Dziś pytanie o efekty specjalne. Odpowiada Jeff Olson, który pracował w ILM od 1985. Był modelarzem w filmie „Kaczor Howard”, od 1993 zajmował się departamentem stworów i modeli, zaś w 1996 efektami wizualnymi. Był jednym z producentów efektów wizualnych w „Mrocznym widmie”
P: Czy możesz wytłumaczyć różnicę między specjalnym efektem a efektem wizualnym?
O: Specjalne efekty to przede wszystkim praktyczne, kręcone w czasie rzeczywistym rozszerzania sceny. Przykłady to choćby efekty pogodowe (wiatr, deszcz, śnieg, mgła), dynamiczne akcje (ogień, eksplozja, pojazdy czy trzęsące się plany) i specjalne techniki jak projekcja tylna, miniatury czy scenografia wymuszająca perspektywę.
Projekcja tylna to wyświetlanie statycznego lub poruszającego się obrazu na ekran, który znajduje się przed kręconą sceną, tak by ekran i to co znajdowało się przed nim tworzyło jeden obraz zapisany na filmie. Rzutnik najczęściej jest po drugiej stronie ekranu. Przykłady: bardzo często wykorzystuje się ten efekt we wnętrzach samochodów, gdy widzimy coś w tylnym oknie (np. Osławiona Hitchcocka) czy krajobraz westernów w starych filmach o kowbojach.
Wiszące miniatury są używane by rozszerzyć istniejącą scenografię o to, czego nie da się łatwo zbudować, a wymaga stworzenia szczegółowych modeli, które wiszą w części klatki podczas ujęcia statecznego kamerą. Przykłady: Ben Hur, „Kleopatra”, „El Cid”.
Wymuszona perspektywa planu pozwala zilustrować większy dystans niż w rzeczywistości dana przestrzeń pozwala. Zwęża się wszystkie skonstruowane kąty bardziej dynamicznie niż w rzeczywistości. To działa, dopóki kamera nie porusza się w prawo czy lewo. Przykłady: „Darby O'Gill and the Little People”, “Szklana pułapka 2” (lotnisko) czy “Kaczor Howard”.
Wizualne efekty z drugiej strony są dodawane do sceny już po jej nakręceniu, zaczynając od prostej sztuczki z podwójną ekspozycją (gdzie film najpierw nagrywamy z ukrytym obrazem, a potem naświetlamy go z dodanymi elementami) po techniki miniatur motion capture (kręcone też przy długiej ekspozycji, często na niebieskim ekranie) lub innych niebieskich, zielonych, czarnych ekranach z elementami (jak ludzie, wybuchy, dym, latające fragmenty), które potem są nakładane na oryginalne zdjęcia. Usunięcie (lub zmienienie) niechcianych lin, odbić i innych problemów wymagających poprawy, jak łączenie dwóch akcji w to samo ujęcie, lub inne wizualne sztuczki (dwóch różnyych McFlyów granych przez Michaela J. Foxa w „Powrotach do przyszłości”).
Coraz częściej tworzenie dodatkowych, całkowicie syntetycznych, animowanych postaci, scenografii czy pełnych środowisk stało się częścią przemysłu efektów wizualnych i występuje w praktycznie każdym większym filmie, które obecnie widzimy. Nawet jeśli ograniczają się tylko do kilku cyfrowych obrazów tła w jakiejś scenie.
K: Tu fajnie widać, skąd się wzięła obecna technologia – StageCraft, wykorzystana w “The Mandalorian” i pewnie kolejnych serialach.
SW-Yogurt2020-11-29 13:58:56
Wyczerpująco.
bartoszcze2020-11-10 10:16:27
Lubsoczku, dla Ciebie to historia, dla nas to bieżączka :)
Lubsok2020-11-10 09:28:22
Bartek, nie udawaj, że ogladałeś takie filmy. xD
bartoszcze2020-11-09 18:01:46
Stare poczciwe filmy F/X :)
disclaimer2020-11-09 14:08:51
Czyli trzeba jasno zakomunikować, że połowa internetu myli te pojęcia, a w Polsce używanie "specjalnych" zamiast "wizualnych" weszło do porządku dziennego :P A tak naprawdę to "specjalne" powinny być podgrupą "wizualnych".
Nestor2020-11-09 12:47:07
Fajne pytanie i fajne odpowiedzi. Swoją drogą nieco dłuższy tekst i już nie ma śmieszków w komentach, bo nikomu nie chciało się zapoznać z całością. XD