Rebels, SoR, i teraz jeszcze to. Co za dzień.

Idę się popłakać ze szczęścia

jak Apo, ale ze smutku, że kolejna legenda dostanie grubą rysę.

Kiedyś jeszcze myślałem, że jak sam oryginalny twórca zabierze się za coś co robił -naście/dziesiąt lat temu, przy innym mózgu, innych używkach - to to jeszcze będzie zjadliwe.

Ale potem okazało się, że status realnie "kultowy" jest nie do podrobienia i że nie da się wrócić, nie da się ogarnąć tej samej hmm magii.


Najlepiej by było gdyby jakaś grupka, chociaż mała sięgnęła przed tym po klasykę. Albo po. Klasyki nie znając.
Ale niestety - tu też realia są bezwzględne. Nikt (w sensie tak mało, że dla mnie nikt) tego nie zrobi, a wyrosną tabuny "ekspertów", hejtujących mianem hejterów tych co srali po nogach widząc BOBa, niejako Bukę w innym wydaniu


Źle się dzieje, ale ludzi pokroju
http://i.imgur.com/aVZgT.gif
jest więcej od tych, którzy sprzeciwiają się żerowaniu na, właśnie, "kultowości".

"Stacja Showtime nie skasowała projektu. Odszedłem, ponieważ po roku i czterech miesiącach negocjacji nie zaoferowano mi wystarczającej kwoty pieniędzy, abym mógł zrealizować scenariusze w sposób, jaki uważałem za konieczny. W weekend kontaktowałem się z aktorami, dając im znać, że nie będę reżyserować. „Miasteczko Twin Peaks” nadal żyje w stacji Showtime. Kocham świat „Miasteczka Twin Peaks” i żałuję, że sprawy nie potoczyły się inaczej – napisał twórca."

- D. Lych.


"Jesteśmy zasmuceni po przeczytaniu oświadczenia Davida Lyncha, ponieważ sądziliśmy, że jesteśmy na dobrej drodze do wypracowania z Davidem i jego przedstawicielami kompromisów w kilku nieścisłościach w kontrakcie. Showtime także kocha świat „Miasteczka Twin Peaks” i nadal mamy nadzieję, że uda nam się powrócić do niego w chwale z obydwoma twórcami – Davidem Lynchem i Markiem Frostem."

- Oświadczenie Showtime.

David Lynch i Marc Frost napisali scenariusze 3. sezonu. Lynch miał wyreżyserować wszystkie odcinki, które mają być kręcone na taśmie 35mm. 3. sezon jest zaplanowany na 2016 rok.

będzie 18 odcinków. J A R A M S I Ę ! ! !

będziecie oglądać? Niedziela/poniedziałek coraz bliżej... ja to nie wiem, jestem jak cnotka przed wiejską imprezą - chciałabym, ale się boję.

Problem w tym, że widziałem to "nowe" X-files i inne tego typu rzeczy i ludzie po prostu nie umieją zrobić tego samego, próbują przekładając na nasze czasy, ale nawet oryginalnym twórcom nie wychodzi.

Nie wiem... chciałbym i boję się

odcinki już szurają po Internetach. Wieczorkiem seans. Hype train has no brakes!

Właśnie zabieram się do oglądania. Są już pierwsze dwa odcinki

Jest dobrze. Nie ma co tego porównywać do revivali Heroes (średni), Prison Break (słaby) czy X-Files (tragedia). Lynch to Lynch i poniżej pewnego poziomu nie schodzi.

Pierwsze dwa odcinki są właśnie do oporu Lynchowe, a mało Twin Peaksowe. Reżyser nie bierze jeńców już od samego początku, nie stara się zrobić czegoś przystępnego widzowi (ciekawy jestem jak to się odbije na oglądalności, niemniej szacunek że dziś jeszcze ktoś tak beztrosko ma w d... przypodobanie się masowemu widzowi), mamy ostrą psychodelę.

Fabularnie ciężko mi się wypowiedzieć, to w końcu dopiero dwie pierwsze godziny z, jak to określił Lynch, 18-godzinnego filmu. Zaczęło się, jest intrygująco, nie mam zielonego pojęcia w jakim kierunku to pójdzie i to jest fajne. To jest rasowy trzeci sezon, nie tam żadne "event miniseries" będące soft-rebootem po latach, z tymi samymi bohaterami ale z odcięciem od fabuły. Wątek Coopera jest bezpośrednią kontynucją cliffhangera z 2x22 i za to również szanuję Lyncha i Frosta w opór. To jest coś dla fanów serialu, jeśli myślisz że nie musisz znać poprzednich sezonów - to się srogo zdziwisz.

Wróciły już niektóre znane nam postacie, sporo jeszcze się nie pojawiło, no ale ciężko żeby tak było - przy tak ogromnej obsadzie.

Ogromny plus za otwarcie - pierwsza scena to początek spoilera retrospekcja z drugiego sezonu, ze sceny gdzie Laura mówi Cooperowi w Poczekalni że spotkają się ponownie za 25 lat. I tak jest. Mistrzostwo. koniec spoilera Kto inny robi takie rzeczy? Wow.

Są już na sieci odcinki 3 i 4, dziś zapewne pocisnę dalej. Ocenić dokładniej będzie można dopiero gdy już poznamy główny zamiar fabularny, ale pierwsze wrażenie jest bardzo pozytywne. Czy trzeci sezon sprosta legendzie dwóch pierwszych, które uważam - zaraz za BSG - za najlepszy serial w historii? Za mało jeszcze widziałem żeby odpowiedzieć na to pytanie. Ale jest szansa.

