Jako że podzielam to zdanie o słabości starego EU, chętnie te wypociny przeczytam.

dajesz Onoma ostatnio forum wpada w jakieś monotematyzmy, więc warto :]

każdy tytuł ma swój temat, tam możesz się produkować.
No ale jak chcesz mieć swój kawałek Bastionu

Bo odkąd EU umarło i stało się Legendami wśród fanów Star Wars znaleźli się tacy, których tak to wku`wiło że wyprzedali kolekcje i stracili zainteresowanie, jak i tacy, którzy okazali się nekrofliami i wróciła im miłość do EU po jego śmierci. Takimi nekrofilami najwyraźniej jest Onoma, jak i jestem ja.

Pamiętam, że wraz z początkiem 2012 miłość do SW zanikła mi w znacznym stopniu. Przestałem kupować SW Komiks (którego to numeru nie przegapiłem żadnego od początku istnienia tego tytułu: zarówno zwykłych, jak i Wydań Specjalnych, czy tych Extra), a także książki. Kolekcja długo leżała na półce, po czym w 2014 zacząłem sobie to wyprzedawać, czego do dziś sobie nie mogę wybaczyć. Tzn w sumie aż tak się nie przejmuje, bo w końcu odzyskam to co sprzedałem, ale smuci mnie, że byłem takim debilem. Pamiętam jak mnie wtedy koleżanka zjebała z góry na dół, że sprzedaje coś, co kolekcjonuje od początku tysiąclecia. Na szczęście dużo tego nie poszło (plus głównie mało interesujace mnie pozycje; wyjątek stanowi The Essential Atlas oraz dwa tomy NEJ: Zdrajca i Szlak przeznaczenia (debil, debil! ). Na szczęście jakoś mi się nie chciało latać z tym na pocztę i to chyba powód, że sprzedałem tego tak mało do czasu kasacji EU. I jakoś tak mnie ta wiadomość poruszyła, że po 2 tygodniach kupiłem od strzału pięć książek z SW. Kilka tygodni później kolejne i kolejne i tak do tej pory. Ostatnimi czasy tylko kupiłem trzy Omnibusy, kilka egmontowych albumów komiksowych, "Darth Mauls`s Journal" i kolejny tom "FotJ".

Do pewnego czasu kupowałem to w ramach kolekcjonowania (poza komiksami, bo to szybka sprawa ), ale ostatnio tak się znowu zakochałem, że od ubiegłego miesiąca wciągam pozycje z EU jak odkurzacz. Skończyłem sobie w końcu Legacy of the Force (po bodajże 7 czy 8 latach od rozpoczęcia serii ), "Millennium Falcon", a obecnie jestem w połowie czwartego tomu Fate of the Jedi. 7 pozycja z EU, którą czytam od, bodajże, 12 marca (ah, ta pamięć do niepotrzebnych dat ).

I to jest fascynujące. Że zarżnięcie przez Disney całego EU, okazało się być dla mnie błogosławieństwem, bo powstrzymało mnie od wyprzedania kolekcji plus dodatkowo obudziło we mnie miłość do niego. I tak to jest, po raz kolejny to powiem: filmy obejrze, ale nowego EU raczej nie tknę. #JestJednoEU Cała reszta to tylko alternatywa, która jest dobra, jeżeli ktoś sobie teraz zacznie przygodę z SW.

No. Ale się naprodukowałem. Jakoś Onoma swoim tematem mnie skłonił do wylania tych paru przemyśleń. Pozdrawiam, będe czytał te Twoje wypociny!

Strasznie chaotycznie mi to wyszło, ale cóż. Może następnym razem będzie lepiej.

Trójksiąg zaliczany do tych "dobrych" ksiąg SW. Czy jest tak faktycznie?
Książki przeczytałem w okolicach świąt Bożego Narodzenia.

