A właśnie - czytałem Kroniki Czarnej Kompanii - pierwsze 5-6 tomów i faktycznie zauważyłem sporo wspólnych motywów, większych i mniejszych do Ogrodów Księżyca tzn. na odwrót, Eriksona dosyć mocno zainspirowały pewne wzorce fabularne, rzekłbym, że nawet na granicy plagiatu, ale musiałbym ponownie przeczytać.

Oczywiście obie serie zamierzam dokończyć a w zasadzie przeczytać od samego początku ... kiedyś XD

Nie zachęcacie, ale ludzie na grupie na FB wydają się urzeczeni tym światem, więc ocenię sam.

Póki co mogę powiedzieć, że to tak generalnie nie jest "mój" setting. Przykładowo takie Archiwum Burzowego Światła urzekło mnie prawie natychmiastowo, tu jest dużo ciężej poczuć ten świat. Dużo osób mówi, że do tej serii trzeba mieć sporo cierpliwości, ale ta cierpliwość jest wynagradzana. Zobaczymy

W ogóle to słucham na Spotify podcast Ten Very Big Books, w która 2 osoby czytają po raz pierwszy, jedna po raz drugi i dyskutują rozdział po rozdziale o tym co zrozumieli. Przyznam, że całkiem fajnie się czyta puszczając sobie to co jakiś czas. Jest tam jedna dziewczyna, która co rozdział mówi, że nic nie rozumie

Twoja niejasna i niejednoznaczna recenzja spowodowała, że masz mnie i moje 70PLN na sumieniu. Nadrobię zaległości z Marklund i Lackberg oraz może machnę kilka kotów, i w lipcu, leżąc na plaży w Albanii, zajmę się Eriksonem. ~

Mam lekkie wyrzuty sumienia, że zaintrygowałem Cię serią, inne osoby też gdzieś tam na nią zwróciły uwagę, po czym olałem sprawę. Po prostu wchodzenie na Bastion wypadło z mojej codziennej rutyny, plus dużo zajęć ostatnio, no i wyszło jak wyszło. Ale już jestem, czuwam, czytam. Dobrze, że założyłeś temat; sam się nosiłem z takim zamiarem, ale nie umiałem się do tego zabrać.

Czytając Twoją reckę pierwszego tomu, szczerzyłem się cały czas jak głupi. Ty jeszcze nie wiesz, ale jak tak odebrałeś pierwszy tom, to jesteś pełnokrwistym Malazańczykiem, tylko jeszcze sobie tego nie uświadomiłeś Mój odbiór "Ogrodów" za pierwszym razem to było jakieś "3/10, dramat, nie chcę więcej!" Zupełnie nie umiałem się wciągnąć (na szczęście, kupiłem całą sagę za jednym zamachem, więc kontynuowanie było poniekąd musem). A spójrz na mnie teraz

Nie pamiętam, ile z tego napisałem wcześniej, więc wybacz, jeśli się powtórzę. "Ogrody księżyca" powstały znacznie wcześniej i dłużej niż kolejne tomy. Erikson napisał je w latach 1991-1992, po czym żaden wydawca nie chciał zaryzykować i ich wydać, ukazały się dopiero w 1999 roku po licznych zmianach. To była książka na której Erikson wprawiał się literacko i to czuć, raczej ogólnym konsensusem wśród czytelników jest, że "Ogrody" to najsłabszy tom. To raz. Dwa, że jak już zapewne sam zauważyłeś, próg wejścia jest nadzwyczaj wysoki. Erikson wrzuca nas w środek intrygi, nie wyjaśnia nic, nie prowadzi czytelnika za rączkę, właściwie jakby mu nie zależało, czy się zainteresuje i pociągnie dalej, czy nie. Jednemu to się spodoba, drugiemu nie i po stu tronach stwierdzi, że nie jego bajka. Myślę sobie, że to też sposób na odsianie tych, którym brak cierpliwości, bo Erikson wymaga od czytelnika multum cierpliwości. Pod tym względem to przeciwny biegun niż np. Sanderson, gdzie zaczytasz czytać i już po chwili jesteś wciągnięty, wszystko ogarniasz, wszystkich lubisz i jest jedno wielkie "jej, ale fajnie". Tu, moim zdaniem, jak po stu stronach nie chcesz rzucić książki w ch** to już jesteś kimś wyjątkowym Ja chciałem. I po 400, 600 i po zakończeniu również. Praktycznie nic mi się nie podobało, kręciłem nosem itd. Także widzisz, Mossar, jeśli całość oceniasz na 8/10, to... o kolejne tomy jestem spokojny.

Warto tylko wiedzieć kilka rzeczy. Erikson to antropolog i archeolog i to czuć w kilku aspektach. Po pierwsze, w bogactwie świata przedstawionego - na razie go tylko liznąłeś, poznałeś kilku bogów, usłyszałeś o konflikcie Imassów z Jaghutami, pojawili się Tiste Andii i właściwie niewiele ponad to. Tu jest jeszcze całe mnóstwo do odkrycia. Co prowadzi mnie do drugiej kwestii - nigdy nie dowiesz się wszystkiego. Jak w świecie rzeczywistym, gdzie rekonstruujemy historię ze źródeł jakie mamy, niekoniecznie dobrze. Są rzeczy których się dowiesz, i są rzeczy których będziesz się mógł tylko domyślać, łączyć pojedyncze kropki kreską i mieć nadzieję że ci się udało. Mamy tu do czynienia ze światem, który ma tysiące lat historii - wiele informacji zaginęło, wiele jest ukrytych, a niektóre z postaci same mają tysiące lat i mogą nie czuć się skłonne dzielić się swoją wiedzą. Bohaterowie Malazańskiej mogą kłamać, mogą sami nie wiedzieć i przez to rozprowadzać błędne informacje. Historia tego świata to jedna wielka mozaika, gdzie dostaniesz kilka fragmentów, z czego parę będzie do siebie pasowało, a parę będzie wisiało w powietrzu i co najwyżej sugerowało, jak mogło być. Nie nastawiaj się na pełne zrozumienie. Dla mnie to coś świetnego, bo to ogromne paliwo dla spekulacji, teorii, rozkmin, wyszukiwania smaczków które podpowiedzą to i owo. Podejrzewam, że masz podobnie, no ale nie każdy to lubi. Nikt ci tu niczego nie poda na tacy, musisz sobie wziąć sam. Na domiar "złego", Erikson też lubi bawić się z czytelnikiem i prezentować niektóre sprawy, wydarzenia, postacie w jednym świetle, żeby z czasem, stopniowo, zmieniać twoje podejście do nich i w końcu złapiesz się za głowę, jak sobie przypomnisz, jak kiedyś odbierałeś X czy Y.

Z faktu mozaikowego wynika też inna rzecz. W Malazańskiej nie ma czegoś takiego jak główny bohater. Czy nawet ekipa kilku, których można nazwać głównymi. W drugim tomie nie wróci spora część ekipy z pierwszego, za to pojawią się nowi. W trzecim znowu wróci sporo z pierwszego, ale nie z drugiego (oba dzieją się równocześnie, tylko na innych kontynentach). W czwartym znowu ktoś tam wraca, a inni nie. I tak dalej. Oczywiście, wszyscy z czasem gdzieś tam się pojawiają, w mniejszym czy większym zakresie. Nikt nie zostaje zapomniany. Ale to nie historia jednej grupy bohaterów, więc nie oczekuj, że będziesz szedł przez dziesięć tomów ręka w rękę z Paranem czy Anomanderem. Nie będziesz. Oczywiście, są takie postacie, które pojawią się w większości tomów, są takie z tomu 1 które pojawią się i w 10, i jakby się uprzeć, to da się wybrać tych "główniejszych".

Wraz ze zmianami postaci, z perspektywy których obserwujemy wydarzenia, zmienić się też może chronologia wydarzeń - seria nie idzie krok po kroku, czasem się cofamy, szczególnie w pierwszej połowie, oczywiście z dobrych powodów. Jest np. taka scena w tomie drugim, która pojawia się potem z innej perspektywy w tomie czwartym, a w tomie piątym dowiadujemy się o niej nowych informacji. Cała Malazańska to takie puzzle, które sobie układamy, doczytujemy (jest Malazan Wiki - na razie omijaj szerokim łukiem, bo jak tam łatwo sobie zaspoilerować, to o Panie), dopytujemy (jeśli coś będzie gdzieś niejasne czy będziesz się nad czymś zastanawiał, to zapraszam do pytania, odpowiem czy dobrze kminisz, czy coś się jakoś łączy czy też RAFO ). Trzeba czytać uważnie.

