Bieganie jest nudne. Machasz nogami, machasz i nigdzie nie domachasz. ~

Rower to jest to. I pasuje do zsuwania śniegu zimą. ~ Wczoraj miałem trochę zbędnego czasu, to zrobiłem sobie Tour de Wrocek, wszyło 100km. ~ Inna inszość, to że w tym roku wcale mi się nie chce. ~:/ Powinienem dziennie robić te 40-50km, ale jedynie szukam wymówek. ~

Biegać? W XXI wieku? A co ja? Jaskiniowiec? Żądam wynalezienia teleportacji!

Bieganie szkodzi, serio.

Poza tym zauważyłem że coś niedobrego dzieje się z ludźmi jak już zarażą się tym paskudztwem na dobre. Nie idzie normalnie pogadać, tylko te biegi i biegi. O wyjściu na browca nawet już nie wspomnę. Coś w psychice ludziom nagle się zmienia.
Ktoś, kto wcześniej oddałby pensję za weekend spania do południa, nagle w środku nocy - tak o siódmej rano, wstaje i niczym zombie ubiera się, zakłada buty, wychodzi z chałupy i biegnie. Z zamkniętymi oczami biegnie. Później jest już tylko gorzej, bo przestaje się czerpać przyjemność z rzeczy prostych - jak z jedzenia. To, co wczoraj jeszcze smakowało wybornie - na przykład pizza, dzisiaj już nie podchodzi. Powoli i systematycznie z lodówki usuwane jest wszystko to, co ma jakiekolwiek kalorie, i co gorsza - jest smaczne !. Dalej to już równia pochyła.

Następne w kolejce są przyzwyczajenia dnia codziennego, ewentualnie tzw. grafik. Nagle wszystko zostaje wygumkowane, a jedyne wpisy to biegałem, biegnę, będę biegał. I wykresy, dzisiaj przebiegłem tyle, za miesiąc zrobię tyle, a za pół roku to ho-ho!, dobiegnę na księżyc. Niczym jakiś pie*rzony Forrrest Gump normalnie. Stąd już naprawdę blisko do granicy, za którą zaczyna się nieskończony obłęd, właściwie to dzieli nas tylko krok. Nagle uświadamiamy sobie, że z normalnych ubrań, mamy w szafie tylko ubrania sportowe. I to w ilościach o jakich marzą nasze narzeczone/żony. Kilkanaście par butów sportowych na każdą nawierzchnię, odzież sportowa na każde warunki, suplementy diety, odżywki, galony specjalnych mikstur, wszystko to stoi tam, gdzie był do tej pory nasz najwierniejszy i najlepszy przyjaciel - KOMPUTER.

A Co dalej ?, dalej to już taki debet na koncie, że nawet ciasteczkowy potwór pękłby od jego zjedzenia. Gdyby był ciachem. Ten debet. Przyjaciele się od ciebie odwracają, rodzina się do ciebie nie przyznaje, a w pracy same zaległości - papiery nie biegają niestety. W domu patrzysz w lustro i sam nie poznajesz samego siebie - wory pod oczami, skóra wysuszona, zanik mięśni - znaczy brzucha, z którym tak dobrze ci się żyło, i same kości. Masz kondycję, ale tylko już na stanie w kolejce do lekarza - kolanka i stawy już się nabiegały, prawie jak u Justyny Kowalczyk. Nagle okazuje się, że masz 150 chorób, których wcześniej nie miałeś, i wychodzisz z całym worem leków z apteki. Na koniec tego wszystkiego zadajesz sobie jedno, jedyne fundamentalne pytanie - NA *UJ MI TO BYŁO ! ...