Jedna rzecz, która się daje zauważyć w całej trylogii to to, że są to książki strasznie "rozmyte" w chronologii, mianowicie chodzi mi o to, że bardzo często są dwa, trzy rozdziały, a potem następny dzieje się kilka miesięcy później, albo wręcz w środku rozdziału jest przeskok w rodzaju "Han przez 2 następne miesięce pracował dla (x)". W pewnym stopniu jest to potrzebne, bo bez sensu pisać o każdej przygodzie Hana (niech będzie pole do popisu dla innych autorów), poza tym w "Świt Rebelii" genialnie jest wpleciona fabuła "Hana Solo na krańcu gwiazd". Jednak w którymś momencie zaczynałem się gubić w umieszczaniu kolejnych wydarzeń w chronologii (np. blisko początku "Świtu Rebelii" pojawiają się... Leia i Winter (co żeby nie było nie jest pozbawione sensu - pojawiają się w wątku Brii Tharen, wtedy już bardzo liczącej się w Sojuszu Rebeliantów), z których ta pierwsza ma wtedy chyba 16 lat, od początku do końca książki mija ok. roku, a kończy się... słynną sceną w Kantynie. No ale to było przed premierą "Zemsty Sithów", a nawet "Mrocznego Widma") a te 10 lat od początku do końca serii zdawało się mijać jak jeden miesiąc. Nie jest to wielkim minusem, ale rozczarowaniem może być pobyt Hana w Armii Imperialnej, o której z całej siły marzy przez cały 1. tom. Otóż w drugim tomie na początku widzimy go już poza Akademią. Szkoda, bo niewiele w EU powstało dzieł z perspektywy imperialnych rekrutów, więc byłoby to ciekawe.

Ciekawa jest więź Hana z Wookiee. Jeszcze na statku Garrisa Shrike`a jedynego przyjaciela miał w Wooczycy Dewlannie, która zginęła podczas jego ucieczki (klasyczny Campbellowy motyw), co doprowadziło do tego że lata później sam uratował życie pewnego innego Wookieego. W ogóle w "Gambicie Huttów" poznajemy planetę Wookieech i ich zwyczaje. Poznajemy też inną "futrzastą" rasę, Togorian - jeden z ich przedstawicieli jest strażnikiem Hana na Ilezji, wraz z którym ucieka z tamtej planety. Ciekawa rasa, olbrzymie koty i z samicami lepszymi niż samce w technicznych sprawach.

Ilezja to ciekawy pomysł. Kolonia "religijna", przygarniająca ludzi zagubionych, a w rzeczywistości przetwórnia przyprawy we wszystkich możliwych postaciach (są opisane), w której pracuje się w okrutnych warunkach - niewolnicy są codziennie silnie odurzani pod pozorem rytuału Uniesienia.

W "Świcie Rebelii" pojawia się Bespin, na którym toczy się wielki turniej sabacca, w którym m.in. Han wygrywa "Sokoła Millenium" od Lando, a Lando (jeśli dobrze pamiętam, mogę się mylić) sam Bespin. Jest też powiedziane, że Bespin jest jedyną planetą na której wydobywa się gaz tibanna, używany w blasterach, napędach itd. I dla mnie to bzdura, bo jak jedna planeta jest w stanie zaspokoić zapotrzebowanie całej Galaktyki na tak podstawowy surowiec? Gdyby powiedziane było że jest to jeden z największych lub największy ośrodek wydobywczy to by było ok, a tak to po prostu bzdura.

Wątek pierwszej miłości Hana (do Brii) - odnosiłem wrażenie, że gdyby pisał to mężczyzna to by w ogóle go nie było, albo w bardzo zredukowanej formie. Nie zachwycił mnie, po prostu.

