Poruszyłaś ciekawy temat, bo mnie to zastanawia. Lubię czytać o wszystkim, co w jakiś sposób pojawia się w moim życiu. Nawet jak lecę dokądś to sprawdzam sobie numer boczny samolotu xD albo zgaduję model, gdy słyszę przelatujący nad blokiem (trafiam często! mieszkając niedaleko lotniska człowiek dość szybko uczy się rozpoznawać Airbusa A321 od Boeinga 737-800 czy Cessny). Książkę czytam, to coś tam o autorze się dowiem, w ogóle podczas czytania ciągle człowieka coś zainteresuje, posprawdza i w ogóle.

A jeśli moje utrzymanie zależałoby od jakiejś roli... no, to chyba jednak bym się zapoznał, o co w tym w ogóle chodzi. I też się czasem zastanawiałem jak można przytulać gruby hajs za coś i zrobić to na odpierdziel xD nie tyle chodzi mi o efekt końcowy, bo ten czasem się uda (np. z tego co pamiętam, to np. Gambon grający Dumbledora nigdy nie przeczytał żadnej książki i interpretował sobie jego postać w sumie nie wiadomo do końca jak, ale wyszło ok), ale jakoś tak zaznajomienie się z materiałem, na którym się bądź co bądź pracuje, zdaje się dla mnie dość oczywiste. Nie mówię tu o jakimś zamykaniu się na kilka miesięcy w chatce w lesie, żeby się poczuć jak Hagrid i tym podobne metody (w tym "Metoda" ), ale właśnie o ogarnięcie co i jak.

Z drugiej strony, aktor podchodząc do roli bez zaznajomienia się z pobocznymi materiałami, czy nawet źródłowymi, jest nieobciążony jakimikolwiek uprzedzeniami, wyobrażeniami, kontekstami, jak w przypadku wspomnianym już Gambona. Ja raczej nie potrafiłbym się oprzeć ciekawości, ale podejrzewam, że pewnie o to może chodzić, przynajmniej w przypadku niektórych spośród nich - bo nie wątpię też, że spora część podchodzi do tego wyrobniczo.

Ja się nad tym zastanowiłem ostatnio, gdy trafiłem na narzekanie na aktorkę, która grała Revę (i trzeba przyznać, że wypadła tragicznie), że kompletnie nie rozumie tego świata, że ponoć w ogóle się nim nie zainteresowała i nawet epizodów nie widziała. Nie wiem czy to prawda, ale jeśli tak, byłaby to lekka żenada, by nie zadać sobie nawet takiego minimum trudu, co dla innych, jak my, jest przyjemnością. Jednocześnie są tacy aktorzy jak Daniel Day-Lewis, który grając niepełnosprawnego, nie wychodził z roli nawet po wyłączeniu kamer, a Pacino z Hackmanem podróżowali jak bezdomni. No widać nie wszyscy są artystami z powołania.

zrozumienie świata a zrozumienie materiału źródłowego to mogą być różne rzeczy. Weź pod uwagę "Akolitę". Tam była Leslye, która czuwała nad całością i pilnowała by inni twórcy, którzy nie znają sagi, raczej byli źródłami pomysłów, ale nie nadawali kierunku. Czyli unikasz wymyślania na nowo czegoś, czego nie znasz. Czasem ma to dobre owoce. Gdyby Mikołaj Rej znał łacinę, nie zacząłby pisać po polsku... ale nieuk nie znał, więc jedyną opcją dla niego było zacząć pisać po polsku, czym spowodował powstanie polskiej literatury. Niestety w wielu innych przypadkach tego typu próby kończą się źle. Natomiast wracając do "Akolity". To było nowe postaci, nowy klimat, więc zrozumienie sagi było przydatne, ale spada na barki reżysera, który prowadzi aktorów. Inaczej jest, gdy wchodzisz rolę czy tu stworzoną w kinie, czy w książkach. Dobry przykład to Benjamin Bratt, który przejął Baila. Co robił, przede wszystkim patrzył jak do tego podszedł Jimmy Smits. I to jest dobre podejście. Jak wejść w Smitsa i jeszcze dodać coś od siebie.

A co do przykładów, gdy tworzymy nowych bohaterów, to jest fajna historyjka z Chritopherem Lee w "Ataku klonów". On zapytał Lucasa, kim są Lordowie Sithów, o historię swojej postaci, pewne motywacje. Miał konkretne pytania, Lucas mu odpowiedział i Lee nie potrzebował już żadnych instrukcji. Jedynie dopytał, czy to dobrze rozumie i potrafił wcielić się w rolę. Chciał zrozumieć kontekst i resztę już ogarnął. Nie musiał przebijać się przez Tales of the Jedi i inne rzeczy, by dowiedzieć się o Sithach, wystarczyło wsparcie reżysera. Z tym, że Lee był doświadczonym aktorem, i niektórzy potrzebują więcej tego wsparcia. Wydaje mi się, że to jest dokładnie to co jest potrzebne. Inna sprawa, że z nim wiąże się ciekawa historyjka. Nie pamiętam, w którym filmie go zabijano dźgając. Tam reżyser powiedział, jakie dźwięki ma wydawać umierając, na co Lee odparł, że w tej materii nie musi go instruować, bo dokładnie wie jak to wygląda .

