pamiętam jak wstrząsnęło mną dzieło "Płyńcie łzy moje rzekł policjant" i "Człowiek z wysokiego zamku" (o świecie w którym Niemcy i Japonia wygrały drugą wojne) a także wiele innych książek i opowiadań. Ale bez wątpienia był to schizofrenik.

i na dodatek niektóre książki pisał pod wpływem narkotyków np. LSD ale myślę, że wyszło to tylko na dobre. Co wcale nie znaczy, że popieram narkotyki!

czytałem na razie tylko "Do androids dream about electric sheeps?", ale to wystarczyło bym docenił geniusz Dicka. Szkoda, że nie żyje już. Mnie pozostaje zagłębić się bardziej w świat najgenialniejszego schizofrenika w historii

mój kumpel twierdzi że Lucas nakręcił SW na podstawie opowiadań Dicka... miał mi przynieść te opowiadanie (podobno zajmuje jakieś 7 stron A4), ale że to n00b nieziemski, to nieprzyniósł (a konkretnie nie daje znaku życia )

na podstawie Dicka powstał Matrix
swietne opowiadania ma facet, powazniejszych (dluzszych) utworow nie bylo mi dane przeczytac. w kazdym razie lubię ja.

i jego opowiadań siejących głęboki niepokój (świetna antologia "Raport Mniejszości") czy książek zadających nieustanne pytanie co czyni nas ludźmi, co nas róźni od myślących maszyn jak "Blade Runner" byłby (to mało powiedziane ubogi

Powoli zaczynam przechodzić przez "Dzieła wybrane" Dicka wydawane przez Rebis, w chwili obecnej chyba najlepsze polskie wydawnictwo zajmujące się fantastyką. Już samo wydanie, to interesująca rzecz, a Dick, jak wiadomo to nie jest szablonowy pisarz.
"Człowiek z wysokiego zamku" to dość ciekawa historia alternatywna, w której Niemcy i Japonia wygrywają II Wojnę Światową. Chcąc nie chcąc, nie potrafię spoglądać na tę powieść inaczej niż przez pryzmat "Vaterland", na podstawie powieści Roberta Harrisa. Dzieło oczywiście dużo późniejsze niż "Człowiek z wysokiego zamku" (jakieś 30 lat), jednak również ukazujący zwycięstwo III Rzeszy. Tyle, że u Dicka ta rzeczywistość jest o wiele bardziej przerażająca, Niemcy nie tylko wygrały wojnę, podbiły Europę i Rosję, ale i Stany Zjednoczone (wespół z Japończykami). Ok, to wszystko jest tylko dekoracja, problem polega na tym, że u Harrisa Niemcy trochę się cywilizują, odpuszczają sobie, wizja Dicka jest dużo mroczniejsza. Represje i likwidacje innych ras nie ustają. Świat próbuje jakoś dalej żyć, ale czasem nadzieja tkwi tylko w historii alternatywnej, pocieszeniu i pisaniu czegoś ku pokrzepieniu serc. Myślę, że to dużo lepiej oddaje np. sens powstania takich dzieł polskiej literatury jak "Pan Tadeusz", czy kloce Sienkiewicza, bo pokazuje reakcje człowieka na wizję niby nie tak odległa, a jednak trudną do sięgnięcia. Wyimaginowaną, ale jednocześnie znaną nam doskonale, bo to my żyjemy w tej alternatywnej historii. Bardzo ciekawy zabieg.
No i jeszcze kanclerz Bormann, dziwne ale ilekroć o nim wspominano, miałem Shedaa przed oczami .

Czyli kolejny tom dzieł wybranych Dicka za mną. Podoba mi się ta seria Rebisu . Choć tym razem właśnie zacznę od narzekań na Rebis. Wiem, że bazują na istniejącym tłumaczeniu Tomasza Jabłońskiego. I kłopotem wcale nie jest nawet to, że pojawiają się irytujące kwiatki jak "drugstore" czy "living room", ale nawet samo tłumaczenie. W oryginale był to "Dr. Bloodmoney, or How We Got Along After the Bomb", to drugie to podtytuł, bo był też sam "Dr. Bloodmoney". Jaki sens był robić z tego Bluthgelda, jednocześnie zostawiając pana Tree (a nie pana Bauma)? Nie wiem. Zresztą sam pełny tytuł świetnie nawiązywał do filmu Stanleya Kubricka "Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb". Filmu, który po części jest bardzo klimatem zbliżony do tej powieści Dicka. W "Doktorze Bluthgeldzie" obserwujemy zagładę atomową i świat po zagładzie, ale właściwie nic się nie stało. Ludzie cofnęli się o kilkadziesiąt lat w rozwoju, chorują, zwierzaki zmutowały, ludzie też, ale życie toczy się nadal. To dość przedziwna wizja postapokalipsy, pewnie trochę widealizowana, ale jak u Dicka najważniejsze chyba są niektóre sceny i pomysły, które są rewelacyjne. Spostrzeżenia - w stylu kalendarzyków z rozebranymi paniami, które po zagładzie są bezcenne, bo nikt nie potrafi ich stworzyć, a te kobiety w nich prezentowane są idealne - skóra, wszystkie zęby. Uwielbiam ten sposób patrzenia na świat, zupełnie z innej perspektywy. No i jeszcze astronauta, który zostaje w kosmosie podczas katastrofy, gadający pies. Niesamowita mieszanka, choć jak to u Dicka, gdzieś gubi się czasem fabuła i tak jest w tym przypadku. Ona stanowi tylko pretekst do snucia opowieści, a to jest preskstem do stworzenia scen obrazujących pewne myśli. Pod tym względem ta powieść jak najbardziej daję radę, ale określenie jest mianem postapokaliptycznej idylli chyba najlepiej opisuje z czym mamy do czynienia.