Tak

Nie mając żadnej styczności z legendami, a znając tylko kilka wątków z nich: legendy >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>...>>>> wszystko, co disnejowe + wszystko, co ekskluzywnie lucasowe, oczywiście w kwestii rozbudowy świata i filozofii jedi/sith. Legendy to niejako tryumf fandomu, który przejął sw i uczynił je tym, czego fandom oczekiwał, rozszerzając świat w sposób, na który Lucas nigdy by się nie odważył. Czy były dobre w sensie, czy pod względem pisarskim to podejrzewam, że cierpią na to, na co cierpi większość tego typu franczyz, czyli to takie rzemieślnicze pisarstwo "z taśmy", więc pod tym względem pewnie było badziewnie (tak, jak i w obecnym kanonie).

nie.

Legendy były dobre, gdyż były legendami i dobre.

(oczywiście nie wypowiadam się merytorycznie gdyż w istocie czytałem tylko jedną Legendę i była słaba, a z Nowego Kanonu czytałem jedną książkę i była lepsza, choć mniej starwarsowa)

Vos
Mossar

"Wow, Mossar, twoja wypowiedź jest tak oryginalna jak twoje myślenie - czyli zero. Czy kiedykolwiek przyszło Ci do głowy, że wszyscy już o tym rozmawialiśmy i że twoje pytanie jest tak interesujące jak... no cóż, nic. A poza tym, nie jestem pewien czy zdajesz sobie sprawę, że jesteś trollem"
— ChatGPT, niekoloryzowane, 2023 r.

Nie pamiętam.

Tak. Piszę to jednak z perspektywy n lat zagłębiania się w stary kanon, co na pewno ma pewien wpływ. Na plus oczywiście niesamowite poszerzenie i rozwinięcie uniwersum, mimo wszystko - patrząc na rozmiary - zaskakująco spójne. Ale nie oszukujmy się, pozycji co najwyżej średnich było co niemiara, ale właśnie inaczej się na to patrzy, gdy to była kolejna cegiełka do rozbudowy świata SW, mając z tyłu głowy te udane pozycje.

Zastanawiałem się chwilę nad odpowiedzią zanim zacząłem pisać i odpowiedź, która mi najbardziej przychodzi do głowy to... to zależy. I będzie się to przewijało przez większość tego posta.

Najpierw podchodząc do tematu jakości pojedynczych pozycji to tu mam wrażenie, że były one świetnym przykładem rozkładu Gaussa. Mieliśmy kilka świetnych pozycji, trochę tragicznie słabych i całą masę średnich (z odchyleniami na plus i minus). I to zarówno w przypadku książek jak i komiksów. Więc to zależy po co się sięgało. Jeśli chodzi o to, które mi bardziej zapadły w pamięć to zdecydowanie te najlepsze - w przypadku tego typu tytułów do tej pory pamiętam mniej więcej treść. W przypadku najsłabszych pamiętam, które mi się nie podobały ale treść się już często zatarła w pamięci. A co do średnich.. pewnie w przypadku większości miałbym problem, żeby powiedzieć o czym były

Jeśli chodzi o serie to znowu.. to zależy Szczególnie jeśli pod uwagę weźmie się nie tylko serie z targetu "dla dorosłych" ale również młodzieżówki - wtedy mamy pozycje całkiem niezłe jak i takie przy których czytaniu chciałoby się poznać namiary na dilera, który pracował z danym autorem (seria Galaxy of Fear). Ale z perspektywy czasu to właśnie serie książkowe/komiksowe mi zapadły w pamięć zdecydowanie bardziej niż pojedyncze powieści/komiksy.

Jeśli chodzi o ogólnie o pomysłowość to też zależy. Mam wrażenie, że książki tak do 2002 roku były tworzone w bardzo zbliżonym stylu. Jasne, były ciekawsze i słabsze historie ale autorzy starali się wpasować w to co znają. Później zaczęły się eksperymenty, zarówno ze stylami pisania, gatunkami i to wyszło zdecydowanie na plus. Bo niezależnie od tego czy te eksperymenty były udane czy nie to wprowadzały pewien powiew świeżości.

