Grałeś 30 godzin?
Mnie akurat pierwsze przejście gry zajęło 150 godzin - ciekawe jak to wygląda u innych.
Kotor 2 - 170 godzin.

Jak gram to jestem dość skrupulatny, staram się wszystko obadać i ukończyć wszystkie poboczne wątki

Cieszę się, że przeszedłeś i ukończyłeś Kotor-a, no i że fabuła bardzo się spodobała . Nie wiem czy vikala ukończyła grę, bo gdzieś chyba zagubiła się w tej ucieczce przed Leviathanem , mam nadzieję że się uporała ...

Z ciekawością śledziłem wasze posty dotyczące gry, no i co tu dużo mówić, zazdrościłem wam jak cholera ..., do dzisiaj pamiętam, jakie wrażenie zrobiło na mnie wyjawienie prawdziwej tożsamości mojej odgrywanej postaci - to był SZOK !.
Wtedy, kiedy ta gra wyszła, bez wątpienia była jedną z kilku może gier, które przedstawiały fabułę, rozgrywkę, w sposób prawie że filmowy. Dzisiaj jest to standard, ale wtedy, w 2003r. było to olbrzymią zmianą w sposobie patrzenia na gry, i grą która wyznaczała przyszła standardy w grach rpg.

Druga część - "The Sith Lords", poszłą w trochę innym kierunku. To niby była kontynuacja, ale nie historii opowiedzianej w pierwszej części. Nie zmienia to faktu, że Obsidian zrobił świetną robotę, ulepszając i rozwijając wiele rzeczy, których brakowało w jedynce, i tylko szkoda, że gra wyszła niedopracowana i okrojona, ale to temat na zupełnie inną dyskusję.
Na szczęście grupa wieeeluu fanów (przed którymi chylę czoło ) przywróciła brakujące części gry w postaci modów, dzięki czemu śmiało można powiedzieć, że "dwójka" jest dzisiaj na tym samym poziomie co część pierwsza.
Gdzieś, w jakimś poście napisałem, że Kotor-y skradły mi serce ... nie pamiętam ile godzin im poświęciłem, ile czasu mi ukradły, a nawet ile razy je ograłem . Tak, ponieważ ukończenie "czystych" wersji tych gier, a ogranie ich z wieloma modami - których są setki, niektóre wręcz obowiązkowe do zainstalowania z grą, to są zupełnie inne światy.
Nie będę tu opisywał co i jak, bo nie skończyłbym pisać do rana , ale to po prostu niesamowicie wciąga, i daje ogromną frajdę podczas kolejnego przechodzenia gry

Dla mnie te gry (obie części) to kamienie milowe branży gier, arcydzieła rozgrywki, i wzory, jak powinny wyglądać prawdziwe "rpgi". BioWare to było moje ulubione studio, świadomie piszę było, (bo widzę co "elektronicy" wyprawiają), i wiem, że ich nowe IP - Anthem, to być albo nie być dla tego studia.
I dlatego w kilku moich komentarzach pozwoliłem sobie na "trochę " złości pod (EA) ich adresem, bo uważam, że nie zasługuje na licencję SW, i że jest to czas stracony, i nie mam tu żadnych złudzeń, niestety.

A co do tematu, mam nadzieję, że nie poprzestaniesz na części pierwszej, i że drugą też ukończysz, no i będziesz nam słał posty jeden za drugim podczas przechodzenia tej gry, bo po ograniu "jedynki" - druga część to już obowiązek

Miałem napisać coś na temat tej serii komiksów dopiero po przeczytaniu całości, ale zakończenie Ścieżki Donikąd uderzyło we mnie z siłą bomby atomowej i muszę się wygadać (wypisać?).

Po skończeniu Ścieżki Donikąd pomyślałem sobie: "To było złe." Ta opowieść pozostawiła we mnie smutek, złość, niesmak i żal. W pełni rozumiem obiekcje Vilkali względem tej serii - nawet dla mnie zakończenie tej opowieści było mocne, możliwe, że zbyt mocne. Wiem, że dzięki temu w poźniejszych zeszytach postać Bomo jest bardziej wiarygodna, rozumiemy jego tragedię, konflikt i siłę. Tak samo dużo większą moc ma postać Dassa Jennira w Blue Harvest czy nawet reszta załogi Uhumele. Ale to co stało się pod koniec Ścieżki Donikąd nie pozwala mi uważać tego komiksu za jednoznacznie genialny.

A o geniusz ociera się naprawdę w wielu aspektach. Wheatley to mój ulubiony rysownik - ma świetną kreskę, jego kadry są przepiękne, bogaty drugi i trzeci plan, piękny światłocień.. Nie potrafię wskazać innego rysownika komiksowego, który robi takie cuda. Ale nie jestem jakimś doświadczonym komiksiarzem, więc może po prostu niewiele w życiu widziałem Fabularnie jest bardzo interesująco. Przez cały arc kibicujemy Dassowi i Bomo w wydostaniu się z planety i odnalezieniu żony i córki. Cały czas czujemy na karku posępność i zło tego świata. To dodaje historii wiarygodności i pozwala jeszcze bardziej wczuć się w postacie. Postacie, które są szalenie ciekawe i rozbudowane. Mamy masę dialogów napisanych tak jak trzeba. W międzyczasie przewija nam się postać Vadera, który nie do końca potrafi się odnaleźć w tym nowym dla niego świecie. Widzimy jego przemyślenia, wątpliwości. To również zgrabnie łączy się z historią Jennira i Bomo.

To wszystko składa się na dojrzałą, interesującą i prawdziwą historię. Muszę też stwierdzić, że dołujące kanibalistyczne zakończenie w 100% pasuje do tego podejścia. Dobitniej pokazuje z jakimi "Mrocznymi Czasami" muszą zmagać się bohaterowie i pozwalają twórcom na rozwinięcie głównych postaci w sposób, który nie byłby możliwy, gdyby ta historia była łatwa, prosta i przyjemna. Ale dla mnie to było za dużo. Doceniam ten zabieg, wiem, że dzięki temu historia jest prawdziwsza i mocniejsza, ale nie potrafię w pełni tego zaakceptować. Koniec końców jest to dla mnie komiks genialny i tragiczny. Cokolwiek to drugie znaczy.

Tak. Pierwsza część KotORa podobała mi się bardziej. Była dla mnie zaskoczeniem, świeżością, niezwykłą przygodą i ogromną przyjemnością. Ale to nie znaczy, że druga część tej serii mi się nie podobała. Ba, to jedna z lepszych gier w jakie grałem!

KotOR 2 zaskoczył mnie już na początku. To nie pompatyczna przygoda z historią kluczową dla całej galaktyki. Jesteśmy kimś na uboczu, przez większą część historii historia kręci się wokół nas, wokół tego kim jesteśmy i co tu robimy. I ta cała tajemnica w bardzo fajny sposób się rozwijała. Strasznie podobało mi się to, że nie wiedziałem kim jestem. Niby w przypadku głównego bohatera pierwszej części jest tak samo, ale w jedynce plot twist jest jeden. W dwójce jest masa niewiadomych. Skąd się wziąłem? Dlaczego wszyscy mnie szukają? Co chce ode mnie ta stara baba? Co chce ta kobieta w bieli? Dlaczego Rada Jedi jest do mnie nastawiona w taki sposób? Wszystko to budowało niezwykle ciekawą historię-tajemnicę.

Szkoda tylko, że rozwiązania tych tajemnic nie były aż tak interesujące jak główny plot twist KotORa 1. Większości się spodziewałem, natomiast niektóre elementy nie wybrzmiały tak jak powinny. Nie zmienia to faktu, że cała historia jest zdecydowanie na plus. Nie zabrakło też mrocznego klimatu, poczucia Mocy na każdym kroku i naprawdę nieźle rozbudowanego świata.

Świat. Właśnie. W pierwszej części mamy klasyki - niesamowicie uspakajające Dantooine, dzikie Kashyyyk, klasyczne Tatooine, mroczne i detektywistyczne Manaan i pełne mocy Korriban. Każda z tych planet była świetnie przedstawiona. Na pierwszy rzut oka planety w K2 są nudniejsze i bez wyrazu. Ale to tylko pozory, bo ktoś naprawdę postarał się wymyślając te miejsca. Im dłużej byłem na Telos tym bardziej doceniałem pomysł na budowę tego świata. Nar Shaddaa kupiło mnie już od samego początku - tak bardzo chciałbym zobaczyć tą planetę w spin-offie o Hanie.. Chyba najlepiej zaprojektowaną planetą był Onderon - świetna mapa z perspektywy gameplayu, fajny pomysł na budowę społeczności w tym obszarze i mega klimatyczny księżyc w pobliżu. A dylemat komu dać wizę na pewno długo zapamiętam! Trochę zawiodłem się Malachorem, ale z drugiej strony Gwiezdna Kuźnia to też była mapa typu "nieskończone korytarze".

Jednym z największych plusów pierwszej części byli towarzysze. I tutaj niestety jest gorzej. Nie wiem.. może to moja wina, może niedostatecznie rozwijałem kontakty z nimi, może robiłem jakieś błędy? Ale mam wrażenie, że niewiele się o nich dowiedziałem. Oczywiście, postać Krei - czapki z głów. To ona tak naprawdę robiła tą historię. Ale mimo usilnych starań nie dowiedziałem się za dużo o Attonie, Handmaiden przestała ze mną gadać już na samym początku, natomiast Bao-Dura, Miry czy G0-T0 nigdy nie zabierałem, więc też nie dowiedziałem się o nich za wiele. Dosyć fajnie rozwinęła się relacja z Visas, ale to i tak nie ten sam poziom co np. Jolee z pierwszej części. Aaa i zapomniałbym. Nawet nie udało mi się odblokować HK-47.

Walka, grafika, muzyka na podobnie wysokim poziomie. Bardzo miło było mi znowu zanurzyć się w tym świecie. Dodatkowy plus był taki, że nauczyłem się sporo po przejściu pierwszej części i teraz od samego początku rozwój postaci i sama mechanika walki sprawiały mi ogromną frajdę. Tak jak w 1 części potrafiłem przestać grać na kilka dni z powodu Calo Norda czy robocika na Taris, tak tutaj wszystko miałem obcykane i poziom trudności był idealny. Powiem tak - było idealnie ciężko.

Niestety zawiodłem się na zakończeniu. Możliwe, że to po prostu moje nieudolne wybory, ale w ogóle nie zrozumiałem do czego doprowadziłem. początek spoilera Po pokonaniu latających mieczy Kreia umarła, ja wracając spotkałem Attona i zostałem przy nim do śmierci. Okej, rozumiem. Ale poza jedną opcją dialogową nie miałem już możliwości uruchomienia generatora - po prostu kamera przeszła do floty pojawiającej się nad Malachor i.. napisy końcowe. koniec spoilera Chyba przejdę sobie jeszcze z dwa razy końcówkę, żeby dowiedzieć się jakie są inne zakończenia. Bo przyznam, że miałem lekki niesmak.

Ale mimo tego, że niektóre rzeczy mnie rozczarowały to dalej była świetna przygoda i dobry kawał gry. KotOR 1 to absolutna TOPka gier w jakie grałem - obok niego mógłbym postawić tylko takie gry jak Machinarium czy WoW. KotOR: The Sith Lords to gra gorsza, ale nadal świetna. Dlatego z wielką nadzieją będę patrzył w przyszłość. Licząc, że ktoś kiedy zrobi starwarsowego RPGa chociaż w połowie tak dobrego.

Jest w połowie Rajskiej Pułapki A. Crispin i przed chwilą zdałem sobie sprawę, że oczami wyobraźni widzę młodego Aldena Ehrenreicha. Może to trochę bluźniercze, ale co poradzę. Well done, Disney! Jeszcze nie zaczeliście na dobre kampanii reklamowej, a ja już go utożsamiam z młodym Hanem.

Co do książki czyta się przyjemnie. Nie jest to może jakiś niesamowity poziom ekscytacji historią, ale czyta się szybko i przyjemnie. Mam podobne odczucia jak przy czytaniu nowokanonicznych książek C. Golden, które to też wchłaniałem bardzo szybko.

Póki co takie 7-8/10. Koniecznie chcę Rajską Pułapkę wchłonąć przed Solo, żeby mieć możliwość zauważania jakichś nawiązań. Jeśli oczywiście takie będą, ale myślę, że jakieś delikatne nawiązania mogą być. Choć może bardziej w tej książce "Most Wanted".

Przepraszam za ten clickbaitowy tytuł. I przepraszam Cię Shedao, że jesteś bohaterem tego posta, ale naszła mnie pewna myśl.

