E tam, Nowy Kanon potrzebuje swoich X-Wingów. Mi to pasuje, a jak do tego pisze Freed, to już w ogóle spoczko.

A tytuł zabawny, ciekawym wielce tłumaczenia PL

A mi się właśnie tytuł bardzo podoba. Według wstępnej wersji okładki w eskadrze będą A-wing, B-wing, U-wing, X-wing i Y-wing - Alphabet Squadron to idealna nazwa

Jeśli dobrze pamiętam z Aftermath to byli jacyś imperialni z małą flotą, którzy nie uciekli do UR i którzy nie zgodzili się na kapitulację. Chyba nawet szykowali jakiś atak, więc może to będzie o walce z nimi? Byłoby spoko. Zresztą wszystko co uzupełnia okres post-ROTJ jest spoko No i Freed to chyba właściwy autor do książki o pilotach.

"Eskadra Literek" (Aleksander K. lubi to)

Z tytułem faktycznie jest problem - każda wersja będąca w miarę zbliżoną do oryginału będzie głupia

Chyba, że tłumacz zdecyduje się na coś własnego.

https://www.penguinrandomhouse.com/books/606987/alphabet-squadron-star-wars-by-alexander-freed/

Zarys fabuły:
On the verge of victory in what seemed an endless war, five former rebel pilots transform from hunted to hunters as they strike out against the vestiges of Empire. Set after Return of the Jedi, Alphabet Squadron follows a unique team, each flying a different class of starfighter as they struggle to end their war once and for all.

320 stron
Premiera: 04.06.2019

Dopiero teraz zauważyłam ten topic.
Pożyjemy, zobaczymy, na razie cierpliwie poczekam na nowe A-B-U-X-Ywingi
Ciekawe tylko dlaczego tytuł jest Alphabet Sq a nie Aurebesh Sq?

https://star-wars.pl/News/23698,Alphabet_Squadron_bedzie_trylogia.html


Czyli mamy następcę Końca i początku. Tylko czemu ten autor

Jego przerysowanie brutalny styl w ogóle mi nie podchodzi.

Chcę trzech rzeczy:

1.Yeagera
2.Jacena
3.Kompani Zmierzch

I mam nadzieję, że książkowy świat rozwiną interludia

Kompania Zmierzch mi średnio podeszła. Aczkolwiek możliwe że musiałbym podejść do niej jeszcze raz - teraz jak już pogodziłem się z militariami w SW (dzięki serii X-Wing). Adaptację R1 już czytało mi się dobrze.

Jak Freedowi wyjdzie trylogia o pilotach? Nie wiem ale mam nadzieję, że trochę humoru jednak wrzuci, bo jak książka skupia się na pilotach to MUSI być trochę droczenia się, głupich żartów, cwaniakowania, siedzenia w kantynie, upijania się na umór i szydzenia z imperialnych.

Oby była silna, męska postać.

Pamiętacie jak przy okazji zwolnienia Wendiga oprócz Shadow of Vader przewinąło się skasowanie jeszcze jednego tytułu? Okazuje się, że chodziło właśnie o TIE Fighter, pierwotnie to Wendig miał być scenarzystą.

https://twitter.com/ChuckWendig/status/1086383174840664064

Jak ja się cieszę, że to Jody Houser napisze ten komiks, a nie Chuck

Tworzenie kolejnej trylogii w tym samych ramach czasowych co seria "Końca i początku" i na dodatek fabularnie podobnej (polowanie Rebeliantów na Imperialnych), to taka stagnacja w uniwersum dla mnie.

Zadałem pytanie o możliwe cameo w jego serii. Odpowiedział mi wymijająco, ale myślę, że to bardzo dobra odpowiedź

https://twitter.com/mossar_pl/status/1086621285273210880

https://www.penguinrandomhouse.com/books/606987/alphabet-squadron-star-wars-by-alexander-freed/9781984821980/

"(...) The Imperial Army is in disarray. In the aftermath, Yrica Quell is just one of thousands of defectors from her former cause living in a deserters’ shantytown—until she is selected to join Alphabet Squadron.

Cobbled together from an eclectic assortment of pilots and starfighters, the five members of Alphabet are tasked by New Republic general Hera Syndulla herself. Like Yrica, each is a talented pilot struggling to find their place in a changing galaxy. (...)

