Gdyby taki wątek był tu pół roku temu, to ostrzegałbym przed Gray Manem

Ale w sumie mogę śmiało napisać, że jak ktoś chce spędzić dwie i pół godziny na przynudzającej rozprawce sądowej z najnowszej historii Argentyny, to niech ogląda "Argentyna, 1985", film nawet posiada nominację do Oscara dla filmu zagranicznego. Ja wiem, że aparecidos i inne ofiary reżimu Videli, jak ktoś nie ma pojęcia to może wyjść zszokowany, ale dla mnie sztampa.

Potwierdzam. "Nope" znaczy nope. To chyba jedyny film w którym wszystko, absolutnie wszystko jest nie tak jak powinno. Podtrzymują tą opinię nie tylko do dzisiaj, ale po wieki wieków

Ja już gdzieś pisałem wcześniej, ale "Air Attack" z Brucem Willisem to własnie taki nope.

Rzeczywiście, tyle tu piszemy o filmach, a żadnego o kinowych red flagach.

Pierwsze co mi przychodzi do głowy - Blonde. Toksyczny festiwal bezsensownej przemocy wobec kobiety, dla niepoznaki sprzedawany jako wariacja na temat życia Marilyn Monroe. Nie będę się czepiał kwestii merytorycznej, jako że to "dzieło" jest adaptacją fabuły, a nie biografii, to żaden film nie striggerował mnie do tego stopnia. Niemal 3-godzinna gehenna aktorki, która w zasadzie jest zapisem kolejnych związków w jakie się wikłała oraz nieustannej przemocy fizycznej, seksualnej i psychicznej jakiej doznawała. Oczywiście, MM miała tragiczne życie, jednak przedstawianie jej wyłącznie jako ofiary uwłacza jej pamięci, a momentami ją ośmiesza (scena rozmów ze źle wygenerowanymi płodami). Nawet krótkie chwile jej sukcesów (premiery kasowych hitów) muszą być natychmiast zbijane z kolejnymi aktami gnębienia jej. Nie znajduję słów by opisać, jak wielkim brakiem etyki i wrażliwości reżyser wykazał się przede wszystkim w scenach wykorzystywania MM. 8 nominacji do Złotych Malin zasłużone (najbardziej w kategorii najgorsza para/duet ekranowy: Andrew Dominik and his issues with women). Szkoda jedynie Any de Armas, widać, że włożyła całe serce w tę rolę, a koniec końców Blonde okazało się takim bagnem.

Omijajcie Legiony z daleka!!! Polski film z 2019 roku... film tak nijaki że przez przypadek obejrzałem go 2 razy - w trakcie filmu miałem dziwne uczucie deja vu, ale jednocześnie nie potrafiłem skojarzyć ani jednego wątku, ani jednej postaci... pewnie przez to że postacie są płaskie, kiepsko zagrane, a fabuły tam za grosz... w każdym razie jak wszedłem na Bastionową Kantynę ostrzec innych okazało się że już to kilka miesięcy wcześniej zrobiłem ;p

Wrzucam naszego "Wiedźmina" z kina. Z tym gumowym kurczakiem. Smokiem znaczy. Mocne to było, efekty robią wrażenie do dzisiaj
Podobnie jak i "Klątwa Doliny Węży"
A także "Kaczor Howard" - koszmar ery kaset vhs XD

Jak w tytule posta. Omijać szerokim łukiem. Bzdury totalne, bez ładu i składu. Parę lat temu film zostałby kompletnie olany, dziś zbiera laury wszędzie. Jedenaście nominacji do Oscara! WTF? Nagrody filmowe już kompletnie straciły swój prestiż. Jedyny plus to Short Round (choć też nie jest to w żadnym razie oscarowa kreacja, a statuetkę pewnie zgarnie).

Temat relacji w azjatyckiej rodzinie sto razy lepiej pokazano w Parasite, a wątek multiwersum w drugiej części Doktora Strange`a. Lepiej sobie powtórzyć znów te produkcje, niż tykać to coś.

