ROZDZIAŁ XXIV

Admirał Pellaeon, głównodowodzący siłami zbrojnymi Imperium, stał właśnie na mostku swojego niszczyciela, „Chimery”, i obserwował majaczącą w oddali planetę Bastion. Za jego plecami pełniący obecnie służbę oficerowie wykonywali swoje obowiązki w ciszy i skupieniu. Kwiat kadry oficerskiej Imperium, pomyślał Pellaeon z ironią, a żaden z nich nie służy dłużej niż siedem lat. Westchnął i skupił uwagę na planecie.
Po ataku na Stację Centerpoint w Galaktyce zwiększył się popyt na nowatorskie i niekonwencjonalne środki bezpieczeństwa. Również w Imperium. W rezultacie Pellaeon dostał coś koło trzydziestu ofert od różnych firm i konsorcjów, które bardzo chciały sprzedać mu swoje „niezawodne” systemy wczesnego ostrzegania i reakcji. Na przykład teraz, jedno z takich przedsiębiorstw, o których admirał nigdy wcześniej nie słyszał, rozwinęło w układzie izometryczną siatkę promieni podczerwonych, mającą rzekomo wyłapać każdy obiekt, nawet niewidzialny. Z tego też powodu poza „Chimerą” w systemie Bastion znajdowało się jeszcze około siedemdziesiąt niewidzialnych niszczycieli klasy Imperial.
Admirał nie pochwalał pomysłu sprowadzenia do jednego systemu niemal połowy obecnej floty Imperium, ale moffowie bardzo przy tym obstawali, więc się zgodził. Najbardziej jednak niepokoiły go morale żołnierzy. Co prawda żaden z nich nie kwestionował jego przywództwa nad Siłami Zbrojnymi, ale wielu obawiało się, że stracił ducha walki po podpisaniu pokoju z Nową Republiką. Pellaeon był nawet pewien, że gdyby pojawiła się alternatywna metoda walki z Rebeliantami, większość z nich bez słowa by się za nią opowiedziała. On zresztą też, gdyby go nie obowiązywał układ z Nową Republiką.
- Wszystko gotowe, sieć włączona.- zameldował oficer pokładowy, zajmujący miejsce przy konsolecie sonaru. Jego głos był monotonny, ale wyrwał Pellaeona z zadumy. Admirał odwrócił głowę i skinął w kierunku dyżurnego łącznościowca.
- Proszę przekazać kapitanowi Dorji, że możemy zaczynać.- polecił, krzywiąc się lekko w duchu; przekazywanie rozkazów niewidzialnym okrętom odbywało się poprzez nadajnik wysyłający skupioną wiązkę promieni ultrafioletowych. Taką samą, jaką czujniki na Stacji Centerpoint wykryły tuż przed jej eksplozją.
- Rozkaz, sir!- oficer zasalutował i zaczął stukać coś na klawiaturze. Pellaeon ponownie odwrócił się w stronę iluminatorów i spojrzał na gwiazdy, oczekując, aż wiązka dotrze do „Niezłomnego”, a potem na pozostałe okręty. To potrwa chwilę, więc, jak sądził, miał jeszcze trochę czasu na przemyślenia.
Okazało się, że nie aż tak dużo.
Nagle z nadprzestrzeni, dokładnie pomiędzy Bastionem a „Chimerą”, wyskoczyło sześć niszczycieli klasy Imperial i jedna duża asteroida. Przynajmniej z pozoru wyglądało to na asteroidę, bo jak się przyjrzeć, to był to olbrzymi, zamaskowany pancernik. Żeby było śmieszniej, ten pancernik właśnie ich wywoływał.
- Co to jest?!- zawołał Pellaeon do oficera od czujników – Kazać wszystkim wyjść z pola niewidzialności! Natychmiast!
Dyżurny łącznościowiec odpowiedział, ale admirał już go nie słuchał. Podszedł natomiast szybkim krokiem do konsolety z emiterem hologramów i kazał półgłosem przełączyć transmisję na tenże. To, co zobaczył, sprawiło jednak, że po raz drugi w ciągu tej minuty oniemiał.