The newly formed unit embodies the heart and soul of the Rebellion: ragtag, resourceful, scrappy, and emboldened by their most audacious victory in decades. But going from underdog rebels to celebrated heroes isn’t as easy as it seems, and their inner demons threaten them as much as their enemies among the stars. (...)"

Brzmi bardzo jak X-Wing: Eskadra Widm z Herą zamiast Wedge`a, ale nie będę się przesadnie jarać, bo się potem zawiodę. Tak czy inaczej, na razie wygląda to dobrze.

Freed odpisał mi na pytanie o to czy Alphabet przypomina Twilight Company:
https://twitter.com/AlexanderMFreed/status/1091885009655422976?s=19

Jako, że ta seria mnie bardzo ciekawi to mam taki wewnętrzny "Alphabet Squadron alert" i jak widzę coś na ten temat to się wgłębiam. No i zauważyłem na twitterze, że pani Heddle jest na etapie czytania pierwszej części. Taka mała ciekawostka na temat tej książki:
https://twitter.com/jenheddle/status/1095507826066173952

i odpowiedź A. Freeda (autora):
"One of those lines of dialogue that probably works better when you DON`T know the character who says it. It`s much weirder once you do..."

Niby nic ale punkt 2 - oh yeah!
https://twitter.com/DarthInternous/status/1119359839833079809?s=19

https://twitter.com/StarWarsExplain/status/1130223386469306369?s=19

SWE jest zdeklarowanym fanem serii X-Wing. Jeśli po wszystkich książkach C. Gray i Zahna twierdzi, że to może być jego ulubiona książka.. to mam jeszcze większą podjarę. Kończę "Zemstę Isard" i w czerwcu zabieram się za Alphabet Squadron.

Dla książek nowego kanonu - co jakąś czytam to mi się podoba, mimo iż trudno o bardziej różne historie.

Z Eskadrą Abecadło mam problem. Bo to jest fajna historia i ciekawi bohaterowie, tylko tak w zasadzie nikogo nie da się tam lubić szczerze i na calego. Ale też myślę, że takie mogło być założenie. Zbiór osobowości, każda równo popierniczona na swój sposób, ze zbiorem paskudnych wad i grzechów przeszłości.
Niby zamknięta opowieść, a jednak daje apetyt na więcej. Dużo super bitew powietrznych i latania, pan Freed umie w walki i w napięcie. To tak ogólnie. Wielki plus to ciekawe motywacje głównej bohaterki i intrygująca postać Kairos. I pokazanie jak czasem jedno spotkanie z bohaterem może wpłynąć na dalsze życie
Dużo starych ras i nowych trochę też. Dużo muzyki, świetnej galaktycznej mieszanki, jak ktoś pisze fiki, to jak znalazł
Fajne rozprawienie się z kilkoma absurdami logicznymi imperialnej propagandy.

No dobra, ale teraz coś najważniejszego dla mnie -
A, że polecę równo to zasłaniam dla bezpieczeństwa.
początek spoilera Auć, bolało. Z Hera stało się to czego się obawiałam - została ciotką rewolucji. Niby było o niej dużo, niby jej pov, ale tak po wierzchu bardzo. Wspominała swoją rodzinę, ale nie dała żadnych imion. Nie ma śladu Jogurta, ni Choppera - zostawiła ich razem u Saszy?

Ale to co boli najbardziej:
- Hera pilotka uziemiona jako "zarządca". Dbająca o misję i podwładnych, ani razu nie siedząca za sterami. Dowodząca z oddali.
- Hera potwornie samotna. Niby pijaca czasem z ludźmi, niby ciesząca się szacunkiem i mająca różnych współpracowników, ale tak bardzo w tym wszystkim SAMA. Raz tylko przyznała się przed samą sobą jak tęskni za rodziną i dawnymi czasami.
- Hera nie widząca innej drogi jak dalsza walka, mimo zmęczenia i ogarniania całej swojej floty samodzielnie.
- Hera słuchająca się Głupiej Miotły Mon. Brrrrr obiadki brrr