Autorka umiejętnie prowadzi wielowątkową fabułę. Kiedy kończy się "Rajska pułapa", wydaje nam się, że wątek Ilezji i "religijnej" kolonii zostaje za nami. Nic bardziej mylnego - to ledwie początek. W "Gambicie Huttów" przypadkiem zostaje rozpoznany przez ilezyjskiego kapłana, któremu uciekł lata wcześniej i wkrótce zaczyna być poszukiwany przez najlepszego łowcę nagród w Galaktyce, a czytelnik zaczyna być wtajemniczany w przynajmniej część przestępczego półświatka Galaktyki. Wraz z historią Hana równolegle prowadzony jest ściśle powiązany wątek rywalizacji między najpotężniejszymi huttyjskimi klanami - Desilijic (widzimy jak Han staje się przyjacielem Jabby) i Besadii (do którego należy przetwórnia na Ilezji). Poznajemy przy tym trochę huttyjskich zwyczajów, jak np. pojedynek. Mnie bardzo się podobał ten wątek i śledziłem go z zapartym tchem. Aczkolwiek można się przyczepić do tego, jak w zasadzie jedna planeta gra tak ważną rolę w całej historii. Mimo to wszystkie te intrygi były dobrze napisane.

Napisałem o najlepszym łowcy nagród w Galaktyce. O i tu jak dla mnie lekki minus - Boba Fett za łatwo daje się podejść Calrissianowi w "Gambicie Huttów", jak na tak wybitnego łowcę. Można było to inaczej zrobić, może Fett w ogóle się nie powinien wtedy pojawić.Jakoś tak się złożyło, że w każdej książce toczy się po jednej potyczce lub bitwie w kosmosie, zazwyczaj przy końcu. Do nich nie można się przyczepić - są niemal jak wyjęte wprost z X-Wingów Stackpole`a, zwłaszcza ciekawa była dramatyczna obrona Nar Shaddyy w "Gambicie Huttów".

Podsumowując, trylogia Hana Solo nie zawiodła moich oczekiwań. Przekrojowo opisano życie Hana przed "Nową Nadzieją", ale jednocześnie fabuła była na tyle dobra i dobrze poprowadzona, że nie było to czytanie podręcznika od historii, jak to bywa z nowymi pozycjami.

oceny poszczególnych tomów:
"Rajska pułapka" - 8/10
"Gambit Huttów" - 8/10
"Świt Rebelii" - 7/10

P.S. Teraz już wiem skąd się wziął nick Nebl Draygo na Bastionie. Czasy kiedy ludzie brali pseudonimy z książek SW....

Następną bantamową trylogią, za którą się wziąłem, jest Kryzys Czarnej Floty. Powszechna jest opinia, że post-Thrawnowa era Nowej Republiki (no poza Karmazynowym Imperium ale kto by brał pod uwagę jakieś tam komiksy) to jedno wielkie śmietnisko. Chociaż z tych książek "późniejszej NR" KCR zdaje się zbierać trochę mniejsze baty i dlatego po niego sięgnąłem.

A więc "Przed burzą". W książce występują trzy różne, nieprzeplatające się (póki co) wątki. Luke Skywalker stwierdza, że potrzebuje trochę samotności i przekazuje opiekę nad Akademią innemu mistrzowi Jedi, po czym znajduje go przedstawicielka Białego Nurtu (Fallanassi) i wyprawia się na ich planetę w poszukiwaniu wspomnień o swojej matce. W tym samym czasie na Coruscant przylatuje delegacja z Gromady Koornacht i zaczynają wielotygodniowe negocjacje z Leią, po czym w specyficzny sposób dochodzi do ich przerwania... no i jest wreszcie wątek Lando Calrissiana uganiającego się za tajemniczym statkiem-wagabundą.

Największą wadą tej pozycji jest zachowanie filmowych postaci, zwłaszcza Luke`a i Leii, które niezbyt do nich pasuje. Luke ni stąd ni zowąd odcinający się od wszystkich to największa bzdura od czasów Luke`a przechodzącego na Ciemną Stronę (ale jeszcze nie czytałem Trylogii Callisty, więc kto wie). Już pomijając pomysł na matkę Luke`a należącą do organizacji użytkowników Mocy, który szybko się przedawnił. Leia jest naiwna, daje się wciągnąć w przedłużające się rozmowy z przedstawicielem nieznanej wcześniej rasy z których nic nie wynika i nawet nic nie podejrzewa. Reszta postaci jest mniej więcej nijaka, oprócz C3PO i R2D2 (no i Nila Spaara - prawdziwego geniusza zła). Nic dziwnego, że autor na samym początku odesłał Chewbaccę na Kashyyyk - jedna postać do opisywania mniej.