Powiem tak...
Gdybym jak zapewne niektórzy, miała czekać 25 lat, czy ile to tam wyszło, na kontynuację Miasteczka Twin Peaks. I w końcu dostała TO COŚ, co wczoraj mi biednej zaserwowano...Podejrzewam że naszłaby mnie ochota znalezć solidny pieniek, gadający czy nie, i przywalić nim dziadkowi Lynchowi przez łeb. 😡


TEN PLACEK Z WIŚNIAMI ZALATUJE PLEŚNIĄ!!!

Z całym szacunkiem, bo przygłuchawego Gordona lubię, bawił mnie. Na szczęście, jako że jestem widzką i heh, fanką MTP dopiero od jakichś trzech tygodni, moje emocje są dużo słabsze.

A wg mnie, przynajmniej w 3x01-3x02, wyszła TRAGEDIA. Tak jakby staruszek David zupełnie zapomniał jak się seriale kręci...
Należę też do tych którzy uważają że ten serial byłby niemal doskonały (poza np. męczyduszą do porzygu Jamesem - jego song "You&Me", co to do kuffy nędzy miało być?!?, Donną drewnianą twarzą, Josie, i tymi żenującymi romansami, `trójkątami i czworobokami." No i BOB, który rzekomo tak przerażał. Mnie te miny i wydziwy bardzo zaniedbanego dziadygi z ohydnym uzębieniem raczej śmieszyły niż straszyły) gdyby skończył się na wyjaśnieniu zabójstwa Laury. Potem to już Lynch imo rozwlekał niepotrzebnie tematy poboczne. Zjadał jak to się mówi własny ogon, prześcigając się w nie tylko że durnych pomysłach. Durne to mogły być, wręcz taka konwencja. Ale wątki nudne i męczace są imo niewybaczalne. 😱

Najbardziej jestem wkurzona o niestety, śmieszne i na siłę próby "odgrzania starego kotleta". Np. ledwo trzymający się na nogach staruszek Jerry, który trzesącym się głosem zaczyna rzucać "dowcipasy w swoim starym stylu" do brata: Czy już zaliczyłeś?
Udawany luz - i to strasznie - przestaje być luzem. 😔

No i nie wybaczę Lynchowi wrzucenia Coopera do kombajnu - mam na myśli zmielenie jego genialnego, niepowtarzalnego charakteru, wyplucie i wtłoczenie w COŚ, czym postać ta nigdy nie była. Taak wiem, WPŁYW Czarnej Chaty, ale mimo wszystko... Pozbawienie mojej ulubionej postaci z Miasteczka Twin Peaks DOSŁOWNIE wszystkiego - poza samą twarzą pana Kyle`a - za co go ceniłam...Przykro mi się na to patrzy, przykro się słucha gdy niszczy się najfajniejszego i najporządniejszego agenta FBI ever. LYNCHU JAK MOGŁEŚ?! SZYKUJ SIĘ NA LINCZ!! 😤 😝

Nie skreślam jeszcze 3 sezonu, bo na to za wcześnie. Ale jak na razie to imo "Powrót Króla Lyncha" pachnie spektakularną porażką. Szkoda byłoby, bo serialicho stworzył swego czasu zacne w ogromnej mierze, mimo sporej ilości minusów MTP miało swój niepowtarzalny, magiczny wręcz klimat, urok i jakby to ująć, sympatyczność.
Nie żebym się nie spodziewała takiego obrotu spraw, ale i tak, przykre dla kogoś kto był tym serialem, przynajmniej do połowy 2 sezonu - zachwycony...Choć i później zdarzały się wątki miodne jak Prawie Romans przeuroczej byłej zakonnicy Annie i Dale`a 💞 Jedyna love story w Miasteczku, które chciałam żeby zaistniało i kibicowałam nawet. ( no, może jeszcze liczyłam odrobinę na cosik między Audrey i Cooperem, ale ostatecznie chyba wolę tak. Miało to swój czar w "niespełnieniu". )

Największym minusem obydwu odcinków jest moment od którego one wyjść muszą, jeśli mowa o fabule ( forma petarda, ale zaskoczeniem to żadnym nie jest ). W oryginale sprzed 25 lat to z czym mamy styczność teraz było pewnego razu odskocznią, smaczkiem na który czekało się po kilka odcinków. Osobiście spodziewałem się jednak czegoś bardziej w stylu TFA, nostalgicznego i spokojnego powrotu do ukochanej krainy - dostałem zdecydowanie coś o wiele bardziej gwałtownego, szybki i błyskawiczny powrót do świata w którym trochę trudno się połapać, ale myślę że to z czasem minie, a nawet jeśli nie to i to w Twin Peaks kochamy. Widać dalej, że Lynch swojego charakterystycznego stylu nie zatracił, pytanie tylko czy będzie go potrafił przełożyć na czasy dzisiejsze i dobrze z ich dobrodziejstw korzystać. Nie sądziłem i nie sądzę, by serial mógł dorównać klasą pierwowzorowi, ale jestem pewien, że będzie to coś co nie raz zaskoczy, coś na co z tygodnia na tydzień będzie czekać się coraz mocniej. Ważnym jest by nasze lądowanie w tej krainie w następnym odcinku było już spokojne i pewne, by osiąść tam na dobre a nie latać od stanu do stanu. Wierzę, że tak się stanie i że jeszcze wiele przed nami intrygującego i zachwycającego. O to ostatnie zresztą mimo wszystko się nie boję.