To nie jest moja Hera (moja, jak Kanan zakończyła się na 2 sezonie), ale to jest Hera w jakiś sposób ostrożnie konsekwentna, na pewno lepsza niż idiotka z komiksu Aphry. Ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że Freed starał się pisać o niej w miarę dużo, nie mówiąc jednocześnie niemal nic. Jakby nie umiał, albo nie mógł, pójść trochę dalej. Dać coś poza ogólnikami. I ta Hera jest w książce, ale jakby zamiast Hery Syndulli była Generał Jakaśtam, w sumie dużej różnicy by nie było.

koniec spoilera

Chaotycznie, ale właśnie skończyłam czytać i musiałam się podzielić

Ok. 100 stron za mną i jestem zachwycony. Postacie są wprowadzane z odpowiednim tempem. Jesteśmy w stanie zrozumieć ich motywy. Poza tym książka jest pełna świetnych odniesień i rozważań na temat Rebelii i Imperium - tego że wszystko zależy od punktu patrzenia. Świetnie historia nawiązuje do komiksu TIE Fighter. No i co najważniejsze, Freed ma smykałkę do opisywania walk powietrznych. Jest to nawet bardziej obrazowe niż w serii X-Wing.

Czytam z zafascynowaniem i zaciekawieniem. Mam nadzieje że tak pozostanie do samego końca. Na razie najbardziej lubię Wyla.

1) Tak czy tam i czytam. Chyba faktycznie do książki użyli całego alfabetu! (Przepraszam, głupi żart, nie mogłem się powstrzymać).

2) Jestem na 200 stronie (65% książki) i podoba mi się. Ale. W trakcie czytania przypomniałem sobie co mi przeszkadza w nowych książkach Star Wars. "Realistyczność". (Nie w sensie inspiracji się prawdziwym światem, tylko zmianą wrażliwości, która teraz opiera się bardziej na niejasności moralnej i psychologii bohaterów, zamiast na przygodzie i motywacji bohaterów). Mam ponad połowę książki, i piloci polecieli w swoich myśliwcach może raz. Niby pora już kończyć pokonywać pierwszą przeszkodę, a oni tu nadal próbują się spotkać. Trochę zbyt powoli się to wszystko rozwija. I to nie jest zarzut, bo w swojej kategorii to jest bardzo fajna książka. Ciekawe charaktery. Bardzo przyjemnie się czyta.
Ale. W X-Wingach Stackopla i Allstona (tak przynajmniej mam w pamięci), co drugi rozdział była jakaś akcja, co trzeci rozdział jakiś zdrajca próbował ich podkopać. Mam w pamięci, że Corran najpierw wsiadał do X-Winga, a potem dopiero pytał jaka to misja. Tak bardziej starwarsowo było. I myślę, że po prostu nadal tęsknię za taką czysto przygodową literaturą Star Wars.

To będzie dłuuuugi post, więc zacznę od tego na czym powinienem skończyć, czyli ostatecznej oceny "Alphabet Squadron". Jeśli ktoś śledzi moje poczynania na blogu o Legendach to wie, że byłem totalnie podjarany serią X-Wing, a jeszcze bardziej jej częścią dotyczącą Eskadry Widm. Del Rey zapowiadało, że książka Freeda ma w pewnym stopniu nawiązywać do tej legendarnej serii, więc od początku roku wręcz odliczałem dni do premiery. Gdzieś podskórnie czułem, że to jest książka dla mnie. Jednocześnie miałem obawy, że tak wysoki poziom nakręcenia się poskutkuje tym, że będę zawiedziony, rozczarowany (niejedna osoba miała tak przy TLJ, Battlefroncie czy chociażby na początku kiedy wychodził Aftermath Wendiga). Dodatkową obawą było to, że nie jestem jakimś wielkim fanem "Battlefront: Kompania Zmierzch" i mimo, że doceniam w jaki sposób Freed podszedł do tej książki, to zupełnie nie mogłem wczuć się w historię. Wracając jednak do tematu, wczoraj skończyłem "Alphabet Squadron" i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że jest to bardzo dobra książka z interesującymi bohaterami, świetnie poprowadzoną akcją i zaskakującymi zwrotami akcji. I to jest ocena, którą starałem się napisać bez żadnych emocji, ot tak, zaraz po przeczytaniu, tak jakbym chciał zrecenzować książkę na SWNN, theforce.net czy innym portalu nie dorastającym do pięt naszemu Bastionowi. Ale co sądzę prywatnie? Włączając to wszelkie emocje i świadomość tego, że jestem wielkim fanem serii X-Wing?