Zacznę od tego, że gdzieś w połowie "Rajska Pułapka" zaczęła mi strasznie przypominać "Nowy Świt" J.J. Millera. Najobszerniejsza część tej książki to pobyt Hana na Ilezji i jego zaloty względem Pątniczki 921. Ten wątek przypomniał mi niedawną recenzję Shedao, w której ostro przejechał się po Nowym Świcie. Napisał wtedy: "Problem z Nowym Świtem jest jeden: jest nudny. Potwornie nudny. I podobne wrażenie miałem wczytując się w przygody Hana na Ilezji. Dlaczego opierać połowę tej książki na pobycie Hana w takim miejscu? Wtedy też naszła mnie myśl: "Jak odebrali by ta książkę nowokanoniczni sceptycy gdyby Rajska Pułapka wyszła teraz? Pod szyldem Disneya." I mam wrażenie, że zarzuty byłyby bardzo podobne jak zarzuty Szedała względem Nowego Świtu.

Mimo tego negatywnego wstępu muszę powiedzieć, że Rajską Pułapkę A.C. Crispin czytało mi się nieźle. Po pierwsze dlatego, że początek był interesujący. Po drugie dlatego, że końcówka była interesująca. I ostatecznie po przeczytaniu tej książki mam w głowie takie: "Nono, nawet to było fajnie. Chyba sięgnę po Gambit Huttów." Dużym plusem jest to, że naprawdę czuć tutaj młodego Hana. Bardzo łatwo uwierzyć, że tak właśnie zachowywałby się Han w swojej młodości. Crispin zgrabnie wprowadzała też do jego życia postaci innych ras, które poniekąd stawały się jego rodziną. Najpierw Dewlanna, potem Muuurgh - widać pewnego rodzaju drogę i łatwiej uwierzyć w specyficzną więź, która utworzyła się między nim a Chewbaccą. Rajska Pułapka to dla mnie takie 7/10 - niezła książka z paroma nudniejszymi momentami, ale co z tego jeśli ostatecznie pozostawia po sobie dobre wrażenia.

Zdecydowałem się przeczytać tą trylogię, żeby podejść do filmu o Solo bardziej analitycznie. Porównać jego nową nowokanoniczną historię z tym, co zostało już zrobione w Legendach. I wygląda na to, że będzie to wyglądać zupełnie inaczej, choć jest parę elementów wspólnych:
1. Han sierota - tutaj wychowujący się na "Farciarzu" Garrisa Shrike`a, w Nowym Kanonie prawdopodobnie dziecko ulicy mające u swego boku tylko Qi`Rę (siostrę? koleżankę? dziewczynę?). W Legendach większość czasu spędził na statku, w podróży, w Nowym Kanonie raczej będzie to Korellia.
2. Mentor - w Legendach jest to Garris Shrike. Coś mi mówi, że Beckett to nie postać poznana w trakcie filmu, tylko ktoś kogo znał już od dzieciństwa. Zobaczymy na ile będzie to postać inspirowana Garrisem. Na pewno nie jakoś bardzo, bo Shrike to zły człowiek, natomiast Beckettowi dobrze z oczu patrzy (w końcu to Woody!).
3. Pilot - wygląda na to, że ten motyw będzie również wykorzystany w Nowym Kanonie. W Rajskiej Pułapce Han marzył o tym, żeby zostać pilotem. Dialogi z trailerów sugerują, że w Nowym Kanonie to też jego cel namber łan.
4. Zdrada - może to nie do końca zdrada, ale pod koniec Rajskiej Pułapki Han czuję się "zdradzony" i postanawia żyć na własny rachunek - Solo (tak, Han w ksiązce sam zauważa tą grę słów, co, przyznam, mnie trochę rozbawiło). Motyw zdrady jest też użyty w najnowszym zwiastunie Solo i myślę, że film może się tak skończyć. Wszyscy się wypną na Hana i Han będzie musiał sobie radzić sam. Jedyny, który przy nim zostanie to Chewbbaca.

Właśnie skończyłem serię "Dark Times" i tak też miał nazywać się ten post. Ale w ostatniej chwili zmieniłem na Dassa Jennira, bo to on jest zdecydowanie najlepszym elementem tej serii.

Serię rozpocząłem już jakiś czas temu - zaraz po przeczytaniu Republicsów. Wtedy uderzył mnie mrok i beznadzieja tych komiksów. Rozumiem ludzi, którzy tej serii nie lubią - pod wieloma względami jest ona przygnębiająca i smutna. Nie ma tu miejsca na wspaniałe zwycięstwa i radość. Ale dzięki temu historia ta zyskuje na wiarygodności. A ja oceniam ją jako twór równie dobry jak seria Republic. Zupełnie inny. Ale na pewno nie gorszy.

Path to Nowhere oceniłem już parę postów wcześniej, więc powiem tylko w skrócie - zakończenie mnie zniszczyło, zniesmaczyło. Chciałem rzucić tym komiksem w cholerę. Ale ciekawość była większa i sięgnąłem po kolejne komiksy..

Parallels. Historia na pewno mniej wciągająca i uderzająca od poprzedniej, ale w dalszym ciągu ciekawa. Fajnie rozwija postać Bomo i wprowadza wątek mistrz K`Kruhka. Pogorszył się również rysunek - zamiast Wheatleya mamy kogoś innego i też od razu widać. Nie jest źle, ale Wheatley to absolutne best of the best, więc wiecie..

Vectors. Zupełnie mi to nie spasowało. Wheatley ratuje rysunkiem, ale totalnie nie potrafiłem wciągnąć się w tą historię. Na szczęście bardzo krótka, więc mogłem przejść do ..

Blue Harvest. Jakie to było genialne! Ten arc to absolutne mistrzostwo w wykonaniu Dassa Jennira. Jedi, który nie jest wymiataczem, bo tak, tylko ma ludzkie problemy i ograniczenia. To jest coś co chciałbym widzieć częściej w tym uniwersum. Świetna historia, świetny Jennir, interesujące postacie i niesamowite bogactwo świata przedstawionego. Zahajpowany historią ruszyłem dalej.

Out of the Wilderness. Ciężko było utrzymać poziom Blue Harvest, ale Out of the Wilderness naprawdę dało radę. Zupełnie inna historia, bardziej personalna, ale to wciąż ten sam klimat, ten sam świetny Jennir i ciekawa relacja między nim a Ember.

Fire Carrier. Tu mam lekki zgrzyt. Z jednej strony fabularnie jest świetnie, bogato, dużo się dzieje i jednocześnie wciąż mamy dużo szarości. Z drugiej strony jakoś tak chciałem to jak najszybciej przeczytać i iść dalej. Strasznie ciekawi mnie dlaczego pod koniec ten zaprzyjaźniony Imperialny przestał się pojawiać. Dowiem się tego jeszcze w jakimś komiksie?

Spark remains. Po raz kolejny historia na poziomie Blue Harvest - świetne wprowadzenie postaci początek spoilera Hudorry koniec spoilera - zupełnie się tego nie spodziewałem. Co tu dużo mówić, znowu mamy świetnego Jennira, jego rozterki i próby ratowania przyjaciół. Ale pierwsze skrzypce tym razem gra Hudorra.

Podsumuję w ten sposób - Dass Jennir to aktualnie mój ulubiony Jedi, jakkolwiek banalnie to brzmi. Po Republic strasznie byłem zajarany Quinlanem. Dalej Vos to jedna z moich ulubionych postaci, ale Jennir to taki.. swój chłop. Dużo łatwiej mi zrozumieć jego zachowania i rozterki, bo sam miałbym pewnie podobne żyjąc w tym uniwersum. Jednocześnie wszystkie historie, w których bierze udział są po prostu interesujące. Całość (zaczynając na jednym z ostatnich komiksów serii Republic, a kończąc na Spark remains) tworzy świetną opowieść Jedi, którego zadaniem nie było uratować całą galaktykę, a jedynie parę ludzkich istnień. Tylko czy "parę ludzkich istnień" to "jedynie" czy raczej "aż"?

No.. patrzę sobie teraz na listę Sheda i mam przed sobą Evasive Action i Agent of the Empire. Zobaczymy czy dadzą radę po tak interesującym Dark Times

Mimo, że Rajską Pułapkę czytało mi się całkiem nieźle to jednak historia Hana z "Solo" podoba mi się o wiele bardziej. Co prawda sam film nie wgłębia się zbyt dokładnie w przeszłość Hana, ale wolę rozwój wypadków na Korelli z filmu, a nie z książki. Potem ciężko już porównywać, bo mamy początek spoilera skok o 3 lata i Han jest już low-grade`owym szturmowcem na Mimban koniec spoilera, natomiast w Rajskiej Pułapce Han znajduje się na planecie Ylesia. Ale i tak bardziej podoba mi się koncept Hana, który zaraz po ucieczce staje się początek spoilera imperialnym kadetem na Caridzie koniec spoilera, a nie szwenda się sam po galaktyce.

Co było lepsze w Rajskiej Pułapce? Wątek rodziny Solo. Gdzieś tam w tle przewija się ta tajemnica - kim są rodzice Hana? Dlaczego go zostawili? Dlaczego Garris nie chciał mu tego wyjawić? Natomiast w filmie jest to rozwiązane bardzo szybko. Daje jakieś pole do popisu w ewentualnych książkach/komiksach, ale szczerze mówiąc nie sądzę, żeby ktoś w najbliższym czasie miał rozwijać ten temat.

Na podobnym poziomie oceniam "związki" Han-Qi`ra oraz Han-Bria. I jeden i drugi związek nie był jakoś bardzo rozwinięty, ale były interesujące i można powiedzieć, że kończą się dosyć podobnie. Może motywacje są inne, ale Han ostatecznie zostaje z niczym.

Szczęśliwie 12 tomów klasycznych Marveli już za mną i w końcu deAgostini wysyła mi konkretne historie. Czyli Rycerzy Starej Republiki. Jestem już po 3 tomach i mam zamiar co nieco o nich powiedzieć.

Są bardzo fajne.

Bez epickości Republic, bez ponurości Dark Times i bez zachwytu jak przy nowym Vaderze. Ale jest to świetna przygodowa historia z świetnym humorem podczas której poznajemy masę ciekawych postaci i wydarzeń. Postacie też da się lubić - Zayne w tego rodzaju historii jest idealnym głównym bohaterem, z tyłu przewijają się postacie równie ciekawe - Rohlan, Camper z Jarael, Squint (tak wiem), Lucien czy nawet Slyssk i bracia Momo. Niektóre wątki fabularne są mniej interesujące ale zmieniają się bardzo szybko co jest sporym plusem całej serii. Ponadto wszystko fajnie wiąże się z pierwszym KOTORem, nie jest to bezpośredni prequel, ale ilość nawiązań jest wystarczająco satysfakcjonująca.

I w końcu rozumiem spinę z Dark Times: Vector. Hahahaa.

Największy minus to często zmieniająca się kreska. Żadna z nich nie jest słaba, ale są od siebie bardzo różne. Zayne potrafi wyglądać zupełnie inaczej i w końcu czytelnik rozpoznaje go głównie po charakterystycznym ubraniu. Wektor ma do tego stopnia inny styl, że pomyliłem panią Konstabl z Zaynem

Ale jest bardzo fajnie. Czekam z niecierpliwością na rozwój wypadków w kolejnych tomach.

I pewnie po całości, po zdobyciu tej całej kotorowej wiedzy, wrócę do KOTORa 1.

Wrzucam to tu, żeby móc sobie w następnych miesiącach sprawdzić czy w miarę realizuję plan wg założeń. Ale mam też parę pytań do legendarnych wyjadaczy

W Nowym Kanonie trochę posucha. Mamy przerwę w filmach, o grach to nawet nie wspominam, natomiast książek też za bardzo nie ma, niezależnie czy tych nowych po angielsku czy tych wydawanych przez Uroboros. Niby mam do przeczytania jeszcze Ahsokę i Eskadrę Kobaltową, ale jakoś mnie do tego nie ciągnie. Z NK głównie czekam na Master & Apprentice, ale tu jeszcze sporo czasu. Myślałem, że wychodzi w lutym, ale widzę na stronach sklepów, że kwiecień.

Do tego czasu mam zamiar odkryć rejony Legend, które świadomie pomijałem, żeby sobie nie mieszać sequeli z Legendami. Mam na myśli NEJ oraz Legacy. Plan wygląda w ten sposób:

Poza Galaktykę - początek października, 70% za mną
Dziedzic Imperium - druga połowa października, przeczytane dawno, ale mam wydanie Uroborosowe
Dylogia Ręka Thrawna - listopad
Wektor Pierwszy - początek grudnia
Dylogia Mroczny Pzypływ - koniec grudnia, początek stycznia

W tym momencie mam przed sobą sporo książek, które są oceniane na Bastionie bardzo różnie. M.in. po Mrocznym Przypływie są Agenci Chaosu oceniani słabo przez czytelników. Dalej też jest różnie.

No i tutaj pojawia się moje pytanie: czy coś z tego mogę pominąć (ewentualnie przeczytać streszczenie)? Czy raczej fabuła NEJ jest na tyle ważna, że jak pominę któryś tom to nie będę wiedział co się dzieje w następnym? Poza tym co z Rozbitkami z Nirauan? Można bez większych problemów pominąć?