Poza tym jednak fabuła trzyma poziom. Główny wątek, kręcący się wokół Yevethów, Spaara i jego intryg jest dość wciągający. Podoba mi się sposób w jaki drobne potknięcia NR obraca na swoją korzyść. Nowa rasa jest dobrze opisana. Swoją ksenofobią i ogólnym "złem" przypominają mi inną rasę na Y. Czarna Flota to kalka z Floty Katańskiej, ale nam to nie przeszkadza. Tajemnicza wagabunda jest wątkiem najbardziej pobocznym, ale dużo ciekawszym niż nieszczęsny Luke. Może gdybym czytał te książki w 1996 roku to bym to trochę cieplej odebrał. Czy nikt w szanownej redakcji nie pomyślał że w Nowej Trylogii może coś być na ten temat?

A i ciekawostka. Podobno opieka nad małymi Wookiee jest dobrym przygotowaniem do opieki nad małymi Jedi. Od razu przypomniał mi się Yoda - przyjaciel Wookieech w EIII.

Książka zachęciła mnie do sięgnięcia po dalszą część (a może to ten cliffhanger taki efektowny), a więc moja ocena jest pozytywna.

5,5/10

Wolno, bo wolno, ale jednak czytam kolejne książki.
To dziwne, ale pomimo oczywistych sporych braków kończą mi się pomysły co czytać. Głównie zostają mi rzeczy w rodzaju trylogii Callisty, do których nie do końca mnie ciągnie.

Tak więc postanowiłem dać szansę serii Uczeń Jedi, a przynajmniej jej pierwszej części, "Narodziny Mocy". Jest to pierwsza tzw. "młodzieżówka" jaką mam okazję czytać w uniwersum SW, więc podchodziłem do tego z niepewnością, pomimo iż autorem jest przecież Dave Wolverton - autor tak lubianego przeze mnie "Ślubu..".

Określenie powieść młodzieżowa, jest tu mocno na wyrost. Język i styl jest tak prosty, że chyba nawet 5-latek nie miałby problemów ze zrozumieniem treści, przypomina mi wręcz "powieści" które sam pisałem mając 10 lat. Co prawda czytało się szybko, ale to po prostu przelatywało bez żadnych wrażeń. Harry Potter to przy tym arcydzieło

Fabuła jest umm... bardzo prosta i krótka. Jest uczeń, który musi zdobyć uznanie przyszłego mistrza, jest jego rywal, jest zły którego trzeba pokonać. Ze świata przedstawionego mamy rasę niewolników (sorry, zapomniałem jak się nazywała ), handlarzy niewolników. Oczywiście poznajemy Obi-Wana i Qui-Gona, oraz ich wczesne relacje.

Ogólnie nie znalazłem w tej książce wiele dla siebie i chyba nie wezmę się za następne części. 4/10

Natomiast NEJka (Mroczna Przypływ II: Inwazja)? Dawno temu przeczytałem dwa tomy, jednak ze względu na problemy z jej skompletowaniem oraz nieznajomość książek wcześniej w chronologii zarówno wydawniczej jak i in-universowej spowodowały, że odłożyłem to na później. No a jak pisałem obecnie już raczej niewesołe mi pozycje zostały w większości, więc pora zakończyć świecenie ignorancją.

Jako że jest to bezpośrednia kontynuacja pierwszej części Mrocznego Przypływu, a tą czytałem 6 lat temu, to mam trochę wyrwanie z kontekstu niestety... Nie wiem dlaczego, ale zawsze jakoś miałem problemy ze Stackpolem. Pisze w porządku, ale jakby.. ciężko? Nie wiem, w czym rzecz. No w każdym razie tomik pozytywny. Zakon Jedi skłócony co do działań związanych z inwazją Yuuzhan Vong, Han Solo wciąż załamany po stracie Chewbacci, nadchodzi kolejna ważna bitwa. Zaczynamy poznawać kulturę Yuuzhan Vong. Jak to u Stackpole`a, są bitwy myśliwców, w które tym razem wmieszał Jainę Solo. Jest trochę dżedajowego filozofowania. No i jest dość... smutne zakończenie.