JEST ZAJEDWABIŚCIE. Prawdopodobnie stwierdzenie "Alphabet Squadron jest lepszy niż seria X-Wing" ociera się o profanację i właściwie ciężko porównywać jedną książkę z dziesięcioma tomami, ale naprawdę po przeczytaniu miałem takie odczucie. Jakby Alexander Freed wziął moje ukochane X-Wingi, zastanowił się co ludzie kochali w tej serii i dodał do tego troszkę więcej realizmu. Jasne, może działa tu też zasada kontrastu - Aftermath dziejący się w podobnym okresie raczej nie jest ulubieńcem fanów, podobnie Ostatni Strzał. Ja jednak uważam, że Freed dał radę wziąć to co najlepsze z serii X-Wing i przełożyć to na realia Nowego Kanonu. I nie jest to żadna zżynka, to jest zupełnie inne historia, z zupełnie innymi bohaterami i zupełnie inną akcją, ale jednocześnie czuć ten sam feeling co w serii X-Wing. Póki co nie powiem, że "Alphabet Squadron" jest lepszy serii "X-Wing", poczekam na drugą i trzecią część, ale na pewno jest na najlepszej drodze.

Co właściwie w tej książce mnie tak urzekło? Po pierwsze postacie. Ja pierdziele, prawdopodobnie żadna książka Nowego Kanonu nie wprowadziła tyle postaci, które bym polubił i czekał na ich dalsze losy. Bardzo dobrze wychodzi to Claudii Gray - Bloodline dał Ransolma i Jopha, Master & Apprentice Raela Averrossa i Paxa, Lost Stars Cienę i Thane`a. Ale w Alphabecie polubiłem dosłownie KAŻDEGO. Przez pewien czas trochę denerwowała mnie Yrica Quell, ale po przeczytaniu całości również uznaję ją za ciekawą i wartościową postać. Podobnie zresztą z Caernem czy Devonem. Natomiast Wyla, Natha, Chass, Kairos, I-TO właściwie polubiłem od razu, od pierwszych chwil w książce. I tutaj jest ogromna zasługa Freeda, bo autor nie żałuje sobie czasu, żeby nam ich przedstawić i jednocześnie sensownie powiązać ich historie tak by ostatecznie stworzyli tytułowy Alphabet Squadron.

Widziałem parę postów wyżej, że po 2/3 książki niektórym nie pasowała ilość akcji w stosunku do budowania postaci. Jak zawsze, jest to kwestia bardzo osobista, ja w ogóle tego nie odczułem. Napawałem się rozwojem tej eskadry, tym jak się docierali, jak im wychodziło bądź nie na różnych płaszczyznach, tym co się w ogóle działo przed powstaniem Eskadry Alfabet, bo to ma kluczowe znaczenie dla fabuły książki. Ale jeśli ktoś rzeczywiście nie był zachwycony takim rozwiązaniem fabularnym to ostatnie rozdziały powinny to wynagrodzić. Powinny o ile tego rodzaju akcja przypasuje komuś do gustu. Ja byłem usatysfakcjonowany zakończeniem, do tego stopnia, że machnąłem całą końcówkę w jeden dzień. Inna kwestia jest taka, że nie czułem, żeby tej akcji było mało. początek spoilera Najpierw wspomnienia z operacji Cinder, potem szaleńcza ucieczka Hellion`s Dare, Abednedo, treningi z minami, misja przy tej tajemniczej wieży, kolejna misja, no i zakończenie koniec spoilera.