Przed nim stał hologram Dartha Vadera.
- Co to ma być?! Jakieś żarty?!- wydyszał, gdy odzyskał mowę.
- To nie żarty, admirale.- odparł hologram spokojnym głosem, dysząc co jakiś czas – Masz przed sobą jedynego żyjącego Mrocznego Lorda Sith. Rozkaż swoim ludziom, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, żeby opuścili pole niewidzialności i...
- Kimkolwiek jesteś, jeśli sądzisz, że uwierzę w tę twoją maskaradę...- rzucił wściekle Pellaeon, ale nie dokończył, bo niewidzialna ręka Mocy zacisnęła mu się wokół krtani, odbierając głos. Admirał odruchowo złapał się za gardło.
- Mi się nie przerywa!- warknął Czarny Lord – Jam jest Darth Vader, Mroczny Lord Sith. Musicie mi wybaczyć, że przybywam na takim nieeleganckim statku, jak „Oko Vadera”, ale „Vengeance” i „Executor II” mają w tej chwili inne zadania.- rozluźnił uścisk na gardle admirała - Reprezentuję Centralę Executor’s Lair.
- Jakim...- zaczął Pellaeon, ale dotarł do niego sens słów Vadera. „Vengeance” był statkiem flagowym flotylli Ciemnego Jedi, Jereca, ale zaginął dwadzieścia lat temu, kiedy Jerec poleciał szukać Doliny Jedi. Wiedzieli o tym jednak tylko nieliczni. Druga sprawa to „Oko Vadera”. Kiedy Pellaeon służył Imperatorowi piętnaście lat temu, słyszał, że Palpatine skorzystał wtedy z dwóch superpancerników, kiedy atakował planetę Artyr IV. Te pancerniki to „Oko Palpatine’a III” i „IV”. Jeśli więc teraz pojawia się rosły jegomość w zbroi Vadera, jeśli przybył z Doliny Jedi, której Moc jest niemal legendarna, i jeżeli ma superpancernik Palpatine’a, a jeśli powiązać to z niedawnym atakiem na Stację Centerpoint i zagładą Itren...
Wtedy Pellaeona olśniło.
- Pokornie proszę o wybaczenie, Lordzie Vader.- powiedział, pochylając głowę przed hologramem, który, mimo iż niewielkich rozmiarów, promieniował irracjonalnym strachem i potęgą. Pellaeon nie miał zamiaru przekonywać się o niej osobiście – Jak rozumiem, przybył pan przejąć władzę w Imperium.
- Władzę w pańskim żałosnym skrawku Galaktyki zostawiam panu, Pellaeon.- warknął Vader – Na razie przybywam po moje wojska. Pana, admirałku, zostawię przy życiu, bo może się pan jeszcze przydać. Teraz jednak udostępni pan nadajnikom „Oka” czestotliwość wewnętrzną waszych statków.
Pellaeon poczuł pot na karku. Jeżeli Nowa Republika dowie się o jego kolaboracji (a na pewno się dowie), i to jeszcze wtedy, kiedy Vader zabierze połowę armii, to będzie koniec pokoju. Z kolei jeżeli admirał nie poda tej częstotliwości Czarnemu Lordowi, padnie trupem tu i teraz. Spojrzał za iluminator i spostrzegł, że niemal wszystkie niszczyciele wyłączyły swoje znikacze. Rozważył więc jeszcze raz sytuację i wymyslił trzecie rozwiązanie.
- Poruczniku,- skinął na łącznościowca, wyłączając projektor hologramów na chwilę – nagrywa pan tę rozmowę?
- Każde słowo, sir.- odparł oficer.
- Dobrze. Proszę puścić nagranie w szerokiej wiązce. Lord Vader może sobie żądać naszych niszczycieli, ale to kapitanowie muszą zdecydować, pod kim chcą służyć.-
- Rozkaz, sir!
- Lordzie Vader, - Pellaeon ponownie włączył urządzenie – za chwilę chętne okręty przyjmą pańskie dowództwo.
- My się chyba nie zrozumieliśmy.- wycedził Czarny Lord, jeszcze bardziej rozjuszony tym, że Pellaeon na chwilę bezczelnie przerwał połączenie – Biorę ze sobą WSZYSTKICH!
