To wszystko brzmi pięknie 😊
Tylko, żeby nie przesadzili, żeby nie wyszło groteskowo.

Już nie takie scenariusze odrzucano i modyfikowane na rzecz publiki masowej i kultury pieniądza. Uwierzę, jak zobaczę w kinie.

Pojawiło się zdjęcie LG jako Harley

https://film.org.pl/wp-content/uploads/2023/02/joker-lady-gaga.jpg

Zdjęcia z planu, na których widzimy Lady Gagę jako Harley w kostiumie

https://twitter.com/ladygaganownet/status/1639619784496271362/photo/1

Trzy nowe zdjęcia

https://variety.com/2024/film/news/joker-2-photos-joaquin-phoenix-lady-gaga-dance-sequel-1235911515/

A trailer za tydzień

https://pbs.twimg.com/media/GKK309sa0AAro8B?format=jpg&name=small

Wleciał trailer

https://youtu.be/xy8aJw1vYHo?si=arPrOi64-X-pKSEF

wleciał nowy trailer

https://www.youtube.com/watch?v=1ZqXN6LELgQ&t=2s

film bardzo słabo sobie radzi i ma niezbyt pochlebne recenzje. Pewnie wobec tego wkrótce wleci na jakiś streaming typu Amazon czy coś

Zwykle staram się nie brać histerycznych recenzji na poważnie, ale tutaj naprawdę jest słabo.

Zacznijmy od tego, że trudno Folie à deux nazwać sequelem - to raczej przeciągnięty do granic możliwości epilog Jokera, jedynym autonomicznym wątkiem nieodnoszącym się do jedynki jest związek Arthura i Lee. Poza tym, coś w rodzaju hybrydy musicalu i dramatu sądowego, na sali zeznają kolejni świadkowie, których znamy z poprzednich części, a w międzyczasie zakochana para śpiewa jazzowe szlagiery w swoich głowach. Romans może nawet by się bronił, gdyby rola Gagi nie ograniczała się głównie do zapychania soundtracku, bo jej obsesja na punkcie samej idei Jokera, a nie jego postaci, stanowi interesujący kontrapunkt w stosunku do Harley w interpretacji Margot Robbie.

I to zakończenie... moooże grałoby, gdybyśmy mówili o niskobudżetowym indie-dramacie, a nie blockbusterze za 200 milionów dolarów. Mnie wydało się wymuszone i pretensjonalne. Na plus drugi plan, Gleeson i Keener wprowadzają do tego mini uniwersum ciekawe postacie.

Ciekawostka: jest tu chyba najmłodszy Harvey Dent jaki był w filmach, grany przez 27-letniego Harrego Lawteya.

Widząc bardzo słabe recki i oceny nastawiałem się na film, który wypadnie źle... i po seansie mam sporo uwag, ale nie zgadzam się z tym, że zasłużył na tak niskie noty.

Zaczynając więc od minusów to przede wszystkim słaba realizacja filmu. Środkowa część filmu ciągnęła mi się niemiłosiernie, a to przy odbiorze w kinie zdarza mi się rzadko. Za dużo tam wtórności, za dużo piosenek, które nic nie wnoszą a wydają się być tylko po to aby podkreślić, że to musical. Zgodzę się tu z tym co Vos napisał wyżej, że nie tyle jest to sequel co rozciągnięty do granic możliwości epilog jedynki. Za mało tu było nowości - powiewem świeżości miała być konwencja, ale ona nie wystarczy.

Co do konwencji musicalowej to odczucia mieszane mam. Nie byłem pewien czy tak ciężki temat jakim była jedyna da się kontynuować w tej formie i po obejrzeniu dalej nie jestem co do tego przekonany. Z jednej strony biorąc pod uwagę kim jest Joker i jego szaleństwo to koncept początek spoilera utworów granych w głowie koniec spoilera ma sens. Z drugiej strony standardowa narracja moim zdaniem lepiej oddaje ciężar filmu.

Na plusy na pewno gra aktorska. Fenomenalny drugi plan w postaci Gleesona, a i całkiem przyzwoity pierwszy plan w postaci Phoenixa i Gagi.