Kolejny temat to realizm, który również został wywołany na tapetę parę postów wyżej. To taka cecha rozpoznawcza Nowego Kanonu i chyba trzeba po prostu zaakceptować, że w książkach SW nie będziemy dostawać książek, które dosyć luźno traktują realizm i bardziej skupiają się na przygodzie, zabawie, baśniowości. Ja bym jednak zwrócić uwagę na to, że ten realizm jest bardzo różnie rozwiązywany w książkach SW. Mimo, że doceniam "Katalizator" to Luceno czasami za bardzo zakręcił się na punkcie tego, że budowa Gwiazdy Śmierci musi być w 100% realistyczna i momentami było nudno. Podobnie "Queen`s Shadow", które bardzo mocno opisywało realia życia senatora. "Ahsoka", gdzie 30% książki to opis życia na wsi. Nawet uwielbiany przeze mnie "Thrawn" Zahna różni się od Trylogii Thrawna tym, że jest dużo bardziej realistyczny - całe "Thrawn: Alliances" to właściwie kilkuset-stronnicowy opis relacji Vadera i Thrawna. Można to lubić bądź nie, ale raczej nie można wrzucać do jednego wora na zasadzie "Nowy Kanon jest strasznie realistyczny". Bo każdy z tych autorów realizuje to trochę inaczej, inaczej rozkłada akcenty. I "Alphabet Squadron" w mojej opinii rozłożył te akcenty bardzo dobrze. Tam gdzie miało być realistycznie, było, tam gdzie było miejsce na trochę zabawy, czystej radości z latania, tam już nie zawsze było realistycznie.

Nie będę analizował książki pod kątem fabuły krok po kroku, ale w spoilerach kilka najlepszych moim zdaniem momentów całej książki. początek spoilera Pogoń za Hellion`s Dare - naprawdę czuło się te napięcie, tą bezsilność i po prostu profesjonalizm Shadow Wing. Poza tym cały ten pościg dał nam dużo jeśli chodzi o rozwój postaci Wyla i Chass. Rozmowa Wyla z Blinkiem to w ogóle chyba najlepszy moment całej książki. Oba końcowe plot twisty jak najbardziej mi spasowały i nawet zaskoczyły, bo nie spodziewałem się ani jednego ani drugiego. Nath, który ma w D Wyla i wyskakuje z Y-Winga. HAHAH. Utrzymanie tajemnicy Kairos przez całą książkę, dzięki czemu (mam nadzieję) rozwiązanie w 2 bądź 3 części będzie jeszcze bardziej satysfakcjonujące. A może Freed w ogóle nie zamierza tego odkrywać? Fajne wplecenie historii Devona, która na początku wydawała mi się trochę dziwna, ale koniec to zrekompensował. Pomalowanie statków Eskadry i ich reakcje. TIE Bomber wbijający się w statek z Szturmowcami. koniec spoilera Sporo sporo dobrych momentów, które robiły robotę.

Widziałem też posta vikali o początek spoilera Herze i w sumie rozumiem Twoje zarzuty. Tylko, że to Filoni przypieczętował jej los, kiedy sezon 4 Rebeliantów skończył się tak jak się skończył. Można by powiedzieć - mogłaby dalej latać jako pilot, najlepiej ze swoim synem, to by było bardziej Herowate. Ale Hera to trochę taki Wedge Antilles Nowego Kanonu. Stracił wielu przyjaciół, rodzinę, pozostał liderem Eskadry Łotrów, ale ostatecznie Ackbar i reszta zmusili go do tego, żeby został generałem. Podobnie to chyba wygląda w przypadku Hery. Osoba z takim doświadczeniem, walcząca z Imperium od lat, musiała w końcu znaleźć się gdzieś na szczycie hierarchii. Jest to smutne, bo widać, że nie jest to wymarzona rola, że czuje się samotna, ale nie zawsze jest różowo. Może po Bitwie o Jakku czeka ją jakiś ciekawszy los? Jakaś wyprawa w Nieznane Regiony? Udział w wyścigach? Albo po prostu powrót na Ryloth i wspominanie starych czasów? Kto wie, Filoni w sezonie 4 w taki sposób zakończył historię załogi Ghosta, że już niestety nie wrócą te czasy kiedy biegała z Kananem i cieszyła się życiem, trudnym, ale jednak w doborowym towarzystwie. Natomiast uważam, że w "Alphabet Squadron" Hera jest dużo bardziej przekonywująca jako postać niż w komiksie "Aphra". Tam zupełnie nie czułem tej postaci. Tutaj Hera stała się trochę tym kim Han stał się w TFA. Jasne, Hera to Generał, Han wrócił do przemytnictwa, ale chodzi mi o mentalność. Nie mówiąc już o tym, że czytając kwestie Hery, miałem w głowie jej głos z Rebeliantów koniec spoilera.