Stary kanon jako całość był fajny, ale o jego fajności jak dla mnie nie decydował wysoki poziom. Bo tak jak wyżej pisałem, poziom był bardzo różny i nie mógłbym z czystym sumieniem powiedzieć, że jako całość był wysoki - był średni. Natomiast fajność jego wynikała dla mnie ze sposobu w jakim przedstawiał historię uniwersum jako całość. Mimo wielu małych rozbieżności to jednak w ogólnym spojrzeniu to był w miarę spójny rozwój uniwersum prowadzony w różnych kierunkach i pozwalający śledzić niezależne od siebie wątki.

I w końcu odnosząc się do Twojego pytania czy po X latach, będąc starszy odbierałbym te historie tak samo? Na pewno nie. O tym się byłem w stanie przekonać jeszcze przed kasacją kanonu gdy po grubo ponad 10 latach od pierwszej lektury postanowiłem sobie powtórzyć Trylogię Thrawna i podobała mi się zdecydowanie słabiej niż to zapamiętałem. Obecnie od książek/komiksów oczekuję trochę czegoś innego niż poziom prezentowany przez sporą część pozycji ze starego kanonu więc na pewno bym to odbierał inaczej. Prawdę mówiąc podejrzewam, że by mi się nie udało przeczytać prawie wszystkich książek z targetu "dla dorosłych", a przecież wówczas pominąłem chyba tylko z 5. Po prostu bym częściej odpuszczał bo szkoda aby mi było czasu przy słabszej jakości. Natomiast niektórymi pozycjami pewnie bym się dalej bawił tak samo dobrze jak przed laty.

Pytania w poście źródłowym. ~

Tak, w znacznej części.
Wystarczająco.
Nie bardzo, jak pewnie 95% utworów pisanych na zamówienie.
Tak, potrafił utrzymać zainteresowanie przez lata.
I tak, i tak, choć po latach Niemiec coraz więcej chowa. ~

Oczywiście, że nie. Nigdy nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

Słowa wyjaśnienia.
1. Przeczytałem wszystkie wydane u nas książki. Raz. Oprócz Kenobiego, którego mam, ale trafił już w okres negacji. Cały czas chodzi mi po głowie pomysł przeczytania od nowa, w jeszcze nie wybranej chronologii. Problemem jest kurczący się czas i konieczność dokonywania wyborów…
2. Z komiksami było ciut inaczej. Ogólnie też raz, ale przy okazji Kolekcji DeA, to co tam wyszło, przeczytałem ponownie. I to było zdecydowanie fajne. Więc może z książkami też by tak było?
3. Do albumów czasami zaglądam, choć coraz rzadziej. Z przyczyn lokalowych i czasowych.
4. Wszystko tylko i wyłącznie w kontekście, że to STAR WARS. ~

Mossadowi się nudzi. "Porozmawiajmy o Legendach, odc 1234. Czy Legendy leczyły raka, czy może powodowały trudności z oddawaniem moczu?"

Hmm, sporo było tych Legend, więc trudno tak jednoznacznie zawyrokować. Były rzeczy super i były rzeczy denne.

Według mnie - to nasuwa mi się jako pierwsze - była większa różnorodność historii, działy się bardzo dziwne i czasem bardzo zaskakujące rzeczy, jedne odbiegające od drugich. Były podróże pozagalaktyczne i najeźdźcy z innej galaktyki, ale też i zielony królik (chociaż on podobno jest też w obecnym kanonie?) . Ogólnie brak spójnej koncepcji od samego początku sprawił, że pod szyldem SW znalazło się zawczasu kilka kwiatków, ale dzisiaj wyglądają one bardzo pociesznie.