Ja zawsze radzę, żeby Malazańskiej dać szansę do trzeciego tomu. Szczęśliwie, nikt mi jeszcze rzeczywiście nie odpadł xD Odpaść po/w trakcie pierwszego to jak stwierdzić że sześciosezonowy serial jest słaby po ośmiu minutach pilotowego odcinka. Odpaść po drugim to jak odpaść po 2/3 sezonu. Już coś tam wiesz, ale nie wiesz nawet do czego ten sezon zmierzał, jak się skończy, a co dopiero jaki mają plan na kolejne, co się zmieni, jak będzie z jakością itd. Jeśli po trzecim nie zażarło, to już bym radził odpuścić, bo co prawda pominie się to, co najlepsze, ale jednak poznało się już smak Malazańskiej i jeśli niechęć jest na tyle silna, że chce się odpuścić, to nie ma sensu ciągnąć dalej. Choć ja tylko tak teoretyzuję, bo podejrzewam, że ludzie którzy chcieliby zrezygnować po trzecim tomie to promil ogółu czytelników serii. No właśnie, wspomniałem o pominięciu tego, co najlepsze. Moim zdaniem Malazańska z tomu na tom robi się coraz lepsza. Im więcej wizji Eriksona widzimy, tym bardziej imponuje. Im więcej kawałków mozaiki układamy, tym bardziej się wkręcamy. Mój ulubiony tom to tom 10 - "Okaleczony Bóg". Kurwwww... co tam się działo. Mój drugi ulubiony tom to 9. Potem 8. Potem 7. I tak dalej. Chociaż właściwie od 2 wzwyż to już jak pytanie, które swoje dziecko kochasz bardziej. Stopniuję, ale lubię wszystkie. W przeciągu roku mam zamiar zacząć re-read i zobaczyć, czy może odkryję tom 1 na nowo xD

Przeczytałem sporo serii fantasy, lubię myśleć, że z tych najważniejszych, najlepszych - większość. Z takich rzeczy, które, wydaje mi się, mogłyby namieszać w moim rankingu, zostały mi jeszcze "Kroniki Królobójcy" (bardzo dobre opinie, tylko autor od 10 lat nie wydał finałowego tomu i wydaje się, że szanse na niego coraz bardziej maleją, więc się wstrzymałem, po co się denerwować xD) oraz "Kroniki Thomasa Covenanta" - wyszło w Polsce tylko kilka tomów i to dawno temu, obecnie nie ma żadnego zainteresowanego tym wydawnictwa; mam plan zażyczyć sobie to na urodziny w oryginale, bo ileż można czekać). Nie chodzi mi tu o przechwalanie się, tylko pokazanie, że coś tam o tym gatunku wiem, i stwierdzenie z następnego zdania nie wynika z ignorancji. A brzmi ono: moim zdaniem, Malazańska to najlepsza seria fantasy, nie ma sobie równych. Skalą, rozmachem, epickością. Pomysłem na kreację świata, na fabułę, to jak jest rozwijana i dokąd prowadzi. Postaciami, spośród niektórych niektórzy z czasem są człowiekowi jak brat. Emocjami. Kilka razy dosłownie płakałem. Drań umie wzruszyć. Czy przywalić tam, gdzie boli. Czy zaprzeć dech w piersiach epickością tego, co tu się właśnie stało. Jeśli miałbym wskazać top 5 najbardziej epickich, zapadających w pamięć momentów w literaturze, z miejsca podaję cztery z Malazańskiej i jeden z ostatniego tomu Koła Czasu (tak, Sanderson ).

PS. Co do mapki w polskim wydaniu - ktoś się żalił, że nie ma. To mu odpisali, że jest, tylko na końcu. Sprawdzałeś tam? Ja jeszcze tych nowych wydań nie mam, czekam na tom 3 i 4 w czerwcu, żeby zamówić zbiorczo. Ale w starych wydaniach była.

PS 2. Fajne i krótkie podsumowanie Malazańskiej jest w tym tekście: http://bestfantasybooks.com/best-epic-fantasy.html

PS 3. Co do wydań polskich, to plan jest taki, żeby w przeciągu roku wyszło wszystko. W kwietniu wyszły tomy 1-2, w czerwcu będą 3-4, w wakacje (lipiec?) dwa zbiory nowelek o dwójce nekromantów (pojawiają się w tomie 3). Tyle z pewnych info. Zakładając podtrzymanie tempa, widzę tomy 5-6 we wrześniu, 7-8 w listopadzie, a po nowym roku 9-10. Oczywiście różnie może być, obsuwy się zdarzają, szczególnie w czasach COVIDowych, ale jestem spokojny, że w przeciągu roku całość wyjdzie.

Przeczytałem jakiś czas temu. Fajne. ~

Po pierwsze primo - zwalniam Twoje, Mossarze, sumienie z moich 70PLN.

Po drugie primo - nie łapię o co chodzi z tym wysokim progiem wejścia. To dobrze, że na początku jest dużo stron z listingiem osób. Gruba księga, dużo ludków, dużo się dzieje raz tu, raz tam, to i łatwo oszukać kim jest ktoś widziany 1000 loców temu. ~ Własna historia, magia, wierzenia? I super. A niby co było wiadomo w grudniu 86 o człowieku, który nadszedł od północy, od Bramy Powroźniczej? O jego znakach, eliksirach, całej reszcie? ~ Super, że świat jest kompletny i przerośnięty. No i ma mapki. ~ Na Kindelku ciut upierdliwe, ale da się z nich korzystać.

Po trzecie primo - jedyny zarzut, to to, że książka wciąga, ale nie zasysa. Ciekawi co będzie dalej, ale "zbiorowy" bohater nie spowodował u mnie stanu jeszcze kilka "Loców", no przynajmniej do następnych gwiazdek, to nic, że 3 rano, jutro odeśpię. ~ Jak mi się ziewało, to odkładałem. Fakt, że z kontynuacją nie musiałem czekać, wstawałem rano, na leżaczek i jechałem dalej.

Czytam dalej. ~

Czekałem na tego posta jak dziki, codziennie sprawdzałem latesta czy to już xD

Sznur Psów to pierwszy poważny cios emocjonalny w serii. Ten finał, bezsens tego, ten triumf maluczkich... ech. Promqual.... i Mallick, ty ch**u

Miłoby było zobaczyć ich ponownie, ale nie jest mi to zupełnie potrzebne. Ten watek jest właściwie zamknięty.





Teraz tylko czekać na 30 czerwca. Zabawne. W tym samym momencie wychodzą dwa tomy Malazańskiej, Rytm Wojny II i The Rising Storm. I książka SW, na którą bardzo czekałem chyba zostanie zepchnięta na dalszy plan.

Preorderek złożony, teraz tylko czekać. Jeszcze tylko 3 lata zanim wyjdzie 5 tom ABŚ i biorę się za lekturę xD
Co do MKP. 3 tom to raczej samograj, wraca sporo znajomych twarzy, jest epicko etc. Nie piszę więcej, pogadamy w lipcu Czwarty... to coś INNEGO. Ale bardzo ciekawego. Kolejny element układanki, tylko nie taki, jak byś się spodziewał. Ech, mogliby wydawać szybciej, teraz człowiek będzie czekał na kolejne recki Mossara xD

Wie. Można. Bauchelain i Korbal Broach pojawiają się po raz pierwszy w trzecim tomie Malazańskiej - "Wspomnieniu lodu" (premiera u nas pod koniec tego miesiąca). I to ich jedyny występ w głównej serii - potem pojawiają się właśnie w nowelkach dedykowanych ich szacownym osobom. Część dzieje się przed "Wspomnieniem...", część po. Ogólnie znajomość "Wspomnienia..." nie jest wymagana, można czytać same nowelki. Jest ich sześć, w Polsce będą połączone w dwa tomy zbiorcze po 3 w każdym. Mają wyjść w wakacje, więc jeśli się interesujesz, to może warto poczekać i wesprzeć naszego wydawcę

Jest też siódma nowelka, "Upon a Dark of Evil Overlords", obecnie dostępna jedynie jako... zdjęcia rękopisu na oficjalnym fanpage`u Eriksona na Facebooku. W zeszłym roku Steven zrobił fanom taki prezent/zabawę, że codziennie publikował jedną stronę tej nowelki. Powiedział że jak ktoś chce, to może sobie na koniec zebrać i wydrukować Oczywiście ukaże się też drukiem, ale na razie bez konkretnych dat. Ogólnie Erikson ma kontrakt na jeszcze trzy kolejne nowelki, więc łącznie ma być ich dziewięć.

Oczywiście zachęcam do zapoznania się też z główną sagą.

Powiedz mi jeszcze Shedao, bo (spoiler do pierwszych rozdziałów tomu 3) początek spoilera we "Wspomnieniu lodu" pojawiają się ci panowie - wydaje się, że na razie zaliczają tylko cameo. Czy to oznacza, że po przeczytaniu tomów 3&4, jeśli by mi się bardzo nudziło, to mogę przeczytać te talesy Bauchelaina i Korbala? Czy to bardziej coś do przeczytania po głównej sadze? koniec spoilera

Ilość dziwnych wątków, tajemnic nie była dla mnie problemem. Problemem było odnalezienie się w stylu Eriksona, stylu, w którym autor niczego nie tłumaczy. Wszystko trzeba samemu ogarnąć po krótkim zdaniu albo zachowaniu postaci. Przez to nie raz nie wiedziałem dlaczego ktoś coś robi, dlaczego ktoś jest wkurzony, gdzie ktoś jest i co zrobił, czy żyje, czy nie, itd. W Bramach pewnie jest podobnie, ale na tym etapie już byłem do tego przyzwyczajony i powiem więcej, podoba mi się takie prowadzenie fabuły.

Ponadto w Ogrodach trochę byłem rozczarowany końcówką. Teraz jak o tym myślę to nie bardzo wiem dlaczego Myślę, że dlatego, że te wszystkie rasy, kontynenty, ugrupowania już dla mnie więcej znaczą niż wtedy.

-Bez przesady, chyba nie widzieliście trudnych lektur. Jest glosariusz, jest dramatis personae, mapa. Wątki bardzo szybko zaczynają się łączyć i zazębiać. Fabuła specjalnie zakręcona i skomplikowana nie jest. Od połowy to już się leci na luziku. Nie zawsze musi być 10 postaci na krzyż, przewidywalna do bólu fabuła i wszystko podane prosto i przyjemnie na tacy bez żadnych tajemnic, sekretów i głębi.