- Muszę zostawić sobie kogoś do obrony, jeżeli Nowa Republika zdecyduje się zaatakować.- odparł admirał, starając się nie okazywać strachu.
- Nie musi się pan tym martwić, admirale.- rzucił Vader – Ale niech panu będzie.
On wie o nastrojach w armii, przemknęło Pellaeonowi przez głowę. Nie zdziwiło go to zbytnio; Darth Vader był mistrzem Ciemnej Strony i bez większych problemów czytał w myślach innych.
- Lordzie Vader, tu kapitan Dorja.- rozległ się w eterze głos jednego z najbardziej doświadczonych oficerów w Marynarce Imperium – Z całym szacunkiem, „Niezłomny” jest do pańskiej dyspozycji.
- Tu kapitan Brevik.- odezwał się kolejny oficer – „Hitchhiking” czeka na rozkazy.
Za tymi dwoma deklaracjami posypały się kolejne. Pellaeon słuchał ich z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony szkoda mu było tracić najlepszych ludzi i okręty, ale wierzył, że pod przewodnictwem Vadera (czy kim on tam jest) mogą oni przywrócić Nowy Ład w Galaktyce. A po to właśnie powstała Flota Imperialna.
W końcu komunikaty umilkły, a Pellaeon pobieżnie przeleciał wzrokiem po niszczycielach, ustawiających się za „Okiem Vadera”. W sumie łatwiej mu było policzyć te, które zostały; poza „Chimerą” jedynie „Tyrannic” kapitana Nalgola powstrzymał się od ogłoszenia wierności Vaderowi.
- To by było na tyle.- powiedział hologram Vadera z satysfakcją – Do zobaczenia, admirale.- i rozłączył się.
Pellaeon spojrzał po swojej załodze, która z kolei wpatrywała się w niego. Wiedział, o czym myślą. Zapewne chcieliby się przyłączyć do Dartha Vadera, pomyślał, to jest jednak Flota Imperium, a karą za dezercję jest tu śmierć. Dlatego pewnie nic nie mówili. Odwrócił się więc i podszedł do iluminatora. Patrzył na „Oko Vadera” i sześć niszczycieli jego eskorty, które, wraz z sześćdziesięcioma dziewięcioma nowymi okrętami znikały w nadprzestrzeni. Pellaeon miał przeczucie, że nie widzi ich po raz ostatni.

Anakin siedział przy matce przez cały czas zbierania floty.
Chociaż bał się do tego przyznać, nawet przed samym sobą, to irytowało go, że eksplozja Stacji Centerpoint przyćmiła poświęcenie Leii. Teraz spała, pełna królewskiego spokoju, ale młody Solo nie miał pojęcia, kiedy się obudzi. Moc również milczała na ten temat, co sprawiało, że frustrował się coraz bardziej.
Jednocześnie w zakamarkach jego umysłu zaczął lęgnąć się jakiś śliski i chłodny cień. Z początku znikomy, niemal niezauważalny, w miarę frustracji młodego Padawana rozszerzał się i ciemniał. Gdy Anakin patrzył na nieprzytomną matkę, słyszał wydobywające się z mroku szepty. Starał się je ignorować, znaleźć spokój w medytacjach, ale czarne chmury w Mocy uniemożliwiały mu to. Bez przerwy słyszał szydercze oskarżenia pod jego adresem, oskarżenia o brak odpowiedzialności i pogody ducha, przeplatane z krzykiem agonii swojej matki. Słyszał, że jest ignorantem i tchórzem, który sprowadza ból, cierpienie i śmierć na swoich bliskich. Kiedy wsłuchiwał się w te złowrogie słowa, wściekał się coraz bardziej, a cień w nim rósł, rósł... szept zmienił się w głos, głos w krzyk... Aż ku swojemu przerażeniu Anakin odkrył, że to, co słyszy, to prawda.