I odpowiedź już znasz - żeby być zdrowym

Takie moje luźne przemyślenia, bo nagrałem się w piłkę i mi korzonki siadły

Ja tylko z psem i jak jestem spóźniony. Bieganie jest nudne i niebezpieczne, zwłaszcza jak patrzy się na smartwatcha zamiast na drogę. No i trzeba kupić strój, masz odpowiedni? Porządne spodnie dla biegaczy to 800 zł, koszulka 900, Adidasy to co najmniej 1500 (Nike 2000). No i smartwatch oczywiście, im droższy tym lepszy.
A tak serio jak chcesz sobie urozmaicić to znalazłem ostatnio przypadkiem na App Store Zombies, run! to takie trochę RPG w realiach The Walkinkg Dead czy Dying Lighta. Sam prawie zacząłem od tego biegać, ale z iPadem jest to trochę niewygodne.

się w życiu za piłką, nawet teraz czasem mi się jeszcze chce. Ale tak po betonie? Nie, wolę rower faktycznie.

I lekko mnie irytują akcje typu "cała Polska biega". Pal licho, że jakieś maratony i inne blokują miasto, które nie jest komunikacyjnie przystosowane do blokowania ulic takimi masówkami, ale... wszyscy i nikt to zbiory puste.

Oczywiście należy zachęcać ludzi do aktywności fizycznej, takie czy innej, bieganie może być, ale... w ostatnich latach mam wrażenie, że to jakaś moda, a te mają to do siebie, że są sezonowe.
Tylko, że jak nie jesteś w sezonie na topie, to jesteś passe, bez względu na to co innego robisz.

Tak zupełnie szczerze to widzę zagrożenie maniakalnym podejściem do tematu. Łatwo wejść w to tak mocno, że biegasz codziennie, czytasz gazetki, kupujesz masę butów, itd. I po roku, dwóch musisz codziennie wyjść pobiegać na 2 godziny.

Ale postaram się zachować umiar. Zależy mi na ruszeniu tyłka, a wyjść biegać jest dużo łatwiej niż wyjść na siłownię. A sportami opartymi na maszynach (rower, motor, bieżnia, itd) nigdy się jakoś bardzo nie jarałem. Wolę się opierać w w całości na swoich możliwościach a nie sprzęcie. Wiadomo że taki rower to 80-90% umiejętności, ale dobry rower też swoje robi.

No i muszę mieć czas na SW!

W 2016 zacząłem w miarę regularnie biegać. Ku wielkiemu rozczarowaniu wielu osób od tamtej pory nie jestem gruby. Mentalnie wciąż pozostaje, wiadomo, ale fizycznie trochę mnie ubyło.

Bardzo lubię, chociaż ostatnimi czasy już to nie jest taka sama miłość, co te parę lat wstecz. Wolę sobie skoczyć na siłownię albo rower. Ale te 2x w tygodniu pobiegam. Zazwyczaj jest to coś między 7 a 10km.

Tempo mam różne. Na oficjalnym biegu miałem 48:31 / 10km i jest to mój rekord. Tak to zwykle w okolicy 5:30/km, bo pije piwko. I palę papierosy czasem. Ale jak sobie funduje detoks i zmniejszam ilość piwka i przestaje palić papierosy to umiem tak 5min/km. Jeżeli chodzi o rekordowy dystans, to kiedyś przebiegłem 22km. Polecam, myślałem, że umieram.

Jeżeli chodzi o oficjalne biegi, to specjalnie się nie jaram. Byłem 3x na biegu na 10km. Kiedyś bym chciał machnąć półmaraton, a kiedyś maraton. Ale ogólnie nie chodzę blokować miasta za często. Biegać chodzę w byle czym. Akurat teraz biegam w dziurawych butach, bo są bardzo wygodne.

No i kij. A przestrzegali. Mówili, że kontuzje. Że nie szarżować.

Coś se zrobiłem z piszczelem a dokładniej mięśniem płaszczkowatym (też nie znałem) i mnje boli.. Chyba trochę przerwy od biegania. Cza by to zrehabilitować, odpocząć a z psem trzeba chodzić. Hard life.

Ale i tak wrócę, bo zajawka na bieganie mocno.

Miałem niedawno podobną sytuację - zacząłem biegać, po jakiś 2 miesiącach na prostej nawierzchni ścieżki rowerowej naciągnąłem/naderwałem "wiązadło Achillesa" - miałem prześwietlenie, które niczego nie wykazało a na ekg umówiono mnie za 3 tygodnie. Przez ten czasem kulałem, okolice pięty momentami bolały niemiłosiernie, uniemożliwiając praktycznie chodzenie. Ale po przeszło miesiącu uraz zanikł, dosłownie z dnia na dzień przestałem odczuwać ból w tym miejscu. Teraz przymierzam się do powrotu do biegania, może wydłużę rozgrzewkę i wyposażę się w specjalnie skarpety dobiegania, które podobno chronią przed takimi urazami.