Ogólnie udana część serii.

6,5/10

Skoro przeczytałem Mroczny Przypływ, to pora na kolejny wycinek NEJ, czyli... dylogia Agenci Chaosu. Debiut Luceno w świecie Star Wars i jednocześnie jedne z jego niżej ocenianych książek. Czy słusznie?

Stackpole skupił się głównie na Jedi, młodych Skywalkerach i X-Wingach. Tutaj zaś główną rolę gra Han Solo i jego życie po śmierci największego przyjaciela.

Próba bohatera - są tu dwa główne wątki. Han pogrążony w rozpaczy po Chewiem, rzuca się w wir przygód jak za starych dobrych czasów Imperium, po odwiedzinach na Kashyyyk udaje się na Koło a tam wpada w kłopoty... i własny dług wobec kogoś. Drugi to intryga Yuuzhan - urodziwa Yuuzhanka mająca za zadanie dostać się do Jedi i samobójczo wybić ich bardzo groźną bronią biologiczną (w postaci zarodków robali przenoszonych w organizmie wybranki i wyplutych wszystkich naraz w odpowiednim momencie).

Luceno jak na niego przystało, reportuje wszystkie wydarzenia ze wcześniejszych książek. Kiedy jest na to okazja, opowiada historie znanych nam bohaterów z wcześniejszego EU, przywołuje legendarne (get it?) już wydarzenia.
Przygodowa część książki jest na plus, choć trudno by się domyśleć po niej, że Han już dobija sześćdziesiątki. Polityczna/wywiadowcza trochę zawodzi nieudolnością wywiadu; Elan w końcu im się wymyka.

Dodatkowo poznajemy kolejne dziwne technologie Yuuzhan. Jednak nie jestem pewien, czy podoba mi się ten Gwiezdny Wysysacz (nie pamiętam jak to się nazywało). Dziwaczny pomysł, trochę w stylu "Kryształowej gwiazdy".

Ogólnie jak na Star Wars to jest solidna pozycja.

6,5/10

Następna część niebawem.

"Jedi vs Sith" - chyba nie dałoby się wymyślić bardziej banalnego tytułu dla komiksu Star Wars.
A chodzi tu po prostu o zakończenie tysiącletniej wojny, po której nastąpi tysiącletni okres pokoju.

Znając ten okres już z książki "Darth Bane: Droga do zagłady" (rety, ile to lat temu już ją czytałem!), mam tu część rzeczy znanych mi z książki. Jest Lord Kaan, Braterstwo Sithów i niechęć, jaką Bane darzył tą instytucję. Jest Jedi Valenthyne Farfalla, który jest postacią absolutnie wybitną. xD Latający złoty żaglowiec (serio), iście magnackie stroje, tęczowe jednorożce (no dobra to może nie), pełna wyniosłość i zupełna niesolidność w wojennych obowiązkach. Jest też scena, gdzie Bane groźbą wymusza na pewnym człowieku jego uzdrowienie.
Głównymi bohaterami jednak jest... trójka dzieciaków - Ulewa, Robal i Kocur (tłumaczenie własne), nowo przyjęta przez Jedi. No i tu jest trochę słabo. Jedno z nich od razu przechodzi na CSM rozczarowane brudem wojennego obozu, innemu zabijają ulubionego stworka (nie rozumiem, dlaczego) i nagle staje się uczennicą Dartha Bane`a. Trochę jakby brakło pomysłu, są tu niemal na siłę.
Piękna jest planeta Ruusan, ciekawa stworzenia - Skoczki. Nie rozumiem, czemu Jedi strzelali do nich z łuków - rozrywka? Nie wyjaśniono tego i nie ma to dla mnie sensu.
No i bardzo dobrze dobrane rysunki - trochę "dziecinne", trochę "średniowieczne". Idealnie dobrane do komiksu, który dzieje się w czasach właśnie "średniowiecznych" z punktu widzenia chronologii. Szkoda, że nowsze serie typu KOTOR już mają "zwykłą" grafikę.
Ogólnie komiks miał spory potencjał, ale jest niedopracowany i ma za dużo błędów, ważniejszy jest przez wydarzenia, jakie przedstawia, niż przez porywającą fabułę i rozwój postaci. Szkoda.