Młody Solo uniósł niemal zimną rękę matki i przycisnął ją do ust. Jednego ten cień nie zagłuszył: miłości do swojej rodzicielki. Ale ta miłość sprawiała, że cierpiał i frustrował się jeszcze bardziej. Wreszcie frustracja osiągnęła apogeum i wyparła wszystko inne, łącznie z prawdami, jakie od bardzo dawna wpajał mu mistrz Ikrit i wujek Luke, prawdami na temat Mocy i odpowiedzialności.
- Pomszczę cię, mamo.- szepnął – Obiecuję.

Luke poczuł, że stało się coś niedobrego. Stał właśnie na mostku „Tytana”, przysłuchując się dyskusji Bel Iblisa z Grantem. „Peregrine” właśnie przybył i jego dowódca postanowił omówić taktykę interwencji na Roon z mistrzem Jedi i byłym wielkim admirałem. W praktyce jednak rozmowa sprowadziła się do rozmieszczania poszczególnych jednostek podczas wchodzenia do systemu planety, a to nie dotyczyło bezpośrednio ani celu wyprawy, ani sprawy Stacji Centerpoint. W końcu postanowił zostawić kwestie militarne wojskowym, a samemu skoncentrować się na własnej domenie. Na Mocy.
Skywalker wybiegł myślami poza mostek krążownika klasy Bulwark i zjednoczył się z siłą spajającą wszechświat. Ciągle widział tę okropną, mroczną chmurę, ale nie przeszkadzało mu to skutecznie wykrywać aury swoich towarzyszy. Postanowił ich zlokalizować, albowiem był ciekaw, czy są przygotowani do czekającej ich lada chwila podróży. Istotnie, Wieiah była spokojna, ale niepewna tego, co ich czeka, Firtisthwing i Dorsk 82 oddawali się podobnym medytacjom, co on, Kam tłumaczył coś Shorowi, cierpliwie, ale rzeczowo, Corran i Keyan omawiali z Wedge’m wydarzenia ostatnich tygodni, Nint, Ewon i Zekk postanowili się przespać, wskutek czego ich aury były lekkie i naznaczone błogością, Kyp i Miko z zacięciem i precyzją majstrowali przy swoich X-Wingach, zaś zaciekawienie Eelysi świadczyło o obserwowaniu chowającego się za Yavinem jego szóstego księżyca. Poza tym wszystkie statki były gotowe do skoku, czekały tylko na rozkaz.
Wtedy Luke to poczuł.
Nie było to ani gwałtowne, ani uderzające, jak kataklizm wywołany zniszczeniem Alderaana, przypominało raczej jęk i zawodzenie bardzo cierpiącej istoty. Zaraz jednak skowyt ten ucichł, ustępując pola ogłuszającej i złowieszczej ciszy.
Przez chwilę Skywalker się zastanawiał, co to mogło znaczyć. Dalsze przemyślenia przerwało mu wyłowione jednym uchem dwa słowa Garma Bel Iblisa: „Możemy ruszać.” Po chwili gwiazdy za iluminatorami wydłużyły się i zniknęły, kiedy flotylla inwazyjna z oddziałem Jedi na pokładzie zniknęła w nadprzestrzeni.
Luke Skywalker nie wiedział jednak, że po odlocie „Tyrana” i innych z systemu Yavin na ich wektorze skoku ustawił się inny statek: niepozorny prom klasy Lambda z oznaczeniami Akademii. Jego pilot, Anakin Solo, pełen ponurej determinacji, poleciał zaraz za nimi.

Jacena uderzyło to tak, że niemal spadł z krzesła. Jainę również. Siedzieli właśnie na pokładzie „Miecza Jade”, lecąc przez hiperprzestrzeń w kierunku Noquivizor ze swoja ciotką, Marą Jade Skywalker. Właścicielka statku od razu zauważyła zmianę w swojej Padawance i jej bracie.
- Co jest?- rzuciła zwięźle, acz z niepokojem.
- To była pełna nienawiści i bólu fala psychiczna.- odparł Jacen, otrząsając się z szoku – Zupełnie jak podczas jakiegoś kataklizmu. Nie poczułaś?
- Nie mogła poczuć.- dodała Jaina, wracając do siebie – To był Anakin.