Ok, podobała mi się tutaj masa rzeczy, to już wiecie. Ale czy coś mi się nie podobało? (uwaga, duży spoiler!) początek spoilera Mimo wszystko liczyłem, że ktoś zginie. Nie wiem, może Freed stwierdził, że to za wcześnie. Że na to przyjdzie czas w kolejnych częściach, ale aż się prosiło, żeby Nath zginął tam na dole. Albo Caern ostatecznie porzucając swoje motywacje i kierując się jakimś wyższym celem? Nie wiem, może nie, ale jakos tak brakowało mi czyjejś śmierci (xD). Myślę, że dosyć kontrowersyjną kwestią może być zmienienie planu misji na ratowanie mieszkańców Pandem Nai. Cały czas mamy ciężki klimat wojny postEndor, a tu tak cukierkowo - this is a rescue mission. Imo ma to sens w kontekście przedstawiania różnic między Rebelią i Imperium, tego jak zaczęła myśleć Quell, ale strzelam, że niektórym się to nie spodobało koniec spoilera.

Ostatnio wspominałem, że Master & Apprentice jest aktualnie moją ulubioną książką. Długo tu nie zagościł, bo "Alphabet Squadron" skradł moje serce i tym razem bez zastanowienia stawiam tą książkę na pierwszym miejscu podium. Przed Master & Apprentice, Lost Stars, Bloodline, Phasmą i Thrawnami. Pewnie na długo, bo żadna z pozostałych książek w tym roku chyba nie da rady zrobić na mnie takiego wrażenia. No może "Thrawn: Treason", ale patrząc na tematykę to nie jestem tego taki pewien.

Zacznę od końca: absolutnie nie zgodzę się, że Abecadło jest duchową kontynuacją X-Wingów z EU. Mamy tu zupełnie inny klimat, zupełnie inny rodzaj opowieści wojennych. W mojej pamięci tamta seria to była ekscytująca przygodówka, powiązana z opowieściami wojennymi. Tutaj mamy bardziej dramat obyczajowo-psychologiczny. To nic złego, ale zupełnie inna wrażliwość. Stąd nie przyrównywałbym obu serii do siebie.

Natomiast jest całkiem nieźle. Alphabet Squadron jest opowieścią o kilku zniszczonych przez wydarzenia historyczne ludziach, o tym jak te wyrzutki i sieroty powoli stają się nową rodziną. Postaci są barwne, i naprawdę można je polubić, albo odpowiednio nielubić, relacje między nimi śledzi się uważnie. I wbrew większości tu obecnych naprawdę lubię Yricę, mam nadzieję, że odnajdzie sobie miejsce w Nowej Republice. Moim zdaniem książka w aspekcie relacji międzyludzkich naprawdę świetnie się sprawdza. Kosmiczna telenowela. Z gwiezdnowojenną akcją, z przygodą, z zostawaniem najlepszymi pilotami w galaktyce, jest mniej udanie. Mało tej akcji kosmicznej. Nawet było mi trochę za mało technologicznego bełkotu o różnicach między X-Skrzydłowcami a B-Skrzydłowcami, choć trochę nam go dali. A z akcją są momenty, są fenomenalne fragmenty, szczególnie gdy Shadow Wing pokazuje swoją potęgę, albo gdy różne literki Wingów próbują się ze sobą skoordynować. Są w książce naprawdę udane niespodzianki. Pojedyncze. Ale trzeba na nie poczekać, trzeba ich wypatrywać, trzeba mieć z Eskadrą Alfabet trochę cierpliwości. Książkę polecam. Ale nie jest obowiązkowa. Nie rozwija jakoś szczególnie znanego nam świata, jak "Więzy krwi". Nie reinterpretuje naszych ulubionych filmów jak "Leia, Princess of Alderaan". Nie wciągnie nastolatków dopiero uczących się czytać , jak "Thrawn". To niezła książka, ale prawdę mówiąc liczę na coś lepszego, na coś bardziej widowiskowego, w kolejnych tomach serii o eskadrze pilotów Republiki (Separatystów ).

Takie 7/10.

