o zaświadczeniu, ale ostatecznie je dostałem i praktycznie od 6 klasy podstawówki pisałem już tylko i wyłącznie literami drukowanymi, choć i tak innym niejednokrotnie nastręczało to trudności w zrozumieniu mojego odręcznego pisma. Inną sprawą jest to, że w tamtych czasach wytłumaczenie większości nauczycieli, czym jest dysleksja było dość trudne. Jeszcze nawet w liceum pamietam sytuację, na obozie polonistycznym, gdzie nauczyciel poza dyktandem zrobił test znajomości zasad interpunkcji i ortografi . I byłem jednocześnie najlepszy i najgorszy w klasie - w teorii, nikt mi nie dorównał, w praktyce wszyscy prześcignęli - to jest właśnie kwintesensja tych wszystkich oznak dyslektycznych. Bo jest to niestety dysfunkcja mózgu, która objawia się problemami przy przetwarzaniu nieistotnych informacji. Porównując trochę do komputera - to tak jakbyśmy mieli uszkodzoną szynę główną, a dane między procesorem a pamięcią musiały przechodzić bocznymi drogami, które są mniej wydajne, więc pozostawiają mniej ważne dane z boku . Wynika z tego tyle, że robiąc dokładnie dwa dyktanda, w różnych warunkach, np. dyktowane szybko i wolno, powinniśmy zobaczyć wyraźną różnicę w ilości błędów. Inną sprawą jest to, że błedy te powinny raczej dotyczyć wyrazów oczywistych, a nie problemowych. I jeszcze jedna ciekawostka, sam zauważyłem, że pisząc na komputerze popełniam zdecydowanie mniej błędów, niż ręcznie, ale to też kwestia pewnej pracy. Nad mózgiem i swoimi zwojami można pracować i wiele rzeczy wyćwiczyć, wiem, że to mozolne i zawsze pewnie będę w pół drogi, przed poziomem takim, jaki bym chciał osiągnąć, ale moim zdaniem efekty są i widać je gołym okiem, choćby odgrzebując moje posty sprzed pięciu lat .
Na koniec dodam, że dysleksję bardzo łatwo symulować, ale gdyby testy były prowadzone jak za moich czasów, właściwie, każdy kto byłby w stanie to zasymulować, nie miałby potrzeby posiadania takiego papierka .

to w rzeczy samej najbardziej zmyślona "choroba" na świecie - nie ma gorszej kiszki, bo nawet prawdziwi dyslektycy jak się postarają to mogą pisać porządnie. Ludzie cierpią na naprawdę różne dziwne rzeczy, ale dysleksja powinna zostać zakazana przez Konwencję Genewską normalnie

Mam goscia w klasie, który na dyktandzie potrafi miec ponad 50 byków, a dyktando zajmuje jedna stronę. Niby dyscośtam, ale na sprawdzianach z innych przedmiotów jest tak samo(chodzi o wiadomości). Z zadan domowych ma sawsze 4-5.Czyli co??? Rodzice mu robia zadania. Na j.ang jak spieprzył spr. to zasłaniał sie, że jest `dys`bo mu sie słówek nie chciało nauczyc i po lekcji sie do tego przyznał. Ludzie! Dyslektycy powinni być motywowani do zmiany tej """choroby""" na lepsze a nie pozwalaniem na coraz gorsze i sadzenie jeszcze wiekszych błędów.

nie obrażając Jedynych Prawdziwych Dyslektyków wielu `dys` to zwykli cwaniacy, którzy załatwiają sobie papierek i mają wszystko w nosie. Zdarzają się takie sytuacje<patrz klasa mojego brata- klasa 6> gdzie rodzice ciągną swoje dzieci na badania "na wszelki wypadek" bo taki papierek może wiele ułatwić.
Moja koleżanka z podstawówki miała stwierdzoną dysleksję, ale ciężko pracowała żeby pomóc sobie samej. Wykonywała różne ćwiczenia, chodziła na spejalne zajęcia.

Swoją drogą to tak sobie myślę, że niebawem nie będzie ludzi głupich ani przydkich ale dys-inteligentni i dys-ładni i na to wszystko będzie można dostać papierek