W pomieszczeniu nagle zrobiło się zimno i nieprzyjemnie. Zarówno Mara, jak i bliźnięta Solo wiedziały, że ich młodszego brata dręczyły koszmary związane z ciemną stroną. Mieli też świadomość tego, iż jeszcze jako płód, Anakin miał styczność z najmroczniejszym z mrocznych, Imperatorem Palpatinem.
- Co się mogło stać?- zapytała Jade, siląc się na spokój. Anakin miał największy potencjał wśród wszystkich obecnych Padawanów. Jeżeli przeszedł na ciemną stronę, to mógł się okazać nie lada zagrożeniem. Mara bała się jednak dopuścić do siebie taką możliwość.
- To się jeszcze nie stało.- powiedziała Jaina drżącym głosem, jakby odgadując myśli swojej mistrzyni – Ale Annie bardzo cierpi. Znacznie gorzej, niż my, zniósł wieść o obrażeniach mamy. Od Bitwy o Akademię siedział przy niej cały czas.
- To niedobrze.- rzekła Mara, zastanawiając się nad czymś głęboko – Tak samo zaczął przygodę z ciemną stroną wasz dziadek.
Bliźnięta spojrzały po sobie.
- To co robimy?- zapytał Jacen.
- Nic.- odparła Mara – Mamy zadanie i musimy je wykonać. Miejmy nadzieję, że Luke poradzi sobie z kłopotem Anakina.

„Sokół Millennium” wyskoczył z nadprzestrzeni i od razu pomknął ku orbitującego wokół Ord Pardon Zespołu Uderzeniowego Starfall. Jego załoga, Han Solo i Chewbacca, nie bawiła się w zbędne podejścia do lądowania czy zacumowania, tylko od razu wywołała przez komlink kapitana Virgilio.
- Co z „Hyperspace Marauderem”?- rzucił ponuro Han, kiedy dowódca „Starfalla” się z nimi połączył.
- Nieciekawie, generale Solo.- odparł Sarin Virgilio służbowym tonem – Zaatakowali nas łowcy nagród, a kiedy stawialiśmy im czoło, Lo Khan odcumował i uciekł.
- Co to byli za łowcy?- głos Hana był coraz bardziej nerwowy. Nie mógł znieść mysli, że zawiódł Lo i Wingo, zwłaszcza teraz, kiedy Leia była w takim stanie, w jakim była – Wiemy coś o nich?
- Tak.- odrzekł Virgilio – Były dwa statki: „Track Burner” Rozpuszczalnika Gorma i „Slave I” Boby Fetta. Statek Gorma został zniszczony podczas potyczki, ale Fett uciekł. Wysłałem za nim patrole, które przeszukują teraz najbliższą okolicę.
- Może je pan odwołać, kapitanie.- rzucił Han zrezygnowanym głosem – Fetta dawno już nie ma w pobliżu. Dziękuję, że zechciał pan spełnić moją prośbę, mimo, iż na niewiele się to zdało.
- Zawsze do usług, generale Solo.- odparł Virgilio i przerwał połączenie, zostawiając Hana sam na sam z Chewiem i myślami.
A Corellianin właśnie myślał intensywnie. Pogoń za Bobą Fettem nie miała sensu, bo nie było skąd jej zacząć, a poza tym trwałaby zbyt długo. W tym czasie łowca mógłby już dorwać Lo Khana i zawieźć jego głowę na Kamino. Alternatywą było polecieć na to Kamino i czekać, aż Fett pojawi się tam po nagrodę. Rozwiązanie to jednak też odpadało; mandaloriański łowca mógł przecież zamiast Khana przywieźć zwłoki Khana, a tego Han by już sobie nie wybaczył. W tej sytuacji Han już nie miał żadnego pomysłu, co zrobić. Zaczęła go ogarniać depresja.
Chewbacca, widząc rozterkę przyjaciela, warknął z niepokojem.