Jeszcze nie skończyłem książki, ale to co wyprawiała ze szturmowcami i jej opisany głos skojarzyły mi się z Noghri.

Jestem w 1/3 dopiero, ale mam komentarz/pytanie nie cierpiące zwłoki.
[Drobne spoilerki z kilku pierwszych rozdziałów książki, nie zaznaczam wszystkiego bo psuje się czytelność jak porobię dziury]

Czy tylko mi się wydaje, że cały wątek pościgu Hellion`s Dare i Aerie jest małym prztyczkiem w nos dla scenarzystów TLJ?

Mamy tutaj sytuację bardzo podobną do tego, co zdarzyło się flocie Ruchu Oporu po ewakuacji D`Qar: Hellion`s Dare i eskorta skaczą w nadprzestrzeń, a po jakimś czasie dogania ich Aerie i od razu atakuje. Wszyscy są w szoku, że zostali wyśledzeni przez nadprzestrzeń - podejrzewają, że przyczepiono im czujnik, albo że mają szpiega (logiczne założenie). Kapitan popełnia błąd i wskakuje wgłąb Oridol Cluster, gdzie obliczanie skoków jest znacznie utrudnione. Zanim ogarniają w jaki sposób Shadow Wing ich śledzi (początek spoilera uniemożliwiają skok jednemu myśliwcowi, który otrzymał koordynaty od statku-matki tuż przed skokiem, i wygrzebują te dane z wraku koniec spoilera), jest już za późno - gdyby Hellion`s Dare nie tkwił w Oridol, mógłby łatwo zgubić pościg wykonując dwa szybkie skoki pod rząd.

A jak to wygląda w TLJ? FO dogania flotę Ruchu Oporu. Wszyscy są w szoku, że zostali wyśledzeni przez nadprzestrzeń, ale zamiast szukać logicznych rozwiązań, Rose i Finn od razu wpadają na surrealistyczny (ale z powodów fabularnych całkowicie prawdziwy) pomysł, że FO posiada ogromny komputer probabilistyczny, który na podstawie jakichś szczątkowych danych magicznie dowiaduje się, gdzie polecieli (a to i tak retconowa informacja z książek około-filmowych - sam film nie raczył zniżyć się do poziomu wytłumaczenia nam jak to w ogóle działa). Resistance nie ma paliwa na więcej skoków, ale na szczęście ma paliwo na uciekanie przez kilkadziesiąt godzin w realspace po linii prostej. FO może w tym czasie dobić ich myśliwcami albo oflankować przy użyciu mikroskoków, ale z powodów fabularnych nie robią tego (tzn wysyłają kilka myśliwców, a następnie odwołują je bez powodu).

Cieszę się, że Alexander Freed umieścił w swojej książce taki wątek, pokazując nam, że da się to zrobić porządnie.

Pozytywne opinie na temat tej książki rzuciły mi się w oczy w wielu miejscach, więc postanowiłem sprawdzić czy naprawdę jest tak dobra jak słyszałem. Od razu zaznaczę, że nie jestem wielkim fanem historii z perspektywy pilotów myśliwców, więc podchodziłem do powieści ze sporą dozą rezerwy. Mimo moich obaw książka broni się znakomicie i jest bardzo ciekawa. Autor umiejętnie przedstawił drogę bohaterów prowadzącą ich do stworzenia tytułowej eskadry. Postacie są zróżnicowane i dają się lubić. Generalnie ilość wprowadzonych bohaterów jest przeogromna i czasami ciężko spamiętać co z kim i dlaczego! Żarty na temat Gwiazdy Śmierci numer trzy niejednokrotnie przywołały uśmiech na mojej twarzy podczas lektury, a wykorzystanie postaci Hery dotarło do mojej sentymentalnej cząstki. Jestem teraz bardziej niż pewny, że od razu zabiorę się do czytania Shadow Fall, gdyż końcowy twist oraz sympatia jaką obdarzyłem Yricę, Wyla, Caerna oraz IT-O sprawiają, że jestem ciekawy jak ta historia potoczy się dalej. Jeśliby się nad tym zastanowić to jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to do Victory`s Price dobiorę się w dniu premiery