A pozostając w temacie, jeszcze jedna historyjka, która mnie urzekła. Anthony Hopkins przygotowując się do roli w "Amistad" poczytał o tym kim był John Quincy Adams, starając się zrozumieć nie tyle bohatera z historii, ale człowieka. Poszedł nawet do ekipy Spielberga i powiedział im, że do tej roli potrzebuje drobny szczegół. Chciał dostać małe pudełeczko z cukierkami, po które mógłby sięgać od czasu do czasu, tak od niechcenia, bo jego zdaniem to jest coś, co bardzo pasowałoby do tego bohatera, patrząc na to, co o nim wie. Zgodzili się. Potem jacyś historycy znaleźli informację, że Adams faktycznie miał taki zwyczaj, o czym ani Hopkins, ani Spielberg ani reszta filmowców nie wiedziała .

I tak i nie, czyli różnie to bywa . Z jednej strony absolutnie wypadałoby, żeby aktorzy znali chociaż jakieś podstawy świata, żeby mieli jakieś podstawowe zrozumienie tego do jakiego świata dołączają. Przychodzi mi na myśl aktorka z Akolity, grająca wiedźmę-matkę, czyli Jodie Turner-Smith, która na poprzednim Celebration radośnie oznajmiła wszystkim zebrany, że jest ona pierwszą w galaktyce kobiecą postacią reprezentującą władzę i kontrolę, a ona nie tylko nie jest pierwszą tego rodzaju postaci, w historii marki kobiety u władzy jest przecież elementem obowiązkowym. Więc zdecydowanie wypadałoby, żeby aktorzy wiedzieli coś na temat swojej pracy. Z drugiej strony nie każdy musi być nerdem , a to reżyser/showrunner najlepiej powinien decydować jakie obowiązkowe teksty mają przeczytać aktorzy odtwarzający role. To z resztą częsty przypadek przy każdym gatunku filmowym, po pierwsze, że są jakieś filmy, które obsada musi obejrzeć. Jest też czasem sytuacja odwrotna, gdzie aktorom zabronione jest czytanie źródeł, bo film konieczne próbuje zrobić coś nowego, nie skupiając się na materiale źródłowym. Bardzo często w taki sposób traktowani są aktorzy kina superbohaterskiego, którym zabronione jest czytanie komiksów. Myślę, że częściej to pomaga niż przeszkadza, przykłady Cavilla, Isaacsa, czy aktorów odgrywających rolę Doktora w Doctor Who pokazują, że aktor, który jest fanem danej serii po prostu łatwiej poczuje się w danej franczyzie.

Mnie dużo bardziej niepokoi mnie ignorancja ze strony twórców, scenarzystów, reżyserów, showrunnerow. Jak widzę wywiady z Tonym Gilroyem, to mam wrażenie, że on czuje dużo pogardy dla tych wszystkich nerdów, którzy lubią ten fikcyjny świat. Pomijając w ogóle, że on chyba po prostu niespecjalnie lubi Gwiezdne Wojny, to wydaje się, że nawet konieczność zgadzania się z komiksami i serialami mu ciążyła, i że ma on poczucie, że jego głos powinien być ważniejszy od innych pisarzy i twórców opowiadających historie przed nim. Takiego zjawiska obawiam się dużo bardziej niż aktorów, którzy nie zdążyli obejrzeć kilku długich sezonów serialu .

jak wyżej.

Powiedziałbym, że... to zależy.

I przede wszystkim najpierw chyba trzeba by doprecyzować co to znaczy znać. Czy w przypadku powiedzmy SW uznamy, że zna bo widział 15 lat temu jakiś film czy też uznamy, że zna gdy filmy oglądał parę razy i zna postacie dosyć dobrze? Czy też jeszcze musiałby znać jakieś książki/komiksy jak to u wspomnianego Cavilla bywa.

Ale wracając do tego "to zależy". Dla mnie kwestią jest to w jaką postać się wciela. Jeśli gra w sequelu/prequelu postać, którą wiele lat temu odgrywał inny aktor, lub też jest to remake i postać też była już wcześniej wykreowana to tak, uważam, że powinien znać materiał źródłowy (przy czym mam na myśli poprzednie filmy a nie książki czy komiksy), zapoznać się z tym jak ktoś inny grał. W przeciwnym wypadku jest to dla mnie kompletnie nieobowiązkowe, choć mile byłoby widziane gdyby zaznajomił się powierzchownie chociaż z franczyzą w której będzie grać (w przypadku SW - obejrzeć oryginalną trylogię, w przypadku Marvela Avengersów, DC jakiś film z Batmanem itd.). Ale tylko miło by było, nie jest to dla mnie wymagane. Materiał źródłowy musi znać scenarzysta i reżyser - w przypadku aktorów jest to dla mnie opcjonalne.

Inna sprawa, że w przypadku SW dziwi mnie gdy niektórzy aktorzy wspominają czasem, że nie widzieli żadnego filmu przed dostaniem roli. Biorąc pod uwagę, że pracują w tej branży i to jak się na popkulturze SW odcisnęło to zwyczajnie jest to dla mnie trochę dziwne.