Mam w domu 13 książek J. Grishama, z czego na razie przeczytałem 11 (nie czytałem "Malowanego domu" i "Wezwania"). Prawdą jest, że jego wcześniejsze pozycje są inne niż te nowsze, no ale każdy ma prawo do zmiany stylu. "Klienta", "Raportu pelikana" czy "Firmy" nic nie przebije, lecz "Bractwo" (jedna z nowszych) także nieźle się czytało. "Obrońca ulicy" bądź "Rain maker" są już zupełnie inne, pewnie trochę słabsze jeśli chodzi o akcję, jednakże ciągle warte przeczytania. Czy Grishama niszczy uleganie komercji? Niecierpię tego słowa, bowiem ono nic dla mnie nie znaczy. Do tego pisarza zaś zupełnie się ono wg mnie nie odnosi. W takim pospolitym rozumieniu, pójście na "komerchę" równałoby się z przeładowaniem treści akcją, która miałaby schlebiać niskim gustom pospólstwa, czyż nie? No więc zauważcie, że u Grishama tendencja jest zupełnie odwrotna. W jego książkach wartkiej akcji jest coraz mniej, nacisk jest położony gdzie indziej. Ilość stron to chyba jednak bardzo słaby argument na poparcie tezy o komercjalizacji, zwłaszcza, że to co na tych stronach się znajduje nie podpada pod kategorię prostej rozrywki.

to udaje, ze mi sie podoba

Własnie niedawno skończyłem najnoszwą powieśc Grishama. No i pytanie do Boardowiczów, kto mial okazję to zrobić. Przyznać się proszę.

Może zaczne od siebie... Z jednej strony - znów Grisham wraca do korzeni. Z drugiej znow eksperymentuje. Miał o wiele lepsze ksiażki, ale tej trudno cokolwiek zarzucić. Pewnie da się fajnie zekranizować. W każdym razie odniosłem takie wrażenie, że kiedyś jak pisał o prawnikach - przemawiała przez niego doświadczenie, teraz za bardzo skupił sie na ksiażkach i juz tak nie eksperymentuje. Nie czuje już tak atmosfery procesu, stąd jej unika. Czy to dobrze, czy źle trudno powiedzieć. Zresztą sam pisząc o obrońcach publicznych, pisał, że dużo wymyslal. Generalnie jestem z ksiażki zadowolony i myśle, ze bedzie przyjemny filmik, kiedyś.

W nocy skończyłem - cóż powiem jedno "Malowany dom II" - inaczej tego nie można określić. Plus taki, że jest krótsze, bardziej ściesnięte jest to co autor chciał napisać.
I choć w dużej mierze pisał o sporcie, nawet nieźle się czytało... . ale powiem tak, nie tego oczekiwąłem po Grishamie, wolę książki mniej sentymentalne.

Znów krótka powieść.. chciałbym takie krótkie pisać. Wstęp Orthanku II ma więcej.... i jeszcze nic super sie nie zaczęło.. . A Grishem zaskoczył mnie tym razem dwoma rzeczami. Pierwsza to to, że połączył oba style - stary prawniczy - bardziej z naciskiem na akcję - z tym sentymentalnym rozwleczonym - z bardziej naciskiem na to co się piszę i w jaki sposób, niż na to co sie dzieje. Problem w tym, że nawet jak amerykanie się starają, to po polsku wychodzi średnio. Z wysokiej anglojęzycznej literatury - trudno sobie wyobrazić coś napisanego po amerykańsku - a mam wrażenie, że Grisham właśnie tak pisze. Po polsku czyta się średnio - ale zjadliwie. Cały czas więc jest akcja związana z procesem, morderstwem i cała prawnicza biesiada, ale wszystko nie jest pisane okiem prawnika... a dziennikarza, który podobnie jak to było w "Czuwaniu" czy "Malowanym Domu" raczej wszystko wspomina, niż bierze w tym udział. I to jest właśnie ta krzyżówka . Dla mnie bardzo ciekawe rozwiązanie, Grisham którego ciągnie do sentymentalizmu, dla którego jakimś wzorem, moze inspiracją jest Fauklner - co zresztą się Grishamowi przypisuje. Z drugiej strony autor wie skąd wyszedł, wie na czym zarobił kasę i sławe. I przypomina sobie od czego zaczynał ... Od "Czasu Zabijania". I tu jest właśnie druga rzecz która mnie zaskoczyła. Grisham wrócił do bohaterów ze swej debiutanckiej powieści. No może nie wszystkich - ale w dużej mierze tych pobocznych. Początkowo myślałem, że po prostu to zbierznosć nazwisk.. potem dopiero doszedłem do wniosku, że jest to swoisty prequel do "Czasu Zabijania"... który w formie w ogóle do niego nie pasuje... ale postaci zgrały się fantastycznie. Np. Lucien Wilbanks - który w "Czasie Zabijania" jest postacią nad wyraz pozytywną... choć z "ciekawą" przeszłoscią, tu jest głównym antagonistą... ale z drugiej strony ma wszystko to, czym później robił z siebie dobrego. Bardzo ciekawy zabieg.
Ogólnie ksiażka dość przyjemna pod warunkiem, ze pamieta się inne książki Grishama . Zresztą on przez pewien czas podobne rzeczy robił - przez ileś książek pojawiał się szef FBI - Voyles - zawsze ten sam . a bodajże w "Komorze" - pojawiło się Clanton, czyli miasteczko z "Czasu Zabijania" ,a teraz też "Ostatniego sędziego". No i było fajne nawiazanie do "Czasu". .