Shed, pytanie głównie do ciebie. Starą Republikę do TPM jechać po kolei według chronologii na Bastionie (jest kompletna, prawda?) czy może lepiej coś poznać wcześniej? Jest coś słabego bez większego związku z resztą do pominięcia? I może wiesz jak do tego dobrać komiksy?

Pewnie jestem jedną z niewielu osób, które są na świeżo z oboma tymi pozycjami, a o nowym Thrawnie warto opowiedzieć w kontekście wcześniejszego dzieła Zahna, czyli "Poza galaktykę". Warto, bo te opowieści opowiadają podobną historię w inny sposób.

Pierwsze, główne podobieństwo objawia się w tym, że obie książki opowiadają o tym jak Thrawn poznał ludzi, Republikę i jak przebiegał jego pierwszy kontakt z przybyszami z Republiki. W przypadku Poza galaktykę są to zwykli przemytnicy, w nowym Thrawnie jest to Anakin i poniekąd Padme. W obu książkach pojawia się bariera językowa rozwiązana w ten sam sposób, czyli za pomocą handlowego języka Sy Bisti. W obu przypadkach przybysze mają problemy z wymówieniem pełnego imienia Thrawna. Zarówno Car`das jak i Anakin są Watsonami tych historii i Thrawn ochoczo angażuje ich w swoje zagadki. Warto również wspomnieć że Thrawn z "Poza galaktykę" to charakterologicznie ten sam Thrawn co w "Thrawn: Alliances". Widać, że Zahn świetnie czuje tą postać, nawet po latach.

W obu książkach pojawia się zagrożenie. Thrawn patrzy na nie głównie z perspektywy ochrony swojej rasy, i w jednej i drugiej książce. I tu i tu są to nomadowie aczkolwiek na tym kończą się istotne podobieństwa.

W "Poza galaktykę" mamy o wiele więcej samych Chissów. W T:A to właściwie sam Thrawn i wzmianki o Chissach. W tym pierwszym poznajemy sporo Chissów o różnym nastawieniu, wyglądzie i pozycji. Jednak i tu i tu pojawia się temat przedwczesnych ataków. Choć w NK ta informacja pojawia się już w pierwszym Thrawnie.

Nie mogło również zabraknąć Federacji Handlowej. Jest to rozwiązane w zupełnie inny sposób, ale w obu książkach Thrawn styka się zarówno z przedstawicielami Republiki, Jedi jak i Federacją Handlową. Zaczyna się mu powoli klarować pewien obraz polityki w tej galaktyce.

Obie książki czytało mi się świetnie choć nacisk jest położony na różne aspekty. W "Poza galaktykę" mamy masę akcji, postaci i walk. W "Thrawn: Alliances" Zahn doprowadził do perfekcji postać Thrawna i jego relacji z Anakinem/Vaderem. Przez całą książkę bawił się zawiłościami tej relacji. Przez to ucierpiała trochę sama akcja, której za to jest bardzo dużo we wcześniejszej książce.

Co do samego "Poza galaktykę" to zdecydowanie polecam wszystkim fanom niebieskiego, nawet tym przywiązanym do Nowego Kanonu. Bez problemu można by opowiedzieć to historię w aktualnym kanonie (gdyby nie Thrawn i Thrawn: Alliances). Sama książka ma też parę nawiązań do słynnej Trylogii Thrawna, co jest również przyjemnym aspektem podczas czytania.

Jeśli macie jakieś pytania, zastanawiacie się nad różnicami w poszczególnych elementach historii Thrawna w tym okresie w starym i nowym EU to walcie śmiało, postaram się odpowiedzieć

Tym razem ograniczę się do klasycznych plusów i minusów.

+ Bardzo fajny zestaw postaci - nie przejeskrawionych (jak to bywa w wielu książkach i filmach), wiarygodnych i wystarczająco różnorodnych.
+ Stackpole udanie przedstawia przebieg bitew, mimo dużej "techniczności" opisu tych walk, można łatwo wyobrazić sobie co się dzieje. Ale nie zawsze tak to odczuwam. Jak podchodzę do czytania na zasadzie "tylko 15 minut bo zaraz muszę coś zrobić" to automatycznie czytam szybciej i nie skupiam się aż tak na opisach walk.
+ Relacja Wedge - Salm. Ten wątek można uznać za poboczny, ale jest strasznie satysfakcjonujący. Nie ma tu jakichś badziewnych pompatycznych tekstów o wolności tylko rzeczywista troska o swoich pilotów, u obu dowódców. Mimo że każdy ma trochę inne podejście.
+ Nawiązania do Luke`a, wcześniejszej Eskadry Łotrów, Floty Katańskiej, Tatooine. Nie ma tego dużo, ale dobrze się wpasowuje.
+ Ciągle się coś dzieje, aczkolwiek jest miejsce na to, żeby zwolnić tempo i porozmawiać na spokojnie.
+ Symulatory - fajna koncepcja, która udanie ciągnie fabułę w pierwszej połowie.
+ Dericote i jego podejście do Imperium
+ Wedge
+ Corran pomiędzy kobiecym młotem a kowadłem ;D

+/- Corran Horn - nie zrozumcie mnie źle. Lubię go. Ale jest to postać, która póki co nie przeszła żadnej istotnej przemiany. Taki jaki był na początku, taki właściwie jest na końcu. Genialny pilot, który zawsze znajdzie rozwiązanie z sytuacji. Jest jeszcze trochę książek na rozwój tej postaci, więc nie spinam

- Jest taki jeden moment kiedy Corran proponuje Wedge`owi plan ataku. Przedstawia go z zapałem i pewnością, że się uda. A potem parę chwil później stwierdza, że to misja samobójcza. Na obronę Corrana i Stackpole`a powiem, że można to tłumaczyć tak: oni mogą umrzeć, ale umożliwią innym pomyślne wykonanie misji. Więc dla mnie to tylko taki mały minusik.

Bardzo fajna książka. Lęcę z drugą częścią

Zaskakująco mało tu było X-Wingów w X-Wingów. Ale mimo tego fabuła była satysfakcjonująca i ciekawa.

Podoba mi się to, że cała książka w detalach opowiadała o ataku na Coruscant. Cały plan był tak skrzętnie przygotowany, książka opisuje każdy, najdrobniejszy detal, każdy trybik tego planu. To jest jedna z największych zalet Ryzyka Wedge`a. Widzimy jak Łotry reagują na drobne i większe utrudnienia, podoba mi się ta prawie żelazna dyscyplina polegająca na tym, że każdy wie tylko tyle ile musi.

Jeden z najlepszych elementów całej serii (po 2 książkach) to postać Tycho Celchu. Jako czytelnik zupełnie nie potrafię wyczuć czy jest szpiegiem czy nie jest. I to jest ogromny plus. Już nawet ostatnio analizowałem całą eskadrę Łotrów pod kątem tego, kto może być szpiegiem Imperium. Gavin i pani Nunb odpadają. Shiel raczej też. Rhysati jest za słabo opisana, ale kto wie.. może to jakaś poszlaka? Gdybym miał kogoś typować to byłaby to Erisi. Ale może po prostu jestem wyczulony na lalunie. A Tycho? Nie mam pojęcia. Jednak był na "Lusankyi"..

W drugiej części mamy też masę nowych-starych postaci. Pojawia się Borsk Fey`lya, którego znam już z Trylogii Thrawna. Mamy też słynną Winter (to jest dopiero Mary Sue!). Dosyć ważną rolę zaczyna grać Zsinj. Jestem ciekawy czy w kolejnych książkach będzie go więcej. Najśmieszniej wypadło cameo kuzyna Needy Brawa dla Stackpole`a za ten wątek humorystyczny. Uśmiałem się.

Nie do końca przekonuje mnie cały wątek wirusa. Z jednej strony powoduje, że cały atak na Coruscant nabiera trochę innego, ciekawszego wymiaru. Z drugiej strony mam alergię na wszelkiego rodzaju wirusy rozprzestrzeniane przez ultra złoli. To taki strasznie oklepany motyw. Choć w połączeniu z Coruscant wypada lepiej niż klasyczny wirus w klasycznym blockbusterze.

Corran w tej książce przestaje być bezbłędnym asem i staje się świetnym pilotem, którego czasem dopada rzeczywistość. To bardzo dobrze, bo jego bezbłędność trochę wkurzała mnie w pierwszej książce. Ale kto wie.. Może to dlatego, że nie miał medalionu?

Podsumowując, Ryzyko Wedge`a to kolejna bardzo dobra książka z tej serii. Czy jest gorsza od 1 części? Może tak, ale nawet jeśli to nie odczuwałem tego podczas czytania. Cały atak na Coruscant był opisany tak fajnie, że po prostu dobrze się bawiłem. I dobrze wiedzieć jaki był los tej kultowej planety w Legendach. Choć pewnie jeszcze nie raz Coruscant się przewinie.

Na wstępie - tu się będzie roiło od spoilerów! Ale nie mam zamiaru ospoilerowywać połowy tekstu na temat książki sprzed 15 lat.

Kolejna część serii za mną i chyba muszę uznać "Pułapkę Krytosa" za najbardziej przełomową i najciekawszą część z trzech, które mam za sobą. I wcale nie chodzi mi o plot twist dotyczący Corrana (którego chyba każdy się spodziewał bez zaglądania w Wookieepedię), a o wszystko inne co działo się w tej książce.

Po pierwsze proces Tycho. Absolutne mistrzostwo. Od początku do końca z ogromnym zainteresowaniem czekałem na to co się wydarzy. Co zrobi Nawara. Jaki będzie wkład Loora. Czy któryś ze świadków powie o jedno słowo za dużo? Obserwowanie Eskadry Łotrów poza myśliwcami było szalenie interesujące. Bardzo fajnie została opisana lojalność Eskadry Łotrów. Widać, że jest to prawdziwe i że ta ekipa ufa sobie ponad wszystko.

Po drugie Lusankya. Mega fajny pomysł na statek wypełniony tajemnicami po brzegi. Poza tym wszelkie sceny odbywające się na Lusankyi przyprawiały o dreszcze i były bardzo emocjonujące. Sama ucieczka Corrana była opisana tak dobrze, że widziałem oczami wyobraźni jak to wszystko się rozgrywa.

Po trzecie Erisi Dlarit. OH YEAH. WIEDZIAŁEM! Po drugiej części uznałem ją za najbardziej prawdopodobnego kandydata na agenta wśród członków Eskadry Łotrów. Stackpole nieźle się mną zabawił, bo kiedy dowiedzieliśmy się, że Diric był szpiegem, przestałem myśleć o tym, że mógł być jeszcze jeden szpieg. Imię Erisi wyskoczyło mi zupełnie bez zapowiedzi i byłem zaskoczony. Mimo tego, że sam to przewidywałem.

Ze smaczków najbardziej podobała mi się wizyta u Twi`leków i wyjaśnienia dotyczące sposobu mówienia tej rasy. Dobrze wiedzieć dlaczego Aayla Secura to Aaylas`ecura. Nie wiem czy ten fakt pojawiał się przez wszystkie legendarne książki i komiksy, ale bardzo mi się to spodobało.

Mam tylko jedno zastrzeżenie, które powtarza się we wszystkich częściach X-Wingów. Oni. Są. Nieśmiertelni. Tycho przeżył proces. Corran przeżył Lusankyę. Śmierć Mirax okazała się podstępem. Na koniec czekałem tylko na wskrzeszenie Dirica i Brora. Wiem, że łatwo się przywiązać do poszczególnych członków Eskadry, ale w tak trudnych misjach co jakiś czas ktoś powinien umierać. No ale to właściwie jedyna konkretna wada.

Trzecia część X-Wingów to jazda bez trzymanki. Non stop się coś dzieje, przez całą książkę czytałem pełen napięcia zastanawiając się co mnie bardzi interesuje - proces Tycho, los Corrana czy spina o bactę. Mocne 9/10.

A więc stało się. X-Wingi Stackpole`a za mną, teraz czas na X-Wingi Allstona, które ponoć różnią znacząco.

Była to długa ale pasjonująca przygoda. Od początku do końca byłem w pełni zainteresowany tą historią, czekałem na kolejne rozstrzygnięcia, bitwy, dialogi, konfrontacje.

To co dla mnie jest najlepsze w tej serii to fakt, że po raz pierwszy tak silnie zainteresowałem się militariami w Star Warsach. Jestem tego rodzaju fanem, który zna masę imion, faktów dotyczących planet, sposobów używania Mocy, stworzeń, itd. Nigdy nie kręciły mnie te wszystkie statki, piloci i strategie. Nie rozumiałem czemu jest tylu fanów Wedge`a, Corrana czy Biggsa. Teraz już wiem. Teraz, po serii X-Wing, mam całkiem sensowną wiedzę na temat statków zarówno Imperialnych jak i tych Rebelianckich. Interesowały mnie te wszystkie docinki pomiędzy pilotami X-Wingów, Y-Wingów czy A-Wingów. Fajnie było czytać o tym jak różnie do strategii podchodził Convarion, Drysso czy chociażby Yonka. Jarałem się tym jak Zraii malował X-Wingi na różne kolory. Z każdą kolejną ksiąźką lepiej wizualizowałem sobie te wszystkie manewry Corrana czy Wedge. Ostatnio znowu oglądałem TLJ i zupełnie inaczej odbierałem lot i manewry Poe w prologu.