Scenariuszowo (pomijając to co wspomniałem na początku, czyli za mało tego na osobny film) jest ok. Harley, jej fascynacja, jej własne lekkie szaleństwo i romans interesująco wypada. Arthur/Joker - jego problemy, droga przez film, dalej jest dobrze acz nie dostajemy nic nowego w stosunku do jedynki. Zakończenie również kupuję.

Sumarycznie niestety całość wypada przeciętnie, acz na pewno nie tak tragicznie jak niektóre nagłówki recenzji głoszą.

UWAGA możliwe spoilery.

Zacznę od tego, że jako nastolatek z zamiłowaniem do ostrego metalu, w wręcz niemożliwy sposób stałem się też... Psychofanem Mother Monster. Kiedy dla większości ludzi Lady GaGa była tylko gwiazdeczką pop, ja zgłębiłem jej biografię i podejście do muzyki wraz z jej zamiłowaniem do makabry. Tak jak wielu turbo fanów dostrzegłem, że mimo, że robi pop, to jednak ma "metalowo-rockową duszę".
Lata minęły i z okresu psychofani się wyleczyłem ale dalej ją lubię i jadąc autem cyklicznie zmieniam płyty Therionu, Iron Maiden czy Nightwisha na jej.

Anyway, kiedy dowiedziałem się że dwójka Jokera ma być z GaGą, to brzmiało jak spełnienie marzeń i mogę od razu dodać, że moje oczekiwania zostały zaspokojone.

Joker 1 jak chyba nawet na Bastionie wspomniałem to dla mnie apoteoza morderczego szaleństwa, a dwójka przez musicalową konwencję zwłaszcza w scenach rozgrywających się w głowie Arthura (a może jednak Jokera?) to już w ogóle wyższe stadium rozwoju jego choroby psychicznej.

Doskonale oglądało się jedynkę i dwójkę razem w ramach maratonu w Cinema City. Czułem jedność między pierwszą a drugą produkcją i faktycznie, tak jak opisałem powyżej to po prostu kolejna faza mentalnego odjazdu.

Mrok, przygnębienie, choroba umysłu a w tym wszystkim oni - więźniowie Arkham w radosnej melodii Oh When the Saints are Marching In, kontrast, który tak mocno bije po oczach i jest jednocześnie tak dobrze współgrający jakby jedno drugiemu było przyrodzone.

W centrum tego wszystkiego on - Joker zimnokrwisty morderca bez wyrzutów, a może jednak biedny, zmaltretowany przez życie, ludzi i samego siebie biedny chory Arthur Fleck.

początek spoilera Dawno nie widziałem w kinie aż tak przygnębiającego odkupienia głównego bohatera. Tak, uważam, że w więziennym korytarzu ginie nie Joker, a Arthur Fleck. Widać to wyraźnie przy zakończeniu rozprawy sądowej gdzie Arthur bierze na siebie całą winę i przyznaje dodatkowo do matkobójstwa. A nawet w jego ucieczce, on nie wieje bo jest Jokerem, mimo, że naśladowcy chcą go uratować, on wieje tylko z miłości do Lee jako Arthur. Zaś po rozmowie z nią Joker umarł już na 100%. Patrząc po alternatywnym zakończeniu, gdzie Lee go zabija na tych schodach widać to jeszcze wyraźniej - tam Jokera już nie ma. Umarł. Został tylko jeszcze bardziej poniżony i zdruzgotany życiowo Arthur Fleck. koniec spoilera

Wrócę jednak do sali kinowej. Mimo ciężkiego charakteru filmu, zachował on wiele momentów, podczas, których można było się mega pośmiać, zwłaszcza jak się oglądało te muzyczne momenty dziejące się w głowie Flecka - jak zwykle ludzie w pełnym kinie w ogóle tego nie czuli ale OK. Śmiałem się wielokrotnie w trakcie seansu i w sumie tylko tyle mnie to obchodzi, że ja bawiłem się przednio. To był prawdziwy humor w stylu Lady GaGi, w stylu tego co sama prezentowała na koncertach grubo ponad dekadę temu - popową makabrę z nutą komedii w tle.

Jednocześnie rozumiem, że dla ludzi, którzy w ogóle jej nie znają z takiej strony to mogło być niezrozumiałe, ale dla mnie to był czysty fanserwis. Choć tu dodam, że jakbym miał się do czegoś przyczepić to jednak było ciut za dużo wokalu Joaquina, zaś za mało Stefani.