Cieszy mnie, że tak odebrałeś "Ogrody". Podejście like a pro, widać po prostu, że swoje już w życiu przeczytałeś i Ciebie ostrzegać nie trzeba było. Ale jesteś w mniejszości . Ja przed "Ogrodami" wolę ostrzegać, bo uważam że lepiej, żeby po nich ktoś miał taką reakcję jak Ty, niż żeby wbił w nie bez ostrzeżenia, odbił się i zrezygnował z czytania kolejnych części. Wolę usłyszeć "eee, Shed, przesadzałeś", niż "i czym ty się w ogóle jarałeś, nie wciągnęło mnie więc nie ma sensu dalej ciągnąć" (więc się zabezpieczam, żeby na to móc odpowiedzieć: "to normalne, wciągnie cię dalej, czytaj" ).

Nieprzewidywalność to jedna z głównych cech zarówno tej serii jak i autora, o czym przekonasz się biorąc kolejne tomy do ręki. W sensie, że czytając serię człowiek ma swoje przewidywania odnośnie tego o czym będzie kolejna książka, a tu okaże się, że byłeś totalnie w błędzie i nawet nie miałeś szansy przewidzieć tego co Erikson sobie umyślił na dany tom XD

Bezedura! ABŚ czytał?! Ja akurat powtórzyłem 3 pierwsze tomy i Ogrody czytałem równolegle z Rytmem. Widzę mnóstwo podobieństw miedzy tymi dwoma seriami, na czele z liczbą dziwnych wątków, postaci, wydarzeń i tajemnic. Jako fanboy Sandersona i ABŚ niemal od razu wkręciłem się w Malazańską.

Nie, nie czytałem ABŚ. Ale zbieram i przeczytam za 3 lata. Właśnie dlatego, żeby uniknąć powtarzania sobie takich wielkich knig przed każdym kolejnym tomem, co wiem, że musiałbym robić, bo nie dość, że odstępy między tomami są spore, to ja mam bardzo słabą pamięć. Dlatego czekam, aż Brandon ukończy pierwszy pięcioksiąg i wtedy ruszam do akcji.
Dostrzegam jednak sporą różnicę w ekspozycji świata między Eriksonem a Sandersonem (mówię na podstawie wszystkiego co wydał MAG poza ABŚ i "Rozjemcą" - czyli de facto z większych serii mam tu Mistborna). Brandon wprowadza czytelnika w książkę w sposób klasyczny, daje nam POV jakiegoś bohatera, może dwóch, dopiero potem to rozszerza (nie pamiętam jak to było na początku, ale mam ciężkie wrażenie, że świat Mistborna poznawaliśmy oczami Vin, a inne POV doszły później). Powoli i konsekwentnie ukazuje nam zasady rządzące światem, rozjaśnia system magii, relacje polityczne itd. A Erikson? Hurrr wielka bitwa, za kim właściwie jestem? Nie wiem xD, chyba za tym imperium... ci Podpalacze Mostów wydają się być głównymi bohaterami... o, jak to większość zginęła? Pierwsze -set stron "Ogrodów" to była dla mnie walka o to, żeby nie utonąć w narracji i mniej więcej ogarnąć kto i co, a są rzeczy, jak np. system magii obowiązujący w świecie Malazańskiej, którego w pełni nie rozumiem po dziś dzień. Brandon ci mówi wszystko i przy okazji dba żebyś się w tym nie pogubił, Erikson mówi ci absolutne minimum i zupełnie się nie przejmuje czy umiesz to sobie poskładać. Stąd moja (zgadzająca się z większością internetów) opinia o wysokim progu wejścia. Nie niemożliwym czy nie do przebicia się, oczywiście, to nie tak, że trzeba czytać z jakimś leksykonem, czy rozważać każde słowo, ale jak na sagę fantasy jest to naprawdę niełatwy początek. Subiektywnie - cięższego dla mnie nie napotkałem.
Zgadzam się, że są między twórczościami Eriksona a Sandersona przeróżne podobieństwa (takie, jakie wyliczyłeś). Obaj piszą z rozmachem itd. Ale w przypadku progu wejścia różnicę dostrzegam zasadniczą.

Jak już pisałem, nie znacie się i nie wiem czy Wam wierzyć, że każdy kolejny tom jest lepszy, ale jeśli tak jest, to ale się jaram!!!

Nie chciałbym zawyżyć Ci oczekiwań, żeby nie przyszło potem rozczarowanie. Więc podkreślam: to tylko moja opinia, a są różne, ludzie bywają z niektórych tomów niezadowoleni, są tacy których finał rozczarował (dla mnie totalny absurd, ale czuję się w obowiązku podkreślić, że takie podejście istnieje), dla niektórych tylko drugi i trzeci tom a potem to już z górki, są tacy co powiedzą że po szóstym już by mogło więcej nie być itd. Ile ludzi, tyle opinii. Także nie podchodź z nastawieniem "no, ma być z każdą stroną coraz lepiej", bo wiesz... sam ocenisz.

Ale zdecydowanie masz się na co jarać

Czyli tomy 5 i 6 raczej odpadają w sierpniu?

W ogóle z tego co rozumiem to oni w MAGu chcą sobie zrobić małą wakacyjną przerwę. Z Cosmere też brakuje ostatniego Białego Piasku, szykują się nowe wydania Mistborn. Ktoś zapytał kiedy i powiedzieli, że to jest temat na jesień, bo po tym rzucie z 30 czerwca mają zamiar zrobić przerwę.

Na mnie nie, ale zamówiłem dosyć późno bezpośrednio z MAGa.

Ale i tak czytam Rytm Wojny II, a potem The Rising Storm, więc mogę poczekać. Myślę, że w moim przypadku nie ma co się spieszyć z Malazańską

Suabo, u mnie paczuszka była już 30.06
Oczywiście obowiązkowy lans na discord też był
https://ibb.co/W2N65HQ

Z jedynką się mogę zgodzić. Tzn. tu też mam pewien problem. Uważam, że brutalność, cynizm, posępność jest jednak pewną cechą charakterystyczną tej serii, ale pod tym kątem bardziej podobały mi się Ogrody. Tzn. wystarczyłoby mi gdyby ta brutalność była obecna np. tylko w wątku Felisin albo tylko Coltaine`a, a tak to, subiektywnie patrząc, było tego dla mnie za dużo. Jednocześnie nie odbieram tego jako minus tej książki - raczej jako kwestię mojego nieprzyzwyczajenia, bo z Cosmere przyzwyczajony jestem do luźniejszego prowadzenia fabuły.

Z 2) się nie zgadzam. Tzn. zupełnie mi to nie przeszkadza. Gdy robi się to w SW na siłę jakimiś cudownymi ozdrowieniami pokroju Maula to przewracam oczami, ale w Malazańskiej to jest właściwie częścią tego świata, tego systemu magicznego i pasuje mi to w 100%.

A ja czekam i czekam na moje tomy 3 i 4.. i właśnie przed chwilą książki zostały wysłane

Cóż, mam nadzieję, że te zawyżone oczekiwania względem Bram to nie przeze mnie, tylko się naczytałeś na necie (). Bardzo staram się tu nie budować Wam oczekiwań, właśnie żebyście uniknęli potem rozczarowania. A jak już się dzielę jakąś opinią, to mocno podkreślam, że to tylko moja, prywatna i często niepodzielana przez innych. Mam nadzieję, że mi to wychodzi. Nie chciałbym Wam tu napompować oczekiwań tak, że potem już nic im nie sprosta.

I mkn, przepraszam że zaspoilerowałem Ci końcówkę, tego staram się unikać jeszcze bardziej, no ale jak widać... Ogólnie ciężko mi pisać z Wami o tych książkach meandrując między unikaniem spoilerów i budowania nierealistycznych oczekiwań, TO NAPRAWDĘ NIE JEST ŁATWE xD

Co do 1). W pewnym stopniu pozostaje to przez całą serię, nie ma co ukrywać. Choć w sumie to cecha wielu "większych" sag fantasy - spójrzcie tylko co wyczynia Martin czy Cook. Choć rozumiem takie odczucia po Bramach, Sznur Psów to chyba jeden z najintensywniejszych festynów brutalności w Malazańskiej. Cała saga taka nie jest, ale oczywiście będą jeszcze momenty - czy nie tylko momenty - gdzie jest ciężko pod tym względem. Mi to się osobiście nie rzuciło specjalnie w oczy podczas lektury, no ale każdy ocenia inaczej.

