No jak go Claudia, od razu przechodzi do kreowania tych postaci i wychodzi jej to świetnie. Reath to taka postać, którą sie lubi od początku, Affie to samo. A historia Orli i Cohmaca intrygująca. Świetnie wypada właśnie ścisła współpraca miedzy tworcami. Imiona, mistrzowie, planety, cały Great Disaster - to wszystko zazębia się do takiego stopnia, że dawno nie widzialem czegoś takiego w książkach i komiksach. W sensie.. nawet nie bardzo kojarzę tego w Legendach. Może czasem coś fajnie nawiazuje do siebie w okresie Republiki, wspomina się coś z komiksów Republic w Komandosach itd. Ale tu wygląda to tak jakby zrobili pulę postaci, wydarzeń i wzajemnie z tego korzystali gadając przez Skype.

Jeśli coś mnie w tej książce martwi to wątek początek spoilera tych arystokratów z 2 planet. To mi pachnie taka klasyczna historią jak z M&A i nie wiem czy to mnie jakoś bardzo interesuje. koniec spoilera Ale zobaczymy.

Skończyłem czytać Into the Dark, a więc pora bardziej lub mniej dokładnie wyrazić opinię o powieści. Nie jest zaskoczeniem, że książka Claudii Gray jest bardzo dobra. Nie jest to oczywiście genialne rozpoczęcie serii The Light of the Jedi autorstwa Charlesa Soule`a, ale poziom powieści jest wysoki i jest wyrównany od samego początku do końca. Bardzo podobało mi się, że bohaterowie wykreowani przez autorkę nie są tak bardzo stylizowani na niezwyciężonych herosów, a są przedstawieni jako postacie, które są po prostu z krwi i kości i mają swoje słabości, wątpliwości czy żale. Mówiąc o zranionej psychice należy wspomnieć o Cohmacu Vitusie, który przez całą powieść boryka się z własną głową, ale gdy trzeba to potrafi się ogarnąć i wznieść się na wyżyny swoich możliwości (pun intended). Odchodząc od mistrza Jedi, no może nie tak daleko, należy wymienić głównego bohatera, Reatha Silasa. Claudia Gray kolejny raz wykreowała świetną postać i ukazała jej przemianę w miarę rozwoju wydarzeń. Muszę przyznać, że na początku książki padawan nieco mnie irytował, ale z czasem polubiłem go i doceniłem w jak szybkim czasie potrafił zmienić sposób postrzegania rzeczywistości i dojrzał. Orla Jareni nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Mimo, iż jest elementem odstającym od Zakonu Jedi była po prostu jakaś przeciętna. Może rozwiną jej w przyszłych pozycjach. Affie Hollow zdecydowanie nie skradła mojego serca. Taki po prostu nastoletni zapychacz, który ma przypomnieć czytelnikowi o byciu dobrym/przyzwoitym. Ekscentryczny Leox Gyasi zdecydowanie na plus, a Geode to po prostu mistrz! Wyobraźcie sobie gdyby nawigator stał się głównym bohaterem jakiejś powieści.... no brałbym w ciemno! Rola Nihilów jest troszkę zmarginalizowana, ale za to są Drengirowie. Generalnie koncept kozackiej rasy przerośniętych krwiożerczych roślin całkiem mi się podoba i z chęcią chciałbym ją zobaczyć w przyszłych projektach. Mięso musi się zgadzać! Na plus pojawienia się mistrzyni Jedi z rasy Lurmenów, a także dwóch Lasatów. Cieszą takie nawiązania do innych pozycji. Fajnie też było dowiedzieć się co nieco o przeszłości Cohmaca i Orli, a także pozytywnie oceniam to, że umiejętnie podsumowano to na końcu powieści. No i oczywiście wspomnienia o Sithach jak zawsze na propsie. Dopóki opowiadana jest ich historia, znajdowane są ich artefakty, ale oni siedzą w ukryciu i nie odbierają pałeczki głównego złego w serii od Nihilów to jestem zadowolony. Na minus zapisałbym jedynie powoli rozwijającą się akcję powieści, ale nie jest to jakoś bardzo rażące i całość czyta się bardzo przyjemnie.

Jak na razie, moja ulubiona książka z "The High Republic". Najciekawsze, według mnie, były dwie postacie: Orla Jareni i Cohmac Vitus. Jest to dwójka Jedi, którzy nie zgadzają się do końca z Radą, a to jakie mają ku temu powody, zostaje wyjaśnione w retrospekcjach.
Nihilowie zostają przedstawieni w książce od trochę innej strony i okazuje się, że nie są jedynym zagrożeniem dla Galaktyki.
Również Geode jest świetny.

W Warszawie są jakieś targi książki i sprzedają tam przedpremierowo W Ciemność i Hana Solo.