6/10

Jak na ironię - to były pierwsze komiksy jakie kiedykolwiek ściągałem z internetu, a w całości dopiero teraz je przeczytałem. Resztę TOTJ też już mam ogarniętą. No dobra, a czy te opowieści są tak dobre, jak się mówi?

"Złoty wiek Sith" i "Upadek Imperium Sith" można traktować jako jedność, gdzie jedno się urywa (trudno to nazwać zakończeniem), drugie się zaczyna.

A więc dużym zawodem jest to, że o tytułowych Jedi tu nie ma wiele, a nawet ich przedstawienie pozostawia do życzenia. Głównymi bohaterami nie są wielcy mądrzy Jedi jak Odan Urr czy Ooroo, czy ich uczniowie, lecz "zwykłe" dzieciaki. Nie do końca rozumiem też ich udziału w Wojnie Unifikacyjnej - myślałem, że mają strzec pokoju, a nie stawać po stronie agresora... cóż, starożytność ma swoje zasady. Chciałbym, żeby było to lepiej wyjaśnione i chciałbym więcej mądrości Jedi.

Co prawda Daragonowie nie są złymi postaciami. Ich historia to typowo starwarsowe "od zera do bohatera". Zastanawia mnie, że skoro są silni Mocą, a w 1. zeszycie ZES pokazano przemyślenia Jori co do "złych decyzji życiowych", to po tym, jak stali się sławni nie postanowili jednak stać się Jedi? Tzn, wydawałoby się, że mogliby do tego wrócić w późniejszej części komiksu. No ale to też jest nieważne.

Sithów jest za to dużo. Trwa walka o władzę między postępowym Nagą Sadowem i konserwatystą Ludo Kresshem. Ten pierwszy to wielki intrygant, który kieruje się własnym interesem i dobrze wszystko rozgrywa. Pojawienie się Daragonów daje mu sposobność ataku na Republikę pod przybranym motywem. Pojawia się też planeta Yavin.

Jak to u Andersona, wszystko tu jest mało zawiłe i prostolinijne. Nie ma postaci dwulicowych, dobrzy mają zawsze rację, a poza tym, co dotyczy głównych wątków, nic nie jest ważne. Choćby słynna Wojna Nadprzestrzenna, wielkie starcie Republiki i Imperium Sith zdaje się tu kończyć po paru godzinach i dzieje się gdzieś w tle.

Podobnie jak "Jedi vs Sith" jest graficznie "średniowieczne", tak ten komiks jest całkowicie "starożytny". Poszarpana, pergaminowa kreska, wszystko i wszyscy mają rzymsko-grecki wystrój, no i faktycznie czuć lekkie zacofanie względem filmów (inaczej, niż w KOTOR, TOR itp), choć może nie o 5000 lat. Chociaż spadochron z kości i skóry dinozaura na jednym kadrze to lekka przesada. Ogólnie pod tym względem dla mnie majstersztyk.

Pomimo iż jest to 11 zeszytów, to akcja działa się dość nierówno, naprawdę się rozkręciła dopiero przy końcu "Złotej Ery Sith", co sparowane z mocno niewystarczającym wg mnie przedstawieniem świata i ważnych wydarzeń pozostawia spory niedosyt. Starożytny świat SW ma olbrzymi potencjał, ten komiks z tego nie bardzo korzysta, a szkoda.

7/10