W skrócie - polubiłem Star Warsowe latanie. A wcześniej było na szarym końcu rzeczy które lubię w SW.

Co do ostatniej części tej serii wieńczącej wątek Isard i bitwy o Bactę.. jest bardzo dobra. Nie najlepsza ale bardzo dobra. Co ciekawe najlepiej wypada tutaj wpływ Boostera Terrika i Talona Karrde na rozstrzygnięcie walki o Thyferrę. Talona znam już z trylogii Thrawna i jego obecność jest fajnym rozwinięciem. Na plus też coraz większe rozwarstwianie się Imperium. Drysso, Convarion, Yonka, Vorru, Zsinj. Każdy ma inne spojrzenie na Imperium, jego dalszy los i swój dalszy los. I dopiero ta część bardziej przekonała mnie do tego, że legendarna kontynuacja Imperium jest ciekawa. Dopiero kiedy Isard zaczęła się staczać, a Imperium zaczęło się dzielić.

Co moge powiedzieć więcej. Bardzo fajna seria. LECĘ dalej!

Jestem na początku kolejnej części i muszę przyznać jedno - czuć różnicę między Allstonem i Stackpolem. Ale jest ciekawie i cieszę się, że mamy tutaj tyle różnych dziwnych popieprzonych postaci. Oczami wyobraźni widzę też biuro Wedge`a z tymi fotelami katapultowymi xD

No nic. Chyba te X-Wingi zajmą mi dużo mniej czasu niż zakładałem

Widzę, że dzisiaj wszyscy mają zaskakująco dużo czasu na Bastionowanie, więc parę słów o mojej ostatniej lekturze.

Tak jak wspomniałem - to są inne X-Wingi, ale struktura fabuły jest bardzo podobna. Wedge kreuje eskadrę, tym razem bardziej popierdzieloną, z problemami i przez całą książkę bohaterowie przechodzą pewną drogę, zarówno wewnętrzną jak i dosłowną.

Generalnie pomysł z podszywaniem się pod kapitana Dalliriana (czy jak on tam się nazywał) mega mi się podobał. Niektóre misje eskadry troszkę mnie nudziły, ale tak czy inaczej poziom jest utrzymany. W dalszym ciagu mega się bawiłem i wkręciłem się zarówno w postacie jak i fabułę.

Najlepiej wypadają tutaj członkowie Eskadry Widm. Ja osobiście bardzo utożsamiam się z Kellem, zdecydowanie bardziej niż z Corranem. Podobnie jak on w ważnych momentach reaguje stresem. W czasie moich licealnych lat byłem w stanie wygrywać różnego rodzaju mistrzostwa w Kostce Rubika, ale za każdym razem jak miałem szanse na dobry wynik, ręce odmawiały mi posłuszeństwa i wynik był średni. Teraz mam juz do tego więcej dystansu i paradoksalnie dopiero teraz byłbym pewnie w stanie odnosić jakieś sukcesy. Ale przeniosło się to na inne, bardziej aktualne sprawy. Dobra, tyle o mnie, kogo jeszcze polubiłem? Właściwie wszystkich. Voorta, Tyrię, Buźka jest genialny, Młynek troche mnie denerwował, ale też jest niezły. Zaskakująco dobrze pasowała też do fabuły postać siostrzenicy Ackbara. Patyka nie potrafię ocenić, niby spoko pomysł, ale jakoś tak miałem go gdzieś.

No i Myn Donos. Mega mi się podobał pomysł na tą postać. Teoretycznie Kell to główny bohater (może razem z Wedgem), ale to Myn skradł show. Świetny prolog, najpierw przeciągająca się tajemnica jego odsunięcia od innych i obawy o droida. I potem motyw zemsty. Świetnie to Pan panie Allston rozegrał.

Teraz chyba dam sobie trochę czasu, bo po 5 książkach w tak krótkim czasie jestem już trochę znużony. Skończę adaptację TLJ (strasznie mi się nie chce tego czytać, ale już prawie skończyłem), dokończę Wojny Klonów od deAgostini, może przeczytam sobie Ostatni Strzał po polsku, bo w sumie ta książka ma sporo ciekawych elementów. A z X-Wingami nie muszę się spieszyć, bo 2 i 3 część Thrawna od Uroborosa dopiero za jakiś czas.

Trochę tak sam dla siebie tu piszę, ale przynajmniej będę miał do czego wrócić po latach. Czas na taki mały ranking tego co przeczytałem/przegrałem w Legendach w 2018.

1. Knights of the Old Republic - skończyłem tą grę w 2018 roku i było to dla mnie najmilsze zaskoczenie growe ostatnich.. 10 lat? Podchodziłem z dystansem, na początku miałem pewne problemy, ale potem wsiąkłem bez reszty. Gra idealna, nawet mimo tego, że czas zrobił swoje.
2. X-Wingi II: Pułapka Krytosa - najlepsza z wszystkich przeczytanych przeze mnie X-Wingowych książek. Świetna Lusankya, świetnie poprowadzona sprawa Tycho Celchu i w ogóle.. książka trzymała w napięciu od początku do końca.
3. Dark Times - ciężkie, bolesne, ale zdumiewająco dobre. Na pewno jedna z najlepszych serii komiksowych jakie czytałem.
4. Knights of the Old Republic 2 - dla mnie gorzej niż pierwsza część, ale dalej czuć ten sam świetny klimat. Jest parę elementów, które podobały mi się bardziej niż w jedynce, ale czegoś zabrakło. Może po prostu zły czas na granie? Muszę kiedyś powtórzyć.
5. X-Wingi V: Eskadra Widm - fajne świeże podejście do X-Wingów. Ciekawsza, bardziej zróżnicowana ekipa niż w pierwszych 4 częściach.
6. Poza Galaktykę - świetne wprowadzenie do postaci Thrawna. Nie wiem czy lepsze od tego nowokanonicznego, ale na pewno była to bardzo dobra lektura.
7. X-Wingi I: Eskadra Łotrów - po prostu świetne wprowadzenie do świetnej serii.
8. KOTOR (komiks) - kolejna bardzo dobra seria komiksowa. Pod wieloma względami świetna, ale zabrakło mi tego czegoś co aż tak przyciąga mnie do serii takich jak Republic, Dark Times czy nowokanoniczny Darth Vader.
9. Rajska Pułapka - czasem się nudziłem, ale generalnie bardzo miło było poznać tą historię Hana. Nie mam motywacji żeby poznać dalsze losy, ale kto wie, może kiedyś.
10. X-Wingi IV: Wojna o Bactę
11. X-Wingi II: Ryzyko Wedge`a
12. Klasyczne opowieści Marvela - hehe no cóż.. trochę było tu ciekawych rzeczy, ale przeważała nuda. Aczkolwiek było to ciekawe doświadczenie

Szybki update o 6 części serii X-Wing. Podobała mi się nawet bardziej niż Eskadra Widm! Bardzo fajna intryga związana z Zsinjem, jest się też dużo bardziej zżytym z całą ekipą. Ponadto fajnie że wszystko się zgrabnie ze sobą łączy - pojawia się Eskadra Łotrów, Solo, Onoma, Crespin, Soontir. Prawie wszystkie gwiazdy. I jest świetnie.

Choć największa zaleta tej książki to nie gwiazdy. Tylko Ci bardziej na uboczu. Lara Notsil. Shalla. Dia. Nawet Castin i jego nadgorliwość.

Ale absolutnym zwycięzcą tej książki jest Garik Loran zwany Buźką zwany Karginem. Zdecydowanie najciekawsza postać tej pozycji. A to co się działo między nim a Phananem to chyba jeden z najbardziej emocjonalnych momentów w tej serii. Może nawet najbardziej emocjonalny moment. Poza tym w końcówce naprawdę było mi smutno. Byłem przekonany że to koniec.

Świetna, pełna akcji i ciekawych pomysłów, książka. Teraz czas na część 7 w której pewnie doczekam się jakiegoś zwieńczenia. Zabieram się od razu.


Aaaaaaa. I Kettch! Są czasem pomysły które są jednocześnie genialne i absurdalne.

Cóż. Dwa dni temu zakończyłem serię X-Wing. To była epicka przygoda, jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza książkowa przygoda w tym świecie.

Rozkaz Solo, ostatnia część serii podobała mi się chyba najbardziej z wszystkich części. Po 7 częściach masz wrażenie, że Wedge to Twój ulubiony wujek, z którym spędzasz każdy weekend, natomiast resztę bohaterów znasz już tak dobrze, że każdy dialog, każda odzywka cieszy bardziej niż na początku. W tej części mamy też masę świetnie siedzącego humoru. Czujesz się jakbyś sam był członkiem Eskadry Widm! Serio. Śmiałem się z żartu na Wesie tak jakbym tam stał obok Prosiaka czy Kella. Wedge próbujący wyluzować Myna poprzez ściągnięcie buta i położenie nóg na biurku - coś pięknego. Albo Wes każący mu się upić.. Aż widziałem tą skonsternowaną minę Myna.

No właśnie. Myn. I Lara Notsil. Nie wiem czy to najlepsza męsko-damska historia w SW, pewnie nie. Ale dla mnie była bardzo interesująca i cholernie wzruszająca. Po pierwsze była nietypowa i za to należą się ogromne brawa. Bo Myn to bardzo nietypowa postać. Strasznie podobały mi się jego rozterki, to jak próbował na swój dziwny sposób podejść Larę i nakłonić ją do spróbowania. Dostał od niej kosza, ale i tak się cieszył z postępu Oczywiście najciekawszy był sam dramatyzm sytuacji - wiemy, że śmierć kolegów z poprzedniej Eskadry był dla Myna ogromnym ciosem. A tu pojawia się kobieta, zakochuje się w niej, znajduje w niej pokrewną duszę i w połowie akcji okazuje się, że to osoba odpowiedzialna za śmierć jego kolegów. Jak Myn ścigał Larę chcąc ją zabić.. mam wrażenie, że ostro podniosło mi się ciśnienie. I jeszcze Buźka stanowiący żywą tarczę przed atakiem Myna. Tyria i Wedge próbujący przekonać go, żeby tego nie robił. 100% epickości i tego co chce widzieć w książkach SW. A potem było jeszcze lepiej. Lara prowadząca GENIALNĄ dywersję na statku Zsinja, próba przesłania informacji do Eskadry Widm/Łotrów i samego Myna. I Myn, który ostatecznie ma gdzieś swoją powagę i dystans, podnosi zapłakaną twarz słuchając słów Lary. JA PIERDZIELE! To był chyba pierwszy moment kiedy pojawiły się łzy w moich oczach. Nie wiem.. Na pewno ogarnął mnie smutek przy zakończeniu książki o Revanie, podobnie miałem czytając niektóre fragmenty Utraconych Gwiazd, ale przy Mynie musiałem zetrzeć parę łez z policzków. Nie wstydzę się tego xD

No przywiązałem się do Eskadry Widm. Bardziej niż do Eskadry Łotrów. Wedge`a traktuje prawie jak jakiegoś swojego wujka czy coś. Stackpole i Allston świetnie go przedstawili. Dopiero teraz zrozumiałem to jak niektórzy fascynują się tą postacią i cóż.. uważam, że jego brak w Nowym Kanonie to błąd. Nie wiem czy to wybór Lawsona czy Lucasfilm, ale gdyby poprowadzić go choć w połowie tak dobrze jak w serii X-Wing to byłoby świetnie. A co z innymi Widmami? Bardzo polubiłem Buźkę, Prosiaka, Wesa, Larę, Myna. Kell trochę ucichł po pierwszej części, Tyria w sumie służyła do jednego celu - przewidywania wydarzeń, ale mimo wszystko lubię ich wszystkich.

ŚWIETNA SERIA. Polecam.

A ja już zabrałem się za "Ślub Księżniczki Lei". Hehe. 15% za mną. Trochę to śmieszno-dziwne, ale może nie będzie tak źle. W sumie sama koncepcja na fabułę jest dosyć ciekawa, choć dziwna.

Znowu wrzucam rozpiskę na następne tygodnie, miesiące. Bardziej dla mnie, bo nie wiem kogo miałoby to interesować. Poprzedni plan totalnie nie wypalił, bo nie brałem pod uwagę serii X-Wing (jak dobrze, że jednak się za nią wziąłem!).

Ślub Księżniczki Lei - 1. połowa lutego
Zjawa z Tatooine - 2. połowa lutego
Dziedzic Imperium - 1. połowa marca

Tu się zaczyna mały problem. Przyjąłem, że będę czytał trylogię od Uroborosa, w nowym wydaniu. Jeśli będą się trzymać swoich planów to lecę tak.