Mam jedną poradę dla przyszłych i aktualnych biegaczy - bieganie jak gazela to nie jest to do czego powinieneś dążyć. Naoglądałem się tych wszystkich prosów z długim krokiem i myślałem, że tak ma wyglądać bieg. Długie, spokojne kroki, jestę profesjonalnym biegaczem, hehe, pacz jak ten gość na chodniku obok drobi, nie to co ja, piękny długi krok, ała, ale mnie kostka boli.

Potem jak mnie zaczęło boleć to był drugi etap - czytanie tryliarda artykułów o kontuzji zwanej shin splints, czyli taki rwący ból po wewnętrznej stronie łydki nad kostką. Rozciąganie, wzmacnianie, rolowanie, wciskanie tam sobie kciuka, skarpety kompresyjne, jakieś dziwne blaszki do drapania łydki, wizyta u fizjoterapeuty, rezonans, RTG, USB, TESB. Wszystko to ma Ci ostatecznie pomóc, prawdopodobnie w ciągu 5 lat. Ja doraźnie pomagałem sobie rolowaniem i rozciąganiem, ale za każdym razem i tak wracało. W międzyczasie trafiłem też na parę artykułów gdzie autorzy sugerowali, żeby lądować stopą pod ciężarem własnego ciała, a nie przed nim. No i spoko, ale jak się biegnie i patrzysz od góry to nie masz do końca takiego wyczucia gdzie stawiasz stopę.

I wtedy nadeszło olśnienie - usłyszałem gdzieś, że powinno się mieć conajmniej 170 kroków na minutę. Szybko okazało się, że moje gazelowate skoki to chyba bliżej mają do 100 niż 170 i spróbowałem to wprowadzić. Stałem się tym śmiesznym ziomeczkiem, który "drobi", ale bólu nie ma. Noga nie boli, czasy paradoksalnie są o wiele lepsze. Generalnie to chyba znalazłem rozwiązanie, choć wszystko się okaże dopiero za jakiś czas, bo na razie to taka euforia, że przeszło.

Także jak ktoś z Was będzie zaczynał biegać tak jak ja - nie skaczcie jak gazela. To absolutnie niczego nie da.

P.S. Ale i tak się muszę ogarnąć z moich ego, bo jak poczułem potencjał takiego biegania to zamiast wcześniejszego 6:00min/km, zacząłem biegać 5:00min/km. Chill out, Moss, bo zamiast kontuzji łydki wyskoczy Ci kij wie co innego. Jakaś chondromalacja rzepki albo dostanę z łuku w Achillesa.

nigdy nie byłam jakąś fanką tej formy aktywności. Ale w ostatnich latach, pod wpływem małżonka, kilka razy zaczynałam trochę truchtać. Za każdym razem jednak nie trwało to długo, a to skręcona kostka (akurat nie przy bieganiu), a to ciąża, małe dziecko, chorowanie, znowu ciąża. Muszę jednak przyznać, że doceniłam to całe bieganie trochę bardziej właśnie przy ostatnim podejściu, przy małym dziecku i ograniczonym czasie. Wiele nie potrzeba, z nikim nie muszę się umawiać, nigdzie jechać (ok. 10 min. piechotą mam do terenów rekreacyjnych), nikomu płacić, godziną nie jestem związana, sprzęt żaden nie jest potrzebny. Jak można się było wyrwać z domu wieczorem to szybko wystarczyło się przebrać i wyjść za próg. Tylko buty (nic specjalnego, z Lidla) i najważniejszy oraz najdroższy element mojego biegowego wyposażenia czyli specjalny stanik i już byłam gotowa (oczywiście jakieś ciuchy też ubieram ). Taki trening nie zajmował dużo czasu i zaczął mi się podobać.
Przy czym nie doszłam do specjalnych wyników i w ogóle luzackie tempo sobie narzucam. Na pewno nie jak gazela I biegam tylko po specjalnej ścieżce, za bardzo szkoda mi stawów. Nie mam zakusów na jakieś bardzo wyczynowe bieganie czy jakieś wielkie osiągnięcia. Tylko, żeby ruch był i jakąś śladową kondycję utrzymać. Nie chcę iść w ślady popaprańców zapaleńców, których znam. Takich w stylu: "mam poważną kontuzję, ale pobiegnę", "nie biegam tak krótkich dystansów jak maratony".