Wiem że to nie film, a serial, ale jeśli ktoś nie przepada za programami kulinarnymi z tv to niech nie zbliża się do (chwalonego wszędzie) "The Bear" - ja wynudziłem się jak mops

...czyli Singiel w Nowym Jorku. Co za cringe. Miał być wielki powrót Neila Patricka Harrisa do sitcomu, wyszedł mało zabawny, jadący na ogranych schematach, koszmarnie stereotypowy bezbek. Zwalony jest tu nawet całkiem obiecujący punkt wyjścia - zakończenie wieloletniego związku pary gejów po 50 i próba zbudowania sobie życia od nowa, co jest szczególnie problematyczne w środowisku zdominowanym przez kult młodości. Bohater grany przez NPH jest tak irytująco egocentryczny, że nie da się z nim w żaden sposób sympatyzować, ani współczuć porzucenia.
Całość ma 8 odcinków, dotrwałem chyba do 5, bo nie dałem rady, nie pamiętam, kiedy czułem tak wielkie zażenowanie po jakimkolwiek serialu.

Powrót do tamtych dni - to dobry i mocny dramat, ale zwiastun sugerował coś luźniejszego. Spodziewałem się historii o dorastaniu w latach 90`tych z wątkiem ojca pijaczka. Nostalgicznie jest przez niespełna 20 minut, są kasety i wypożyczalnie, lego, peweks, planszówka talizman, zabawy z kolegami na dworze, mama rzucająca kanapki i cała reszta tego anturażu.
A potem wchodzi na scen wspomniany "stary" i film momentalnie zmienia ciężar gatunkowy. Znikają koledzy,ojciec zaczyna pić, awanturować się, demolować mieszkanie, sikać w spodnie. Główny bohater razem z matką chowają noże, barykadują się w pokoju, dochodzi do uniwersalnych awantur i domowej przemocy, która nie ma ram czasowych. Nostalgia pryska, zwłaszcza, że film ma bardzo mocne zakończenie. Co śmieszniejsze reżyser dedykuje go swojemu ojcu ...

Po zwiastunie nie spodziewałem się takiego ciężkiego filmu i jestem mocno tym poirytowany, nie polecam, chyba, że ktoś potrzebuje takiego dramatu. Może wy możecie mi polecić film o latach 90`tych z dużą dawką nostalgii?

Siedzę w kinie, męczę się, męczę, myślę, dobra, tyle tu siedzę, to zaraz koniec. Zerkam na zegarek, co mi się podczas seansów nie zdarza, a tam dopiero 40 minut minęło. Myślałem, że się pochlastam.

Autorzy wyraźnie ciążyli w kierunku konwencji w stylu Ash vs. Evil Dead - momentami klimatycznie, podszyte groteską i kontrastem, ckliwe momenty przeplatane absurdalnym gore. Brzmi jak przepis na sukces, ale otóż nie do końca.

Największym zarzutem, poza ogólna durnowatością i skrótami fabularnymi, które poniekąd wynikają z przyjętej konwencji, jest zwyczajna nuda. Nuda, toporność i męczarnia.

Horror, bo oglądanie tego to tortura. Serio, tak się nie wymęczyłem od czasu Eternalsów, a nawet bardziej, bo tam uciąłem komara, a tu jednak chciałem obejrzeć.

Za to Cage`a w roli Draculi chętnie bym zobaczył ponownie, bo całkiem sobie poradził. Była i Avasarala i ten ziomek obleśny bliźniak z parków i rekreacji. I w sumie tyle z plusów.

2/10, jeden punkt za pomysł, drugi za Cage`a.

jest ładniutki, taki cute; Konstancja jest ładniutka i bystra zarazem; król jest królewski, muszkieterowie są muszkieterscy, Cassel jest Casselem a Eva Green jest Evą Green.

i tylko cisną się dwa pytania: komu potrzebny jest ten fanfik i czemu on jest taki nudny? Drugiej części mogę nie znieść...

Jeśli chcecie zobaczyć szermierkę, włączcie Potop.

Ale zawód. Jedynka z Sandrą Bullock, która wraz z dwójką dzieciaków musiała dostać się do bezpiecznego miejsca po tym, jak świat zaatakowało "coś", co powodowało u ludzi reakcje samobójcze, była dobrym filmem. Oryginalna historia, fajnie napisane role, dobrze nakręcony i trzymające w napięciu film. To się udało Nentflixowi.

Czego nie można powiedzieć o sikłelu.
Ten z podtytułem "Barcelona", nie ma kompletnie nic wspólnego z pierwszym filmem. Scenariusz, który pisany był chyba na kolanie. To samo gra aktorów, dodajmy beznadziejne dialogi, a motywacja głównego bohatera to wisienka na torcie tego pseudo-scenariusza.
Jedyne co się broni, to strona wizualna, szczególnie w retrospekcjach głównej postaci. Szkoda, bo pierwsza część była naprawdę spoko, i jeśli ktoś nie oglądał, to polecam.
Kontynuację odradzam.