Przyznaję że początek 3 odcinka mnie zirytował, tzn. zirytował faktem że totalnie nie rozumiałem pierwszych ~20 minut, Lynch pocisnął z psychodelą tak mocno że jakbym miał komuś opowiedzieć co się działo wtedy z Cooperem, to by było: eee, yyy.... Ostatni raz tak się czułem na Inland Empire

Jest to coś co będę musiał obejrzeć pewnie jeszcze nieraz i w większym skupieniu, żeby coś z tego wyciągnąć. No chyba że mi ktoś tu ładnie wyjaśni o co chodziło z tą kobietą z zaszytymi oczodołami, lataniem po kosmosie itd
(no chyba że to nie ma większego sensu, tylko po prostu Coop miał przeżyć Bardzo Dziwne Rzeczy na swojej drodze z Czarnej Chaty).

Na szczęście później już wszystko "znormalniało", reszta odcinka i cały czwarty to najbardziej przystępne widzowi momenty 3 sezonu TP jak do tej pory. I wszystko zaczyna nabierać sensu, mamy już (jak na Lyncha) w miarę jasno zarysowaną intrygę, powolutku fabuła układa się w linearną całość, która z czasem pewnie stanie się jeszcze bardziej przejrzysta.

Cooper w końcu ma więcej czasu i błyszczy, sceny w kasynie były świetne, absurdalne i zabawne. Syn Andy`ego i Lucy jest dokładnie taki, jaki powinien być syn tej pary. Prześwietnie niezręczna scena

Ogólnie - nie jest to serial który powinno się relacjonować odcinek po odcinku, tylko dopiero po obejrzeniu całości. Tak jak mówił Lynch: to osiemnastogodzinny film, a wiecie jaki jest sens oceniania filmu po pierwszych 15 minutach... Wiele jeszcze przed nami, czuję że do tej pory mielismy do czynienia z prologiem właściwej opowieści, i próbując przewidzieć co będzie dalej bądź to jakoś ocenić, strzelam na oślep. W każdym razie: póki co mi się podoba i czuję że pójdzie to w dobrym kierunku.

Jestem zaskoczony, bo jest zaskakująco dobrze.
Tak trzymać. Brawo David!

100% Lyncha w Lynchu.
Obawiam się jedynie, że ten poziom jest nie do utrzymania przez 18 odcinków, ale kto wie?
W każdym razie trzymam kciuki i dziękuję za te cztery.

To taki książko-album, albo bardziej precyzyjnie: dossier z narracją in-universe, który eksploruje przeszłość Twin Peaks: dowiadujemy się wiele ciekawostek o historii miasta i jego mieszkańców, dostajemy pewne wskazówki nt. różnych tajemniczych wydarzeń dziejących się w serialu; bez zbytniego odzierania ich z "magii", ale jednak fajnie porządkując ten mętlik który można mieć po seansie względem niektórych rzeczy. Ta książka powstała w zeszłym roku, jej autorem jest Mark Frost. Uwaga: jest też powiązana z trzecim sezonem, nie chcę tu spoilerować ale obejrzawszy te cztery odcinki które już wyszły, wyłapałem przynajmniej jedno mocne łącze z książką.

Ogólnie: polecam wszystkim fanom serialu. Jestem zadowolony z lektury.

Kupić to można np. tu: https://www.nieprzeczytane.pl/Sekrety-Twin-Peaks,product986345.html

Ehh no i przyszedł kryzys. 6 odcinek mnie trochę rozczarował. To się świetnie ogląda ale fabuła zupełnie nie poszła do przodu co mnie martwi, ponieważ w takim tempie to my nigdy nie zobaczymy początek spoilera normalnego Coopa koniec spoilera. Powiem tak, każdą scenę ogląda się fajnie, są świetnie zrealizowane i zagadkowe ale jak te puzzle poskłada się w całość to zastanawiam się czy Lynch podoła i stworzy z tego jeden zgrabny obraz, który rozwieje na koniec nasze wątpliwości (oczywiscie nie do końca bo Twin Peaks do końca świata będzie miało wokół siebie aure tajemnicy) 6 odcinek był przedłużony i zupełnie zatrzymał w miejscu fabułę. Dalej mam ogromny kredyt zaufania bo podoba mi się styl w jakim jest to zrobione, całkowicie Lynchowski klimat jawy i snu ale po tym epizodzie nad moją głową pojawił się mały znak zapytania, który mam nadzieje zniknie wraz z kolejnymi odcinkami.

Z wielką przykrością zawiadamiam, że w temacie 3 sezonu TP nic się u mnie nie zmieniło. Autorskie ciasto od Davida Lyncha, miast być pyszną ucztą dla widza, nadal smakuje jak 25-letni spleśniały twór. Nic nie pomogły okazjonalna i zupełnie zbędna golizna, nagromadzenie bluzgów, epatowanie krwią i przemocą. (I kiedyś to było Lynchowi niepotrzebne). Jerry na haju co się na grzybach zgubił, łopatologia czyli Hawk w roli tłumacza, pożal się Boże "zawiłości" fabuły.
"A więc WTEDY z Czarnej Chaty wyszedł ZUY Cooper..."

Widzisz Żorż, tak się ludziom tłumaczy. A nie jak Ty żeś wymyślił. ZUY Anakin się mówi, a nie jakiś Darth Vader..Patrz i ucz się od kolegi, jak to należy robić!