Arthur/Joker jako gwiazda więzienia to też było coś mega, scena jak początek spoilera daje buzi więźniowi przy licytacjach współosadzonych i klawiszy czy od razu go zabije czy nie koniec spoilera pokazała na wstępie jakiego zrezygnowanego z życia człowieka mamy przed sobą i jak ta rezygnacja znika. Jak w życiu Arthura i Jokera na nowo wschodzi (krwawe???) Słońce dzięki Lee.

Ech, tak czy inaczej. Dla mnie Joker 2 jest w ścisłym TOP najbardziej udanych filmów w tym roku. Bawiłem się doskonale, a co do ocen krytyków i ludzi zmanipulowanych krytyckim bełkotem - na pohybel...{tu wstawić jedno z polskich, najpopularniejszych wulgarnych określeń w liczbie mnogiej}!!!

Niestety obawiam się tu powtórki z The Acolyte, które też było krytykowane już przed premierą i przez niektórych wspomnianych powyżej w cenzurowanej części tekstu takim pozostaje do dzisiaj. Takie chore czasy mamy, a szkoda.

Dylogia Joker 😍😍😍

Czy komukolwiek się ten film w ogóle podobał?

Powiem szczerze, że mimo, że Joker 2 jest dla mnie rozczarowaniem i niezbyt dobrym filmem (dałem 4/10) to nie mogę przestać myśleć o tym jak skrajnie różne oceny wywołał. Ocen i recenzji oczywiście przybywa ale przykładowo zjechali bardzo ostro:

Na Gałęzi
Ponarzekajmy o filmach
Borys i Rock

i wiele innych "mniejszych" recenzentów.

Z drugiej strony taki Raczek dał 8/10, Pietrzyk z filmwebu 9/10 czy Bez Schematu 6,5/10 (ale głównie bronił) i generalnie jest trochę osób, którym ten film się naprawdę podobał i widzą w tym sequelu dobre dzieło filmowe.

Zadziwiające jest jednak to jak spolaryzowane są te oceny. Zwykle jest tak, jak w przypadku jedynki Jokera, że film generalnie się podoba i jest doceniony albo jak coś jest kiepskie to zdecydowanie krytycy wytykają te wszystkie wady. Tutaj jest to dla mnie niesamowite, że ludzie tak głęboko siedzący w filmach mogą się aż tak różnić co do nawet bardzo podstawowych kwestii jak scenariusz czy walory artystyczne. The Last Jedi to przy tym pikuś. Ja przeglądając te wszystkie opinie i mając swoje własne zdanie póki co stwierdzam, że ten film jest po prostu średni, który na wielu polach, zwłaszcza emocjonalnie po prostu na mnie nie zadziałał. Przykładowo piosenki czy rozprawa sądowa są po prostu średnie. Nie to, że złe. Średnie. Raczej nużą niż zachwycają. Jak ktoś chce zobaczyć jak się robi dramat sądowy to ostatnio oglądałem Anatomię Zła. Takie coś to ja rozumiem. Z drugiej strony coś w tym filmie (Jokerze 2) jest. Na papierze koncepty wydają się interesujące ale jak dla mnie realizacja, najogólniej mówiąc, po prostu średnio wypadła. Na pewno mam chęć obejrzeć ten film jeszcze raz i dać mu drugą szansę no ale za pierwszym razem nie pykło. Jestem więc gdzieś pomiędzy tymi skrajnymi opiniami. Widzę trochę plusów i wyraźne minusy no ale dalej jest dla mnie zagadką co ten film wyprawia z recenzentami. Mamy do czynienia z naprawdę nietuzinkowym dziełem

O jejciu jejciu. Bieda Niemiłosierna. Co to w ogóle miało być? Jedno jest pewne, jak dla mnie drugi (tegoroczny) po FURIOSA film, który nie miał prawa być zły, a okazał się Kupą Niemożebną. A Alien Romulus, którego hejtowałem od momentu ogłoszenia tytułu ("SUCKULUS!!!" ) okazał się być taką BOMBĄ.