Zawsze lubiłem pierwsze kilkanaście odcinków serialu, a i filmy kinowe były dobre. Ale tu vega popłynął z tematem, że nie mam słów. Dotychczas historie kryminalne jako-tako bazowały na autentycznych wydarzeniach i sporym researchu, było przyziemne i naturalistycznie ciężko (?). Pan rezeszyser rzucił to wszystko w diabły czynią z Gebelsa jakiegoś makiawelicznego operatora black ops, który by ratować syna organizuje jakieś "inside job" rodem z seriali o służbach specjalnych, CIA i PMC. Całość jest tak naciągana, okraszona w dodatku biblijnymi motywami i zwieńczona tak idiotycznym finałem, że głowa mała. Wspomnę jeszcze, że antagonista ma kiepsko umocowaną perukę, metr pięćdziesiąt wzrostu i tonację głosu, jak amator z ukrytej prawdy. Jest to tak komiczne, że aż nie mogę uwierzyć, że jakiś producent tego nie oprotestował. Ale to vege produkcja, tu wszystko jest możliwe. Bardzo smutne, żenujące zwieńczenie dobrej marki. Ogląda się bez bólu, ale z dużą dozą "WTF?!".

Do czeskiego filmu "Sytuacja awaryjna" zachęciła mnie informacja, że jest nowa komedia twórcy rewelacyjnych "Właścicieli" (plus zajawki reklamowe że jest to obłędnie śmieszny film). Do tego intrygujący był punkt wyjścia, że pasażerowie jadą pociągiem bez maszynisty...

Ten film jest niewątpliwie pełen absurdalnych sytuacji (trzeba przyznać, że konsekwentnie wygrywanych). Niestety, nie jest to film śmieszny, tylko film, który miał być śmieszny - doprawdy Czechom udało się nakręcić współczesną polską komedię.

Do oglądania tylko w sytuacji bardzo awaryjnej.

Wiem, wiem, czego można oczekiwać o filmie o prehistorycznym megarekinie wsadzonym w nasze czasy? Otóż Meg 1 mi się podobał, bo motyw z megiem odciętym od świata specyficzną warstwą w oceanie został zgrabnie zagospodarowany. W sequelu spodziewałem się więcej megów - i dostałem mega oswajanego od małego, kolejne dzikie megi oraz supermega, który mógł pamiętać czasy dinozaurów. Nie byłem natomiast przygotowany na początek spoilera dinozaury, nawet takie niewielkie, oraz krakena koniec spoilera.

Mówią że dwa grzyby w barszcz to za dużo, tu było ich co najmniej 22 (nie mam siły wypisywać wszystkich głupot jakie wsadzili scenarzyści). Statham jak zwykle, oby po Niezniszczalnych 4 nie pozostało takie rozczarowanie.

Żeby nie było - film o którym piszę z pewnością nie należy do kategorii 2/10-g*wno nie z tej Ziemi. Jest przepięknie nakręcony, z fantastycznym soundtrackiem i kostiumami idealnie oddającymi ducha wczesnych lat 2000. Ale biorąc pod uwagę intrygujący zwiastun i oczekiwania, jakie miałem w stosunku do Emerald Fennell, zawód dosyć spory.

Fabuła to Utalenowany Pan Ripley roku 2006 - Oliver poznaje na Oxfordzie bogatego Feliksa z którym się zaprzyjaźnia (i pewnie chciałby coś więcej, choć jesteśmy kilkukrotnie zapewniani, że nie) i spędzają razem wakacje w rodowej rezydencji Cottonów, czyli tytułowym Saltburn. Oczywiście od razu rzucają się w oczy nieśmiertelne różnice klasowe, jednak chłopak zostaje zaakceptowany przez mieszkańców, a jego obsesja Feliksem rośnie. I tak sobie rośnie, a z Saltburn znikają kolejni domownicy.

Zasadniczy problem tego filmu to przedziwne rozłożenie akcentów. Przez pierwsze półtorej godziny dostajemy takie coming-of-age z długimi, estetycznymi ujęciami i klimatyczną muzyką, natomiast ostatnie 40 minut to jazda bez trzymanki do tego stopnia, że na rozwiązanie akcji zostaje dosłownie pięć (5). A mówimy przecież o reżyserce, która Obiecującą Młoda Kobietą udowodniła, że potrafi opowiadać świetne historie.

