mnie rozśmieszyła wypowiedź w pewnej gazecie jednego "domagającego się demokracji", który reprezentował... związek onanistów . Ciekawe tylko przeciw czemu chciał on zaprostestówać? Bo marszczyć ślimaka może przecież u siebie w domu o dowolnej porze dnia i nocy, nikt mu nie zabrania.

Te wydarzenia były rzeczywiście fatalne, ale można doszukać się światełka na końcu tunelu - otóż mamy do czynienia z trendem, którego nie da się zatrzymać. W Polsce jesteśmy na razie do tyłu, ale nie można ciągnąć tego w nieskończoność, bo bicie ludzi i ich prześladowanie jest bezproduktywne i nieprzyszłościowe. Szkoda, że akurat wszyscy musimy teraz oglądać przykre sceny i smutne okrzyki, jeszcze gorzej dla tych, którzy są poniewierani i obrażani, jednak to po ich stronie jest racja i w końcu osiągną równość. Podziwiam ludzi walczących o swoje prawa, którzy świadomi możliwych konsekwencji, nie boją się i wychodzą na ulice. Nie każdy by tak potrafił. Zresztą podobny los spotykał czarnych Amerykanów w II połowie XX wieku, kiedy organizowali wiece, bojkoty oraz nasiadówki w budynkach sądów po to, aby w sposób pokojowy przeciwstawić się dyskryminacji. Spotykały ich za to kolejne zakazy, pobicia, więzienie, zabójstwa... Oczywiście do czasu. Cywilizowani ludzie wyciągnęli wnioski, iż tak dalej być nie może. Mam głęboką nadzieję, iż w Polsce jest wystarczajo wiele cywilizowanych osób, aby w pewnym momencie powiedzieć: stop!. Tylko to nigdy nie nastąpi, jeśli ludzie dyskryminowani będą się ukrywać - wtedy temat zostanie zamieciony pod dywan i wszyscy będą udawać, że sprawy nie ma. Dlatego trzeba więcej demonstracji - im brutalniejsza policja, im więcej prymitywnych okrzyków, tym bardziej sprawa będzie słusznie bulwersować. Możliwe, iż w końcu ktoś z nienawiści zostanie skatowany - to także otworzy oczy społeczeństwu. To straszne co mówię, ale tak się na świecie działo, że dopiero ludzki dramat wywoływał reakcję. Ciągle jest szansa, żebyśmy w Polsce tego uniknęli, ale niczego nie można wykluczać. Na razie jednak nasz kraj tkwi w iluzji jednorodności - każdy jest biały, każdy jest katolikiem, każdy jest heteroseksualny, każdemu brakuje pieniędzy itd. Im szybciej rzeczywistość zostanie odczarowana, tym lepiej, ale jak widać ciężko, aby to się odbyło bezboleśnie.

Przed przeczytaniem niniejszego postu, należy włączyć tematyczną piosenkę Johna Lennona - Give Peace A Chance.

Za gazeta.pl:"Policja nie zaatakowała pokojowej, choć nielegalnej demonstracji, nie chroniła chuliganów wznoszących faszystowskie okrzyki, nie użyła w żadnym wypadku pałek służbowych do rozpraszania demonstracji. Na podstawie dostępnych mi informacji odrzucam zarzut o brutalności policji; policja działała w sposób z jednej strony zdecydowany, a z drugiej - proporcjonalny i taktowny"
Powiedział dzisiaj Ludi Dorn. NASZ minister z MSWiA.

I kiedy czytam wypowiedź wicepremiera na usta cisną mi się tylko jedne słowa - wulgaryzmy. Żałosne to wszystko - nie dogadanie się prezydenta z organizatorami, faszystowskie hasła czy "wzorowa" działalność policji i przede wszystkim: że większość zapomina, że miał to być marsz przeciwko dyskryminacji ze względu na płeć, kolor skóry, orientację seksualną, niepełnosprawność, a nie love parade. Ale cóż, zgadzam się z Sebastianniem - i mam nadzieję, że wszystkie te marsze dadzą więcej pożytku niż szkody i wreszcie ludzie zaczną zauważać, że nie wszyscy są tacy sami...

Aha: A’propos PiSu i jego rządów, mam pytanie: Nie wiecie jak łatwo i szybko urodzić dziecko? Przydałoby mi się 1000 złotych...