2). Tu niestety się nie dogadasz z Eriksonem. I w sumie ze mną też, bo będę bronił tego rozwiązania do upadłego. Czemu?
początek spoilera Ano, bo takie są zasady tego świata. To wpisuje się w jego systemy magii, w stylistykę serii. Oczywiście to samo w sobie jeszcze niczego nie broni, bo można stwierdzić że "to ch**owa stylistyka" i tyle
Z początku może to faktycznie przytłoczyć czy wręcz odrzucić, w końcu człowiek jest raczej przyzwyczajony, że martwi powracający do życia "w jakiś sposób" to deus ex machina słabych twórców, którzy najpierw chcą zaszokować, a potem z tego się wycofują bo im źle idzie narracja bez ulubionego bohatera/albo fani się denerwujo. Tu, no cóż, od początku właściwie widzimy, że granica między światem żywych i martwych jest płynna. Wystarczy żebyś był wystarczająco potężny lub sprytny (lub twoi kumple byli) i może coś zakombinujesz. A może wystarczy że będziesz miał szczęście (lub pecha). Kraina zmarłych to po prostu kolejna kraina (no, mniej więcej) i w śmierci nie ma tego mistycznego, ostatecznego elementu. Tak jest i tak będzie. Trzeba to zaakceptować, albo będzie denerwowało dalej. Taki urok tego świata. Także jeśli ktoś tu umiera, to... może umiera, może wróci w jakiś sposób. Warto podkreślić, że jeśli już, to najczęściej "w jakiś sposób" Oczywiście, są tu też śmierci ostateczne i znaczące. koniec spoilera

3). Bohaterowie kroczą po świecie mającym tysiące, setki lat tysięcy historii. I to czuć. Upadłych cywilizacji i dawno zapomnianych wojen jest tu całe mnóstwo, tak jak i starożytnych zagrożeń które gdzieś tam w jakiejś formie czyhają. Pamiętajmy, że autorem tu jest człowiek z wykształcenia (i pasji) będący archeologiem i antropologiem. To mocno widać.

No to na koniec mówię, że już żadnego tomu nie zachwalam, wszystkie są OK i tyle - w ten sposób nie będzie zawyżonych oczekiwań, a najwyżej mile się zdziwisz !

Mam też nadzieję, że w końcu trochę puzzelków do składania więcej będzie, bo na razie tak średnio - albo nie ma albo jestem zbyt tępy.

W końcu będzie. Póki co nie - i nie sądzę żebyś coś przegapił. Na razie poznajesz kilka losowo rzuconych na planszę puzzelków. I tak to jeszcze trochę potrwa. Jesteś po drugim tomie, osiem jeszcze przed Tobą. Ogólnie mam wrażenie - i uwaga, bo to tylko moje wrażenie - że pierwszy pięcioksiąg sagi to "Pytania", a drugi - to "Odpowiedzi"**. To nomenklatura wymyślona przeze mnie, której - wg. mojej wiedzy - nikt inny nie używa, więc proszę się specjalnie nie sugerować. Chodzi mi o to, że przez pierwszą połowę sagi poznajemy postacie, autor rozstawia je tam, gdzie mają się znaleźć, powstają nowe wątki, powoli gdzieś tam to wszystko się zaczyna wiązać razem, ale jednak jeszcze delikatnie. Ważniejsze póki co są mniejsze historie (no, jeśli nazwać np. Sznur Psów "mniejszą"). Dopiero gdzieś od szóstego tomu zaczynamy widzieć mozaikę lepiej, szerzej. I z każdym kolejnym jest tego coraz więcej. To nie znaczy oczywiście, że wcześniej ciągle tylko Erikson rzuca w nas nowymi nazwami i casualowo rzuconym nazewnictwem z przeszłości, bez tłumaczenia niczego. Są tu wątki obejmujące np. tylko jedną książkę - jak Sznur Psów - które mają swój początek, środek i koniec. Są też ciekawe powiązania, np. gdzie jedną scenę widzimy z jednej perspektywy w tomie drugim, z innej w tomie czwartym a z jeszcze innej w piątym. Póki co trzeba być po prostu cierpliwym i cieszyć się historią. Puzzle nadejdą później.

**oczywiście nazywając to w ten sposób nie sugeruję, że nagle Erikson zacznie odpowiadać na wszystkie pytania które się ma podczas lektury wcześniejszych tomów. Nie zacznie. Znaczy, wiadomo, na niektóre odpowie. A na niektóre nie. Są pytania, które czytelnik ma do samego końca. To tylko moje nazewnictwo, naprawdę, nie sugerujcie się nim zbytnio.

No cóż, no.

początek spoilera dobrze kminisz koniec spoilera

Pseudorecka napisana to jednak spróbuję podjąć się próby porównania Bramy vs Wspomnienie.

Łatwo nie jest. Bardziej komfortowo czułem się czytając Wspomnienie. Pustynia Raraku, Siedem Miast to tereny, o których ciężko się czyta. Dla porownania okolice Darudżystanu, Capustanu są bardziej zróżnicowane. Są rózne klany, różna flora, bardziej sympatyczna dla człowieka. We Wspomnieniu jest też więcej humoru i za to punkt dla Wspomnienia.

Jeśli zaś chodzi o fabułę i wrazenie jakie na mnie zrobiła to tu punkt dla Bram. Wspomnienie nie ma gorszej fabuły. Widzę po opiniach Ten Very Big Books, że dla każdego z tej trójki Wspomnienie jest lepszą ksiażką. Mnie jednak wątek Mappo i Icariuma, Coltaine`a czy Kalama przekonuje bardziej niż wątki początek spoilera Lisicy, Itkoviana, Barghastów czy Odprysku koniec spoilera. Co nie znaczy, że te ze Wspomnienia są słabe. Dla mnie po prostu delikatnie mniej klimatyczne i poruszające. Wiem mkn, że teraz możesz pomyśleć, że ta książka będzie słaba, ale skoro podobaly Ci się Ogrody to Wspomnienie też powinno. Jeśli zaś chodzi o Wspomnienie to jest jeden wątek, który mnie rusza na podobnym poziomie i jest to początek spoilera cały finał z Sójeczką, Korlat, Odpryskiem, Imassami, itd koniec spoilera.

No więc na razie remis. Czy jest coś co przechyla szalę na jedną bądź drugą stronę? Nie, ale mimo wszystko dam mikropunkcik dla Bram. Bo mam wrażenie, że to ta historię będę pamiętał dłużej i ze ona będzie miala większe znaczenie dla całej historii. Sznur Coltaine`a, Shaik, początek spoilera ten statek, w którym wylądowali Felisin, Heboric, Kulp itd (swoją drogą czy to nie ten sam, który znajdował się w Capustanie i miał związek z bogami Barghastów?) koniec spoilera - to się wydaje ultra istotne dla dalszej fabuły. Wspomnienie wydaje się bardziej zamknięte. Choć może się mylę.

Tak czy inaczej dwie ksiażki, które zrobiły na mnie duże wrażenie. Wciąż mam pewne zarzuty do Eriksona, ale chyba jednak więcej mam do niego szacunku i podziwu.

-początek spoilera Noo, zakończenie wątku Itkoviana to była moc. Konceptualnie podoba mi się też wątek mhybe i Lisicy - takie odwrócenie wątku cudu ciąży i narodzin. koniec spoilera

I właśnie spoko u Eriksona jest to, że umiejętnie wplatuje w swoją historię humor - w nie tak małej ilości. I jednocześnie wie, kiedy się od niego powstrzymać. Jest zabawnie, kiedy powinno być, a kiedy nie powinno - nie jest. Nijak nie można nazwać Malazańskiej serią humorystyczną, ale jednocześnie można się czasem uśmiać po pachy.

początek spoilera Nie będę oryginalny, największym ciosem we "Wspomnieniu Lodu" był dla mnie Sójeczka, tym bardziej jak się pomyśli, jak to się stało i co do tego doprowadziło. U Eriksona jest kilka takich dialogów, które się czyta bez większych emocji, a które po czasie łamią serce. Tu kawałek z epilogu "Ogrodów księżyca":

Sójeczka zaczął masować skronie, mrużąc podrażnione światłem oczy.
– Znowu ból głowy? – zapytał Młotek.
– Ostatnio nie jest tak źle – odparł posiwiały mężczyzna.
– Bardziej martwi mnie noga – mruknął uzdrowiciel. – Muszę jeszcze nad nią
popracować. Będziesz potrzebował chwili odpoczynku.
– Kiedy tylko znajdę na to czas – odparł z uśmiechem Sójeczka.
Młotek westchnął.
– Wtedy się za to weźmiemy. koniec spoilera

Przeczytałem i ja. Bardzo mi się podobało. Najlepszy tom z dotychczasowej trójki, po lekkim rozczarowaniu Bramami jestem bardzo usatysfakcjonowany lekturą. Za chwilę łapię za 4 tom.

Do oczywistych zalet serii czyli nieprzewidywalności, świetnych niepłaskich bohaterów i niesamowitych i pokręconych pomysłów doszły w końcu są puzzelki! Wyjaśniło się trochę z poprzednich części, niektóre sprawy zaczynają się lekko układać w bani. Już po bramach miałem ochotę na reread Ogrodów, ale teraz ta ochota jest 5 razy większa, niemal konieczność. Widzę, że zaczynają robić audiobooki, pewnie skończy się na czytaniu nowych tomów i równoległym słuchaniu poprzednich.

Dla mnie spoko. Dom Łańcuchów skończę za parę dni. Potem Koło Czasu 2 na spokojnie, jakiś Pratchett i akurat będzie na połowę września Bauchelain.

Mówi się trudno. Jestem w połowie "Domu łańcuchów", ale ostatnio kiepsko z czasem, więc obsuwa mnie nie boli. ~
Na wszelki wypadek w kindelku czeka duuużo Lema i trochę Le Guin. ~

-początek spoilera Ach, Karsa... bardziej siła natury, niż postać To taka eriksonowska zabawa archetypem Szlachetnego Barbarzyńcy a`la Conan. Nie będzie chyba zbytnim spoilerem jeśli powiem, że możemy się jeszcze wiele po nim spodziewać koniec spoilera


Rozwaliło mnie również początek spoilera finałowe starcie Tavore z Felisin. Właściwie trudno mi tutaj określić moje odczucia. Chyba po prostu czułem w miarę to samo co Lostara patrząc na to co się stało. koniec spoilera



Odpowiadając na Twoje pytania - bez spoilerów, no ale niech wszystko będzie przykryte.