Może na początek co jest tam dobrego:

- numery taneczno / wokalne są pierwsza klasa,
- Phoenix jest niesamowity, szczególnie w scenach fantazji, gdy jest Jokerem,
- Gaga jest MEGA. Co za charyzma, co za twarz, ruchy i ten głos,
- Gaga I Phoenix mają chemię,
- film wygląda dobrze i brzmi super, generalnie technicznie pierwsza klasa.

Co więc jest w tym taki kiepskiego, pytacie? Otóż największy zarzut to totalna bezkierunkowość tego filmu, i niestety brak jakiegokolwiek pomysłu na sensowne domknięcie części pierwszej. Chociaż, tak po prawdzie, to wszyscy wiemy że z Arthura Flecka Jokera być nie mogło. Twórcy filmu prawdopodobnie zdali sobie z tego sprawę i postanowili tej nieudanej, pre-alfa release wersji Jokera ukręcić łeb. Przy okazji desakralizując Jokera / Flecka, żeby nie inspirować potencjalnych świrów / naśladowców. Oczywiście to tylko takie moje teorio-spiskowe żarty, ale uwalenie potencjalnych następnych filmów w tym stylu okazało się 100% skuteczne

Można na siłę szukać być może interpretacji całej tej historii, ale moim zdaniem nie warto. Nikt za dużo myśli w stworzenie filmu nie włożył, więc nie ma sobie co głowy łamać. Jedyne co mnie martwi to to, że film dość wyraźnie okazuje pogardę ludziom słabym, chorym i skrzywdzonym. Tsk tsk tsk nieładnie Panowie.

Podsumowując: szczerze odradzam. Szkoda czasu. Film jest długi, dołujący i bezmyślny, marnuje świetnych aktorów, muzykę, piosenki, tańce i harce, postaci znane i lubiane. Ja miałem bilet w szokującej cenie 0PLN, więc ekonomicznego "BULU" dupy nie powinienem mieć, jakkolwiek 138 min w sali + godzina na dojazd to O WIELE za duża cena jak za takie badziewie. Lepiej iść na spacer, siłownię, spędzić ten czas z rodziną, w pracy, w kościele, grajac w gry, lub oglądając LOSTa, co ja powinienem był uczynić.

Ocena oldskulowa: 2! (dwója z wykrzyknikiem, albo dwa silnia, co jak wiemy jest dalej 2, i sytuacji nie ratuje )

PS byłem JEDYNYM widzem na sali. BRAWO! Oby tak dalej.

Właściwie tuż przed pójściem na seans drugiego "Jokera" odświeżyłem sobie pierwszą część. I to był strzał w dziesiątkę. Bo dużo o tym filmie można powiedzieć, ale to nie jest sequel. To nie jest osobna produkcja. To drugi akt tamtego filmu, który w logiczny i świetny sposób fabularnie kontynuuje upadek tego bohatera. Końcówka pierwszej części to wzlot, ale za nim idzie kolejny upadek i konsekwencje czynów. To wciąż ta sama historia, która tym razem zmierza do gorzkiej konkluzji i to mi się mega podoba.

Pierwszy film był genialny, zdecydowanie znajduje się w ścisłej czołówce kina komiksowego na mojej prywatnej liście. Drugi miejscami zawodzi, nie ma takiej siły rażenia, nie może powielać niektórych elementów, które świetnie zaskoczyły w pierwszej części, ale drugi raz się na nie nie nabierzemy. Zmienia się więc narracja, która dzieje się na trzech równoległych płaszczyznach. Jedna to smutny świat Arthura Flecka, w który wkrada się iskra nadziei, tylko po to by ostatecznie zgasnąć. Drugi to świat postrzegania Jokera, mediów i jego zwolenników, którzy widzą w nim buntownika, ikonę, ale nie dostrzegają w nim człowieka. Pięknie jest to zestawione z pierwszym światem, gdzie Fleck jest popychadłem, obiektem kpin, a tu dla innych ma być idolem, przywódcą, którym on jednak nigdy nie był i nie aspirował, by być. A już na pewno nie jest w stanie sprostać tym oczekiwaniom. Żeby nie pisać więcej, nie zasługuje na to by taki "śmieć" był Jokerem, co także wymownie zostało tu pokazane. Trzeci świat to świat w którym Arthur chciałby żyć, w którym jest Jokerem, ale jakby z innego uniwersum. To świat jego wyobrażeń, w którym coraz mocniej się zamyka. To też jest świat piosenek (i do tego wrócę), które klimatem często nie pasują do reszty. Ale jednocześnie są zrobione tak, by miały wpływ narracyjny. Podoba mi się przechodzenie w ten świat, którego z biegiem filmu jest więcej i więcej. Kiedy Arthur nie jest w stanie słuchać procesu i doświadczać kolejnych trudów rzeczywistości, wchodzi w świat wyobraźni i zamyka się w nim.

