Po wnikliwej lekturze "Zemsty Sithów", a także kolejnym obejrzeniu Epizodu III, wymyśliłem coś, co może być wyjaśnieniem trapiącego wszystkich pytania: w jaki sposób Palpatine w ciągu czterech sekund zabił trzech najlepszych szermierzy Zakonu?
Ponieważ film daje jednoznacznie do zrozumienia, że owi mistrzowie miecza w zasadzie nie wiedzieli, jak walczyć (zresztą parokrotnie film nie dorównuje nowelizacji), w swoich rozważaniach będę podpierał się książką, traktując ją jako medium podstawowe, a dopiero potem filmem.
A zatem po pierwsze, walka Palpatine`a z Kitem Fisto, Saesee Tiinem i Agenem Kolarem rzeczywiście trwa krótko, chociaż Stover oszczędza nam konkretnego i szczegółowego opisu śmierci każdego z nich. Sposób walki Sidiousa również jest potraktowany raczej impresjonistycznie, także wiele konkretów nie ma. Tutaj z pomocą przychodzi film: chociaż sposób, w jaki Palpatine walczy, nie jest specjalnie przekonywujący, to możemy dostrzec, iż opiera się on na pchnięciach, z rzadka stosując płaskie cięcia, wykorzystuje również siłę, chociaż nie tak, jak Forma Piąta. Dużo też zależy od szybkości, a ruchy są tak oszczędne, jak tylko mogą.
Ta dość prowizoryczna charakterystyka nie przystaje zarazem do żadnej ze znanych siedmiu (ośmiu, jeśli liczyć Formę Zerową) stylów walki na miecze świetlne. Jestem ponadto gotów zaryzykować stwierdzenie, że sposób walki Palpatine`a nie mógł być podporządkowany pod żadną z Form, co wnioskuję na podstawie pewnych analogii: do tej pory nawet najbardziej egzotyczne sztuki fechtunku, od Teras-Kasi poprzez Trispzest czy Sokan zamykały się w którejś z Siedmiu Form, można więc było mówić o pewnej przewidywalności ruchów i jakiejś tam komparatystyce walczących. Tymczasem walka Jedi z Sidiousem przebiega w taki sposób, że Kit Fisto i spółka nie bardzo wiedzą, jak reagować na jego ciosy, a i on bez problemu znajduje luki w ich obronie.
Moja koncepcja jest taka: przez ten 1000 lat, kiedy Sithowie siedzieli w ukryciu, opracowali unikalną, niezwiązaną z jakąkolwiek Formą znaną Jedi, technikę walki na miecze. Nazwijmy ją roboczo Formą Ósmą. W założeniu była ona pomyślana jako lek na wymyślne i często skuteczne Formy Jedi. Pamiętajmy, że siedem podstawowych stylów było znane już w czasach KotORa, a ich wariacje i ewolucje pojawiały się rzadko. Ponadto zarówno Fisto, jak i Kolar czy Tiin walczyli klasycznymi Formami, Shii-Cho, Shienem i jak sądzę, Soresu (tych dwóch ostatnich nie jestem pewien, ale raczej nie były to jakieś wymyślne techniki). Także Forma Ósma Sithów mogła być pomyślana właśnie jako sposób na Jedi walczących w ten sposób.
Jakim więc cudem Mace Windu pokonał Sidiousa (zarówno lektura książki, jak i film, zdają się sugerować, że Palpatine wiedział, że nie wygra, dlatego zdecydował się na manipulację Anakinem)? Otóż walczył on, jak wiemy, Vaapadem, wariacją Formy Siódmej, jedną z najmłodszych, jakie znano, a więc taką, na którą Forma Ósma nie była przygotowana. Analogicznie z Ataro, wersją Formy Czwartej, stosowaną przez Yodę; chociaż wszelkie odstępstwa od formy klasycznej sprowadzały się raczej do wykorzystania wzrostu Yody, to jednak faktem jest, że pojedynek na miecze nie rozstrzygnął o zwycięstwie. Analogicznie zapewne można domniemywać, że Djem So i Jar`kai, a więc wersje rozwojowe Form Piątej i Siódmej, mogłyby dorównać Formie Ósmej (chociaż ciężko rozstrzygnąć, czy byłyby jakoś szczególnie skuteczne; pamiętajmy, że nawet Mace z Vaapadem musiał się ostro napocić).
Teraz przenieśmy się w czasie do okresu Dark Empire. Palpatine pokonuje Luke`a, walczącego najpewniej Formą Piątą (Shien). Jest wielce prawdopodobne, że Luke nigdy nie widział Formy Ósmej, nie miał się więc jak obronić.
Co jednak z drugim pojedynkiem między nimi? Ano Luke mógł pójść po rozum do głowy i, znając już styl walki Imperatora sięgnąć po Formę, która miałaby większe szanse (nie mamy żadnych informacji na temat tego, czy Luke znał jakieś nieklasyczne Formy, acz można domniemywać, że poznał Djem So, stosowaną przez Anakina/Vadera, ewentualnie Soresu, w której szkolił się Obi-Wan). Z drugiej strony Palpatine był wyprowadzony z równowagi i mógł popełniać błędy. Tym niemniej młodsze wariacje Form byłyby tutaj skuteczniejsze, więc należy sądzić, że posługiwał się którąś z nich (Djem So wydaje się najlogiczniejszą konsekwencją).
Tak więc reasumując: sądzę, że Sithowie opracowali własną Formę walki, będącą zabójczo skuteczną bronią przeciwko stylom klasycznym, acz w porównaniu z technikami rozwojowymi albo wariacjami na ich temat, wypadała słabiej (co nie znaczy, że źle; wszak Yoda został jednak pokonany, a i Mace`owi wiele nie brakowało). W takich sytuacjach decydującą rolę odgrywały indywidualne umiejętności szermierzy, mające wszak fundamentalne znaczenie przy pojedynkach.
Co o tym sądzicie?
).gif)
)
.gif)
Tak się składa, że Formy to jeden z moich ulubionych tematów do dywagacji w SW, więc dlatego się tak jaram
W każdym razie kontynuujcie dyskusję, żebym miał się potem do czego ustosunkowywać
Tu chodzi głównie o Sida... A akurat kwestia źródeł, z których wziąłeś info na jego temat ciekawi mnie najbardziej
za Ciebie i już wszystko OK. 