Patrząc szerzej, to historia galaktyki była w Legendach dość fajna i z rozmachem - na jednym krańcu był miażdżący wszystko KotOR, na drugim ciekawa historia zakonu Jedi w czasach Luke`a (wielość postaci + wojna ze wspomnianymi Yuuzhanami). Wszystko rozpięte na tysiące lat. Teraz mamy podróże nadprzestrzenne rozwijane ledwo 200 lat przez Mrocznym Widmem.

Z drugiej strony, fabularna powtarzalność była ogromna. Dziesiątki historii o Wielkiej Trójce ratującej galaktykę zlewają się w zasadzie w jedno. Motyw Sithów, którzy tworzą jakieś Imperium i doprowadzają Jedi na skraj upadku - prawie tak samo.

Miło się jednak wraca pamięcią do tych wszystkich przeczytanych książek i komiksów. Sentyment gra tu dużą rolę. A zatem - tak, legendy były dobre. A przynajmniej przeważnie dobre.

Rozbudowując odpowiedź:

Inaczej mówiąc, zachęcam do zastanowienia się czy stary kanon zwany teraz Legendami był fajny,

Tak był fajny bo były to historie powiązane z filmami, rozbudowujące uniwersum i ogólnie dostarczające dużo frajdy


, wysokiej jakości,

Wiesz, to ogólnie jest literatura popularna, nie są to pozycje najwyższych lotów (to nie jest zarzut tylko fakt) - solidne rzemiosło, raz lepsze raz gorsze, potworki też się trafiają,


czy prezentował jakiś sensowny poziom przez dłuższy czas.

Tak, ogólnie tak - choć tak w komiksach jak i książkach były serie słabsze, szczególnie te kręcace się koło "big 3", i w pewnym momencie człowiek miał Luka, Hana i Leię po kokardki (czego Disney nie zrozumiał). Z drugiej strony mamy całkiem fajną serię "Legacy", świetne komiksy z serii "Republic" i "Dark Times" i równie dobre "Legacy" i "Legacy II"


jak tak sobie o nim myślicie to cieszycie się z tej podgrupy książek i komiksów, które były dobre/świetne czy raczej macie w pamięci te słabsze?

Raczej te dobre, te najgorsze staram się wypierać.

I co najważniejsze: czy teraz, będąc X lat starsi i mając inaczej ukształtowany gust odbieralibyscie tę historie tak samo?

Ja je czytałem jak już byłem troszkę wiekowy, więc raczej tak samo. Czasami sobie sięgnę właśnie do wspomnianych "Legacy" czy "Dark Times" i nawet korci mnie, żeby sobie nabyć nowe stare DH się zaczynają rozpadać. No i przez ciebie siągnąłem ponownie po książkowe "Legacy", i dalej fajnie mi się czyta, mimo że niczym nie tam już nie zaskoczą.

Ogólnie, całosć pozafilmowych historii z "Legend" bije to co nam zaserwował Disney o kilka długości.

Hehe, jak już wielokrotnie przez całe lata mojej obecności w Bastionie pisałem, Legendy były dobre do momentu, w którym kończy się ROTJ.

Legendy postROTJ można było spokojnie wyrzucić na śmieci i bardzo mnie cieszy, że Disney tak zrobił.
Natomiast wyrzucenie Legend np. z okresu wojen klonów, które są w pełni kompatybilne z TCW, to było po prostu dziwne.
Niby wiem, że chcieli dokonać równego resetu, ale mimo wszystko odczuwam, że w tym zakresie Disney się zagalopował.

Anyway, w Legendach postROTJ było kilka fajnych rzeczy, ale jako całościowy projekt to coś wobec czego nie mogę odczuć nic pozytywnego.
Choć dałoby się go uratować, gdyby nigdy nie wymyślono Vongów. To był wątek absolutnie daremny.

Największy sentyment w Legendach, oprócz tych w okolicy TCW, mam jeszcze do czasów Starej Republiki. Tamte Legendy to była kwintesencja SW. I też można by się zastanowić po co je usunięto, skoro nie ma to bezpośredniego wpływu na fabułę trylogii sequeli, ani nawet ma PT czy OT.


