Będąc małym chłopcem często jeździłem na wakacje do cioci. Bardzo dobrze wspominam tamten czas gdyż to właśnie u cioci poznawałem takie "cuda" jak m.in. "Przygody Tomka.." Alfreda Szklarskiego czy też właśnie Thorgale. Najbardziej pamiętam, że często czytałem "Łuczników" (genialna okładka no i oczywiście "zawartość").

W wolnej chwili "zaopatrzę" się w te komiksy i przeczytam, bo ciekaw jestem w sumie całej historii a i sam wpis mnie także trochę zmotywował do tego : )

Mój kumpel ma skany wszystkich Thorgali, i mam zamiar niedługo zobaczyć "z czym to się jje". Ale mam jedno takie wspomnienie, i pytanie do Ciebie :
Otóż jedyny tom Thorgala, jaki czytałem w życiu, opowiadał o jego synu, i (chyba) żonie. Ogólnie chodziło w nim o to, że dzieciak miał jakby wymyślonego przyjaciela, który z czasem stał się groźny, i dość rzeczywisty ... Ogólnie, samego Thorgala prawie w tym komiksie nie było, pamiętam, że była chyba taka scena, że gdzieś pod koniec matka i syn szukali schronienia na skale wystającej z wody ... Styrał mi strasznie wyobraźnię ten komiks, gdy miałem jakieś 8-9 lat ... Który to był tom ? Z Twoich opisów wnioskuję, że #8. Czy ten wątek był taki one-shotowy, czy pojawia się w dalszej serii ? I przede wszystkim - czym był ten dziwaczny chłopiec ?

do świata legend i przetarł szlaki do świata fantasy. Komiksy czytałam w pierwszej lub drugiej klasie podstawówki, w cudownych czasach, gdy wszyscy dorośli myśleli, że komiksy są tylko dla dzieci i były one dostępne w szkolnej bibliotece...
Największe wrażenie wywarł na mnie tom "Zdradzona czarodziejka" - czytany wielokrotnie, bo niestety w bibliotece było tylko kilka zeszytów przygód Wikinga. Wiele scen było przerażających, ale nieodparcie mnie fascynowały. Do dziś mam sentyment do tej serii, która - nie ma co ukrywać - miała znaczny wpływ na moje zainteresowania i fascynację światem fantasy. Potem był Tolkien, ale to już inna historia.
Mam wszystkie Thorgale w wersji elektronicznej, ale pracuję nad tym by jednak mieć całą serię w wydaniu papierowym.

kiedyś jarałem się tym strasznie, miałem nawet wszystkie tomy (poza tymi 3 najnowszymi, bo ich jeszcze nie było ) w każdym razie... Moim ulubionym oneshootem (a raczej jego namiastką) są chyba "Łucznicy", strasznie polubiłem Tjalla (początek spoilera scena jego śmierci w "Mieście zaginionego boga" była dla mnie strasznym ciosem ;< koniec spoilera) i jego ewidentne zafascynowanie Kriss de Valnor. Naprawdę mocno wkręciła mnie ta cała historia z podróżą do Krainy Qua chociaż zakończenie uważam za nieco... kulawe. Nie wiem czemu, może po prostu ww. "Miasto zaginionego boga" strasznie zawyżyło poprzeczkę. Późniejsze przygody Thorgala były także interesujące, ale na wysoki poziom wróciły moim zdaniem dopiero w "Niewidzialnej Fortecy" a dokładniej na sam jej koniec bo spodziewałem się, że van Hamme poczęstuje nas kolejną przydługą wyprawą Thorgala, a motyw początek spoilera utraty pamięci był imho idealnie dopasowany, a w szczególności udział Kriss de Valnor koniec spoilera. Wątek przemiany Shaigana w "Koronie Ogotaia" także nie był najgorszy, chociaż uważam, że zaczęli trochę za mocno szaleć z tymi skokami w czasie. Późniejsza wędrówka Thorgalowej rodziny była raczej niezbyt ciekawa, jedynym wyjątkiem był "Barbarzyńca", który wreszcie wniósł coś nowszego...

3 najnowsze tomy oczywiście nadrobiłem, ale troszkę się zawiodłem. Najbardziej zasmuciła mnie zmiana stylu przez Rosińskiego. Te pseudo-farby olejne czy cokolwiek to jest... nie takiego Thorgala pokochałem. Jedno szczęście, że jest już mniej samego Thorgala, bo był on tak Prawy i Sprawiedliwy, że aż się rzygać chciało.

Dla mnie to jedna z podstaw dzieciństwa, jedne z pierwszych komiksów. Kupował mi je mój ojciec (po latach jestem pewna, że byłam tylko wymówką ). Pamiętam jak siedzieliśmy razem i uczyłam się czytać na "Gwiezdnym dziecku". Miałam część komiksów, kilka tytułów było w bibliotece, a jeszcze inne miał mój kuzyn (serię o Krainie Qa czytałam wielokrotnie u niego). Cieszyłam się z każdego zdobytego albumu (np. znalezionego w makulaturze o koleżanki ).
Wszystkie czytałam wielokrotnie, zwłaszcza te starsze, do "Strażniczki kluczy".

Ulubione? Chyba "Łucznicy", "Alinoe", "Wyspa wśród lodów" (miałam takie wydanie i przywykłam do tego tytułu, to był mój pierwszy Thorgal). "Wilczyca", seria o Krainie Qa też.