Nie pomogły "fascynujące" postaci typu psychiczny blond zbokol, czy "tajemnicza" Diane, tak wściekła na Coopera i świat cały za jego 25 letnie zniknięcie, że aż najwidoczniej zatrzymała się w rozwoju, gdyż jej reakcją na 99% zdarzeń życiowych jest epickie F*ck you!

Sytuacji nie ratuje "silna postać kobieca" grana przez Naomi Watts, również przez jakieś 99% czasu antenowego zajęta darciem twarzy na każdego faceta w zasięgu wzroku, od męża, przez bandziory, szefa męża, na policjantach skończywszy.

Wciąż trwające ogromne upośledzenie mojej ukochanej postaci z sezonów wcześniejszych nadal mnie nie bawi, ni wzrusza, ni fascynuje. Za to nadal irytuje. Choć już chyba nie przebiera nóżkami jak piesek Leszek gdy chce mu się siusiu...Zawsze to jakiś, ten tego, progres.😒

Nie wgniótł mnie w fotel też "plastikowy szoko-dramatyzm", czego przykładem absolutnie żenująca scena śmierci chłopca na pasach. Zamiast mnie wzruszyć, ta scena omal nie przyprawiła mnie o śmiecho-mdłości. Ponieważ Lynch pokazał to w tak jajcarski sposób, że niestety wyszło jak w dramach z kujotem i Strusiem Pędziwiatrem... Oczywiście, być może było to celowe, Uwe Boll by się nie powstydził takiej "wizji".

Jednym słowem, nadal jest imo tak nędznie, słabo, nudno, nijako, sennie, jak po pierwszych dwóch odcinkach. Tak, to głupie że nadal dobrowolnie męczę się z tym przykrym, stęchłym po-tworkiem. Bo choć mam wrażenie że u Lyncha czarowanie klimatem chyba wyszło z mody, to jak ostatnia naiwna liczę że jeszcze wyjdzie dziadzio na prostą. 😳

Po odcinku 7 tak sobie usiadłem i zacząłem kminić co dalej. Uznałem że pewnie będzie tak :

Zły Coop dostaje kulkę, ale ożywiają go duchy bezdomnych,a my potem oglądamy komcert Nine Inch Nails. W tym samym czasie, 60 lat temu, jebła atomówka której wybuch oglądamy od środka przez około 10 minut. W tym samym czasie w innym wymiarze olbrzym ogląda obecny odcinek i lewituje, a jego żona wyrzyguje duszę Laury Palmer i zesyła ją na Ziemię, by była przeciwwagą dla Boba który się narodził w czasie eksplozji. W tym samym czasie przez stary sklep na Ziemię schodzą duchy bezdomnych, błąkają się po ziemi, a Zombi Abraham Lincoln przejmuje stację radiową, zabija pracowników i wysyła w eter wiersz usypiający lokalną społeczność, po to, aby robako-żabo-ludek który wykluł się nieco wcześniej w odcinku mógł wejść przez usta do ciała uśpionej dziewczyny.

DOKŁADNIE JAK SIĘ SPODZIEWAŁEM.

Nadszedł wielki finał i człowiek został z dziurami w głowie- przypominam od ogłoszenia 3 sezonu pojawiały się zapewnienia Lyncha, Frosta i MacLachlana, że nowe tp to będzie końcowa konkluzja, która wszystko wyjaśni. Wyszło na to, że wszystko to był kit.

Masa wątków została wprowadzona by zaintrygować i zostać bardzo gwałtownie urwana pozostawiając człowieka z pytaniami. Szklane pudło, mord w Dakocie, stanowczo za mało informacji o mother/the experiment, czym byla ćmo- żaba, kim była dziewczynka, która ją połknęła,co się właściwie stało z audrey?- tym Lynch właściwie podbił podwójnie stawkę niedosytu , bo wygląda to jak powielenie zagrania z how`s annie. Ja rozumiem, że Lynch to Lynch i musi zostać masa niepodpowiedzeń, ale za pretekstowe i szorstkie potraktowanie paru ważniejszych postaci, gdzie w miejsce, które postawiało czas na ich rozwinięcie dostaliśmy dużo na siłę przedłużanych scen naprawdę należy się porządna krytyka. Nie wiem czy Lynch trolluje, czy po prostu na starość przy swoim autorskim stylu poszedł w stronę takich scen jak zamiatanie podłogi, bo tak to czuje. No ale to mi mocno nie leży.

No i tutaj pojawia się u mnie pewna teoria.

Może dlatego nie domknęli masy wątków, bo nie miały one żadnego znaczenia? Czyżby wszystko było tylko elementem snu Coopera lub Laury?


Patrząc na przekrój twórczości Lyncha to bardzo mocno prawdopodobne. Bo w końcu o czym opowiada Mulholland Drive czy Zagubiona autostrada jak nie o ucieczce w sny przed przykrą rzeczywistością? Pomysł na popadanie w narkotyczne wizje/sny w umyśle Laury Palmer dziewczyny, która żyje w patologicznym domu, gdzie molestował ją ojciec, cała rodzina generalnie jest chora, co doprowadza ją do prostytucji i narkomani, jest bardzo w duchu innych filmów Lyncha.