W każdym razie planuję na wiosnę wrócić do mojego spokojnego truchtania.

chyba zawsze chodziło mi gdzieś tam z tyłu głowy (przynajmniej odkąd pamiętam) i wydawało mi się w miarę atrakcyjną formą aktywności. Może dlatego, że lubię spacerować i włóczyć się gdzie popadnie, a to jest chyba trochę pokrewny temat. Z drugiej strony nigdy nie czułem jakiejś specjalnej spiny w bieganiu. Do sprinterów zawsze było mi daleko (nie wiem, może nogi za krótkie albo zwyczajnie za wolno się kręcą), więc raczej wolałem stawiać na pokonywanie odległości niż podkręcanie tempa.

W przeszłości pojawiały się jakieś drobne, powiedzmy biegowe, epizody. W ósmej klasie udała mi się załapać do rezerwowego składu ma sztafetę międzyszkolną, ostatecznie nie pobiegłem ale za to przynajmniej na legalu udało się urwać z lekcji. Gdy w ogólniaku dowiedziałem się, ze kumpel biega wieczorami to jakoś tak od razu się do niego przypiąłem. Tempa nie mierzyliśmy, jakoś do głowy nam to nie przyszło, jechaliśmy na spokojnie, a dystans z czasem sam rósł. Naprawdę przyjemnie się wtedy gadało. Z czasem człowiek czuł się lepiej i pamiętam, że wtedy odkryłem jak świetnie się biega zimą na lekkim mrozie. Ciało jakoś tak samo wyrywło do przodu żeby się ogrzać. Powietrze w płucach wydawało się czystsze i bardziej rześkie (nie wiem, albo wiatr rozwiewał smog albo ludzie w piecach mniej śmieci wtedy palili, bo dziś to mam wrażenie, że jest masakra). Fajnie wspominam ten okres. Potem na studiach też chyba coś było, ale szczegóły już mi umknęły.

Po dłuższej przerwie wróciłem trochę do biegania parę lat temu. Powód był prosty, odezwała się we mnie potrzeba ruchu. Praca przed kompem przez większość dnia trochę mimo wszystko dobija. Jakoś tak się złożyło, że brat biorąc udział w zawodach zaczął mnie też zachęcać. Ogólna popularność czy moda na bieganie pewnie dorzuciła trochę swoje trzy grosze. Mój ojciec kiedyś stwierdził, że to w sumie zabawne jak się pewne rzeczy zmieniają. Za czasów jego młodości, gdy był dosyć mocno aktywny sportowo, to ludzie na takich biegaczy, jeżeli faktycznie nie byli trenującymi sportowcami, patrzyli jak na dziwaków. A teraz praktycznie gdzie nie spojrzeć można wypatrzeć jak ktoś sobie szybciej lub wolniej drepcze. W każdym razie tym razem zagłębiając się w temat postanowiłem lekko się doedukować. Coś tam poczytałem o rożnego rodzaju treningach, rozgrzewce, stretchingu i takich tam. Zamiast trampek czy byle jakich butów zaopatrzyłem się w biegówki marki no name z Lidla. Nic specjalnego, ale pomyślałem, że to zawsze coś i dla mnie się sprawdzają. Wybrałem się na stadion lekkoatletyczny (na tartanie się lepiej i zdecydowanie zdrowiej biega) i w ramach akcji „Biegam bo lubię” podłapałem kilka rzeczy.