Długo mogłabym opowiadać o tamtych czasach i tym, jakie wrażenie wywarły na mnie tamte komiksy. Pamiętam, hehe, z jakim emocjami czytałam, a raczej oglądałam "momenty", kiedy Kriss była w niewoli (Łucznicy) czy jak uwodziła Tjalla A taka "Klatka" jest na przykład pierwszym komiksem, nad którym wzruszyłam się do łez.
Zawsze mi się podobało, że obok przygodowych historii mamy jeszcze niesamowite pomieszanie legend, fantasy i science-fiction. A przy tym to wszystko gra ze sobą.
Poza tym, w dniu, w którym poznałam moją lepszą połówkę okazało się, że Gwiezdne Wojny to dopiero początek wspólnych tematów, Thorgal był drugi na wspólnej liście :]

Sam Thorgal był dla mnie super bohaterem, do dnia, w którym zostawił jak dupek rodzinę. Od tego momentu moją ulubioną postacią została Aaricia, która dużo przeszła, walczyła dzielnie o rodzinę i zawsze udowadniała, że nie jest tylko damą w opresji do ratowania. Lubię też bardzo Louve, jestem okropnie ciekawa co z niej wyrośnie. Liczyłam na większy przeskok czasu kiedy serię miał "przejąć" Jolan.

A już wkrótce dwa nowe albumy

Hmm, co można napisać o jednym z najpopularniejszych polskich komiksów. Chyba każdy komiksiarz w tym kraju zna Thorgala. O serii pisano i mówiono nie raz, pokazywano w TV, powstało sporo tekstów, które zresztą powstają nadal. Ja pewnie nic odkrywczego już tutaj nie napiszę, ale miło jest się wybrać w świat wspomnień.

Thorgal dla mnie jest komiksem, który towarzyszył mi od początku mojej styczności z tym medium. Pamiętam jak będąc jeszcze w przedszkolu brat kupił w kiosku „Zdradzoną czarodziejkę”, KAW wydanie chyba z 1989 r. Do tej pory mam ten egzemplarz, choć przez lata używania nadgryzł go czas. Może nie była to pierwsza, ale na pewno jedna z pierwszych pozycji, która trafiła do mnie, kiedy rozpoczynałem swoją przygodę z komiksem. Obok Kajka i Kokosza, Tytusów oraz innych, dostępnych wtedy rzeczy.
Później poznawałem kolejne numery dzięki bibliotekom, kolegom i powiększaniu własnej kolekcji. Choć trafiały mi się w różnej kolejności to pamiętam „Wyspę wśród lodów”, „Nad jeziorem bez dna”, „Gwiezdne dziecko” (wspomnienia), „Alinoe”, „Łucznicy” (kolejny dreszczyk wspomnień), „Kraina Qa”, „Oczy Tanatloca” (tytuł, który zawsze przekręcałem ). Dopiero gdzieś w drugiej połowie podstawówki udało mi się skompletować serię. To znaczy udało mi się skompletować pierwsze 16 części. Świetnie było wrócić i od początku przeczytać po kolei wszystkie tytuły, poukładać sobie historię i uzupełnić luki do „Wilczycy” (ech ). Pamiętam jak długo polowałem na „Władcę gór”, aż wreszcie udało mi się go nabyć w bardzo dobrym stanie i po atrakcyjnej cenie.
Później musiałem odczekać kilka lat, aż przypadkowo w bibliotece znalazłem „Słoneczny miecz”. Komiks średnio mi się podobał, ale dowiedziałem się, że Thorgal z 16 urósł do 19 albumów. A potem (koniec podstawówki, początek ogólniaka) nastał czas Rzeszowskiej Akademii Komiksu i przedpremierowe pokazy Thorgala, którego później regularnie zaczął wydawać Egmont. Pamiętam, że musiałem się wcześniej urywać, ponieważ spotkania kolidowały mi z basenem. To jednak udało się jakoś nadrobić. Z czasem rysunki zaczęły trochę podupadać (okres podróży po Shaiganie Bezlitosnym), historie Van Hame stawały się coraz bardziej monotonne i powtarzalne. Powstało wrażenie, że obu panom się już nie chce. Może, że tworzą już na siłę? Ale i tak było świetnie, przecież to Thorgal, już nie można go było zostawić. Nadrobiłem braki i z czasem kolekcję zacząłem uzupełniać na bieżąco wraz każdym nowym zeszytem. Na studiach zacząłem się nawet zastanawiać czy nie skompletować sobie jakiegoś jednolitego wydania całej serii. I wtedy jak na życzenie Egmont zaczął wydawać wszystkie albumy w wersji twardookładkowej . Trochę to kosztowało, ale teraz pięknie wygląda na półce . A pod koniec listopada kolekcja powiększy się o koleje dwa albumy, „Bitwę o Asgard” i spin-off „Kriss de Valnor: Nie zapominam o niczym”. Poza tym muszę przyznać, że Thorgal zaczął mnie mocno przyciągać na nowo. Emerytura Van Hame i nowy scenarzysta Yves Sente wniosły nieco świeżych pomysłów i rozwiązań, których się nie spodziewałem. Dodatkowo jeszcze ten nowy styl Rosińskiego. Niektóre kadry są naprawdę piękne, tylko powiększyć, oprawić i rzucić na ścianę.

Thorgal przez lata się zmienił, czasami na lepsze, czasami na gorsze. Mimo to zawsze trudno mi było przejść obok niego obojętnie. Tym bardziej teraz kiedy znowu towarzyszy mi ten dreszczyk emocji. Chociaż nie jest to już ten sam stary Thorgal, teraz na pierwszy plan wybija się Jolan, to cykl nadal przyciąga z mnie z wielką mocą. Może to sentyment, a może faktycznie nie zostawia się dobrych przyjaciół z dzieciństwa, tym bardziej, że nawet pomimo upływu lat, tak świetnie spędza się z nimi czas.