Jednak teoria na temat majaków skrzywdzonej psychicznie dziewczyny, kłóci się z pieczołowitym kładzeniem fundamentów pod wątki nadnaturalne. Chociażby wątek Mother/ The Experiment, osadzony w kontekście historycznych postaci i miejsc która pojawia się w książce Frosta z 2016, co sugerowało, że Lynch i Frost mają razem spójną koncepcje, skoro istota z książki jest równolegle w trzecim sezonie. Podług wiki

In The Secret History of Twin Peaks, it is mentioned that after founding JPL Jack Parsons conducted rituals at the Devils Gate in Pasadena in an attempt to call forth the goddess Babalon, also known as the Mother of Abominations, a key figure in the Thelema mythos. Later, the weekend before the 1947 Roswell Incident, in Jornada del Muerto, on the ground where the bomb was tried, he tried to open a second gate to bring force the elemental entity known as the "Moonchild" using the Working of Babalon. In addition, Douglas Milford recounts President Richard Nixon showing him and actor Jackie Gleason a bizarre figure, similar in appearance to the experiment, in an observation room at Homestead Air Base.

To samo z genezą Boba, całego twin peaksowego zła w kontekście historycznych wydarzeń, próby bomby nuklearnej, wątkiem pierścienia, który przewijał się przez całe stany, gadanina o sowach, które nie są tym czym się wydają, zbudowanie konfliktu na zasadzie Giganta/Firemana który wysyła Laurę jako swą wysłanniczkę vs Bob stworzony przez Mother. Trochę dziwnie wygląda tak pieczołowite budowanie czegoś co można określić mitologią w kontekście tylko snu. Ten sezon nic nie wyjaśnił jak obiecywano, a końcówka robi właśnie taką siekę, że już pod koniec nie jesteśmy w stanie jednoznacznie określić czy nadprzyrodzone wątki to był tylko wyjątkowo chory sen, czy rzeczywiście mamy do czynienia z namacalną metafizyką.


Ba powiedziałbym, że nawet Cooper w pewnym momencie zachowuje się kompletnie inaczej niż on, co sugeruje, że czyżby jego „inne ja” to były po prostu senne wyobrażenia na swój temat jakim dobrym człowiekiem chciałby być? Wyjaśniało by to też przerysowane zachowania pewnych postaci, jako karykatury senne. Nie kłóci się to też jednak ciągle z teorią na ten temat, że może to wynikać z tego, że świat twin peaks podlega przenikaniu się przez różne wymiary, a cooper cały czas przez nie podróżował. Szczerze to totalnie kołuje finał TP i imo w kwestii wyjaśnień jest bardziej zagmatwanie niż finał sezonu 2, który wielu tak zirytował.

Na 4 sezon szczerze nie liczę, bo jestem na 100% pewny, że Lynch nic by nie wyjaśnił, skończyłoby się jeszcze w bardziej walnięty sposób niż trójeczka, a takie wyobrażenie przyprawia mnie już o migrenę. Porada, jak nie chcecie w jakimś stopniu zepsuć sobie pewnego wyobrażenia tp, to skończcie oglądać na odcinku 17, a do 18 wrócicie kiedyś, za parę miesięcy, rok, cokolwiek w ramach uzupełnienia i wariacji na temat zakończenia, albo nie w ogóle oglądajcie ostatniego epizodu.

3 sezon świetny, najlepszy. Czekając na kolejne odcinki, przypomniałem sobie poprzednie sezony i dla mnie osobiście trzeci jest zdecydowanie najlepszy - były lepsze lub gorsze odcinki, ale przeważały świetne, pojawiały się też absolutne "perełki".
David - tak trzymaj i bierz się za 4 sezon

Twin Peaks > Gra o tron

Co do serialu. Przestałem oglądać po 9 odcinkach, bo stwierdziłem że to naprawdę jest 18godzinny film i bez sensu jest tak oglądać po godzinie tygodniowo. Stwierdziłem że machnę całość jak już się skończy. W międzyczasie wpadłem na coś, co zdecydowałem że chcę obejrzeć przed seansem reszty odcinków, a że dopiero wczoraj mi się to udało, tak więc z serialem wciąż nie ruszyłem (mam nadzieję że dziś zacznę to naprawiać).

Otóż dowiedziałem się, że w 2014 zostało wydane coś takiego jak Twin Peaks: The Missing Pieces, czyli 1,5 godziny scen usuniętych z Fire Walk with Me. Rozbudowują one film o wiele soczystych scen, m.in z Jeffriesem (jego pojawienie się w budynku FBI jest dłuższe, widzimy go przed i po), BOBem i The Man From Another Place, jest więcej pani Tremond i jej wnuka. Z drugiej strony rozbudowane są też przyziemne wątki, np. pojawiają się Pete, Jocelyn, Ed czy Nadine, których w podstawowej wersji filmu nie ma wcale. Tak samo z całą załogą komisariatu w Twin Peaks - jest Harry, Hawk, Andy, Lucy... No i Laura, dodali dużo scen z Laurą. 1,5h materiału to za dużo żebym je tu omówił, to trzeba obejrzeć. Słowem, jest to prawdziwa gratka dla fanów Twin Peaks. Można spokojnie na sieci znaleźć samo Missing Pieces, aczkolwiek ja znalazłem coś - wg. mnie - ciekawszego. Fanedit, w którym ktoś powklejał usunięte sceny do samego Fire Walk with Me. I to wczoraj sobie obejrzałem. W tym momencie film trwa 3,5h(!!), i jest to wspaniała podróż po świecie Twin Peaks, FWwM wiele zyskuje dzięki tym scenom. Oglądając w zeszłym roku normalną wersję FWwM odczuwałem lekki niedosyt, nie byłem do końca zadowolony z filmu. Tą wersją jestem zachwycony.