Queen`s Shadow (NK) - 2. połowa marca
Ciemna Strona Mocy - 1. połowa kwietnia
Master & Apprentice (NK) - 2. połowa kwietnia
Ostatni Rozkaz - 1. połowa maja
Zemsta Isard - 2. połowa maja
Alphabet Squadron (NK) - czerwiec

Dalej się nie podejmuje. Wtedy powinienem jakoś zabrać się za Mroczne Imperium i Karmazynowe Imperium. Tylko, że Mroczne Imperium wychodzi w deAgostini dopiero w sierpniu. Jeśli będę czuł, że nie jestem zmęczony czytaniem SW to może przeczytam Mroczne Imperium w inny sposób, ale myślę, że mój plan może się trochę rozjechać. Przykładowo całą trylogię Thrawna już mam za sobą, więc na pewno nie będę jej czytał z jakimś zainteresowaniem totalnym. A to jednak dosyć spore książki, więc może się okazać, że będę każdą męczył dłużej niż 2 tyg. Z drugiej strony na M&A i AS z Nowego Kanonu mam mega zajawkę, więc to mi może pójść szybciej niż 2 tygodnie. Zobaczymy. Ślub Księżniczki Lei, mimo, że gorszy od X-Wingów, to jest całkiem fajny i idzie mi szybko (40% przeczytane, nie będę chyba recenzował, chyba, że mnie coś zaskoczy w drugiej połowie), więc Zjawę pewnie skończę przed końcem lutego.

Aczkolwiek trochę mnie korci, żeby uspokoić to tempo i poszukać każdej książki gdzieś w wydaniu papierowym. Natchnęło mnie po tym:
https://pbs.twimg.com/media/DyvjerNWkAcTGUE.jpg
Zawsze myślałem sobie, że Legendy nie są jakieś wybitnie piękne pod kątem stania w szafie. Ale po tym zdjęciu stwierdzam, że zdecydowanie mają swój urok i super się prezentują razem. Wcześniej myślałem, że NK ma lepszy design tych książek, ale one momentami wyglądają świetnie pojedynczo. Razem już niestety jest gorzej. Lost Stars, Więzy Krwi, Katalizator - fajnie! Ale już np. Ostatni Strzał czy Battlefronty mnie nie jarają.

Nie miałem nic pisać o "Ślubie Księżniczki Lei". Myślałem, że będę cierpiał. Po początkowych wydarzeniach chciałem skończyć tą książkę jak najszybciej się da.

Aż Han i Leia wylądowali na Dathomirze.

Bosz, jakie to było klimatyczne! Nie zrozumcie mnie źle. To nie jest ani wybitna ani jakaś szalenie istotna książka. Ale klimat Dathomiry i Sióstr ją zamieszkujących aż wylewał się z książki. I tutaj nasuwa się pytanie - którą Dathomirę wolę? Tą legendarną czy tą z TCW? Teoretycznie mają część wspólną, ale różnice są widoczne (nie wiem jak to rozwiązali w starym kanonie, retcony na potęge?).

No cóż. Wolę Siostry Nocy (i inne Siostry) z "Ślubu Księżniczki Lei". Definitywnie. Dlatego że wyobraźnia nie ma ograniczeń a serial animowany już je ma. I po prostu Siostry w mojej wyobraźni są jeszcze bardziej przerażające, silne, interesujące niż te z TCW. Mother Talzin, Asajj - one też są spoko ale jednak to co widzę oczami wyobraźni po tej książce jest po prostu ciekawsze.

Sama książka ma zaskakująco fajną fabułę. Moze to dlatego że miałem niskie oczekiwania. Nie wiem. Ale od ok. 20% już mi się to świetnie czytało. Ponadto uwielbiam w tej książce Threepio! Jego starania o to by Han był sexy były genialne. A system został rozwalony jak wymyślił piosenkę o Hanie, którą potem Leia podśpiewywała Nie podobały mi się w sumie 2 rzeczy. To że królowa matka tak łatwo odpuściła. Mimo władzy prawie że absolutnej. I to że Zsinj padł tak łatwo. Bo trochę nie pasuje to do tego z jakim wysiłkiem prowadzono z nim wojnę w serii X-Wing.

BTW. Czyżby córka Teneniel miała się jeszcze gdzieś pojawić?

Przed przystąpieniem do czytania Trylogii Thrawna po raz drugi w życiu miałem w głowie coś takiego:
"No to teraz mam przed sobą trzy genialne książki, pamiętam, że 6 lat temu mega mi się podobały, dałem 10/10."

Co sądzę o Dziedzicu Imperium po drugim czytaniu? No tak średnio bym powiedział. Jasne.. czytając drugi raz jakąkolwiek książkę nie ma się już efektu WOW związanego z postępowaniem fabuły do przodu, poznawaniem bohaterów czy ewentualnymi plot twistami. Na pewno ma to też spory wpływ na mój odbiór tej książki.

Ale głównym powodem, dla którego nie odbieram tej książki tak hurraoptymistycznie, jest to, że przez te 6 lat poznałem masę książek i komiksów zarówno legendarnych jak i kanonicznych i zmieniły mi się oczekiwania i wiedza na temat uniwersum. Dziedzic Imperium dalej jest dobrą książką, ale nie fascynuje mnie już tak jak 6 lat temu. Powodów jest kilka:

Thrawn
No kurde, on tutaj wcale nie jest taki super jak go pamiętałem. Zdecydowanie wolę Thrawna z "Poza Galaktykę" i tego nowokanonicznego Thrawna od Zahna ("Thrawn", "Thrawn: Alliances"). Nawet Thrawn z "Rebels" mnie bardziej przekonuje. Thrawn, porządny Chiss, który "pracuje" w Imperium balansując na krawędzi pomiędzy dobrem i złem, pomiędzy aprobatą bądź dezaprobatą Vadera/Palpatine`a/Imperium dużo bardziej mnie interesuje niż Thrawn z "Dziedzica Imperium", który właściwie to jest po prostu zły.

Fabuła
Wydawało mi się, że fabuła tutaj pędzi na złamanie karku i może rzeczywiście tak jest, ale jakoś tego nie czułem przy drugim czytaniu. Momentami nudziły mnie te wszystkie wydarzenia. No ale nie będę się do tego za bardzo przyczepiał, bo to jednak drugie podejście, a nie świeże poznawanie historii bez znajomości dalszych wydarzeń.

Rozbudowa uniwersum
Wtedy nie przeszkadzało mi to w ogóle. Teraz po przeczytaniu X-Wingów niestety czuć mocno, że Trylogia jest jakby trochę oddzielna. Jasne, wiem, że najpierw była Trylogia Thrawna, a dopiero potem X-WIngi, itd, więc nie ma opcji, żeby Zahn korzystał z dobrodziejstw poprzednich książek. Ale nic nie poradzę na to, że dopiero co zżyłem się z Wedgem, Łotrami, Hanem podczas walki z Zsinjem, a w Trylogii tak jakbym miał do czynienia z trochę innymi postaciami. To nie jest oczywiście wina Zahna, po prostu trochę pogorszył mi się odbiór przez inne książki w tym okresie.

Bitwy
6 lat temu wydawało mi się, że Trylogia jest pełna epickich bitew, ale niestety X-Wingi trochę zmieniły to odczucie. Jak przypomnę sobie jak dramatyczne były bitwy Hana z Zsinjem czy nawet bitwa o Thyfferę, co działo się z Lusankyą, jak ta kobitka z Widm wkradała się na superniszczyciel Zsinja. No nie ma takich akcji w Trylogii. Ok, akcja z kretowiertami Na Sluis Van jest spoko (a to tak jakby czytałem pierwszym raz, bo zupełnie tego nie pamiętałem), fajny pomysł, ale i tak nie jarała mnie tak jak to co odwalały Widma czy Jastrzębionietoperze.

No nic. Nie jest źle, ale trochę się zawiodłem. Jako osobnej książce dałbym tak 7, jako części całości pewnie z 8/10. Co i tak jest wysokim wynikiem, ale gdzie mu tam do 10/10 które wystawiłem za pierwszym razem.

Mam jeszcze jedno przemyślenie. Ludwik kiedyś wspominał, że boi się sięgnąć po Karmazynowe Imperium, bo ma w głowie, że to zarąbisty komiks i boi się, że rzeczywistość będzie brutalna i teraz nie odbierze już tego komiksu tak pozytywnie. Coś w tym jest, bo właśnie to odczułem czytając Dziedzica.

Chciałbym mieć gdzieś rozpiskę tego co czytałem z SW w 2019 roku, więc zrobię sobie tutaj takie krótkie podsumowanie pierwszego kwartału:

X-Wing: Eskadra Widm
X-Wing: Żelazna Pięść
X-Wing: Rozkaz Solo
Ślub Księżniczki Lei
Dziedzic Imperium
Queen`s Shadow (NK)
Pirate`s Price (NK)
Ciemna Strona Mocy

Jutro zaczynam CSM, więc już dołączam do tej listy. I tak dla zabawy mały ranking tych 7 przeczytanych książek.

1. X-Wing: Rozkaz Solo
2. X-Wing: Żelazna Pięść
3. Pirate`s Price
4. X-Wing: Eskadra Widm
5. Ślub Księżniczki Lei
-. Queen`s Shadow
7. Dziedzic Imperium

Tak się akurat złożyło, że nigdy nie grałem w TFU i moje pierwsze zetknięcie się z historią Starkillera to wczorajsze czytanie komiksu The Force Unleashed I & II w wydaniu deAgostini. I jak mi się podobało? No tak średnio bym powiedział. Ale zacznę od plusów, bo te też są.

+ Rysunki Briana Chinga i Bonga Dazo. Nie jest to może mój ulubiony styl komiksowy, zdecydowanie bardziej jaram się Wheatleyem, Luke`iem Rossem czy Camuncolim, ale i tak doceniam i bardzo przyjemnie czyta mi się komiksy narysowane przez tych panów. Tak też było w przypadku 1 części TFU. Druga część już była okropnie brzydka, dlatego też przeczytałem ją z 5 razy szybciej niż pierwszą.

+ Proxy - super pomysł na droida. Za każdym razem jak się pojawiał to wprowadzał pewną dynamikę w historię. Nie wiem czy tego rodzaju przemienianie się droida w dowolną postać to pomysł autorski twórców TFU, ale podobał mi się ten motyw.

+ Rahm Kota - zawsze lubię Jedi tego typu - degeneratów, pijaków, ale w rzeczywistości rzetelnych i dobrych ludzi. Trochę mi się kojarzy z Kananem, możliwe, że tworząc Kanana w pewien sposób wzorowali się na Kocie.

To teraz przejdźmy do tego dlaczego TFU ostatecznie określam jako takie średniawe. Główny powód jest dosyć prosty - po prostu ta historia w wielu momentach jest przesadzona. Czuć jest skrojona typowo pod grę, żeby bohater spotykał coraz to silniejszych przeciwników i pokonywał ich w epickich pojedynkach. Nie mówiąc już o słynnym przekierowywaniu Niszczyciela Poza tym nie bardzo potrafiłem uwierzyć w samego Starkillera. Nie wiem, może w grze jest to lepiej przedstawione, ale komiks w ogóle mnie do niego nie przekonał. Najbardziej z wszystkiego nie podobała mi się koncepcja utworzenia Sojuszu Rebeliantów za pomocą Starkillera. Nie wiem czy to tylko i wyłącznie opinia Proxy czy rzeczywistość, ale to, że Rebelianci powstali dzięki Vaderowi i Palpatine`owi za pomocą Starkillera wydaje mi się takie błahe i fanfikowe.

No nic. TFU to był taki szybki szpil pomiędzy nowymi książkami NK i innymi Legendami które czytam. W międzyczasie zabieram się też za Empire, bo też tego jeszcze nie czytałem.

Dwie postacie, jedna po stronie Imperium, druga po stronie Rebelii. Niby zupełnie inni, ale jakoś "słyszałem" podobne nuty czytając te dwa komiksy.

Który z tych komiksów podobał mi się bardziej?

Zdecydowanie ten o Janku Sunberze. W ogóle to jeden z najlepszych komiksów jakie czytałem. Po pierwsze mamy świetną, wojenną historię, która od początku do końca trzyma nas w napięciu. I słodko-gorzkie zakończenie, które z jednej strony pozostawia nas z czymś w rodzaju złości, niesprawiedliwości, a z drugiej jest tak idealnym zwieńczeniem tej historii. To też jedna z niewielu pozycji, po których czuję, że polubiłem Imperium i stałem po ich stronie. Widzę, że Janek jeszcze się pojawi (i to chyba w komiksach deAgostini!), więc już czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Poza tym komiks jest po prostu genialnie narysowany. Mamy tu taki typowy klasyczny komiksowy styl, ale kolory są idealnie dopasowane, kreska jest bardzo przyjemna dla oka, a to co najlepsze to ukazanie dynamiki tego komiksu. Pierwszy raz zwykłe walki naziemne zrobiły na mnie w komiksie aż takie wrażenie. Fajnie czasem przeczytać sobie komiks narysowany w takim dosyć starym stylu, a nie nowoczesną kreską jak w nowych Marvelach. Nie mówię, że nowoczesna kreska jest zła, bo np. jeden z aktualnych rysowników, Luke Ross, jest chyba moim ulubionych rysownikiem wszech czasów. Właśnie sprawdziłem, że ten komiks został narysowany przez Davidé Fabbriego, który ma też na koncie komiks Jedi Council: Acts of War. A Acts of War to pierwszy ever przeczytany przeze mnie komiks. Może stąd te emocje Ale chyba po prostu lubię jego styl, bo narysował też Devaronian Version i The Stark Hyperspace War, które też są bardzo wysoko w moim rankingu. Zarówno graficznie jak i fabularnie, a wiadomo, że artysta ma wielki wpływ na opowiadanie historii. Widzę też, że to nie ostatni raz kiedy Fabbri rysuje w komiksach z serii Empire, więc już czekam na kolejny komiks.