Tak na szybko - początek spoilera o co chodzi z tym smokiem? - RAFO (nieprędko xD)

Właściwie na czym polega cały konflikt pomiędzy różnymi Tiste i dlaczego jest istotny? - RAFO

WTF z tymi nefrytowymi gigantami? - RAFO (nieprędko xD)

Kim jest Wędrowiec? Wygląda na to, że chyba kims istotnym? - To mało powiedziane. RAFO.

Czy ten Strażnik, który przywalił Karsie to Cartheron Crust albo Urko? - brawo, to Urko. To nie spoiler, były wskazówki, jak zauważyłeś.

Dalej trochę nie czaję na czym polega ta pieśń Tanno. - najlepiej chyba uszeregują to fragmenty z Malazan Wiki, na którą sam mam nadzieję nie wchodzisz, bo to siedlisko spoilerów. Kopiuję:

Z Bram Domu Umarłych:
The Spiritwalker Kimloc asked Fiddler for the story of the Bridgeburners so he might create a Tanno song for them. He told the Falari that such a song had never been created before (possibly meaning for such a large group of people) and that the song had the potential for Ascendancy. Kimloc said that it would only require for him to touch Fiddler briefly but the latter declined the offer. Kimloc briefly touched Fiddler`s shoulder as they said good-bye.

I z Domu Łańcuchów:
It transpired that Kimloc had indeed created a song for the Bridgeburners. But for it to come into its full power and be sanctified, it was necessary for one of the regiment to return to Raraku, which was the beginning of their song. This happened when the Malaz 14th Army clashed with the Army of the Whirlwind in the Holy Desert and Kalam Mekhar, Quick Ben, and Fiddler returned to Raraku. koniec spoilera

Nawet nie wiedziałem, że to takie króciutkie Na dwa posiedzenia taki jeden tom.

Dla mnie ok, byleby 5 i 6 wyszło w październiku, bo to tych tomów nie umiem się doczekać.

Wow, ile tego jest z tej Malazańskiej. Ktoś kiedyś na FB pytał o Esslemonta. Wtedy MAG nie mówił "nie", nawet chyba przytaknęli, że jest to możliwe, ale Erikson ma pierwszeństwo.

Muszę zamówić Bauchelainy! Ale i tak nie zacznę od razu, bo właśnie zacząłem "Wschodzacy Cień" Jordana. Matko jakie to jest wielkie tomiszcze.

1. Empik jeszcze nie wysłał
Przy okazji pytanie: Czy na pewno czytanie Bauchelainów tak "wcześnie" to jest dobry pomysł?
Widzę, że drugie opowiadanie to jest ten sam rok co 5 piąty tom głównej serii, trzecie to już okolice 7 tomu, a ostatnie 2 opowiadania to już były po Okaleczonym Bogu.
Czy na pewno nic a nic sobie nie zaspoilerujemy?

2. Czekam i w międzyczasie czytam tom 4 (Początek z Karsą to jest ogień!)

3. Świetne wieści! Osobiście jestem przekonany, że MAG wcześniej czy później to wyda, ale w sumie to już jestem na takim etapie wkręcenia, że jeśli nawet nie będzie perspektyw na względnie szybką polską wersję, to przeczytam w oryginale.

Co jest na grzbietach? Bo na takich wąskich to się chyba nic poza tytułem nie zmieści?

Panie, ja sam nie rozumiałem co tam się wydarzyło xD Nie no trochę żartuję. Może Shed ma dostęp do jakichś streszczeń. Ja się boję wchodzić na Wiki.

Ależ proszę:
https://malazan.fandom.com/wiki/Gardens_of_the_Moon
Punkt 5. to dość dokładne plot summary. Jeśli potrzebujesz jeszcze dokładniejszego, to po prawej masz tabelkę z podziałem na chaptery i każdy omówiony.

Przy okazji przypominam, żeby nie błądzić po wiki, skup się tylko na streszczeniach i nie klikaj w żadne dalsze odnośniki. Wiesz: "o, wejdę na stronę "Ganoes Paran" i poczytam... OH SHIT, SPOILERY. Ostrzegam. Zostań na zalinkowanej powyżej stronie.

Ło, tego to bym się nie spodziewał. Ale w sumie luz, i tak bym pewnie nie zaczął 6 tomu przed połową listopada. Ważne, że "Przypływ nocy" w październiku. Tzn. taką mam nadzieję

Dla mnie bez różnicy bo i tak tom 6 bym czytał koło połowy listopada najwcześniej.
Byle tylko nie przesunęli premiery Przypływu, bo plan czytelniczy na październik/listopad mam dosyć ściśle rozplanowany i ewentualnie przesunięcie wszystko mi zburzy

Szybkie tempo WiS mnie nie dziwi, autor jest kozak. Książki z głównej serii są grube i bardzo złożone, a Eriskon miał świetne tempo ich wydawania, nie zmęczył się własnym uniwersum, nie czuć spadku jakości, wręcz przeciwnie. Szacun dla niego, inni autorzy często mają z tym problemy.

Taaa, skoro nie ma papieru, to mogliby wydawać na ekologicznych elektronach. Ale nie. Opowieści o dwóch takich wciąż nie ma i nie mam czym nakarmić Kindelka. ~
No nic, czytam sobie Dialogi Lema, w krótkich przerwach między klikaniem.

Ja już zamówione od jakiegoś czasu!

A tymczasem skończyłem 1 tom Bauchelainow. Dałem 4/5 na goodreads. Bardzo przyjemne opowiadanka, ale generalnie Bauchelain i Korbal to nie są jacyś moi ulubieni bohaterowie. I tak zaskoczyło mnie, ze te historyjki w ogóle mnie ciekawiły. Sporo humoru. Czasem obrzydliwego, czasem szalonego, ale generalnie za humor duży plus. Fabularnie najlepsze było pierwsze opowiadanie - wyjaśnione jak to wszystko się zaczęło. Drugie opowiadanie z najbardziej oczywistym odniesieniem do rzeczywistego świata, ale fajne, szczególnie przemyślenia Bauchelaina w tej kwestii.

Trzecie opowiadanie najdziwniejsze fabularnie i sam nie wiem jak je ocenić. Dużo rzeczy, których nie do końca zrozumiałem, ale też parę momentów, w którym serio rzeczywiście się śmiałem, a nie tylko uśmiechałem. Porąbany humor, taki w stylu braci Pień albo podrzednych Podpalaczy Mostów. Poza tym spore nawiązanie do 4 tomu, za to też duży plus. Ale poza tym momentami zbyt obrzydliwie, nawet dla mnie Nie zeby był jakimś fascynatem obrzydliwości, ale generalnie nie rusza mnie to za bardzo w formie ksiażkowej, a tutaj czasem było NAPRAWDĘ obrzydliwie.

Dzisiaj powinien być w paczkomacie.

Po tym, jak "Opowieści..." nie pojawiły się jako ebooki, miałem stracha, że moja przygoda z Malazańską skończy się na 4 tomach...
Ale jest mobi tomu piątego! ~ A w dodatku pojawiły się oba tomy "Opowieści...". Kupiłbym dziś, ale gdzieś posiałem hasło do konta od książek. ~ No nic, będą jutro.

nie przywiązywałbym zbytniej wagi do takich terminów, niech po prostu wyjdzie w przyszłym roku to będę zadowolony, patrząc na to co się dzieje na rynku książki xD

Choć wg. tego samego planu który zakłada TGINW w czerwcu, mamy "Kuźnię ciemności" po wakacjach. Ciekawe - może w takim razie "Fall of Light" pod koniec roku? To by było.

Tymczasem "Przypływy nocy" już jutro, więc chyba nie trzeba się już bać opóźnień. Będą. "Łowcy kości" dalej planowani na końcówkę listopada, ale co to wtedy będzie, kto wie...

Z innych wieści, zagranico siódmi nekromanci - "Upon a Dark of Evil Overlords" już są rozsyłani do tych, którzy zamówili.

"Przypływy nocy" to, wydaje mi się, największy "info dump" w serii. Tzn. chodzi mi o to, że początek spoilera do tej pory akcja skakała, ale jednak wiedziałeś mniej więcej gdzie jesteś i co się dzieje, a tu... zupełnie inny kontynent, inni bohaterowie, inny czas, wszystko inne xD do tego cały wątek z Twierdzami, czyli "właśnie myślałeś, że już mniej więcej ogarniasz system magii w Malazie, WTEM..."

Ja wiem, że to może nieco odrzucić, no ale to było kilka kawałków układanki które są niezbędne. Moim zdaniem lepiej, że Erikson zrobił to tak, niż jakby przewijał wątek Letheru rozwodniony przez kilka tomów. A tak - czytelnik dostał w mordę całym tym wątkiem, "Przypływy" to taki przyspieszony kurs o kontynencie Lether i Tiste Edur. Wiemy co i jak i można lecieć dalej. Więcej takich "spinoffów" nie będzie. koniec spoilera

Mossar napisał:
--- Shand, Hejun, Rissarch - meh, meh, meh

nie mam pojęcia co to xDD

mkn, pewnie zaś na Kantynie opisujesz, wejś się podziel też opinią tu!