Jakby co - można ją ściągnąć z piratebaya, jakby ktoś miał problem ze znalezieniem to piszcie na PW to pomogę. Z polskimi napisami też

Od dawna byłem zainteresowany serialem, gdyż z opisu wydawał się uderzać w moje gusta, a do tego jest to powszechnie uznany klasyk. Będąc na zakupach przypadkiem natrafiłem na pudełko z dwoma pierwszymi sezonami i postanowiłem zobaczyć o co chodzi z tym serialem.

Początek był okej, w sumie poza enigmatycznym i trochę niepojącym snem Coopera, było to typowe murder story z soap operą i obyczajówką w tle. Ogromną zaletą były lekko przerysowane postacie, które zdecydowanie da się lubić, z duetem Dale`a z Harrym na czele. Ok poza Jamesem... fuck that guy

Niemniej, od połowy sezonu 1 wsiąkłem, a odcinek z początek spoilera pojmaniem Lelanda/Boba i scena w celi koniec spoilera.. wow. Bardzo emocjonujący finał tego wątku. Nawet krytykowana druga połowa 2 sezonu w żaden sposób nie zniechęciła mnie. No i finał - prawdziwa uczta. Surrealistyczna i absurdalna uczta. A do tego jeden wielki cliffhanger. Aż ciężko mi sobie wyobrazić reakcję ludzi, którzy wówczas oglądali serial wiedząc, że sezon 3 nie powstanie.

Oczywiście chcę poznać dalszą częśc historii, aczkolwiek przedtem chciałbym poznać odpowiedzi na dwa nurtujące mnie pytania, tylko proszę bez spoilerów

1. Film Fire Walk with Me. Czy warto? Ponoć jest to prequel, do tego w ogóle niepodobny do serialu. Oglądaliście? Polecacie przed sezonem 3?

2. Sezon 3. Obejrzeć i tak obejrzę, ale czy warto? Przede wszystkim: czy tym razem zakończenie jest satysfakcjonujące? Wiem, że po Lynchu ciężko oczekiwać domkniętego i w pełni wytłumaczonego zakończenia.. zapewne dostanę coś dokładnie odwrotnego Ale czy jest satysfakcjonujące?

https://medium.com/@onantiad/episodes-17-18-of-twin-peaks-the-return-are-meant-to-be-watched-in-sync-81352ce38e8

Zdrowy rozsądek podpowiada: nie, ale ta teoria jest naprawdę przekonywująca - synchronizacja niektórych momentów jest podejrzanie dobra, trochę zbyt mocno, żeby od ręki móc stwierdzić, że to przypadek. I naprawdę chciałbym wierzyć, że coś w tym jest... to by była genialna zagrywka, po prostu genialna

Kontynuacja "Sekretów Twin Peaks", wydana w USA na koniec października, u nas niestety (jeszcze?) nie, i nie ma planów, dlatego w ruch poszedł ebay i teraz wam nieco poopowiadam.

STP były całkiem niezłą książką, dawały nam troszkę informacji o losach niektórych postaci S02, aczkolwiek z racji, że książka wyszła przed S03, to oczywiście najbardziej smakowitych kąsków tam nie było. Ot, poznaliśmy losy np. Catherine. Frost koncentrował się tam bardziej na historii Blue Rose (zanim jeszcze powstała), mieliśmy troche indiańskiej mitologii, zielonego pierścienia itd.

The Final Dossier to coś innego, choc w formie podobnego. Jest to opracowanie, złożone przez Tamarę Preston na życzenie Gordona, już po wydarzeniach z s03. Nie należy tego czytać przed seansem serialu, bo są tu spore spoilery.

Natomiast po seansie już jak najbardziej polecam lekturę, bo uzupełnia sporo luk, szczeólnie w przypadku postaci, które w s03 się nie pojawiły, bądź pojawiły, ale wiele o nich nie wiedzieliśmy.

I tak oto mamy tutaj rozdział poświęcony Leo, Donnie, Shelly, Benowi. Jerry`emu, Audrey, Normie (i jej zawiłej sytuacji rodzinnej), Jamesowi, Nadine, dr. Jacoby`emu, Harry`emu Trumanowi itd. Dowiadujemy się, co działo się z nimi przez te 25 lat między s02 a s03. Fajna rzecz. Jeszcze ciekawszy był dla mnie rozdział poświęcony Annie Blackburn, w końcu jej dalsze losy to jedna z większych zagadek, która tu zostaje rozjaśniona (w dobrym stylu, moim zdaniem).

Końcówka to już samo "mięso": major Briggs, Phillip Jeffries, Judy. Oczywiście nie ma co liczyć na proste wyjaśnienia i jasne odpowiedzi xD ale dowiadujemy się kilku nowych faktów, ogólnie lektura nieco rozjaśnia pare kwestii. Np. dowiadujemy się, że początek spoilera dziewczyna, której w 3x08 wlazł do gardła ten robal to młoda Sarah Palmer koniec spoilera.

Końcówka jest niepokojąca, początek spoilera odnosi się do zmiany linii czasowej dokonanej przez Coopa. Preston nie rozumie, co się dzieje, ale coś podejrzewa i decyduje, że czas zawijać manatki z Twin Peaks. koniec spoilera

"The Final Dossier" nie robi żadnej rewolucji w naszej wiedzy o świecie TP, ale dostarcza sporo fajnych informacji i jest to książka warta lektury. Szczególnie dla fanów, dla ludzi którym ciągle mało. Mi się podobało i polecam.