Kolejny minus to nawał "szokujących" scen, które rozumiem, że trendują na tiktoku pod hasztagiem NieOglądajZRodzicami, ale są kompletnie zbędne. W wyżej wymienionym Ripleyu jest moment, w którym Matt Damon obserwuje Juda Lawa wychodzącego z wanny. Minimum dialogów, a rozumiemy wszystko - Ripley jednocześnie pożąda Dickiego i pragnie nim być. W Saltburn też jest scena z wanną. początek spoilera Tylko tutaj Oliver wypija z wanny wodę, w której wcześniej masturbował się Felix koniec spoilera. I takich kwiatów dostajemy jeszcze do najmniej trzy. To tyle, jeżeli chodzi o subtelne prowadzenie fabuły.

Barry Keoghan w zasadzie powtarza swoją rolę z Zabicia Świętego Jelenia, Rosamund Pike zwyczajowo zimna i brytyjska, a Carey Mulligan wpadła chyba na papieroska i Fennell dopisała jej trzy sceny po starej znajomości.

Mnie film zmęczył i zirytował. Jeżeli ktoś ma ochotę, to tylko dla ✨vibes & feels ✨.

Znaczy widzowie. Zastanawiałem się czy iść na ten film, potem zachęcił mnie trailer, potem sobie uświadomiłem że Lanthimos odpowiada za Lobstera, co bynajmniej nie było zachętą... poszedłem.

Spodziewałem się (po trailerze) orgii wizualnej - i trochę jej dostałem, ale niestety jako okrasę i głównie od czasu do czasu. Spodziewałem się Wielkiej Roli Emmy Stone - i dostałem Emmę Stone niemal nieschodzącą z ekranu, wielkość roli sprowadzała się głównie do odstawiania dziwadła (mimo wszystko nie sprzedam Wam informacji o tym skąd brała się dziwaczność jej postaci, bo to jednak niezły mindfuck był), czyli najprostszy sposób na wyróżnienie się w oczach Akademii Oskarowej (mam nadzieję że przegra). Nie spodziewałem się że ten film to w zasadzie początek spoilera soft porno koniec spoilera, urozmaicone żartami i opowieścią o samorozwoju i emancypacji (Margot Robbie zrobiła to w Barbie bez szaleństw, a lepiej), na kanwie przenicowanych opowieści o Frankensteinie i Pigmalionie.

Per saldo trzy godziny w plecy (licząc reklamy i czas oczekiwania po zakupie biletu w kasie). A mogłem iść na jakiś fajny film. OK, twory powstałe w wyniku operacji takie jak kura z ryjkiem świni czy generał początek spoilera z mózgiem kozy koniec spoilera były fajne.

Nie wiedziałem w jaki temat to wsadzić. Czy świetny film? Nie. Czy zwyczajny średniak? Nie. Czy omijać szerokim łukiem i w ogóle nie oglądać? Też nie, niech każdy sobie sam o tym zadecyduje.

Co się jednoznacznie spodobało? Ano fajny ost w intrze, później ot obyczajówka z paroma artystowskimi pierdnięciami. Środki przekazu ulatują i powszechnieją po kilkunastu minutach. Jak na kino o "banalności zła" jak określił Spielberg to film dość zachowawczy w swoim dbaniu o udawanie, o estetyczny kadr, o brak ruchu, o banalność przekazu. Jonathan Glazer niczym tu filmowo nie ryzykuje. Ustalił sobie formę i powstaje wrażenie oglądania jednej sceny przez cały film. Mogło by to zadziałać jako instalacja artystyczna do wystawienia w muzeum, ba, jakaś krótkometrażowa produkcja. Tak byłby 15-minutowym przystankiem do innego "dzieła". Ale nie, musi to być wielki oskarowy gracz.
Glazera nie interesuje, by widz wyniósł z fabuły jakieś własne przemyślenia o Holokauście oparte na opowiedzianej narracji, prędzej by ten sam je przyniósł, a The Zone of Interest było jeno katalizatorem dla jałowej gadaniny w nowoczesnych mediach. Tej, która jest największą wartością dookoła tego filmu. Jakieś nagrody, nominacje.
Żaden hajp nie zredukuje cudzych wrażeń, ale każdy hajp, szczególnie w dobie sociali, jest ostrzeżeniem. Od filmów o ciężarnych tematach chyba wymaga się najwięcej. Mam wtedy mniejszą ochotę na sztuczki artystyczne, na filtry, negatywy, wymyślności, "za długie ujęcia", "za krótkie", "sto kamer". Ten film ma te kilka humanistycznych błysków, ale ileż trzeba patrzeć na te powolne, artystowskie przeciąganie czasu ekranowego, ten strach przed zbliżeniem się do tych ludzkich bestii, lub po prostu nieumiejętność. Zostają nieoswojone trybiki, makiety.
Panuje tu wielki strach, żeby przypadkiem nie uczynić tych złoli zbyt złymi. A w końcu i tak dostajemy "luźno" rzucony, "złowieszczy" tekst po przyjęciu - "cały czas myślałem, czy/jak zagazuję ich z tak wysokimi sufitami". No Glazer zaprzecza sam sobie.
Chce być zimny, obojętny, zdystansowany, a nie może powstrzymać się od wiercenia muzyką, od przydługiej czarnej planszy przed wesołym piknikiem, od negatywu jako pozytywu, od najjaskrawszej komunikacji.
Zresztą, czy film o zagładzie potrzebuje jakiegoś "wielkiego konceptu" o sielankowym żyćku obok obozu ? Ja nie potrzebuję. Wystarczy zwyczajna skromność środków, sumienność, może drobinki neorealistycznej poezji.
5/10