A z innych informacji, MAG, jak i większość naszego rynku wydawniczego, jest obecnie rozpłaszczony na amen przez braki papieru i problemy z drukarniami, większość książek zapowiadanych na listopad/grudzien wyleciała na styczeń (i oby tylko tam). Dobra wiadomość jest taka, że "Łowcy kości" jako jedna z niewielu pozycji ostali się na listopad, więc za jakieś dwa, dwa i pół tygodnia możemy oczekiwać premiery. Przedsprzedaż w sklepie MAGa już ruszyła.

Tomy 7 i 8 dalej planowane są na luty, co jest świetną wiadomością, bo w tej lawinie obsuw łatwo mogły zostać porwane na później... oczywiście dalej może się tak stać, ale póki co jest OK.

I co - macie już książkę? Wysłali? Tak tylko z ciekawości pytam, czy już rzeczywiście wyszła. Sam z zamówieniem 5 i 6 tomu czekam do stycznia, aż MAG wyda więcej książek i dozbiera mi się na darmową wysyłkę z ich sklepu (taki plus kupowania dubli do kolekcji - nie jest to już taka pilna sprawa xD).

Swoją drogą, sklep MAGa się wziął i wyłączył do końca roku. Nie przyjmują nowych zamówień. Dużo już ich + obsuwy z drukarni i przyjęte obecnie zamówienia i tak by były wysyłane w styczniu. Nieźle.

Cześć

Co do dat, to taki running joke wśród fanów Malazu - "nie przejmuj się datami" xD Erikson otwarcie powiedział, że tam jest bałagan i nie ma co na nie patrzeć.

W związku z przekomarzaniami saperów czy choćby 14tej Armii.. kurczę w "Łowcach Kości" początek spoilera jest taki długi fragment oblężenia Y`Ghatanu koniec spoilera i to jest złoto.

Mossar napisał:
Po pierwsze, czemu tego jest tak mało wydanego w PL? ja bym chciał móc kiedyś przeczytać tą serię Path to Ascendancy, a jej nie ma i pewnie MAG za bardzo nie planuje.
-----------------------

To i "Powrót Karmazynowej Gwardii" sprzedało się na tyle słabo, że MAG odpuścił sobie wówczas resztę Esslemontów. Obie książki walały się po tanich książkach latami.

"MAG za bardzo nie planuje." - i tak i nie. Przez następne dwa lata szanse na cokolwiek Esslemonta są żadne. Ale potem... są Dotychczasowe tomy Malazu sprzedają się bardzo dobrze, w wydawnictwie są "bardzo zadowoleni" jak to tym razem schodzi. Więc szansa na Esslemonta jest, tylko nieprędko, bo pierwszeństwo ma u nich Erikson (i to pierwszeństwo takie totalne, tzn. prędzej możemy się po polsku spodziewać Walk in Shadow które jeszcze się nie ukazało, niż Esslemonta który czeka od lat xD). Więc ogólnie moja rada jest taka, żeby nie czekać z Esslemontem na MAGa, bo albo się nie doczekacie wcale, albo się doczekacie w takim terminie, że już mało co będziecie pamiętać z Eriksona. Jeśli ktoś zamierza się za niego brać (co polecam), to najlepiej już sobie go kompletować.

Niemniej - skoro już o tym wspomniałeś - to napiszę coś, co mi chodziło po głowie od jakiegoś czasu. Weźcie się wszyscy po przeczytaniu "Łowców kości" za Esslemonta. Noc noży (dla mnie niekoniecznie, ale Mossar jest na świeżo i mówi że było warto, więc kłócił się nie będę xD) ale przede wszystkim "Powrót Karmazynowej Gwardii". Lata to jeszcze po Allegro itd., a naprawdę warto. Będziecie zszokowani, jak ważne wątki i postacie się tam przewijają. Tak jak kiedyś pisałem - totalnie możecie to olać, nie musicie znać tych książek i nie pogubicie się w dalszych tomach Malazańskiej, ale "Powrót" pięknie rozszerza świat, a nawet nie tyle rozszerza, co kontynuuje wątki już znane i lubiane oraz wprowadza nowe, ważne. Słowem, jeśli wciągnął was świat Malazu i macie ochotę go poznawać, to teraz jest ten moment żeby wyjść poza główną dziesiątkę.

Kolejne tomy już są niewydane w Polsce, ale też czytać je należy po zakończeniu głównej serii, a na pewno po "Mycie ogarów", więc to nie jest kwestia na teraz. A "Powrót..." jest. Serdecznie zachęcam do zdobycia i przeczytania.

A Kharkanas już czytałeś po angielsku?

Co do reszty to już poinformowałem na Discordach jak na FB się pojawiło info. Fajnie. Cieszę się będę miał co czytać co miesiąc. I jestem ciekawy co zrobią z Malazańską po Bogu, który nie jest chętny

+ konkrecik: Wicher śmierci 23 lutego.

Jestem ciekawy co tam dalej, ale mam jeszcze trochę luźnych planów książkowych do tego czasu. Upadek Hyperiona, Spellsinger, może drugi tom Długiej Ziemi, no i cały czas HRy. Wicher pod koniec lutego będzie jak znalazł.. a najlepiej jakby jeszcze w lutym Zysk wydał Koronę Mieczy.

Co do 9-10 i Boga to wydaje mi się, że Bóg ostatecznie też zaliczy przesunięcie. Nie wydaje mi się to możliwe, żeby wydali 9 i 10 w jednym miesiącu, chyba, że rzeczywiście uda im to np. na początku ii na końcu maja albo tak jak wcześniej, czyli od razu dwa tomy na raz.

Pewnie to jest kwestia personalna, ale ja nie wyobrażam sobie tak ciągiem machnąć Malazanskiej. Dla mnie to są za ciężkie książki, żeby czytać ciągiem i ten jeden tom na miesiąc powoduje że ciągle utrzymuje wysoki poziom zainteresowania. Z drugiej strony czytając ciągiem masz szansę więcej zajarzyć, zrozumieć. Nie wiem w sumie która droga jest lepsza.

Wydaje mi się że moja opinia może być podobna - tyle że jednak w każdej kwestii trochę bardziej pozytywna. Też mnie najbardziej fascynuje to co Ciebie i też mnie wkurza to co Ciebie, ale myślę że ma to mniejszy wpływ na mój odbiór. Te różne pomyłki chronologiczne Eriksona trochę mnie wkurzają, ale po 5 min. o nich zapominam i dalej wsiąkam w ten świat. Filozoficzne wstawki czasem mnie wkurzają, ale często też dodają trochę uroku.

Aaaaale zobaczymy za parę miesięcy

Fajna i uczciwa opinia, ciekawie się czytało. Dwie uwagi ode mnie: co do chronologii, to uprzedzałem i sam autor mówił, żeby na daty nie patrzeć. To jest mocno pomieszane. Niekompletność - to przecież wynika z natury serii. Tu nigdy nie wiedziałeś wszystkiego i nie miałeś wiedzieć wszystkiego. Poczekaj na trylogię Kharkhanas, tam się dowiesz jak wiele jeszcze nie wiesz i jak wiele tego co myślisz, że wiesz, jest fałszywe

U Esslemonta kolejne tomy dalej fajnie się zazębiają, pokazują dalsze losy niektórych postaci które u Eriksona zeszły na tor boczny, czy też pogłębiają niektóre postacie tylko zarysowane czy wspominane. Jako ciekawostkę powiem - mini spoiler - czy wiesz, że po lekturze jednej z późniejszych książek Esslemonta początek spoilera przestałem uważać Kallora za ostatniego skurwysyna? koniec spoilera Wydaje się niemożliwe, prawda? xD A jednak. początek spoilera Wciąż jest skurwysynem, ale... rozumiem go. To, co robił i jak. W "Blood and Bone" dostajemy wgląd w jego psychikę, motywacje, spojrzenie na świat. Pod pewnym kątem nawet mi go żal. Kallora! koniec spoilera

Co prawda do końca marca jeszcze trochę czasu i może mi się odmienić, ale zastanawiam się czy nie zacząć czytać Wichru dopiero w drugiej połowie kwietnia. Wtedy będzie już też (prawdopodobnie) ósmy tom i jak skończę 7 &8 to MAG powinien być blisko wydania 9-tego tomu.

Chcę sobie to rozplanować tak, żeby te 4 ostatnie tomy już przeczytać w miarę ciągiem i jak najwięcej z tego zrozumieć. Co prawda mam całkiem niezłą pamięć i te wszystkie imiona i nazwy ciągle mi wiszą w głowie, ale słyszałem, że im dalej, tym Erikson wprowadza ich coraz więcej, a w ostatnim tomie już jest ponoć absolutny tłum.

Hmm.. to w takim razie pójdę standardowo 2-tomowo pod koniec kwietnia. Wicher Śmierci i Myto Ogarów.

Bo Pył Snów, panie Szedale, to 9 tom w ogóle dziwne, że aż taka obsuwa. Sierpień (albo nawet później) to parę miesięcy obsuwy.

Ja godzinę temu zamowilem oba tomy Będzie czytane na przełomie miesięcy.

Czytał, czytał, wczoraj skończyłem i zabrałem się za Myto. Tradycyjnie fajna zmiana perspektywy. ~

Przez pierwszą część Wichru trochę mi się brnęło, jak przez chyba całych Łowców, ale ostatnie 30% miało efekt "jeszcze kilka loców, no, przynajmniej do następnych gwiazdek, kiedyś odeśpię".