- Nie wiem, co robić, Chewie.- odparł Solo – Musisz przyznać, że Fett nie ma sobie równych i jeśli dorwie ofiarę, to jej nie wypuści.- nagle, niczym światełko w tunelu, zaświtała mu nowa myśl. Już miał ją wyrazić słowami, kiedy na pulpicie zamrugała lampka komlinku, a następnie Han i Wookie usłyszeli znajomy głos:
- Han!!! Co się z tobą dzieje??? Już od dłuższego czasu próbuję się z tobą skontaktować, a ciebie albo nie ma, albo jesteś w nadprzestrzeni! Słuchaj, przykro mi z powodu Leii i jeżeli jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić...
- Dzięki, Lando.- odparł Solo, starając się nadać swojemu głosowi spokojny i przyjacielski ton – Dzwonisz w samą porę. Słuchaj, masz jeszcze kontakty z Gildią Wydobywczą prawda?
- Mam.- potwierdził Lando – Transportują dla mnie surowce z GemDiver. Do czego zmierzasz?
- Jesteś również bogatym i wpływowym biznesmenem i możesz pożyczyć staremu kumplowi trochę forsy, nie?
- Jasne, a ile?
- Dwa miliony kredytów.- rzekł Han, uśmiechając się, wyobraził sobie bowiem minę Landa.
- Ile???- wrzasnął z niedowierzaniem Carlissian – Na co ci tyle forsy?
- Na nagrodę. Masz tyle, czy nie?- odparł Solo.
- Jak ściągnę stare długi z sabacca i zastawię kasyno, to myślę, że uda mi się tyle zebrać.- powiedział powoli Lando, nadal nie wierząc we własne słowa.
- Dobrze. Rozpuścisz po Gildii Wydobywczej informację, że, słuchaj uważnie, za ochronę Lo Khana i Luwingo jest przewidziana nagroda na wyłączność dla Boby Fetta.- rzucił Han, po raz pierwszy od dłuższego czasu uśmiechając się chytrze. Prawie słyszał, jak Carlissianowi opada szczęka.
- Zwariowałeś??? Wiem, że stan Leii mógł źle na ciebie wpłynąć, ale...- zaczął zawodzić Lando.
Han jednak nie odpowiedział, gdyż właśnie zobaczył coś, czego się nie spodziewał. Przez chwilę myślał, że mu się zdaje, ale przetarł oczy i okazało się, że to, co widzi, jest najprawdziwszą prawdą. Chewie zawył złowrogo.
- O kurwa.- szepnął Solo po dłuższej chwili, którą poświęcił na szukanie języka w gębie.
- Han, odezwij się! Co jest? Han!!!- nawoływał Lando przez komlink. Corellianin i Wookie milczeli jednak, zdjęci grozą. W bezruchu obserwowali, jak z nadprzestrzeni wyskakuje olbrzymi pocisk, który następnie kieruje się w stronę Ord Pardon, a konkretniej w Zespół Uderzeniowy Starfall. Patrzyli, jak okręt flagowy i inne statki wykonują chaotyczne manewry, żeby tylko zejść z trajektorii złowrogiej maszyny. Wreszcie na ich oczach pocisk zniknął w atmosferze planety, na której widać było już tylko oślepiający błysk.
- Stary, rzucaj wszystko w cholerę i wracaj do wojska!- wrzasnął Han przez komlink, odpowiadając na zawodzenia Landa – Ktoś się bawi Galaktycznym Działem!

OCENY UŻYTKOWNIKÓW:

Aby wystawić ocenę musisz się zalogować Wszystkie oceny Średnia: 9,43 Liczba: 14

Użytkownik Ocena Data Strid 10 2009-11-08 23:52:37 ekhm 10 2009-06-27 22:35:13 comondo 10 2008-05-04 11:05:24 Girdun 10 2007-06-07 19:50:07 Aved Lord 10 2007-05-11 13:11:43 Ziame 10 2006-09-18 19:31:26 Jagd Fell 10 2004-06-18 18:31:21 Shedao Shai 10 2004-05-06 19:45:31 Karrde 10 2004-05-05 10:56:14 Rusis 9 2006-09-14 14:58:33 Carno 9 2004-08-19 00:21:25 Ricky Skywalker 9 2004-05-10 14:43:45 Gemini 8 2006-01-15 20:22:47 Darth Fizyk 7 2004-05-05 23:36:52

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)