czytałem kilka, mianowicie Obrońca Ulicy, Malowany Dom, Rada Przysięgłych, Testament ( chyba taki był tytuł-o dwóch synach sedziego), Król Afer i jeszcze jedna której tytułu nie pamiętam ( o trzech sędziach siedzących w pudle).
Ogólnie moje zdanie-jego ksiązki czyta sie niezwykle lekko, widac to że był prawnikiem i ma w tym wszystkim sporą wprawę. Jednak większośc jego książek jest pdobna-młody, biedny prawnik, ewnetualnie młody perpektywistyczny, który zmienia swoje zycie, np dostaje od groma kasy i zmienia swre nastawienie, albo odwrotnie-rezygnuje z forsy dla obrony sprawiedliwości i uciśnionych. Dlatego chyba najlepszą ksiązką jego jaka czytałem, która była dla mnie świeża, był ,,Malowany Dom" (polecam). Oprócz tego jeszcze tka naprawdę polubiłem Radę Przysiegłych. Reszta jest wg mnie krótka, na jeden dzień do przeczytania i potem do zapomnienia. Jak tak chodze po księgarnaich to są coraz nowsze książki Grishama ,of course ,,bestsellery"...i zastanawiam się cyz on co 3 miesiac episze nową skiążkę ( to by tłumaczyło ich długość). Ogólnie nie jest on dla mnie pisarzem wybitnym, do zawiłych książkowych machinacji np o prawniczych sprawach mimo jego wykształcoznego zawodu, daleko mu w tym do takiego np Archera.
Jak napsiałęm wyżej-naprawde z tych książek co aj czytałem polecam jedynie Radę Przysięgłych oraz Malowany Dom. Z innych, dla przykłądu przeczytajcie sobie Króla Afer dajmy na to, i bedziecie mieli obraz wszystkcih pzoostałcyh książek Johna.

Kolejny Grisham i kolejne potwierdzenie, tego o czym pisałem wcześniej . Mam wrażenie, że to co było jego największą siłą, to fakt, że poza pisarstwem robił, coś innego, np. był prawnikiem. Teraz nie ma już tego atutu i próbuje się bawić w sensację, ale niestety nie idzie mu to najlepiej . Do tego trzeba mieć smykałkę. Grisham świetnie przelewał swoje doświadczenia na papier, świetnie wczuwał się w rolę, które teoretycznie mógłby sam odegrać przed sądem. Tyle, że siedząc przed procesorem tekstu przez kilka lat, starajac się wyrobić w terminie z kolejną powieścią, zapomniał o tym, z czego wyrósł. Napisał po drodzę parę "lektur szkolnych" na bazie własnych lektur , a teraz dalej szuka. Tylko, żeby szukać czasem trzeba wyjść, a tego Grisham nie robi.
Dlatego własnie "Wielki gracz", mimo ciekawej końcówki to właściwie powieść o niczym, to echo dawnych powieści i ich tematów, niestety wygasające. To danie odgrzewane na siłę, niestety.