Niech już ogłoszą czwarty

Jakoś świeżo po obejrzeniu trzeciego sezonu napisałem dość chaotycznego posta o interpretacji TP, ostatnio go znalazłem, więc i tu wrzucę.

Oczywiście, jak to generalnie z twórczością, każdy może tam zobaczyć co chce, ale imho teoria całkiem spójna, stanowi mój headcannon.

początek spoilera "Obejrzałem Twin Peaks ponownie od początku do końca. I teraz wszystko ułożyło się w logiczną i całkiem spójną teorię. Oczywiście Twin Peaks to wspaniała historia, w której linia fabularna jest raczej drugorzędna a prawdziwe znaczenie mają sytuacje, ludzie i sceny, ale w trzecim sezonie Lynch zdaje się spróbował zamknąć historię w swego rodzaju metafabule. Nie jest to „klucz” do całej serii, bo ta jest wielowątkowa i nie ma prostego rozwiązania, ale wygląda dość sensownie.

Po pierwsze: są dwa zakończenia. Nie wiem czy dlatego, że Lynch nie mógł się zdecydować które wybrać, czy dlatego, że chciał bardzo zrobić po swojemu, ale zdał sobie sprawę z fenomenu i nie chciał po raz pierwszy, ehkm, „zawieść fanów”. Lub, co bardziej prawdopodobne, wpisuje się to w dualistyczną naturę TP.

Pierwszym zakończeniem jest epizod 17. Nazwijmy to zakończeniem „mistycznym”, pasującym do całej mitologii TP i w niej osadzonym. Cooper cofa się w czasie i ratuje Laurę, Sarah-Judy jest wkurzona i w furii niszczy portret Laury próbując ją zabić chociaż in effigie. Laura miała zginąć nieważne jak potoczyłaby się sytuacja. Dowodzi tego, że w pewnym momencie, nawet gdy wydaje się, że wszystko będzie już dobrze, słychać krzyk i Laura po prostu znika dosłownie Cooperowi z rąk. Judy jest potężną istotą i nie musi się trzymać żadnych reguł, ale gra w grę – skoro Cooperowi udało się w nią wygrać, to ona po prostu zabierze sobie Laurę ot tak, bo może. Laura nadal umiera, tylko nie pojawia się jej ciało – bo to właśnie znalezienie ciała doprowadziło do przechytrzenia Judy. Judy naprawia swój błąd i pozbywa się ciała w inny sposób. Można to też interpretować inaczej, ale najważniejsze, że jest to rozwiązanie in-universe i raczej bez większego znaczenia.

Drugim zakończeniem jest epizod 18. Tu się zaczyna Lynch, Lynch przemyślany, jednoznacznie niejednoznaczny, przereklamowany i niestety do bólu wtórny. O ile jestem dziki na punkcie Twin Peaks, o tyle reszta jego twórczości podchodzi mi raczej średnio i urzeka co najwyżej estetyką i klimatem. Ale do czynienia miałem i E18 jest połączeniem Mulholland Drive, TP i Zaginionej Autostrady. Być może czegoś jeszcze, czego akurat nie widziałem lub nie pamiętam. Jest to rozwiązanie przyziemne, realistyczne, pozbawione mistyki i głęboko psychologiczne.

Koniec końców wyłania się taki obraz:
Cała historia Twin Peaks to tylko sen Coopera. W E17 idzie spać w motelu – w E18 budzi się w mieszkaniu. E18 to nic innego jak normalna, nasza rzeczywistość. Przez całe Twin Peaks przewijał się motyw snu – Donna mówiąca, że „śni najpiękniejszy sen”, sen Coopera w E3, ogólnie cała masa, ale S3 jest pewną odrębnością, więc tylko jego weźmiemy pod uwagę – z drobnym nawiązaniem do Fire walk with me, bo i S3 do niego nawiązywał, konkretnie do sceny z Jeffriesem. „It was a dream, we live inside a dream” - mówi Jeffries. To samo słychać w E17 u szeryfa - „we live inside a dream”. I najważniejsze – sen – znowu – Gordona Cole`a (które to imię i nazwisko wziął Cooper do snu z filmu który kiedyś zasłyszał). Granego przez Lyncha, więc nie bez powodu akurat jemu się on przyśnił – to łącznik z rzeczywistością. Monika Belucci mówi do Gordona:

„We are like the dreamer who dreams then lives inside the dream. But who is the dreamer?”. Chwilę wcześniej był pokazany Cooper, po czym pokazuje na stojącego za Lynchem Lyncha z przeszłości i scenę z Jeffriesem. Jest to wprost jednoznaczne – to Cooper jest śniącym, co więcej, żyje wewnątrz tego snu – w końcu TP opowiada niemały wycinek z życia Coopera. W S3 Dougie-Cooper „śpi”, Mike cały czas każe mu się „obudzić”. Znowu nawiązanie do snu. Nawet durna kawa, której Cooper jest fanatykiem, ma związek z wybudzaniem się.