Poza tym komiksy z serii Empire są mocno średnie. Póki co te, w których pojawia się Leia to w ogóle masakra. Te z Vaderem całkiem okej, ale bez szału. Ten o Roonsie Sewellu był spoko, ale wolę Janka. Historia Biggsa też niezła. Aaaa, jeszcze ten z Trachtą i buntem był dosyć wyróżniający się. Po 2 i pół tomach "Imperium" deAgostini dałbym takie 6/10, ale dla samego komiksu o Janku Sunberze - 10/10.

Taka mała zapowiedź. Zacząłem właśnie czytać ostatnią część serii X-Wing i przyznam, że mam lekki mindf***. Kiedy to się dzieje? Wspominany jest Thrawn i Bilbringi. Stwierdziłem, że nie będę czekał na tom 3 Trylogii Thrawna i słabo pamiętam co tam się stało. Ale generalnie chodzi o to, że pierwszy rozdział Zemsty Isard to końcówka Trylogii Thrawna, tak?

Alphabet Squadron wychodzi 4 czerwca i mam mega podjarę na tą książkę, chyba największą jaką kiedykolwiek miałem na książkę NK. Nie mam ku temu jakichś wielkich podstaw, bo "Kompania Zmierzch" Freeda nie przemówiła do mnie, ale podskórnie czuję, że Alphabet Squadron będzie świetny. Ponoć ma być mentalnym spadkobiercą serii X-Wing. Alex ze Star Wars Explained, wielki fan serii X-Wing, wczoraj napisał, że to prawdopodobnie jego ulubiona książka Nowego Kanonu. Także.. jaram się.

I postanowiłem dokończyć serię X-Wing przed Alphabetem. Mam 14 dni, więc na luzie. Z Tego co widzę to Zemsta Isard już nie jest tak dobrze oceniana, ale pewnie i tak będzie w miarę dobrze.

Chyba rozumiem czemu serie Empire i Rebellion nie są wymieniane na tym samym poziomie kultowości co KOTOR, Republic czy Dark Times. Po prostu są straszliwie nierówne.

Początku Empire już właściwie nie pamiętam. Kojarzę że wątek Trachty był całkiem niezły, ale poza tym masa historii w stylu co drugiego arca z nowokanonicznej serii Star Wars. Czyli, dla tych co nie wiedzą, raczej słabo.

NA SZCZĘSCIE jest Janek Sunber, który jest niekwestionowanym królem tych dwóch serii. Zdecydowanie najlepiej wypada kiedy jest rysowany przez Fabbriego. Wtedy mam absolutną ucztę komiksową - świetna kreska, kolorystyka i co najważniejsze dynamika. Poza tym historia Janka jest po prostu bardzo fajna. Działa na różnych poziomach moralnej szarości - nie raz wątpliwości Sunbera na temat poczynań Rebelii mają 100 procent sensu przez co jego przywiązanie do Imperium jest jednocześnie dramatyczne i ciekawe.

Janek wraca też w serii Rebellion.. I tu mam problem bo fabuła ponownie jest naprawdę niezła. Fabularnie dobrze wypada też wątek Jorina czy Deeny. Ale to nie jest Fabbri. To nie jest już ten poziom emocji oddawany za pomocą rysunku. Autor jest conajmniej o dwa poziomy pod Fabbrim. I to niestety boli. W ogóle w tych dwóch seriach poziom artystyczny waha się gdzieś między absolutnie genialnym a gimnazjalistą próbującym swych sił w komiksie. I dlatego uważam te serie za zmarnowany potencjał. Bo gdyby całość była Fabbriego, Chianga i np. Wilsona to było naprawdę miodnie. A tak to jest tylko dobrze.

Dobra, bo nie do końca znowu ogarniam co robić. Kończę Zemstę Isard. I jak ułożyć sobie dalsze czytanie? W grę wchodzą książki i komiksy. Shed coś wspominał o Karmazynowym Imperium, ale w deA będzie jeszcze Mroczne Imperium. Jaka powinna być kolejność? Trylogię Akademii Jedi chyba przeczytam, ale już tą Callisty sobie podaruję.

Parę pomniejszych Legend żeby potem wiedzieć co przeczytałem:

1. Zemsta Isard
Nie porwało. Chyba póki co najgorsze z całej serii X-Wing. Co nie znaczy, że złe. Po prostu nie wciągnęło mnie tak bardzo jak wszystkie poprzednie tomy. Najbardziej zdenerwował mnie pomysł na sklonowaną Isard. Oczywiście, dzięki temu fabuła mogła pójść w nieoczekiwanym kierunku, ale sam pomysł mnie zniesmaczył. Takie 7/10.

2. Cienie Imperium - komiks
Tu nie bardzo. Może powinienem podejść najpierw do gry albo książki, ale tak oceniając tylko ten jeden komiks to nie bardzo mnie ta historia zainteresowała.

3. Dziedzic Imperium - komiks
Naprawdę fajna adaptacja. Bardzo przyjemna i nietypowa kreska o świetnych kolorach. Nie lubię adaptacji, ale tu się udało. Nie czytam dalej, bo czytałem niedawno książki, ale doceniam.

A już niedługo Mroczne Imperium w deAgostini, więc szykuje się na coś szokującego

Właśnie czytam Alphabet Squadron a tam takie coś:
"początek spoilera He`d spoken with Chief of Intelligence Cracken... koniec spoilera"

o.0

Poza tym.. ta książka jest tak X-Wingowa.. Kurde, nie wiem czy jakąkolwiek książką jarałem się aż tak od 2015. Raczej nie. Masa nawiązań, brutalność wojny, charyzmatyczne postacie o prostych imionach, dużo dużo powietrzno-militarnego mięska, świadomość tego jak działają poszczególne statki, rozkminy na temat Imperium i Rebelii, ich błędów.. Kurde mega! 150 stron za mną i jeśli będzie tak dalej to będzie to moja ulubiona książka Nowego Kanonu i bardzo bardzo wysoko w hierarchi wszystkich książek SW.

No i stało się. W końcu poznałem tą kultową historię. Historię, którą jedni chwalą pod niebiosa, inni uważają za jedną z gorszych rzeczy powstałych w EU. Jak ja oceniam Mroczne Imperium?

Kurde nie wiem.

Na pewno jest to komiks, koło którego nie można przejść obojętnie. Ciężko jest przeczytać go bez żadnych przemyśleń i stwierdzić "meh". Tak, ja też byłem jednym z tych co jak zobaczyli, że Sidious zrobił sobie klona to pomyślał, że to trochę bez sensu. Ale z drugiej strony ten komiks jest bardzo odważny i opowiada fajną, pełną akcji i emocji, historię. Jakbym miał ocenić to tak typowo komiksowo to naprawdę dobrze czytało mi się ten komiks. Poza tym nie można też mu odmówić interesującej oprawy graficznej. Nie jest to może jednoznacznie mój styl, ale bardzo doceniam i momentami ma takie kadry, strony, że ręce składają się do oklasków.

Ale wracając do fabuły...

Ok, przyjmijmy, że akceptuje klonowanie Sidiousa. W ten sposób dostajemy historię, w której Luke na swój pokrętny sposób, próbuje uratować galaktykę poddając się Ciemnej Stronie Mocy. I to jest chyba najmocniejszy punkt całego komiksu. Ja akurat jestem zwolennikiem tego co sequele zrobiły z Luke`iem, ale ten komiks uzmysłowił mi, że chyba wolałbym Luke`a, który z jakiegoś powodu wpadł w sidła CSM. Poza tym aspektem komiksu mamy też niezłe początki Lei jako Jedi, całą spinę z trójką jej dzieci, Ossus, Vimę, Solusara, Branda, Mrocznych Jedi Sidiousa, statek Eclipse, pociski nadprzestrzenne. Sporo komiksowego dobra, które w fajny sposób posuwają fabułę postEndor do przodu.

Jedyne co mnie teraz zastanawia to jaka była kolejność wydawania tych historii? Dark Empire było pierwsze, po Trylogii Thrawna? Czy historie po Dark Empire wyszły wcześniej? Próbuje sobie poukładać w głowie jak Wy poznawaliście okres poendorowy.

No i tu mamy kolejny klasyk komiksów starego EU. Komiks, który najczęściej pojawia się na Bastionie jako sztandardowy przykład brzydkiej kreski i koślawych postaci.

Ale co z tego jeśli historia Kira Kanosa sama w sobie jest wciągająca i w sumie fajna. Nie wiem jeszcze co w części drugiej, ale pierwsza jest ciekawa i właściwie czyta się ją z ciągłym zainteresowaniem. To taka historia, w której trudno się doszukiwać realizmu - bohater, który bez Mocy potrafi sam pokonać całą armię szturmowców. Paradoksalnie działa to jednak na korzyść tego komiksu, bo jeśli zaakceptujemy tą "epickość" Kira Kanosa to mamy ciekawą historię postaci, która swoją historią nie przypomina żadnej innej. Pewnie 98% twórców pod koniec zrobiłaby mu jakieś ckliwe redemption story i Kir stałby się członkiem Nowej Republiki. Kto wie, może tak będzie w kolejnych częściach, ale tutaj jego totalne wywalenie na Nową Republikę było bardzo fajnie poprowadzone od początku do końca.

Dobra, to teraz trochę o kresce. Jest koślawa. Toporna. W sumie brzydka. Jak od linijki. Jako osoba związana mocno ze sztuką powinienem mieć problem z ukończeniem tego komiksu. Ale Karmazynowe Imperium w tym swoim dziwnym koślawym stylu jest bardzo przekonywujące. Kurde, nie wiem o co chodzi, ale po paru stronach zupełnie nie miałem problemu z tą kreską. A walka końcowa na Yinchorrr wyglądała nieźle. No okej, planety to jest masakra - jakby je ktoś wkleił z google grafiki.

Co jeszcze.. zaskoczyła mnie Lusankya. Spędziłem prawie pół roku czytając serię X-Wing i przyznam, że ten jeden kadr był taką wisienką na torcie.

Ludwik, kiedyś pisałeś, że boisz się wrócić do Karmazynowego Imperium. Że nie będzie tym czym jest w Twoich wspomnieniach. Pewnie nie będzie, ale ja, Mossar, w 2019 przeczytałem ten komiks i uważam, że jest spoko!

Czytałem na raty, bo najpierw doszedłem szybko do 80%, potem czytałem trochę NK i wczoraj machnąłem końcówkę.

Z jednej strony mam takie trochę uczucie, że to taka kolejna historyjka o Wielkiej Trójce, ale z drugiej czuję, że ta książka naprawdę mocno popchnęła fabułę postROTJ w Legendach. I to w jaki sposób ją popchnęła bardzo mi się podoba.

Po pierwsze, Luke i jego poszukiwania Jedi. Dosyć ciekawe choć ta książka była ciekawsza kiedy akcja działa się w Otchłani albo na Kessel. Ale mimo wszystko fajnie, że wprowadzono Kypa Durrona, Gantorisa i Streena. No i wspomniano o Dathomirze i Kamie Solusarze. A i Vimie. W rezultacie książka kończy się na Yavin. Co jest dosyć fascynujące i jestem ciekawy co dalej.

Po drugie, flota zebrana w Otchłani. Generalnie mega fajny pomysł, fajnie siedzi. Sama Daala jeszcze mnie nie przekonuje, taka trochę Ysard. Największy problem mam z Pogromcą Słońc. Jakim cudem dysproporcja jest aż tak duża. Finał wyglądał tak jakby Han mógł się wpierdzielić tym Pogromcą w Gwiazdę Śmierci i jej wydrążyć tunel samą prędkością.

Najbardziej chyba podobały mi się perypetie Hana, Chewiego i Kypa na Kessel. Klimat, beznadzieja i tajemnica. Czuć było że jakoś się wydostaną, ale i tak czytało się to dobrze. Najgorzej wypadały sceny z Leią - ot takie urzędnicze życie. Choć jej frustracja pod koniec ksiażki była dosyć śmieszna.

No nic, przede mną jeszcze 2 części. Zobaczymy czy ta trylogia mnie wynudzi czy pójdzie w miarę gładko.

Dużo różnych komiksów z tej serii, ale to na czym szczególnie chciałbym się skupić to cała historia wokół Tycho, Winter, Elscol, potem Haska.