All we are saying is give PiS a chance

Ostatnio było dosyć głośno o liście Marka Safjana - prezeza Trybunału Konstytucyjnego - w którym skrytykował on wydawanie zakazów demonstarcji. Może nie wszyscy przeczytali, więc teraz jest okazja:

"Prawo do wolności zgromadzeń jest fundamentalnym prawem demokratycznego państwa. Demokracja w swoim dojrzałym wydaniu zakłada także wolność demonstrowania opinii i poglądów, które nie podobają się większości, a więc tych, które bulwersują i prowokują opinię publiczną.

Mają rację ci, którzy twierdzą, że wolność zgromadzeń nie jest wolnością absolutną, bezwzględnie chronioną w każdych warunkach. Każde prawo (z wyjątkiem niezbywalnej godności każdego człowieka) może podlegać ograniczeniom. Również tym ograniczeniom, które wynikają z potrzeby ochrony moralności publicznej.

Mylą się jednak ci, którzy twierdzą, że o moralności publicznej można decydować w sposób arbitralny. W społeczeństwie demokratycznym, jeśli uznaje się określone wartości za podstawowe i gwarantowane przez prawo najwyżej sytuowane (a tak jest niewątpliwie w wypadku wolności zgromadzeń), wszelkie ograniczenia realizacji tych wartości muszą być stosowane z największą ostrożnością, umiarem i nigdy ponad konieczność.

Trzeba bowiem uznać, że istnieje swoiste domniemanie na rzecz wolności, a nie na rzecz celowości ograniczenia. Moralność publiczna nie jest kategorią prawnie jednoznacznie określoną, jest swoistą klauzulą generalną, a więc i ostrożność w powoływaniu się na nią dla ograniczenia podstawowej wolności znajduje szczególnie mocne uzasadnienie.

Sam fakt istnienia zachowań, które nie są powszechnie uznawaną normą społeczną, nie jest jeszcze naruszeniem moralności publicznej. Nie jest nim także samo domaganie się tolerowania w społeczeństwie "inności", choćby nawet ta "inność" sprzeciwiała się naszym poglądom, przekonaniom i preferencjom. Niebezpieczne byłoby też dla demokracji przyjęcie tezy, że demonstrowanie poglądów nieznajdujących wyraźnego oparcia w obowiązującym prawie jest z tego właśnie powodu nielegalne, a więc i niedopuszczalne. W ten sposób bowiem unicestwialibyśmy wszelką debatę publiczną na temat roli prawa, jego celów i przyszłej ewolucji.

Przebieg demonstracji poznańskiej nie potwierdzał tezy o istnieniu zagrożenia dla porządku publicznego, nie wskazywał na zachowania obsceniczne jej uczestników ani na próbę upokorzenia tej części (większości) społeczeństwa, która ocenia negatywnie przynależność do mniejszości seksualnych.

Spór idzie tu bowiem o coś innego: nie o próbę narzucenia określonych zachowań jako normy społecznej, ale o to, jak mają być traktowani ci, którzy tej normy nie uznają. Spór ten nie może być w społeczeństwie demokratycznym rozstrzygany za pomocą policyjnej pałki, bez względu na to, jak bardzo nam się nie podobają określone zachowania i sposób ich przejawiania na zewnątrz. A także bez względu na to, czy chodzi o mniejszość seksualną, społeczną, etniczną czy jakąkolwiek inną grupę kontestujących."

Negatywna energia wraca ze zdwojoną siłą do tych, którzy się nią posługują. Zdaje się, że prezydent Poznania tej prawidłowości nie wziął pod uwagę i wbrew swoim intencjom uruchomił dosyć dużą sprawę. Dobrze, że mamy jeszcze w trybunałach rozsądnych ludzi, ale nie wiem czy na długo, ponieważ teraz prawo do nominacji znalazło się w rękach ośrodków reakcyjnych . Zresztą najlepszy przykład to kandydatura Janusza Kochanowskiego na Rzecznika Praw Obywatelskich - ten człowiek o prawach człowieka mówi m. in., że to jest opium dla ludu, a także jest zwolennikiem kary śmierci. To tak jakby forsować ateistę na funkcję prymasa .

a afera warszawska, czyli i tak wszystko rozbija się o policję. Przecież nie ma co mowić o tolerancyjnosci i poszanowaniu drugiej osoby w kraju gdzie są ugrupowania skrajnie narodowe podpadajace pod nazizm, gdzie działa RadioMaTwarz i TVTrwam i gdzie rządzą pogrobowce ZChN-u...