I teraz: dlaczego Cooper śni to tak a nie inaczej?
Odpowiedź: bo mu szajba odbiła.
Uzasadnienie: Cooper tak naprawdę nazywa się Richard. Jego żoną – lub co najmniej życiową partnerką - jest Linda, którą znamy jako Diane. Fireman podaje mu w śnie oba te imiona – te stworki ze snów są tak naprawdę przebłyskami podświadomości Coopera, podobnie jak Kowboj w MD. Mówiąc mu „Richard, Linda” przypominał mu o jego prawdziwej tożsamości. Cooper zakochał się w Carrie Page, pracującej u Judy. Carrie Page to kelnerka, o którą Cooper pytał, a która w jego snach przybrała postać Laury Palmer. Wyśnił sobie, że próbuje znaleźć jej zabójcę w jakimś chorym, powykrzywianym poczuciu opiekuńczości, a później, że cofnął się w czasie by ją uratować. Ją, swoją miłość. Głównym wrogiem jest „Judy”, czyli po prostu pracodawca Carrie. Co ważne, Cooper jest creepy stalkerem i wie o niej sporo – dlatego to później pojawiało się w jego snach. W domu Carrie widzimy zabitego mężczyznę. Najprawdopodobniej to mąż Carrie, który się nad nią znęcał, a Cooper o tym znęcaniu wiedział – dlatego w jego śnie każda kobieta miała jakiś problem z facetem W ZWIĄZKU. Shelly była maltretowana przez Leo, Becky kłóciła się ze Stevenem, i tak dalej. Co więcej, baby które zdradzały były już szczęśliwe, ale szczęście można odnaleźć tylko poza związkiem – Norma i Ed, Nadine i Mike itd., co jest nawiązaniem do nieszczęścia Coopera w formalnym związku i ciągotom ku romansowi z Carrie właśnie. Diane-Linda zostawiła mu list, w którym napisała, że go zostawia, bo go już nie poznaje – bo najwidoczniej Richardowi-Cooperowi odwalała szajba coraz mocniej. Gdzieś tam Cooper czuł jednak podczas snu, że Diane jest mu bliska, dlatego właśnie przez dwa pierwsze sezony cały czas nagrywał dla niej informacje ze „śledztwa” - na zasadzie „patrz kochanie, to nie romans, zobacz ja tu pracuję próbuję pomóc”, przykład spychologii.

Być może nawet naprawdę jest agentem FBI, lub nim był – w TP była masa zaginonych agentów, Chester Desmond, Philipp Jeffries, koniec końców sam Cooper był uznany za zaginionego. Mógł zostać wyrzucony za problemy psychiczne, albo za jakieś wykroczenia – w końcu to, że oddawał odznakę i miał postępowanie też w jego domniemanym śnie się pojawiło. Częsty jest też motyw przyjaciół, którzy stali się wrogami – MIKE-BOB, Cooper-Windom Earle, Truman-Hank. Być może Cooper stracił kogoś w ten sposób, przez co ciągle o tym śnił i dołożyło to cegiełkę do jego wariactwa. Prawdopodobnie był to Jeffries – gdy się pojawia to słyszymy „mogłes Cooper o nim słyszeć z akademii”, Jeffries wrzeszczy „myślicie że kto to niby jest”, potem próbuje go zabić. Zupełnie jakby Cooper i Jeffries byli przyjaciółmi, ale Cooper żył w jego cieniu, co go frustrowało, a potem stali się przez jego zazdrość wrogami i w jego śnie to wszystko znajdowało odzwierciedlenie. Nawet biały koń z wizji Sarah widoczny jest przed wejściem do restauracji Judy. Widoczny też jest nad kominkiem u Carry, ale tam Cooper był po raz pierwszy, więc to tylko smaczek, a nie wskazówka.

W ten sposób Dale Cooper ze snu i jego doppelganger są dwiema skrajnymi postaciami Richarda. Jeden to idealny, oddany sprawie, kochający agent FBI, drugi to bezwzględny morderca i gangster. Obie te strony walczą w nim, ale Richard nie jest żadnym z nich, tylko ich sumą. Zwróćcie uwagę w restauracji u Judy w scenie z kowbojami – to nie jest Cooper, to jest znów „Repooc”. To samo puste spojrzenie, ta sama siła, bezwzględność, ruchy. Być może nawet obie te kreacje są nie tyle stronami, co marzeniami Richarda, w zależności od okoliczności, humoru i ogólnego stanu rozchwiania.

Ostatecznie u Richarda dochodzi do rozmycia się granicy między snem a rzeczywistością, Cooper zaczął żyć snem na całego i nie potrafił tych dwóch odróżnić – jak we wskazówce Belucci. Pytanie „który mamy rok?” nie odnosi się do linii czasowych, ale tylko i wyłącznie do psychiki Coopera – on już do końca postradał rozum i nie potrafi się odnaleźć do tego stopnia, że nie wie tak podstawowej rzeczy.

Do tego dochodzą inne łączniki z rzeczywistością, np. kobieta grająca właścicielkę domu Palmerów jest prawdziwą mieszkanką tego domu, czy aktorka grająca żonę Dougiego-Coopera grała wcześniej główną rolę w Mulholland drive, gdzie był bardzo podobny motyw snu, zresztą jej postać nazywała się Diane, tak jak żona Richarda-Coopera...

Tego jest za dużo, by była to zwykła nadinterpretacja, tym bardziej, że praktycznie wszystko z tych rzeczy już gdzieś u Lyncha było i po obejrzeniu układa się w sensowną całość. Pewnie o czymś zapomniałem, jak mi się przypomni to dopiszę. Sory za chaos.

Oczywiście jest cała masa innych rzeczy, mniej lub bardziej pasujących, ale to nie film w którym każda linijka tekstu jest puzzlem, tylko serial, gdzie można się bawić, rozwlekać, dawać masę niepotrzebnych rzeczy tylko dla klimatu lub walorów estetycznych, a nawet dać scenę kilkuminutowego zamiatania podłogi – bo tak. Ale w taki obraz to mi się układa, z zastrzeżeniami jak na wstępie." koniec spoilera