Zatrzymam się tu na chwilę z wyjaśnieniem czym jest „Biegam bo lubię”. To zupełnie darmowa akcja organizowana w wielu miastach Polski. Raz w tygodniu od wiosny do jesieni. Trenerzy lokalnych zespołów lekkoatletycznych, na zasadzie wolontariatu prowadzą treningi dla chętnych w ramach propagowania dyscypliny jaką jest bieganie. Nie ma żadnych zapisów czy czegoś w tym stylu, wystarczy przyjść i tyle. Trenerzy pokazują jak zrobić dobrze rozgrzewkę i rozciąganie, proponują różnego rodzaju treningi i korygują błędy prowadzące do kontuzji. Każdy biega tyle ile może i na ile się czuje, na zdrowo i dla przyjemności Przydatna sprawa szczególnie dla początkujących i nie tylko. Można podpytać o wiele rzeczy i rozwiać wątpliwości. A przekrój biegaczy jest od totalnych nowicjuszy po weteranów maratonów. Mnie się przydało.

I tak sobie teraz biegam od czasu do czasu. Czasami mniej lub bardziej regularnie/nieregularnie. Dla potrzymania kondycji, dla odrobiny ruchu i ogólnego lepszego samopoczucia. Taki mocno casualowy biegacz lub jak pewnie niektórzy stwierdzą zwykły truchtacz. Nie używam endomondo ani innych aplikacji, bez specjalnych ciuchów, prosta koszulka, spodenki czy dres wystarczają. Czas sprawdzam orientacyjnie, głównie po to aby wiedzieć która godzina i kiedy czas wracać do domu. Dokładnych pomiarów nie robię. Jak czuje, że moc jest w nogach to biegnę szybciej, jak zaczyna brakować pary to wolniej. Zresztą to już nie ten wiek na wykręcanie nie wiadomo jakich czasówek. Gdybym zabrał się na poważnie za bieganie mając kilkanaście lub dwadzieścia parę lat to można by się ewentualnie pokusić o jakieś wyniki. Ale teraz to zwyczajnie szkoda szarpać zdrowie. Nie mówię, że nie warto bić życiówek. Wręcz przeciwnie, warto chociażby tylko i wyłącznie dla własnej satysfakcji (oczywiście pod warunkiem, że robi się to z głową). To zawsze przyjemne uczucie dorzucić kolejny kilometr do rekordu czy urwać kolejne sekundy/minuty na jakimś dystansie. Tylko, że w pewnym momencie, zresztą tak jak ze wszystkim w życiu, trzeba się będzie temu poświęcać bardziej, aby więcej osiągnąć. A ja nie mam na to czasu i tak naprawdę ochoty. Lubię wyskoczyć również na basen, rower, rolki (to ostatnie właściwie wciągnęło mnie nawet bardziej niż bieganie i bardzo żałuję, że tak późno odkryłem jaka to świetna sprawa) i są też inne rzeczy, które człowiek chce robić. Widzę jednak, że jest sporo osób, które wkręcają się bardzo w bieganie. Podporządkowują swoje życie pod regularne treningi. Chyba poniekąd to nawet rozumiem. Przełamywanie własnych barier oraz zastrzyk endorfinek wpływa pozytywnie i potrafi uzależniać. Z czasem pojawia się potrzeba sprawdzenia się z innymi i tu przechodzimy do zawodów. Tak, jakoś do końca nie czuję tej idei. Rozumiem chęć współzawodnictwa, choć poziom zróżnicowania i zaawansowania uczestników jest tak bardzo rozpięty, że nie wiem do czego się porównywać. Na takich zawodach faktycznie panuje atmosfera, która się mimowolnie udziela i to jest fajne. Bieganie po ulicach normalnie zamkniętych dla pieszych, też może stanowić jakąś atrakcję. Jednak płacić po to aby móc biegać, do tego jeszcze przepychając się między ludźmi? Nie do końca to widzę. Bieganie zainteresowało mnie w dużej mierze dlatego, że jest darmowe, czytaj łatwo dostępne. Mogę się wyżyć praktycznie, o każdej porze dnia i sam sobie wyznaczam granice. Jednak jak ktoś lubi takie sportowe inicjatywy to śmiało, grunt to dobrze się bawić.