Zatem odcinam się znów od Bastionu i wracam do Darudżystanu. ~

Ja tylko zupdatuje, że jestem w połowie Wichru. Wchodzi dobrze, czytam po 100-150 stron dziennie, czyli oznacza to, że mi się dobrze czyta

Na początku byłem przerażony, że znowu początek spoilera Lether, ale teraz to zaczyna mieć ręce i nogi. Mariaż Edur i Letherczyków jest ciekawy, a pojawienie się w tymże miejscu jednocześnie Karsy, Seguleh i Icariuma to już w ogóle odjazd. Nawet Tehol jakoś nie boli. Teraz się pojawili Malazańczycy, moja ulubiona ekipa, więc oczekuje, że do końca będzie ciekawie. koniec spoilera

Choć widać, że to taki mocno środkowy tom skupiony na rozbudowie świata. BTW czuję że z czasem Przypływy bede bardziej cenił - wbrew pozorom sedno całej historii jest związane własnie z tym co się wydarzyło w Przypływach.

Na osobną wzmiankę zasługuje temat seksu, seksualności w tym tomie. Generalnie Erikson nie udaje (jak niektórzy autorzy), że tego tematu nie ma. Często wykorzystuje w swoich historiach przygodny seks, gwałty, różnego rodzaju zabarwione seksualnie teksty lub przemyślenia.

W tej części jest tego jednak zdecydowanie za dużo.

Mimo to wciąż jest to bardziej akceptowalne niż to co wyprawia Robert Jordan w Koronie Mieczy. W czym tkwi różnica? U Eriksona jest to po prostu wiarygodne, nawet jeśli autor przesadził z ilością gwałcicieli i generalnie poziomem sprowadzania wszystkiego do seksu. Jest to wiarygodne, bo po pierwsze u różnych postaci jest to wywołane zupełnie innymi czynnikami i po drugie można to, niestety, odnieść do rzeczywistości.

I tu mam na myśli chociażby inwazję Rosji. Widać że wojna, przemoc wzmaga zachowania o podlozu seksualnym u żołnierzy. Jasne, nie wszystkich, ale pewnie jest jakieś wyjaśnienie psychologiczne, coś o potrzebie dominacji, itd. Nie znam się na tym z tej strony. I są to, u Eriksona, czyny zarówno moralnie nieetyczne i złe jak i akceptowalne. Tzn. mamy tutaj gwałcicieli którzy znęcają się nad swoimi ofiarami w łańcuchach i zwykłych żołnierzy, którzy szukają relaksu, uspokojenia, odreagowania u swojego kolegi/koleżanki z ekipy. Są też takie zrodzone z prawdziwej miłości i takie, które dzieją się tylko w czyjejś głowie. Jako czytelnik można uwierzyć i zaakceptować że to jest część życia.

Co innego Jordan. U niego tego typu tematy wyglądają jakby je pisał niewyżyty dziad xD I naprawdę jest to chyba moj największy problem z książkami Jordana. Historia Koła Czasu jest ciekawa, wciągająca, ale ileż można czytać o "pięknych i pulchnych łonach" i "rowkach między piersiami". Choć przyznam że ostatnio poważnie zastanawiałem się czy tu też nie pozwalał tłumacz Koła.

No, dosłownie z godzinę temu myślałem, żeby się na Was/Ciebie denerwować, że jeszcze nikt nie napisał recki Wichru, a tu proszę.

Ja wspominam tom 7 bardzo dobrze, dużo tu ciekawych wydarzeń i tak dalej, ale co mi utkwiło w pamięci najbardziej, to: początek spoilera Dziób. Jezus Maryja, jak mnie to pozamiatało emocjonalnie. Płakalem rzewnymi łzami na koniec. Niesamowicie poprowadzone. I to jest właśnie dla mnie mistrzostwo Eriksona, w siódmym tomie(!) wprowadza postać, postać tylko na ten jeden tom, ale która odciska swoje piętno na czytelniku mocniej niż niejeden bohater przewijający się od samego początku. I ta scena gdy Kaptur przywitał go osobiście przy bramie śmierci... mogę zapomnieć z tej książki wiele, sporo z militarno-politycznych rozwiązań inwazji Malazańczyków na Lether, ale tego nie zapomnę nigdy. koniec spoilera

Co do Czerwonej Maski. początek spoilera Jego sednem jest to, że... to po prostu jakiś gość. Idź i sobie to przemyśl koniec spoilera

Zbłąkany spoiler]to CH**!!!!!!!!![/spoiler]

Wiadomo tyle, że "w tym i przyszłym roku koncentrujemy się na Eriksonie", co jest uprzejmym sposobem powiedzenia "spier...j"

W MAGu chcą zobaczyć, jak się sprzedadzą ostatnie tomy. Za poprzednim razem Esslemont miał sporo słabszą sprzedaż niż "Okaleczony Bóg" (a jak stanowi prawo serii, i tak z tomu na tom sprzedaż była coraz niższa) i szybko wylądował na taniej książce. Więc teraz się wahają, niby chcą, ale się boją, no i zobaczymy. W tym roku na 100% nie będzie żadnego Esslemonta, w przyszły powątpiewam. Jeśli będzie kiedykolwiek, to się ucieszę. Póki co, trzeba czytać w oryginale. Jeśli będziesz czekał na polskie wydanie, to albo się nie doczekasz, albo wyjdzie ono wtedy, kiedy połowę rzeczy z Malazańskiej już zapomnisz i nawiązania będą przelatywać jakby nie istniały.

W realiach rynkowych sprzed roku był on realniejszy, ale od tego czasu uderzyły braki papieru, a teraz wojna, inflacja i wzrost kosztów wszystkiego. Raz, że to nie jest dobry moment na inwestowanie w autora na którym już raz się sparzyło, a dwa - kolejka w MAGu jest ogromna, obsuwy niemałe, dodruków od prawie roku nie umie się doczekać Sanderson (zaczną się w tym miesiącu) który jest jedną z lokomotyw sprzedażowych MAGa, a co tu dopiero mówić o Esslemoncie...

-Śmieje się maniakalnie i tarza po podłodze próbując przestać...
Zobaczymy, jak się Twoje przepowiednie posprawdzają.

O tak, informacji tam jest naprawdę sporo. Co do Wędrowca (raczej nie otwieraj tego spoilera przed końcem Myta) początek spoilera to chyba się potwierdziło, że to Dassem, zwany też czasem Panem Tragedii Dessembrae koniec spoilera.

Co do kwestii Wędrowca i Dassema. Wyjaśniam sprawę w spoilerze poniżej, więc czytacie na własną odpowiedzialność. Choć wg. mnie po lekturze "Powrotu Karmazynowej Gwardii" to już nie jest spoiler. No ale zakrywam i uprzedzam.

początek spoilera Wędrowiec to Dassem. I Dessembrae. Sam wiedziałem o tym już na etapie "Domu łańcuchów", gdzie wygooglałem sobie "Traveler malazan", no i benc wszystko jasne xD

Pozwolę sobie zatem pokrótce omówić losy Dassema, bo to historia równie zagmatwana, co fascynująca.

Dassem był akolitą Kaptura, który został namówiony przez Kellanveda i Kaptura do wstąpienia do ich formującej się Starej Gwardii, kiedy jeszcze nie istniało Imperium Malazańskie. Był w tej aferze od samego początku. Z początku dość niechętnie, ale lojalnie. Jest to opisane dokładnie w prequelowej serii Esslemonta Path to Ascendancy.

Dassem był Pierwszym Mieczem Imperium i pod jego wodzą Malazańczycy podbili i zjednoczyli całe Quon Tali, Siedem Miast i część Genabackis. Uważany był za jednego z najlepszych szermierzy w historii, prawdziwa legenda.

W jego biografii mamy, jak to często bywa u Eriksona, sporo plam i niejasnych wydarzeń. Jak już wspominałem, Dassem był też akolitą Kaptura, z czasem stał się nawet Rycerzem Wielkiego Domu Śmierci. Co skończyło się bardzo źle. Był jedną z osób biorących udział w najnowszym Przykuciu Okaleczonego Boga. Nie spodobało mu się tam, z jakim okrucieństwem to zrobiono. Dodatkowo Kaptur zabrał jego córkę na Przykucie (tak, miał córkę). Nie wiemy co tam się stało, ale zginęła a jej ciało zostało umieszczone w domu Azath na Raraku (gdzie odkryli je Skrzypek, Crokus, Icarium i spółka w "Bramach Domu Umarłych"). Dassem złamał swoją przysięgę wobec Kaptura i poprzysiągł mu zemstę. To wszystko działo się gdzieś tam równolegle do podbojów Malazańskiego imperium.

Potem mamy wydarzenia z "Nocy noży", obleżenie Y`Ghatanu, zdradę Lasseen i sfingowaną śmierć Dassema. Wszyscy myślą że nie żyje, a on - jak praktycznie większość Starej Gwardii xD - żyje i słuch o nim zaginął. Albo wtedy, albo po Przykuciu i śmierci córki też ascendował, stając się Dessembrae, Panem Tragedii. Niechętnie, w przeciwieństwie do takich Kaptura czy Kellanveda, którzy specjalnie stworzyli Imperium żeby sobie ułatwić stanie się bogami xD

Pojawia się on ponownie w "Domu łańcuchów" w towarzystwie grupy malazańczyków, w ty Hawl, czyli żony admirała Noka i członkini Starej Gwardii. Pomaga Crokusowi, Andaristowi i spółce odeprzeć atak Tiste Edur na Tron Cienia, mamy tam kilka mrugnięć dla czytelnika które fajnie sięczyta przy re-readzie (jak to Wędrowiec się znał z Tancerzem i Kellanvedem). No i Kellanved zmywa się stamtąd szybko, bo "bycie tak blisko Wędrowca sprawiało ze czuł się nerwowy" xD

Dassem przez jakiś czas pilnował Tronu Cienia, po czym kolejnym razem spotykamy go właśnie w "Powrocie Karmazynowej Gwardii". Mur, przyjaźń z Ereko, spotkanie z Kyle`em, potem z Kallorem - śmierć Ereko, wpier...l dla Kallora (he, he, he), no i wreszcie udział w bitwie na równinach, ponowne spotkanie z Hartem, wpier...l dla Oprawcy (he, he). No i tu na razie jesteśmy.