Jak czytam co napisali Lord Sidious i Komandor Eire przypomina mi się jak było ze mną. Właśnie takie wielogodzinne badania, testy. Ze mną było zresztą trochę dziwnie. Przez lata mama zmuszała mnie do dyktand i ćwiczeniami trochę mnie z tego wyciagnęła. Dlatego papierku nie dostałam, choć stwierdzono, że owszem miałam tą przypadłość, ale poprawiło mi się na tyle, że sobie poradzę.
Nie jestem więc jakimś strasznym i skrajnym przypadkiem z jakimi się czasem spotkałam. Jednak kłopoty miałam i mam ciągle. I nie są to tylko kłopoty z pisaniem, ale np. rozróżnianiem stron: prawa, lewa. Jako dziecko bardzo długo nie mogłam nauczyć się odczytywać godziny z zegarka.
A jeśli chodzi o byki, to raczej polegają u mnie na gubieniu i przestawianiu liter niż pisaniu złego "ż". Mylę też często p,b,t,d oraz wszelakie zmiękczenia.
Ale prawie nigdy się tymi wadami nie zasłaniam. Słownik mam pod ręką, korzystam z Worda.
Myślę, że wszelkich dys-coś tam jest wielu, ale nie aż tylu jak każą nam sądzić. Z tego można wyjść, nie całkiem, ale można. Potrzeba tylko dużo pracy, ćwiczeń, czytania książek, cierpliwości. I myślę, że mądrych rodziców.

Jakiś czas temu miałem stwierdzone dys-cośtam. Nie użyłem tego na żadnym z egzaminów, nie przełużyłem "wazności" papierka. Lubicie gdy traktuje się was jak... emm...
Czytam książki i już nie robię błędów w gigantycznej ilości. Jeżeli robiłem je wcześniej to nie z jakieś dys funkcyjności ale po prostu z niedouczenia. Można zrobić raz po raz jakiś błąd ale nie przesadzajmy. Wogule? Nie przejdzie

Co do pisma to zwalił bym to bardziej na nas samych. Piszesz bo masz taki charakter pisma i już! Jasne, mozna ćwiczyć by poprawić, doszlifowac pismo. Pomijam już mity, że pismo pisane lewą reką jest brzydsze niż pisane prawą (no, chyba że piszemy piórem i rozmazujemy atrament). W przedszkolu przekładano mi długopis z lewej reki do prawej. Paranoja!

Więc: nie pozwólcie traktowac się gorzej. Papiery na takie coś to obraza dla samego siebie.
To nie choroba to wymysł.

mam dyslekcję i dysrafrię, ale do pewnego stopnia je opanowałam. Niestey, nie da się mnie kompletnie rozczytać, a winę za to ponosi nauczycielka z podstawówki - otóz wymyśliła sobie ona, że chociaż jestem leworęczna, mam zdolnosci amnualne, więc może się mnei uda przeuczyć na pisanie prawa ręką. I się udało. na moment... Bo niestety póxniej trzeba byłos ię tę prawą ręka nauczyć pisac szybko, a yo juz niestey nie wyszło,. zaczęłam gryzmolic do tego stopnia, że sama nie jestem w stanie odczytać swocih notatek. W wieku osiemnastu lat zaczęłam się uczyć pisania lewa reką, pisze niea ąłdnie- ale za wolno. I nei ma czasu , zeby teraz siedzieć i ronbić wprawki dla dzieci uczących się pisać...
Zawsze bardzo dużo czytałam, więc błędy ortgraficzne zdażają mis ie niezmiernie rzadko. Za to przestawainie literek, zamiana ich itd - no cóż , kto czytał moje posty to, wie

ale tak jak napisał Domator, po prostu obciach mieć taki papier. Nie mam pojęcia czy mam dysgrafię/dysleksję. Podobno jak mi kolosy wykładowcy sprawdzają, odświerzają sobie listę przekleństw. Ja nie mam problemu z odczytaniem siebie, inni... różnie. Błędy ortograficzne też się zdarzają. Na mature sobie nic nie załatwiałem, może mógłbym, ale potem mieć na zawsze w papierach "dys"...to gorsze niż żółte papiery.
Częściej piszę na komputerze niż na kartkach. Jak się pisze szybko to zdarzają sie literówki, zwłaszcza na chatach/IRCach. Dla mnie ważne jest żeby druga osoba odczytała i zrozumiała. Cała reszta, przestawione literki, brak ogonka pod "a", olać. To znaczy staram sie unikać tego, ale jak już się przytrafi, też nie jest to specjalna tragedia. Ludzka rzecz popełniać błędy. Ale tłumaczyć się jakąś mityczną chorobą to przesada, tylko dlatego że ktoś nie potrafi się przyznać że popełnił błąd.