Poszedłem bo reklamowali że super, nagrody i zachwyty, plus trailery rysowały ciekawe zagadnienia z zakresu świadomości robotów.

Dostałem dość niechlujną animację (owszem, było trochę ładnych ujęć, ale generalnie wizualnie meh), ze schematycznym światem przyszłości i doskonale wtórną, banalną intrygą. To, co zapowiadało się na zgłębianie kwestii świadomości, okazało się być początek spoilera tanim spiskiem korpo koniec spoilera. Ktoś miał parę pomysłów, ale trzeba to umieć zrobić z tego całość...

"Za duży na bajki 2" - pierwsza część miała dużo uroku, ciężko było ją oglądać bez uśmiechu na twarzy, tymczasem kontynuacja wygląda jak kręcona na siłę, na fali popularności Jedynki. Nie ma ani grama uroku poprzedniczki, jedynie fajne widoki Tatr, ale to za mało, by uratować przed 1,5-godzinnym ziewaniem.

Nie spodziewałem się po tym filmie niczego dobrego, bo już w trailerach zapowiadał się słabo, ale chciałem obejrzeć coś lekkiego na letni wieczór.. i niestety dałem szansę. Historyjka o amerykańskiej gospodyni domowej, która znienacka dowiaduje się że jest wnuczką i spadkobierczynią mafioza, miała być w założeniu połączeniem przewrotnej reinterpretacji motywów mafijnych z opowieścią o budowaniu własnego ja przez kobietę - ale pokłady żenady, jakie temu towarzyszą, spowodowały że dwa razy przerwałem oglądanie.

Oddałem wam przysługę, nie musicie mi mówić Don.

Za dzieciaka lubiłem, choć bardziej kreskówkę. Obejrzałem niedawno (przypadkowo akurat na kilka dni przed ogłoszeniem kontynuacji) w "dorosłym zyciu" I no premise świetny, ale jednak w dużej mierze padł ofiarą slapstikowego przełomu lat 80 i 90. Choć fun był. Gdzieś tam się łudziłem, że kontynuacja wyciśnie to, czego nie udało się dostatecznie wyeksponować w pierwszej części (np. bioegzorcyzmy), a dostałem w sumie nie wiem co xD ani to postmodernizm, ani satyra, ani pastisz. Główny wątek trwa może z kwadrans, przeplatany niepotrzebnym wątkiem kryminalnym (choć jego zbędność da się wytłumaczyć ekranowym "jesteś tylko aktorem", więc ok), w ogóle wątki się urywają i wyglądają jak ten koń z obrazka, gdzie początek ładny a potem "za dwa dni deadlajn" i reszta już na pałę. Żaden że mnie krytyk ani znawca ale jako widz nie znalazłem tam satysfakcjonujących rzeczy, a to co dostałem było po prostu źle napisane.


Pewnie da się dobrze bawić na tym filmie, może miałem gorszy dzień, no ale nie mogę powiedzieć, żeby mi się podobał. Przynajmniej bilet był w promce za 5 lewa to poszedłem i obejrzałem, bo na strimingu bym pewnie szybko wyłączył xD u mnie niestety nie sprawiło frajdy nawet jako bzdurne kucupały. A szkoda.