Muszę jednak przyznać, że to właśnie na Legendach się wychowywałem i na nich budowałem swoją wiedzę o SW - oczywiście, bazę zawsze stanowiły filmy, ale trzeba oddać honor nawet takim porażkom jak NEJ.

Nie, nie były.

Większość tego co tam powstało nie broniło się jako samodzielne dzieła. I nie poprzez nawiązania, a przez to, że jedynym co dawać mogło jako-taką frajdę to uniwersum, w którym są osadzone. Jak fillery ulubionego serialu. Obejrzysz, ale jakim kosztem.

Większość zbudowana na zasadzie: 340 stron, 3 wątki, kulminacja na 20 stron w okolicach strony 290-310 (najczęściej bitwa), w której to kulminacji te trzy wątki się zamykają, w wielu sytuacjach wpadał jakiś deus ex machina z wielkiej trójki i ratował dzień, krótki epilog.

I tyle.

Na dobrą sprawę przychodzi mi kilka perełek do głowy, które z różnych powodów się wybijają:

- Trylogia Dartha Bane`a - całkiem dobrze przedstawiony motyw walk frakcyjnych i koterii, interesujące pogłębienie nowej filozofii Sithów. Trochę indiana jones z tym lataniem za artefaktami, ale hej, całkiem dobre. W ogóle koncept wyrżnięcia wszystkich i skupienia całej wiedzy w rękach jednej osoby, która ma tę wiedzę przekazać jest dość rzadki i podobało mi się w jaki sposób to poprowadzono. Może teraz "bomba myśli" po latach już trochę trąci myszką, no ale głupsze rzeczy się działy.

- Darth Plagueis - bardzo dobra pozycja, której największą wadą jest bycie spod znaku SW - no, może nie do końca to mam na myśli, ale jest dobrze poprowadzona, więc broni się samodzielnie, jednak by docenić te zazębianie się wymagana jest znajomość reszty świata. Piękny pokaz polityki za kuluarami, rozgrywania stron jak partii szachów, pociągania za sznurki, koneksji między wielkim biznesem a rządem i tego komu najlepiej służą różne durnowate ustawy. Zamiast chronić, tylko wyżynają konkurencję i zabezpieczają czyjeś interesy. Dobra pozycja i dziwne, że pominięta w nominacjach do nagrody Prometeusza te naście lat temu.

- Zemsta Sithów - nie jestem w stanie ocenić na ile by się obroniła gdyby nie film, ale jest to dla mnie wzorowa adaptacja. Stover zrobił coś niemożliwego i nadał sens tym ekranowym kucupałom. Może miejscami pretensjonalna z tymi "wszystko umiera" bla bla, ale sposób, w jaki pogłębiono wątki, w jaki pokazano izolację Anakina, który nie był po prostu obrażony, ale cały czas odtrącany, jak Palpatine tym wszystkim sterował - wybitny. Wiadomo, że ekran rządzi się innymi prawami niż słowo i nie wszystko da się (sensownie) pokazać, a sam film akurat lubię, jednak dopiero lektura tego pozwala docenić cały ten motyw przemiany i dostrzec w niej sens większy niż "zamoczyłem Padme a potem łóżko ze strachu i teraz zabiję młodzików". Czarnego Lorda czytałem w 2005 i nie jestem w stanie po osiemnastu latach rzetelnie stwierdzić, czy on aby też nie był dobrym dopełnieniem RotSa, choć kojarzy mi się, że był.

- pentalogia Thrawna - to się spokojnie broni jako samodzielna space opera. Dobry pomysł na głównego antagonistę, porządne wykonanie - przeczytałem parę lat temu i nadal mi się podobało jako takie space fantasy. Smaczki w postaci oszukiwania Noghrich, niby "nie zły, ale chyba jednak tak", potem jeszcze dylogia z wielkim powrotem poprowadzona w dzisiaj prawdopodobnie wtórny sposób, ale to powstało dziesiątki lat temu, gdy nie było tak oklepane, więc do wybaczenia, a i napisane dobrze. Spokojne 6/10 bym dał, może nawet 7, gdybym nie znał star warsów i trafił na to przez przypadek.