Po autorze "Kompanii Zmierzch" spodziewałem się stricte militarnej powieści. Jakież było moje zdziwienie podczas lektury, gdy śledziłem opisy walk w kosmosie, a dokładnie rzecz biorąc - ich kompletny brak! Freed co chwila idzie na skróty, używając sformułowań w stylu "pilot podzielił los swego kompana", "wdali się w potyczkę" ... i tyle. Nie ma tu żadnego opisu manewrów, awiacyjnego żargonu, czy też dobrze rozpisanej bitwy rodem z serii "X-wing". Bardzo mnie to zaskoczyło i bardzo, ale to bardzo rzutowało na dalszy odbiór lektury. Alexander Freed bardzo szczegółowo opisywał kampanie rebelii i działania piechoty w swej poprzedniej powieści, czuć tam było merytoryczną wiedzę i ogrom pracy jaki włożył w nakreślenie tła kampanii. Tu odniosłem wrażenie, że zupełnie nie czuł klimatu awiacji i machnął na te wszystkie myśliwce ręką, skupiając się na opisie emocji bohaterów i ich relacji. Co może być dla innego czytelnika zaletą.

Dla mnie nie było - cieszy ogrom nawiązań do innych historii z nowego kanonu, stara szkoła rodem z x-wingów właśnie, ale sam główny konflikt jest dosyć kameralny i marginalny - ot, jeden z wielu teatrów zmagań Nowej Republiki. Nawet tytułowa eskadra liczy sobie zaledwie pięć myśliwców (aczkolwiek przewija się tu więcej eskadr w tle niż w niejednej powieści z serii x-wing). Bohaterowie dramatu - są dobrze napisani, mi osobiście wydali się momentami zbyt "krindżowi" - pilotka słucha głośnej muzyki w czasie walki (serio?), bromance starego wygi i młodego naiwniaka, jakieś dziecinne kłótnie eks-imperialnej z przełożonymi - czepiam się, ale byłem zbyt zmęczony tymi wątkami obyczajowymi, które stanowią większą część powieści.

Najmocniej poirytował mnie finał - pełen patosu i naiwności - "rzucamy wszystko i ratujemy obiekty cywilne bo nie przewidzieliśmy, że stacja orbitalna może spaść na miasto" XD

Dałbym naciągane 7/10 bo mimo, że powieść nie spełniła mych oczekiwań to doceniam to czym jest, aczkolwiek liczę na więcej wojny w kolejnym tomie.

Osobom spragnionym militarnych opisów walk myśliwców i dramatu wojny polecam powieść "Dwugłowy Orzeł" Dana Abnetta - w internecie krąży fanowskie tłumaczenie tej powieści, bardzo profesjonalne, aż się prosi o polskie wydanie. To najlepsza powieść o myśliwskich starciach rodem z II Wojny Światowej, polecam z całego serca.

Trzecią w ciągu trzech ostatnich lat przeczytana książka SW. Wcześniej były dwa pierwsze tomy Dynastii Thrawna.

Jakby, jednak, ale, choć - typowe początki zdań i akapitów wśród gwiezdnowojennych historyj. Do tego więcej dygresji niż treści, jakby trzeba było nabić słów do arkusza. Parę wątków przez kilkaset stron, kulminacja po przeczytaniu 90% i krótki epilog. Taka jest typowa konstrukcja książek z tego świata, z Legend przeczytałem tego dość sporo. Większość to gnioty czytane tylko dlatego, że to SW. Eskadra Alfabet gniotem nie jest - jest całkiem przyjemną lekturą - ale wróciło do tego schematu. Maksymalnie 300 stron historii rozmemłane na ponad 520. Kilka ciekawych elementów - rozliczanie przegranych, odcienie szarości, odnajdywanie się w nowej rzeczywistości, ale Kloos w Wojnach Palladowych zrobił to wiele lepiej. I to musząc od zera stworzyć całe uniwersum, a nie czerpać z dziesiątek lat dorobku.

Eskadra Alfabet jako pozycja SW zła nie jest. Pewnie nawet jedna z ciekawszych. Ale gdyby była to historia nieosadzona w tym świecie to nie obroniłaby się - ani językowo, ani fabularnie. Jak większość...

5/10, bonusowy punkt za niektóre smaczki i brak Wielkiej Trójki Ex Machina ratującej dzień pod koniec.