Powiem tak. Na razie książki zdecydowanie bardziej mi pasują niż komiksy. Co prawda to jeszcze nie koniec tej serii i może mnie coś pozytywnie zaskoczy dalej. Póki co traktuję te komiksy jako taki suplement do książek. Poznajemy poniekąd przeszłość Wedge`a, historię Tycho i Winter, która jest całkiem interesująca. Dowiadujemy się kim jest ta cała Elscol, dlaczego jest tym kim jest w książkach.

Największy plus? Zakończenie drugiego tomu czyli wszystko wokół tej ukrytej fabryki, robotycznego mózgu i Biba Fortuny. Na pewno mnie to zainteresowało i czekam na dalszy ciąg, ale póki co trochę zawód. Tak czy inaczej cieszę się że to jest bo w kanonie mało tego rodzaju komiksów. Komiksy wokół eskadry Poe Damerona są całkiem spoko, TIE Fighter zaczął się świetnie, ale skończył bez sensu. Więc cały czas mam niedosyt jeśli chodzi myśliwce, lasery, symulatory

Dobrze, że powstało coś takiego jak Alphabet Squadron.

Po JFO i słynnej spinie z Krogulcem o podwójny miecz świetlny czuję potrzebę ograć serię JK a szczególnie Jedi Academy.

Zatrzymałem się gdzieś w połowie Dark Forces 2. W sumie spoko gra, ale niestety coś mnie tam zatrzymało i nie dotrwałem do końca. Zobaczę chyba do końca na YT.

Pytanie jest takie. CO DALEJ, MY MASTERS?

Wstępnie można takie "pojedynki" robić, bo Nowy Kanon jest trochę obfitszy i powoli zapełnia różne okresy w historii SW. A więc jedziemy z tym. Miejcie na uwadze, że to moja w 100% subiektywna opinia i nie musicie się z nią zgadzać.

Stara Republika
Wiemy, że ten okres w Nowym Kanonie też istnieje, więc nie musimy nazywać tego preTPM. Tutaj zwycięzca jest jeden - Legendy. O wiele więcej contentu, przemyślanego, epickiego, wprowadzającego nowe trendy w SW. Już sam KOTOR by wystarczył, żeby pokonać NK, ale poza tym mamy interesujące Talesy, genialną trylogię Bane`a (do dzisiaj chyba moje ulubione książki SW) i komiksy KOTORowe. W NK niestety możemy się cieszyć tylko tym, że tworcy zaczynają "siać". Znamy coraz więcej antycznych Sithów (Momin, Atrius, Wrend, Caldoth), planet (Exegol, Moraband, Malachor). Wiemy, że były wojny mandaloriańskie, Mandaloriański Jedi. I kiedy w końcu DelRey albo Marvel będą mogli rozwijać te historie to może być naprawdę ciekawie. Ale póki co...
Zwycięzca: Legendy

Czasy przed Mrocznym Widmem
Chodzi mi oczywiście już o Republikę i góra kilkadziesiąt lat przed TPM. Tu już wybór nie jest oczywisty. W Legendach genialny Plagueis, Maska Kłamstw. Część Republic dzieje się przed TPM i to są naprawdę klimatyczne komiksy. Mimo wszystko NK ma tu swoją reprezentację. Bardzo ciekawy, odważny Dooku: Jedi Lost, który był dla mnie największym zaskoczeniem 2019. Ponadto Master & Apprentice, którego główna fabuła niektórych nudzi, ale książka świetnie podejmuje temat hipokryzji w Zakonie Jedi i generalnie relacji Mistrz-Uczeń. W komiksach nudy - tylko Yoda, który mocno zawodzi.
REMIS

Czasy Republiki
Tu nawet nie będę próbował. Zwycięzca jest jeden - Legendy. Seria komiksowa Republic jest dla mnie czymś bardzo ważnym. Od tego właściwie zacząłem przygodę z komiksami i bawiłem się, podobnie jak vilkala, genialnie. Poza tym świetnie Poza Galaktykę i ponoć kultowe Medstary oraz książki Traviss. W NK raczej miernie - bardzo rozbudowujące uniwersum Queen`s Shadow, ale niestety nudne, ciekawy Katalizator od Luceno i takie trochę guilty pleasure czyli Mroczny Uczeń. Lepiej w komiksach - absolutnie świetny Kanan, niezły Maul i w miarę fajny Obi-Wan i Kenobi.
Zwycięzca: Legendy

Wczesne Imperium (ROTS - ANH)
Nie lubię tego okresu. Jest mielony na potęgę. Jasne, jest tu podłoże do tworzenia ciekawych historii, wystarczy spojrzeć na Dark Times czy chociażby Vader Soule`a. Ale w Nowym Kanonie jadą na tym okresie już tak długo.. proszę, skupcie się na preTPM. Ale to tylko taka dygresja, bo mimo wszystko ten okres Nowemu Kanonowi wychodzi świetnie. Jak wspomniałem, świetny Vader Soule`a, bardzo udany Han Solo i Rogue One, świetny powrót Zahna z nową trylogią Thrawna (szczególnie w pierwszej części). Osobiście dla mnie najważniejszym punktem tego okresu jest Rebels, ale wiem, że to content nie dla każdego. W Legendach cenię tylko Dark Times, ale wiem, że niektórzy polecają jeszcze Noce Coruscant. Historie Hana Solo i Lando to jednak moim zdaniem trochę marnowanie potencjału tego okresu.
Zwycięzca: Nowy Kanon

Okres Rebelii
Matko, jak ja nie lubię tego okresu w EU. Ani to nie działa w Legendach ani w Nowym Kanonie. Więc.. Duża szansa na to, żeby to NK wygrywało, wszystko w rękach Soule`a i jego nowej serii Star Wars.
REMIS

Era Nowej Republiki
Zarówno w Legendach jak i NK mamy taki okres. Legendy skupiły się głównie na walce z resztkami Imperium, co zostało zrealizowane naprawdę fajnie w serii X-Wing. Nowy Kanon ten okres ma o wiele krótszy po czym następuje długi okres panowania Nowej Republiki i prawdopodobnie względnego pokoju. Nie skończyłem jeszcze tego okresu w Legendach, ale mam trochę zawód. Najpierw zakochałem się w serii X-Wing i możliwe, że to już by wystarczyło, żeby lubić ten okres. Ale Trylogia Thrawna jakoś zaczęła mnie strasznie nużyć, Trylogia Akademii Jedi jest trochę średniawa, a reszty jeszcze nie znam, ale patrząc po ocenach to raczej nic genialnego. No może poza Dylogią Thrawna i Rozbitkami. Ale to i tak nic, bo ostatni rok bardzo mocno poprawił ten okres w kanonie. Po pierwsze Mandalorian, który jest jednym z moich ulubionych tworów w SW i możliwe, że najlepszym z filmowo-serialowego Nowego Kanonu. Moja ulubiona książka Nowego Kanonu to Alphabet Squadron, który właśnie dzieje się zaraz po ROTJ. Jedna z moich ulubionych książek to Więzy Krwi C. Gray, która właściwie kończy okres Nowej Republiki. Jest też niedoceniana książka Phasma, którą ja osobiście bardzo cenię za klimat i oryginalność.
Zwycięzca: Nowy Kanon

Nowa Era Jedi
Jasne, nie ma czegoś takiego w Nowym Kanonie, ale tymczasowo nazwę tak czasy po TROS. No i tutaj Legendy ponoć zaczynają być ciekawe. Można nie lubić Yuuzhan, potem Dziedzictwa Mocy, ale trzeba przyznać, że twórcy mieli swój oryginalny pomysł na to co później. Pomysł, który znacząco różnił się od tego co w OT i PT. A co zrobi Disney z tym okresem? Póki co raczej nic, ale jest spora szansa, że słynny Project Luminous to właśnie ten okres i patrząc na to, kto się ma tym projektem zająć to liczę na naprawdę dobry content.
Zwycięzca: Legendy

Jak widać w mojej ocenie Nowy Kanon wygrywa fabułą międzyfilmową. Nie jest to raczej nic dziwnego, bo fani starego EU już lata temu narzekali na to, że książki/komiksy powstające przy okazji filmów pozostawiały wiele do życzenia. Widać też, że w dalszym ciągu Nowy Kanon nie ma startu do Legend jeśli chodzi o zamierzchłe czasy i te daleko po sadze. Zobaczymy co przyniosą kolejne lata. Bardzo bym chciał, żeby Nowy Kanon rzeczywiście zaczął się zapełniać w okresie przed Mrocznym Widmem, bo tam jest naprawdę ogromny potencjał i finansowy i fabularny. Biorąc pod uwagę nawiązania do tego okresu w pozycjach z 2019 roku to liczę na to, że rzeczywiście zaczęto o tym myśleć.

Po dłuższej przerwie przyszedł czas na drugą część tej trylogii.. której jakoś nie umiem zapamiętać nazwy. Nazwijmy ją trylogią Kypa Durrona.

No i właśnie. Dochodzę do pewnego ciekawego wniosku, który mocno zaczął we mnie kiełkować z każdą kolejną legendarną książką po Endorze. Te książki bardzo często są nierealistyczne, naiwne, w motywacje postaci czasem ciężko jest uwierzyć. Ale ostatecznie czyta się to jakoś przyjemniej niż wiele z ksiażek Nowego Kanonu. Ostatnio słuchałem Leię Claudii Gray - świetna pisarka SW, ale niestety opisywana historia była do bólu bezpieczna i brakowało jej totalnie tego czegoś.

A tu mamy Andersona. Anderson się nie pieprzy. Wprowadza postać, wrzuca ją w sidła CSM, po czym dżist zwęglone ciało. Potem pojawia się kolejna postać, na której zależy nam już bardziej i sytuacja się powtarza. Myślimy jako czytelnik, że Kyp pewnie sobie poradzi. Że Anderson tak to poprowadzi, że wspaniały Luke przekona go, że Jasna Strona to to czego potrzebuje. Ale nie. Anderson się nie bawi w takie klasyczne rozwiązania. Robi z niego od razu adepta Ciemnej Strony, który na dzień dobry robi coś prawie niewybaczalnego. Psychicznie niszczy jedną z najbardziej niewinnych postaci w tej książce.

I jasne, jest to ultra naiwne. Bo przejście Kypa na CSM jest śmiesznie szybkie. Podobnie zresztą niektóre zachowania Daali czy chociażby wątek Wedge`a i Qwi. Ale to nic, bo czyta się to szybko i przyjemnie. Mamy też Exar Kuna, do którego interesującej historii z podobnych postaci w Nowym Kanonie dorasta tylko Lord Momin przez parę zeszytów Vadera. To wszystko jest naiwne, ale ciekawe. Wątków jest tu od cholery. Niektóre nudne jak flaki - ucieczka Jainy i Jacena, niektóre zbyt sielankowe - Wedż i Qwi, niektóre za to całkiem ciekawe i dojrzałe - Ackbar albo koloniści z Eol Sha na Dantooine. Ale mimo tego całego chaosu kończę ta książkę z uśmiechem na ustach. I zabieram się powoli za trzecią część.

Podsumowując, głupie, ale uwielbiam.

Siedzimy w domu to sięgnąłem po pierwszy tom Opowieści Jedi z deAgostini (hehe, tak jakbym wcześniej przy 3 miesięcznym dziecku nie siedział tyle samo).

Jakoś tak oczekiwałem, że to będzie genialne na poziomie Republic czy choćby KOTORów, no i trochę się poki co zawiodłem. W sensie jest spoko, fajnie jest w ogóle zobaczyć pomysł sprzed ponad 20 lat na tak zamierzchłe czasy. Ale póki co cały ten konflikt między Ludo a Nagą Sadowem troszkę mnie nudził. Ale i tak biorę się za drugi tom i jestem ciekawy co dalej. Teraz powinno się zrobić ciekawiej.

Ciekawi mnie też jaka będzie dalsza rola Jori i Gava. No i cały czas czekam na tych wszystkich Freedonów, Uliców, Exarów itd

Dobra, jest fajnie. Coraz bardziej wkręcam się w te czasy, mimo, że z początku nie do końca mi przypasowały. Najpierw może co mi się nie podoba w tej serii i w samym pomyśle na tysiące lat przed sagą. Mianowicie stylistyka. Ale nie tak, że w ogóle. Po prostu co komiks to trochę inna, czasem mocno odstająca. Z jednej strony mamy bardzo kolorowe i pełne świecidełek stroje w historii Nagi Sadowa, potem stylistyka zbliżona do klasycznych Marveli w historii na Onderonie i najbliższa memu sercu stylistyka w arcu o Nomi Sunrider. Wiem wiem, że to dosyć stare komiksy i wtedy trochę inaczej podchodzono do komiksu. Nie mam jakiegoś wielkiego doświadczenia z komiksem jako takim, więc oceniam trochę jako świeżak, jak dziecko, któremu pokazano Nową Nadzieję w 2020. Ale jak już to zaakceptowałem to stwierdziłem, że w większości te komiksy są naprawdę ciekawie narysowane. Wyrazista mimika, ciekawy wieloplan i fajne użycie kolorów, np.
https://ibb.co/BnQB36Z
https://ibb.co/Y7TnRpw

Ale przejdźmy do konkretów - co sądzę o tych opowieściach?