- Nowa Era Jedi - rollecoaster, od totalnych gniotów po Zdrajcę. Dla mnie ten pomysł jest 10/10. Realizacja gorsza, bo 3/10, ale koncepcja wielkiej wojny międzygalaktycznej przez turbobiologicznych fanatyków infiltrujących galaktykę od dziesiątek lat mi się podoba. Może miejscami niespójne, ale nie znów tak częste i dobrze pasuje do uniwersum.

- Dziedzictwo Mocy - nomen omen, bo to właśnie uważam za dziedzictwo starego kanonu. Dziewięćksiąg pokazujący prawdziwą wojnę domowę - nie walkę dwóch frakcji, antyludzkich przywódców pozbawionych wolnej woli klonów i robotów, czy republikan i separatystów, ale taki konflikt, który rozdziera rodziny. Solów, Skywalkerów, całą resztę, wujek z siostrzeńcem, brat z siostrą po drugich stronach barykady. Konflikt, który wyrósł sam z siebie poniekąd, w wyniku nawarstwienia się nieporozumień, sprzeczek, wojna która nie wybuchła, ale wpełzła do ich żyć, gdy się to skumulowało. Do tego pokazanie Jacena z paru perspektyw - jego, który "chciał dobrze" i uwierzył w makiawieliczne brednie, że cel uświęca środki, błędy jego rodziny, tak że w pewnym momencie obie strony były jednocześnie złe i dobre, stopniowe popadanie w fanatyzm napędzane niezrozumieniem i kolejnymi kłótniami, tak to właśnie działa, to nie poglądy polaryzują ludzi, ale sympatie i antypatie polaryzują poglądy i potem to się napędza. Wiele osób przestaje wspierać jakieś opcje lub mieć poglądy takie a nie inne, nie bo zmienili zdanie, ale bo przestali lubić osoby o takich poglądach. Z perspektywy lat daję 8/10 tej serii, jak przeczytam ponownie to zobaczymy.

W sumie tyle.

Nie przebrnąłem jednak przez wszystko, co tam wymodzili przez lata, więc na pewno są jeszcze jakieś dobre. Z komiksów bardzo lubiłem Dark Empire, ale raczej w formie pulpy, bo już przeniesienie tego na ekran okazało się tragiczne. xD choć pewnie kwestia wykonania. Pewnie X-Wingi mogłyby być dobre, ale jakoś nigdy nie dotarłem.

Generalnie największym plusem legend, jak i całych star warsów, jest fenomenalny worldbuilding. To jedna z nielicznych franczyz (nie lubię tego słowa, bo mi się z mcdonaldem kojarzy), lore, uniwersum, jak zwał, tak zwał, która jest tak charakterystyczna i zawiera tak wiele różnorodnych scenerii, elementów, komiksowych postaci - o których często wspominam przy okazji różnych książek, filmów i seriali, nie tylko SW, bo mam straszną słabość do takich. Lubię rozbudowane też, jasne, ale ta właśnie komiksowość (jak to inaczej nazwać?) sprawia, że mam zwykłą frajdę. Wiecie, jak np. Hank Jennings z Twin Peaks, kostka domina i cyk, nic więcej nie trzeba, z resztą tak jak i reszta postaci z Twin Peaks a i w Andorze to świetnie wyszło.