Fajne jest tu to, że Joker dla każdego jest czymś innym. Dla jednych zbrodniarzem, dla innych ikoną, a dla Flecka maską, która pozwala mu stanąć na nogi, nabrać pewności, bronić się, ale też popada przy tym w obłęd. Podoba mi się kolejny wzlot w sondzie i to jak brutalnie sprowadzono go na ziemię i jak to go zmienia.

No i wątek miłosny, który jest, a którego nie ma, bo działa inaczej on na różnych rzeczywistościach. Tylko w tej fikcyjnej, to prawdziwa miłość i akceptacja, której tak bardzo Arthur pragnie. Harley z jej agendą jest tu świetnym dodatkiem.

Ekstra są też pewne smaczki, do uniwersum. Nienachalne, ale fajne, jak poranienie twarzy jednego z bohaterów (pewnie już za dużo napisałem). Nie mówiąc już o końcówce. Zamyka ona tą tragedię w dość intrygujący sposób. Warto patrzeć na to co się dzieje w tle. No i żart w środku a propos tego, że to nie jest to na co widzowie czekali.

Aktorsko nadal rewelacyjnie. To co robi Joaquin Phoenix to jest mistrzostwo. Świetne role mają też Lady Gaga i Brendan Gleeson.

Natomiast największy problem to oczywiście cześć musicalowa, która rzuca cień na realizację i odbiór całości. Rozumiem założenie, że dalej i dalej jest jej więcej i zupełnie nie pasuje ona klimatem do reszty. Z tym nie mam problemu. Nawet jeśli często nie wpada ona w ucho, tylko jest... (to akurat pewnie kwestia gustu), to jednak problem mam z czymś innym. Zabija ona tempo filmu, które siada w pewnym momencie. Myślę, że bardziej dynamiczne i wyraziste utwory, mogły by tu lepiej zadziałać. A na pewno chciałbym by ta cześć była krótsza nie w ilości piosenek, ale w tym ile one trwają, by bardziej były przerywnikami. Z drugiej strony doskonale rozumiem, że bez tego ciężko jest pokazać to jak on się zamyka we własnym szaleństwie. Bardzo mi się podobają te fragmenty, gdy mamy szansę zobaczyć jak Arthur śpiewa w realnym świecie, a jak brzmi to w jego iluzorycznym obrazie.

Tak jak wcześniej istotny był "Taksówkarz" tak w tym filmie, to co widzę (poza musicalem), to przede wszystkim kołacze mi się w głowie "Zbrodnia i kara". Zbrodnia, która nie uwolniła Raskolnikowa, nie uwalnia też Flecka. A bohater musi wypić piwo, którego sobie sam nawarzył, co zresztą go przerasta. Jeśli ktoś liczył, że po pierwszym filmie zobaczymy złoczyńcę Jokera, pełnego zbrodniczej werwy, to srogo się rozczaruje. To dokładnie dalszy ciąg upadku Flecka, w którym Joker dał mu trochę złudnej nadziei, uwolnił w nim chwilowo pokłady energii, ale jednocześnie to maska, która go nie zmienia. Pustka, lęki czy nierozwiązane problemy zostają nierozwiązane, a w dodatku dochodzą kolejne. Całość się kumuluje, narasta. Maska to za mało by się z tym wszystkim zmierzyć, nawet jeśli pomaga na pewnym etapie, to jest to zaledwie pożyczka, którą trzeba szybko spłacić bo odsetki rosną. I to mi się tu właśnie najbardziej podoba. A jak jeszcze doda się, że ta historia nie jest samodzielnym bytem, to absolutnie nie dziwi mnie odbiór. Ja to jednak kupuję i wciąż jeszcze analizuję sobie ten film w głowie.