"W ciemność" została przeze mnie przeczytana już dawno ale jakoś nie było chęci aby dodać swoje trzy grosze.
Po całkiem nienajgorszym początku w "Świetle Jedi" dostajemy kolejną ważną pozycję z Wielkiej Republiki.
Co zostało w mojej pamięci po kilku miesiącach od lektury? Na pewno są to ciekawe postacie Jedi, którzy choć niespecjalnie rozbudowanie to jednak potrafili się wyróżnić. Fabuła jest przeciętna - od lecimy w jendo miejsce, mamy tam problem, wracamy do domu i znowu lecimy do tego samego miejsca rozwiązać problem.
Ale to postacie sprawiają że czyta się to wszystko przyjemnie, i ten lekko tajemniczy klimat nawet potrafi przyciągnąc uwagę czytelnika. Na razie nie wiem co sądzić o Drengirach - do Yuuzhan (z którymi moga budzić pewne skojarzenia) nie mają podjazdu, bardziej przypominają mi wściekłe wersje Swamp Thinga/Man-Thinga z komiksów. Mam nadzieję, że jest na nie jakiś ciekawy pomysł aby je nieco rozwinąć ponad jedynie fizyczna zagrożenie dla Jedi.
Autorka całkiem ciekawie napomnkęła również o problemach dojrzewanie młodych padawanów, coś czego raczej nie spotykamy w tym uniwersum. Nie mniej jednak jest tego dość mało. Natomiast zupełnie z kapelusza było wspominanie o aseksualności pana kapitana - nic to do fabuły nie wniosło, a przed premierą ksiażki zdawało się tanim szukaniem sensacji. Na końcu trzeba jeszcze napisać coś o Geode - może z początku sprawdzało się to jako taki dziwny żart, jednak powtarzane co chwile jego tajemnicza pojawianie się i "rozmowy" z nim z czasem stały się zwyczajnie irytujące.

Szybko podsumowując - całkiem przyjemna lektura 6,5/10. Mam nadzieję, że głowni bohaterowie jeszcze powrócą.

Ależ mnie wybudziła ta książeczka, może jestem zbyt surowy, może "przedawkowałem" gwiezdne wojny ostatnim czasy, ale do autorki trochę sie zraziłem. Mam wrażenie, że nie do końca miała czas i pomysł, ale jest liderem wśród zawodowych pisarzy, to i wywiązała się ze zlecenia klepiąc ustaloną liczbę słów. Leci sobie drużyna na tajemniczą stację (czy to ta sama lokacja co w komiksie "Kylo Ren"?), kiszą się tam bez celu przez połowę książki, są nawet wątki lgbt, ale po to by je odbębnić w kontrakcie, do nikąd nie prowadzą, postać informuje o swojej tożsamości seksualnej ot tak. Potem wracamy do Stolicy ... i z powrotem na stację. nie powiem, Gray to profesjonalistka, wątki się ładnie zazębiają, postacie mają imiona rodem z generatora SF, ale każda ma nakreślony charakter i intencje, dokądś zmierza i na skutek wydarzeń przechodzi przemianę mniejszą lub większą.

Ale nad całością wisi straszna infantylność, dialogi są denne, zbyt wesołe momentami, całość zresztą sprawia wrażenie bycia taką młodzieżową przypowiastką, a nie pełnoprawną częścią wielkiego projektu. Ale to mogą być równie dobrze moje uprzedzenia do Wielkiej Republiki - mam trochę inne oczekiwania, razi mnie jak dotąd dużo kiczowatych decyzji artystycznych, jakie zapadły w czasie tych spotkań pisarskich. Zresztą, już jak ujrzałem to słynne zdjęcie tablicy z 2xdiversity, dragons, dinozaury i ujrzałem tych uśmiechniętych elo-pisarzy young adult to spodziewałem się trochę takiego głupiutkiego i infantylnego efekty końcowego. Po lekturze dwóch pierwszych książek me podejrzenia okazały się trafne, ale jak podkreślam - to moje gusta i guściki, może "przedawkowałem" Warhammera 40K i chciałbym więcej śmiertelnie poważnych klimatów wojennych.

Sama książka to takie mocno naciągane 6-/10 albo 5.8/10

Jestem zaskoczony, ale bardzo mi się ta książka podobała. Nie czułem specjalnie, że to jest jakaś młodzieżówka, choć tak jest przedstawiana. Ok, rozumiem, że w Wielkiej Republice książki "dorosłe" są wielowątkowe, a młodzieżówki jednowątkowe, ale już w ogólnych SW mamy przecież wiele jednowątkowych książek dla dorosłych. Także jeżeli w HR jednowątkowość to jest jedyny wyróżnik, to jak dla mnie dość mało. Zresztą historia w pewnym momencie i tak nieco się rozgałęzia. Także "W ciemność" jest imo standardową powieścią, a nie młodzieżówką.

Co do samej książki - fabuła niby nie jest zbyt oryginalna. Ot grupa osób trafia na zapomnianą stację kosmiczną i z czasem odkrywa kryjącą się tam tajemnicę. Ale jest to naprawdę fajnie napisane, postaci są ok, interakcje między nimi też. Czyta się szybko, akcja wciąga. Wyjaśnienie historii posągów i roślin daje lekkie wow! Dałem się też zaskoczyć, podobnie jak Reath, jeśli chodzi o Nan i Hague`a Natomiast od samego początku czułem, że z Dezem to jednak nie jest tak, jak autorka starała się nam wmówić. Ale generalnie dobrze się bawiłem, gdy bohaterowie odkrywali kolejne fakty.

Wszystko to sprawia, że momentami byłem nawet skłonny uznać, że to najlepsza z trzech dotychczasowych książek z Wielkiej Republiki. Może tylko lekko denerwujące jest to, że trzecia już książka zaczyna się czasowo w tym samym momencie, co dwie poprzednie. Wolałbym, by każda kolejna popychała akcję naprzód. Ale to detal.

Ciekawy i dobrze wprowadzony jest tu poboczny wątek Drengirów, do tego mamy trochę Coruscant, trochę kolejnych drugoplanowych Jedi, więcej informacji na temat "Szlaku Dziedzictwa" i stojącej za nim firmy, a przez to wszystko stopniowo poszerza nam się przedstawiony świat Wielkiej Republiki. Tak to powinno wyglądać. Polecam.