Wszyscy ujeżdżają Bogu ducha winnych mundurowych raz, że w Wawie ochraniali pochód (mimo nielegalności) - dwa, że w Poznaniu interweniowali (też pomimo nielegalności).
I w tym właśnie tkwi poblem. Co ma zrobić komendant stołeczny czy komendant poznański?? Wg Konstytucji, która jest najwyższym aktem prawnym, każdy w demokratycznym państwie
Art. 57.
Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenie tej wolności może określać ustawa.

Art. 58.
Każdemu zapewnia się wolność zrzeszania się.
Zakazane są zrzeszenia, których cel lub działalność są sprzeczne z Konstytucją lub ustawą. O odmowie rejestracji lub zakazie działania takiego zrzeszenia orzeka sąd.
Ustawa określa rodzaje zrzeszeń podlegających sądowej rejestracji, tryb tej rejestracji oraz formy nadzoru nad tymi zrzeszeniami.

Zatem oba zgromadzenia - warszawskie i poznańskie były zgodne z Konstytucją. Tymczasem pojawia się problem - odbyły się one w miastach. I tutaj dochodzimy do pytania: kto ważniejszy jest w mieście? Prezydent czy komendant miejski? Czy Prezydent może uznawać [/B]legalność[/B] lub nielegalność zgromadzenia stawiając się tym samym ponad Konstytucją, ktora z góry zakłada, że kazde zgromadzenie JEST legalne w państwie demokratycznym??

Starałem się znaleźć odpowiedzi na te pytanie na stronie miasta stołecznego Warszawy (http://www.um.warszawa.pl/) w dziale Ratusz on-line-->Urząd m.st. Warszawy-->Podstawowe akty prawne. Tam znajdująsię bardzo ciekawe artykuły mianowicie Ustawa z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy czy Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego.

Cóż z tego skoro oba dokuenty są nieczytelne - znaczy się nie chcą się otworzyć.
Nie jestem prawnikiem, ale staram się to pojąć rozumowo - czysty logicznie i z sensem. Paranoją jest bowiem uznawanie legalności bądź nie dowolnego wiecu - bo na czymże miałaby opierać się owa legalizacja? Na zgodzie prezydenta na przemarsz albo zgromadzenie stacjonarne? Przecież owa zgoda nigy nie będzie obiektywna, a kierowana przekonaniami politycznymi, społecznymi itp. teoretycznie najważniejszej osoby w mieście.
Inną rzeczą jest stosunek komendanta miejskiego. Jego odpowiedzialnością jest zapewnienie bezpieczeństwa w mieście (czyli zarówno osobom postronnym jak i samym protestującym) - ale czy spokojny przemarsz zakłóca owo bezpieczeństwo? W Warszawiw widać nie, w Poznaniu tak. Czy zatem prezydent miasta może wywierać naciski do działania na policję, która (tak samo jak on) podlega zasadą Konstytucji??

Sprawa jest `niby` skomplikowana, ale tak naprawdę da się ją rozwikłać w przeciągu paru chwil. Nalezy dodać do art. 57 & 58 jeszcze jeden, w którym JASNO i CZYTELNIE będą określone zasady zgromadzeń - czy mają one wymagać zgody najwyższej władzy na danym terytorium czy mogą się odbyc bez tego w pokojowej formie. Bo agresywna postawa jest jasna i oczywista - policja musi zadziałać.
Na dzień dzisiejszy prezydenci miast Warszawy i Poznania złamali prawo bo działali w niezgodnie z zapisami konstytucyjnymi. Tyle, że w przypadku warszawskim komendant wykazał się zdrowym rozsądkiem i nie uległ naciskom (a na pewno takie były) a w Poznaniu użył siły bez prawnego uzasadnienia.

a może po prostu zdrowy rozsądek??

Otóż Poznań, Warszawa, Kraków, Katowice, Łódź i Wrocław to miasta gdzie odbędą się ???legalne??? przemarsze na rzecz demokracji i swobodnego prawa do demonstracji. Jedynie władze Torunia się migają, ale tam też wiec się odbedzie pomimo ???nielegalności???.

Ja tam mam zamiar pójść. Po raz pierwszy, ale może nie ostatni.
Wawa godz. 12 start--->Pl.Konstytucji

rozczarowany jestem bardzo, bo spodziewałem sie odzewu mieszkańców Wawy. Spodziewałem się rzeczywistego marszu, a dostałem wiec z hasłami o prawach i takich tam duperelach. Co z tego, że mozna było pogadać z politykami i dziennikarzami... Demokracja `po warszawsku` wyglądała, przepraszam za słowa, ***jowo w cieniach MDM-u.

Smutne.