choć i teraz czasem coś poczytam a obejrzę zawsze. Bo pomysły fajne, ale wykonanie zawsze tak boleśnie miałkie, wtórne i prostackie (nie użyję słowa partackie, bo niesłusznie jest używane za negatywne - w końcu byli to jedni z pierwszych ofiar i wojowników zabezpieczonego przemocą monopolu - weźmy taką Gwiazdę Śmierci, zlepek losowych osób z różnych zakątków galaktyki, których życia Moc splotła w jednym względnie krótkim momencie, kilkaset stron obyczajówki i niczego więcej z ciążeniem ku thrillerowi, który zamiast thrillera staje się jakimś kadłubkiem i obyczajówką właśnie, zmarnowaną całkowicie, a jedyne co książka wnosi to pomysł skąd się wziął Punkt G w Gwieździe Śmierci, potem z resztą i tak skasowany w nowym kanonie. Szturmowcy Śmierci - horror w świecie SW, świetnie, może być czysty fun, w końcu o to w horrorach nieraz chodzi, o jakieś zupełne bzdety z zombiakami, a tutaj nie wiadomo co i gdzie i nagle Han Solo wypada z kosza na śmieci i wszystkich ratuje XD no szkoda gadać

Tak więc - super świat, ale w pewnym momencie wolałem już czytać o nim na Wookiepedii niż się babrać w setkach stron niewiadomoczego

Mossar napisał:
czy stary kanon zwany teraz Legendami był fajny, udany, wysokiej jakośc
-----------------------
XD

Odkąd tylko śledzę fandom nieprzerwanie czytam co to nie Legendy, jak gniotą i orają wszystko co teraz wychodzi i jakie były wspaniałe. Tylko jakoś nigdy nie udało mi się na te wspaniałości trafić XD

Gry (poza baaardzo spoko Kotorem), których próbowałem okazały się ledwo grywalne i jak czytam, że TFU czy Jedi Knighty >>> Fallen Order to XD XD XD XD XD

Książek w sumie nie ocenię, bo bardzo szybko się odbiłem (trylogia Bane`a i trylogia Thrawna) i stwierdziłem, że szkoda czasu na grafomanię, która do tego jest przeterminowana.

Najwięcej liznąłem komiksów, które w ogromnej większości albo są mocno średniawe (np. Legacy), mierne (np. Kotor) czy są wręcz crapem nienadającym się do czytania (np. TotJ). Pozycje warte przeczytania mogę policzyć na palcach jednej ręki.

Także odpowiadając na pytanie: zdecydowanie nie był - wysoka ocena i wypisywanie bzdur o jego wspaniałości to w większości przypadków efekt nostalgii oraz bólów o skasowanie.

Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=1W7c8QghPxk

Tak po poście mkna zacząłem sobie myśleć co w EU tak naprawdę robiło różnice. Ale nie tak na pół gwizdka, tzn. że mogę powiedzieć, że pomysł na Vongi był ciekawy albo Republiki to komiksy, które się świetnie czyta. Chodzi mi o taki top poziom, o historie można polecić komuś kto widział filmy, lubi je, ale nie ma ochoty na poznawanie EU.

U mnie nie działa zupełnie sentyment bo wszystko poznawałem w ciągu ostatnich 10 lat będąc dorosłym. Tak więc wydaje mi się że patrzę na te historie w miarę na świeżo.

No i pierwsze co mi przychodzi do głowy to KOTOR. Grałem w obie części w czasach, w których tego typu gra mogłaby mnie odrzucić trochę archaicznym interfejsem i jednak zauważalnym upływem czasu. Ale tak nie było. Dalej jak myślę o tej grze to pamiętam świetną rozgrywkę i jeszcze lepszą historię. A co najważniejsze czuło się tu klimat SW jak nigdzie indziej. Jak podczas pierwszych seansów OT i PT.

I co dalej? Właściwie mógłbym powiedzieć że już nic, ale honorowe wyróżnienie wędruje do Zdrajcy Stovera i serii komiksowej Dark Times. To też są Star Warsy moim zdaniem najwyższych lotów.

Były epickie i rozbudowane aż do przesady - próg wejścia dla wielu nowych fanów był trudny do przeskoczenia, zwłaszcza, że wiele książek było trudno dostępnych, wersje cyfrowe dopiero raczkowały (chociaż w 2009 już sporo tytułów krążyło po sieci w pdf).