Zacznijmy od bitwy o Kirrek. Fabularnie dla mnie trochę za szybko i za mało emocjonalnie, ale strasznie podobał mi się rozmach z jakim twórcy podeszli do tej bitwy. Widać to między innymi na wyżej załączonych kadrach. No i poza tym fajnie było zobaczyć jak wyglądały początki Sithow, ich ciągłe kłótnie o władze i podkładanie sobie nóg na każdym kroku. Nic dziwnego, że w końcu Bane wziął sprawy w swoje ręce.

Druga historia, rodzeństwa Qel-Droma na Onderonie podobała mi się chyba nawet bardziej. Po pierwsze fajnie było oglądać wczesne czasy planety, na której bujałem się w KOTORze. Rodzeństwo Qel-Droma też dosyć charyzmatyczne, ale dla mnie show kradnie Arca Jeth. ZAJE***CIE narysowany i w ogóle brakuje mi takich mistrzów Jedi w Nowym Kanonie. Cały wątek, powiedzmy, polityczny taki dosyć sztampowy, ale ponownie dobrze się wkomponował w ciekawe kadry i dynamikę tego komiksu.

Ale najbardziej póki co siadł mi wstęp do historii Nomi Sunrider. Nie wiem czy tam się zmieniał rysownik, ale najpierw mnie trochę odrzuciło, a potem mi się bardzo podobało. Taki klasyczny, siermiężny styl. Bez przesady kolorystycznej. Ale poza tym po prostu fajna historia. Nietypowa, ciekawy mistrz Jedi, fajny rozwój postaci. Trochę więcej czasu poświęconego na wewnętrzne rozterki, a ja to zawsze lubię w komiksach. Naprawdę fajnie! A i przypomniało mi się coś. Mam wrażenie, że twórcy komiksowi jak mają zrobić jakiegoś wielkiego bossa z półswiatka to nie potrafią wyjść poza schemat "To musi być Hutt!". Szczerze mówiąc trochę przewracam oczami widząc, że ta rasa jest tak potężna od tysięcy lat. Ale ok, to tylko detal.

Podsumowując, fajnie fajnie. Czytam dalej.

NO I TO JEST TO!

Cały ten wstęp, z Sadowem, z Nomi, Thonem, Odan-Urrem, Cayem i Ulicem i masą innych Jedi.. to wszystko to była tylko podbudowa pod wielki finał. Coś co mnie straszliwie ciekawiło podczas czytania trylogii Akademii Jedi. Czyli..

Kim do cholery jest ten Exar Kun i co on robi na Yavinie?

No i wiem kim jest. Najbardziej kozackim Sithem w historii SW. Materdeju, ale bym to zobaczył w formie serii filmów! Pierwszy film o Exarze jako Jedi, który stopniowo zaczyna wątpić w nauki Jedi i swego mistrza. Jednocześnie równolegle rozwój postaci Qel-Dromów i Nomi. Druga część już o tym jak o Krathach, Exarze jako Lordzie Sithow, jego Massassich i Ulicu, który w finale przechodzi na stronę Exara. No i finałowy film trylogii Exara Kuna - czyli piękne zwieńczenie, pojedynek braci Qel-Droma, rytuał Exara i zmasowany atak Jedi na Yavin! Ah piękne by to było.

No i poza tym ten finał Talesów był najladniej narysowany. Postaram się wrzucić później pare najlepszych kadrów.

No ale wracając - te postacie są tak klimatyczne. Polubiłem Qel-Dromow, w szczególności Caya. Nomi jest mega spoko. Exar Kun to w ogóle największy wymiatak i jest do tego świetnie narysowany. I TotJ ma najlepszych mistrzow Jedi - świetne nietypowe rasy i bardzo charyzmatyczne postacie.

No. To mam caloksztalt legendarnych czasów preTPM. Nie wszystko, ale to co najważniejsze. TotJ, oba KOTORy, komiks KOTORowy, książka, troche SW:TORa, trylogia Bane`a i Plagueis.

EPICKO rzekłbym. High Republic, ciężkie zadanie przed Tobą.

No i epilog - komiks Redemption. O Ulicu szukającym swego miejsca na tym świecie, o Sylvar nie potrafiącej poradzić sobie z nienawiścią do Ulica, o Nomi jako matce, o Vimie, zbuntowanej córce Jedi.

No i fabularnie jest naprawdę fajnie, pięknie zamyka to wątki głównej fabuly. Ale to co mnie na maksa urzeklo to rysunki. A właściwie bardziej kadry i to jak Gossett łączy te rysunki w piękne, artystyczne strony. Serio, ciężko mi wybrać jedną ulubioną stronę. Najpierw miałem opad szczeny jak Tott walczył z burzą na Ryloth. Potem jak Ulic pojawił się na Rhen Var. A potem to już nawet nie pamiętam. Masa pięknych kadrów. Serio, jeden z moich najulubieńszych komiksów pod kątem kreski i wykorzystania miejsca na stronie. I też mnie trochę podbudował, bo pokazuje, że niekoniecznie trzeba być geniuszem rysunku pod kątem proporcji, warsztatu, żeby tworzyć piękne komiksy. Nie wiem, może Gossett potrafi rysowac realistycznie i po prostu przyjąl taki styl, ale nie zmienia to faktu, że w komiksie ważniejsza jest emocja oddawana w kresce, w twarzach postać, ciekawe zapełnienie kadru, fajne kolory niż idealne proporcje i rysowanie zgodne z kanonami komiksowymi.

Poza tym, Anderson i Gossett pokazali, że ta historia nie musi być tylko epicka i pełna dynamiki jak wcześniej. Może być bardziej kameralna, stonowana i przyznam, że bardzo mi się to podobało. No i zaskoczył mnie końcowy twist ze strzałem z blastera.

10/10

Uff. Mam to już za sobą. Nie żeby to było złe. W sumie było całkiem sporo fajnych motywów, postaci, momentami czytało się naprawdę fajnie. Ale z jakiegoś powodu strasznie długo to męczyłem. Z pół roku minęło. No i nie mam siły na normalną recenzję. Typowe plusy i minusy jak po odcinkach seriali.

+ Exar Kun, jeden z mocniejszych punktów - fajne użycie jego i Yavin w związku z Akademią Luke`a
+ Kyp Durron, w sumie ciekawa postać. Było to w wielu momentach mocno przesadzone, ale na pewno momenty z Kypem mi się najlepiej czytało
+ Cały początek z Hanem, Chewiem i Kypem na Kessel. KLIMACIK!
+ Akademia Luke`a jako taka. Nie jest jakaś wybitna, ale byłem w stanie sobie to wyobrazić dosyć wyraźnie, a to już dużo. Na plus Kyp, Cilghal, Streen. Reszta dosyć pomijalna niestety.
+ Relacja Hana i Kypa

- Pogromca Słońc
- Gwiazda Śmierci
- Bardzo dużo naiwnych, nierealnych pomysłów
- Relacja Mary i Lando
- Załoga Gwiazdy
- Jaina i Jacen na niskich poziomach Coruscant o.0

No nic. Czas na "Ja Jedi"!

Przyznam szczerze, że pierwszy kontakt z tą książką był niezbyt udany. Nie zczaiłem jak Corran i reszta Nowej Republiki doszli do takich wnioskow do jakich doszli z Mirax. Dlaczego wielomiesięczne szkolenie Jedi miałoby być najlepszą drogą do odnalezienia Jedi. Potem trochę denerwowało mnie, że Corran brał udział w wydarzeniach z Trylogii Akademii, ale że nie było go w tych ksiażkach to zawsze chronił go przypadek. A to poszedł pobiegać, a to się spóźnił, itd.

Gdzieś na etapie kiedy Keiran stał się znowu Corranem wszystko wróciło do normy i książka zaczęła mnie mocno wciągać. I tak już do końca, bo autor tak naprawdę bawil się tu trochę z czytelnikiem. Ani Keiran ani Corran nie był do końca wiarygodna postacią. Dopiero jak zdał sobie sprawę z istnienia obu tych tożsamości to czuć było w tym prawdziwego Corrana. I przyznam, że fabularnie też bardziej mi się podobal jego epizod wśród piratów, igranie z Tavirą i zabawa w nawiedzającego Jedi. Świetnie pasował w tej historii też Elegos czy na koniec Jensaarai.

Zapominając już o początkowym zawodzie, ta książka ma naprawde dużo fajnych konceptów. Koreliańscy Jedi i ich podejście do sprawowania swojego "zawodu". Jensaarai. Memni od Caamasi. Cala ta zgraja piratów o różnych osobowościach i motywach. W czasie całej pierwszej części książki podobał mi sie tez sam trening Jedi. To jak uczniowie się różnili i jak rozwijali różne formy Mocy.

Natomiast to co najmocniejsze w tej ksiażce to chyba przemyślenia Corrana. Czasem niewypowiedziane, czasem przedstawione Luke`owi. Czasem wypowiedziane przez Elegosa. Niektóre tak trafnie punktowały Jedi, że aż bylem zaskoczony, że to nie jakis hejterski artykuł tylko legendarna książka.

Fajna pozycja. Nieidealna, ale na pewno warta uwagi i oryginalna.

W sumie nie wiem czy ktoś to w ogóle czyta, ale traktuję to jako taki swój dzienniczek, więc dzisiaj czas na kolejną legendarną książkę.

I co? I side quest jakich mało. Nie posuwa historii galaktyki do przodu. Zupełnie jak 80% Nowego Kanonu Tak sobie żartuję (a może nie?). Ale czy to źle? Niektóre książki side questy są dobre, niektóre nudne jak flaki. Force Collector to mega side quest a bawiłem się dobrze. Nie mówiąc już o wielu komiksach z obu kanonow.

Myśliwce Adumaru to side quest Wedge`a na trochę odrealnionej planecie. I to chyba jedyne co mnie w tej historii bolało. Bo poza tym to klasyczne X-Wingi. Jest Wedge, jest genialny Janson, Tycho i Hobbie, a właściwie to oni są genialni jako bohater zbiorowy. Dla mnie to oni, ich dialogi i podejście do sprawy to największy atut książki. Fajne też jest zestawienie ideologii Wedge`a, Imperium i Adumaru. Do konca byłem ciekawy jak to rozwiążą. I finał jest satysfakcjonujący, bo ostatecznie perator pozostaje przy swoim honorze i rozwiązanie jest dosyć ciekawe.

Podobal mi się też atak Zjednoczonych Narodow na Certan. O wiele bardziej niz koncowa walka z Imperium, którą bardzo szybko przewertowałem, bo nie było w niej nic ciekawego i równie dobrze mogli ją pominąć trzema kropeczkami i akapitem opisującym pokonanie Imperium.

Co jeszcze? Fajnie, że Rogriss. Fajnie, że Iela. Jaaaaak ona ciśnie temu Wedge`owi. I ten fragment jak jechała po Qwi <3 A Wedge taki "dobra, będę cicho, bo tu się moje losy ważą". No myśliwce mocno bazują na tym co znane, ale w tego typu seriach tak trzeba robić.

Tak tylko nadmienię, że jak tylko skończę Diunę (czyli jakoś w następnym tygodniu) zabieram się za słynną Kryształową Gwiazdę.

Czekam na słowa otuchy. Zagrzanie do walki. Jakieś porady. Jak się dobrze przygotować mentalnie do tego arcydzieła.

CO. TO. BYŁO.

Streszczenie. Pierwsze pół ksiażki to Leia zawodząca, że ukradli jej dzieci i owe dzieci zawodzące gdzie mama, tata i wujek Luke. Potem pojawia się Waru, statki-planety, proktorzy czyli największe łamagi w historii SW i kilkuletnie dzieci, które niczym Denis Rozrabiaka robią sobie żarty. I relacja Hana i Luke`a:
- Luke nie ić tam
- Ide
- Nie ić
- Ide Han. Nie wim czemu.
- Kurde poszoł. Ide go ratować.

A Luke tutaj to w ogole jakiś pajac do potęgi, nawet nie chce mi się tego komentować. No i oczywiście zupełnie przypadkiem wszystko się dzieje w jednym miejscu. Han i Luke trafiają na Waru, którego potrzebuje Hethrir i jego ziomeczki, ale Leia też się musi tam pojawić więc korzysta z usług jakiejś dziwnej istoty i leci na Asylum. Ale plot twist, Asylum to tylko potoczna nazwa! Bo przecież Leia ma polecieć na ta planete Waru.

No i smok. Myrminy. Dzołkowanie ze złych - a wezucimy ich do bagna. Ale beka, pogryzieni i nie umio wyjść. O hehe, mama przyszła, siema.

Jakie to było złe. Zabieram sie za Ręke Thrawna a za niecale 2 tygodnie Alphabet Squadron: Shadow Fall!