Muszę powiedzieć, że to jedna z moich ulubionych postaci

koniec spoilera

Super, że dopasowali do sagi, oryginał wygląda trochę inaczej. No i bedzie czytane późną jesienią.

Skończyłem czytać jakiś czas temu i wreszcie doczekałem się kogoś, kto będzie opisywał co w treści go poruszyło. Super, ja jestem kiepski w te klocki. ~ A w Mycie działo się baaardzo dużo. I po drodze, i w finale. Satysfakcjonująco i wzruszająco, gdy trzeba. A to w końcu "tylko" tom VIII. ~
Zatem tylko jedna uwaga o irytującym przeplataniu obu głównych lokacji. Czytasz, czytasz, obgryzasz pazury, a tu trach! Koniec rozdziału. No ale jak to? W takim momencie? No nic, zmiana wszystkiego. Czytasz, czytasz, pazury zeżarte, a tu trach! Koniec rozdziału. I tak prawie do samego końca. ~

Z innej beczki - plan zakończenia dopiero we wrześniu, bo ni mo papiru jest g.* warty! Niech wydają na ekonielogicznych elektronach z recyklingu. Jak chcą, mogę im poszukać w archiwach specjalnej aplikacji do naprawy elektronów. ~

Czekam na part Ii.

-początek spoilera Od jakiegoś czasu mam odczucie że wiem w jakim kierunku zmierza Erikson. Z Karsą. Z fragmentami, gdzie pokazywany jest upadek cywilizacji, świata. Pokazywane jest jak "dwunożni" biorą na własność naturę i robią z nią co chcą. Są nawet fragmenty typowo odnoszące się do realnego świata. O węglu, zanieczyszczaniu środowiska, eksploatacji wszystkiego. Teraz powiedziałbym, że ta seria dąży do unicestwienia cywilizacji. Do powrotu do punktu wyjścia - świata fauny i flory albo przynajmniej czegoś w miarę naturalnego w ramach tego uniwersum.
***
Trygalle w tym tomie jest absolutnie genialne. A teraz, dla odmiany, Tiste już mnie aż tak nie interesują i dużo bardziej czekam co dalej w Darudzystanie.
***
Ah Erikson, od nie chcenia rzuciłeś że Trzpień wyruszył na pielgrzymkę i 700 stron później pyk z zaskoczenia w Czarnym Koralu!
***
Zauważam też, że autor próbuje pokazać, że w tym świecie istnieją siły, bogowie, którzy istnieją z podobnego powodu, ale mają inne metody. Jest ból i cierpienie, nierówności społeczne, niesprawiedliwość. Okaleczony przekształca to w przedmiot czci. Umierający Bóg wprowadza w stan całkowitego wyłączenia, nihilizmu. Karsa za to dąży wyplenienia źródła - ludzi, czy ogólnie rozumnych istot.
***
Ale po co jest ten wątek Gazza i Thordy to nie mam pojęcia..
***
Aha.
***
Co tu się.. Kaptur. Rake. Co dalej?
***
Przyznam, że odwalają się tu takie rzeczy, że nie do końca wiem o co chodzi. Nie ogarniam np. po co w ogóle Kaptur się tam pojawił. Nie rozumiem co stało się w walce między Dassemem a Rake`iem.
***
Nosząca obręcz.. czasem mnie to szokuje jak Erikson wykorzystuje drobne rzeczy wrzucone mimochodem 5 tomów wcześniej
***
Ale Rake w Dragnipurze to jest epicki finał. Teraz w ogóle chyba wiem dlaczego Okaleczony nazywany jest też Przykutym. Bo jest przykuty właśnie poprzez Dragnipura? On i cały jego Chaos?
***
No i koniec. Czy rozwalenie miecza przez Caladana spowodowało, że Okaleczony już nie jest przykuty? Że on jest na wolności i że Kaptur, Rake, Draconus, Sojeczka, itd też są? W jakiś tam specyficzny sposób. Tyle pytań.. Wróciłem do prologu. O co chodziło z ta scena? Po co ona była i kim jest ta babka?
***
Jak koniec to małe podsumowanie. Co mi się najbardziej podobało? Watek wokół Karsy i Wędrowca zmierzający ku wątkowi Rake`a. Całe Trygalle. Wzruszył mnie wątek Harllo, Murillia i Stonny. Generalnie całość bardzo fajna. koniec spoilera

-------------------

A bezspoilerowo? Balem się że od tomu 7 będzie nuda, a jest zupełnie odwrotnie. Mam wrażenie że czyta mi się nawet lepiej niż tomy 5&6. Trzeba być wkreconym w to uniwersum żeby to czuć, trzeba duzo pamiętać, żeby odpowiednie rzeczy wynrzmiewały, ale jak już się angażujesz w ten świat to jest świetnie.

Tym razem dużo filozofowania, ale nie takiego niezrozumiałego z poziomu dziwnych postaci, a raczej filozofowania z poziomu narratora. O religii, sensie życia, różnych istotnych w życiu sprawach i w tej książce bardzo mi to siedziało. Główna fabuła wolno się rozwija, ale dąży do epickiego finału, który mnie mocno zaintrygował. Szczególnie pod kątem dwóch finałowych tomów. Ah.. jak tu wyczekać do września.

Tymczasem Stonewielder Esslemonta.

Dziękuję pan Jacek za przekazanie wieści z zaświatów. Ja podobnie odebrałem Stonewieldera, gdzieś tam w środku się trochę dłużył, nijak nie jest to poziom Eriksona, ale jednak ma ważne informacje poszerzające świat.

Ja mam gorzej, bo "papieru" nie kupuję, więc ichnie tłumaczenie przesunięć jest dla mnie ino wkurzające. ~
No nic, leczę się "Ziemiomorzem".

Jak to już. Przecież premiera 7 września

Kurde jak to wytłumaczyć to ja nawet nie wiem. Wiem tyle że nie każdemu ta seria pasuje. To na pewno, bo jest specyficzna. Aczkolwiek to nie jest tak że można te serię określić historią o herosach wypowiadających patetyczne kwestie. Mamy tom 1, który jest co prawda specyficzny jak cała seria, ale chyba najbardziej normalny pod kątem prowadzenia historii.

Ale od drugiego tomu Erikson próbuje bardzo różnych rzeczy. Nawet trudno wyjaśnić o co chodzi w tym że "próbuje różnych rzeczy", bo to dotyczy zarówno struktury określonych powieści, jak i akcentów czy pomysłu na fabułę. Powiem tylko że drugi tom już jest zupełnie inny niż pierwszy, a np. jeszcze inny prowadzi fabułę w pierwszej 1/3 w taki sposób, że nie bardzo wiesz czy nie pomyliłeś serii.

Tak czy inaczej jak przeczytasz pierwszy tom (o ile przeczytasz) to poszukaj sobie tu mojej recki pierwszego tomu i porównaj. Ja zachwycony nie byłem, ale byłem zaintrygowany. A po 8 tomach jestem fanem i jeśli chodzi o fantasy to dla mnie ścisła czołówka.

Karaś napisał:
No i dostałem jakieś ugabuga odważne rycerzyki w barokowych przemowach bawią się w teatr honoru i walczą z przepowiedzianym złem. Dalej też jest tak pretensjonalnie i patetycznie, czy się jakoś rozkręca?
-----------------------
Nie wiem czy do końca kumam zarzut, ale zgaduje, że chodzi o filozoficzne wywody bohaterów, którymi seria jest przesycona?
Jeśli tak, to nic się nie zmienia, dalej jest jeszcze gorzej (przeczytałem 5 tomów czyli połowę), filozofuje praktycznie każdy, mądrości monologi po kilka stron, z czasem bywa to mocno męczące.

Ale spoko dalej się rozkręca. Liczba postaci po 5 tomach zostanie pomnożona o 5 jak nie lepiej (bez notatek/rozpiski nie podchodź), a brutalność tak spowszednieje, że przy przedstawionej nekrofilii, kanibalizmie na żywca i bestialskim mordowaniu dzieci będziesz tylko ziewać z nudów.

Niezależnie od powyższego mam kupiony komplet nowych wydań (13 książek w sumie) i kiedyś zamierzam wrócić i przeczytać. Seria jest ciekawa, miejscami genialna, ale imho ma 5 problemów:
- filozofowanie
- liczba wątków i postaci
- nużąca brutalność
- geologia i archeologia
- powtarzanie się
Szczegółowiej pisałem tu: https://star-wars.pl/Forum/Temat/24326#801680

Zazdroszczę. Gdyż albowiem wydawnictwo to jest do nie powiem czego i nie chce mi sprzedać ekologicznej wersji Malazanu. ~