W bieganiu fajne jest to, że jak człowiek pilnuje regularności to postępy niejako pojawiają się same. W pewnym momencie się po prostu czuje, że można szybciej, więcej, a wszystko jakby mniej męczy. Jak komuś się chce to jeszcze dodatkowo mierzyć to pewnie można to ładnie zobrazować na jakieś apce. Jeżeli nawet nie jest się nastawionym na dokonywanie pomiarów jak ja, to warto urozmaicić sobie treningi. Różnie z tym wychodzi ale dwa/trzy wyjścia w tygodniu wydają mi się optymalne (chociaż tak szczerze to często nawet raz się nie udaje). Czasami próbuję małych interwałów, najwyżej raz w tygodniu. Męczące, ale naprawdę daje efekty, mam wrażenie, że później mam dzięki temu większy zapas tlenu. Zwykle jednak po prostu stawiam na nieco szybsze bieganie z regularnymi przerwami lub zwykły, spokojny trucht bez przystanków. I mnie to w sumie wystarcza. Co więcej? Staram się robić przynajmniej małą rozgrzewkę przed i rozciąganie po. Najczęściej wybieram się do parku niedaleko miejsca gdzie mieszkam na jakieś 30 – 60 minut, przemieszczając się niestety po asfalcie. Na szczęście póki co udaje mi się omijać kontuzje, choć może to wynika z tego, że nie biegam długich dystansów (tak do około 10 km wydaje mi się sensowne, półmaratony czy maratony to już dla mnie przesada). Z drugiej strony jak czuję, że coś zaczyna mi dokuczać to po prostu odpuszczam. Słyszałem kiedyś hasło, że „Bieganie to kardiologiczna euforia i ortopedyczna masakra”. Hmm, tak czy siak z jednym i drugim wolę nie mieć w przyszłości problemów.

Taki tip, jeśli ktoś chciałby zacząć biegać, a większość dnia spędza przed komputerem, bo np. taką ma pracę albo uczy się przy kompie albo gra na kompie.

Jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że w takiej sytuacji ma się organizm nieprzystosowany do biegania, szczególnie szybkiego. Bo jakieś 2-3 razy w tygodniu truchcikiem nie powinny nic zrobić. Ale ja po pół roku myślałem, że to odpowiedni czas żeby pobiegać trochę szybciej, porobić jakieś interwały, szybsze biegi.

NO I JEDNAK NIE.

Podeszwa stopy odzywała się podczas pierwszych minut biegu. Zlewałem to, bo za każdym razem były to lekkie ciągnięcia w stopie, które przechodziły. No aż w końcu przesadziłem, przycisnąłem i dwa dni później kulałem. Poszedłem do fizjoterapeuty i wyszło, że, przez siedzący tryb życia, mam mega zbite mięśnie łydek, tył ud, częściowo pleców i słabe poślady. Co powoduje, że pogarsza się sylwetka biegowa, coraz bardziej napinają się łydki i w ten sposób łydki i stopy dostają wielokrotnie mocniej.

Także wniosek jest taki, że albo sobie truchtać i tyle albo skupić się na rozwoju ogólnej siły i mobilności. Ja teraz trochę zmieniam podejście. Mniej biegania póki co, dodatkowo przysiady, brzuszki, podciągania, itd. No i podstawa - jak nie trzeba siedzieć to nie będę siedział. Np. czytając książkę będę starał się od czasu do czasu wstawać i chodzić.

Kolejny rok za mną a ja znowu nic nie osiągnąłem xD Znowu 3-4 miesiące biegania i albo stopa albo tyłek albo łyda i znowu się obraziłem na bieganie.

Ale go kurde potrzebuje, bo to uwielbiam. Więc po kilku miesiącach przerwy wróciłem - nie używam zegarka biegowego, nie kontroluje ile kilometrów lecę, po prostu przypinam mojego psa do pasa biodrowego i lecimy sobie na luzie. Aktualnie po błocie i lodzie, ale jest fajnie Polecam.

Teraz tylko się tego trzymać i dalej biegać sobie na luzie, a nie udawać Malinowskiego.