Nostalgia robi swoje - od ponad 3 lat robię reread Legend i wiele tytułów jest ciężkich w odbiorze, niekonsekwentnych, niespójnych na wielu płaszczyznach "światotwórstwa" - z wielu czerpię jednak sporą satysfakcję ze względu na wspomnienia właśnie z czasów szkolnych, licealnych i studenckich, gdy czytałem książek z serii najwięcej.

Niewątpliwie nadmiar nagromadzonych historii robił swoje i ciągłe popychanie historii filmowych bohaterów do przodu wciągało, jak ulubiona telenowela. Niby ciągle było to odcinanie kuponów od klasycznej formuły space opery a śledzenie bohaterów już w wieku emerytalnym mogło irytować. Ale w tle przewinęło się mnóstwo bohaterów wykreowanych na potrzeby EU, synów, wnuków, bękartów i klonów.

Ponadto reread chronologiczny uświadomił mi jak często próbowano nawiązywać do opowiedzianych już historii, łączyć fakty i wydarzenia i poczucie takiej spójności (czasem łatanej i trzymającej się na słowo) albo jej iluzja stanowiła dla mnie ogromną zaletę. Bo co prawda Legendy nigdy nie potrafiły się "dogadać" odnośnie skali konfliktu, tego na jakich zasadach operują walki w kosmosie i wielu, wielu innych detali, ale jak w jednym tomie było odniesienie do jakiegoś wydarzenia z książki sprzed kilkunastu lat to fanowi aż się ciepło robiło w serduszku. Dla mnie olbrzymią frajdą była znajomość niemalże całego starego kanonu, próba tłumaczenia sobie wielu różnych nieścisłości i ogarnięcie tego wszystkiego.

Podejrzewam, że nowy kanon zmierza w tym samym kierunku, regularnie "puchnie" od nowego kontentu, zmieniła się tylko proporcja na rzecz medium serialowego i komiksowego(?). Także fakt, że nowa trylogia wykończyła pewne możliwości i poziom stawki o jaką można walczyć w tej galaktyce sprawia, że obecne historie mają zupełnie inaczej rozłożone akcenty i motywy. Trochę też bez zaangażowania śledzę te książki między VI a VII epizodem wiedząc, że prawnych wątków nie da się już odratować. To jest dla mnie największa zmora tego kanonu - jedyny ratunek widzę tu w epizodach X- XII, które będą działy się kilkadziesiąt lat później a same będą chronologicznie rozgrywać się kilka lat później, jak stara i nowa trylogia by dać "okienko" czasowe na kontent EU.

najpiękniejsze, najpowabniejsze, najprzyjemniejsze w dotyku, najweselsze, najseksowniejsze, pełne szacunku, honoru, dumy narodowej, eterycznego powabu. Przynoszą uśmiech na usta dzieciom, pomagają nastolatkom w dorastaniu, a ludzi starszych delikatnie prowadzą przez ostatnie lata ich życia.

To nie ma tak, że dobre albo, że niedobre... Gdybym miał powiedzieć co cenię w Star Wars najbardziej powiedziałbym, że ludzi... xD

Stary kanon zwany również Legendami czy wcześniej EU był zdecydowanie fajny. Wysokiej jakości były tylko wybrane pozycje, co tyczy się zarówno komiksów jak i książek. Większość historii była średnia albo słaba, ale są takie które przywołują dobre wspomnienia. Mimo, iż jakichkolwiek re-readów nie robię (nie ma sensu jeśli chodzi o SW), to w dalszym ciągu staram się nadrabiać pozycje z Legend, których nie przeczytałem w czasach przed przejęciem marki przez Disneya. Te historie nie są najwyższej półki, (nie oszukujmy się - jest mnóstwo lepszych rzeczy do czytania niż SW), jednak to one rozpaliły i w dalszym ciągu podtrzymują moje zamiłowanie do uniwersum. Jeśli więc odpowiedź na tytułowe pytanie miałaby być "tak, dobre" lub też "nie, złe", to z całą pewnością odparłbym, że Legendy były czymś dobrym i nie żałuję, że powstały.