Powiedzmy sobie szczerze, z dysleksją czy dyskalkulią jest o wiele łatwiej żyć więc co tu się dziwić że wielu posiadaczy takich dysfunkcji nie ma najmniejszego zamiaru pozbywać się takich "przywilejów" i nie zamierza z tym walczyć. Poza tym mam wrażenie że wielu sie zwyczajnie nie chce, bo w końcu po co się męczyć i pracować nad sobą skoro ma się świstek...

za onet.pl


Wzrasta liczba gimnazjalistów z dysleksją


Z danych Centralnej Komisji Egzaminacyjnej (CKE) wynika, że z roku na rok wzrasta liczba gimnazjalistów z dysleksją; w 2002 r. orzeczenie o dysleksji miało 7,4 proc. gimnazjalistów przystępujących w III klasie do egzaminu, a w tym roku - już 10,3 proc.
Dane zebrane przez CKE przedstawiono we wtorek na posiedzeniu sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. Wiceminister edukacji Sławomir Kłosowski uznał, że dane dotyczące wzrostu liczby uczniów z udokumentowaną dysleksją "stanowią ważny materiał do przemyśleń".

Zgodnie z przepisami, uczniowie z dysleksją, udokumentowaną orzeczeniem publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, mają prawo do wydłużonego czasu pisania sprawdzianu dla szóstoklasistów i egzaminu gimnazjalnego.
W 2006 r. odsetek gimnazjalistów z orzeczeniem o dysleksji w skali kraju wynosił 10,3 proc. wszystkich przystępujących do egzaminu na zakończenie gimnazjum, przy czym w woj. pomorskim wynosił on aż 26,9 proc., w kujawsko-pomorskim - 14,6 proc., w mazowieckim - 12,8 proc, małopolskim - 12 proc. Jednocześnie w woj. wielkopolskim i w podkarpackim wynosił zaledwie 7,1 proc.

Jak czytamy w materiale Ministerstwa Edukacji przekazanym posłom, zwraca uwagę skokowy wzrost tego odsetka w woj. pomorskim (w porównaniu z rokiem 2005 o ponad 10 pkt proc.) i kujawsko- pomorskim (w analogicznym okresie o 6,6 pkt proc.). Równocześnie w ośmiu województwach (lubuskim, łódzkim, małopolskim, mazowieckim, podlaskim, śląskim, świętokrzyskim i wielkopolskim) odsetek uczniów z dysleksją w tym roku zmniejszył się w porównaniu z rokiem ubiegłym.

Najniższy odsetek uczniów z udokumentowaną dysleksją (niemal we wszystkim województwach, z wyjątkiem wielkopolskiego) występuję w szkołach wiejskich; najwyższy (z wyjątkiem podkarpackiego, podlaskiego i zachodniopomorskiego) - w dużych miastach powyżej 100 tys. mieszkańców.

W skali kraju odsetek gimnazjalistów z tą dysfunkcją na wsi wynosi 7,43 proc. (w poszczególnych województwach waha się od 4,26 proc. w woj. podkarpackim, do 21,63 w woj. pomorskim). W dużych miastach w skali kraju jest on ponad dwa razy wyższy i wynosi 15,45 proc. (waha się od 7,14 proc. w podkarpackim do 35,93 w pomorskim). "Prawidłowość ta może być argumentem potwierdzającym hipotezę o mniejszym dostępie gimnazjalistów ze wsi do poradni psychologiczno-pedagogicznych" - napisano w materiale Ministerstwa Edukacji przekazanym posłom.

Zbliżone są dane dotyczące szóstoklasistów. W tym roku z wydłużenia czasu pisania sprawdzianu skorzystało 9,1 proc. przystępujących do sprawdzianu. Z danych CKE wynika, że w latach 2002-2005 odsetek dyslektyków wśród szóstoklasistów wzrastał, w tym roku po raz pierwszy zmalał o 0,2 pkt. proc. Również w przypadku szóstoklasistów najwyższy odsetek dyslektyków jest w woj. pomorskim, a najmniejszy w podkarpackim.

Jednocześnie - jak czytamy w materiale MEN - wyniki uzyskane przez uczniów z dysleksją świadczą o tym, że sprawdzian dostosowano w sposób właściwy do ich dysfunkcji, bowiem różnica dzieląca ich od rówieśników bez dysleksji wynosi tylko 0,03 pkt. proc.

Dysleksja to trudność w opanowaniu przez dziecko umiejętności czytania i pisania, mimo co najmniej przeciętnego poziomu rozwoju umysłowego, właściwej motywacji oraz prawidłowej metody nauczania.

Dziecko z dysleksją wymaga specjalnej terapii psychologiczno- pedagogicznej, w wyniku której w większości przypadków uzyskuje się poprawę. Mniejsze lub większe trudności z czytaniem lub pisaniem pozostają jednak do końca życia.

Pierwotną przyczynę dysleksji wielu badaczy upatruje w zakłóceniach rozwoju ośrodkowego układu nerwowego. Nie wyklucza się też roli czynnika genetycznego (dziedziczenia). Według specjalistów, objawy dysleksji występują u mniej więcej 10 proc. uczniów, pięciokrotnie częściej u chłopców.